ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ 2012: οι πόλεις της Ελλάδας ποδηλατούν

 

 

επιμέλεια αφίσας: Τατιάνα Κοντούλη

O υπό σύσταση σύλλογος Αντίπαρος Εν Πλω, ο Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου και το Δημοτικό Σχολείο (Σύλλογος Γονέων) διοργανώνουν ποδηλατοπορεία (δηλαδή μη αγωνιστική διαδρομή) από το Λιμάνι μέχρι τη θέση Γλυφά (Big Blue). Για όσους συμμετείχαν τα προηγούμενα χρόνια θα θυμούνται πόσο γιορτινή ατμόσφαιρα επικρατεί. Πάνω απ’ όλα είναι μια ευκαιρία για τους μικρούς να βγουν συνοδευμένοι από αστυνομία και γονείς στον -επικίνδυνο κατά τ’ άλλα- δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό, για όλους δε μία ευκαιρία να δηλώσουν με τη στάση τους ότι οι δρόμοι ανήκουν –πέρα από τις νταλίκες, τους νταήδες, τους ραλλίστες και τους ανεγκέφαλους- και στους ποδηλάτες (και στους πεζούς φυσικά).

Περισσότερα για την πανελλαδική εκδήλωση εδώ: http://www.podilates.gr/

Η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία δεν είναι απλά μια βόλτα.

Είναι και μια πολιτική πράξη μέσω της οποίας γνωστοποιούμε

στην πολιτεία και τους συμπολίτες μας τα αιτήματά μας

για ασφαλή διέλευση πεζών και ποδηλάτων από τους δρόμους και πεζοδρόμους,

η νόμιμη διέλευση των οποίων οποίων παραβιάζεται καθημερινά (ή μήπως δεν είναι έτσι;)

οι τρεις δημοτικοί συνδυασμοί του νησιού στον ΗΧΩ FM (UPDATE)

UPDATE

Χωρίς κανένα περαιτέρω εισαγωγικό σχόλιο, παραθέτουμε τις πρόσφατες συνεντεύξεις στον ΗΧΩ FM (102,1) (στην εκπομπή των Γεωργίας Παττέ-Καραγιαννιώτη και Δημήτρη Αρκουλή) των δύο δημοτικών παρατάξεων του νησιού μας (εκκρεμεί η τρίτη, της Ενωτικής Κίνησης Προόδου, πιθανότατα εντός της εβδομάδας)

Η ενδιαφέρουσα συνέντευξη του δημάρχου που προηγήθηκε χρονικά είναι πρώτη. Έγινε στις 24/10 και πολλά από αυτά που αναφέρονται τότε θίγονται και κρίνονται/απαντώνται στη δεύτερη, εξίσου διαφωτιστική, συνέντευξη (έγινε την 1/11) του συνδυασμού “Μένουμε Αντίπαρο” που ακολουθεί.

 Y.leventakis-pan.faroupos- 24-10-2011 ston hxw by Magos Gisspor

HxwFM-menoume antiparo-1Noe2011 by menoumeantiparo


Τρίτη χρονικά η συνέντευξη του συνδυασμού "Ενωτική Κίνηση Προόδου" που έγινε πριν δύο μέρες.
Hxw-enwtiki kinsi proodou-8noe2011



Φυσικά τα σχόλια οφείλουν να είναι στο κλίμα που κάθε φορά θεωρείται ως απαιτούμενο του διαλόγου εδώ. Αλλιώς δεν θα τα δείτε δημοσιευμένα…

Κάτσε κάτω από τη μπάρα… Έτσι… Μπράβο, πέρασες. Συγχαρητήρια είσαι στον πεζόδρομο…

 

ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ, ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ. 

Αντίθετα δείτε μία μπάρα, απόλυτα συνυφασμένη με την παράδοση του οικισμού. Μπορούμε να διοργανώσουμε αγώνες λίμπο στο λιμάνι, με λίγη άμμο από τη διαρκώς μειούμενη στη δεύτερη Ψαραλυκή, φωτιά και κακαβιά και τα μηχανάκια να περνάνε με τέχνη κάτω από τη μπάρα, και τους γονείς να φωνάζουν “Κάτσε κάτω από τη μπάρα”.

Επίσης για τους οδηγούς αυτοκινήτων και φορτηγών μπορεί να διοργανωθεί αγώνας από την πλατεία με τερματισμό τη μπάρα του λιμανιού. Ο νικητής θα παίρνει τη μπάρα σπίτι του, για να μη χρησιμοποιούμε συνέχεια τις παλιές και παγώσει το εμπόριο μπαρών….

 

Στα σοβαρά τώρα:

 Όταν ο δήμος παραδέχεται ότι η εφαρμογή των αποφάσεων για απαγόρευση της κυκλοφορίας στον –τύποις- πεζόδρομο είναι δουλειά της αστυνομίας, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η αστυνομία οφείλει να κάνει το έργο της. Όταν αυτή, σε καιρό μνημονίου (αλλά και προ μνημονίου) αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην παραπάνω αρμοδιότητα, βρίσκουμε την εύκολη λύση.

 Μπάρες

Τέσσερις μπάρες, που θα κοστίσουν 12600 ευρώ από τον ζαλισμένο δημοτικό κουμπαρά (τον κουμπαρά μας) –εδώ η απόφαση από το “Διαύγεια”. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι ο κάθε απαίδευτος οδηγός μας κοστίζει γύρω στα 600 ευρώ, όσο μερικές δηλαδή κλήσεις (δίπλωμα, παραβίαση πεζοδρόμου, παράνομο παρκάρισμα, θορυβώδης εξάτμιση, κατάχρηση αλκοόλ), που ο ίδιος ή οι γονείς του θα σπεύσουν να σβήσουν την επομένη, μην τυχόν και το καμάρι της κοινωνίας μας στιγματιστεί. Με πολύ μικρότερο κονδύλι των 12.600 ευρώ, θα μπορούσαν να οργανωθούν πολλές και φθηνές παρεμβάσεις ως προς τον πεζόδρομο. Αν μάλιστα δεχτούμε ότι το ζήτημα της στέγης του Σχολείου (αναμένατε σχετικά) αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα για το Δήμο, καθώς υπάρχει σοβαρό ζήτημα ασφάλειας για τους μαθητές του δημοτικού, τέτοια ποσά θα μπορούσαν να διατεθούν –μαζί με άλλα- στην επισκευή της στέγης και όχι σε λύσεις που είναι και λανθασμένες και ακριβές.

Ποικίλες δραστηριότητες, καμπάνιες σε τοπικά ΜΜΕ, φυλλάδια στους κατοίκους, έμπρακτη απόδειξη από τους συμβούλους ότι σέβονται τον πεζόδρομο (γιατί στην πράξη ο νόμος καταλύεται και από μερικούς εξ’ αυτών), ακόμα και εκδήλωση στον κεντρικό πεζόδρομο με θέμα ακριβώς αυτό, όλα αυτά κι άλλα τόσα θα ήταν στη σωστή κατεύθυνση: το δικαίωμα να τηρηθεί το πεζό του δρόμου, αντίστοιχα με τις αλλεπάλληλες κοινοτικές αποφάσεις που το έχουν επιβάλλει στα χαρτιά από παλιά.

Αυτά όλα είχαν ήδη συζητηθεί στα τέλη του περασμένου έτους, όταν ο Δήμαρχος μάζεψε μελλοντικούς αιρετούς και πολίτες για να συζητηθούν κάποια ζητήματα. Δυστυχώς όμως, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές αλλά με άλλους πρωταγωνιστές, και κάποια πράγματα τελικά, όπως η νοοτροπία, δεν αλλάζουν. Δείτε την προεκλογική εξαγγελία του νυν Δημάρχου (στο θέμα “Αναπλάσεις” σημειώνει: “πλήρης προστασία του κεντρικού πεζοδρόμου”), που έχει ένα ορθό σκεπτικό (την επιθυμία να είναι πεζόδρομος), απέχει όμως αυτό  παρασάγγας από τη λύση της μπάρας, που δεν ξέρουμε ούτε πόσο θα αντέξει στους ευφορικούς οδηγούς και αναβάτες, ούτε πώς θα τους αποτρέψει να εισβάλλουν στον πεζόδρομο από τα μικρά σοκάκια που καταλήγουν σε αυτόν, ούτε πώς μια τέτοια κίνηση διαφυλάττει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του οικισμού. Ακόμα περισσότερες απορίες και επιφυλάξεις μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω απόσπασμα της στήλης “Γέφυρα” από το ιστολόγιο του “Μένουμε Αντίπαρο”. Εκεί θα διαπιστώσετε -μεταξύ πολλών ακόμα επιφυλάξεων στη συγκεκριμένη Οικονομική Επιτροπή- την καταγραφή της παρακάτω λογικής άποψης για το ζήτημα από το σύμβουλο κ.Σφαλαγκάκο:

 

Θέμα 5)Έγκριση μελέτης και ανάθεση για την τοποθέτηση μπαρών στον κεντρικό δρόμο Αντιπάρου και διάθεση και πίστωση δαπάνης για την προμήθειά τους:

Ο κ. Δήμαρχος παρουσίασε τρεις προσφορές, και πρότεινε τη χαμηλότερη—10.900,00 ευρώ συν ΦΠΑ. Το ποσόν δεν συμπεριλαμβάνει το κόστος εγκατάστασης.

Εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Καταψήφισα την πρόταση για πολλούς λόγους:

1) Επειδή, όπως εξήγησα, κατά την άποψή μου, υπάρχουν Κοινοτικές Αποφάσεις (οι πιο πρόσφατες του 2007 και του 2009), οι οποίες χαρακτηρίζουν τον κεντρικό δρόμο «πεζόδρομο» για ολόκληρο το έτος και καθορίζουν τις ώρες τροφοδοσίας των καταστημάτων, και πρέπει να σεβαστούν.

2) Τις αποφάσεις αυτές υποχρεούται να εφαρμόσει η αστυνομία. Αν αδυνατεί η τοπική αστυνομία για οποιονδήποτε λόγο να τις εφαρμόσει, τότε οφείλουν/-ουμε να απευθυνθούν/-ούμε επισήμως στο αμέσως επόμενο ιεραρχικό επίπεδο της Ελληνικής Αστυνομίας, κ.ο.κ.,

3) Πρέπει να φροντίσουμε να δημοσιοποιήσουμε το πρόβλημα (μέσω λαϊκής συνέλευσης, με έντυπο υλικό, ενημέρωση των ΜΜΕ, κλπ), ώστε να ευαισθητοποιηθεί το κοινό.

4) Μου είναι αδιανόητο το γεγονός ότι όλοι μας μπορούμε και δείχνουμε τον πρέπον σεβασμό και την απαιτούμενη αυτοσυγκράτηση απέναντι στις σχετικές αποφάσεις τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την ίδια κατάσταση και το χειμώνα, προς όφελος όλων. Είναι τόσο δύσκολο για τους 10-15 παραβάτες να σεβαστούν το νόμο και το χειμώνα, και έτσι να μη θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές όλων μας, προπάντων των μικρών παιδιών;

5) Υπάρχουν και πολλοί παράλληλοι δρόμοι κατά μήκος ολόκληρου του πεζόδρομου που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα δίκυκλα και τα αυτοκίνητα.

6) Από τη δεκαετία του ’80 έχει χαρακτηριστεί το χωριό μας ‘παραδοσιακός οικισμός’, και η εικόνα των μπάρων θα είναι σίγουρα αντιαισθητική και αντίθετη σε όποια έννοια της παράδοσης.

7) Υπάρχει και η οικονομική διάσταση, καθώς, όπως ξέρουμε όλοι, στις ημέρες μας πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεχτικοί με τα χρήματα του Δήμου, και να είναι απολύτως αναγκαίες όλες οι δαπάνες στις οποίες προβαίνουμε (και αυτές στις πιο συμφέρουσες τιμές). Οι παραπάνω προσφορές είναι μόνο για τον εξοπλισμό—δεν αναφέρονται στα έξοδα τοποθέτησης, ούτε υπολογίζονται τα χρήματα που θα χρειαστούν για συντήρηση, ανταλλακτικά, επισκευές.

8) Οι μπάρες δεν θα κλείσουν όλους τους παράδρομους, οπότε, θα συνεχίσουν να περνούν όσοι θέλουν, όσο θέλουν. Τα μηχανάκια θα μπορούν να παρακάμψουν τις μπάρες.

9) Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι θέμα αρχής: Αν εμείς οι ίδιοι, ως μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, παίρνουμε αποφάσεις και μετά δεν προσπαθούμε να τις εφαρμόσουμε—με λίγα λόγια δεν τις υποστηρίξουμε, δεν πολεμήσουμε για αυτές, δεν τις σεβαστούμε—αν απλούστατα αποδεχόμαστε την όποια απόφαση ως «μη εφαρμόσιμη», και αν, στην προκειμένη περίπτωση, αποφασίσουμε να προβούμε στη δαπάνη και στην αντιαισθητική εγκατάσταση των μπάρων, ισοδυναμεί με το να αποδεχόμαστε την ήττα μας. Είναι το ίδιο με το να λέμε ότι ως Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζουμε, αλλά αν κάποιοι λίγοι θέλουν να ζουν υπεράνω του νόμου, δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε. Για μένα, τέτοια στάση επιδεικνύει μόνο ηττοπάθεια, και δημιουργεί επικίνδυνα προηγούμενα για μέλλουσες Αποφάσεις. Την θεωρώ ήττα της ίδιας της δημοκρατίας, ήττα που εκμηδενίζει τη δημοκρατική διαδικασία. Επιτρέπουμε σε μία μειοψηφία παραβατών να επιβάλλεται σε μία πλειοψηφία νομοταγών πολιτών. Δεν οφείλουμε να προστατεύσουμε τη δημοκρατία, το Δημοτικό Συμβούλιο, την πλειοψηφία, οι οποίοι είναι νομοταγείς πολίτες; Έχει, εν τέλει, μία μειοψηφία παραβατών περισσότερα δικαιώματα από τη Δημοτική αρχή, από μία πλειοψηφία νομοταγών πολιτών;   

 

Οπότε τελικά: μπορούμε να είμαστε τόσο πολιτισμένοι όσο θέλουμε να δείχνουμε το καλοκαίρι; Επικρατεί ακόμα η έννοια του σογιού  έναντι του δημόσιου συμφέροντος; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε οι πολίτες να ζητάμε εξηγήσεις από τους γνωστούς αγνώστους; Μήπως να αρχίσουμε τα δικαστικά μέτρα (δήμος-αστυνομία);

Κάθε λύση δεκτή. Και κάθε πολιτισμένος αντίλογος επίσης. Εδώ που βρισκόμαστε, στο χρόνιο γρίφο που λέγεται “πεζόδρομος”, δεν χωρούν ούτε υπεκφυγές, ούτε δογματισμοί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η πλειοψηφία τον θέλει πεζόδρομο, ο δε νόμος και η παραδοσιακή αισθητική του νησιού το επιβάλλουν. Και οι μπάρες δεν το επιτυγχάνουν σε καμία περίπτωση. Αντίθετα, επικυρώνουν το δικαίωμα σε όποιον θέλει να παρανομεί, αρκεί να ξέρει ότι η αστυνομία δεν υπάρχει.

Και για να μην παρεξηγούμαστε: από το να χτυπήσει κάποιος μαθητής από διερχόμενο όχημα, καλύτερα η μπάρα από το τίποτα. Απλά υπάρχει και μια αστυνομία που μπορεί να παρέμβει, πολλές κοινοτικές αποφάσεις που συμφωνούν, μια αίθουσα για ομιλίες, και αρκετοί εθελοντές να τρέξουν ένα εγχείρημα ενημέρωσης του κόσμου.

Αρχίζει η περίοδος μετάλλαξης–καλά να πάθουμε

Με ρυθμούς γνώριμους μεν αλλά όλο και πιο αποκρουστικούς το νησί υφίσταται τη γνώριμη μετάλλαξη του, από ένα όμορφο νησάκι του χειμώνα σε μία λαμπερή μειλίχια νυφούλα της άνοιξης και του πρώιμου καλοκαιριού, και  στο άχαρο λιπαρό νυμφίδιο που πλασάρει την εικόνα του διά των επισκεπτών του τον Ιούλιο και Αύγουστο.

Οι χειρότεροι εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής τάξης, χειρότεροι όχι γιατί είναι τέτοιοι, αλλά γιατί περιφέρουν φιλάρεσκα την αύρα της χαλαρής, πλην μεγαλόφωνης χλιδής τους, διατυμπανίζουν δε με τα ελικόπτερά τους, τα απαστράπτοντα SUV τους και τα θεόρατα σκάφη τους, τα ρεζερβέ απέριττα τραπέζια που γευματίζουν, τις εστέτ παρέες τους και τις ατάκες που διαρρέουν πέραν της ομήγυρής τους τη ματαιόδοξη γκλαμουριά τους. Οι κάτοικοι του νησιού δεν αντιδρούν, από την εποχή του Καραβέλα η πορεία εξάλλου είναι προδιαγεγραμμένη, κάποιοι κρατικοδίαιτοι νεποτικοί επιχειρηματίες θα ξεπλένουν εδώ το χρήμα που απόκτησαν στις εποχές της πολυοργασμικής δεκαετίας που πέρασε, και κάποιοι θα διεκδικούν το ρόλο του υποτακτικού γιατί αυτό τους προσφέρει εργασία και έσοδα. Σκληρό πλην όμως τίμιο, αντίστοιχο με την εποχή που ζούμε, αλισβερίσι, που βάζει το νησί σε μία τροχιά ανάπτυξης άλλη από αυτή που ονειρευόμασταν.

“Ποια ανάπτυξη όμως ονειρεύεστε”, θα μας αποκριθεί η αβάντ γκαρντ παρέα παραδίπλα μας, “τη στιγμή που λογίζετε οι ίδιοι σαν ανάπτυξη τις ομπρελοξαπλώστρες και τα επερχόμενα μπαράκια στις ερημικές παραλίες, τα θορυβώδη ναρκισσιστικά θαλάσσια σπορ (και μάλιστα σε μία θέση –2η Ψαραλυκή- που δεν προσφέρεται, ενώ είναι ήδη πολύπαθη από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις), την κενοφοβία εντός του χωριού, τέτοια που σαν άλλοι horror vacui θιασώτες γεμίζετε το δρόμο και την πλατεία με τραπεζοκαθίσματα, σαν να είναι το χωριό ένα μεγάλο υπαίθριο –και ενίοτε δυσανάλογα ακριβό- αναψυκτήριο;”

Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να δώσει απάντηση σε αυτό. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το νησί έχει αποκτήσει μία δημοφιλία δυσανάλογη με αυτά που προσφέρει, η δε έννοια “ανάπτυξη” μοιάζει εντελώς ξεχειλωμένη: χωρίς τις βασικές υποδομές (αποχέτευση, πόσιμο νερό ή νερό γενικότερα και ανακύκλωση) κατοχυρωμένες -βέβαια κάποιοι μεγαλόσχημοι φρόντισαν να διασφαλίσουν προκλητικά νεράκι για τις φυτείες τους και τους κήπους τους, σε βάρος των υπολοίπων-, με μία απεντόμωση που απότυχε παταγωδώς, κρίνοντας εκ του θλιβερού αποτελέσματος τα απνοϊκά βράδια, με το πλήθος των ενοχλητικών ζωυφίων( βλ. Ιούλιος – Αύγουστος εδώ), με διασκέδαση υβρίδιο μιας παρωχημένης 90s αισθητικής που διασταύρωσε ασύμμετρα με τα μυκονοειδή πρότυπα, με ανύπαρκτη  αστυνόμευση και φέτος, επομένως και πάλι ασυδοσία και ατιμωρησία των σεληνιασμένων (Λα Λούνα) πρωινών ζόμπι, με κάκιστη εξυπηρέτηση από το υποκατάστημα της Εθνικής, που κανείς –από όσο εκ των έσω ομολογείται- δεν φρόντισε να διορθώσει έγκαιρα, με αποτέλεσμα να ανοίγει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, και αρκετά άλλα ακόμη, μοιάζει παράταιρο να περιγράφουμε αναμεταξύ μας, αλλά και σε επίπεδο ΜΜΕ, ελληνικών και διεθνών,το νησί ως κορυφαίο παγκόσμιο προορισμό. Δε θα γραφούν άλλα, γιατί οι ρουφιάνοι πάντα ψάχνουν για ένα συκοφάντη, τα προβλήματα όμως είναι εδώ και είναι ατομική ευθύνη του καθενός να τα αναγνωρίσει, στο βαθμό που του αναλογεί ένα άλλοτε άλλο ποσοστό κοινωνικής ευθύνης. Τα δε μήντια αναπαράγουν εντυπώσεις το ίδιο έγκυρες με τις αξίες που μας περιβάλλουν, δείτε παλιότερα ποστ (οι βλακείες του Big Fish, τα παραληρήματα της Σίβυλλας στο Βήμα) για να το επικυρώσετε. Αν τα σελέμπριτις ορίζουν την επιτυχία του τουριστικού προϊόντος στη μηντιακή μας δημοκρατία, εντούτοις όμως δεν ορίζουν και τους συντελεστές της ευζωίας για επισκέπτες και κατοίκους. Από τον άρτι αφιχθέντα (και παχουλό προς απογοήτευση των απανταχού θαυμαστριών) Τζόνυ Ντεπ στην Πάρο μέχρι την δρακοντείως φυλασσόμενη κατά την σύντομη περιήγησή της στην Αντίπαρο κ. Λάτση, μεσολαβεί ένα πλήθος ανωνύμων επισκεπτών που έλκεται από τέτοια ονόματα και καταφτάνει στο νησί αναζητώντας ως πρώτο αξιοθέατο όχι το Σπήλαιο ή το Δεσποτικό, αλλά τη βίλλα του Τομ Χανκς.

Υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια φέτος μεταξύ των τουριστών, που έρχεται να προστεθεί στην αντίστοιχη περασμένων ετών, αφού πολλά από τα προβλήματα διαλάθουν χρόνια τώρα. Την ακούμε ή την προσπερνάμε φλυαρώντας; Είναι η ερώτηση που ίσως κρίνει αν το νησί θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή θα κάνει τη θεαματική βουτιά σε λίγα χρόνια, που έκαναν πρωτύτερα άλλοι δελεαστικοί κορυφαίοι ελληνικοί νησιωτικοί προορισμοί.

Αρχίζει λοιπόν η περίοδος μετάλλαξης, κρατάει κανένα μήνα συνολικά και το μόνο που προσφέρει εκτός από χρήμα και εργασία σε πολλούς, είναι αισθητική κακοποίηση, περιβαλλοντική επιβάρυνση, αλλά και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε αν αυτή η εικόνα είναι δέλεαρ ή αντιπρότυπο. Κι επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να τροχοδρομήσουμε προς ένα καθεστώς αποανάπτυξης (διαβάστε τα σχόλια του συνδέσμου) του νησιού, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, ας κρίνουμε και ας κριθούμε αναλόγως.

Διαβάστε για μια ακόμη φορά το εξαιρετικό κείμενο του Richard Waters για το νησί, αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στην αυγουστιάτικη λαίλαπα, και παράλληλα μια ασυναγώνιστη καταγραφή της ομορφιάς του νησιού.

Παράλληλα παρατίθεται παρακάτω το πρόσφατο άρθρο του περιοδικού Status (μια από τα ίδια, κάθε χρόνο κάποιος θα βρεθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις και να εκθειάσει για μια ακόμη φορά το νησί του… Lost):

STATUS Antiparos

Παρατίθεται το σχετικό σχόλιο ενός αναγνώστη πριν δύο χρόνια, εξίσου έγκυρο και σήμερα:

“das_boot”: Γι' αυτό πλέον τα μικρά-και έως πριν λίγα χρόνια έρημα- νησιά της πάλαι ποτέ "άγονης γραμμής" έχουν γίνει μικρά Μυκονιάτικα παραρτήματα. Επειδή κάθε καλοκαίρι είθισται να προτείνονται από τους "διαβασμένους" ρεπόρτερ ως "εναλλακτικοί" επίγειοι παράδεισοι. Με αποτέλεσμα να καλύπτεται και το παραμικρό τετραγωνικό εκατοστό της βραχονησίδας από Rayban-άτους λαδοπόντικες με το Μοχίτο ανά χείρας παρέα με τις μπάρμπι τους που συρρέουν ασύστολα, γιατί πήγε ο γείτονας, για socializing, για να δουν και να τους δουν. Διότι είναι της μόδας να αφήνεις την βίλλα σου -και την τεράστια πισίνα σου επίσης- και να βουλιάζεις στην άμμο με τη Manolo Blahnik γόβα, να γρατζουνάς το Chanel μανικιούρ που το χρυσοπλήρωσες στο Μποτέ στα κατσάβραχα, να σιχτιρίζεις που θα φάς μαρίδα με το χέρι -αλλά και πάλι δήθεν το απολαμβάνεις- και να μιλάς με την κολλητή φραγκάτη στο (στολισμένο με ζβαρόφσκι) τηλέφωνο εκθειάζοντας τις εναλλακτικές διακοπές που κάνεις.
Και δεν θα διανυκτερεύσεις φυσικά σε αντίσκηνο χύμα στο κύμα όπως τον παλιό καλό καιρό. Να είμαστε καλά και "πολυτελή" δωμάτια χτίζονται κάθε μέρα, εώς ότου να βουλιάξει το νησί.
Δεν έχω θέμα με τον πολύ κόσμο. Εχω θέμα με την ποιότητα αυτού του κόσμου, σχετικά με τα δεδομένα του νησιού. Και αυτό που ξέρω πια είναι πως η Λα Λούνα αποκαλείται πλέον "ανοικτό κλαμπ" και συρρέουν δεκάδες τζιπ τα Σάββατα από την Πάρο για να διασκεδάσουν. Α. Και πως "παίζουν" φέτος και events με DJs από το εξωτερικό σε γνωστή μοδάτη ψαροταβέρνα.
Με τις υγείες μας και περάστικά μας. Με όλη μου την αγάπη για το αγαπημένο μου νησί που ότι και να γίνει θα είναι πάντα ο δικός μου αγαπημένος προορισμός.
Και όσο για το άρθρο του Big Fish, αφού πάνε τόσοι επώνυμοι πια, μισό να βάλω το Versace μου κι έφυγααααααααααααα!

(σημ: η φίλη πια “das_boot” όντως “έφυγε”, αφού ζει μόνιμα στην Αντίπαρο, απολαμβάνει αυτό που στερούνται όσοι έρχονται Ιούλιο-Αύγουστο, επιμελείται -μεταξύ άλλων- τα τεύχη του Ωφλίαρου και παράλληλα κάνει αυτόν τον καιρό μία πρωτότυπη έκθεση, το Box in a Box, στο –παραμελημένο για μια ακόμη χρονιά- Κάστρο. Λεπτομέρειες εδώ και εδώ).

Box in a Box Poster Low

 

πηγή όλων των φωτογραφιών από το εξαιρετικό photo-blog http://optiko.wordpress.com,

που κοσμεί με τις λήψεις του την καθημερινή μας οπτική.

Σχόλια χωρίς απάντηση

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου θα γίνει απόψε στις 10μμ. Μπορεί και αργότερα. Θα συνοδευτεί με γλέντι μέχρι πρωίας με ποτό και τραγούδι, τομέας στον οποίο διαπρέπουμε όλοι  έτσι κι αλλιώς. Ο δήμαρχος θα βαράει ντέφι στο ρυθμό του εργολάβου κι ο εργολάβος θα κάθεται στην ταμειακή να κόβει εισιτήρια. Έξω από την αίθουσα Καλουδά θα υπάρχει φωτεινή επιγραφή με την ώρα της συνεδρίασης, η οποία και θα αλλάζει κάθε 30 λεπτά. Ο ευρών την ακριβή ώρα θα κερδίζει  ένα μπουκάλι νερό, μια “πάπια” κι ένα εισιτήριο για το σπήλαιο. Οι δημοτικοί σύμβουλοι θα έρθουν με αμπιγιέ εμφανίσεις και τα φώτα των δημοσιογράφων θα πέσουν επάνω τους για να στολίσουν τα φύλλα της επόμενης εβδομάδας. Για το δρόμο καρμανιόλα θα προταθεί η θέσπιση διοδίων εισόδου-εξόδου και άλλων για μετοίκηση στον Άγιο Πέτρο. Μη γελάτε, μόνο με σάτιρα μπορεί κανείς να αντιπαρέλθει τα κακώς κείμενα και επιπλέον να αποφύγει τις αιχμές που θα εξαπολυθούν και πάλι περί “αδέκαστων κριτών” και παραπονιάρικων blogs.

Πρώτο σχόλιο: κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Αν και ως γνωστό δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, επομένως δεν υπάρχουν  και άγιοι. Παρόλα αυτά σήμερα, λίγες ώρες πριν το έκτακτο συμβούλιο αναρτήθηκε και στο σάιτ του Δήμου η ανακοίνωση για το σημερινό συμβούλιο. Η ημερομηνία της οικονομικής επιτροπής παραμένει ακόμα λάθος. Λογικά μετά από την ανάρτηση αυτή θα διορθωθεί όμως (26 αντί για 25 Μαΐου)

Δεύτερο σχόλιο: το ότι αναρτήθηκε στο σάιτ του Δήμου η ανακοίνωση για το σημερινό συμβούλιο δεν σημαίνει ότι θα ισχύσει κιόλας, αφού ήδη διερευνάται το ενδεχόμενο να αλλάξει η ώρα (λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά). Ο λόγος; το τρίτο σχόλιο. Ας είστε σε εγρήγορση όσοι ενδιαφέρεστε, μπορεί ξαφνικά να μάθετε αύριο ότι ξεκίνησε η συνεδρίαση σήμερα μες στο μεσημέρι κι έτσι τη χάσατε.

Τρίτο σχόλιο: Σήμερα στον Αρχίλοχο γίνεται η νέα συγκέντρωση για τα ζητήματα που αφορούν το Κέντρο Υγείας και τις προβληματικές δομές του ΕΣΥ στην Πάρο και την Αντίπαρο. Πότε; Μα την ίδια σχεδόν ώρα (6.30μμ). Στην Επιτροπή συμμετέχει δικαίως και ο Δήμαρχος Αντιπάρου, όμως  για να παρευρεθεί και να παρουσιάσει και την άποψη από πλευράς Αντιπάρου (γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα κι εδώ, κι αυτό θα φανεί το καλοκαίρι) πρέπει να κλωνοποιηθεί. Από πλευράς επιστημονικής τεχνογνωσίας δεν έχουμε ακόμα τη λύση. Επομένως σε ένα από τα δύο θα λείπει, εκτός αν… (βλέπε δεύτερο σχόλιο)

Ο καρόδρομος που τόσο αγαπήσαμε είναι πάλι εδώ: Εργοβλάβε ευχαριστούμε

Πριν επτά μήνες έκπληκτοι αντικρίσαμε εργασίες στο κατεστραμμένο οδόστρωμα του περιφερειακού δρόμου που περνάει μπροστά από τις Ψαραλυκές και φτάνει μέχρι το ύψος του ελικοδρομίου. Σταυροκοπηθήκαμε, τρομάξαμε, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας: δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.

Θέλαμε πίσω τον καρόδρομό μας.

Αυτός ο καρόδρομος ήταν μία ανάμνηση του μανταλενικού παρελθόντος, μια πίστα για τους adrenaline junkies, έδινε δουλειά στο ιατρείο, στα βουλκανιζατέρ και στα βενζινάδικα, έδειχνε πώς μπορεί με απλά μέσα να αναπτυχθεί εναλλακτικός τουρισμός, και, κυρίως, πώς μπορούσε μία αστοχία στο σχεδιασμό για το βιολογικό να αποδειχτεί επωφελής για το αειφόρο νησί.

Η συνέχεια έδειξε επίσης πώς ένας εργολάβος μπορεί χωρίς ίχνος ντροπής να μας κοροϊδεύει κατ’ εξακολούθηση. Με πάχος ασφάλτου που όσοι γνωρίζουν λένε πως δεν ξεπέρναγε το 1/4 του προβλεπόμενου (υπάρχει σχετική διόρθωση στα σχόλια) ο δρόμος στρώθηκε, το καλοκαίρι όλοι θαυμάζανε τη φρέσκια άσφαλτο και ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό που από τότε είχαμε προβλέψει, βασιζόμενοι στην αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του εργολάβου, όμοιου με πολλούς άλλους που πράττουν κατά βούληση και παραδίδουν κακοτεχνίες. Εδώ το άρθρο της 13ης Απριλίου 2010 με τίτλο:

“Εγκαταλείπουμε το αγγλικό σύστημα οδήγησης. Αρχίζει το Παρίσι – Ντακάρ…”

που τελείωνε με τη διαπίστωση – πρόβλεψη:

“Κρίνοντας πάντως από την πρώτη εντύπωση για τον πολύπαθο δρόμο, πάλι ψωνίσαμε από σβέρκο. Γιατί κάποιος που εξαρχής αδιαφορεί τόσο εξόφθαλμα για τους πολίτες σε ένα δημόσιο έργο δεν μπορεί να μας πείσει για το αίσθημα ευθύνης που οφείλει να διαθέτει σχετικά. Ίδωμεν…”

Δείτε λοιπόν: Ο ΚΑΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ-ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ!

   

Ακολουθεί η επιστολή του φίλου-ενεργού πολίτη-συνήθους υπόπτου-γιατί δεν πολιτεύτηκες Γιάννη Τριαντάφυλλου

ΥΠΑΡΧΕΙ…ΚΑΠΟΥ….ΚΑΠΟΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ!!!

To τελευταίο διάστημα οι κάτοικοι της Αντιπάρου γίνονται μάρτυρες μιας ακόμα προχειρότητας και κακοτεχνίας, η οποία εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους τροχαίων ατυχημάτων άμεσα.

Ο περιβόητος και πολύπαθος περιφερειακός δρόμος που οδηγεί από το λιμάνι προς σπήλαιο και Αη-Γιώργη, ο οποίος για 2-3 χρόνια ήταν δρόμος κατάλληλος μόνο για γαϊδούρια και αγώνες ανώμαλου δρόμου μετά την κακοποίηση από τα έργα της αποχέτευσης(το έργο βέβαια δεν προχώρησε…) κατάφερε μετά από πρόχειρη μελέτη(όπως ομολόγησε ο εργολάβος) της κοινότητας Αντιπάρου να επισκευασθεί στα τέλη του περασμένου Μαΐου.

Πολλοί κάτοικοι κατά την διάρκεια των εργασιών είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους και πολλοί μάλιστα στοιχημάτιζαν ότι με τις πρώτες βροχές του χειμώνα η λιγοστή …άσφαλτος θα αρχίσει να φθείρεται.Τελικά το στοίχημα το κέρδισαν αφού ο δρόμος κάθε μέρα που περνούσε παρουσίαζε και μια νέα λακκούβα. Μετά την αγανάκτηση των οδηγών, και την πίεση της κοινότητας μόλις σήμερα 01/12/2010 ο εργολάβος με μικρό συνεργείο προσπάθησε να μπαλώσει τα χαλασμένα και επικίνδυνα σημεία του δρόμου. Δεν έλειψαν οι λογομαχίες με τους περαστικούς οδηγούς και τον τεχνικό της κοινότητας οι οποίοι προσπάθησαν να πείσουν το συνεργείο ότι αυτά είναι προχειρότητες και το ότι σε λίγες μέρες πάλι ο δρόμος θα χαλάσει κάπου αλλού…Ο εργολάβος μάταια προσπάθησε να πείσει τους περαστικούς ότι “φταίει η υγρασία στο συγκεκριμένο σημείο” και επέμενε ότι έκανε ό,τι έλεγε η μελέτη του έργου, η οποία δεν ήταν η κατάλληλη. Αυτός όπως ισχυρίζεται είχε αναφέρει τα προβλήματα, αλλά μόνο προφορικά και όχι εγγράφως, όπως θα έπρεπε.

Η κοινότητα όπως λέει δεν έχει παραλάβει το έργο, η δε νέα δημοτική αρχή δεν προτίθεται να το παραλάβει και οι μόνοι που ταλαιπωρούνται χωρίς να φταίνε, είναι οι οδηγοί και οι κάτοικοι του νησιού…

Τελικά υπάρχει κάπου κάποιος …υπεύθυνος που μπορεί να δώσει λύση σ’ αυτή την κακοτεχνία ή έτσι απλά θα μπαλωθεί ο δρόμος και έχει ο Θεός; Ελπίζω να μην γραφτεί για τον δρόμο αυτό ένα ανάλογο δημοτικό τραγούδι σαν και αυτό: την τράτα μας την κουρελού την χιλιομπαλωμένη, όλο την εμπαλώναμε κι όλο ΄ταν ξηλωμένη…………

Τριαντάφυλλος Γιάννης  (ένας -και όχι ο μοναδικός- αγανακτισμένος Αντιπαριώτης)

Ένα πολύτιμο μάθημα για όλους, αφού από εργολάβο σε εργολάβο υπάρχει τεράστια διαφορά, ανάλογης της διαφοράς που έχει ένας πρότυπος δρόμος με άσφαλτο από τον καρόδρομο μας. Η απερχόμενη κοινοτική αρχή δεν το έμαθε. Ας ελπίσουμε να το γνωρίζει η νέα δημοτική αρχή (που δηλώνει ότι έχει και πολύχρονη εμπειρία στα κοινά).

Άλλο εργολάβος κι άλλο εργοβλάβος.

Ο πεζόδρομος είναι ένα μέτρο της παιδείας μας

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΙ ΑΣ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Για μια ακόμα φορά η διέλευση από τον κεντρικό δρόμο και τους παραδρόμους του αποτελεί πηγή κινδύνου για τους φιλήσυχους και ευκαιρία ψευτομαγκιάς από τους “ανήσυχους” (Σάββατο βράδυ ίσως χρειαζόμαστε  παρκαδόρο και τροχονόμο έξω από τα νυχτερινά στέκια του πεζοδρόμου). Η (επεξεργασμένη ώστε να μη σοκάρει) φωτογραφία με τη νεκρή –εγκυμονούσα- γάτα, πατημένη και παρατημένη από έναν από εμάς μεσημέρι Κυριακής, εστάλη στο blog με τον τίτλο “ως πότε πια;” και αυτό είναι που πρέπει να ρωτήσουμε με τη σειρά μας σε όσους μας εμπαίζουν καθημερινά, εποχούμενους και διοικούντες.

Ως πότε πια;

Δεκαπέντε χρόνια σχεδόν ο δρόμος δηλώνεται ότι πρέπει να γίνει πεζόδρομος, πέρυσι συγκεντρωθήκανε σχεδόν 150 υπογραφές και η Κοινότητα πήρε για ακόμη μια φορά απόφαση υπέρ της προστασίας του πεζοδρόμου, φέτος μάλιστα γίναμε μάρτυρες των περίφημων διακηρύξεων από όλους τους υποψηφίους δημάρχους για άμεση απαγόρευση της κυκλοφορίας. Επειδή τίποτα δεν είναι πιο άμεσο από το θάνατο καλό είναι να βιαστούμε λίγο, καθώς αύριο μπορεί να είναι αργά. Κι αντί για γάτα να συζητάμε για κάποιο παιδί. Απίθανο; Μάλλον ζείτε σε άλλο νησί.

Από το μπλογκ αυτό ξεκίνησε πριν δυο χρόνια μία διαπόμπευση όσων περνάνε προκλητικά.

Το αποτέλεσμα πενιχρότατο.

Το γυρίσαμε στα χιουμοριστικά ποιηματάκια. 

Το αποτέλεσμα μηδενικό.

Ίσως λοιπόν θέλει πιο δυναμική στάση. Αυτοκόλλητα, φυσικά εμπόδια, εξώδικα και ασφαλιστικά μέτρα. Η απερχόμενη Κοινοτάρχισσα με το νυν Κοινοτικό Συμβούλιο (ένας μήνας έμεινε, δεν τελείωσε η θητεία, όπως θα νομίσει κάποιος που θα επισκεφθεί αυτές τις μέρες το Κοινοτικό Κατάστημα για να θέσει κάποιο ζήτημά του) και ο μέλλων Δήμαρχος καλούνται να δείξουν το δρόμο.

Ή πιο σωστά να δείξουν τον πεζόδρομο.

BLOGS ΚΑΙ ΜΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ;

Ας το δείξουμε έμπρακτα, κι αυτό αποτελεί κάλεσμα σε όλους όσους έχουν βήμα. Αντίπαρος δεν σημαίνει μόνο πολιτικό ρεπορτάζ ή υποκειμενικό σχολιασμό.

Δεν είμαστε του δρόμου... Υπογράψτε...

Επιτέλους κάτι κινείται στον πεζόδρομο και δεν είναι ούτε μηχανάκι ούτε αυτοκίνητο.

Οι κάτοικοι για άλλη μια χρονιά αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να διαφυλάξουν το δικαίωμα του πεζού στον κεντρικό (πεζο)δρομο του χωριού, κόντρα στην κρατική απάθεια και την ατομική αδιαφορία.

Υπογράψτε το παρακάτω κείμενο, και μην παραλείψετε να διεκδικήσετε έμπρακτα το δικαίωμα να βαδίζει κανείς στον πεζόδρομο ανενόχλητος.

Είναι μια μορφή διαμαρτυρίας που κοινοποιεί το αυτονόητο δικαίωμα των δημοτών. Ελπίζουμε να συνετίσει εποχούμενους και αιρετούς πριν αποκτήσει νομική υπόσταση.

ΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ (Πεζόδρομος)

 

Στην ετικέτα “δρόμος” μπορείτε να διαπιστώσετε ότι το πρόβλημα είναι διαχρονικό και να διαβάσετε από ποιήματα- παρωδίες μέχρι παλιότερα κείμενα συλλόγων (κι ενδιαφέροντες σχολιασμούς).

Δρόμος ή πεζόδρομος ή και τα δύο...

Ο πεζόδρομος του μηδενός

Βάλτε φανάρια στον πεζόδρομο, να το συνηθίζουμε σιγά σιγά ότι αλλάζει

 

Βάλτε φανάρια στον πεζόδρομο, να το συνηθίζουμε σιγά σιγά ότι αλλάζει

ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΟΙ ΤΣΙΦΛΙΚΑΔΕΣ...
Τι τους κοιτάτε;;;

Όσο ο κεντρικός πεζόδρομος παραβιάζεται κατ’ εξακολούθηση, τόσο θα αγριεύουμε.

Όταν ο νόμος προκλητικά δεν λειτουργεί, όταν μερικά καφάσια μπύρες αποτιμώνται ως πιο σημαντικά για το προφίλ του νησιού από έναν ήρεμο πεζόδρομο, όταν οι ίδιοι οι αιρετοί ευοδώνουν τη διέλευση μέσα από το δρόμο των ημετέρων, τότε, και λίγο πριν τα νομικά μέτρα, απομένει μόνο η διαπόμπευση των τσιφλικάδων του δρόμου.

Εδώ η γυναίκα του Καίσαρα δεν είναι τίμια, και αυτό (παρα)φαίνεται.

Τα υπόλοιπα στο άρθρο “Ο δρόμος του μηδενός”. Κι όσο δεν συμβαίνει τίποτα, τόσο θα εκτραχύνεται η κατάσταση…

Αφιερώνουμε το παρακάτω τραγούδι στους θιασώτες του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας:

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
Κάποιοι την έγραψαν απάνω σε παπιά
ήταν μια λέξη μοναχά “ασυδοσία”
κι ύστερα έπεσαν απάνω στα παιδιά

Να να να να… (“Να!” δίκην μούντζας)

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η αστυνομία
οι ίδιοι πάντοτε περνούν προκλητικά
ο τοίχος έγραφε "μοναδική ευκαιρία!
εδώ ο πεζόδρομος του κάθε τσιφλικά"

Να να να να… (“Να!” δίκην μούντζας)

Tα καλοκαίρια από νωρίς στα καφενεία
βγαίναν στο δρόμο μας οχήματα πολλά
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παπιά.

Να να να να… (“Να!” δίκην μούντζας)

Κι οι μπάρες σάπιζαν εν μέσω απορίας
Kι οι πινακίδες ξέβαψαν και γίναν σιέλ
Ο δρόμος έγινε ταχείας κυκλοφορίας
Μπήκαν φανάρια κι έγινε σωστό bordél

Να! (μούντζα)

το μπλογκ ευχαριστεί τον Β.Κ.22 για τη φωτό.

Ο πεζόδρομος του μηδενός

Μετά από πολλές διαπιστώσεις, αιτήσεις, συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αποφάσεις, κοινοποιήσεις, ανακοινώσεις, θεσπίσεις, εφαρμογές, επικυρώσεις και απαγορεύσεις, είμαστε ακόμα στο μηδέν.

Μηδέν στην εφαρμογή του ωραρίου κυκλοφορίας των οχημάτων στον κεντρικό πεζόδρομο, μηδέν στην αίσθηση κοινωνικής παιδείας και αντίληψης, μηδέν στο IQ κάποιων που χαίρουν ασυλίας περιδιαβαίνοντας με μειδίαμα μανταλενιστή το δρόμο πάνω σε φορτηγάκια, δίκυκλα και επιβατηγά, μηδέν στη δήθεν ασφάλεια ενός πεζοδρόμου που σφύζει από παιδικές φωνές, που μετατρέπονται σε τρομαγμένα βλέμματα και κραυγές μανάδων κάθε λίγο. Μηδέν και στην κοινοτική ευαισθησία (σα να λέμε κρατική απάθεια δηλαδή), που εδώ και δεκαπέντε χρόνια δέχεται αιτήματα συλλόγων για να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος και σφυρίζει αδιάφορα ή και καθόλου.

Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς λεπτομερώς στο τι (δεν) έχει γίνει, οι περισσότεροι γνωρίζουν. Έχουν ξαναγραφεί

Ώρα 14.30 στην πλατεία-άσυλο. Ο ποδηλάτης ψάχνει τρόπο να περάσει, αγνοώντας ότι η φορτοεκφόρτωση αποτιμάται περισσότερο από το νόμο, την ασφάλεια και, εν τέλει,την αισθητική κάθε είδους

Πρέπει να αποφασίσουμε: ή ομπρέλες και τέντες και καρέκλες και παιδιά και πεζόδρομος ή ό,τι θέλει ο κάθε Παριανός έμπορος.

Η ΕΘνική Τράπεζα άρχισε τα εορτοδάνεια θαλασσίου τουρισμού. Οι υπάλληλοί της κωφεύουν, ίσως γιατί από τα γραφεία τους προτιμούν να βλέπουν σωσίβια και μπάλες αντί για τους δεκαπέντε–είκοσι συνήθεις υπόπτους που πέφτουν και στο κρεβάτι τους ακόμα παρέα με το όχημά τους και παίζουν με τα νεύρα των γύρω.

Δρόμος ή πεζόδρομος ή και τα δύο...

Η σκηνή εκτυλίσσεται ένα βράδυ, λίγες μέρες πριν, έξω από το φαρμακείο (εκεί που ήταν μέχρι τότε, γιατί έχει μετακομίσει). Ψιλόβροχο, κάποιοι περπατάνε με ομπρέλες, κάποιοι βιαστικά αυξάνουν το ρυθμό τους για να μη βραχούνε.

Στο απέναντι μαγαζί διεξάγεται ένα παιδικό πάρτυ και πέντε-έξι αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα τριγύρω. Από την πάροδο που βγάζει στο φαρμακείο (και στον πεζόδρομο) έρχονται δύο αυτοκίνητα με κατεύθυνση προς τα κάτω (λιμάνι) μέσω του πεζοδρόμου. Από κάτω όμως έρχονται άλλα τρία αυτοκίνητα, με κατεύθυνση το φαρμακείο, το πάρτυ και την πλατεία. Ταυτόχρονα από την πλατεία φαίνεται άλλο ένα αυτοκίνητο (τζιπ) που κατευθύνεται στο λιμάνι.

Την ίδια στιγμή ένας από τους αστυνόμους του νησιού βαδίζει φορτωμένος με ψώνια, χαιρετάει φιλικά τους γύρω του, περνάει από το "μποτιλιάρισμα" και συνεχίζει αμέριμνος (και τι να κάνει; να γράψει κλήσεις σε όλους; θα τον λιντσάρουνε και θα τις σβήσουν κι από πάνω την επομένη ημέρα).

Τη λύση δίνει ως από μηχανής Θεός ένας γονιός, με προϋπηρεσία στα φέρρυ μπωτ, που αναλαμβάνει υπηρεσίες τροχονόμου-παρκαδόρου (όλο δεξιά, φύγε εσυ, έλα εσύ, πάρτο όλο αριστερά, έφυγες, εσύ περίμενε, κλπ).
Κάποιοι γελάνε, κάποιοι σιχτιρίζουν που καθυστερούν, και τελικά ο δρόμος αδειάζει προσωρινά και το μποτιλιάρισμα λύνεται.

Η αδυναμία και η αδιαφορία των τοπικών αρχών (Αστυνομία, Κοινότητα) και το κλίμα ατιμωρησίας που έχει επακόλουθα επικρατήσει στους πολίτες, έχει μετατρέψει και φέτος τον κεντρικό πεζόδρομο σε κανονικό δρόμο.

Στο δρόμο αυτόν, που πολλές φορές έχει γίνει αντικείμενο διαβουλεύσεων και κριτικής, δε διέρχονται μόνο οχήματα τροφοδοσίας και δημοσίας χρήσης κατά τις πρωινές ώρες, όπως ορίζει κάποια ξεχασμένη κοινοτική απόφαση, αλλά και ΙΧ οχήματα, φορτηγάκια, δίκυκλα, ακόμα και τζιπ μεγάλου κυβισμού, καθ’ όλο το 24ωρο.

Τι κι αν υπάρχει ένα σχολείο εκεί, το οποίο δηλώνει ότι η έξοδός του «βλέπει» σε πεζόδρομο (γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση πρέπει να υπάρχει σχολικός τροχονόμος);
Τι κι αν παιδιά κάθε ηλικίας χρησιμοποιούν το δρόμο αυτό ως πεζόδρομο αλλά και ως παιδότοπο;

Τι κι αν πρόσφατα είχαμε ένα νέο τροχαίο ατύχημα, ελαφρύ ευτυχώς, με θύμα ένα μικρό κορίτσι που τόλμησε να περπατήσει εν μέσω παρκαρισμένων τζιπ και διερχομένων δικύκλων; Τελικά πόσο νοιαζόμαστε για τα παιδιά στην πράξη;

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται νύξη για το θέμα αυτό. Ούτε θα είναι η τελευταία. Απλά, το πρώτο σοβαρό τροχαίο στον πεζόδρομο πλησιάζει και υπεύθυνοι θα είναι όλοι.

Αν ο δρόμος είναι τόσο σημαντικός για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων και τις μετακινήσεις των κατοίκων, ας το πάρουμε απόφαση. Έχουμε και προτάσεις (βλ. Αντικαζαμίας 2009, μήνας Νοέμβρης:
"Με μια ιστορική της απόφαση η Κοινότητα μετατρέπει τον κεντρικό πεζόδρομο επίσημα πλέον σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας. Παράλληλα, εφοδιάζει όλο τον πληθυσμό με ρουλεμάν και γάντζους, έτσι ώστε γαντζωμένοι πίσω από τα διερχόμενα οχήματα να φτάνουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους. Το σύστημα σημειώνει μεγάλη επιτυχία, καθώς όσο πιο πολλοί πεζοί παρασύρονται από τα οχήματα τόσο περισσότερο αδειάζει ο δρόμος κι έτσι αυξάνεται κι άλλο η ταχύτητα των οχημάτων. Εντός του έτους προγραμματίζεται να το εφαρμόσει η Παροικιά και η Νάουσα."

Τουλάχιστον μία πρόσφατη ανακοίνωση-πρόταση κάποιων που είναι ευαισθητοποιημένοι στο ζήτημα προστίθεται στις παλαιότερες προσπάθειες και αφήνει ένα περιθώριο ελπίδας.

Τα Δ.Σ. των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Νηπιαγωγείου, του Δημοτικού και του Γυμνασίου Αντιπάρου,
κατόπιν συνεννοήσεως με το Αστυνομικό τμήμα
και σύμφωνα με την κανονιστική απόφαση της κοινότητας,
ενημερώνει τα μέλη του και όλους τους κατοίκους, ότι
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
η διέλευση σε όλα τα μηχανοκίνητα στον κεντρικό δρόμο Αντιπάρου,
καθ’ όλη την διάρκεια του έτους.

Ο καλύτερος «δάσκαλος οδικής ασφάλειας» για τα παιδιά μας, είμαστε εμείς, διότι οι βασικοί κανόνες για την οδική ασφάλεια διδάσκονται στο δρόμο – και το παιδί είναι στο δρόμο με τους γονείς του, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, είτε αυτό είναι σωστό είτε όχι.

Σας ευχαριστούμε θερμά και περιμένουμε την ανταπόκριση σας.

Τα Δ.Σ. των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων

Αφήνει;
Ή να βάλουμε διπλή διαχωριστική στη μέση και ασφαλτοτάπητα υψηλής πρόσφυσης για να στρίβουν με χειρόφρενο έξω από το καφενείο;;;