Αρχίζει η περίοδος μετάλλαξης–καλά να πάθουμε

Με ρυθμούς γνώριμους μεν αλλά όλο και πιο αποκρουστικούς το νησί υφίσταται τη γνώριμη μετάλλαξη του, από ένα όμορφο νησάκι του χειμώνα σε μία λαμπερή μειλίχια νυφούλα της άνοιξης και του πρώιμου καλοκαιριού, και  στο άχαρο λιπαρό νυμφίδιο που πλασάρει την εικόνα του διά των επισκεπτών του τον Ιούλιο και Αύγουστο.

Οι χειρότεροι εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής τάξης, χειρότεροι όχι γιατί είναι τέτοιοι, αλλά γιατί περιφέρουν φιλάρεσκα την αύρα της χαλαρής, πλην μεγαλόφωνης χλιδής τους, διατυμπανίζουν δε με τα ελικόπτερά τους, τα απαστράπτοντα SUV τους και τα θεόρατα σκάφη τους, τα ρεζερβέ απέριττα τραπέζια που γευματίζουν, τις εστέτ παρέες τους και τις ατάκες που διαρρέουν πέραν της ομήγυρής τους τη ματαιόδοξη γκλαμουριά τους. Οι κάτοικοι του νησιού δεν αντιδρούν, από την εποχή του Καραβέλα η πορεία εξάλλου είναι προδιαγεγραμμένη, κάποιοι κρατικοδίαιτοι νεποτικοί επιχειρηματίες θα ξεπλένουν εδώ το χρήμα που απόκτησαν στις εποχές της πολυοργασμικής δεκαετίας που πέρασε, και κάποιοι θα διεκδικούν το ρόλο του υποτακτικού γιατί αυτό τους προσφέρει εργασία και έσοδα. Σκληρό πλην όμως τίμιο, αντίστοιχο με την εποχή που ζούμε, αλισβερίσι, που βάζει το νησί σε μία τροχιά ανάπτυξης άλλη από αυτή που ονειρευόμασταν.

“Ποια ανάπτυξη όμως ονειρεύεστε”, θα μας αποκριθεί η αβάντ γκαρντ παρέα παραδίπλα μας, “τη στιγμή που λογίζετε οι ίδιοι σαν ανάπτυξη τις ομπρελοξαπλώστρες και τα επερχόμενα μπαράκια στις ερημικές παραλίες, τα θορυβώδη ναρκισσιστικά θαλάσσια σπορ (και μάλιστα σε μία θέση –2η Ψαραλυκή- που δεν προσφέρεται, ενώ είναι ήδη πολύπαθη από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις), την κενοφοβία εντός του χωριού, τέτοια που σαν άλλοι horror vacui θιασώτες γεμίζετε το δρόμο και την πλατεία με τραπεζοκαθίσματα, σαν να είναι το χωριό ένα μεγάλο υπαίθριο –και ενίοτε δυσανάλογα ακριβό- αναψυκτήριο;”

Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να δώσει απάντηση σε αυτό. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το νησί έχει αποκτήσει μία δημοφιλία δυσανάλογη με αυτά που προσφέρει, η δε έννοια “ανάπτυξη” μοιάζει εντελώς ξεχειλωμένη: χωρίς τις βασικές υποδομές (αποχέτευση, πόσιμο νερό ή νερό γενικότερα και ανακύκλωση) κατοχυρωμένες -βέβαια κάποιοι μεγαλόσχημοι φρόντισαν να διασφαλίσουν προκλητικά νεράκι για τις φυτείες τους και τους κήπους τους, σε βάρος των υπολοίπων-, με μία απεντόμωση που απότυχε παταγωδώς, κρίνοντας εκ του θλιβερού αποτελέσματος τα απνοϊκά βράδια, με το πλήθος των ενοχλητικών ζωυφίων( βλ. Ιούλιος – Αύγουστος εδώ), με διασκέδαση υβρίδιο μιας παρωχημένης 90s αισθητικής που διασταύρωσε ασύμμετρα με τα μυκονοειδή πρότυπα, με ανύπαρκτη  αστυνόμευση και φέτος, επομένως και πάλι ασυδοσία και ατιμωρησία των σεληνιασμένων (Λα Λούνα) πρωινών ζόμπι, με κάκιστη εξυπηρέτηση από το υποκατάστημα της Εθνικής, που κανείς –από όσο εκ των έσω ομολογείται- δεν φρόντισε να διορθώσει έγκαιρα, με αποτέλεσμα να ανοίγει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, και αρκετά άλλα ακόμη, μοιάζει παράταιρο να περιγράφουμε αναμεταξύ μας, αλλά και σε επίπεδο ΜΜΕ, ελληνικών και διεθνών,το νησί ως κορυφαίο παγκόσμιο προορισμό. Δε θα γραφούν άλλα, γιατί οι ρουφιάνοι πάντα ψάχνουν για ένα συκοφάντη, τα προβλήματα όμως είναι εδώ και είναι ατομική ευθύνη του καθενός να τα αναγνωρίσει, στο βαθμό που του αναλογεί ένα άλλοτε άλλο ποσοστό κοινωνικής ευθύνης. Τα δε μήντια αναπαράγουν εντυπώσεις το ίδιο έγκυρες με τις αξίες που μας περιβάλλουν, δείτε παλιότερα ποστ (οι βλακείες του Big Fish, τα παραληρήματα της Σίβυλλας στο Βήμα) για να το επικυρώσετε. Αν τα σελέμπριτις ορίζουν την επιτυχία του τουριστικού προϊόντος στη μηντιακή μας δημοκρατία, εντούτοις όμως δεν ορίζουν και τους συντελεστές της ευζωίας για επισκέπτες και κατοίκους. Από τον άρτι αφιχθέντα (και παχουλό προς απογοήτευση των απανταχού θαυμαστριών) Τζόνυ Ντεπ στην Πάρο μέχρι την δρακοντείως φυλασσόμενη κατά την σύντομη περιήγησή της στην Αντίπαρο κ. Λάτση, μεσολαβεί ένα πλήθος ανωνύμων επισκεπτών που έλκεται από τέτοια ονόματα και καταφτάνει στο νησί αναζητώντας ως πρώτο αξιοθέατο όχι το Σπήλαιο ή το Δεσποτικό, αλλά τη βίλλα του Τομ Χανκς.

Υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια φέτος μεταξύ των τουριστών, που έρχεται να προστεθεί στην αντίστοιχη περασμένων ετών, αφού πολλά από τα προβλήματα διαλάθουν χρόνια τώρα. Την ακούμε ή την προσπερνάμε φλυαρώντας; Είναι η ερώτηση που ίσως κρίνει αν το νησί θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή θα κάνει τη θεαματική βουτιά σε λίγα χρόνια, που έκαναν πρωτύτερα άλλοι δελεαστικοί κορυφαίοι ελληνικοί νησιωτικοί προορισμοί.

Αρχίζει λοιπόν η περίοδος μετάλλαξης, κρατάει κανένα μήνα συνολικά και το μόνο που προσφέρει εκτός από χρήμα και εργασία σε πολλούς, είναι αισθητική κακοποίηση, περιβαλλοντική επιβάρυνση, αλλά και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε αν αυτή η εικόνα είναι δέλεαρ ή αντιπρότυπο. Κι επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να τροχοδρομήσουμε προς ένα καθεστώς αποανάπτυξης (διαβάστε τα σχόλια του συνδέσμου) του νησιού, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, ας κρίνουμε και ας κριθούμε αναλόγως.

Διαβάστε για μια ακόμη φορά το εξαιρετικό κείμενο του Richard Waters για το νησί, αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στην αυγουστιάτικη λαίλαπα, και παράλληλα μια ασυναγώνιστη καταγραφή της ομορφιάς του νησιού.

Παράλληλα παρατίθεται παρακάτω το πρόσφατο άρθρο του περιοδικού Status (μια από τα ίδια, κάθε χρόνο κάποιος θα βρεθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις και να εκθειάσει για μια ακόμη φορά το νησί του… Lost):

STATUS Antiparos

Παρατίθεται το σχετικό σχόλιο ενός αναγνώστη πριν δύο χρόνια, εξίσου έγκυρο και σήμερα:

“das_boot”: Γι' αυτό πλέον τα μικρά-και έως πριν λίγα χρόνια έρημα- νησιά της πάλαι ποτέ "άγονης γραμμής" έχουν γίνει μικρά Μυκονιάτικα παραρτήματα. Επειδή κάθε καλοκαίρι είθισται να προτείνονται από τους "διαβασμένους" ρεπόρτερ ως "εναλλακτικοί" επίγειοι παράδεισοι. Με αποτέλεσμα να καλύπτεται και το παραμικρό τετραγωνικό εκατοστό της βραχονησίδας από Rayban-άτους λαδοπόντικες με το Μοχίτο ανά χείρας παρέα με τις μπάρμπι τους που συρρέουν ασύστολα, γιατί πήγε ο γείτονας, για socializing, για να δουν και να τους δουν. Διότι είναι της μόδας να αφήνεις την βίλλα σου -και την τεράστια πισίνα σου επίσης- και να βουλιάζεις στην άμμο με τη Manolo Blahnik γόβα, να γρατζουνάς το Chanel μανικιούρ που το χρυσοπλήρωσες στο Μποτέ στα κατσάβραχα, να σιχτιρίζεις που θα φάς μαρίδα με το χέρι -αλλά και πάλι δήθεν το απολαμβάνεις- και να μιλάς με την κολλητή φραγκάτη στο (στολισμένο με ζβαρόφσκι) τηλέφωνο εκθειάζοντας τις εναλλακτικές διακοπές που κάνεις.
Και δεν θα διανυκτερεύσεις φυσικά σε αντίσκηνο χύμα στο κύμα όπως τον παλιό καλό καιρό. Να είμαστε καλά και "πολυτελή" δωμάτια χτίζονται κάθε μέρα, εώς ότου να βουλιάξει το νησί.
Δεν έχω θέμα με τον πολύ κόσμο. Εχω θέμα με την ποιότητα αυτού του κόσμου, σχετικά με τα δεδομένα του νησιού. Και αυτό που ξέρω πια είναι πως η Λα Λούνα αποκαλείται πλέον "ανοικτό κλαμπ" και συρρέουν δεκάδες τζιπ τα Σάββατα από την Πάρο για να διασκεδάσουν. Α. Και πως "παίζουν" φέτος και events με DJs από το εξωτερικό σε γνωστή μοδάτη ψαροταβέρνα.
Με τις υγείες μας και περάστικά μας. Με όλη μου την αγάπη για το αγαπημένο μου νησί που ότι και να γίνει θα είναι πάντα ο δικός μου αγαπημένος προορισμός.
Και όσο για το άρθρο του Big Fish, αφού πάνε τόσοι επώνυμοι πια, μισό να βάλω το Versace μου κι έφυγααααααααααααα!

(σημ: η φίλη πια “das_boot” όντως “έφυγε”, αφού ζει μόνιμα στην Αντίπαρο, απολαμβάνει αυτό που στερούνται όσοι έρχονται Ιούλιο-Αύγουστο, επιμελείται -μεταξύ άλλων- τα τεύχη του Ωφλίαρου και παράλληλα κάνει αυτόν τον καιρό μία πρωτότυπη έκθεση, το Box in a Box, στο –παραμελημένο για μια ακόμη χρονιά- Κάστρο. Λεπτομέρειες εδώ και εδώ).

Box in a Box Poster Low

 

πηγή όλων των φωτογραφιών από το εξαιρετικό photo-blog http://optiko.wordpress.com,

που κοσμεί με τις λήψεις του την καθημερινή μας οπτική.