Οι ξένοι κι οι παράξενοι

Αναδημοσίευση από το www.menoumeantiparo.wordpress.com

Φυσικά το κείμενο δεν θα βρει σύμφωνους όλους τους αναγνώστες. Ακόμα και η τοπική κοινωνία δεν θα συμφωνήσει. Τουλάχιστον όμως για αυτήν την διαβολοβδομάδα που οι “αλήτες, λαμόγια, ξένοι” γίνανε “καλά παιδιά και δικοί μας άνθρωποι”, δικαιούται η επιστολή να γκρινιάζει για εκείνα τα αυτονόητα που η εκλογική σχιζοφρένεια αφήνει να ξεχαστεί…

Αγαπητοί μου συντοπίτες,

Τώρα που τελείωσαν οι εκλογές (πρώτος γύρος) και αυτά που θα πω δεν θα θεωρηθούν προεκλογική λάσπη ή οτιδήποτε σχετικό, θα ‘θελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου σε μερικούς από όλους εμάς για τη θέση μας απέναντι στους «μη συμπολίτες» μας, στους «μη ντόπιους». Τους «ξένους». Γι αυτούς που, όπως ακούστηκε να λέει με ελαφρότητα κάποιος, «ήρθαν και κατοίκησαν στο νησί μας και λίγδωσε το άντερό τους»…

Έχουμε σκεφτεί άραγε γιατί αυτοί οι «ξένοι» έφυγαν από την κάθε πόλη «κόλαση» είτε μόνοι τους είτε με την οικογένεια τους, είτε ως παντρεμένοι με κάποιον ντόπιο; Γιατί αποφάσισαν να αρχίσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στο νησί μας, αφήνοντας πίσω δουλειές, φίλους, συνήθειες; Γιατί επέλεξαν να ζήσουν εδώ με τα παιδιά τους, με προβλήματα αποδοχής από την ντόπια κοινωνία, και με όποιες δυσκολίες μπορεί να παρουσιαστούν, τις οποίες δεν έχουν ξαναζήσει;

Όχι βέβαια…

Ήρθαν δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, εκπαιδευτικοί, αρχιτέκτονες, εργάτες, μαγαζάτορες,  βιβλιοπώλες, δύτες, και αρκετοί ακόμη. Νοίκιασαν τα μαγαζιά μας, τα σπίτια μας, αναβάθμισαν το νησί μας, έστησαν ωραία μαγαζιά. Κάποιοι από αυτούς είναι στο πλευρό μας, ξενυχτάνε στην αρρώστια και στη χαρά μας, δέχονται την κάθε είδους παραξενιά μας. Άνθρωποι που έκαναν έργο την ευαισθησία τους για τα πολιτιστικά, κοινωνικά, οικολογικά. Άνθρωποι που μετέδωσαν το μεράκι τους για το σινεμά, τη μουσική και τον αθλητισμό σε πολλούς από εμάς. Είναι δίπλα μας, μας αγαπάνε, μας καλημερίζουν, μας στηρίζουν σε ό,τι αποφασίζουμε για το καλό του νησιού μας. Κι ότι δημιούργησαν έγινε πολλές φορές σημείο αναφοράς για πολλούς επισκέπτες/τουρίστες και πόλος έλξης για να ξαναέρθουν στο νησί. Τυχαίο; Όχι. Τύχη για εμάς; Ναι.

Κι εμείς αντί να τους αγκαλιάσουμε, να τους ακούσουμε, ή, αν θέλετε, να τους δεχτούμε σαν ενεργά μέλη της κοινωνίας μας, τους στήνουμε στον τοίχο.

Έχετε μήπως σκεφτεί γιατί αυτοί οι ξένοι αποφάσισαν να ζήσουν εδώ, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να σταδιοδρομήσουν; Όχι βέβαια. Ποιος θ ασχοληθεί με άλλες παραμέτρους… Εμάς άλλα πράγματα μας νοιάζουν και πιο πολύ η τσέπη μας και η παρωχημένη οικογενειοκρατική πολιτική μας αντίληψη. Τι άσχημα αλήθεια γι αυτούς τους ανθρώπους να νιώθουν αφιλόξενοι μετανάστες στον τόπο που επέλεξαν… Απάνθρωπο.

Αν λοιπόν δεν τους θέλουμε άλλο, ας σπουδάσουμε τα παιδιά μας για να πάρουν κάποια μέρα τη θέση τους. Ας γίνουμε εμείς όλοι αυτοί να τους πνίξουμε. Μπορούμε αλήθεια; Γιατί αν μπορούσαμε θα το ‘χαμε κάνει εδώ και χρόνια.

Ας νικήσει λοιπόν ο μη σεβασμός στο συνάνθρωπό μας, ο μικροφασισμός μας και η στείρα ματιά μας για κάποιους. Ας παραμείνουμε στη μιζέρια μας και ας κλείσουμε τα μάτια μας στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Ας παραμείνουμε στη δεκαετία του 70. Ας αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με όλες αυτές τις μεσαιωνικές αντιλήψεις. Πιθανόν να μας αξίζει.

Μια Αντιπαριώτισσα που επέλεξε για σύντροφο της ζωής της και πατέρα των παιδιών της έναν «ξένο» και νιώθει περήφανη γι αυτόν.