Οι περιπέτειες του μάγου συνεχίζονται...
"Μια μπουχάρα θα μας σώσει..."
Συντομα.






   

Παρέλαση – Ζήτω το Έθνος

 

Φωτό: Vicky’s

Περισσότερες φωτογραφίες στον αντιπάριο:

10 φωτογραφίες για μια γιορτή

 

 

 

 

 

 

 

και άλλες φωτογραφίες στο αξιόλογο ιστολόγιο του Δημοτικού Σχολείου Αντιπάρου

28η Οκτωβρίου - Παρέλαση

επέτειος / γιορτή / αργία, το ΟΧΙ και το ΝΟΧΙ

Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ (παλαιότερη δημοσίευση)

Ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ και έτσι αβίαστα πέρασε στο πάνθεον των επιφανών πολιτικών ανδρών, τη στιγμή που γενιές ιστορικών πασχίζουν ακόμη να δώσουν στις πράξεις και στα κίνητρά του τις σωστές διαστάσεις τους.

Αυτός που στο ημερολόγιό του παραπονιέται επειδή ο ιταλικός φασισμός επιτίθεται στην Ελλάδα τη στιγμή που κι αυτός πρόσκειται στον ίδιο χώρο με τους Ιταλούς φασίστες.
Αυτός που πάντα πίστευε στην ελέω Θεού πεφωτισμένη μοναρχία και απαρνιόταν τον κοινοβουλευτισμό. Αυτός που ήταν μόνο το πιόνι ενός βασιλομεταξικού πολιτεύματος.
Που ξεκίνησε τις στρατιωτικού τύπου μαθητικές παρελάσεις που ακόμα σέρνουν τους ανύποπτους μαθητές σε ανυπόληπτους στερεότυπους σχηματισμούς.
Που επέβαλλε ένα αστυνομοκρατούμενο πολίτευμα με δεκάδες χιλιάδες μαζικές συλλήψεις και χιλιάδες εξορίες κομμουνιστών υπό την εποπτεία του αμείλικτου Μανιαδάκη (αυτού που συνέλαβε και το Ζαχαριάδη) και με τις περίφημες δηλώσεις μετανοίας.
Που ασπάστηκε φασιστικές τακτικές (οι περίφημες γιορτές της 4ης Αυγούστου, τα χρυσά παιδιά, τα μεσημεριανά ραδιοφωνικά διαγγέλματα, ο «Πατέρας του Εθνους», ο «Πρώτος Αγρότης, ο «Πρώτος Εργάτης», ο «Πρώτος Αθλητής», ο «μπαρμπα-Γιάννης»).

Ναι, ήταν πράγματι ένας χαρισματικός στρατιωτικός. Και, σύμφωνοι, την περίοδο εκείνη στην Ισπανία ήταν ο Φράνκο, στην Ιταλία ο Μουσολίνι, στη Γερμανία ο Χίτλερ και σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων μονάρχες. Και, πράγματι, πήρε σπουδαία απόφαση στην κόψη της στιγμής (αν ήταν στην κόψη της στιγμής). Από εκεί όμως εως την αποθέωση του ανδρός υπάρχει τόση απόσταση όση και από τη λογική στην παράνοια, ανάλογη δηλαδή του νου του καθενός.

Ίδρυσε το ΙΚΑ, έφερε τις συλλογικές συμβάσεις, καθιέρωσε το 8ωρο και τις 6 ημέρες εργασίας, στήριξε τους αγρότες και ανέδειξε τη δημοτική. Φιλολαϊκά μέτρα όλα, που αποσκοπούσαν στον κατευνασμό της κοινωνικής αναταραχής.

Αναβίωσε την αρχαία τραγωδία και τις παραστάσεις στα αρχαία θέατρα, το Εθνικό Θέατρο και ίδρυσε την Εθνική Λυρική Σκηνή. Τι πιο λογικό για κάποιον αρχαιοπρεπή (θαυμαστή μάλιστα της αρχαίας Σπάρτης) που έβλεπε τη σύγχρονη Ελλάδα ως συνέχεια της αρχαίας και τι ωραία βιτρίνα, αλήθεια, ήταν όλα αυτά για την πολιτική του και τις δεξιώσεις και τελετές με τους επισήμους και άλλους μασόνους (μασόνος και ο ίδιος ως την 30ή βαθμίδα) των άλλων χωρών;

Το άρθρο αυτό δεν προτείνει τίποτε. Όποιος θέλει πιστεύει ό,τι θέλει, ή ό,τι τον βολεύει. Αντίθετα με πριν από 68 χρόνια. Και βρίσκει και πηγές και πληροφορίες αν ψάξει στοιχειωδώς. Μη στέκεστε, ωστόσο, στα λογύδρια του αδώνιου νου ή στους λαζοπούλειους μηδενισμούς. Από όλους αυτούς προτιμούμε χίλιες φορές την παρακάτω ελαφριά εκδοχή για το ΟΧΙ... Ή μάλλον το ΝΟΧΙ:

Η επέτειος του ΝΟΧΙ!

(τα στοιχεία είναι αληθή και η πλοκή αληθοφανής σάτιρα)

«Voulez-vous coucher avec moi?» ρώτησε ο Ιταλός πρέσβης τον Έλληνα δικτάτορα. «Όχι» απάντησε εκείνος. Αυτό το «όχι» γιορτάζουμε σήμερα. Μετά από σωρεία «Ναι».

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ». Από το '40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει - θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν. Η Ελλάδα θυμίζει πόρνη που περιγράφει με περηφάνια στις φίλες της τη μια και μοναδική φορά που αρνήθηκε να εκδοθεί επί χρήμασι. Για τη σύγχρονη Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: θυμίζει πόρνη που πανηγυρίζει τη χυλόπιτα που έριξε η γιαγιά της.
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, στις 3 παρά δέκα, ο Εμανουέλε Γκράτσι, πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, πήγε και χτύπησε το κουδούνι της οικίας του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά στην Κηφισιά. Συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια -αν ξέμενες από κάτι- να βαράς τα κουδούνια των γειτόνων μέσα στην άγρια νύχτα για να σου δώσουν λίγη ζάχαρη ή καμιά ασπιρίνη. Τότε οι άνθρωποι ήταν απλοί και καταδεκτικοί. Ο Μεταξάς είδε τον Γκράτσι από το ματάκι της πόρτας, κατάλαβε πως δεν ήθελε ζάχαρη και έκανε πως δεν ήταν μέσα - πατούσε μάλιστα με πατάκια στο παρκέ για να μην τον ακούσει ο Ιταλός. Θα βαρεθεί, σου λέει, και θα φύγει. Ο Γκράτσι, όμως, εκεί, μπάστακας! Κόντεψε να σπάσει την πόρτα με τις γροθιές του και σήκωσε όλη την Κηφισιά στο πόδι - μέχρι τον Βάρσο ακούστηκαν οι γαϊδουροφωνάρες του. Τι να κάνει κι ο Μεταξάς, στο τέλος του άνοιξε. «Τι χαμπάρια, μάστορα;» του κάνει του Γκράτσι, του οποίου, εν τω μεταξύ, του είχε γυαλίσει το μάτι από την αναμονή, αλλά τον είχε πιάσει και κατούρημα επειδή είχε υπερτροφία του προστάτη - παραλίγο να του φύγουν εν μέσω της σαλόνος. Αφού έριξε ένα γερό κατούρημα, την τίναξε και τράβηξε το καζανάκι, πάει στον Μεταξά και του λέει πως έχει εντολή να του παραδώσει ένα τελεσίγραφο.
Ο Μεταξάς δεν καταλάβαινε ιταλικά και έκανε την πάπια: «Νον καπίσκο νιέντε σινιόρε Γκράτσι, να σας τρατάρω ένα περγαμόντο;». Τον πλάκωσε και στα «φόρτσα Γιούβε» μπας και τον καλοπιάσει, αλλά ο Ιταλός ήταν γάτα και το γύρισε στα γαλλικά, που εκείνα τα χρόνια ήταν η γλώσσα της διπλωματίας - μην κοιτάτε σήμερα, αν δεν μιλούσες γαλλικά το '40, σε θεωρούσαν εντελώς μπασκλασαρία. Παίρνει το τελεσίγραφο ο Μεταξάς, το διαβάζει και έγινε η καρδιά του περιβόλι: η ιταλική κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της από τον ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. - δηλαδή, σε τρεις ώρες. Όπως κάθε δουλοπρεπής Έλληνας, ο Μεταξάς ήταν έτοιμος να πει του Γκράτσι «Περάστε - σαν στο σπίτι σας», αλλά τότε θυμήθηκε πως ήταν μια χρυσή ευκαιρία να ξεπλύνει την ντροπή της οικογένειάς του. O Μεταξάς είχε δυο κόρες, τη Λουκία και τη Νανά. Η Νανά ήταν υπόδειγμα θυγατέρας δικτάτορα -γαλλικά, πιάνο, παρέλαση και σπίτι-, αλλά η Λουκία ήταν εξώλης και προώλης. Νυμφομανής. Με το βρακί στην τσέπη κυκλοφορούσε. Όλη η Αθήνα υποστήριζε πως την είχε πάρει. Ο Μεταξάς είχε μάθει τις πομπές της κόρης του και ήταν σε απόγνωση. Στο σπίτι δεν τη φώναζαν πια «Λουκία» αλλά «Λουλού» - προφανώς, επειδή ήταν σουρλουλού. Χαϊδευτικά την έλεγαν «Λουλούκα». Τα ήθελε και του Μεταξά ο κώλος του πάντως, γιατί δεν μπορείς, κύριε, να είσαι δικτάτορας και «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» και να φωνάζεις τις κόρες σου «Λουλού» και «Νανά» - έτσι λέγονται τα κορίτσια στα μπορντέλα. Πάλι καλά που δεν είχε και τρίτη θυγατέρα - «Λολίτα» θα τη βάφτιζε.
Βέβαια, από την άλλη, ευτυχώς που είχε κόρες - φαντάζεστε να είχε κάνα γιο και να του 'βγαινε ντιγκιντάνγκας; Θα κατέρρεε η δικτατορία σαν χάρτινος πύργος. Το μεγάλο πρόβλημα του Μεταξά ήταν πως ήταν κοντός και δεν άρεσε στις γυναίκες, γιατί ανέκαθεν τα θηλυκά προτιμούσαν τους νταγλαράδες. Γι' αυτό ο καλός Θεούλης του έδωσε κόρες - για να τον τιμωρήσει.
Τούτων δοθέντων, ο Μεταξάς σκέφτηκε πως αν έκανε επιστράτευση και έστελνε όλο τον αντρικό πληθυσμό στα σύνορα, η Λουλού δεν θα έβρισκε αρσενικό ελεύθερο και θα συμμορφωνόταν. Για μια στιγμή του πέρασε από το μυαλό να της κάνει παρθενορραφή και να την κλείσει σε μοναστήρι, αλλά υπήρχε περίπτωση να το γυρίσει στα λεσβιακά, να τρελάνει στο μπαλαμούτι τις καλόγριες και τότε δεν θα τον ξέπλενε ούτε ο Δούναβης. Γυρνάει λοιπόν στον Γκράτσι και του λέει με άψογο γαλλικό αξάν: «Alors, c' est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).
Τα χάνει ο Γκράτσι -που δεν περίμενε αρνητική απάντηση- και, γοητευμένος από την αρρενωπότητα του Μεταξά, τον ρωτάει με πάθος: «Voulez-vous coucher avec moi ce soir?». «ΟΧΙ» του λέει ο Μεταξάς αποφασιστικά. Αυτό το «ΟΧΙ» γιορτάζουμε εμείς σήμερα και είναι απόλυτα λογικό - υπήρχε περίπτωση να γιορτάζαμε το «Alors, c' est la guerre»; Δεν θα κατέβαινε κανείς στην παρέλαση για να μην τον πούνε φλώρο.
Πριν καλά καλά ξημερώσει η 28η Οκτωβρίου, το τι έγινε δεν περιγράφεται. Όλοι οι Έλληνες να πάνε να πολεμήσουν! Στρατόκαυλοι! Συνέβη και τότε αυτό που συνέβη με τα κινητά πριν από μερικά χρόνια: με το που πήρε ο πρώτος Έλληνας κινητό, την άλλη μέρα είχαν όλοι. Πάσχουμε από μιμητισμό. Ξεκίνησε ένας Έλληνας να πάει στην Ήπειρο να πολεμήσει και τον ακολούθησαν όλοι οι άλλοι. Οι γυναίκες με το ζόρι έμειναν πίσω. Από τα νεύρα τους που δεν τις άφηναν να πολεμήσουν, πλακώθηκαν κι άρχισαν να πλέκουν κάλτσες για τους φαντάρους μας. Έμεινε η χώρα από μαλλί. Μπορεί οι στρατιώτες μας να μην είχαν σώβρακο ν' αλλάξουν, αλλά είχαν από διακόσια ζευγάρια κάλτσες ο καθένας. Μέσα σε δεκάξι μέρες δεν υπήρχε Ιταλός ούτε για δείγμα στο ελληνικό έδαφος. Μα κι αυτοί οι Ιταλοί είχαν στείλει στο μέτωπο τη μεραρχία «Τζούλια» - πάλι καλά που δεν έστειλαν και τη μεραρχία «Ορνέλλα».
Βέβαια, και οι Ιταλοί δεν είχαν και μεγάλη πρεμούρα να καταλάβουν την Ελλάδα, γιατί ήξεραν πως τότε δεν είχαμε ούτε εσπρέσο ούτε φρεντοτσίνο - μόνο ελληνικό πολλά βαρύ και όχι, και όποιος γουστάρει. Τους πήραν οι φαντάροι μας στο κυνήγι μέσα στην Αλβανία, κι αυτοί όπου φύγει φύγει. Ήταν και νταβραντισμένοι οι δικοί μας από τη φασολάδα και πέρδονταν συνέχεια. Ενώ οι Ιταλοί με τα μακαρόνια, τι να κλάσουν; Ακόμα και σήμερα βρομάει η Αλβανία από τα αέρια των φαντάρων μας - γι' αυτό την εγκαταλείπουν οι Αλβανοί. Το μεγάλο μας όπλο όμως ήταν η Σοφία Βέμπο, η τραγουδίστρια της νίκης. Πήγαινε η Βέμπο στο μέτωπο, την άκουγαν οι φαντάροι μας και ορμούσαν στους Ιταλούς. Την άκουγαν και οι Ιταλοί και σκιάζονταν. Βέβαια, κάποια στιγμή «έκλεισε» η φωνή της Βέμπο και βρήκαν την ευκαιρία οι Γερμανοί να μας κάνουν με τα κρεμμυδάκια. Δεν σκέφτηκε κανένας Έλληνας στρατηγός να αντικαταστήσει τη Βέμπο στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τη Μαρία Κάλλας, κι έτσι το μεγάλο μας όπλο έμεινε στην Αθήνα.
Στους Έλληνες άρεσε τόσο πολύ το έπος του ‘40, που με το πού έφυγαν οι
Γερμανοί άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους. Ευτυχώς όμως οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί μάς βοήθησαν να διώξουμε τους κομμουνιστές. Φαντάζεστε πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν στον εμφύλιο είχαν επικρατήσει οι κομμουνιστές; Κόλαση. Εμείς θα ήμασταν ατομικιστές, αγενείς, φθονεροί και ρουφιάνοι, ενώ η χώρα θα είχε γεμίσει τσιμέντο, θα είχε γίνει ένας απέραντος σκουπιδότοπος και δεν θα υπήρχε ελπίδα από πουθενά γιατί θα είχαμε ξεπουλήσει τα πάντα. Τι; Έτσι ακριβώς είμαστε; Αέραααααααααααααααααααα!!!



ΑΠΟ TH LIFO KAI ΤΟΝ PITSIRIKO (τότε που ακόμα είχε κέφια)

Σε ποιο νησί θα τον εξορίζανε άραγε πριν 69 χρόνια τον πιτσιρίκο;

Για να μη χάνουμε το μέτρο και το κεφαλαίο Δέλτα…

…μερικές αρχές Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας...

Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας.
Ο Δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει:
- Να θεωρεί πρώτιστο καθήκον του προς την κοινωνία και τον εαυτό του τη δημοσιοποίηση όλης της αλήθειας.

-Να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών.

-Να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του.

-Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει.

-Να επανορθώνει χωρίς χρονοτριβή, με ανάλογη παρουσίαση και ενδεδειγμένο τονισμό, ανακριβείς πληροφορίες και ψευδείς ισχυρισμούς, που προσβάλλουν την τιμή και την υπόληψη του πολίτη και του ανθρώπου και να δημοσιεύει ή να μεταδίδει την αντίθετη άποψη, χωρίς, αναγκαστικά, ανταπάντηση, η οποία θα τον έθετε σε προνομιακή θέση έναντι του θιγομένου.

-Να σέβεται την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου και του πολίτη. Μόνο όταν το επιτάσσει το δικαίωμα της πληροφόρησης μπορεί να χρησιμοποιεί, πάντοτε με τρόπο υπεύθυνο, στοιχεία από την ιδιωτική ζωή προσώπων που ασκούν δημόσιο λειτούργημα ή έχουν στην κοινωνία ιδιαίτερη θέση και ισχύ και υπόκεινται στον κοινωνικό έλεγχο.

-Να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας και να μην προεξοφλεί τις δικαστικές αποφάσεις.

- Να ελέγχει και να τεκμηριώνει τις πληροφορίες που αναφέρονται στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, όπου η παραπλανητική πληροφόρηση και η εντυπωσιακή προβολή μπορούν να προκαλέσουν αδικαιολόγητη αναστάτωση στην κοινή γνώμη.



-Να καταγγέλλει τις εκδηλώσεις κρατικού αυταρχισμού και τις αυθαιρεσίες των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα των ολιγοπωλίων.

-Να μη δέχεται τη σύνταξη είδησης, σχολίου ή άρθρου και την παραγωγή εκπομπής κατά τις υποδείξεις των προϊσταμένων ή του εργοδότη του, αν το περιεχόμενό τους δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να καταγγέλλει τις εν αγνοία του παραποιήσεις του δημοσιογραφικού του προϊόντος.

-Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται αμοιβή για δημοσιογραφική εργασία από απόρρητα κονδύλια κρατικών υπηρεσιών και δημόσιων ή ιδιωτικών οργανισμών.


-Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται τη διαφημιστική χρήση του ονόματος, της φωνής και της εικόνας του, παρά μόνο για κοινωφελείς σκοπούς.

-Να μην επιδιώκει και να μη δέχεται οποιεσδήποτε παροχές σε χρήμα και είδος, που θίγουν την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά του και επηρεάζουν την ανεξαρτησία και την αμεροληψία του.

- Να σέβεται την προσωπικότητα των συναδέλφων του. Να μην εκτοξεύει εναντίον τους ασύστατες κατηγορίες και να αποφεύγει τις προσωπικές αντεγκλήσεις, δημόσια και στους χώρους εργασίας.

-Να μνημονεύει την πηγή των πληροφοριών, που έχουν ήδη δημοσιευθεί ή μεταδοθεί.

-Να αποφεύγει τη χυδαιογραφία, τη χυδαιολογία και τη γλωσσική βαρβαρότητα, τηρώντας, ακόμη και στη σάτιρα και τη γελοιογραφία, τους κανόνες της επαγγελματικής ηθικής και της κοινωνικής ευθύνης.


Ο σύνδεσμος για ολόκληρο των Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των Δημοσιογράφων-μελών των Ενώσεων Συντακτών είναι στον παρακάτω σύνδεσμο.
http://www.poesy.gr/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=7&Itemid=32

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ, μέρος 6o: Η καραμέλα του Μάγου

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΩΝ ΜΕΡΩΝ

Ένα πελώριο σύννεφο από την Ανατολή αναστατώνει το φιλήσυχο Σάντα Πόρι - οι διψασμένοι κάτοικοι βγαίνουν στο δρόμο και ανακουφισμένοι από τις σταγόνες που έρχονται από τον ουρανό αναφωνούν: "Αααααααά!..."
Δυστυχώς δεν βρέχει. Είναι ο μάγος Γίσσπορ , που έρχεται από τα βάθη της Ανατολής σε μυστική αποστολή καθ' υπόδειξη του Ραμπάχαλου Ροδοκόκκινου. Ο Γίσσπορ καταφθάνει στο λιμάνι, η Βαρβέτα Μανάρα κρύβεται για να αποφύγει τη συνάντηση και ο κόσμος φεύγει διψασμένος, κατουρημένος και απογοητευμένος.
Ο μάγος αντικρίζει τις κίτρινες πλάκες στο λιμάνι και τις περνάει για αλβανικές. Συναντιέται με τον αφιονισμένο Ρήγα Μπαστούνη και αποφασίζει να πεταχτεί ως τον Ακονητό.
Μετά από μία μαγευτική διαδρομή στα κάλλη του νησιού φθάνει στον προορισμό του όπου συναντά τη γνωστή Κουρούνα να τραγουδά ευτυχεσμένη…
Ο μάγος βλέπει τα Μπάζα, το βοθροτόπι και τις πέτρες, συμβουλεύεται την πιστή του κουκουβάγια και προσπερνά ένα ιπτάμενο δελτίο τύπου. Πάνω που αποφασίζει όμως να αλλάξει προορισμό χάνει τη φωνή του…
Την ίδια στιγμή στο Σάντα Πόρι τα πράγματα κυλούσαν κανονικά: η φύλαρχος έπινε το τίλιό της και διάβαζε τα e-mail της, συζητούσε με τον αντιφύλαρχο, πολεμούσε τα μπλογκς, φοβότανε τα γκλομπς και πεταγόταν και για μία απονομή -άμα λάχει- μέχρι τη μακρινή Αντίπαρο...

 

κουράδι ρίχνω στο γιαλό και πως να μη χεστώ, είν’ ένα μέρος μακρινό ζεστό και αχνιστό

Ανάμεσα στα Βοθρολούλουδα και τα Μπάζα του Ακονητού ο μάγος Γίσππορ στεκόταν αποσβολωμένος. Όχι τελείως, γιατί έκραζε πότε πότε. Του είχαν κάνει μάγια. Το ήξερε, αλλά ήταν απίθανο να τα λύσει μόνος του, αφού δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη πέρα από ένα κράξιμο, τόσο τέλειο που έκανε ακόμα και την κουρούνα, που λίγο παραδίπλα έχεζε πάλι εκστασιαμένη πλάι στις βοθροσωλήνες, να ζηλεύει.

Ο μάγος με γρήγορα βήματα πήρε το δρόμο προς το Σπήλαιο, ξωπίσω του ακολούθησε η Αφ-Αλ-Άτοσι και ακόμη παραπίσω η κουρούνα. Ο Γίσσπορ ήξερε το ξόρκι, το έκανε κι αυτός παλιά στους εχθρούς του: σίγουρα έφταιγε αυτός ο καταραμένος Καβλέντεης, μόνο αυτός ήξερε τέτοια ξόρκια. Γιατί όμως του το’ κανε; Μήπως του κράταγε κακία που ήταν ακόμα μεταμφιεσμένος σε σφήκα; Ο μάγος ήξερε και τη λύση, έπρεπε να πάει αμέσως στο Σπήλαιο, να κατέβει στα έγκατά του και να τρίψει την πλάτη του απάνω στο φημισμένο πανάρχαιο σταλαγμίτη που κοσμούσε το χώρο. Ύστερα να βρει τον Καβλέντεη και να του λύσει τα μάγια: όσο ήταν μεταμορφωμένος σε σφήκα κινδύνευε και η ζωή ακόμα του μάγου.

«Διάβασα στα Νέα Πόρι-Σανταπόρι ότι πρόσφατα έγιναν εγκαίνια στο Σπήλαιο, θα’ χει γίνει κούκλα», πετάχτηκε η κουκουβάγια που είχε μαντέψει τις προθέσεις του μάγου.

Κράζοντας και μονολογώντας ο μάγος έφτασε μέχρι το περίφημο Σπήλαιο

Μετά από λίγο είχαν φτάσει ως εκεί κι ο Γίσσπορ στεκόταν έκθαμβος στην είσοδο του περίφημου Σπηλαίου Σάντα Πόρι. Μια διάχυτη οσμή καραμέλας γαργάλησε τη μύτη του Μάγου και το ράμφος των πουλιών.  Περίεργο. Ίσως γι’ αυτό της κουρούνας της ήρθε πάλι να χέσει. Πήγε λίγο παραπέρα, έτσι κι αλλιώς το αγαπημένο της βοθροτόπι στον Ακονητό ήταν μακριά πια.

«Μα τα Νεφελείμ… Είναι στ’ αλήθεια πολύ εντυπωσιακό. Μέχρι κι αυτή η γεύση καραμέλας προσδίδει στο χώρο άλλη ομορφιά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί τόσοι και τόσοι επίσημοι στριμώχτηκαν για μια καλή θέση στην τελετή εγκαινίων πριν λίγους μήνες» σκέφτηκε από μέσα του ο μάγος αφήνοντας να βγει ένα χαμηλότονο συρτό κράξιμο.  Στράφηκε προς την αγαπημένη του πάνσοφη κουκουβάγια Αφ-Αλ-Άτοσι:

Κρααα! (Για να δούμε επιτέλους αυτό το περίφημο Σπήλαιο!)

-Κ-Κρααα (θέλω να το επισκεφθώ)
-Κ-Κ…Κρραααα… Κκρα κκραααααααα (Μμμ… Υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι… Είναι κλειστό), έκραξε με τη σειρά της, σαν αληθινή κουρούνα, η κουκουβάγια.
-Κρακαρα κραα κρρ; (Τουλάχιστον να βρούμε τον ξεναγό να μας πει δυο λόγια;)
-Κρ-Κ… Κρα κραα (Εχμ… Δεν υπάρχει ξεναγός), αποκρίθηκε πάλι το σοφό πουλί.
-Κρουκρα κρα κ-κρα κρρρρακααα; (Μήπως τότε απλά να βρούμε το ενημερωτικό φυλλάδιο για να μάθουμε κάτι περισσότερο γι αυτό το αριστούργημα;), ξαναρώτησε ο μάγος
-Κρ-κ-κ… (Εχμμμ…), κόμπασε η κουκουβάγια, κρρρ κραα (ούτε φυλλάδιο υπάρχει)
-Κρα κρα κρακρα (ξεράκιασα από το πολύ κρα κρα), είπε ο μάγος. Κρκραα κρρρρρα (πάμε να πιούμε λίγο νερό από το κυλικείο).
-Κρα κραα (Ούτε το κυλικείο δουλεύει)
-Κρααα! (ούτε η τουαλέτα δουλεύει!) προστέθηκε στη κουβέντα κι η κουρούνα, πιο χεσμένη από ποτέ.
-Κροακρα κρααααα κραααα!!! Κρακρακρακραααα κρ κρ κρααα!!! (Τι αστείο είναι πάλι αυτό!!! Πώς αφήνουν έτσι στην τύχη του αυτό το κόσμημα; Λοιπόν αρκετά! Μπορεί να μη μπορώ να μιλήσω, αλλά τα χέρια μου ακόμα αντέχουν. Δεν θα με σταματήσει μια κλειδωμένη πορτούλα!!!).


Μ’ ένα δυνατό σάλτο ο μάγος βρέθηκε στην κορυφή του πελώριου φαλλόμορφου βράχου της εισόδου και με ένα σάλτο χάθηκε μες στα σκοτάδια του σπηλαίου. Ακόμα πιο εύκολα ακολούθησε πετώντας ξοπίσω του η πιστή Αφ-Αλ-Άτοσι, έχοντας αναλάβει την επιτήρηση του μάγου, του οποίου η όραση ήταν λόγω ηλικίας χειρότερη κι από το Άι Κιού της φυλάρχου Μ.Β..
 
Ο Γίσσπορ κατέβηκε τα σκαλοπάτια του Νέου Σπηλαίου πολύ αργά, το μόνο που του έλειπε τώρα ήταν να σπάσει κανένα πλευρό και να μείνει μέσα στα έγκατα της γης φωνάζοντας, ή σωστότερα κράζοντας, για βοήθεια. Έφτασε στον πυθμένα του σπηλαίου, όπου ανάμεσα σε μεγάλους σταλακτίτες και σταλαγμίτες, παλιοί όσο κι ο μάγος, ξεχώριζε ένας επιβλητικός σταλαγμίτης. Χωρίς χρονοτριβή ο μάγος γύρισε την πλάτη του στο βράχο και έτριψε τη γέρικη ραχοκοκαλιά απάνω του.


Ένας γαλάζιος σπινθήρας φώτισε τα σκοτεινά έγκατα του Σπηλαίου για μια στιγμή, βγήκε μέσα από το βράχο, ανέβηκε ψηλά και με ορμή έπεσε στο κεφάλι του Γίσσπορ, διαπερνώντας τον σύγκορμα και προκαλώντας του δυνατούς σπασμούς.

«Test: Ένα δύο, ένα δύο» φώναξε δυνατά και αφού βεβαιώθηκε πως η φωνή του είχε επανέλθει αναστέναξε: “Δεν αντέχω πολλά τέτοια συμβάντα στην ηλικία μου, πρέπει να κάνω το συντομότερο τον Καβλέντεη επιτέλους πάλι άνθρωπο”. Η κουκουβάγια γέλασε με τον αστεϊσμό του μάγου. «Εννοώ να τον κάνω από σφήκα πάλι άνθρωπο» διόρθωσε ο Γίσσπορ, και ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασαν κι οι δυο τους.

Έκανε μια κίνηση να φύγει όταν με την άκρη του ματιού του είδε μια σκιά να εξαφανίζεται πίσω από τους σταλακτίτες. Αρχικά νόμισε ότι τον ξεγέλασαν τα μάτια του, αλλά αμέσως μετά η σκιά ξανακινήθηκε, αυτή τη φορά χάθηκε ακόμα πιο βαθιά μες στα σκοτάδια του σπηλαίου. Ο μάγος πλησίασε αργά, ανάλαφρα, σαν να περπατάει στο βούρκο της Βοθρολυκής. Είχε φτάσει ακριβώς πίσω από την περίεργη σκιά.

«Κύριε» του φώναξε αυστηρά. Απότομα η σκιά γύρισε ξαφνιασμένη και μεμιάς φωτίστηκαν τα χαρακτηριστικά της.
«Παρακαλώ» αποκρίθηκε στο μάγο.

Ακόμα κι ο μάγος Γίσσπορ κατάλαβε ποιος ήταν: αν και δεν φορούσε καπέλο ναυτικού, τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά ηλίου και η μαύρη σακούλα απορριμμάτων που ξεχείλιζε από πεντακοσάευρα φώναζαν δυνατά το όνομά του.

«Μα… εσείς είστε ο κύριος Καραμέλας…» ψέλλισε ο μάγος.
«Καραμέλας. Χρήστος Καραμέλας. Χαίρετε», συμπλήρωσε ο μυστηριώδης κύριος με το στόμφο που του προσέδιδε η ιδιότητά του: ο Χρήστος Καραμέλας ήταν ο άνθρωπος που ανέστησε το real estate στο φτωχό Σάντα Πόρι, που ξέπλυνε με χρήμα τον ιδρώτα του, που έφτιαξε την πρώτη αμιγώς ιδιωτική πλαζ, την περίφημη πλαζ Καραμέλα.
Πέρα από όλα αυτά, όμως, ο Χρήστος Καραμέλας ήταν ο γνωστός διαπλεκόμενος παράγοντας, που είχε κάνει πλούσιους πολλούς πρασινογάλαζους γίγαντες και γαλαζοπράσινους νάνους με το σκάνδαλο Μίζενς, που είχε διασυνδέσεις σε όλα τα κυβερνητικά κλιμάκια, που ψήφιζε σταθερά Μανάρα Βαρβέτα και που τον αναζητούσε εδώ και μήνες όλη η χώρα.

ο μάγος μύρισε καραμέλα στο χώρο

«Τι κάνετε εδώ;» ρώτησε ο μάγος.
«Βγήκα να ξεμουδιάσω λιγάκι, έτσι, για μια βόλτα. Ξέρετε, η βίλα μου, που έχει και αντιπυρηνικό καταφύγιο, επικοινωνεί κρυφά με αυτό εδώ το σημείο» είπε ο Χρήστος Καραμέλας και του έδειξε μία απύθμενη τρύπα πίσω από ένα σταλακτίτη. «Έρχομαι τακτικά εδώ, η υγρασία του μέρους βοηθάει το χρήμα μου να παραμένει φρέσκο».

Ο μάγος τα είχε χαμένα:

«Μα εσείς δεν είστε καταζητούμενος;»
«Ήμουν» είπε και έσκυψε κοντά, σχεδόν συνομωτικά, στο μάγο. «Είμαι όμως και… μεταδημότης» του ψιθύρισε. «Ο νούμερο 24...»
“Γιατί το κάνατε; Τι θα κερδίζατε;”
«Εγώ; Τίποτα, για τη φουκαριάρα τη Μανάρα μου το έκανα».

Ο Γίσσπορ γούρλωσε τα μάτια του. Πώς του είχε ξεφύγει από τον Καζαμία του στις αρχές του χρόνου;

“Μετά από τις καταγγελίες που βγήκαν στην εκπομπή του Μάκη Κιτρινάκη δεν είχα άλλη λύση. Με κυνηγούν όλοι. Κρύφτηκα μες στην απόρθητη βίλα μου μέχρι να με σώσουν οι φίλοι μου. Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχα υπολογίσει”, είπε ο Χρήστος Καραμέλας και άρχισε να κλαίει γοερά.

Ο μάγος άρχισε να τον λυπάται.
«Τι συνέβη;»
«Περίμενα βοήθεια από τους φίλους μου αλλά δεν έχουν έρθει ακόμα».
«Ποιοι είναι οι φίλοι σας;»
«Ο Ραμπάχαλος Ροδοκόκκινος, ο Πάνω Συγκαμμένος, ο Βαραμόπουλος, ο Γιουσουφλιάς και άλλοι».

Η κουκουβάγια Αφ-Αλ-Άτοσι πήρε το λόγο, έτσι κι αλλιώς ήταν η πιο καλά πληροφορημένη από όλους για τις δραματικές εξελίξεις, αφού ήταν σε συνεχή σύνδεση μέσω twitter με το άριστα ενημερωμένο κοινοτικό site:
«Δυστυχώς κανείς από αυτούς δεν υπάρχει πια για σας…»

««Πεθάνανε όλοι;»
«Κάτι χειρότερο. Πέσανε από την κυβέρνηση της χώρας».
«Μπου χου χουυυ… Πάει, έμεινα μονάχος, όπως του Ακονητού ο βράχος, σαν ξερόκλαδο σπασμένο, σαν ξωκλήσι ερημωμένο… Πάει ο Ραμπάχαλος Ροδοκόκκινος, πάει ο Πάνω Συγκαμμένος, πάει ο Βούρτσης, πάει ο Βαραμόπουλος, πάει ο Γιουσουφλιάς, πάνε όλοιιιιι. Μπου χου χουυυυ…»
«Και το χειρότερο», συμπλήρωσε η Αφ-Αλ-Άτοσι μόλις έμαθα ότι κι η τελευταία σου ελπίδα, η Μητέρα Τερέζα των μεταδημοτεύσεων, η λατρεμένη φύλαρχος, η αμίμητη, η μία και μοναδική Μανάρα Βαρβέτα, κινδυνεύει».

«Μπου χου χουυυ… Τετέλεσται!» Ο Καραμέλας έλιωνε στο κλάμα, σαν αληθινή καραμέλα.
«Και τώρα; Θα μείνετε εδώ; Μέχρι πότε;» ρώτησε ο μάγος.
«Δεν ξέρω ακόμη, ευτυχώς υπάρχει ένα σχέδιο που ίσως με σώσει. Δεν μπορώ όμως να σας το αποκαλύψω τώρα, είμαι συντετριμμένος, αυτό το νέο για τη φύλαρχο με αιφνιδίασε πραγματικά» ψέλλισε ο Καραμέλας μέσα από τα αναφιλητά του.

Ο μάγος δεν είχε χρόνο για χάσιμο. Από όλα αυτά που του είπε ο Χρήστος Καραμέλας κράτησε ένα: αν ήταν αλήθεια ότι οι γαλάζιοι γίγαντες είχαν καταρρεύσει, αυτό σήμαινε έκρυθμες καταστάσεις και στο Σάντα Πόρι.

Κι ίσως να ήταν ήδη αργά, έπρεπε να βιαστεί, τουλάχιστον να σώσει τη Μανάρα Βαρβέτα, το Γαμσώταυρο, τον Καβλέντεη, το Ρήγα Μπαστούνη, κι όσους ήρωες του Σάντα Πόρι είχαν απομείνει. Το νησί ίσως κινδύνευε και για όλους τους άλλους.

Ανέβηκε σαν έφηβος τα εκατοντάδες σκαλιά και βγήκε ασθμαίνοντας στο φως. Για καλό και για κακό σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα να μην έχει άλλος πρόσβαση στο σπήλαιο. Έτσι κι αλλιώς παρατημένο που ήτανε κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι άλλη μία πινακίδα. Κοίταξε την εντυπωσιακή ταμπέλα της εισόδου:

  “Αυτή η Βαρβέτα είναι πραγματικά παντού” σκέφτηκε ο Γίσσπορ

“Κι η τελετή επίσης”, φώναξε η Αφ Αλ Άτοσι, καθώς διάβαζε τις τελευταίες λέξεις τις πινακίδας.
“Η τελετή τι;” ρώτησε κουρασμένος ο μάγος.
“Κι η τελετή με πόρους του ελληνικού δημοσίου έγινε, αλλά τι τα θες;  Το έργο απεντάχθηκε, θα το μάθουν και οι κάτοικοι σύντομα, οπότε τσάμπα οι τελετές και τα πανηγύρια και τα τραπεζώματα που η φύλαρχος έκανε ως μεγαλόκαρδη οικοδεσπότισσα…Ο λαός τα πλήρωσε πάλι.”
“Έτσι κι αλλιώς, λοιπόν,  αυτή εδώ η πινακίδα είναι άχρηστη” σκέφθηκε ο μάγος.

Πήγε λίγο παραπέρα κι έστησε τη δική του.



Έψαξε μαζί με την μονάκριβη Αφ-Αλ-Άτοσι για έναν τρόπο να φτάσουν το συντομότερο στο χωριό του Σάντα Πόρι, ελπίζοντας να το βρουν ακόμα όρθιο. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας οξύς διαπεραστικός θόρυβος, σαν σαΐτα, ακούστηκε να ‘ρχεται από το Νότο…

(συνεχίζεται)

Τις δικές τους κουτσουλιές έβαλαν μέσω της τεχνογνωσίας τους και της έμπνευσής τους τα δαιμόνια ibis labs.

Μέχρι το επόμενο μέρος θυμηθείτε τα προηγούμενα φανταστικά αλλά προφητικά σενάρια, που μιμούνται έναν κόσμο πραγματικό μεν, σκληρό, κωμικό και ανυπόληπτο δε.

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ, μέρος 1ο: Το σύννεφο έφερε βροχή

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ, μέρος 2ο: Το σύννεφο ΔΕΝ έφερε βροχή

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ, μέρος 3ο: Πέτρες και Τούβλα

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ, μέρος 4ο: “…Ψηλά κι αγνάντευε…”

Οι νέες περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ - μέρος 5ο: “Η μελόντικα θα παίξει Σαλαμπάση"

Η σφήκα και η μελόντικα

Η σφήκα και η μελόντικα (ρίμα με τα εξώδικα): μέρος Α' - η μελόντικα

Η σφήκα και η μελόντικα (ρίμα με τα εξώδικα): μέρος Β' - η σφήκα

Η σφήκα και η μελόντικα και το Τριώδιο: μέρος Γ'

Η σφήκα και η μελόντικα και το Τριώδιο κι η τράπουλα.... (μέρος  Δ’)

Η σφήκα και η μελόντικα και το Τριώδιο κι η τράπουλα και η γιορτή.... (μέρος Ε’): η γιορτή

"Γυρίσματα"

Από την εκπομπή "Γυρίσματα" του ΣΚΑΙ (24 Ιουνίου 2009)

Antiparos 's got talent: Μαριονοπαίκτες αιρετοί

Μέσα στην καλοκαιρινή τουριστοπανήγυρη και την αμέσως παρεπόμενη σεπτεμβριανή ραστώνη και προεκλογική περίοδο ελάχιστοι μέτρησαν στο σωστό μέγεθος αυτό που αποτέλεσε μία –ασυνήθιστη;- πράξη διαφθοράς της κρατικής εξουσίας στο νησί.
Με συνοπτικές διαδικασίες  κυβερνητικοί μαυρογυαλούροι, τσιφλικάδες αιρετοί και συνοδοί λιμοκοντόροι κατά το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» απομάκρυναν από τη θέση του τον Διοικητή του Αστυνομικού Σταθμού Αντιπάρου προς παραδειγματισμό, γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων που τολμούν να δουν το γιαλό στραβά ως τέτοιος που συχνά είναι.
Το θέμα είναι λεπτό και τελεσίδικο, και δύσκολα θα ακουστεί από επίσημα χείλη κάτι πέρα από τα συνηθισμένα φυγόπονα ξύλινα λόγια, παρόλα αυτά καλό είναι να γνωρίζουν όλοι τι μεθόδους απεργάζονται οι έχοντες και κατέχοντες προκειμένου να διαιωνίσουν την οικογενειακή δημοκρατία και την τσιφλικάδικη εκτίμηση της μεταμανταλενικής πραγματικότητας.

Περισσότερα στο link mediakias, που τα λέει ακόμα πιο χύμα. 

Και μια απορία: Πώς ξέφυγε το θέμα και δεν βγήκε ως τώρα προς τα έξω (δηλαδή στα ΜΜΕ); Έστω και σαν φήμη… Σαν αυτή που κυκλοφορεί στο νησί εδώ και ένα μήνα, ότι “τον αστυνόμο τον έφαγε ο Τάδε, το λέει κι ίδιος εξάλλου με καμάρι”…

Λοιπόν; Θέλουμε μαριονέτες αντί για κρατικούς λειτουργούς;
Ορίστε μία, αφιερωμένη σε όλους τους καρεκλοκένταυρους μαριονοπαίκτες, για να παίζουν και να ξεχαρμανιάζουν μαζί της…
Αντίπαρο, έχεις ταλέντο!…

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΑΠΟΧΗ

 

the wounded angel – hugo simberg

 

Η αποχή του αντίπαρος-blog θα συνεχιστεί όσο ακριβώς

θα διαρκεί η απογοήτευση από τους ιδεολογικά ρακένδυτους πολιτικάντες

που μας προσβάλλει και μόνο η παρουσία τους,

όσο  επιβραβεύονται σαλτιμπάγκοι γραφιάδες και bloggers -μακρινοί και όχι μόνο –,

που κάνουν κάθε τόσο ιδεολογικές κωλοτούμπες αναλόγως του ποια τσέπη τους βαραίνει περισσότερο,

όσο θα σκεπάζει το ιστολόγιο η θλίψη για τους φίλους που σκοτώνει αδιάκριτα ο χρόνος στο πέρασμά του,

όσο θα μηρυκάζουν οι φυλλάδες, τα ιστολόγια και τα κανάλια

τα ίδια ανούσια κείμενα που μετά λίγες μέρες μοιάζουν ξεπερασμένα,

όσο θα ψάχνουμε για μια έστω φορά

όχι τι μπορούμε να κάνουμε εμείς  για την πατρίδα μας, αλλά τι κάνει αυτή για εμάς.

Όσο μας πάρει γενικότερα.

Μπαίνει ο Οκτώβρης και η αποφορά είναι πιο έντονη από ποτέ.

Όσοι φίλοι είστε μακριά και εισέρχεστε εδώ για να διαβάσετε ειδήσεις, δρώμενα και μια εικόνα για το νησί, μπορείτε να επισκεφθείτε τα διαρκώς αυξανόμενα έγκυρα, λιγότερo έγκυρα, πολωμένα και άκυρα μπλογκς της περιοχής:

(αλφαβητική ταξινόμηση…)

antipariafwni

antiparios

fileleutheros

kourounas

parianostypos

παρίων ψίθυροι (νεοσύστατο, ας το καλωσορίσουμε)

ΥΓ. μη μας ψάξετε στο parosblogs, διαγραφήκαμε, τώρα πια ξέρουμε…