Ο πεζόδρομος του μηδενός

Μετά από πολλές διαπιστώσεις, αιτήσεις, συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αποφάσεις, κοινοποιήσεις, ανακοινώσεις, θεσπίσεις, εφαρμογές, επικυρώσεις και απαγορεύσεις, είμαστε ακόμα στο μηδέν.

Μηδέν στην εφαρμογή του ωραρίου κυκλοφορίας των οχημάτων στον κεντρικό πεζόδρομο, μηδέν στην αίσθηση κοινωνικής παιδείας και αντίληψης, μηδέν στο IQ κάποιων που χαίρουν ασυλίας περιδιαβαίνοντας με μειδίαμα μανταλενιστή το δρόμο πάνω σε φορτηγάκια, δίκυκλα και επιβατηγά, μηδέν στη δήθεν ασφάλεια ενός πεζοδρόμου που σφύζει από παιδικές φωνές, που μετατρέπονται σε τρομαγμένα βλέμματα και κραυγές μανάδων κάθε λίγο. Μηδέν και στην κοινοτική ευαισθησία (σα να λέμε κρατική απάθεια δηλαδή), που εδώ και δεκαπέντε χρόνια δέχεται αιτήματα συλλόγων για να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος και σφυρίζει αδιάφορα ή και καθόλου.

Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανείς λεπτομερώς στο τι (δεν) έχει γίνει, οι περισσότεροι γνωρίζουν. Έχουν ξαναγραφεί

Ώρα 14.30 στην πλατεία-άσυλο. Ο ποδηλάτης ψάχνει τρόπο να περάσει, αγνοώντας ότι η φορτοεκφόρτωση αποτιμάται περισσότερο από το νόμο, την ασφάλεια και, εν τέλει,την αισθητική κάθε είδους

Πρέπει να αποφασίσουμε: ή ομπρέλες και τέντες και καρέκλες και παιδιά και πεζόδρομος ή ό,τι θέλει ο κάθε Παριανός έμπορος.

Η ΕΘνική Τράπεζα άρχισε τα εορτοδάνεια θαλασσίου τουρισμού. Οι υπάλληλοί της κωφεύουν, ίσως γιατί από τα γραφεία τους προτιμούν να βλέπουν σωσίβια και μπάλες αντί για τους δεκαπέντε–είκοσι συνήθεις υπόπτους που πέφτουν και στο κρεβάτι τους ακόμα παρέα με το όχημά τους και παίζουν με τα νεύρα των γύρω.