Xοίροι Bοηθείας

 

για κάποια υψιπετή γουρούνια τα γουρούνια είναι όλοι οι άλλοι

Προσευχή για εμίρηδες και κακομοίρηδες

Θα είχε πλάκα να ανακατεύαμε δηλώσεις για το τζαμί και εκ των υστέρων να αναζητούσαμε ποιος εκστόμισε την καθεμιά. Επιλέγουμε μια πρωτότυπη: «Υπάρχει δυνατότητα να γίνουν μικρά τζαμιά». Υπογραμμίζουμε: «τζαμιά», στον πληθυντικό. Βάζοντας κάτω τα νούμερα, ότι δηλαδή το τέμενος του Βοτανικού θα χωράει 500 άτομα, στις πλατείες της Αθήνας προσευχήθηκαν 13.000 μουσουλμάνοι και ο εκπρόσωπός τους διατείνεται ότι στην Ελλάδα ζουν 700.000, η «δυνατότητα να γίνουν μικρά τζαμιά» ακούγεται προοδευτική. Διαθέτει μάλιστα στοιχείο ρεαλισμού καθώς λειτουργούν παρανόμως δεκάδες τόποι ισλαμικής λατρείας. Δεν είναι ιδέα ούτε του κ. Αλαβάνου ούτε του κ. Ψαριανού. Πρόκειται για δήλωση του κ. Καρατζαφέρη, που θα πρέπει να ενταχθεί στο ευρύτερο σκεπτικό. Ο πρόεδρος του Ορθόδοξου Συναγερμού προβλέπει ότι σε μια περιοχή νεκρή οικιστικά και επαγγελματικά το ένα και μοναδικό τέμενος θα δημιουργήσει γκέτο.
Θα είχε πλάκα αν συγκρίναμε δημοσιεύματα που κρίνουν ακραίες αντιδράσεις από πιστούς κάθε θρησκείας. Προ τριημέρου, πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας, έγιναν συλλήψεις μικροπωλητών που απλώνουν εμπορεύματα σαν τον τραχανά. Οι αστυνομικοί μάζεψαν την πραμάτεια, τσάντες, γυαλιά και κάτι παπύρους. Μέσα σε μισή ώρα έγινε αυθόρμητο συλλαλητήριο από 350 μουσουλμάνους που πετούσαν πέτρες στην Αστυνομία. Οι πάπυροι περιείχαν στίχους από το Κοράνι. Η οργή θεωρήθηκε ιερή και η βία δικαιολογημένη. Θεωρήθηκε δικαιολογημένη από όσους κατακρίνουν ανάλογα περιστατικά με πρωταγωνιστές χριστιανούς. Οι ορθόδοξοι που δημιουργούν επεισόδια όταν νιώθουν προσβεβλημένοι αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό και θυμηδία: τι γραφόταν όταν διαδήλωναν επειδή σε κάποιο μυθιστόρημα εμφανιζόταν η Παρθένος χωρίς την άμωμη υπόσταση;
Θα είχε πλάκα αν την επόμενη εβδομάδα προσεύχονταν σε πλατείες μερικές χιλιάδες χριστιανών κρατώντας εικονίσματα, καίγοντας λιβάνια, υψώνοντας λάβαρα. Είναι βέβαιο ότι θα υπήρχε μια αναστροφή των δηλώσεων. Οι δεξιοί θα το έβρισκαν απολύτως φυσιολογικό - κυρίως ο κ. Καρατζαφέρης που έχει βάλει την Ορθοδοξία στο όνομα του κόμματός του. Η Αριστερά θα θυμόταν ότι τα Προπύλαια παραπέμπουν στον ελληνικό Διαφωτισμό και θα εξανίστατο στη χρήση του σημείου ως τόπου λατρείας. Θα είχε επίσης πλάκα αν είχαμε το ραβδάκι της νεράιδας, αν μπορούσαμε να μεταμορφώσουμε τους κατατρεγμένους μουσουλμάνους σε επιχειρηματίες που καταφθάνουν με τη λιμουζίνα τους στην Πανεπιστημίου. Ποια θα ήταν η αντίδραση αν κάποιοι σεΐχηδες αποφάσιζαν να απλώσουν τα χαλάκια τους και να προσευχηθούν εκεί, μπροστά από το άγαλμα του Κοραή; Εκείνοι που αναγνωρίζουν το δικαίωμα στους φτωχούς να ασκούν θρησκευτικά καθήκοντα στα Προπύλαια θα αγανακτούσαν από το θράσος που παρέχουν τα πετροδόλαρα. Αντιθέτως εκείνοι που μισούν τους μετανάστες επειδή είναι ανυπόδητοι θα υποκλίνονταν στη ευλάβεια των εμίρηδων. Συνοψίζοντας: Είναι ταπεινωτικό να προσεύχονται άνθρωποι στη μέση του δρόμου, είναι ταπεινωτικό για τους ίδιους αλλά και για όσους δεν έχουν καμία όρεξη να υποστούν αυτό το θέαμα ή άλλα, όπως η αυτομαστίγωση για τον εορτασμό της Ασούρα. Το ερώτημα: Τι θα απαντούσαμε, αν ξεχνούσαμε τον Καρατζαφέρη;

της Λώρης Κέζα (Το Βήμα)

--------------------------------------------

 

Αλλάχ Ακμπάρ στα Προπύλαια

Oλη η Αθήνα θα γίνει Ισλαμαμπάντ, σου το ’χα πει... Ο φίλος από την Αχαρνών έκανε πικρό χιούμορ: Ας μάθουν και οι κάτοικοι του Κολωνακίου τι σημαίνει Ραμαζάνι και Μπαϊράμι, εμείς οι στις κάτω γειτονιές τα ξέρουμε απέξω· έχουμε μάθει να μένουμε άγρυπνοι όταν τρωγοπίνουν οι γείτονες τις νύχτες του Ραμαζανιού, έχουμε μάθει να υπομένουμε τα γλέντια τους μετά μουσικής το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης...

Μου τα είχε πει, τα θυμόμουν. Είχα υποψιαστεί τι σημαίνει να ζεις στις «από κάτω» γειτονιές το 2010, είχα διασταυρώσει τις εξιστορήσεις του με εξιστορήσεις άλλων φίλων από τα Κάτω Πατήσια, από την Κυψέλη, την Πλατεία Αττικής. Ήξερα επίσης ότι κατ’ έτος οι Μουσουλμάνοι της Αθήνας συγκεντρώνονται σε στάδια για να προσευχηθούν συλλογικά. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν είδα τη δημόσια προσευχή για τη Γιορτή της Θυσίας στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ελληνικής Δημοκρατίας, στο σημείο με τον υψηλότερο πνευματικό συμβολισμό για τις κλασικιστικές, διαφωτιστικές και ρομαντικές ρίζες του νεοελληνικού κράτους, όταν ακούστηκαν οι προσευχές του Αιγύπτιου ιμάμη με φόντο την Αθηναϊκή Τριλογία των Χάνσεν, με φόντο το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Ακαδημία Αθηνών, δηλαδή με φόντο τα καθιδρύματα του καθ’ ημάς Διαφωτισμού, ε, τότε ναι, έπεσα σε άλλο συλλογισμό.

Σκέφτηκα ότι τελειώνει μια εποχή και αρχίζει μια νέα. Η συμπαγής εθνοτικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά Ελλάδα, κράτος κοσμικό, με επικρατούσα θρησκεία και ανεξιθρησκία κατά το Σύνταγμα, με πολίτες που παντρεύονται σε αστικούς ναούς και βαφτίζονται σε ξωκλήσια, που είναι πολιτιστικά Ορθόδοξοι χωρίς ποτέ να είναι ζηλωτές ή τυπικά θρήσκοι, με πολίτες που αγαπούν αλλά και κοροϊδεύουν τους παπάδες τους, με την Ακρόπολη πάνω στην οποία προσευχήθηκαν ο Σατωβριάνδος, ο Φρόιντ και ο Χάιντεγκερ, αυτή η Ελλάδα δίνει τη θέση της σε ένα πολυπολιτισμικό αμάλγαμα, με επιβαλλόμενη θρησκεία τα οικουμενικά δικαιώματα, αυτά που όλοι επικαλούνται για τους εαυτούς τους και κανείς δεν εφαρμόζει για τους άλλους.

Η θρησκευτική λατρεία είναι τέτοιο οικουμενικής απήχησης δικαίωμα. Αυτό επικαλέστηκαν οι χιλιάδες μουσουλμάνοι της Αθήνας και συναθροίστηκαν στα συμβολικά Προπύλαια, επειδή δεν υπάρχει τέμενος στην πόλη. (Επικαλέστηκαν επίσης ότι δεν έχουν αρκετά χρήματα για να νοικιάσουν στάδιο.) Ορθώς επικαλούνται την αδικαιολόγητη απουσία τεμένους. Αλλά η θρησκευτική κατάληψη των Προπυλαίων έχει συμβολικό βάρος που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Με αυτήν την κατάληψη οι συνήθως αόρατοι μουσουλμάνοι, νοικοκυραίοι, μεροκαματιάρηδες μαύρης εργασίας, νομάδες των φαναριών, ως επί το πλείστον λαθρομετανάστες χωρίς χαρτιά, δήλωσαν εμφατικά την παρουσία τους, και τη δύναμή τους· τη δύναμή τους να απαιτούν. Κατά τούτο, η προσευχή στα Προπύλαια είναι πράξη πολιτική.

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την ελληνική πολιτεία. Καταρχάς, έρχεται αντιμέτωπη με μια πολιτική δήλωση και μια πράξη ισχύος, προερχόμενες από ένα άτυπο σύνολο ανθρώπων εντός της επικράτειας, για τους οποίους μόνος συνδετικός ιστός είναι η θρησκεία, για τους οποίους ελάχιστα πράγματα γνωρίζει: για την προέλευσή τους, το νόμιμο της εισόδου και της παραμονής τους, για το εργασιακό καθεστώς τους, για τις συνθήκες διαβίωσης, για την εκπροσώπησή τους. Η πολιτεία καλείται να διαχειριστεί ένα πολιτισμικό άλμα: από την εθνοθρησκευτική συμπάγεια στο πολυπολιτισμικό ρευστό. Και δεν διαθέτει ούτε εργαλεία ούτε σχέδιο ούτε στρατηγική. Ούτε ενιαία βούληση. Η επί εικοσαετία απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, υποκαθιστάμενη από σπασμωδικές επαναπροωθήσεις και ανθρωπιστικά μπαλώματα, φέρνει τώρα την πολιτεία αντιμέτωπη με μια παγιωμένη κατάσταση δυσχερή και με μια δυναμική που είναι αδύνατον να ανατραπεί.

Οι μουσουλμάνοι δεν θα φύγουν. Πολλοί θα ήθελαν να φύγουν, να προχωρήσουν προς την Δυτική Ευρώπη· όμως δεν μπορούν, τα σύνορα είναι κλειστά, κι αυτοί χωρίς χαρτιά· βρίσκονται λοιπόν στάσιμοι, λιμνάζοντες, στον χώρο τράνζιτ που λέγεται Ελλάδα. Πώς όμως δεξιώνεται η ελληνική κοινωνία, το κοσμικό κράτος, η ανεξίθρησκη δημοκρατία, η χριστιανοδιαφωτιστικής κουλτούρας κοινωνία, τους λιμνάζοντες ετερόδοξους, ιδίως τους ζηλωτές μεταξύ αυτών; Πώς τους εντάσσει; Πώς τους ενσωματώνει; Πώς εξασφαλίζει ότι σέβονται το ελληνικό Σύνταγμα; Προ πάντων όταν αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συνδέει καμία κοινή πολιτική συνείδηση, παρά μόνον η πίστη στο Κοράνι και στη σαρία.

Η Ελληνική Δημοκρατία, κουρασμένη ήδη από δικά της προβλήματα, οικονομικά και ηθικά-πνευματικά, ώριμη παρ’ όλ’ αυτά και πλούσια σε εμπειρίες, καλείται τώρα να αφομοιώσει την προσευχή του ιμάμη και του μουσουλμανικού πλήθους στην Αθηναϊκή Τριλογία, και να απαντήσει πειστικά και τελεσφόρα: τόσο προς τους επήλυδες όσο και προς τους ιθαγενείς.

Νίκος Ξυδάκης από την Καθημερινή

φωτό: Σπύρος Τσακίρης

στιγμιότυπα από τη δημόσια προσευχή των Μουσουλμάνων στα ιστορικά Προπύλαια εδώ:

بيرم Μπαϊράμι 2010 1/2  και بيرم Μπαϊράμι 2010 2/2

(ευχαριστούμε Μαριονέτα για τα links!)