just ντου it

Η χούντα στον τύπο μας αφορά όλους-του Θ.Τζήμα

Έχουμε και λέμε: ένα ξένο μέσο φιλοξενεί καταγγελίες για βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, χωρίς να έχει ζητήσει τη διενέργεια ΕΔΕ ως ώφειλε και χωρίς να έχει ζητήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης όπως έπρεπε να κάνει, βγαίνει στη  Βουλή και απαξιώνει τις καταγγελίες. Αποφαίνεται μόνος του ότι ουδέποτε έλαβαν χώρα οι βασανισμοί και εγκαλεί όσους ζητούν διερεύνηση του ζητήματος.

Λίγες ημέρες αργότερα η ιατροδικαστική έκθεση τον ξεμπροστιάζει, τόσο τον ίδιο, όσο και τα χουντικά στεγανά βασανιστών, στην αστυνομία. Η έκθεση αποφαίνεται ότι τα βασανιστήρια όντως έλαβαν χώρα. Τα εγχώρια ΜΜΕ θάβουν το θέμα, όπως το είχαν θάψει και στην αρχή. Ο υπουργός αισθανόμενος ασφάλεια από τη μιντιακή ομερτά δε ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται, δε ζητά καν να ξεκινήσει άμεση διερεύνηση σχετικά με το τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη του- αν όντως είναι τόσο “αθώος”. Η κυβέρνηση το ίδιο. Ο πρωθυπουργός εκστομίζει λόγους περί...“άκρων”, δημοκρατίας και πατριωτισμού, ενόσω ανέχεται- στην καλύτερη περίπτωση- το χουντικό άκρο βασανιστών να θεριεύει μέσα στο κράτος.

Δύο δημοσιογράφοι, της δημόσιας τηλεόρασης σχολιάζουν το ζήτημα και αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ο υπουργός να είχε καταλήξει προτού γίνει έρευνα ότι το τα βασανιστήρια ουδέποτε έλαβαν χώρα. Λίγες ώρες μετά, η εκπομπή τους έχει κοπεί από τη δημόσια τηλεόραση και οι ίδιοι μάλλον απολύονται.

Δεν είναι κάποια χώρα του Καυκάσου, από εκείνες που οι πρόεδροί τους δεν έχουν αλλάξει την τελευταία εικοσαετία, ούτε της Μ. Ανατολής ή της Αφρικής. Πρόκειται για την Ελλάδα των μνημονίων, του χρυσαυγίτικου λόγου, των χουντικών στεγανών, του “πολέμου κατά των άκρων”, που αφορά βεβαίως όλως τυχαίως μόνο την αριστερά.

Εδώ και δεκαετίες στον τύπο της χώρας χτίζεται ο αυταρχισμός, η φίμωση, η παραπληροφόρηση και η συσκότιση. Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις για το πώς γίνεται αυτό: αρκεί να διαβάσει κανείς για παράδειγμα τις αναλύσεις της αμερικανικής πρεσβείας σχετικά με το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ως εργαλεία προώθησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Αρκετοί έχουν και έχουμε μιλήσει για αυτά. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έχουν βήμα. Ακόμα και το διαδίκτυο σε μερικές νησίδες αξιοπρέπειας πατάει, καθώς κατά τα άλλα κατακλύζεται από εκβιαστικά blogs και υπερπληροφόρηση που συνειδητά κατατείνει στη σύγχυση.

Αρκεί να θυμηθεί επίσης πόσες φορές ψήφισε τους τηλεϋπουργούς και τηλεβουλευτές, πόσες φορές θαμπώθηκε από τους επαγγελματίες “διαμορφωτές κοινής γνώμης” και από τον πολιτικώς ορθό λόγο. Και βεβαίως πού οδήγησαν οι παραπάνω τη χώρα, πόσο ανεπαρκή φάνηκαν τα δημιουργήματα της τηλεοπτικής χούντας μέσα στην κρίση, όταν η χώρα τους χρειάστηκε. Πόσο χυδαίοι φαντάζουν σήμερα οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι.

Η κρίση στο χώρο του τύπου πριν να γίνει οικονομική ήταν δεοντολογική, δημοσιογραφική. Τόσο στο κέντρο, όσο και στην περιφέρεια. Η οικονομική κρίση επιδείνωσε ραγδαία την καρτελοποίηση του τύπου. Οι απολύσεις μη αρεστών δημοσιογράφων, οι παρεμβάσεις του επιχειρηματία ιδιοκτήτη στη δημοσιογραφική δουλειά έγιναν ακόμα εντονότερες.

Όλα αυτά είναι μάλλον γνωστά. Ωστόσο το κόψιμο της εκπομπής των Κατσίμη- Αρβανίτη αποτελεί ένα ακόμα σημείο καμπής.

Πρώτον γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή, έστω νομικοφανής δικαιολογία. Απλά κόπηκαν γιατί δεν άρεσαν στον υπουργό, στην κυβέρνηση και στη διορισμένη από την τελευταία διοίκηση της ΕΡΤ.  Ακολουθεί το κόψιμό τους, αυτό ενός δημοσιογράφου της ΕΤ3, που τόλμησε να αναφερθεί στις διαμαρτυρίες πολιτών την 26η Οκτωβρίου.  Η χυδαιότητα της λογοκρισίας επιτελεί εκπαιδευτικό ρόλο. Δε θα υπάρχουν ευγένειες πλέον, δε θα γίνεται ανεκτή ούτε η παραμικρή νύξη.

Δεύτερον, γιατί δεν πρόκειται απλά για υπόθεση κομματικής λογοκρισίας αλλά συστημικής. Δεν πρέπει από εδώ και πέρα να υπάρξει η παραμικρή νησίδα άλλης άποψης. Ούτε στον παραδοσιακό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ούτε στο διαδίκτυο, ούτε στην τέχνη και στη διανόηση. Ισοπέδωση. Άλλοτε με απολύσεις και βία, άλλοτε με δυσφήμηση και δικαστικές εμπλοκές.

Τρίτον, γιατί γίνεται σε μια δημόσια τηλεόραση που έκανε ορισμένα θετικά βήματα τα προηγούμενα χρόνια. Τέταρτον και στη βάση των προηγουμένων, διότι ο πλήρης έλεγχος του τύπου αποτελεί ακόμα μια κρίσιμη επιλογή στην κατεύθυνση της αυταρχικοποίησης, διά του μιθριδατισμού. Συνηθίζουμε να πέφτει ξύλο σε παραστάσεις που δεν αρέσουν στους χρυσαυγίτες, να γίνονται βασανιστήρια και κανείς να μη διώκεται, να αναπτύσσεται στρατός στους δρόμους των πόλεων, να λειτουργεί επιλεκτικά η δικαιοσύνη, να μην υπάρχει δημόσιο βήμα για όποιον δε λέει αυτό που απαιτεί κάθε φορά το κατεστημένο της χώρας.

Δεν έχουμε αντιληφθεί φαίνεται ότι ο τύπος και δη ο ηλεκτρονικός αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια του κατεστημένου. Ο συσχετισμός ισχύος δεν αποτυπώνεται στον τύπο, φτιάχνεται – εν πολλοίς και- διά του τύπου.

Θα μου πείτε, η άμυνα απέναντι σε όλα αυτά εξαρτάται μόνο από το ζήτημα Αρβανίτη-Κατσίμη; Όχι είναι η απάντηση. Όχι μόνο. Αλλά και από αυτό. Οι εκτροπές ποτέ δε γίνονται τόσο αιφνιδιαστικά όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Χτίζονται σιγά - σιγά. Με μικρά, επιφανειακώς αποσπασματικά γεγονότα. Το μεγάλο χτύπημα, το καταλυτικό έρχεται σε ένα βράδυ, μετά το οποίο η ζωή σου έχει αλλάξει. Γιατί δεν είδες το νήμα που συνδέει τα επιμέρους γεγονότα.

ΠΗΓΗ:"tvxs.gr"

KAI AΠΟ ΤΟΝ OLD BOY:

Δημοκρατία έχουμε

Ανακεφαλαιώνουμε:

1) Πολίτες καταγγέλλουν ότι βασανίστηκαν.

2) Στα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ δεν κουνιέται φύλλο.

3) Κι ύστερα ήρθε ο Guardian.

4) O αρμόδιος υπουργός της δημοκρατικής κυβέρνησης προαναγγέλλει μηνύσεις κι αγωγές κατά του Guardian, χαρακτηρίζει το δημοσίευμα υποβολιμιαίο από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκαταλαμβάνει ιατροδικαστικές εκθέσεις.

5) Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις όμως τελικά λένε άλλα και ο ανακριτής προτείνει να ασκηθεί ποινική δίωξη για κακούργημα.

6) Οι παρουσιαστές πρωινής εκπομπής της δημόσιας τηλεόρασης ασκούν μετά από αυτά κριτική στον αρμόδιο υπουργό της δημοκρατικής κυβέρνησης.

7) Δημοσιογράφος που έχει υπηρετήσει όσο ελάχιστοι την τηλεοπτική δημοσιογραφία σκουπίδι και διορίστηκε από την τρικομματική μας κυβέρνηση Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης, κόβει για αυτόν ακριβώς το λόγο την εκπομπή «μέχρι νεωτέρας».

Περιμένεις να γράψω ότι έχουμε χούντα για να έχεις από κάπου να πιαστείς, έτσι;

Δεν το γράφω. Δεν έχουμε.

Δημοκρατία έχουμε.

Tη δημοκρατία που αντιστοιχεί σε πολίτες σαν εσένα, με μηδενική δημοκρατική ευαισθησία, μα ατελείωτα αποθέματα σταρχιδισμού και παρτακισμού.

Προαπαιτούμενα ελπίδας

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;)
Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)
Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό.
Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης: Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά είναι ανέφικτος (ακόμα κι όλοι να συμφωνούσαμε σε αυτούς τους όρους – ακόμα κι οι αναρχικοί των Εξαρχείων). Από την άλλη, η εγχώρια χρηματοδότηση των αναπτυξιακών και μεταρρυθμιστικών πολιτικών που είναι προαπαιτούμενο για την ανατροπή της Κρίσης είναι αδύνατη. Άρα, τί κάνουμε; Αν έχω δίκιο, η λύση είναι μία (αν και όχι απλή): Επαναδιαπραγμάτευση εντός του ευρώ. Πως γίνεται αυτό, σας ακούω να ρωτάτε (με δίκαιη απορία), όταν η κα Μέρκελ δεν θέλει να ακούσει κουβέντα; Γιατί να μας ακούσουν; Γιατί να μας αποτείνουν καν τον λόγο; Εύλογο το ερώτημα (το οποίο ετίθετο στον κ. Σαμαρά από τον Μάιο του 2010, όταν υποσχόταν κι εκείνος την επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς να δίνει απάντηση).
Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι ότι θα μας πάρουν στα σοβαρά μόνον αν θέσουμε την επανδιαπραγμάτευση ως προϋπόθεση για να δεχθούμε την νέα δόση από το EFSF. Από εκεί που μας φοβερίζουν ότι δεν θα μας την δώσουν, να ανακοινώσουμε ήρεμα και νωχελικά (χωρίς να προβούμε σε καμία καταγγελία) ότι επιλέγουμε να μην την πάρουμε όσο το «πρόγραμμα» παραβαίνει τους κανόνες της λογικής και επιμένει σε νέα μέτρα που θα γκρεμίσουν ότι έχει μείνει όρθιο στην κοινωνική οικονομία της χώρας (π.χ. νέες μειώσεις κατώτατων μισθών και συντάξεων).
Βέβαια, για να το πούμε αυτό το «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε», χωρίς η ρήση μας να αποτελεί μπλόφα, είναι απαραίτητο πρώτα να έχουμε κάνει (εντός των ερχόμενων εβδομάδων) ό,τι απαιτείται ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να «αντέξει» στο επόμενο διάστημα (π.χ. έως τον Δεκέμβριο) χωρίς δανεικά, μέσω της εξάλειψης του πρωτογενούς ελλείμματος, τουλάχιστον έως το τέλος του χρόνου. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Ναι, είναι (α) με μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση μισθών και συντάξεων που αφήνει ανέπαφα τα χαμηλά εισοδήματα και (β) με την δυνατότητα προ-πληρωμής ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος με μεγάλες εκπτώσεις εκ μέρους των φορολογουμένων (αντί για την απίστευτα ανόητη πρόταση της «κινητοποίησης των καταθέσων» που φέρεται να εξήγγειλε μέλος του Σύριζα, σπέρνοντας τον πανικό στους μικρο-καταθέτες).
Στόχος τέτοιων διαπραγματευτικών κινήσεων δεν μπορεί να είναι η αυτόνομη, μαρκοπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας. Στόχος είναι να κρατηθεί η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα ζωντανή έως ότου η Ευρώπη, υπό την επιρροή της αλλαγής σκηνικού που επέφερε η νίκη Hollande (καθώς και η καθίζηση των Μνημονικακών κομμάτων στην Ελλάδα), αλλάξει ρώτα. Θα μου πείτε: Κι αν δεν αλλάξει; Σας απαντώ: Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην αλλάξει! Ποτέ δεν είναι, βέβαια, σίγουρο ποια θα είναι η νέα ρώτα. Όμως ένα είναι σίγουρο: η σημερινή ρώτα (που συνθλίβει χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία) δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Το ζητούμενο είναι να επιβιώσουμε έως τότε, έως ότου το ευρωπαϊκό τοπίο αρχίσει να ξεκαθαρίζει, όσο γίνεται με λιγότερα θύματα. Αυτό είναι το ζητούμενο για την νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι το θέμα που θα ήθελα να δω τους πολιτικούς μας αρχηγούς να συζητήσουν στο Προεδρικό Μέγαρο όταν θα έρθει, πολύ σύντομα, η στιγμή της υπό τον κ. Παπούλια σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Πρέπει, αντί να βγουν εκτός θέματος και να προσπαθούν να κερδίσουν την μάχη των εντυπώσεων, να συζητήσουν ήρεμα και υπεύθυνα (α) το πως θα ετοιμαστεί η χώρα ώστε να «αντέξει» όσο η άρνησή μας να πάρουμε την επόμενη δόση πυροδοτήσει μια Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαπραγμάτευση, καθώς και (β) ποια θα είναι η δική μας, η ελληνική, τοποθέτηση στην διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης.
Ποια τοποθέτηση πρέπει να επιλέξουμε στον ευρωπαϊκό πεδίο; Επιτρέψτε μου να σας πω τι θα πρότεινα ως ελληνική θέση (όσοι έχετε διαβάσει τις προτάσεις μου εδώ στο protagon δεν θα ξαφνιαστείτε): Να παρουσιάσουμε στην Ευρώπη μια πρόταση επίλυσης που να ηχεί ρεαλιστική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ισπανία που καταρρέει σήμερα, για την Ιρλανδία, για την Πορτογαλία, για την Γαλλία της οποίας η σειρά έρχεται κλπ – έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ερείσματα μεταξύ της πλειοψηφίας των ευρωπαίων που, πλέον (κι ευτυχώς) κατανοούν πως αυτό που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πρώτον, δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας και, δεύτερον, δηλητηριάζει (καθώς επεκτείνεται σε) ολόκληρη την Ευρώπη. Βασικές αρχές αυτής της συνολικής λύσης πρέπει να είναι:
(1) Να μην πληρώνει τον λογαριασμό ο γερμανός φορολογούμενος αλλά το κατά Μάαστριχτ δημόσιο χρέος να μετατραπεί σε ευρωπαϊκό χρέος (από την ΕΚΤ) το οποίο θα αποπληρώνουν τα κράτη-μέλη με επιτόκια που θα εξασφαλίσει για αυτά η ΕΚΤ
(2) Να σταματήσουν οι εθνικές κυβερνήσεις να ασχολούνται με τις τράπεζες οι οποίες περνούν σε ευρωπαϊκό έλεγχο (δηλαδή να τις αναλάβει ως προς την επανακεφαλαιοποίηση, έλεγχο και διοίκηση – τουλάχιστον όσες δεχθούν σημαντικά ευρωπαϊκά κεφάλαια – το EFSF)
(3) Να συνεργαστεί η ΕΚΤ με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (εκδίδοντας ομόλογα και η μία και η άλλη) στην εκπόνηση ενός Ευρωπαϊκού Νιου Ντηλ (επενδυτικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη και την εξισορρόπιση της ενδοε-ευρωπαϊκής  ανταγωνιστικότητας)
(4) Δέσμευση των χωρών-μελών, στον βαθμό που ισχύσουν τα πιο πάνω (και εξευρωπαϊστεί μεγάλο μέρος του χρέους, οι επενδύσεις και το τραπεζικό σύστημα), να ισοσκελίζουν μόνιμα τον προϋπολογισμό τους.

Επίλογος
Η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε λοιπόν. Ο Σύριζα ανεδείχθη στον μεγάλο κερδισμένο της περασμένης Κυριακής. Η επιτυχία αυτή σήμερα κινδυνεύει καθώς ο Σύριζα βρίσκεται εκατοστά από το να κάνει το μεγαλύτερο δώρο στους φιλο-Μνημονιακούς του αντιπάλους προσπαθώντας να κρατά ικανοποιημένους τόσο τις συνιστώσες που κρίνουν ότι η λύση θα δοθεί μέσα στο ευρώ όσο και στις συνιστώσες (και τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις εκτός του Σύριζα) που προκρίνουν την έξοδο από το ευρώ. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιον από τους δύο θα πάει. Και με τους δύο δεν γίνεται. Αν προσπαθήσει να πετύχει την ενότητα της Αριστεράς μη ξεκαθαρίζοντας την θέση του επ΄αυτού, ο Σύριζα να χάσει το τραίνο της ιστορίας, η Αριστερά θα καταβαραθρωθεί (άλλη μια φορά) και η χώρα θα πέσει θύμα ενός θηριώδους λάθους (το οποίο θα προστεθεί στο κτηνώδες λάθος του Μνημονίου).
Μπορεί να έχω άδικο όταν φωνάζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι «λύση εκτός του ευρώ» θα φέρει μια μεταμοντέρνα δεκαετία του ’30 στην Ευρώπη και στον κόσμο. Μπορεί συνάδελφοί μου, όπως ο Λαπαβίτσας ή ο Ρουμπίνι, να έχουν δίκιο όταν λένε ότι το μέλλον της χώρας προδιαγράφεται λαμπρότερο εκτός του ευρώ. Όμως, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η ηγεσία του Σύριζα πρέπει να αποφασίσει ποια από τις δύο σχολές σκέψεις έχει δίκιο και ποια όχι. Μένουν ώρες, ούτε καν μέρες, για να το πράξει. Η Ιστορία μπορεί να είναι διατεθειμένη να περιμένει μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση τον Ιούνιο, ώστε να ξεκαθαρίσεουν τα πράγματα. Ολιγωρία όμως όσον αφορά το αν η λύση θα γίνει μέσα από ενδο-ευρωζωνική διαπραγμάτευση ή μέσα από μια «ηρωική» έξοδο, δεν θα ανεχθεί.
Παράρτημα: Τα πέντε σημεία της πρότασης του Σύριζα
Καθώς ο κερδισμένος των εκλογών ήταν ο Σύριζα και, δεδομένου ότι στο προηγούμενο άρθρο μου (λίγο πριν τις εκλογές) υποστήριξα την ουσιαστική στήριξη του Σύριζα, νομίζω ότι δικαιούμαι να ρίξω μια κριτική ματιά στα πέντε σημεία που προέθεσε ο κ. Τρίπρας ως ελάχιστο πλαίσιο συμφωνίας με τα άλλα κόμματα για σχηματισμό κυβέρνησης. Τα παίρνω ένα-ένα, προσθέτω σύντομο σχόλιο στο καθένα και, τέλος, λαμβάνω το θάρρος να τα ξανα-γράψω όπως θα τα ήθελα:
1. Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες
Σχόλιο: Δεν υπήρχε κανείς λόγος να ζητηθεί από κανέναν να στείλει ακυρωτικά γράμματα στις Βρυξέλλες. Όπως το EFSF την τελευταία στιγμή ανακοινώνει ότι τελικά θα εκταμιεύσει λιγότερα χρήματα από τα συμφωνημένα (με την Αθήνα) εκ μέρους της Ελλάδας, έτσι κι η νέα ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να κινηθεί κατά το δοκούν αρνούμενη να μειώσει μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα που είχε συμφωνήσει με την τρόικα η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόζει πολιτικές μισθών και συντάξεων ανάλογα με το πρωτογενές πλεόνασμα της χώρας, το οποίο θα παραχθεί μέσα από μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση για όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να βρεθεί η Συνολική Λύση στην Κρίση που η ΕΕ υποσχέθηκε από τον Μάρτιο του 2011 χωρίς να την έχει εκπονήσει.
2. Ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις
Σχόλιο: Συμφωνώ απολύτως. Μόνο που θα το διατύπωνα διαφορετικά, με τρόπο που να αναδεικνύει το σημαντικό πρόβλημα στην αγορά εργασίας το οποίο προκύπτει από το πολύ μεγάλο εργασιακό κόστος σε σχέση με τον μισθολογικό κόστος (λόγω μη ανταποδοτικών εισφορών)
Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα ακυρώσει μέτρα τα οποία, λανθασμένα, λαμβάνουν ως δεδομένο ότι η προσφορά εργασίας είναι αντιστρόφως ανάλογη του μισθού αλλά, παράλληλα, θα λάβει υπ’ όψη τις στρεβλώσεις που δημιουργούν οι υψηλές, και άνευ ανταποδοτικότητας στους εργαζόμενους, εισφορές.
3. Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών
Σχόλιο: Προφανώς και συμφωνώ. Οι 50 βουλευτές που πήρε ως μπόνους η ΝΔ σε αυτές τις εκλογές αποτελούν παραβίαση βασικών δημοκρατικών αρχών. Όμως δεν τα έθετα αυτό τον όρο σε αυτή την χρονική στιγμή. Θα ανέφερα την θέση αυτή αλλά όχι ως όρο συνεργασίας. Σήμερα, προέχουν άλλα ζητήματα.
4. Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα που έχει λάβει έως σήμερα 200 δισ. από την κυβέρνηση και άμεση δημοσιοποίηση της έκθεσης της Black Rock για την κατάσταση των τραπεζών
Σχόλιο: Η διαφωνία  μου εδώ είναι κάθετη. Δημόσιος έλεγχος από ένα πτωχευμένο δημόσιο το οποίο παράλληλα θέλει να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη (κάτι που, όπως έγραψα παραπάνω, έχει ελπίδες μόνο εφόσον αρνηθούμε κι άλλες δόσεις) δεν γίνεται. Τελεία και παύλα. Εκτός κι αν ο Σύριζα σκέφτεται σοβαρά την επιστροφή στην δραχμή και την δήμευση των καταθέσεων – κάτι που δεν θέλω καν να το σκεφτώ (γιατί αν το σκεφτώ θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το προηγούμενο άρθρο μου).
Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση ζητά από το EFSF την απ’ ευθείας επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (με κεφάλαια του EFSF) και με κοινές μετοχές που θα = περάσουν στο ίδιο το EFSF, με νέες διοικήσεις να διορίζονται απ’ ευθείας από την ΕΕ, το EFSF και την ΕΒΑ (European Banking Authority) – βλ εδώ για την άποψη αυτή.
5. Δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ), διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης
Σχόλιο: Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα βαθιά στενοχώρια όταν διάβασα αυτές τις γραμμές. Εξ αρχής είχα δηλώσει ότι καμία ΕΛΕ δεν μπορεί να απαντήσει τα ίδια της τα ερωτήματα. Τώρα μάλιστα που, μετά το Μνημίνιο 2-PSI, το χρέος έχει ουσιασιστικά μετακυλίσει στους ώμους της τρόικα, σχεδόν κανείς από τους αρχικούς μας δανειστές δεν εξακολουθεί να παραμένει δανειστής μας. Άρα, ποιος ο λόγος, πέραν του να χαιδευτούν κάποια αυτιά κάποιων συνιστωσών; Αφήστε που η «κενότητα» της πρόταση για ΕΛΕ έρχεται να επισκιάσει την σημαντική φράση «διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης» (που βέβαια δεν μου αρέσει καθόλου, καθώς μου θυμίζει την «δίκαιη και βιώσιμη λύση του... Κυπριακού»).

Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα θέσει στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής ζήτημα εκπόνησης ενιαίας λύσης για την κρίση στο Ευρώ που να μην προσποιείται πως η «ελληνική κρίση», η «ιρλανδική κρίση», η «ισπανική κρίση» κλπ μπορούν να μελετηθούν, να κατανοηθούν και να επιλυθούν ως εάν να ήταν ανεξάρτητες η μία από την άλλη.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ: οικονομική κρίση και ψυχική υγεία

Ο δικός μας Στέλιος Στυλιανίδης, από αυτούς που λαμπρύνουν το νησί με τη διακριτική -για το μέγεθός τους- παρουσία τους, μίλησε για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην ψυχική υγεία. Την ομιλία διοργάνωσαν (στο "The Hub Events") το Hub Science και ο Νικόλας Πρωτονοτάριος, με την αρωγή του Ιδρύματος Μποδοσάκη.

Ο Δρ. Στέλιος Στυλιανίδης είναι ψυχίατρος, διδάκτωρ του τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Παν/μιου Θράκης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εθνικός εκπρόσωπος για την ψυχική υγεία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση (WAPR). Έχει θητεύσει στη Γαλλία και στην Ιταλία. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 80 άρθρα, καθώς και 5 μονογραφίες.


πηγή:
BLOD via TVXS 


Στέλιος Στυλιανίδης από tvxorissinora

Στέλιος Ράμφος: «Η Ελλάδα της κρίσης έχει το άγχος του μαθητή»

 

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος μίλησε στο Μέγαρο Μουσικής για το πρόβλημα της ελληνικής αίσθησης και τον χρόνο

αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ 

Το απόγευμα της Πέμπτης 16 Φεβρουαρίου 2012, η αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είχε γεμίσει μια ώρα πριν από την έναρξη της διάλεξής του στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus. Το ίδιο συνέβη και με την αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» στην οποία το κοινό παρακολούθησε (συνολικά πάνω από 900 άτομα) τον Στέλιο Ράμφο σε ζωντανή αναμετάδοση να μιλά για την εξαιρετικά προβληματική σχέση που έχουμε ως κοινωνία με τον χρόνο. Στη διάλεξή του με τίτλο «Time out: η ελληνική αίσθηση του χρόνου», ο φιλόσοφος και συγγραφέας προσπάθησε να αναλύσει τους λόγους που κρατούν κατά την γνώμη του την Ελλάδα εκτός ιστορικότητος, μέσα ακριβώς από την αίσθηση που έχουμε ως λαός για τον χρόνο.

«Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Οχι εξαιτίας φυσικών καταστροφών ή πολιτικών ατυχημάτων. Αυτή τη φορά, μετά από 40 χρόνια άπλετης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, πρωτοφανών ελευθεριών, οικονομικής ευημερίας μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της Ε.Ε., ο λόγος της δοκιμασίας μας, πέρα από τις διεθνείς διαστάσεις αυτής της κρίσης, είναι κυριαρχικά οι δικές μας επιλογές και πράξεις. Τώρα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί. Πρέπει τώρα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας με ένα και μόνον όπλο: τη σοφία του πόνου. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να τραβήξουμε για να πετύχουμε. Θέλουμε μια νέα εικόνα εαυτού σ' έναν δρόμο καθάρσιας προκοπής» για να τοποθετηθούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.

Η κρίση είναι πρώτα πνευματική και μετά οικονομική

Με αυτήν την «εικόνα εαυτού», πρότεινε ο Στέλιος Ράμφος που γυρόφερνε συνεχώς τη σκηνή, «πρέπει να εννοούμε μια ενότητα συνειδήσεως» που επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την αίσθηση της διάρκειας και της εν γένει σχέσης που έχει ένας λαός με το χρόνο, την ιστορικότητά του. Η Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, «είναι εκτός ιστορικότητος» επειδή ως λαός και κατ' επέκτασιν ως άτομα έχουμε «προβληματική σχέση με τον χρόνο». Αυτός, εξήγησε, είναι ο λόγος που έχουμε πρόβλημα με τις πράξεις και τις αποφάσεις. «Αν οι άνθρωποι είναι αυτό που πράττουν, μέσα στον χρόνο δημιουργούν τον εαυτό τους. Αν ταυτοχρόνως είμαστε και ό,τι παθαίνουμε από εκεί πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε».

«Βιώνουμε μια κρίση πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως οικονομική» τόνισε ο Ράμφος. «Η πνευματικότητα του προβλήματος φαίνεται, στο βάθος, από την τεράστια κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος, δεν έχουμε να κάνουμε με τις συνήθεις καχυποψίες» μέσα σε μια «δημοκρατία χαλαρότητος». «Η κρίση εμπιστοσύνης έχει να κάνει με μια βαθύτερη κρίση νοήματος. Το κενό αυτό του νοήματος και οι απαντήσεις που δεν υπάρχουν οδηγούν σε πραγματικότητες καταστροφής και το μηδέν» κάτι που είδαμε τόσο τον Δεκέμβριο του 2008 όσο και στο πρόσφατο σκηνικό πολέμου στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. «Πρέπει να εκτιμήσουμε σοβαρά τις διαστάσεις του μηδενισμού που έχουν να κάνουν με την κενότητα του νοήματος, ό,τι προέρχεται δηλαδή από την διαταραγμένη σχέση μας με τον χρόνο».

Ο Ράμφος έδωσε σε αυτό το «πρόβλημα του χρόνου» ξεκάθαρα πολιτισμικές προεκτάσεις. Παρομοίασε τη χώρα μας με έναν αγχωμένο μαθητή ένα βράδυ πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. «Υπάρχει ο χρόνος ο αντικειμενικός, ο μετρήσιμος. Υπάρχει όμως και ένας εσωτερικός χρόνος που έχει να κάνει με τη συνείδηση, ο χρόνος των πολιτισμών και των ψυχών. Εμένα αυτός με ενδιαφέρει. Το άγχος του μαθητή είναι εν προκειμένω ο εσωτερικός χρόνος. Πρέπει να δούμε την κρίση ως πολιτισμική πραγματικότητα. Η Ελλάδα έχει το άγχος του μαθητή. Ολες οι κοινωνίες της Ανατολής είχαν προβληματική σχέση με τον χρόνο. Οποτε θέλησαν να εκσυγχρονιστούν αναζήτησαν την ένταξή τους στο χρονικό συνεχές της Δύσης» επεσήμανε.

«Στην κοινωνία μας ο χρόνος είναι κλειστός, έχει από πίσω μια μεγάλη ιστορία και πάντα θεμελιώνεται στην οικογένεια που αποδέχεται την πραγματικότητα μόνο στο πλαίσιο της οικείας, ως μια ατέρμονη αναπαραγωγή των βιωμάτων. Η τάση μιας τέτοιας κουλτούρας είναι μία: μετατρέπει συνεχώς τον χρόνο σε χώρο για να αποκλείσει τους καινούργιους χρόνους, είναι η εγγύηση ότι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Η τάση μας, το προβληματικό σημείο του πολιτισμού μας είναι η ανάγκη του εξοβελισμού της κινήσεως του χρόνου. Οι κοινωνίες που αντιστέκονται στους εκσυγχρονισμούς είναι οι κοινωνίες που μετατρέπουν τον χρόνο σε χώρο».

Ο δημόσιος χώρος και η τάση του εγκλεισμού στον χώρο

Ο Ράμφος προκειμένου να γίνει αντιληπτό το ανωτέρω πρόβλημα ανέπτυξε τις θέσεις του για τον δημόσιο χώρο. «Είμαστε ένας λαός βαθύτατα συντηρητικός. Αποφεύγουμε την καλώς εννοούμενη ανασφάλεια του δημόσιου χώρου, την ανοικτότητα. Εγκαταλείπουμε τον δημόσιο χώρο στο όνομα μια αχόρταγης ιδιωτικοποίησης και του χώρου και του χρόνου. Οσο δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι τόσο περισσότερο καθηλώνεται στην ακινησία ο ρυθμός της ζωής μας. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, ο δημόσιος χώρος έχει περιοριστεί ασφυκτικά. Επίσης, ό,τι αξιόλογο στο επίπεδο της αρχιτεκτονικής ανάγεται στον 19^ο αιώνα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι προπολεμικό. Εκεί σταμάτησε η αρχιτεκτονική φιλοδοξία μας» και στην πραγματικότητα η αρχιτεκτονική της ζωής μας. «Ο χρόνος σε μια πόλη είναι οι δημόσιοι χώροι της. Στερούμενη αυτόν τον χρόνο, την κίνηση δηλαδή, η πόλη μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο. Γι' αυτό μετεβλήθη η Αθήνα σε αρχιτεκτονικό σκουπιδότοπο».

Το πρόβλημα της αστικής ζωής στην Αθήνα είναι η επιστροφή σε μια συνθήκη όπου είναι κυρίαρχο το αχρονικό στοιχείο, συνέχισε ο Ράμφος, κάνοντας λόγο για τις «ενστικτώδεις επιλογές που μας επιβάλλει η κουλτούρα μας». Χωρίς να το συνειδητοποιούμε «έχουμε την τάση να εξορκίζουμε τον χρόνο, δεν αναλαμβάνουμε τον χρόνο, έχουμε εθιστεί στην μακαριότητα της ακινησίας, να καθόμαστε θέλουμε που έλεγε και ο Μίμης Φωτόπουλος». Υπήρχε ανέκαθεν, τουλάχιστον μετά το 1827, μια «τάση εγκλεισμού στον χώρο» διαπίστωσε ο ομιλητής. «Μεταπολεμικά αυτό το φαινόμενο έλαβε νοσηρές διαστάσεις» με τη μεσοτοιχία τον καιρό της αντιπαροχής «που μετέτρεψε την οικεία σε στάνη».

Το πρόβλημα αυτό, είπε ο Ράμφος, «δημιούργησε την αντίληψη να καθόμαστε πάνω στις ήδη παραδεδομένες αντιλήψεις, ακόμα κι αν είναι λειτουργικές, με αποτέλεσμα να μην αλλάζουμε». Στην συνέχεια αναφέρθηκε ονομαστικά σε Έλληνες αρχιτέκτονες και το έργο τους για να καταδείξει ότι δεν λύσαμε τελικά ποτέ αυτό το πρόβλημα του χώρου και του χρόνου. «Ο Δημήτρης Πικιώνης ήταν ένας αρχιτέκτονας που κυρίως μετέτρεψε τον χρόνο σε χώρο. Ο Αρης Κωνσταντινίδης, απ' την άλλη, προσπάθησε με τον πειθαρχημένο μοντερνισμό του αλλά δεν τον υιοθετήσαμε. Ούτε τις πρωτοποριακές αναζητήσεις του Τάκη Ζενέτου ή του Ιωάννη Βικέλα υιοθετήσαμε. Ακόμα και ο Αλέξανδρος Τομπάζης γίνεται μετριοπαθέστερος πλέον στις αναζητήσεις του» τόνισε.

Ο ομιλητής επιχείρησε μια παρόμοια αναγωγή (και ενδεχομένως λιγότερο επιτυχημένη) του προβλήματος του «χρόνου που μετατρέπεται σε χώρο» αυτή τη φορά υπό τη μορφή «στατικών πλάνων» αναφερόμενος στην «αργία της ματιάς» στο κινηματογραφικό έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στον «αισθητικό φορμαλισμό» και στην «απουσία του δραματικού στοιχείου» καθώς «οι ήρωες δεν έχουν εαυτό, εαυτό έχουν μόνο τα τοπία, τα γεγονότα παύουν να ενεργούν, μετατρέπονται σε εικόνες μέσα στα ομιχλώδη τοπία της ιστορίας. Η μνήμη έτσι καθίσταται παθητική» τόνισε ο Ράμφος «και πίσω από την ήρεμη διαδοχή των εικόνων υπάρχει μια νευρικότητα ως προς τον χρόνο που περιβάλλει τις ταινίες». Εν συνεχεία αναρωτήθηκε «τι μπορεί να συμβεί, τι μπορεί να κινηθεί όταν ένα συγκεκριμένο αίσθημα επανέρχεται ξανά και ξανά;» και επιπλέον τι συμβαίνει όταν «ο χρόνος ανάγεται εν τέλει σε ένα αχρονικό σύμβολο ανακυκλούμενο στον εαυτό του μετατρέποντας την ιστορία σε μια ανιαρή κατασκευή;».

Ο φόβος της αλλαγής και το αχρονικό παρόν

«Κολλάμε στο παραδεδομένο χωρίς να εξετάζουμε αν είναι για μας λειτουργικό» επανερχόταν συνεχώς ο Στέλιος Ράμφος. «Φοβόμαστε την αλλαγή. Αμεση συνέπεια αυτού είναι να αρπάζεται το συναίσθημα του ανθρώπου από το παρόν. Η εμμονή στο παρόν είναι η ψυχοπαθολογία του προβλήματος, η ανακύκλωση ενός παθητικού χρόνου. Δεν έχουμε έτσι οργανική σχέση με τον χρόνο, ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Το άτεγκτο, ασάλευτο παρόν είναι περίπου τάφος, έτσι πέθαναν όλες οι κουλτούρες και οι πολιτισμοί που χάθηκαν. Αν το καταλάβουμε αυτό θα αλλάξει η μοίρα του τόπου μας. Αρνούμαστε το μέλλον στο όνομα ενός μεγάλου παρελθόντος και μιας επίμονης αρπαγής του συναισθήματός μας από ένα ασάλευτο παρόν. Οδηγούμαστε έτσι σε έναν βαθύτατο συντηρητισμό, η συνήθεια γίνεται η μόνη ζωντάνια της ζωής μας. Η συνήθεια όμως είναι το τρωκτικό της ζωής και επιπλέον είναι πειστική, αποτελεσματική ως ανάχωμα στον κινούμενο χρόνο, ο χρόνος δε χρειάζεται όπου επικρατεί η συνήθεια».

Είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε το πρόβλημα με όρους κουλτούρας, συμπέρανε ο Στέλιος Ράμφος και προειδοποίησε ότι «όπου δε λειτουργεί θετικά ο χρόνος πρέπει να αναμένουμε την έλευση των μυθικών ηρώων, και δεν ξέρουμε τι θα φέρουν αυτοί οι ήρωες». Επιπλέον «η δυσκολία μας να "μεγαλώσουμε" είναι έντονη, αυτή η μετά πεποιθήσεως απραξία κατά την οποία ένας λαός αδιαφορεί για τον χρόνο είναι για μικρά παιδιά». Αυτό «το ασάλευτο παρόν για το οποίο μιλώ χαρακτηρίζεται από μια μυθική ματιά. Το αποτέλεσμα είναι να ονειρευόμαστε μόνον αυτά που έχουμε λογοκρίνοντας το μέλλον. Δεν έχουμε πλέον όνειρα, παρά μόνο ψευδαισθήσεις που διαιωνίζουν την καταστροφή. Το δράμα με τα όνειρά μας είναι ότι κατάντησαν ομοιόμορφα. Τι θα πει ολοκληρωτισμός; Να ονειρευόμαστε όλοι τα ίδια π.χ. τα όνειρα μιας συντεχνίας. Η αδυναμία μιας πιο ελεύθερης και δημιουργικής σκέψης είναι καταφανής».

Επιπροσθέτως «το αχρονικό παρόν μας προκαλεί την ανία. Ανιώ σημαίνει δεν αισθάνομαι. Σημαίνει επίσης ότι κάτι έχει αδειάσει πλήρως από νόημα. Ανιώ εφόσον αδυνατώ να προβάλλω το πριν στο μετά, η ανία φέρνει μια έμμεση αίσθηση ματαίωσης. Αυτό χαρακτηρίζει το παρόν του πνευματικού μας πολιτισμού. Παίρνουμε ως κοινωνία παράταση από το παρόν, ζητάμε ένα time out (διάλειμμα) για να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Η αδιαφορία και η αναβλητικότητά μας οφείλεται στον τραυματισμένο χρόνο της ευθύνης μας. Μας τρομάζει η αλλαγή γιατί συνιστά μια δέσμευση στο χρόνο, δεν τη θέλουμε. Το άγνωστο είναι ένας μπελάς, το μέλλον μας αγχώνει γιατί συνεπάγεται δουλειά και πρόγραμμα» και δεν μας αποφορτίζει όπως η τηλεόραση ή το καφενείο. Κοντολογίς «σκοτώνουμε τον χρόνο για να μας αφήσει ήσυχους το μέλλον».

Η «κοντή» μνήμη δεν είναι τυχαία

«Είναι τυχαίο άραγε που ως λαός έχουμε κοντή μνήμη;» Καθόλου, απάντησε ο Ράμφος. Εχουμε κοντή μνήμη «γιατί συγκρατούμε τα περασμένα ένα ένα ξεχωριστά χωρίς το νόημα που τα ενώνει, τη συνέχεια του χρόνου. Η εμμονή στο παρόν που έλεγα, μας κάνει επίσης να θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, δεν είναι τυχαίες αυτές οι συμπεριφορές. Η κοντή μνήμη οφείλεται στο γεγονός ότι μας αρνούμαστε μέσα στο χρόνο, είμαστε μνησίκακοι, καθηλωνόμαστε μόνο στο γεγονός. Δεν είναι παράδοξο που έχουμε Μνημόνια. Ενας λαός με καλή μνήμη δεν θα τα χρειαζόταν ποτέ. Μας χαρακτηρίζει πλέον ένα αίσθημα μειωμένης αυτοπεποιθήσεως, είναι μέσα μας δομικό το αίσθημα της αναξιότητας μπροστά στο μέλλον».

Το αντίδοτο; «Η ανάληψη του χρόνου με ένα αίσθημα ζωής, ευθύνης και όχι μειονεξίας, οφείλουμε να αναζητήσουμε μια εσωτερική ενότητα που θα μας ανοίξει τον "κλειστό χρόνο" και μια ενότητα κοινωνικής συνοχής πέρα από κόμματα και σχηματισμούς. Πρέπει να ξεπεράσουμε το καθεστώς της θεσμικής κατοχύρωσης της συνενοχής στο πεδίο της κοινωνικής λειτουργικότητας. Μια διχασμένη κοινωνία δεν τραβάει μπροστά και πρέπει να ξέρετε ότι οι συντελεστές του διχασμού είναι αρνητές αυτού του θετικού χρόνου για τον οποίο μιλώ. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, πολιτικοί και πολίτες. Υπάρχουν δυο ειδών φωτιές, αυτές που σβήνονται με νερό κι αυτές που σβήνονται με αίμα».

Η Κόλαση και η όαση πριν την Κόλαση

Για μια ακόμα φορά ολόκληρο το Σύστημα που στήριξε την πορεία ως το Μνημόνιο Νο2 κάνει ότι μπορεί για να διαβεί το κατώφλι της κολάσεως. “Ναι, η ζωή μας θα είναι μεν μία ζωντανή κόλαση, αλλά αν χρεοκοπήσουμε θα είναι μία κόλαση τρισχειρότερη, με καμίνια με πίσσα και σατανάδες που θα μας ανασκολοπίζουν τρεις φορές τη μέρα. Ναι, το Μνημόνιο θα κάνει το λαό να υποφέρει, αλλά αν χρεοκοπήσουμε ο λαός θα υποφέρει πολλαπλά, θα πουλάει τα χωράφια του για να φάει και τα όργανά του για να ζήσει”, και άλλα τέτοιου τύπου επιχειρήματα είναι ό,τι ακούμε αυτές τις ημέρες από πολιτικούς περιστάσεων, ανάξιους να οδηγήσουν τη χώρα κάπου μακρύτερα από τις συντεταγμένες που τους έθρεψαν και τους ταΐζουν πλουσιοπάροχα.

Θέλει να είναι κανείς πραγματικά τυφλός για να μην αντιλαμβάνεται την εθνική κοροϊδία. Με μία κυβέρνηση δοτή, που εκπροσωπεί μετά βίας το μισό λαό, με ευκαιρίες χαμένες από τον καιρό του πρώτου μνημονίου και παλιότερα, τώρα επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η Απειλή. Μόνο που αν δεν χρεοκοπήσουμε τώρα θα χρεοκοπήσουμε σε λίγους μήνες. Και αν χρεοκοπήσουμε σε λίγες μήνες, στο επόμενο δηλαδή Μνημόνιο, το πολιτικό σύστημα, αυτή ή άρρωστη κορυφή ενός ολότελα σάπιου θεσμικού παγόβουνου, θα επιβιώσει αλώβητο για να επαναχαράξει το δυστοπικό μας μέλλον.

Έχουν γραφτεί πολλά κείμενα αυτό τον καιρό, μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μήντια ωστόσο οι αντιμνημονιακές φωνές εξαφανίζονται όσο περνά ο καιρός. Ο Βαρουφάκης αγνοείται, ο δε Καζάκης, μία μέρα μετά το επιχειρηματολογικό ξεφτίλισμα στο οποίο υπέβαλλε τον υφυπουργό και βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη, ενημερώθηκε ότι σταματάει την εκπομπή του στο ράδιο 9, γιατί τέτοιες μέρες δεν ωφελεί ούτε τη χώρα ούτε τον κ. Κοντομηνά να προβάλλονται επιχειρήματα κατά του Μνημονίου – κι ας είναι αληθινά.

Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες, όχι για το αν θα υπογραφεί το Μνημόνιο από τους βουλευτές που έτσι κι αλλιώς είναι αναξιόπιστοι, είτε μείνουν και το υπογράψουν –χωρίς να προλάβουν φυσικά να το διαβάσουν-, είτε παραιτηθούν λίγο πριν το τέλος, προσπαθώντας να διασώσουν ταυτόχρονα και το κόμμα τους αλλά και μία βουλευτική υπόληψη που έπρεπε να διασώσουν πολλούς μήνες νωρίτερα. Είναι κρίσιμες για το αν θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα νέο κράτος, απαγκιστρωμένο από πολιτικούς τύπου Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου, Καρατζαφέρη, Γεωργιάδη και πολλών ακόμα. Μένει μόνο να δούμε να πλακώνονται βουλευτές στο Κοινοβούλιο, εικόνες που βλέπαμε κάποτε σε άλλες χώρες του ΔΝΤ και γελάγαμε.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, για μια ακόμα φορά το διαδίκτυο είναι η καλύτερη και σφαιρικότερη πληροφόρηση. Σε λίγο μας τελειώνει κι αυτό αφού έρχεται η  λογοκρισία και εδώ (λεπτομέρειες σύντομα).

Ο μάγος του blog προτείνει ανεπιφύλακτα:

-Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα

(Ο Κώστας Βαξεβάνης δρώντας σαν ένας απλός σκεπτόμενος, αναλύει όσα έκατσε και διάβασε, εξηγώντας γιατί ζούμε ένα καθεστώς πρωτοφανούς ψεύδους και συγκάλυψης, και γιατί η δραχμή δεν είναι ο μόνος εφιάλτης, αφού ο εφιάλτης είναι έτσι κι αλλιώς εμπρός μας)

-Η Βουλή των Γελοίων και η Αβουλία της Αριστεράς. (άρθρο του Γιώργου Πήττα, επίκαιρο και ριζοσπαστικό)

-Η εκπομπή του Δημήτρη Καζάκη στο ράδιο 9 που δείχνει όλη την ανεπάρκεια του βουλευτή Γεωργιάδη σχετικά με το μνημόνιο (τουλάχιστον ξέρει καλά την Ελληνική ιστορία, το ζήτημα των μεταναστών και ότι ο κομμουνιστής Καζάκης είναι εχθρός της χώρας, πρόλαβε μάλιστα να μνημονεύσει δις το όνομα του κ.Κοντομηνά, σα να ήθελε να προλάβει τα νέα της μεθεπόμενης ημέρας, δηλαδή το “κόψιμο” της εκπομπής). Τουλάχιστον αυτός μέσα στην αφέλεια του και την παρότρυνση των διαδικτυακών παλικαριών του τόλμησε και βγήκε να εκτεθεί. Υπάρχουν τόσοι άλλοι βουλευτές που δεν μιλάνε για να μην εκτεθούν, κάποιοι μάλιστα επισκέπτονται και τα νησιά μας τακτικά.

-Η μία από τις πολλές ομιλίες του Δημήτρη Καζάκη, ενός –θυμίζουμε- οικονομολόγου που έχει προβλέψει με ακρίβεια τι θα συμβεί αρκετούς μήνες πριν, υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη υπό σαφείς προϋποθέσεις (που τώρα είναι δύσκολο  να πραγματοποιηθούν άμεσα), εξηγεί γιατί ακόμα και με τα διαδοχικά μνημόνια οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μία ακόμη εθνική χρεωκοπία. Ο Δημήτρης Καζάκης δεν κρύβεται, έχει γυρίσει όλη τη χώρα από μία και δύο φορές, κάθε φορά μιλάει για δυο και τρεις ώρες με στοιχεία και νούμερα, χωρίς να φοβάται κανένα. Ακόμα κι αν δεν τον πιστέψει κανείς, τουλάχιστον ενημερώνεται με νούμερα κι όχι με φοβέρες τύπου Βενιζέλου και Παπαδήμου. Δείτε και αυτό, απαντά σε πολλά, απλά θέλει υπομονή, αλλιώς βολευόμαστε με τους αφορισμούς του Βενιζέλου.

Υπάρχουν κι άλλες χώρες που βαδίζουν στα χνάρια μας, πολλοί θα έχουν δει τον αφέντη Σόιμπλε να κανακεύει προχτές τον Πορτογάλο Υπουργό. Κάποτε παρακαλάγαμε εμείς…

Οι πολιτικοί αρχηγοί και το οθωμανικό δίκαιο

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι το βασικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία και το χρέος. Ούτε η τρόικα και οι εξωφρενικές απαιτήσεις της. Γιατί ούτε η κρίση ήρθε μόνη της, ούτε οι δανειστές: τους έφεραν τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν και πάλι, με την αξιοθρήνητη κι εξοργιστική συμπεριφορά τους.

Στην αρχή της εβδομάδας, άρχισαν μαλώνουν για το ποιο κόμμα «έσωσε» τον 13ο και 14ο μισθό. Οι οποίοι στην ουσία, αριθμητικά δηλαδή, περικόπτονται, αφού μειώνεται ο βασικός. Γι αυτό άλλωστε η τρόικα δεν τους ζήτησε να κόψουν και τον... ενδέκατο, κάτι που σίγουρα θα αποδέχονταν, για να σώσουν, υποτίθεται, τη χώρα.

Στην πραγματικότητα, ήταν μια αγωνιώδης μάχη για να σώσουν τα εκλογικά τους ποσοστά. Από ποιήματα μέχρι  θεαματικές αποχωρήσεις από την σκηνή των συνομιλιών, όλα τα όπλα του θεάτρου χρησιμοποιήθηκαν για τον ευγενή σκοπό. Ο κ.Καρατζαφέρης, που έχει αρχίσει και χάνει την ψυχραιμία του, καθώς η «Χρυσή Αυγή»,  που το παίζει αντισυστημικά, του παίρνει τους ψηφοφόρους, δήλωσε ότι δεν θα συναινέσει σε μέτρα που θα ξεκινήσουν την επανάσταση (φτου κακά) στην Ευρώπη.

Το ΠΑΣΟΚ του –ακόμη εδώ- κ. Παπανδρέου, το οποίο εμφανίζει πλέον μονοψήφια εκλογικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ζητάει να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι τον Οκτώβριο του 2013, με την ελπίδα ότι ίσως υπάρχει Θεός και γίνονται θαύματα. Χθες ο κ. Σαμαράς δεν κρατήθηκε και δήλωσε ανοιχτά ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για εκλογές από την σημερινή. Σε μια χώρα όπου οι πολίτες έχουν κυριολεκτικά παγώσει, ακούγοντας την λαίλαπα των νέων μέτρων, οι πολιτικοί αρχηγοί και οι φατρίες τους πρέπει να είναι οι μόνοι άνθρωποι, σε όλη τη χώρα, που σκέπτονταν τις εκλογές.

Από την πλευρά του, βέβαια, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάποιο δίκιο: αν δεν γίνει τώρα πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. (το για πόσο καιρό θα μείνει, έχει από καιρό φανεί ότι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα). Γιατί τα νέα μέτρα είναι τόσο αδυσώπητα και θα προκαλέσουν τέτοια ύφεση, ώστε σε 6 μήνες θα κυνηγάνε στους δρόμους αυτούς που θα τα υπερψηφίσουν τις επόμενες ημέρες. Αλλωστε, επειδή και αυτό το πακέτο μέτρων θα αποδειχθεί καταστροφικό, οι δανειστές θα επανέλθουν ζητώντας συμπληρωματικά, προκειμένου να δώσουν την ερχόμενη δόση. Γι αυτό και δεν έχει καμιά λογική η αποδοχή του νέου πακέτου: και εξ αιτίας του, σε μερικούς μήνες η χώρα θα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από την σημερινή.

Από όσους υποστηρίζουν, ή ανέχονται, τα νέα μέτρα, λέγεται συχνά ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τα αποδεχθεί, ως το μικρότερο κακό. Δίνοντας ρεσιτάλ φαυλότητας και κουτοπονηριάς στα τρίμηνα που μεσολαβούν ανάμεσα στις δόσεις των δανείων, αυτή η ανίκανη ομάδα των ανεπάγγελτων ανθρώπων φέρνει κάθε φορά τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και στο παρά 5 ρωτάει δημαγωγικά: «γιατί έχει κανείς, καμιά άλλη πρόταση ώστε να μην χρεοκοπήσουμε; Καλύτερα δεν είναι να αναβληθεί η εκτέλεση μας για μερικούς μήνες;».

Φυσικά υπάρχουν άλλες προτάσεις, αλλά αυτές προϋποθέτουν την χάραξη μιας άλλης στρατηγικής εξόδου από τον φαύλο κύκλο. Από στάση πληρωμών ή μορατόριουμ για το χρέος, την έκδοση ενός εσωτερικού ομολόγου που θα κινητοποιήσει και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, μέχρι και την ουσιαστική διαπραγμάτευση των συμφωνιών με τους δανειστές, που να υπολογίζει και τα αδύνατα σημεία της άλλης πλευράς(πχ γαλλικές εκλογές αυτή την εποχή) και συγχρόνως να δημιουργήσει συμμαχίες και μια άλλη εικόνα για την χώρα στην διεθνή κοινή γνώμη: ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι Ελληνες αυτή τη στιγμή, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την μεταχείριση που είχαν οι Εβραίοι πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή, αν σε λίγο στους δρόμους του Βερολίνου ή του Παρισιού θα μας βάζουν κίτρινο αστέρι στο πέτο, έχει την εξήγηση του. Είναι λογικό να μαλώνει ο κ. Σαμαράς που υποστηρίζει τις επικουρικές συντάξεις με τον κ. Παπανδρέου που είναι υπέρμαχος των κυρίων, από την στιγμή που η ώρα της σύνταξης πλησιάζει και για τους δύο. Για τους υπόλοιπους όμως πολίτες, που βλέπουν τον ουρανό να τους πέφτει στο κεφάλι, η προηγούμενη διαμάχη θυμίζει απλώς ηττημένους, που έχουν  μεν αποδεχθεί ότι ο νικητής του πολέμου θα εφαρμόσει πάνω τους το οθωμανικό δίκαιο, αλλά φιλονικούν για τη μάρκα της βαζελίνης.

Του Σ.Κούλογλου (TVXS)

παίζουμε εκτός έδρας

Μετά τα θεατρινίστικα καρτούν που κοσμούν τις τηλεοράσεις του homo canapeus, το μόνο βέβαιο είναι ότι η λύση δεν μπορεί να δοθεί από αυτούς ακριβώς που μας οδήγησαν τεχνηέντως ως εδώ. Όσο πιο σπαρακτικά, τόσο πιο απελπισμένα τα δελτία ειδήσεων. Ξαφνικά ακόμα κι οι πλέον αντιμνημονιακοί κλονίζονται…

Ο ένας ηγέτης σώζει με τα λόγια τη χώρα και –νομίζει και- το τομάρι του, ο άλλος ντύνεται για λίγο εθνικός σούπερμαν κι είναι έτοιμος και για κωλοτούμπες αν χρειαστεί μετά των ακολούθων του, μένει να δούμε και τον πρωθυπουργό, ντυμένο μίκυ μάους, να μας αναγγέλλει ότι στην αγωνία που περιγράφεται πλέον με ποδοσφαιρικούς όρους, καταφέραμε να πάρουμε παράταση. Κι ας παίζουμε εκτός έδρας στην ίδια μας τη χώρα.

Η αγορά χρόνου κοστίζει πανάκριβα

Του Σταύρου Λυγερού

(οι επισημάνσεις είναι του blog)

Αποδεικνύεται καθημερινά ότι το ευρωιερατείο δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως συνομιλητή, αλλά ως μία χώρα που οφείλει να αποδεχθεί άνευ όρων τις εντολές της τρόικας. Το έργο το έχουμε ξαναδεί σε διάφορες παραλλαγές, όταν ερχόταν ο καιρός να εκταμιευθούν οι δόσεις. Κάθε φορά οι δανειστές έσπαγαν το ρεκόρ τους σε προσβολές και ωμούς εκβιασμούς που παραβιάζουν κάθε θεσμική και δημοκρατική τάξη. Το μείζον ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού. Είναι εάν το νέο πακέτο μπορεί ή όχι να ανατάξει την ελληνική οικονομία. Η θεραπεία - σοκ έχει βυθίσει την Ελλάδα σε ένα καταστροφικό αδιέξοδο. Τα γεγονότα διέψευσαν την αρχική διαβεβαίωση ότι το πρώτο Μνημόνιο θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο και θα επιτύγχανε τη δημοσιονομική εξυγίανση και την ανάταξη της οικονομίας. Οι αριθμοί δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση.

Η ελληνική κρίση χρέους έχει μετατραπεί σε ένα δράμα. Τα μέτρα πέφτουν βροχή, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να βυθίζουν ολοένα και περισσότερο την οικονομία στην ύφεση, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο.

Μη μπορώντας να αμφισβητήσουν το ναυάγιο, η τρόικα και οι ντόπιοι υποστηρικτές του Μνημονίου ισχυρίζονται ότι δεν φταίει η συνταγή, αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου που δεν την εφάρμοσε σωστά. Έχουμε εξ αρχής υποστηρίξει ότι και η συνταγή είναι λάθος και ο «μάγειρας» που την υλοποίησε κακός. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει βαρύτατες ευθύνες για τις πράξεις και τις παραλείψεις της, αλλά η ύφεση είναι το αποτέλεσμα κυρίως της πολιτικής που υπαγορεύει η τρόικα.

Δεδηλωμένος στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι μόνο η δραστική μείωση του ελλείμματος. Είναι και η εσωτερική υποτίμηση, η οποία υποτίθεται ότι θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η εσωτερική υποτίμηση, όμως, επιτυγχάνεται μέσω της ύφεσης. Με άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια απροσδόκητη παρενέργεια. Είναι το λογικό αποτέλεσμα της συνταγής των δανειστών.

Όπως και αν κατανεμηθούν οι ευθύνες, όμως, το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το μόνο που πρόσφεραν οι δόσεις ήταν να μεταθέτουν για λίγο αργότερα το αναπόφευκτο. Το ίδιο ισχύει και για το νέο πακέτο. Η αγορά χρόνου, όμως, κοστίζει πανάκριβα. Πρώτον, επειδή αποσαθρώνει τον παραγωγικό ιστό. Δεύτερον, επειδή εκποιεί και υποθηκεύει δημόσια περιουσία πάνω στην οποία θα πρέπει να στηριχθεί η ανασυγκρότηση.

Το σημαντικότερο είναι ότι η αγορά χρόνου δεν χρησιμοποιείται για να προετοιμάσει το κράτος και την κοινωνία, ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο εντός της Ευρωζώνης και με το μικρότερο δυνατό οικονομικο-κοινωνικό κόστος. Αντιθέτως, το νέο πακέτο τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση ότι το αναπόφευκτο μπορεί να αποτραπεί. Η Ελλάδα τείνει να μετατραπεί σε τοξικομανή που δίνει κάθε φορά τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του, αντί να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης.

Σε αντίθεση με την κυρίαρχη ρητορική, το νέο πακέτο στρώνει τον δρόμο για μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία - κατάρρευση η οποία πιθανόν να εξωθήσει τη χώρα και εκτός Ευρωζώνης, παρότι αυτό δεν είναι στις προθέσεις ούτε του ευρωιερατείου ούτε της Αθήνας. Μία τέτοια εξέλιξη, λόγω και του γεγονότος ότι με το νέο πακέτο το σύνολο του ελληνικού χρέους θα υπαχθεί στο βρετανικό δίκαιο, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε έρμαιο των δανειστών της. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο και μάλιστα σε αναλώσιμο πειραματόζωο.

Η ακολουθούμενη πορεία δεν είναι μονόδρομος, όπως προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν την κοινή γνώμη. Η Ελλάδα έχει ακόμα και τώρα περιθώρια να διαπραγματευθεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης, υπό την προϋπόθεση αφενός ότι θα έχει επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό εθνικό σχέδιο και αφετέρου ότι είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει το μόνο διαπραγματευτικό όπλο που διαθέτει, το γεγονός ότι παραμένει σε μεγάλο βαθμό συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη. Μία στάση πληρωμών της Ελλάδας θα προκαλέσει αναπόφευκτα καταστροφικό ντόμινο. Η ελληνική κρίση δεν είναι δυνατόν να σφραγιστεί. Οι αγορές θα στραφούν εναντίον των άλλων αδύναμων κρίκων, επειδή έχουν αντιληφθεί ότι η κρίση δεν είναι κρίση δύο τριών χωρών-μελών, αλλά συστημική κρίση συνολικά της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, η εγκατάλειψη της Ελλάδας ισοδυναμεί με άλμα στο κενό.

Το ευρωιερατείο το γνωρίζει και γι’ αυτό προσπαθεί να την αποτρέψει και να κρατήσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης, αλλά με έναν τρόπο που καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό και εξαθλιώνει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Ο επαρχιωτισμός και το σύνδρομο εξάρτησης της ελληνικής άρχουσας τάξης, όμως, την κάνουν να αντιμετωπίζει τις εντολές της τρόικας περίπου σαν θεόσταλτες.

Μια εκπομπή που αξίζει να δούμε

PSI, CDS, Αγγλικό Δίκαιο, εθνική κυριαρχία, δικαίωμα επιφανείας, τοκοχρεωλύσια, εμπορικό ισοζύγιο, μονομερής άρνηση, PIGS, GIPSI και BRICS. Είναι μερικές από τις  λέξεις και όρους που μας απασχολούν μέσω των μήντια, καθώς η χώρα οδεύει προς τη νέα αλυτρωτική δανειακή σύμβαση, που σημαίνει και την αρχή των τίτλων τέλους για τη χώρα. Για μια ακόμα φορά η περιφερειακή τηλεόραση βάζει τα γυαλιά στα κρατικοδίαιτα μεγάλα κανάλια και ενημερώνει, προτείνει, διαφωτίζει. Τρεις πανεπιστημιακοί μίλησαν στον ικανότατο δημοσιογράφο κ. Σαχίνη για τα σημερινά δεδομένα που διαμορφώνονται ερήμην μας. Αξίζει να τους δει κανείς, καθώς αποκαλύπτονται δεδομένα από τρεις ανθρώπους του πανεπιστημιακού χώρου, που δεν θα μεταδώσει ποτέ το ΜΕΓΚΑ, ο ΣΚΑΙ και τα λοιπά φερέφωνα. Κι αν πρέπει να κρατήσει κανείς ΜΙΑ πρόταση, είναι αυτή για ένα ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο, χωρίς τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής Αριστεράς.

Ο Δημήτρης Σ. Πατέλης είναι επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Ο Σπύρος Λαπατσιώρας είναι Λέκτορας Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης

Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης

ΔΕΗ-Δεν Είμαι Ηλίθιος (αλλά μόνος μου δεν είμαι και δυνατός) – Υπέρ πάντων το κόμμα

Ενώ δήμοι σε όλη τη χώρα ορθώνουν ασπίδα προστασίας στους πολίτες τους έναντι στο απαράδεκτο χαράτσι μέσω της ΔΕΗ, στα δύο μας νησιά ισχύει το δόγμα του ΠΑΣΟΚ. Ανήμποροι στέκουν στα πολλαπλά ερωτήματα, κομμάτων, μήντια και πολιτών οι δύο δήμαρχοι, μη μπορώντας να αντιληφθούν ότι οι κάποτε καλοδεχούμενοι βουλευτές, πρωτοστατούντος του κ. Ρήγα, είναι σήμερα ανεπιθύμητοι. Παράλληλα, παραβλέπουν με ευκολία το που θα κατατάξει η ιστορία τους βουλευτές για τη στρεβλή στάση τους, αφήνουν ωστόσο στα δύο νησιά ένα στίγμα: αυτό της ισχνής έως ανεπαρκούς αντιμνημονιακής πολιτικής. Πρώτα όμως οφείλουν να ακούνε το λαό και μετά το κόμμα, εκτός αν η ανάποδη αφήγηση των πολιτικών προτεραιοτήτων είναι η συνέπεια του κράτους που ξέπνοο έφτασε ως τις μέρες μας να καμώνεται πως είναι κράτος.

Αντίστοιχα ερωτήματα έχουν υποβληθεί στους δημάρχους σε ΟΛΑ τα τοπικά ιστολόγια, αλλά και στα δημοτικά καταστήματα από πολίτες και στα συμβούλια από τις αντιπολιτεύσεις. Ο δικός μας επικαλείται την αναμονή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κι αν δεν υπήρχε αυτή; Ίσως κάτι άλλο…

Και μη φανταστεί κανείς ότι θα περιμέναμε από τους αιρετούς άρχοντες να βάλουν τα στήθια τους μπροστά στους φοροεισπράκτορες. Έστω και μία δήλωση ή δελτίο τύπου για τα μάτια του κόσμου θα αρκούσε να άρει την καχυποψία ότι υπέρ πάντων βρίσκεται το Κόμμα. Αν θέλανε, βέβαια, θα μπορούσαν να παρέχουν και νομική υποστήριξη ή να απευθυνθούν στους (όλοι γνωστοί είμαστε) υπαλλήλους της ΔΕΗ Πάρου ή ακόμα και να οργανώσουν ομάδες αντίστασης.

Ποτέ δεν είναι αργά, ας προβούν σε ενέργειες αντίστασης ακόμα και τώρα, μετά την πρώτη φοροδόση. Πώς; Ας αντιγράψουν αντίστοιχες ενέργειες άλλων δημάρχων. Δεν χρειάζεται ούτε καν ανάθεση.
Διαβάστε ενδεικτικά κι εδώ:
http://antiparios.blogspot.com/2011/11/blog-post_14.html
http://parospress.blogspot.com/2011/11/blog-post_977.html
http://fileleutheros.pblogs.gr/pages/3.html
http://aristofanhs.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html

Το νεό είδος

Καζάκης - πρόγευση

Για όσους δεν θα είναι στην αυριανή εκδήλωση στην Πάρο με τον Δημήτρη Καζάκη, αλλά και για όσους θέλουν μία πρόγευση από το τι θα πει, δείτε το βίντεο με την ομιλία του οικονομολόγου-ιδρυτή του ΕΠΑΜ πριν 4 μέρες στο Περιστέρι. Και πάλι καταρρίπτονται πολλά θέσφατα που μας σερβίρουν κανάλια, κόμματα, μεγαλοεπιχειρηματίες και Ευρωπαίοι υπουργοί:

ΥΓ: Ας βιντεοσκοπήσει ή ηχογραφήσει κάποιος από τους διοργανωτές την αυριανή εκδήλωση

Ο Καζάκης και τα γκαζάκια

Η χώρα αλλάζει και βουλιάζει ταυτόχρονα, παρά τις ρίμες του πρωθυπουργού κάποιους μήνες παλιότερα. Αγκιστρωμένοι είμαστε όλοι μας στα βαρίδια μιας λιπαρής και ανίκανης κυβέρνησης που αντικατέστησε μιαν άλλη εξίσου αποτυχημένη, που κι αυτή με τη σειρά της είχε πάρει τη θέση μιας άλλης άσωτης κυβέρνησης (μπορεί κανείς να φτάσει πολύ πίσω, καταγράφοντας ανίκανους, εκμαυλισμένους, απατεώνες κι εγκληματίες πολιτικούς). θυμάται κανείς κάποιον που να παραιτήθηκε από ευθιξία; Όχι, ίσως γιατί η ευθιξία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της νεότατης-μεταπολιτευτικής Ελληνικής. Οι πλατείες αδειάσανε, οι αγανακτισμένοι λειτουργούν περισσότερο με την αίσθηση της αμηχανίας και γενικά τίποτα δεν δείχνει ότι υπάρχει άλλος δρόμος από την φτώχεια και την απαξίωση βασικών αγαθών και κεκτημένων δικαιωμάτων στα οποία είχαμε μάθει δεκαετίες τώρα, από γενιά σε γενιά. Εκτός εάν…

Όλοι έχουν από μία άποψη: ευρώ ή δραχμή, να πληρώσω ή να μην πληρώσω; θα σωθούμε ή θα υποδουλωθούμε; είμαστε η επανάληψη της Αργεντινής ή του Ισημερινού; είναι οι κυβερνώντες ψεύτες ή ανίκανοι; Υπάρχει λύση; Θα έρθει ή όχι ο πρίγκηπας του Τσάκα;

Ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης δεν είναι καμία ελκυστική περσόνα. Ούτε όμορφος είναι, ούτε διαπλεκόμενος με τα μήντια. Δηλώνει κομμουνιστής οικονομολόγος με τη ρομαντική έννοια του όρου και πριν δημιουργήσει το ΕΠΑΜ πέρασε μια βόλτα κι από την εθνικοαπελευθερωτική Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη. Με το καρό πουλοβεράκι του έγινε γνωστός σε όλους μας και μακάρι το ίδιο να φοράει και στην Πάρο σε λίγες μέρες. Πρόκειται για τον εγκυρότερο προφήτη των οικονομικών με διαφορά, αφού από το Δεκέμβρη του 2010 προέβλεψε το σημερινό αδιέξοδο με κάθε λεπτομέρεια. Αποκάλυψε πρώτος τα συνωμοτικά εγκλήματα κράτους και Τρόικας-ΔΝΤ, πρότεινε μία λύση –επιστροφή στη δραχμή υπό όρους- που σήμερα φαντάζει λογική, σε ένα κράτος που καταρρέει και υποτιμά την αυταξία του και τη δική μας νοημοσύνη κάθε μέρα.

Λίγο πριν ανάψουνε πάλι τα γκαζάκια στις πλατείες των αγανακτισμένων, ακούστε τον και αποφασίστε για το σωστό, πέρα από κομματικές παρωπίδες και δημοσιογραφικά ψεύδη. Υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός παραπληροφόρησης και απόκρυψης στα ΜΜΕ, με κατευθυνόμενα κείμενα και απόψεις.

Την ερχόμενη εβδομάδα ο Δημήτρης Καζάκης θα είναι στην Παροικιά, καλεσμένος της «Πρωτοβουλίας Πολιτών Πάρου»(πλατεία Μαντώς Μαυρογένους το Σάββατο 8 Οκτωβρίου στις 7 το απόγευμα).

Δείτε:

Το ιστολόγιο του Δ. Καζάκη

Τη ραδιοφωνική του παρουσία στο ράδιο 9, καθημερινά 12.30 (αμέσως μετά τον Τζίμη Πανούση) -14.00

Τη σελίδα του ΕΠΑΜ

“Ο λιόσπορος που δεν πεθαίνει”: η πρώτη σημείωση του blog (ασχολήθηκε με τον Δ.Κ. πολύ πριν από κάθε άλλον στην περιοχή) πως αξίζει να δούμε τον Καζάκη στα μέρη μας

Πώς προχωράμε σε στάση πληρωμών προς το κράτος: οδηγίες προς ναυτιλομένους (και προς Θεού: ΟΧΙ στις ανευθυνοϋπεύθυνες δηλώσεις άρνησης ή επιφύλαξης για το χαράτσι)

“Θα παραμείνουμε αμέτοχοι θεατές;” Μέρος από το σημερινό του –εξαιρετικό- άρθρο στο “Ποντίκι”

O Λαός στα θυσιαστήρια: ο –δικός μας- Γιάννης Τριαντάφυλλος αγανακτεί με τον άδικο πέλεκυ του μεταμοντέρνα φασιστικού κράτους 

Η Ανατροπή ενός κεσέ

 

φωτό από το συμβάν βρήκαμε στο indymedia. 

Μέχρι τότε βολευόμασταν με την πειραγμένη φωτό (πάνω) του φίλου Γιώργου Γκίνη  

Έφαγε λοιπόν τα πρώτα γιαούρτια στην Αντίπαρο ένας εκφραστής του μηντιακού κατεστημένου. Γιατί αυτός κι όχι άλλοι που έχουν κάνει την εμφάνισή τους; Αποτελεί υπερβολική αντίδραση κάποιων αντιεξουσιαστών που έρχονται στο νησί πολύ πριν από τους VIPS και τις τηλεπερσόνες ή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι ένα από τα κόκκινα πανιά των αγανακτισμένων πολιτών;

Σίγουρα δεν είναι παγιωμένη έκφραση δημοκρατίας το να ρίχνεις γιαούρτια σε έναν μεγαλοδημοσιογράφο. Ακόμα κι αν οι απόψεις του είναι συχνά προκλητικές για τον σκεπτόμενο πολίτη. Ακόμα κι αν από το τηλεπαράθυρο και την πάνω αριστερή γωνία της οθόνης μας έχει αποτελέσει μέρος της μιαρής συμμορίας με τα λοιπά φερέφωνα του ΜΕΓΚΑ. Ακόμα κι αν κανείς μας δεν θα ήθελε να ρίξει γιαούρτια σε έναν επισκέπτη του νησιού, παρά μόνο αν αυτή η χειρονομία εκφράζει έναν γενικότερο συμβολισμό. Ακόμα κι αν ο ίδιος με αναίδεια πέταγε μπουκάλια στο γήπεδο παλιότερα. Ακόμα κι αν μέσω του ΜΕΓΚΑ αποκαθήλωσε την αξιοπιστία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και δημοκρατίας για πολλά χρόνια. Ακόμα κι αν αποτελεί μέρος ενός κυκλώματος που παρασιτεί πλάι στην εξουσία και καρπώνεται εξουσία μέσω αυτής.

Ή μήπως πάλι τελικά το ήθελε το γιαουρτάκι του;

Όπως και να έχει, αυτό που τονίζει αυτή η ενέργεια είναι αφενός η δυσχέρεια που έχουν ακόμα και στα μικρά νησάκια του Αιγαίου οι φερόμενοι ως μεγαλο- (δημοσιογράφοι, δικηγόροι, επιχειρηματίες, βουλευτάδες) να κυκλοφορούν αμέριμνοι και ευτυχείς ως ανώνυμοι τουρίστες, αφετέρου κάνει σαφές και σε άλλους ότι στο νησί υπάρχει μία ολόκληρη κοινωνία που δεν είναι μόνο του κάμπιγκ, που δηλώνει αντιεξουσιαστική, και στην επόμενη ευκαιρία θα γιαουρτώσει ξανά τον Πρετεντέρη, τη Στάη (πώς τους ξέφυγε;), τη βουλευτή Άννα, και πολλούς άλλους. Μπορεί να μη μας προκαλούν ευθέως με τη στάση τους, αλλά και μόνο το ότι αντιπροσωπεύουν μία κοινωνία αποκομμένη από την αληθινή που καθημερινά εκφυλίζεται τριγύρω μας, και μόνο που εκπροσωπούν με τη ζωή τους και την πορεία τους αυτήν ακριβώς την κοινωνική ανισότητα που τους βγάζει χρόνια στον αφρό και τους δίνει ισχύ να αναρριχηθούν ακόμα περισσότερο σε βάρος των υπολοίπων, αξίζει τον κόπο να αφήσουμε ένα χαμόγελο στο άκουσμα της χθεσινής είδησης. Ας πάνε στη Μύκονο όσοι θέλουν να περιφέρονται αμέριμνοι στα αυγουστιάτικα σοκάκια, συνώνυμη πλέον με το νησί των εκμαυλισμένων, όπου έχει και πιο πολλά σοκάκια για να κυκλοφορούν ανενόχλητοι.

Φυσικά κάποιοι θα κρίνουν ως δυσφήμιση για το νησί το συγκεκριμένο γεγονός. Για να καταλήξει τελικά όλη η συζήτηση για μια ακόμα φορά στο τι ανάπτυξη, κι άρα και τουρίστες επιθυμεί το νησί. Ευτυχώς, όπου δεν υπάρχει εικόνα δεν υπάρχει και είδηση, επομένως ας μην ανησυχούν οι κάτοικοι για πιθανή δυσφήμιση, γιατί δεν υπάρχει οπτικό ντοκουμέντο.

Τουλάχιστον για φέτος με την κίνηση αυτή των αντιεξουσιαστών σώθηκε η παρτίδα. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε ένα βίντεο του συμβάντος, όπου να έχουμε πειράξει τον ήχο, ώστε να παραποιηθεί το συμβάν, όπως έγινε με το βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου στο MEGA. Και μακάρι να μπορούσαμε να πετάξουμε και κανένα γιαούρτι στα ελικόπτερα που πετάνε ακριβώς  από πάνω μας προκλητικά τα μεσημέρια, στις απίθανες κλωνοποιημένες  παρέες που συγχρωτίζονται στα τρέντυ μαγαζιά του νησιού, στα ογκώδη οχήματα που οργώνουν την κυκλαδική σαβάνα και σε τόσα άλλα που κατά καιρούς έχουν θιγεί από εδώ και από αλλού.

Από την άλλη, κάποιοι μετράνε τις μέρες. Σε δέκα- δεκαπέντε μέρες όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν. Και το νησί θα βρει ξανά το ρυθμό του. Με μία στάμπα από γαλακτοκομικά στον πεζόδρομο να θυμίζει για καιρό ότι δεν υπάρχει μεταλλαγμένη  δημοκρατία μόνο από τη μία πλευρά, αλλά εκατέρωθεν. Από τη μεριά μάλιστα των πολιτών η αντίληψη για το τι εστί δημοκρατία έχει συμπεριλάβει και τα γιαουρτώματα, αλλού δε και τις πέτρες ή τις σφαλιαρίτσες. Όπως κι από την πλευρά των κρατούντων δημοκρατία είναι τάχα όλα αυτά που παρακολουθούμε να μας αλώνουν τη ζωή τον τελευταίο καιρό.

Δείτε:

Προφητική διαφήμιση του Τζίμη Πανούση με το γιαούρτι που χρόνια μετά θα πλήξει τον δημοσιογράφο στο νησί του βασιλιά του Σωρού.

Δείτε και άλλο κομμάτι από τη συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Γ. Πρετεντέρη πριν αρκετά χρόνια, με την αποκαθήλωση του δημοσιογράφου στο τελευταίο λεπτό.

Ήδη άρχισαν τα ανέκδοτα για το συμβάν. Τι γιαούρτι τρώει ο Πρετ-εντέρης; Πρετ-α-Complet.

Υπάρχουν άλλα; Αφήστε τα στα σχόλια, όπως και την οπτική σας για το γεγονός.

(Για την ιστορία: ο δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης, που κάνει διακοπές αμέριμνος εδώ και λίγες μέρες στο νησί, δέχτηκε αρχικά φραστική και μετά από λίγα λεπτά ομαδική επίθεση από είκοσι μαυροφορεμένους που πέταξαν κεσεδάκια γιαούρτια στον τηλεκεσέ, φωνάζοντας συνθήματα όπως “Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΟΜΠΗ, ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ ΨΟΦΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. ΜΠΑΤΣΟΙ ΤV ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ”. Σοκαρισμένος, όπως είναι λογικό, αποχώρησε χωρίς περαιτέρω εμπλοκή).

Χειμώνας του γκόθικ μες στο καλοκαίρι

Γυμνώνεται η ζωή, και φανερώνει τον σκελετό, την ουσία. Κι όσο γυμνώνεται, όλες οι μιλιές και οι ήχοι συμφύρονται αξεδιάλυτα, τα ασήμαντα αποκτούν ξεχωριστό βάρος, όλα γίνονται οιωνοί, σημάδια, και καθώς ανάκατα στροβιλίζονται στον νου, παίρνουν απρόοπτα νοήματα, δείχνουν προς τον ζόφο και το φως μαζί, παίρνουν μυθικές διαστάσεις, αραιά και πού παρηγορητικές, συχνότερα καταθλίβουσες.

Ηθογραφία. Ωριμη κυρία, φιλάρεσκη, περιγράφει ζευγάρι, περιγράφει μια ζωή βγαλμένη από πικρή ηθογραφία: ο σύζυγος Δον Ζουάν, ευπροσήγορος, γοητευτικός, άπιστος κατά συρροή, η σύζυγος σοβαρή, αυστηρή, αμίλητη, αυτός με δεσμούς αλλεπάλληλους, σοβαρούς δεσμούς, με γκαρσονιέρες διαρκώς, με γυναίκες νεότερες καριέρας, αυτή εκλεκτή επιστήμων, ανήσυχη για το τι θα πει ο κόσμος, αγέλαστη, σαν καθηγήτρια Αρσακείου, άνθρωπος τυπικός της αξιοπρέπειας, και πώς ντυνόταν, κι αυτός πίσω από έρωτες και ποδόγυρους, τον ήξεραν όλα τα κοσμηματοπωλεία, χρυσαφικά στη γυναίκα του, χρυσαφικά στις ερωμένες, και τι ντύσιμο, τι στυλ, τι γλυκιά γλώσσα, άνθρωπος του κόσμου. Εζησαν μαζί χρόνια πολλά.

Ρεαλισμός. Ο διευθυντής της τράπεζας αφηγείται πώς έτρωγε ψαρούκλες ο παλαιός υπουργός στο επίνειο - και τότε λέγανε ότι τα «έπιανε». Μιλάει με πίκρα, με τζάχτι, μετανιώνει που δεν τον γιαούρτωσε τότε, τώρα είναι αργά. Ο ακροατής του φεύγει ζαλισμένος, σπρωγμένος από το μικρό αλλά τόσο απτό μίσος. Ο μαγαζάτορας πιο κάτω: τη δική μου οικογένεια ποιος θα την προστατέψει από τη φτώχεια που την απειλεί; Δεν παίρνει απάντηση. Γιατί δεν λένε την αλήθεια; Ας πτωχεύσουμε, μουρμουρίζει, αυτή η εκκρεμότητα δεν αντέχεται πια. Ακίνητα βλέμματα. Ολα εκκρεμούν, μέσα στην άδεια τράπεζα, όπου πειράζονται δυο παιδαρέλια, στο μπακάλικο εκκρεμείς οι σιωπηλοί πελάτες, στο βιβλιοπωλείο, όλα μετέωρα, ασταθή, βασανιστικά.

Εκκρεμεί το καλοκαίρι. Ανταλλάσσουμε ευχές για τις διακοπές. Που πλησιάζουν αλλά κανείς δεν τις επικαλείται, δεν κλείνουν, δεν τις μελετάνε, σαν ζόμπι βαδίζουμε μες στο αβάσταχτο καλοκαίρι, τόσο ωραίο που θα ’ναι στα νησιά και στα όρη, τόσο απόμακρο.

Γκόθικ. Τη νύχτα υπνωτισμός με Game of Thrones, σήριαλ fantasy, άχρονος μεσαίωνας, στον κόσμο των Επτά Ρηγάτων-Βασιλείων, περιμένοντας τον αμείλικτο χειμώνα των απέθαντων Λευκοπερπατητών που θα ’ρθουν απ’ τον Βορρά. Οσο πιο άψαχνη η μεταμοντέρνα δημοκρατία, όσο βαθύτερα ζούμε μες στη βιοπολιτική που μας στερεί έδαφος και σώμα, τόσο πιο αχαλίνωτη γίνεται η μυθοπλασία που τρέφει τον αμφιβληστροειδή και τον ρινεγκέφαλο. Το Game of Thrones συνεχίζει τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Κλαύδιο και τη Ρώμη, αδρή αλληγορία για την εξουσία, σε έναν γκόθικ κόσμο που κυριαρχείται από Παλαιούς Θεούς, απόλυτους ηγεμόνες, φατρίες, οίκους, αίμα, στρατιώτες, ευνούχους, πόρνες και ορδές βαρβάρων.

Οσο πιο ζοφερή η νεωτερική πραγματικότητα, τόσο πιο λαμπερό-αιχμηρό το γκόθικ, το φανταστικό, το θέαμα του αίματος· τόσο πιο εξαφανισμένη η δημοκρατία, και υπερτονισμένη η ωμή δύναμη του Αρχοντα και του Πολεμιστή, η κτηνωδία, η μαγεία, η λαγνουργία. Η κινηματογραφική βιομηχανία παράγει σαγηνευτικές ενδοσκοπήσεις, φαντασμαγορίες πέραν χρόνου και χώρου, με σκληρές αποδομήσεις της προτεσταντικής ηθικής, με αποθέωση μιας αναγεννησιακής πολιτικής σκληρότητας, με γοητευτικό ζωγράφισμα του ήρωα, του εξουσιαστή και του κτήνους· είναι φαντασμαγορίες για ακροατήρια που δεν αντέχουν πια να αντικρίζουν το έξω, την κόλαση του πραγματικού, και στρέφουν το βλέμμα μακριά, στη χώρα της φαντασίας, καταφύγιο παρηγοριάς και μέθης. Ο κόσμος ανασυντίθεται σαν παραλήρημα.

Η άνθηση του γκόθικ, του άχρονου, της απενεχοποιημένης σωματικής βίας και του σεξ, το νοητικό σπλάτερ, η αναπαράσταση του κόσμου σαν βίντεο γκέιμ, συμβαίνει σε μια ιστορική καμπή. Η δημοκρατία παγώνει μες στον επελαύνοντα χειμώνα. Ο κόσμος που ζούσαμε δεν έχει πια νόημα. Ο καπιταλισμός είναι ο δράκος που ξαναγεννιέται από το αδρανές αβγό, είναι η χρυσή ορδή και οι απέθαντοι.

Σαγηνευμένοι από το θέαμα της καταστροφής μας, ρουφάμε ίντριγκες, χαρακτήρες, τσεκούρια, αίμα, νάνους και σακάτηδες, φονιάδες, λύκους και κόρακες, εντρυφούμε σε φονικές ατάκες περί εξουσίας και δύναμης, περί μοίρας και υποταγής, σε μασκαράτες του Μακιαβέλι και του Νίτσε. Το γκόθικ εκτοπίζει την ηθογραφία της δημοκρατίας, εκτοπίζει τον ρεαλισμό, ακόμη και το πικρό πλην κομψό νουάρ, γιατί είναι το genre που εκφράζει με τον πιο αρμόζοντα τρόπο την αγωνία του καιρού, τον ρόγχο του οικείου κόσμου, το σβήσιμο του καλοκαιριού, την επέλαση του χειμώνα και της νύχτας. Βυθιζόμαστε στον ναρκωτικό χειμώνα του γκόθικ καθώς μας τυλίγει το πιο απόμακρο, το πιο ανησυχητικό καλοκαίρι της ζωής μας.

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

(photo: deviantart)

Εδουάρδο Γκαλεάνο: O Φόβος εξουσιάζει

“Θυμάμαι ότι τον καιρό της εξορίας στις ακτές της Καταλωνίας, μια μέρα μας έκαναν δώρο ένα ινδικό χοιρίδιο. Έφτασε στο σπίτι μέσα σε ένα κλουβί. Εγώ λυπόμουν να το βλέπω έτσι, φυλακισμένο, και το μεσημέρι του άνοιξα το κλουβί. Όταν γύρισα στο σπίτι, το σούρουπο, το βρήκα ακριβώς όπως το είχα αφήσει. Στο βάθος του κλουβιού, κολλημένο στα κάγκελα… έτρεμε από τον φόβο της ελευθερίας. Αναρωτιέμαι αν η εποχή μας μας κάνει όλους να μοιάζουμε σ’ αυτό το ινδικό χοιρίδιο. Σήμερα θα σας διηγηθώ, με τον δικό μου τρόπο, μερικές ιστορίες φόβου που κυβερνούν τον κόσμο…”

 

 

 
πηγή: http://www.cataplum.info/

Λίγα λόγια για τον Εντουάρντο Γκαλεάνο

Η μέρα της μαρμότας έχει ήδη ξεκινήσει…

Στη σημερινή συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ο θίασος της Βουλής επιδόθηκε σε μια αχαλίνωτη αοριστολογία, με επίπεδο λόγου και αντεγκλήσεις που δεν αρμόζουν σε βουλευτές. Με προεξοφλημένο το αποτέλεσμα αναλώθηκαν σε εθνικά σώβρακα και φανέλες, δογματισμούς και αναπόδεικτα θέσφατα και σε αφορισμούς και κινδυνολογίες. Τίποτα ουσιαστικό δεν ακούστηκε. Μόνο η έκκληση να σταματήσουν τα χημικά των ΜΑΤ στο παράλληλο σύμπαν που συνέβαινε πενήντα μέτρα παραέξω. Δεν εισακούστηκε.

Η πιο βάναυση αστυνομία των τελευταίων δεκαετιών, ανακόλουθη με την κοινωνία των πολιτών που η σημερινή κυβέρνηση με το σύνθημα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” ευαγγελίστηκε και οραματίστηκε, απώλεσε σήμερα και τα τελευταία ερείσματα της στην ελληνική κοινωνία. Λίγες μέρες πριν, οι αγανακτισμένοι της πλατείας κάλεσαν τα σώματα ασφαλείας σε κοινή στάση κόντρα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, πολίτες οι μεν και οι δε της ίδιας κακοποιούμενης κοινωνίας από τους πουλημένους που θέλουν να πουλήσουν τη χώρα. Σήμερα, οι πλαστικές σφαίρες, το αδιάκριτο ξύλο, οι προβοκάτσιες από ασφαλίτες κουκουλοφόρους (δείτε το βίντεο εδώ), τα επικίνδυνα δακρυγόνα και τα τοξικά και ληγμένα χημικά, κάνουν να αναρωτιέται κανείς τι νους κρύβεται πίσω από τα γουρουνοειδή κράνη: είναι ο ίδιος που λίγες μέρες πριν διαδήλωνε για τα μέτρα λιτότητας του κλάδου τους ή παραμέρισαν τις αντικυβερνητικές αμφιβολίες τους για να κάνουν αυτό που τους αρέσει περισσότερο από όλα, να περιφέρουν την ανώνυμη ολιγόωρη εξουσία τους και τον σικέ ανδρισμό τους; Μήπως δικαίως πρέπει να καταργηθεί η πρόωρη σύνταξη που απολαμβάνουν προνομιακά; Ας μείνουν μέχρι τα 80 να φυλάνε με μαγκούρες τη Βουλή του ΔΝΤ.

Η περίφημη προεκλογική αυτοσύσταση του Πρωθυπουργού ως αντιεξουσιαστής εξηγεί τώρα τις προθέσεις της. Ορίζοντας τον εαυτό του ως αντιεξουσιαστή, αποκρύπτοντας δηλαδή τη σημερινή μετριοπάθεια και υποτέλειά του στους ξένους τοκογλύφους, δίνει και το μέτρο της επιτρεπόμενης αντιεξουσιαστικής παρέμβασης στους πολίτες: οτιδήποτε παραπάνω από τη δική του αντιεξουσιαστική περσόνα είναι κατακριτέο και άρα ξυλοφορτωθέν. Με μόνη εξαίρεση τους προβοκάτορες με τα πολιτικά και τις κουκούλες που συναγελάζονται με τα ΜΑΤ στα σκοτεινά δρομάκια και τους λοιπούς γηπεδικούς χουλιγκάνους που όσο δρουν μπροστά στη Βουλή, τόσο αποδυναμώνεται το διαμαρτυρόμενο πλήθος. Κι αυτό έχει ξεκάθαρα συγκεκριμένες πλευρές που συμφέρει και ευνοεί, κι αυτοί δεν είναι οι “αγανακτισμένοι”. Παράλληλα είναι πλέον σαφές ότι ο κόσμος δεν θα ηρεμήσει: όταν του στερείς το όνειρο, τότε ζει σε ένα μόνιμο εφιάλτη. Κι όταν η ειρηνική διαμαρτυρία του  γίνεται αιτία για αγριότητες της αστυνομίας και του κράτους, δεν θέλει πολύ και ο απλός πολίτης, ο μη κουκουλοφόρος, να αρπάξει την πέτρα.

Παράλληλα, έγινε σαφέστερο από ποτέ πως η στρατηγική ψήφος καταλύει την βουλευτική προσωπικότητα, επιτρέπει δε στους βουλευτές να είναι το πρωί γαλαζοπράσινα πρόβατα και το βράδυ ροδοκόκκινοι αγανακτισμένοι. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το μεσοπρόθεσμο θα ψηφιζόταν κατά πλειοψηφία, ωστόσο η σημερινή κομματική ψήφος -σε μία σκηνοθετημένη παράσταση για την πιο σημαντική ψηφοφορία των τελευταίων δεκαετιών- ακυρώνει το λόγο που ο λαός τους επέλεξε: αν είναι να λένε ό,τι προστάζει το κόμμα, ας τους διώξουμε κι ας βάλουμε στη θέση τους σημαιάκια της παράταξης που θα τα μετράμε στις ψηφοφορίες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων έδωσαν την ευκαιρία σε άσημους βουλευτές να κερδίσουν πέντε λεπτά επαναστατικής δημοφιλίας, η μούντζα της πλατείας τους ανήκει δικαιωματικά. Όχι σαν χειρονομία καθύβρισης, αλλά σαν καθαρτήρια επωδός: “Να! Πάρτε τα να μη σας τα χρωστάω!”. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τους χρωστάμε πολλά όταν η ιστορία τους κρίνει. Πεδίο δόξης λαμπρό –οι κυβερνητικοί αντιρρησίες των καναλιών- που δεν ακολούθησαν οι δικοί μας -νησιωτικοί- βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να γίνουν λίγο αντιεξουσιαστές, μήπως και αποφύγουν το γιουχάισμα όταν επισκεφθούν τα δυο νησιά. Αλήθεια, έχει κανένας τους, από όσους ψήφισαν υπέρ, διαβάσει τον εφαρμοστικό νόμο; Ή συνεχίζουν να είναι αδιάβαστοι, όπως έκαναν με τη δανειακή σύμβαση που αγνοούσαν όλοι τους σχεδόν, μέχρι που δημοσιοποιήθηκε μέσα από επαρχιακά κανάλια, μπλογκς και ένα μόνο αθηναϊκό ραδιοσταθμό; Διαβάστε εδώ τις υποσημειώσεις του ρούχου που καλείται η χώρα να φορέσει: δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα είναι φτιαγμένο από κουρέλια για τους περισσότερους.

Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, βάρβαρο, άδικο κι αντικοινωνικό δεν υπήρχε περίπτωση να μην ψηφιστεί. Και στην κοινωνία έγινε μια σαφής προσπάθεια από τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες να εξωραϊστεί η επίδρασή του και να τονιστεί η ανασφάλεια του σεναρίου καταψήφισής του. Αφού πρώτα το μήνυμα των μήντια ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και αργότερα το άλλο για τους τεμπέληδες Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους γίνανε καραμέλα ακόμα και στα χείλη του απλού πολίτη, σειρά είχε να πειστούμε για τη σωτηρία μέσω του Μεσοπρόθεσμου. Διλλήματα τύπου “μεσοπρόθεσμο ή τανκς” και “ΔΝΤ και ευρώ ή Σαμαράς και δραχμή” αποπροσανατολίζουν σκοπίμως.  Όπως και να ‘χει, είναι διαφορετικό ζήτημα η υπερψήφιση ενός νόμου στη Βουλή από μία κυβέρνηση μειοψηφίας και άλλο η εφαρμογή αυτού στην κοινωνία, όπου προβλέπονται λυσσαλέες αντιδράσεις.

Εδώ, στη μικρή μας κοινωνία βέβαια η κρίση γράφεται με –οι-. Τα πολυάριθμα αυθάδη κότερα και ελικόπτερα, τα απέριττα πάρτι και τσιμπούσια σε ταβέρνες,  βίλλες και παραλίες, οι απόρθητες επαύλεις στις διαδρομές προς τις παραλίες που υποτίθεται θα βλέπαμε να απελευθερώνονται φέτος, είναι μια εικόνα της Ελλάδας που δεν κρύβει τη φαυλότητά της, αντίθετα την περιφέρει και υπερηφανεύεται που φοροδιαφεύγει, παρανομεί, απομυζεί και κυβερνά εκ των έσω δια του προξεπλυμένου χρήματος. Τους δύο επόμενους μήνες αξίζει να τους παρατηρήσετε πώς συμπεριφέρονται στον πεζόδρομο: είναι μια μοναδική ευκαιρία να αντικρίσει κανείς και τις δύο λέξεις (κρίση και κροίσοι) στα ίδια τετραγωνικά μέτρα…

Η μέρα της μαρμότας έχει ήδη ξεκινήσει…

 

Αξίζει να διαβάσετε: Γιατί θα ψήφιζα «όχι» του Γιάνη Βαρουφάκη

“Προϋποθέσεις για ένα σχέδιο που θα βοηθούσε ουσιαστικά την Ελλάδα” του Π.Παναγιώτου

πηγή των φωτό: cryptome

 

Ακούστε την ομιλία του αντιρρησία βουλευτή που αν και τυφλός είναι ο μόνος που βλέπει καθαρά αυτό που εξυφαίνεται. Φυσικά η ομιλία του θάφτηκε από τα ΜΜΕ. Ο κ Κουρουμπλής είναι ίσως κι o μόνος που μπορεί να βαδίσει στη Βουκουρεστίου και το Σύνταγμα με άνεση: