Τα νησιά και η νήσσα

Αφιερωμένο στους παραθυράκηδες βουλευτές και υπουργούς/υφυπουργούς που από λάβροι καταγγέλλοντες πριν λίγους μήνες τώρα ποιούν τη νήσσα και θεωρούν ότι “δεν αντιμετωπίσανε σοβαρά προβλήματα τα νησιά” τόσες ημέρες που έμειναν αποκομμένα.

Το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη λέει όλα αυτά που σκεφτόμαστε, και επιπλέον κάνει και μία γενναία και μεγαλόπνοη πρόταση.

Δικές μας γραμμές και καράβια, αλλού έχει ήδη γίνει με επιτυχία.

Κύριοι ΝΗΣΣ-ιώτες πολιτικοί ευχαριστούμε για όλα. Για τους άταφους νεκρούς, για τους ασθενείς που κινδύνεψαν από ελλείψεις βασικών φαρμάκων, για τα μωρά που δεν είχαν ούτε γάλα, για τους επισκέπτες που τους καταστήσατε ναυαγούς, για τη ντροπή που (δεν) δείξατε και γενικότερα για την υπέροχη αίσθηση ισονομίας και ίσης μεταχείρισης που φαίνεται πως θα απολαμβάνουμε στη νέα αυτοδιοικητική εποχή. Αν ο Καλλικράτης ζούσε σε νησί μάλλον θα έχτιζε καμία γέφυρα να πηγαίνουμε με τα πόδια στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Νησιώτες: πολίτες δεύτερης κατηγορίας

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Αύριο κλείνουν δέκα ημέρες από τον αποκλεισμό της νησιωτικής χώρας. Στα δελτία, η είδηση ακούγεται σποραδικά, προς το τέλος των δελτίων, ο υπουργός θαλάσσιων πόρων, νήσων και αλιείας, υπουργός χωρίς υπουργείο σχεδόν, δηλώνει κάτι ακατάληπτα περί Ελλάδος που δεν έχει κοπεί στη μέση, η ναυτική ομοσπονδία και οι πλοιοκτήτες δεν τα βρίσκουν και τα περήφανα νησιά της θαλασσινής δη   μοκρατίας παραμένουν αποκομμένα από την ηπειρωτική χώρα.

Στα νησιά, ο κόσμος στενάζει. Απεγνωσμένοι γέροντες περιμένουν το βαπόρι να πάνε για νοσοκομειακές εξετάσεις, ετοιμόγεννες λαχταράνε ώρα με την ώρα, επαγγελματίες που βρέθηκαν στο νησί για μια δουλειά αυθημερόν αποκλείστηκαν για μια εβδομάδα, χάνοντας μεροκάματα και πληρώνοντας ξενοδοχεία και εστιατόρια, οπωρολαχανικά σαπίζουν στα φορτηγά, ταχυδρομείο, φάρμακα, εφημερίδες, άφαντα...

Οι Έλληνες πολίτες του Αρχιπελάγους, των Δωδεκανήσων, των Ιονίων, των ακριτικών μεγαλονήσων νιώθουν, και είναι, πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Όταν σβήσει το φως του τουρισμού, όταν καταμετρηθεί το συνάλλαγμα της τουριστικής βιομηχανίας, τα νησιά ξεχνιούνται, οι νησιώτες μένουν μόνοι με τους βοριάδες και τα προβλήματα της νησιωτικής διασποράς. Συν τον συγκοινωνιακό αποκλεισμό.

Οι απεργίες του καλοκαιριού διευθετούνται μέσα σε μερικές ώρες, τα ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια ζητούνται και εφαρμόζονται, διότι οι τηλεοράσεις μεταδίδουν εικόνες έξαλλων παραθεριστών, ταλαιπωρούμενους τουρίστες, διάφοροι μιλούν για τη δυσφήμηση της χώρας, οι εισπράξεις απειλούνται.

Οι απεργίες του χειμώνα δεν διευθετούνται ούτε σε δέκα ημέρες και καμία τηλεόραση δεν σπαταλά πολύτιμο χρόνο, αφού δεν υπάρχουν εικόνες εξαγριωμένων πελατών: τον χειμώνα δεν υπάρχουν τουρίστες, δεν υπάρχουν παραθεριστές, δεν υπάρχουν πελάτες, η χώρα δεν διακινδυνεύει την τουριστική της φήμη. Άρα, δεν υπάρχει θέμα. Το συνδικάτο πιέζει μαξιμαλιστικά, οι πλοιοκτήτες γλιτώνουν ημερομίσθια και πετρέλαια, η πολιτεία παρακολουθεί απαθής, τα πλοία μένουν δεμένα στα λιμάνια. Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες;

Κανείς δεν νοιάζεται. Τον χειμώνα, η Μύκονος πέφτει πολύ μακριά, είναι χωρίς φώτα, άρα αδιάφορη, η Ανάφη δεν υπάρχει, η Ικαρία βρίσκεται στα σύνορα, την Κάσο κανείς δεν την ξέρει. Τα νησιά είναι κουκκίδες στον χάρτη. Κουκκίδες που δεν αξίζουν ούτε ένα έκτακτο δρομολόγιο, ένα πλοίο ανάγκης με προσωπικό ασφαλείας, που θα ελευθέρωνε τους εκατοντάδες ομήρους.

Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες; Θα ’πρεπε να νοιάζονται οι ίδιοι. Ίσως να έχουν και δικά τους βαπόρια, συνεταιριστικά, να παίρνουν τις προβλεπόμενες ενισχύσεις από την Ενωμένη Ευρώπη για τις νησιωτικές περιφέρειες, να παίρνουν τις εθνικές επιδοτήσεις των άγονων γραμμών, να διαθέτουν αξιόμαχες εφεδρείες που θα αποτρέπουν τα καρτέλ και τα μονοπώλια, που θα υπηρετούν τις πάγιες ανάγκες των κοινωνιών και όχι μόνο την εποχική προσοδοθηρία. Οι κοινωνίες να αναλάβουν την ευθύνη τους...

Ο πεζόδρομος είναι ένα μέτρο της παιδείας μας

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΤΕΙ ΑΣ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Για μια ακόμα φορά η διέλευση από τον κεντρικό δρόμο και τους παραδρόμους του αποτελεί πηγή κινδύνου για τους φιλήσυχους και ευκαιρία ψευτομαγκιάς από τους “ανήσυχους” (Σάββατο βράδυ ίσως χρειαζόμαστε  παρκαδόρο και τροχονόμο έξω από τα νυχτερινά στέκια του πεζοδρόμου). Η (επεξεργασμένη ώστε να μη σοκάρει) φωτογραφία με τη νεκρή –εγκυμονούσα- γάτα, πατημένη και παρατημένη από έναν από εμάς μεσημέρι Κυριακής, εστάλη στο blog με τον τίτλο “ως πότε πια;” και αυτό είναι που πρέπει να ρωτήσουμε με τη σειρά μας σε όσους μας εμπαίζουν καθημερινά, εποχούμενους και διοικούντες.

Ως πότε πια;

Δεκαπέντε χρόνια σχεδόν ο δρόμος δηλώνεται ότι πρέπει να γίνει πεζόδρομος, πέρυσι συγκεντρωθήκανε σχεδόν 150 υπογραφές και η Κοινότητα πήρε για ακόμη μια φορά απόφαση υπέρ της προστασίας του πεζοδρόμου, φέτος μάλιστα γίναμε μάρτυρες των περίφημων διακηρύξεων από όλους τους υποψηφίους δημάρχους για άμεση απαγόρευση της κυκλοφορίας. Επειδή τίποτα δεν είναι πιο άμεσο από το θάνατο καλό είναι να βιαστούμε λίγο, καθώς αύριο μπορεί να είναι αργά. Κι αντί για γάτα να συζητάμε για κάποιο παιδί. Απίθανο; Μάλλον ζείτε σε άλλο νησί.

Από το μπλογκ αυτό ξεκίνησε πριν δυο χρόνια μία διαπόμπευση όσων περνάνε προκλητικά.

Το αποτέλεσμα πενιχρότατο.

Το γυρίσαμε στα χιουμοριστικά ποιηματάκια. 

Το αποτέλεσμα μηδενικό.

Ίσως λοιπόν θέλει πιο δυναμική στάση. Αυτοκόλλητα, φυσικά εμπόδια, εξώδικα και ασφαλιστικά μέτρα. Η απερχόμενη Κοινοτάρχισσα με το νυν Κοινοτικό Συμβούλιο (ένας μήνας έμεινε, δεν τελείωσε η θητεία, όπως θα νομίσει κάποιος που θα επισκεφθεί αυτές τις μέρες το Κοινοτικό Κατάστημα για να θέσει κάποιο ζήτημά του) και ο μέλλων Δήμαρχος καλούνται να δείξουν το δρόμο.

Ή πιο σωστά να δείξουν τον πεζόδρομο.

BLOGS ΚΑΙ ΜΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΤΕΛΙΚΑ;

Ας το δείξουμε έμπρακτα, κι αυτό αποτελεί κάλεσμα σε όλους όσους έχουν βήμα. Αντίπαρος δεν σημαίνει μόνο πολιτικό ρεπορτάζ ή υποκειμενικό σχολιασμό.

Άη Γιώργης - Επέτειος Εθνικής Αντίστασης

              

φωτό: V., αντιπάριος, μένουμε Αντίπαρο

εκτεταμένο αφιέρωμα για τα γεγονότα και την επέτειο στο παλαιότερο σχετικό άρθρο του αντιπάριου, απ' όπου αλιεύουμε την ομιλία του "γηγενούς σκεπτόμενου πολίτη" Μανώλη Πατέλη πριν λίγα χρόνια:

omilia.M.PATELI

Κι ίσως πλέον μπορεί η τοπική κοινωνία να καταγράψει τις εμπειρίες όσων -ηλικιωμένων πια- έχουν απομείνει από τότε, ώστε να καταγραφούν για τις επόμενες γενιές οι πιο γενναίες σελίδες της ιστορίας του νησιού.

ο Μπαμπινιώτης (και οι μπαμπουΐνοι)

Για όποιον δεν είδε την επανάληψη της εκπομπής της Βίκυς Φλέσσα "ΣΤΑ ΑΚΡΑ" με τον καθηγητή κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη, ιδού η ευκαιρία. Ευρηματικός γλωσσοδίφης, επεξηγηματικός, και με ένα λόγο ορθότατο αποτελεί μια ακόμη ευκαιρία να εκτιμήσουμε τη γλώσσα μας και τις αρετές της. Μπορούμε φυσικά και να το προσπεράσουμε, να συνεχίσουμε να γράφουμε άτονα, γκρήκλις, ανορθόγραφα και λανθασμένα, σε ένα διαδίκτυο και μία ολόκληρη κοινωνία που βρίθει ανορθογραφιών (βάλτε το "Έλληνας γενιέσαι" στο google και θα δείτε 5280 ατυχή αποτελέσματα- περισσότερα για το ατυχές σύνθημα των μπαμπουΐνων εδώ)

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ (σε περίπτωση που δεν παίζει το βίντεο μπορείτε να το δείτε εδώ)


 

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ (σε περίπτωση που δεν παίζει το βίντεο μπορείτε να το δείτε εδώ)


Σε μoρφή ηχητικού αρχείου (mp3 ):
http://rapidshare.com/files/18888621...__sta_akra.mp3

Και η ίδια εκπομπή στο αρχείο της ΕΡΤ
μέρος 1
μέρος 2

Η ιστοσελίδα του κ. Μπαμπινιώτη
Το who-is who

Άμεση δημοκρατία και ανοικτές συνελεύσεις κόντρα στα κόμματα και τα ΜΜΕ

 

Μετά τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις όλων ανεξαιρέτως των υποψηφίων στο νησί μας για συμμετοχική δημοκρατία, λαϊκές συνελεύσεις, και άλλα συναφή, έρχεται η ώρα που πρέπει να το δούμε να γίνεται καταρχήν διάθεση και στη συνέχεια πράξη. Δύο βδομάδες μετά από τις πολιτισμένες μας εκλογές και, καθώς τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει, οι νικητές έχουν αναπαυθεί στις δάφνες τους κι οι ηττημένοι έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, είναι ώρα να αρχίσει η προετοιμασία. Είναι πολλά αυτά που που πρέπει να γίνουν, κι ακόμα περισσότερα αυτά που πρέπει να διορθωθούν. Ας αρχίσει λοιπόν σιγά σιγά το νέο Δημοτικό Συμβούλιο να συγκεντρώνεται, έστω και άτυπα. Και ας μας εξηγήσει και όποιος ξέρει, πως είναι δυνατόν να μην μπορεί η Κοινότητα να κάνει τακτικό κοινοτικό συμβούλιο μέχρι το τέλος του χρόνου. Είναι τόσο δύσκαμπτη η γραφειοκρατία που δεν επιτρέπει σε μία εκλεγμένη αρχή να δράσει όπως οφείλει μέχρι το τέλος της θητείας της; Πρόκειται για μία ειλικρινή αποδοχή της διαφθοράς και της έλλειψης εμπιστοσύνης σε ολόκληρη την τοπική αυτοδιοίκηση; Ή πάλι έτσι μας ήρθε και το κλείνουμε το μαγαζί; Κάθε απάντηση δεκτή.

Πότε θα συνεδριάσει λοιπόν το παρόν Κοινοτικό Συμβούλιο;

Πότε θα βρεθεί το νέο (Δημοτικό Συμβούλιο);

Πότε θα γίνει η πρώτη ανοιχτή λαϊκή συζήτηση για τα θέματα που “καίνε”;

Ακολουθεί το άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου, που δημοσιεύτηκε στις 23.11.2010, στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ” της Μυτιλήνης.  Αναπαράχθηκε διαδικτυακά από εδώ:

Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις

Κλείνοντας το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καθώς έρχονται άλλα πολύ πιο σοβαρά και επώδυνα για να σχολιαστούν, θα ήθελα να γράψω την άποψή μου για την εκλογή των δημάρχων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Δε θα αναφερθώ στην προσωπικότητα ή στο πρόγραμμα των εκλεγέντων, αλλά στο πολύ καθοριστικό, κατά την άποψή μου, γεγονός πως και οι δύο προεκλογικώς δεν είχαν το χρίσμα κανενός κόμματος.

Γράφω προεκλογικώς, γιατί οι ισχυρισμοί του κυβερνώντος κόμματος, μετά τη νίκη τους, πως ήταν δικοί του άνθρωποι και, συνεπώς, δικαιούται να πανηγυρίζει πως κέρδισε τους δυο μεγαλύτερους Δήμους της χώρας, είναι επιεικώς παπατζήδικοι (Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν), γιατί προ των εκλογών, ούτε οι μεν ζήτησαν ούτε οι δε έδωσαν κάποιο χρίσμα.

Με την εκλογή τους, λοιπόν, επιβεβαιώνεται πως κάτι καινούργιο εμφανίζεται στο πολιτικό σκηνικό. Κάτι, που ούτε τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας», ούτε βεβαίως το ΛΑΟΣ και ούτε, δυστυχώς, η Αριστερά δείχνουν πως έχουν αντιληφθεί: ότι δηλαδή πέρασε ο καιρός που τα κόμματα θεωρούσαν πως είχαν τον λαό στο τσεπάκι τους. Η τεράστια αποχή και ο πολύ μεγάλος αριθμός των λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, δεν σημαίνουν αδιαφορία για τα κοινά, αλλά απαξίωση του πολιτικού συστήματος συλλήβδην.

Η απαξίωση αυτή βεβαίως θα μπορούσε να ερμηνευθεί με δύο τρόπους: Είτε να θεωρηθεί ότι ο λαός βαρέθηκε, όχι μόνο τους σημερινούς πολιτικούς, αλλά και την πολιτική γενικότερα και στρέφεται στην ιδιώτευση, με όσα συνεπάγεται αυτή η στροφή, είτε, αντίθετα, να θεωρηθεί ως προανάκρουσμα μιας νέας εποχής, στην οποία οι άνθρωποι δε θα χωρίζονται, πλέον, σε ηγέτες, καθοδηγητές και ποιμένες από τη μια μεριά και, σε οπαδούς, μάζες και ποίμνια από την άλλη.

Πιστεύω πως συμβαίνει το δεύτερο. Οι πολίτες και ιδίως οι νέοι άνθρωποι, αρχίζουν σιγά-σιγά να απορρίπτουν τη στάση, που είχε καθιερωθεί σχεδόν από τότε που παγιώθηκε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και σύμφωνα με την οποία είναι πολίτες μοναχά τις μέρες των εκάστοτε εκλογών, ενώ όλο το υπόλοιπο διάστημα είναι οπαδοί, χειραγωγούμενοι και καθοδηγούμενοι από αυτούς που ασκούν την πολιτική ως επάγγελμα! Μπορεί να θεωρηθεί πολύ τολμηρό και αισιόδοξο αυτό που θα πω, αλλά ενδέχεται να μπαίνουμε στην εποχή μιας πρωτόγνωρης και βελτιωμένης μορφής της άμεσης δημοκρατίας.

Για να καμαρώσουμε λίγο για τους Αρχαίους ημών, ας θυμηθούμε πως άμεση δημοκρατία λειτουργούσε στην αρχαία Αθήνα και, μάλιστα, κατά τη μεγάλη της ακμή, κατά τον λεγόμενο «χρυσόν αιώνα». Θα μου πείτε ότι, τότε, οι πολίτες δεν ξεπερνούσαν τις δέκα χιλιάδες και μπορούσαν εύκολα, με τα πόδια, να πάνε στη συνέλευση, δηλαδή στην Εκκλησία του Δήμου. Σήμερα, όμως, που τα εκλογικά σώματα αριθμούν εκατομμύρια μέλη, σκορπισμένα σε όλη την έκταση της Χώρας, είναι εφικτή η λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας;

Εδώ υπεισέρχεται ο παράγων τεχνολογική εξέλιξη. Ο συνδυασμός της τηλεπικοινωνιακής ευχέρειας με την πληροφορική μπορεί να δώσει τη λύση. Τεχνικώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι κατά βάσιν θέμα οργάνωσης και θεσμοθετημένης κατοχύρωσης, η οποία θα πρέπει να γίνει με κοινή συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων και αφού προηγηθεί αδιάβλητη νομική επεξεργασία.

Όνειρα θα μου πείτε. Γίνονται τέτοια πράγματα; Η απάντηση είναι πως από τεχνικής πλευράς γίνονται και παραγίνονται. Άλλωστε, πριν από λίγα μόλις χρόνια κάτι τέτοιο έγινε στην Αθήνα και μάλιστα δύο φορές, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2007, όταν, με αφορμή τις φωτιές που κάψανε την Πάρνηθα και τη Δυτική Πελοπόννησο, μαζεύτηκαν, σε λίγες ώρες, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, τελείως αυθόρμητα, χωρίς καμμιά κομματική υποκίνηση και καθοδήγηση, μόνο με τη χρησιμοποίηση των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου. Συγκροτήθηκαν διαδηλώσεις που οι κομματικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν.

Στα χρόνια που πέρασαν είχαμε πολλά σημάδια πως η αυθόρμητη δράση των πολιτών δεν είναι, πλέον, μεμονωμένα συμβάντα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας, όπως οι φοιτητικές κινητοποιήσεις στις αρχές του 2008 ή η καθαίρεση από τους πολίτες της παράνομης περίφραξης της παραλίας στο Καλαμάκι, ή τέλος οι «εξεγέρσεις» των νέων παιδιών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είναι και οι εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, πρωτοβουλίες, συλλόγων και οργανώσεων πολιτών, που δίνουν βοήθεια σε φτωχούς και ανήμπορους, που νοιάζονται και περιθάλπουν τα παιδάκια των δρόμων, που προστατεύουν το περιβάλλον.

Έχουμε άλλωστε ένα ανάλογο παράδειγμα, πολύ πιο σημαντικό και διεθνούς εμβέλειας: Τη δράση των Ζαπατιστών. Εδώ και δεκαεφτά χρόνια, στην επαρχία Τσιάπας του Μεξικού και στις γειτονικές μ’ αυτήν περιοχές, δηλαδή στην κοιτίδα του αρχαίου και βαθιά πολιτισμένου λαού των Μάγια, κυριαρχεί ο Ζαπατιστικός Απελευθερωτικός Στρατός, ο οποίος όμως δεν έχει εγκαθιδρύσει κανενός είδους δικιά του εξουσία, αλλά αφήνει τους ντόπιους χωριάτες να αυτενεργούν, χωρίς καμμιά καθοδήγηση.

Το Νησί δεν φέρνει την άνοιξη

Η εκθαμβωτική για πολλούς σειρά “Το Νησί” που καθήλωσε πολλούς στις οθόνες τους στο Μέγκα δεν διεκδικεί ασφαλώς δάφνες πρωτοτυπίας. Μια ντελικάτη, πλούσια ασφαλώς, και καλλιτεχνικά (με όρους μοντάζ και σκηνοθεσίας) άρτια παραγωγή, που ακολουθεί το νήμα της ζωής και του έρωτα στις ειδικές συνθήκες της Σπιναλόγκας και της νόσου του Hansen.

Μόνο που ο βόθρος της TV δεν ξεμυρίζει με μία δυο επιτυχημένες σειρές. Λιγδερά πρωινάδικα με ανοϊκές παρουσιάστριες, υστερικά μεσημεριανάδικα για fashion victims της ελληνικής φτηνοποπ σόου μπιζ, και μετά τατιάνα, χαρδαβέλλας, πετρούλα, λιάτσος, πρετεντέρης, μάκης, θέμος, κανάκης, κωστόπουλος, κλειδαροτρυπάκηδες όλοι σε έναν κόσμο πιο άψυχο κι από τον ίδιο τον τηλεοπτικό,  φτιασιδωμένο ωστόσο από τα ίδια υλικά που συντηρούν και τους δύο: μονοπώλιο, απαίδευτη ελαφρότητα, χρήμα, σεξ, ματαιοδοξία, εξουσία.

Το νησί ήρθε ολόλαμπρο, με τις δάφνες της συγγραφέως και της παραγωγού να κοσμούν το σήριαλ πριν ακόμα παιχτεί στις οθόνες. Οι σεμνά χαμηλόφωνες ερμηνείες των ηθοποιών, η μινιμαλιστική μουσική επένδυση, τα ομιχλώδη τοπία και συναισθήματα, ο μακρόσυρτος αργός ρυθμός, όλα αποτελούν συστατικά του καλού χωρίς να το προεξοφλούν.

Οι λόγοι που κατατίθεται εδώ αυτός ο συλλογισμός είναι:

-αφενός για να μην γελιόμαστε πως ξαφνικά η τηλεόραση έγινε κοιτίδα πολιτισμού και κουλτούρας,

-αφετέρου για να υπενθυμίσει στους νεώτερους (που στη χαδιάρικη χαζούλικη φωνή της Ανδριάννας Μπάμπαλη βρήκαν τη νέα μούσα του ελληνικού πενταγράμμου) πως πέρα από το λυρικό πιανιστικό  “Είσαι εσύ ο άνθρωπος μου”, που κοσμεί (πλήρως εναρμονισμένο με τα κριτήρια της χαρμολύπης) τους τίτλους του σήριαλ, το τραγούδι έχει γνωρίσει πολύ μεγαλύτερες δόξες στο παρελθόν.

Αυτή ήταν και η αφορμή για το ποστ, έτσι κι αλλιώς ο Μάγος δεν βλέπει “Το Νησί”:

Xοίροι Bοηθείας

 

για κάποια υψιπετή γουρούνια τα γουρούνια είναι όλοι οι άλλοι

Προσευχή για εμίρηδες και κακομοίρηδες

Θα είχε πλάκα να ανακατεύαμε δηλώσεις για το τζαμί και εκ των υστέρων να αναζητούσαμε ποιος εκστόμισε την καθεμιά. Επιλέγουμε μια πρωτότυπη: «Υπάρχει δυνατότητα να γίνουν μικρά τζαμιά». Υπογραμμίζουμε: «τζαμιά», στον πληθυντικό. Βάζοντας κάτω τα νούμερα, ότι δηλαδή το τέμενος του Βοτανικού θα χωράει 500 άτομα, στις πλατείες της Αθήνας προσευχήθηκαν 13.000 μουσουλμάνοι και ο εκπρόσωπός τους διατείνεται ότι στην Ελλάδα ζουν 700.000, η «δυνατότητα να γίνουν μικρά τζαμιά» ακούγεται προοδευτική. Διαθέτει μάλιστα στοιχείο ρεαλισμού καθώς λειτουργούν παρανόμως δεκάδες τόποι ισλαμικής λατρείας. Δεν είναι ιδέα ούτε του κ. Αλαβάνου ούτε του κ. Ψαριανού. Πρόκειται για δήλωση του κ. Καρατζαφέρη, που θα πρέπει να ενταχθεί στο ευρύτερο σκεπτικό. Ο πρόεδρος του Ορθόδοξου Συναγερμού προβλέπει ότι σε μια περιοχή νεκρή οικιστικά και επαγγελματικά το ένα και μοναδικό τέμενος θα δημιουργήσει γκέτο.
Θα είχε πλάκα αν συγκρίναμε δημοσιεύματα που κρίνουν ακραίες αντιδράσεις από πιστούς κάθε θρησκείας. Προ τριημέρου, πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας, έγιναν συλλήψεις μικροπωλητών που απλώνουν εμπορεύματα σαν τον τραχανά. Οι αστυνομικοί μάζεψαν την πραμάτεια, τσάντες, γυαλιά και κάτι παπύρους. Μέσα σε μισή ώρα έγινε αυθόρμητο συλλαλητήριο από 350 μουσουλμάνους που πετούσαν πέτρες στην Αστυνομία. Οι πάπυροι περιείχαν στίχους από το Κοράνι. Η οργή θεωρήθηκε ιερή και η βία δικαιολογημένη. Θεωρήθηκε δικαιολογημένη από όσους κατακρίνουν ανάλογα περιστατικά με πρωταγωνιστές χριστιανούς. Οι ορθόδοξοι που δημιουργούν επεισόδια όταν νιώθουν προσβεβλημένοι αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό και θυμηδία: τι γραφόταν όταν διαδήλωναν επειδή σε κάποιο μυθιστόρημα εμφανιζόταν η Παρθένος χωρίς την άμωμη υπόσταση;
Θα είχε πλάκα αν την επόμενη εβδομάδα προσεύχονταν σε πλατείες μερικές χιλιάδες χριστιανών κρατώντας εικονίσματα, καίγοντας λιβάνια, υψώνοντας λάβαρα. Είναι βέβαιο ότι θα υπήρχε μια αναστροφή των δηλώσεων. Οι δεξιοί θα το έβρισκαν απολύτως φυσιολογικό - κυρίως ο κ. Καρατζαφέρης που έχει βάλει την Ορθοδοξία στο όνομα του κόμματός του. Η Αριστερά θα θυμόταν ότι τα Προπύλαια παραπέμπουν στον ελληνικό Διαφωτισμό και θα εξανίστατο στη χρήση του σημείου ως τόπου λατρείας. Θα είχε επίσης πλάκα αν είχαμε το ραβδάκι της νεράιδας, αν μπορούσαμε να μεταμορφώσουμε τους κατατρεγμένους μουσουλμάνους σε επιχειρηματίες που καταφθάνουν με τη λιμουζίνα τους στην Πανεπιστημίου. Ποια θα ήταν η αντίδραση αν κάποιοι σεΐχηδες αποφάσιζαν να απλώσουν τα χαλάκια τους και να προσευχηθούν εκεί, μπροστά από το άγαλμα του Κοραή; Εκείνοι που αναγνωρίζουν το δικαίωμα στους φτωχούς να ασκούν θρησκευτικά καθήκοντα στα Προπύλαια θα αγανακτούσαν από το θράσος που παρέχουν τα πετροδόλαρα. Αντιθέτως εκείνοι που μισούν τους μετανάστες επειδή είναι ανυπόδητοι θα υποκλίνονταν στη ευλάβεια των εμίρηδων. Συνοψίζοντας: Είναι ταπεινωτικό να προσεύχονται άνθρωποι στη μέση του δρόμου, είναι ταπεινωτικό για τους ίδιους αλλά και για όσους δεν έχουν καμία όρεξη να υποστούν αυτό το θέαμα ή άλλα, όπως η αυτομαστίγωση για τον εορτασμό της Ασούρα. Το ερώτημα: Τι θα απαντούσαμε, αν ξεχνούσαμε τον Καρατζαφέρη;

της Λώρης Κέζα (Το Βήμα)

--------------------------------------------

 

Αλλάχ Ακμπάρ στα Προπύλαια

Oλη η Αθήνα θα γίνει Ισλαμαμπάντ, σου το ’χα πει... Ο φίλος από την Αχαρνών έκανε πικρό χιούμορ: Ας μάθουν και οι κάτοικοι του Κολωνακίου τι σημαίνει Ραμαζάνι και Μπαϊράμι, εμείς οι στις κάτω γειτονιές τα ξέρουμε απέξω· έχουμε μάθει να μένουμε άγρυπνοι όταν τρωγοπίνουν οι γείτονες τις νύχτες του Ραμαζανιού, έχουμε μάθει να υπομένουμε τα γλέντια τους μετά μουσικής το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης...

Μου τα είχε πει, τα θυμόμουν. Είχα υποψιαστεί τι σημαίνει να ζεις στις «από κάτω» γειτονιές το 2010, είχα διασταυρώσει τις εξιστορήσεις του με εξιστορήσεις άλλων φίλων από τα Κάτω Πατήσια, από την Κυψέλη, την Πλατεία Αττικής. Ήξερα επίσης ότι κατ’ έτος οι Μουσουλμάνοι της Αθήνας συγκεντρώνονται σε στάδια για να προσευχηθούν συλλογικά. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν είδα τη δημόσια προσευχή για τη Γιορτή της Θυσίας στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ελληνικής Δημοκρατίας, στο σημείο με τον υψηλότερο πνευματικό συμβολισμό για τις κλασικιστικές, διαφωτιστικές και ρομαντικές ρίζες του νεοελληνικού κράτους, όταν ακούστηκαν οι προσευχές του Αιγύπτιου ιμάμη με φόντο την Αθηναϊκή Τριλογία των Χάνσεν, με φόντο το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Ακαδημία Αθηνών, δηλαδή με φόντο τα καθιδρύματα του καθ’ ημάς Διαφωτισμού, ε, τότε ναι, έπεσα σε άλλο συλλογισμό.

Σκέφτηκα ότι τελειώνει μια εποχή και αρχίζει μια νέα. Η συμπαγής εθνοτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά Ελλάδα, κράτος κοσμικό, με επικρατούσα θρησκεία και ανεξιθρησκία κατά το Σύνταγμα, με πολίτες που παντρεύονται σε αστικούς ναούς και βαφτίζονται σε ξωκλήσια, που είναι πολιτιστικά Ορθόδοξοι χωρίς ποτέ να είναι ζηλωτές ή τυπικά θρήσκοι, με πολίτες που αγαπούν αλλά και κοροϊδεύουν τους παπάδες τους, με την Ακρόπολη πάνω στην οποία προσευχήθηκαν ο Σατωβριάνδος, ο Φρόιντ και ο Χάιντεγκερ, αυτή η Ελλάδα δίνει τη θέση της σε ένα πολυπολιτισμικό αμάλγαμα, με επιβαλλόμενη θρησκεία τα οικουμενικά δικαιώματα, αυτά που όλοι επικαλούνται για τους εαυτούς τους και κανείς δεν εφαρμόζει για τους άλλους.

Η θρησκευτική λατρεία είναι τέτοιο οικουμενικής απήχησης δικαίωμα. Αυτό επικαλέστηκαν οι χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αθήνας και συναθροίστηκαν στα συμβολικά Προπύλαια, επειδή δεν υπάρχει τέμενος στην πόλη. (Επικαλέστηκαν επίσης ότι δεν έχουν αρκετά χρήματα για να νοικιάσουν στάδιο.) Ορθώς επικαλούνται την αδικαιολόγητη απουσία τεμένους. Αλλά η θρησκευτική κατάληψη των Προπυλαίων έχει συμβολικό βάρος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Με αυτήν την κατάληψη οι συνήθως αόρατοι μουσουλμάνοι, νοικοκυραίοι, μεροκαματιάρηδες μαύρης εργασίας, νομάδες των φαναριών, ως επί το πλείστον λαθρομετανάστες χωρίς χαρτιά, δήλωσαν εμφατικά την παρουσία τους, και τη δύναμή τους· τη δύναμή τους να απαιτούν. Κατά τούτο, η προσευχή στα Προπύλαια είναι πράξη πολιτική.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την ελληνική πολιτεία. Καταρχάς, έρχεται αντιμέτωπη με μια πολιτική δήλωση και μια πράξη ισχύος, προερχόμενες από ένα άτυπο σύνολο ανθρώπων εντός της επικράτειας, για τους οποίους μόνος συνδετικός ιστός είναι η θρησκεία, για τους οποίους ελάχιστα πράγματα γνωρίζει: για την προέλευσή τους, το νόμιμο της εισόδου και της παραμονής τους, για το εργασιακό καθεστώς τους, για τις συνθήκες διαβίωσης, για την εκπροσώπησή τους. Η πολιτεία καλείται να διαχειριστεί ένα πολιτισμικό άλμα: από την εθνοθρησκευτική συμπάγεια στο πολυπολιτισμικό ρευστό. Και δεν διαθέτει ούτε εργαλεία ούτε σχέδιο ούτε στρατηγική. Ούτε ενιαία βούληση. Η επί εικοσαετία απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, υποκαθιστάμενη από σπασμωδικές επαναπροωθήσεις και ανθρωπιστικά μπαλώματα, φέρνει τώρα την πολιτεία αντιμέτωπη με μια παγιωμένη κατάσταση δυσχερή και με μια δυναμική που είναι αδύνατον να ανατραπεί.

Οι μουσουλμάνοι δεν θα φύγουν. Πολλοί θα ήθελαν να φύγουν, να προχωρήσουν προς την Δυτική Ευρώπη· όμως δεν μπορούν, τα σύνορα είναι κλειστά, κι αυτοί χωρίς χαρτιά· βρίσκονται λοιπόν στάσιμοι, λιμνάζοντες, στον χώρο τράνζιτ που λέγεται Ελλάδα. Πώς όμως δεξιώνεται η ελληνική κοινωνία, το κοσμικό κράτος, η ανεξίθρησκη δημοκρατία, η χριστιανοδιαφωτιστικής κουλτούρας κοινωνία, τους λιμνάζοντες ετερόδοξους, ιδίως τους ζηλωτές μεταξύ αυτών; Πώς τους εντάσσει; Πώς τους ενσωματώνει; Πώς εξασφαλίζει ότι σέβονται το ελληνικό Σύνταγμα; Προ πάντων όταν αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συνδέει καμία κοινή πολιτική συνείδηση, παρά μόνον η πίστη στο Κοράνι και στη σαρία.

Η Ελληνική Δημοκρατία, κουρασμένη ήδη από δικά της προβλήματα, οικονομικά και ηθικά-πνευματικά, ώριμη παρ’ όλ’ αυτά και πλούσια σε εμπειρίες, καλείται τώρα να αφομοιώσει την προσευχή του ιμάμη και του μουσουλμανικού πλήθους στην Αθηναϊκή Τριλογία, και να απαντήσει πειστικά και τελεσφόρα: τόσο προς τους επήλυδες όσο και προς τους ιθαγενείς.

Νίκος Ξυδάκης από την Καθημερινή

φωτό: Σπύρος Τσακίρης

στιγμιότυπα από τη δημόσια προσευχή των Μουσουλμάνων στα ιστορικά Προπύλαια εδώ:

بيرم Μπαϊράμι 2010 1/2  και بيرم Μπαϊράμι 2010 2/2

(ευχαριστούμε Μαριονέτα για τα links!)

Βόλτα στον Επιτάφιο, Άη Γιώργης

δράστης και καμεραμάν ο φίλος Αντώνης

Διαγωνισμός φωτογραφίας National Geographic

Φωτογραφίες από τις συμμετοχές στον ετήσιο διαγωνισμό φωτογραφίας του National Geographic, αλιευμένες από εδώ.
(θέματα: φύση, τοπία, άνθρωποι)
Ίμπις, Αντιπάριε, Βίκυ, Μάργκο, και όλοι εσείς που μέσα από το φακό βγάζετε ένα χάρισμα που δεν το έχουμε όλοι, σπεύσατε…
Οι συμμετοχές λήγουν στις 30 Νοεμβρίου.

Επιτέλους κινηματογράφος

Για μια ακόμα φορά οι σινεφίλ της Πάρου θα έχουν συμπαραστάτη τους τον “Αρχίλοχο”.

Με πραγματικά ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές προβολές καλείται ο κόσμος της Πάρου να αφήσει τις κλάψες (οι χαμένοι) και τα επινίκια (οι κερδισμένοι) των εκλογών και να στηρίξει την προσπάθεια, που έχει γίνει θεσμός.

Ακολουθεί το πρόγραμμα:

Open publication - Free publishing - More paros

Παράλληλα, στο νησί μας αρχίζουν οι αντίστοιχες κινηματογραφικές προβολές που ξεκίνησαν πριν από πέντε χρόνια και ακόμα αντιστέκονται σε πείσμα των δυσκολιών και όλων όσων έχουν τη διάθεση για τη μικρή απόδραση, αλλά πάντα κάτι προκύπτει και δεν συμμετέχουν. Είσοδος δωρεάν, ταινίες που δεν είναι τυχαίες, εδέσματα στο μπουφέ, και καλή διάθεση από όλους.

Ιδού ένα trailer με μερικές από τις ταινίες περασμένων ετών:

Η επέτειος και οι επαίτες της Πολυτεχνείο ΑΕ

διαδραστική αφίσα: μετακινήστε τον κέρσορα στο λογότυπο πάνω δεξιά και πατήστε Full size. Για να σταματήσετε τη μουσική πατήστε το βελάκι που αναβοσβήνει πάνω αριστερά. (πηγή)

Πολυτεχνείο ΑΕ

Το Πολυτεχνείο ΔΕΝ ζει. Απλά υπάρχει σα μνήμη, σαν ένας μύθος και, το κυριότερο, σαν ένας φωτεινός οδηγός για τους νέους, αυτούς που δεν το έζησαν, μόνο το ακούσανε μεγαλώνοντας. Μόνο που οι μύθοι κρύβουν και υπερβολές και ανακρίβειες.

Πόσοι από όλους αυτούς που έχουν νωπές μνήμες από το Πολυτεχνείο ήταν εκεί; Κι από τους ειλικρινώς δηλώσαντες έτσι, πόσοι μείνανε αριστεροί στη σκέψη για έναν ελεύθερο κόσμο, όπως οραματίζονταν τότε;


Ανακαλώντας αυτή τη μνήμη τιμούμε με πένθος, και δέος ίσως, τους ήρωες του Πολυτεχνείου. Όχι όλους. Κάποιοι, δεν είναι λίγοι, ακυρώσανε μόνοι τους τη ζωή τους στρεβλώνοντας τις αξίες τους.

Μόνο που οι φωτεινές στιγμές του παρελθόντος δεν κρατούν τη λάμψη τους για πάντα.

Σε μια Ελλάδα που οι αριστεροί είναι “ αλήτες”, οι δεξιοί “Ελληνάρες” και τα ΜΜΕ φτιάχνουν ειδήσεις κατά παραγγελία το Πολυτεχνείο δεν ζει. Τουλάχιστον για όλους. Αρκετοί είναι αυτοί που λοιδορούν την επέτειο, και τα πεινασμένα κανάλια περιμένουν περισσότερο τα επεισόδια που θα τροφοδοτήσουν τους λιμοκοντόρους δημοσιογραφίσκους των καναλιών και λιγότερο την ώρα που θα κληθούν να αναλύσουν το μήνυμα του Πολυτεχνείου.

Ευτυχώς, ο απλός και μη στρατευμένος λαός, αυτός που γεμίζει κάθε χρόνο -και φέτος- τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας στις 17 Νοέμβρη, φωνάζει και άλλα συνθήματα πέραν του Πολυτεχνείου, όπως για την απαξίωση της σύγχρονης πολιτικής ζωής, την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων και την άνιση μεταχείριση των μεταναστών, την παράδοση του κράτους και της μοίρας μας από τους ανάξιους στους παγκόσμιους τεχνοκράτες. Και τόσα άλλα. Το Πολυτεχνείο δε ζει, αλλά αντηχεί τη φωνή του διαμαρτυρόμενου ενεργού πολίτη ακόμη...


Μαζεύονται όλοι οι μεγαλόσχημοι να αναψηλαφήσουν την αντίδραση μιας γενιάς, αυτής που σήμερα όλοι τιμούν και τότε ήταν μόνο τα "κωλόπαιδα" και οι "γνωστοί-άγνωστοι" του '73.
 
Κάποιοι θα συγκινηθούν, όχι για αυτά που έζησαν, άλλωστε πολλοί από αυτούς δεν υπήρξαν καν γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά γι αυτά που πρόδωσαν. 35 χρόνια μετά, και τα συνθήματα πίσω από τα κάγκελα είναι το ίδιο επίκαιρα με αυτά που ψελλίζουμε πίσω από τα σύγχρονα κάγκελα.



--------------------------------------------



...Δέκα χρόνια μετά το 1973, η γενιά του Πολυτεχνείου άρχισε να παίρνει σιγά σιγά θέσεις σε κυβερνητικά πόστα. Πολλοί από τους εκπροσώπους της, από αυτούς που βρέθηκαν μέσα από τα κάγκελα, αλλά και κάποιοι από αυτούς που ήταν απ' έξω, έγιναν βουλευτές, υπουργοί...

...Σήμερα, τα αιτήματα του 1973 παραμένουν ακόμη ζητούμενα για την ελληνική κοινωνία. Η φτώχεια εξακολουθεί να υπάρχει και να διογκώνεται, η παιδεία νοσεί, αμερικανικές βάσεις παραμένουν στη χώρα. Η Δημοκρατία πλήττεται από τον φασισμό των ΜΜΕ, των καρτέλ και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, ενώ οι γραμμές της διάκρισης των εξουσιών γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτες. Και αν τότε οι εχθροί ήταν φανεροί και οι «πίθηκες» ευδιάκριτοι, σήμερα είναι ύπουλοι, γιατί έχουν μάθει να κρύβονται καλά...
 
...Τη θέση της γενιάς του Πολυτεχνείου, πίσω από τα κάγκελα των σχολών, παίρνουν κάθε φορά οι γιοι και οι κόρες τους, διεκδικώντας τα ίδια πράγματα. Απέναντί τους, βέβαια, δεν υπάρχουν τανκς. Υπάρχει μια κοινωνία αντιδραστική, δύσπιστη, φοβισμένη και φοβική για καθετί νέο, ηττοπαθής, που δεν δέχεται να ακούσει τις φωνές τους. Μια κοινωνία πολύ χειρότερη και πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνη του 1973, που χρησιμοποιεί όλα τα λόγια και όλες τις εκφράσεις της για να πείσει τα παιδιά της να επιστρέψουν στο... σπιτάκι τους. Κι αν τότε κάποιο σπίτι μπορούσε να κρύψει κι από έναν φοιτητή, σήμερα αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο...

του Αργύρη Γιαννόπουλου (ολόκληρο το κείμενό του εδώ: Κάθε στεφάνι και μια ντροπή)
  Δεκαπέντε σκίτσα του Γ. Ιωάννου στις επετείους της 17 Νοέμβρη
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, από το “σαν σήμερα”

ΝΟΑ, ως πότε ορφανόα;

NOA(1)

Ο  Ναυτικός  όμιλος  Αντιπάρου  συμμετείχε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ιστιοπλοΐας σκαφών τύπου  LASER που πραγματοποιήθηκε από τις 27-31/10/2010 στο  Φαληρικό Δέλτα με την αθλήτρια του ομίλου ΦΑΡΟΥΠΟΥ ΒΙΚΥ. Οι καιρικές συνθήκες ήταν άστατες και η αθλήτρια μας κατέλαβε την 28η θέση  στην γενική κατάταξη των αγώνων , θέση καθόλου ευκαταφρόνητη αν αναλογιστούμε ότι ήταν η πρώτη φορά που η αθλήτρια μας λαμβάνει μέρος σε επίσημους αγώνες και το ότι είχε να συναγωνιστεί με τις καλύτερες αθλήτριες από όλη την Ελλάδα.

    Το  Δ.Σ. του  Ναυτικού ομίλου  ευχαριστεί τους προπονητές Κεφαλλωνίτη Τζώρτζη & Γιαβούρογλου Γιώργο για την βοήθεια τους και τον  ναυτικό όμιλο Πειραιά για την φιλοξενία  του.

 

  

Τέλος ελπίζουμε ότι   η νεοεκλεγείσα  δημοτική αρχή θα υλοποιήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ,σχετικά με τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις του ομίλου μας.

Ο Πρόεδρος Φαρούπος Αναστάσιος

 

 

 

NOA (2)

“Άλλη μια επιτυχία του ομίλου μας είναι το ότι 2 αθλητές του, η ΑΝΤΩΝΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΜΠΑΣ, έχουν προσκληθεί στην προπόνηση της εθνικής ομάδας σκαφών optimist που θα γίνει στον ναυτικό όμιλο ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ από τις 17-21/11/2010. Με αυτά τα λίγα και πενιχρά μέσα που διαθέτουμε έχουμε κατορθώσει τόσα πολλά και αυτό γιατί εξακολουθούμε να προσφέρουμε συλλογικά!”

        ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ

Τελικά αποτελέσματα Β’ γύρου σε Αντίπαρο και Πάρο

 
Το Συμβούλιο βάσει της σταυροδοσίας θα απαρτίζεται από τους:
(Ανάπτυξη Ενότητα Δημιουργία:) Λεβεντάκης Γιάννης (δήμαρχος), Βιάζη Ελένη, Βιάζη Λίτσα, Φαρούπος Κώστας, Φαρούπος Παναγιώτης, Καπούτσος Παρασκευάς, Κουβαράς Παρασκευάς, Μαριάνου Φιλοθέη, Μαριάνος Γιώργος, (Ενωτική Κίνηση Προόδου:) Μαριάνος Νίκος, Πατέλης Αντώνης, Παλαιολόγος Δαμιανός, Τριαντάφυλλος Γιάννης, (Μένουμε Αντίπαρο:) Σφαλαγκάκος Παναγιώτης

Καλό ξεκίνημα σε όλους, οι δράσεις πρέπει να αρχίσουν από αύριο κιόλας.

Εν αναμονή των αποτελεσμάτων...

tvxs.gr | Υπάρχει και φιλότιμο

Ψηφίζω άρα υπάρχω… (υπάρχω;)

 

Μία μέρα πριν τις εκλογές που θα καθορίσουν το πρώτο δημοτικό συμβούλιο του νησιού καλό είναι να πάρουμε αποστάσεις από τα μικροεκλογικά πάθη των ημερών και να σκεφτούμε ποιος είναι τι και πόσο ικανός, ποια σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου θα υπηρετήσει πιστότερα τις –κοινές από όλους- προεκλογικές δεσμεύσεις και ποιος θα ξεπεράσει με πειθώ και τόλμη τους σκοπέλους του άνοστου και μανταλενικού παρελθόντος.

Δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση, η διασπορά των ψήφων αυτό υποδηλώνει. Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι δυνατό να απαντηθούν ομαδικά ή μέσα από μια καφενειακή συνάντηση, μια κατευθυντήρια γραμμή μιας εφημερίδας (κάκιστος ο ρόλος τους σε αυτές τις εκλογές) ή ένα ανώνυμο σχόλιο σε ένα ιστολόγιο (καθοριστικός ο ρόλος τους στην ενημέρωση και την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά, ακόμη κι αν στο τέλος κουραστήκαμε να βλέπουμε τοπία, εμβλήματα και πρόσωπα υποψηφίων).

Οφείλουμε να σκεφτούμε ατομικά και σύμφωνα με τη βαρύτητα και την αξία που πρέπει να έχει η μία και μοναδική ψήφος που δικαιούται ο κάθε δημότης για τα επόμενα 3μιση χρόνια. Όποιος και να βγει νικητής στις πιο αναβαθμισμένες εκλογές των τελευταίων ετών, δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει το βουνό που καλείται ως ιχνηλάτης να ανεβεί, βουνό στο οποίο δεν φαίνεται καν η κορυφή του. Η δίψα για την διεκδίκηση της πολυπόθητης δημαρχίας δεν επέτρεψε σε βάθος αναζήτηση και ανάγνωση των απαιτήσεων του Δήμου Αντιπάρου, αυτό έγινε φανερό και από τις δημόσιες συζητήσεις των ημερών, ακόμη και από τους υπουργούς που ήρθαν κι έφυγαν ατσαλάκωτοι και δίχως  απαντήσεις κι αυτοί, ακόμη κι από τα αναπάντητα ερωτήματα των πολιτών.

Η συμμετοχή των πολιτών αλλά και όλων των υποψηφίων (και όσων δεν εξελέγησαν, αλλιώς η συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια είναι εκ του πονηρού κι αμφιλεγόμενη) είναι απαραίτητη για να εμπλουτίσουν με την παρουσία τους το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτείται για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και μετά το τέλος των 3μιση ετών. Για πρώτη φορά στο νέο Δήμο υπάρχει και μία τρίτη φωνή, η οποία πέραν των άλλων, θα είναι σημαντική αν δεν υπάρξει διάθεση από τους δύο “ισχυρούς” να αγγίξουν ζητήματα που καίνε κι άλλα που θα έχουν πολιτικό κόστος. Πριν λίγα χρόνια οι δύο συνδυασμοί για τις εκάστοτε εκλογές έπιαναν πάνω από το 95% του εκλογικού σώματος, τώρα ένα 13% δηλώνει την αμφιβολία του για την ικανότητα των δύο παρατάξεων, η συμμετοχικότητα αυξάνει, οι απαιτήσεις των πολιτών σιγά σιγά εκσυγχρονίζονται και είναι βέβαιο ότι δεν θα περάσει “εύκολη” δημαρχία όποιος κι αν βγει.

Ας αναλογιστεί ο καθένας μόνος του τι πρέπει να κάνει για αύριο, μην αναζητείτε τι λέει ο καθένας εδώ και παραέξω, πως τα πήγαν οι δύο υποψήφιοι δήμαρχοι και τι συζητιέται στα καφενεία και στο λιμάνι. Αν έπρεπε να χειραγωγείται η  ψήφος θα ψήφιζε ένας για άλλους πενήντα.

Υπάρχουν πέντε επιλογές, οι τρεις από αυτές δεν πριμοδοτούν κανέναν αλλά και γι’ αυτές υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις, οι δύο που απομένουν δίνουν τη ικανοποίηση της συμμετοχής και παράλληλα φορτώνουν τον ψηφοφόρο με ευθύνη για την επιλογή του.

Παράλληλα όμως, διαιωνίζουν την πόλωση και το δικομματισμό, αφού επιλέγοντας από ανάγκη δείχνεις το δρόμο και στους νεώτερους να συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Ίσως έτσι φτάσαμε και μέχρι εδώ, κανένας να μην είναι βέβαιος για το συμφέρον αποτέλεσμα, εκτός από τους άμεσα εμπλεκόμενους, τους ιδεολογικά προσκείμενους και, βέβαια, τους διαπλεκόμενους:

Αυτούς που αν υπήρχε παράταξη να τους ενώσει θα έπαιρναν το 0,5%, κι όμως, θέλουν ισοβίως να καθορίζουν τις τύχες όλων μας…

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ, ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΟΡΘΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ,

ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΗΛΙΤΕΥΣΟΥΜΕ.

         ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ,

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ

αφιερωμένο στον πανάξιο εκπρόσωπο του είδους των τρωκτικών “αρουραίο”, είδος που ευδοκιμεί ως επισκέπτης των τοπικών ιστολογίων και κοσμεί την ιστολογιακή πανίδα. Μην αναρωτιέστε ποιος και τι, αυτός ξέρει.

Πηγή των εξαιρετικών ποντικιών του ποστ: http://mouseshouses.blogspot.com/

Μένουμε Αντίπαρο: Πριν τη δεύτερη Κυριακή

 

ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ενόψει του επαναληπτικού γύρου των δημοτικών εκλογών στο νησί μας

καλούμε όσους μας στήριξαν να πράξουν κατά συνείδηση.

Για εμάς η κάθε ψήφος είναι προσωπική επιλογή

και δε μπορεί να χειραγωγηθεί.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το ήπιο πολιτικό κλίμα

που βιώσαμε στον πρώτο γύρο

θα διατηρηθεί και τώρα.

 

Εκ του συνδυασμού
Μένουμε Αντίπαρο

Οι ξένοι κι οι παράξενοι

Αναδημοσίευση από το www.menoumeantiparo.wordpress.com

Φυσικά το κείμενο δεν θα βρει σύμφωνους όλους τους αναγνώστες. Ακόμα και η τοπική κοινωνία δεν θα συμφωνήσει. Τουλάχιστον όμως για αυτήν την διαβολοβδομάδα που οι “αλήτες, λαμόγια, ξένοι” γίνανε “καλά παιδιά και δικοί μας άνθρωποι”, δικαιούται η επιστολή να γκρινιάζει για εκείνα τα αυτονόητα που η εκλογική σχιζοφρένεια αφήνει να ξεχαστεί…

Αγαπητοί μου συντοπίτες,

Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές (πρώτος γύρος) και αυτά που θα πω δεν θα θεωρηθούν προεκλογική λάσπη ή οτιδήποτε σχετικό, θα ‘θελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου σε μερικούς από όλους εμάς για τη θέση μας απέναντι στους «μη συμπολίτες» μας, στους «μη ντόπιους». Τους «ξένους». Γι αυτούς που, όπως ακούστηκε να λέει με ελαφρότητα κάποιος, «ήρθαν και κατοίκησαν στο νησί μας και λίγδωσε το άντερό τους»…

Έχουμε σκεφτεί άραγε γιατί αυτοί οι «ξένοι» έφυγαν από την κάθε πόλη «κόλαση» είτε μόνοι τους είτε με την οικογένεια τους, είτε ως παντρεμένοι με κάποιον ντόπιο; Γιατί αποφάσισαν να αρχίσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στο νησί μας, αφήνοντας πίσω δουλειές, φίλους, συνήθειες; Γιατί επέλεξαν να ζήσουν εδώ με τα παιδιά τους, με προβλήματα αποδοχής από την ντόπια κοινωνία, και με όποιες δυσκολίες μπορεί να παρουσιαστούν, τις οποίες δεν έχουν ξαναζήσει;

Όχι βέβαια…

Ήρθαν δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, εκπαιδευτικοί, αρχιτέκτονες, εργάτες, μαγαζάτορες,  βιβλιοπώλες, δύτες, και αρκετοί ακόμη. Νοίκιασαν τα μαγαζιά μας, τα σπίτια μας, αναβάθμισαν το νησί μας, έστησαν ωραία μαγαζιά. Κάποιοι από αυτούς είναι στο πλευρό μας, ξενυχτάνε στην αρρώστια και στη χαρά μας, δέχονται την κάθε είδους παραξενιά μας. Άνθρωποι που έκαναν έργο την ευαισθησία τους για τα πολιτιστικά, κοινωνικά, οικολογικά. Άνθρωποι που μετέδωσαν το μεράκι τους για το σινεμά, τη μουσική και τον αθλητισμό σε πολλούς από εμάς. Είναι δίπλα μας, μας αγαπάνε, μας καλημερίζουν, μας στηρίζουν σε ό,τι αποφασίζουμε για το καλό του νησιού μας. Κι ότι δημιούργησαν έγινε πολλές φορές σημείο αναφοράς για πολλούς επισκέπτες/τουρίστες και πόλος έλξης για να ξαναέρθουν στο νησί. Τυχαίο; Όχι. Τύχη για εμάς; Ναι.

Κι εμείς αντί να τους αγκαλιάσουμε, να τους ακούσουμε, ή, αν θέλετε, να τους δεχτούμε σαν ενεργά μέλη της κοινωνίας μας, τους στήνουμε στον τοίχο.

Έχετε μήπως σκεφτεί γιατί αυτοί οι ξένοι αποφάσισαν να ζήσουν εδώ, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να σταδιοδρομήσουν; Όχι βέβαια. Ποιος θ ασχοληθεί με άλλες παραμέτρους… Εμάς άλλα πράγματα μας νοιάζουν και πιο πολύ η τσέπη μας και η παρωχημένη οικογενειοκρατική πολιτική μας αντίληψη. Τι άσχημα αλήθεια γι αυτούς τους ανθρώπους να νιώθουν αφιλόξενοι μετανάστες στον τόπο που επέλεξαν… Απάνθρωπο.

Αν λοιπόν δεν τους θέλουμε άλλο, ας σπουδάσουμε τα παιδιά μας για να πάρουν κάποια μέρα τη θέση τους. Ας γίνουμε εμείς όλοι αυτοί να τους πνίξουμε. Μπορούμε αλήθεια; Γιατί αν μπορούσαμε θα το ‘χαμε κάνει εδώ και χρόνια.

Ας νικήσει λοιπόν ο μη σεβασμός στο συνάνθρωπό μας, ο μικροφασισμός μας και η στείρα ματιά μας για κάποιους. Ας παραμείνουμε στη μιζέρια μας και ας κλείσουμε τα μάτια μας στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Ας παραμείνουμε στη δεκαετία του 70. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με όλες αυτές τις μεσαιωνικές αντιλήψεις. Πιθανόν να μας αξίζει.

Μια Αντιπαριώτισσα που επέλεξε για σύντροφο της ζωής της και πατέρα των παιδιών της έναν «ξένο» και νιώθει περήφανη γι αυτόν.

Κυριακή κοντή γιορτή: ΔΕΛΤΙA ΤΥΠΟΥ (3)

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (1)

Ευχαριστούμε θερμά όσους μας πίστεψαν και μας στήριξαν με τη ψήφο τους,

δίνοντας μας το δικαίωμα να αποκτήσουμε δυναμική φωνή στο νεοσύστατο δήμο

 εκλέγοντας ένα σύμβουλο.

Στη δύσκολη αυτή εκλογική διαδρομή

δεν κάναμε άγρα ψηφοφόρων, δεν τάξαμε, δεν πήγαμε πόρτα πόρτα.

Η κάθε ψήφος είναι μοναδική και αποτελεί προσωπική επιλογή που τιμά τον κάθε ψηφοφόρο

και μας δίνει δύναμη για τη συνέχεια.

Δεσμευόμαστε ότι θα συνεργαστούμε με το δημοτικό συμβούλιο που θα προκύψει

βασιζόμενοι στις ίδιες ακριβώς αρχές και αξίες οι οποίες μας οδήγησαν μέχρι εδώ.

Εκ του συνδυασμού

ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΑΡΟ

http://menoumeantiparo.wordpress.com/

--------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (2)

Πρώτα θα ήθελα εκ μέρους όλου του Συνδυασμού ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΟΟΔΟΥ να ευχαριστήσω τον κόσμο της Αντιπάρου που μας τίμησε με την ψήφο του. Η εκλογική διαδικασία εξελίχθηκε ομαλότατα και πιστεύω ότι ήταν οι πιο «πολιτισμένες» εκλογές στην Αντίπαρο τα τελευταία χρόνια. Ο Συνδυασμός μας συνέβαλε συνειδητά και αποφασιστικά για να διατηρηθεί το ήπιο αυτό κλίμα.
Οι εκλογές όμως δεν έχουν τελειώσει. Η τελική αναμέτρηση θα επαναληφθεί την ερχόμενη Κυριακή και διατηρούμε τη βεβαιότητα ότι ο Συνδυασμός μας θα είναι αυτός που θα πάρει την τελική νίκη.
Οι προκλήσεις και τα προβλήματα είναι πολλά και η ευκαιρία (ίσως) η μοναδική για τον τόπο μας. Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο με αξιοκρατία μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον μας.
Σας ευχαριστώ όλους
Μαριάνος Νικόλαος
Υποψήφιος Δήμαρχος
http://enotikikinisiproodou.blogspot.com/

-------------------------------------------------------------------

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (3)

Ευχαριστούμε όλους τους Δημότες της Αντιπάρου που μας τίμησαν με την ψήφο τους ανακηρύσσοντας μας πρώτο Συνδυασμό στις εκλογές. Η εμπιστοσύνη αυτή μας δίνει την δύναμη να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά την προσπάθεια που ξεκινήσαμε.
Καλούμε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν, να συμπορευτούν μαζί μας για την επίτευξη του τελικού στόχου την ερχόμενη Κυριακή, για τη νέα εποχή της Αντιπάρου.
Για την δημιουργία του νέου Δήμου μας
Για μια Αντίπαρο της Ενότητας της Ανάπτυξης της Προκοπής και της Αειφορίας

Εκ μέρους του Συνδυασμού

Γιάννης Λεβεντάκης

Υποψήφιος Δήμαρχος