Συνέντευξη Π. Σφαλαγκάκου στα “Νέα Πάρου-Αντιπάρου”

Αναδημοσίευση από το menoumeantiparo.wordpress.com:

photo: http://optiko.wordpress.com

Ο αρχηγός του συνδυασμού και δημοτικός σύμβουλος κ.Π. Σφαλαγκάκος έδωσε τηλεφωνική συνέντευξη στο δημοσιογράφο κ. Δημ. Μπελέγρη για λογαριασμό της εφημερίδας “Τα Νέα Πάρου – Αντιπάρου”. Παρατίθεται η συνέντευξη όπως δημοσιεύθηκε στο τρέχον φύλλο της εφημερίδας:

Π. Σφαλαγκάκος: «Δεν είμαστε ούτε άπειροι, ούτε άσχετοι»

Ο συνδυασμός «Μένουμε Αντίπαρο» δημιουργήθηκε λίγες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Προκάλεσε έκπληξη, καθώς πολλοί δεν πίστευαν ότι μπορούσε να δημιουργηθεί ένας τρίτος συνδυασμός.
Ο συνδυασμός «Μένουμε Αντίπαρο» απέσπασε το 13% του εκλογικού σώματος και εξέλεξε στο δημοτικό συμβούλιο τον επικεφαλής κ. Παναγιώτη Σφαλαγκάκο. Ο κ. Σφαλαγκάκος έχει μεγαλώσει στον Καναδά (γεννήθηκε στην Ελλάδα) και έχει μεταπτυχιακό τίτλο στις πολιτικές επιστήμες από Αγγλικό πανεπιστήμιο. Είναι επαγγελματίας μεταφραστής και καθηγητής Αγγλικών. Ζει μόνιμα στην Αντίπαρο από το 1998 με τη σύζυγό του και έχει δύο παιδιά που είναι μαθητές στο Δημοτικό Σχολείο.
Ποιος ήταν ο λόγος της δημιουργίας του συνδυασμού «Μένουμε Αντίπαρο»;
Π. Σφαλαγκάκος: «Υπήρξε μία ομάδα ανθρώπων που δεν μπορούσαν να εκφραστούν μέσα από τους συνδυασμούς που υπήρχαν ως τότε. Μέσα από τις συζητήσεις αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας».
Έχει κάποιο πολιτικό στίγμα ο συνδυασμός σας. Δεν εννοώ κομματικό…
Π. Σφαλαγκάκος: «Δεν θα το έλεγα. Ο καθένας από τον συνδυασμό μας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει πολιτικά ή κομματικά. Δεν έχει συζητηθεί ποτέ αυτό. Αν με ρωτούσατε για κάποιο μέλος του συνδυασμού μας, τι πιστεύει πολιτικά, θα σας έλεγα «δεν γνωρίζω». Ειλικρινά δεν έχει γίνει ποτέ κάποια τέτοια συζήτηση. Πάμε με βάση τι είναι καλύτερο και συμφέρει το νησί».
Αν καταλαβαίνω καλά μου λέτε ότι οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν γύρω από τον συνδυασμό σας δεν συμφωνούσαν με τους τότε υπάρχοντες συνδυασμούς και αποφάσισαν τη δημιουργία ενός τρίτου.
Π. Σφαλαγκάκος: «Πολύ σωστά. Δεν μπορούσαμε να ενταχθούμε στο σκεπτικό της παλιάς πολιτικής. Θέλαμε να ξεκινήσουμε κάτι νέο. Κάτι πέρα από τα κόμματα και τις προσωπικές πολιτικές επιλογές του καθενός».

Οι εκλογές
Το αποτέλεσμα των εκλογών τι «γεύση» άφησε στον συνδυασμό σας;
Π. Σφαλαγκάκος: «Πολύ καλή «γεύση», γιατί δεν κάναμε άγρα ψηφοφόρων. Δεν χτυπήσαμε πόρτες, δεν τάξαμε τίποτα σε κανέναν. Αφήσαμε να έρθει σε εμάς όποιος ήθελε. Αυτό ήταν το σκεπτικό. Θα ερχόταν ο πολίτης γιατί θα πίστευε αυτά που πιστεύαμε και θα προσπαθήσει και αυτός/ή να βοηθήσει σε όλο αυτό το πράγμα. Ήταν δύσκολο για εμάς να καταφέρουμε να μπούμε μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Στις μικρές περιοχές ειδικά «παίζουν» μεγάλο ρόλο τα σόγια».
Δεν θα έλεγα πάντως ότι ο δικός σας συνδυασμός είχε σόγια…
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι! (γέλια). Καθόλου δεν είχαμε! Είμαστε «ελεύθεροι» σ’ αυτό το θέμα. Δεν είπαμε «πάμε να πιάσουμε τον τάδε επειδή έχει σόγια και θα μας φέρει 20 σταυρούς». Καθόλου, τίποτα. Το πρώτο μας μέλημα ήταν να συμπληρώσουμε 13 άτομα για να λάβουμε μέρος στις εκλογές. Αυτό, ήταν το πρώτο μας πρόβλημα. Βλέπετε, κάποιοι ήθελαν να έρθουν μαζί μας, αλλά μας έλεγαν «δεν μπορώ γιατί π.χ. ο γαμπρός μου έχει βάλει με τον άλλο συνδυασμό». Οπότε είχαμε πρόβλημα να δημιουργηθούμε πρώτα απ’ όλα. Ο δεύτερος στόχος ήταν να εκλέξουμε κάποιο άτομο στο συμβούλιο. Εφόσον τα καταφέραμε τα παραπάνω είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι».
Ο πρώτος στόχος ήταν να έχετε εκπροσώπηση στο συμβούλιο της Αντιπάρου;
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι! Ο πρώτος στόχος ήταν να μπορέσουμε να καταθέσουμε τα χαρτιά μας σαν δημοτικός συνδυασμός στο Πρωτοδικείο».
Βλέποντας τους συνδυασμούς σε Πάρο και Αντίπαρο, που ήταν επτά, παρατηρώ ότι μόνο εσείς είχατε αλλοδαπό υποψήφιο παρά του ότι και στα δύο νησιά μένει μόνιμα ένας πολύ μεγάλος αριθμός αλλοδαπών.
Π. Σφαλαγκάκος; «Είχαμε τον Ολλανδό Μπραμ Βαν Σπρόνσεν. Είναι αντιπρόεδρος στο σύλλογο προστασίας ζώων Πάρου (PAWS). Έρχεται εδώ και 30 χρόνια στην Αντίπαρο και ζει μόνιμα από τότε που πήρε σπίτι στο νησί. Ενδιαφέρεται για πολλά ζητήματα και του ζήτησα προσωπικά να συμμετέχει στον συνδυασμό μας. Ξέραμε ότι δεν θα τον ψήφιζαν πολλοί (καθώς δεν τον γνώριζαν), αλλά οι επιλογές μας ήταν σε σχέση με το τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας. Δεν μπορώ να ξέρω όμως γιατί οι άλλοι συνδυασμοί δεν είχαν αλλοδαπούς. Εμείς, μετά τη μεγάλη συγκέντρωση που κάναμε στην πλατεία του χωριού στις 4 Νοεμβρίου, είχαμε στις 5 Νοεμβρίου συνάντηση με τους αλλοδαπούς που μένουν στην Αντίπαρο. Επί 3 ώρες συζητούσαμε τα προβλήματα. Θέλουμε να συμμετέχουν. Ζουν πάρα πολλοί στα νησιά μας. Με τις γνώσεις και γνωριμίες τους μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη. Στην Πάρο π.χ. υπάρχει το IPAC. Όλα αυτά είναι καλά. Φέρνουν κόσμο και διαφημίζουν τις περιοχές μας πολιτιστικά κλπ».
Ο συνδυασμός σας τι προσδοκά για τη συνέχεια; Είναι ένας συνδυασμός που δημιουργήθηκε για να κατέλθει στις εκλογές του 2010 ή βλέπετε και πιο μακριά;
Π. Σφαλαγκάκος: «Πολλοί ήρθαν και μας είπαν μετά τις εκλογές να συνεχίσουμε. Ήταν κύριο ζήτημα γι’ αυτούς. Δεν ξεφουσκώσαμε πάντως. Έχουμε πεισμώσει πιο πολύ. Σαν τρίτος συνδυασμός που είμαστε πιστεύω ότι έχουμε βοηθήσει πολύ για να συζητιούνται θέματα και να γίνεται καλύτερη δουλειά».

Η ανακύκλωση
Ποια είναι τα βασικά προβλήματα του Δήμου Αντιπάρου;
Π. Σφαλαγκάκος: «Πρώτα απ’ όλα είναι η οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει τα πάντα, παντού. Το άλλο για εμάς είναι η μετάβαση από Κοινότητα σε Δήμο. Επίσης, υπάρχουν πιο συγκεκριμένα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια. Αυτός άλλωστε ήταν ένας λόγος που θέλαμε να μπούμε και εμείς στο Δημοτικό Συμβούλιο για να προσπαθήσουμε. Αυτά τα προβλήματα για την ώρα παραμένουν άλυτα. Στο πρόγραμμά μας είχαμε αναλυτικές προτάσεις. Έτσι, στα γρήγορα να σας αναφέρω την ανακύκλωση που εμείς θέλουμε την επαναφορά της. Σταμάτησε δίχως να ξέρουμε τον λόγο…».
Μισό λεπτό, μισό λεπτό κ. Σφαλαγκάκο. Αυτή τη στιγμή δεν γίνεται ανακύκλωση στην Αντίπαρο;
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι».
Δεν διαχωρίζονται τα απορρίμματα;
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι».
Δεν υπάρχουν οι ειδικοί κάδοι;
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι».
Μα;
Π. Σφαλαγκάκος: «Υπήρχαν… Σταμάτησαν να υπάρχουν μετά από ένα χρόνο λειτουργίας. Προσπάθησα να μάθω το γιατί; Μάλιστα η προηγούμενη Κοινοτική αρχή έφθασε στο σημείο να μας πει ότι «στην Πάρο έχει σταματήσει η ανακύκλωση».
Όχι κ. Σφαλαγκάκο, συνεχίζεται η ανακύκλωση στην Πάρο!
Π. Σφαλαγκάκος: «Αυτό ισχυρίστηκαν! Αυτό είπε και στον απολογισμό της η κ. Μανέτα που της είχα κάνει την ερώτηση. Αυτό απάντησαν και μάλιστα ήταν εκεί και οι υποψήφιοι της ΝΔ της Πάρου για τις Περιφερειακές εκλογές. Δεν αντέδρασαν, δεν είπαν τίποτα! Δεν είπαν «όχι, υπάρχει ακόμα».
Μισό λεπτό. Έχω φωτογραφίες στο αρχείο με κάδους από μία σχετική εκδήλωση στην Αντίπαρο για την ανακύκλωση. Αυτοί οι κάδοι υπάρχουν;
Π. Σφαλαγκάκος: «Δεν υπάρχουν πια».
Δεν υπάρχουν μου είπατε;
Π. Σφαλαγκάκος: «Όχι, δεν υπάρχουν! Έχει σταματήσει η ανακύκλωση. Υπάρχει ένας μπλε κάδος στον δρόμο προς τον Άη Γιώργη που χρησιμοποιείται όμως για ανεξέλεγκτα απορρίμματα. Εγώ, και κάποιοι λίγοι ακόμα συνεχίζουμε και πηγαίνουμε τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα στην Πάρο».
Μου κάνει εντύπωση!
Π. Σφαλαγκάκος: «Και εμένα μου κάνει εντύπωση και γι’ αυτό το ρώτησα και στον απολογισμό. Μου είπαν «είναι ακριβό να πηγαίνει απέναντι» και ότι «στην Πάρο δεν γίνεται έτσι και αλλιώς και τα πετάνε μέσα στα κανονικά σκουπίδια». Έτσι απαντούσαν. Δεν υπήρξε κάποια απάντηση πάντως ή διευκρίνιση από τους Παριανούς που ήταν εκεί. Φαντάζομαι για πολιτικούς λόγους. Μετά, όταν έμαθα ότι δεν έχει σταματήσει, μου κακοφάνηκε που δεν είπαν τίποτα και αυτοί».

Τα προβλήματα
Άλλα προβλήματα στην Αντίπαρο;
Π. Σφαλαγκάκος: «Πάρα πολλά. Ο κεντρικός πεζόδρομος στο χωριό. Έχουμε ζητήσει να εφαρμοστούν οι Κοινοτικές αποφάσεις που χαρακτηρίζουν τον δρόμο ως πεζόδρομο. Έχει κάνει κάποιες ενέργειες ο κ. Λεβεντάκης και οι παραβάτες έχουν μειωθεί. Όμως συνεχίζεται και υπάρχει το φαινόμενο. Η απόφαση της Κοινότητας γράφει για όλο το χρόνο. Όχι μόνο το καλοκαίρι. Για τα καταστήματα υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες τροφοδοσίας το πρωί. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η στέγη του Δημοτικού Σχολείου. Υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης. Πρέπει να συνεισφέρει ο Δήμος σ’ αυτή την επισκευή. Επίσης, παρά την ερώτηση που κάναμε στο Δημοτικό συμβούλιο, το τουριστικό πλάνο δεν το έχουν δουλέψει ακόμα, παρά ότι μπαίνουμε στον Μάρτιο. Ούτε σε λειτουργία είναι η σελίδα του Δήμου στο ίντερνετ. Όποιος μπαίνει εκεί, βλέπει την κ. Μανέτα και τελευταίο update το 2005. Για μια τουριστική περιοχή είναι αναγκαία η σωστή παρουσίαση στο ιντερνέτ. Ακόμα, είχαμε πει να προσφέρει το χωριό wifi. Επίσης, το χωριό έχει χαρακτηριστεί από τη δεκαετία του ’80 παραδοσιακός οικισμός και γι’ αυτό θέλουμε να το «κυνηγήσουμε» περισσότερο αυτό το πράγμα. Δηλαδή, την αισθητική του χωριού, την υπογειοποίηση των καλωδίων, τώρα με την ευκαιρία της αποχέτευσης να γίνει σιγά – σιγά. Πρέπει να γίνει συντονισμένη προσπάθεια σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι στον Ακονητό. Γίνεται παράνομη εξόρυξη. Τώρα που ακούστηκε ότι θα απαγορευτεί, αρχίζουν και μαζεύουν τις πέτρες σε διάφορα σημεία για να έχουν «αποθήκη» κατά την απαγόρευση. Ό,τι γίνεται εκεί, γίνεται δίχως άδεια. Εκεί, πηγαίνουν ακόμα τα βοθρολύματα. Αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα. Σημειώνω και τα ανεξέλεγκτα μπάζα που πηγαίνουν στον Ακονητό, όπως και σε άλλα σημεία, όπως σ’ ένα παλιό νταμάρι. Αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Άλλο θέμα;
Π. Σφαλαγκάκος: «Πρέπει να γίνει προσπάθεια επιμήκυνσης της τουριστικής περιόδου μέσω τουριστικών ελκυστικών πακέτων που θα έχουν πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις. Ένα άλλο θέμα που ήρθε πριν λίγες μέρες είναι το κλείσιμο των παραλιών. Προεκλογικά είχαμε δεσμευτεί και οι 3 παρατάξεις ότι θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε τις παραλίες. Στο δημοτικό συμβούλιο υπήρχε αίτημα πολιτών που πιστεύουν ότι έχει κλειστεί παραλία. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό πρέπει να γίνει σε όλο το νησί και να ανοίξουν όλες οι παραλίες. Να μην σταματήσουν σ’ ένα σημείο. Χωρίς εξαίρεση, χωρίς εξαίρεση!».
Γιατί επιμένετε σ’ αυτό το «χωρίς εξαίρεση;».
Π. Σφαλαγκάκος: «Γιατί, δεν πρέπει να κοιτάξουμε αν ο ιδιοκτήτης είναι Αντιπαριώτης ή Παριανός ή Αθηναίος; Δεν πρέπει να «παίζει» ρόλο αυτό. Γιατί πολλές φορές στα μικρά μέρη κολλάμε λίγο λέγοντας είναι του τάδε».
Την εξέλιξη του βιολογικού πώς την βλέπετε;
«Π. Σφαλαγκάκος: «Είναι λίγο μπερδεμένο το θέμα με ένα δικαστήριο που είναι να γίνει τον Μάρτιο. Πιστεύω όμως ότι θα πάρει το σωστό δρόμο, γιατί πρέπει. Πρέπει και εμείς να πιέσουμε να γίνει. Έχει εγκριθεί και έπρεπε να έχει γίνει. Δεν έχει γίνει για λόγους δικαστικούς. Νομίζω όμως ότι είναι ανεπίτρεπτο να λες ότι είσαι τουριστικός προορισμός και να έχεις βόθρους. Από τη μία ζητάς καλό τουρισμό με ποιότητα και από την άλλη να μην έχεις λύσει ένα τόσο βασικό θέμα. Το ίδιο και με το νερό, με την αφαλάτωση ή με κάποια άλλη μέθοδο. Δεν έχουμε πόσιμο νερό στην Αντίπαρο. Η κάθε οικογένεια θέλει τον χρόνο από 500 έως 1000 ευρώ για πόσιμο νερό. Τέλος άλλα θέματα είναι η απεντόμωση, το θέμα της Ψαραλυκής, η αξιοποίηση του Κάστρου που δεν έχει γίνει, του Σπηλαίου και του Δεσποτικού. Είναι πάρα πολλά τα θέματα. Και είναι δύσκολα γιατί έχουμε τη μετάβαση από Κοινότητα σε Δήμο σε μία εποχή πάρα πολύ κακή οικονομικά. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να βοηθήσουμε όλοι, είτε σαν εθελοντές, είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Και βέβαια να γίνει σωστή διαχείριση των χρημάτων».

Η νέα δημοτική αρχή
Πώς βλέπεται τη νέα δημοτική αρχή από 1//1/2011;
Π. Σφαλαγκάκος: «Έχουν γίνει κάποιες καλές προσπάθειες ειδικά στον τομέα της καθαριότητας. Όλοι λένε ότι είναι πολύ πιο καθαρό το χωριό. Εμείς κατανοούμε ότι είναι ένας νέος Δήμος και βέβαια την υπάρχουσα οικονομική κρίση. Γι’ αυτό προσπαθούμε. Δεν θέλω να πω «περίοδο χάριτος», αλλά δεν θέλουμε να γίνουμε και πιεστικοί. Δεν περιμένουμε να γίνουν όλα μέσα σε 2-3 μήνες».
Τη λειτουργία του συνδυασμού της μείζονος αντιπολίτευσης πώς την βλέπετε;
Π. Σφαλαγκάκος: «Εντάξει… Η κάθε παράταξη κάνει αυτό που νομίζει ότι είναι σωστό. Εμείς διαφωνούμε με κάποια πράγματα που έχουν γίνει, όπως με την εκπροσώπηση στις επιτροπές. Ό,τι έγινε, έγινε. Προσπαθούμε να κοιτάμε μπροστά. Είμαστε υπέρ της συνεργασίας με όλους. Το δείξαμε στο συμβούλιο τις προάλλες με το Λιμενικό Ταμείο, που θα μπορούσε να πήγαινε παραπέρα το θέμα, αν θέλαμε εμείς, αλλά… Δεν θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα πιο δυσάρεστα ή δύσκολα απ’ ότι χρειάζεται να είναι. Ο καιρός είναι πολύτιμος και δύσκολη αυτή η περίοδος. Δεν πρέπει να τσακωνόμαστε για τέτοια πράγματα».

Τα blog
Είδα πριν μερικές μέρες στη σελίδα σας στο διαδίκτυο που έχετε γράψει ένα κείμενο και σας απάντησε ο κ. Λεβεντάκης. Μου φάνηκε λίγο «περίεργο» το να δίνεται μία απάντηση (επίσημα) σ’ ένα blog. Με ξένισε λίγο.
Π. Σφαλαγκάκος: «Ναι, ναι. Και εμάς μας φάνηκε λίγο παράξενο, γι’ αυτό βάλαμε και απάντηση στο σχόλιο. Θα μπορούσε όμως να γίνει η συζήτηση με άλλο τρόπο. Πάντως τα σχόλια του κ. Δημάρχου νομίζω ότι δεν απάντησαν στο θέμα που έθιξα».
Δεν μπαίνω στην ουσία, αν η απάντηση ήταν σωστή ή όχι. Μου άρεσε όμως που κάποιος με ενεργό ρόλο στα τοπικά δρώμενα αισθάνθηκε θιγμένος από ένα δημοσίευμα και απάντησε κατευθείαν μέσω ίντερνετ».
Π. Σφαλαγκάκος: «Ναι δεν έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο από τον δήμαρχο. Επειδή, όλοι μας διαβάζουμε blog ξέρουμε τι απαντήσεις έχουν δοθεί… Δείχνει λοιπόν να υπολογίζει αυτό το μέσο».
Την υπόθεση με τα πολλά blog στην Αντίπαρο πώς την βλέπετε; Υπάρχουν blog των συνδυασμών, προσωπικά κλπ. Θέλω να πω ότι στην Αντίπαρο είναι κάπως πιο «ανεβασμένα» με την έννοια ότι δίνεται μία βαρύτητα μεγαλύτερη απ’ αυτή που θα έπρεπε να δείχνουν οι εμπλεκόμενοι.
Π. Σφαλαγκάκος: «Είναι μικρό μέρος η Αντίπαρος. Πολύ κόσμος λοιπόν βρίσκει μία διέξοδο από εκεί. Για να πω την αλήθεια πάντως εμένα δεν μου αρέσουν τα ανώνυμα blog που πετάνε «λάσπες». Μου αρέσει να λένε την άποψή τους επώνυμα και τεκμηριωμένα. Αυτό ζητάω».
Βλέπω ότι στη σελίδα σας που είναι κάπως πιο «ανοιχτή» υπάρχει ένα ενδιαφέρον με ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί σας. Εσείς γράφετε εκεί ανοιχτά την άποψή σας λέγοντας «πήγα εκεί, έκανα αυτό».
Π. Σφαλαγκάκος: «Είχαμε πει από την αρχή ότι δεν θέλουμε να συνεχιστεί αυτό που έγινε τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή, να είναι κλειστές οι πόρτες της Κοινότητας και να μην υπάρχει πρόσβαση του πολίτη σ’ αυτήν. Είμαστε υπέρ του «ανοίγματος». Είναι φοβερό αυτό που γίνεται τώρα στα δημοτικά συμβούλια. Από εκεί που δεν πήγαινε κανένας πολίτης, τώρα, μαζεύονται 50-60 άτομα. Δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι και εγώ είχα πει από τότε ότι θα προσπαθήσω να είμαι η «γέφυρα» των έξω προς τα μέσα και το αντίθετο. Αυτός είναι ο λόγος που γράφω στη σελίδα μας. Πρέπει να ενημερώνεται ο κόσμος. Σημειώνω ότι έχουμε εισπράξει πάρα πολλά θετικά σχόλια και από το εξωτερικό και μέσω της σελίδας μας στο facebook που υπάρχουν φίλοι εκεί και από τους άλλους συνδυασμούς».
Το ποσοστό του 13% που πήρατε, δίχως σόγια όπως είπατε, δίχως πολιτικό παρελθόν στο νησί, δεν σας «φοβίζει»; Εννοώ ότι είναι μεγάλο ποσοστό.
Π. Σφαλαγκάκος: «Είναι μεγάλο ποσοστό. Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά. Αρχίσαμε να δουλεύουμε από 18 Σεπτεμβρίου έως αρχές Νοέμβρη, που δεν είναι μεγάλο χρονικό διάστημα. Πιστεύω ότι καταφέραμε πολλά και έχουμε δείξει μέχρι στιγμής ότι δεν είμαστε άπειροι ή άσχετοι. Έχουμε άτομα στον συνδυασμό που έχουν πολλά να προσφέρουν. Έχουμε ιδέες. Είχαμε κατηγορηθεί στην αρχή ότι είμαστε άπειροι, γι’ αυτό το λέω. Αν δείτε στα Δημοτικά Συμβούλια, θα δείτε ότι εμείς πολλές φορές έχουμε εντοπίσει διάφορα θέματα και έχουμε κάνει ερωτήσεις. Στο προ-τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο μας είχε πει ο κ. Λεβεντάκης ότι για την υπόθεση της κακοτεχνίας του περιφερειακού δρόμου δεν είχαν πληρωθεί τα 120.000 ευρώ που χρωστούσαμε στο εργολάβο. Έτσι, είχαμε μία «πίεση» για να επιστρέψει και να επισκευάσει τον δρόμο. Όμως στο προηγούμενο συμβούλιο, που έκανα την ερώτηση, έγινε γνωστό ότι έγινε παραλαβή του έργου και ο εργολάβος πληρώθηκε. Άρα, δεν δεχόμαστε τα περί απειρίας. Ενδιαφερόμαστε και έχουμε πολλά να προσφέρουμε».

Η ακρισία γεννάει και την υποκρισία–Μασάμε χωρίς να μηρυκάσουμε

 Ο φλεγόμενος αστυνομικός στην πορεία της 23/2/11 στο κέντρο της Αθήνας μας σερβιρίστηκε απέριττα στις οθόνες μας μέσω των αντικειμενικών δελτίων ειδήσεων αλλά και πολλών ιστολογίων. Έκανε και το γύρο του κόσμου, καθώς η σερβιρισμένη βία πουλάει, ειδικά αν πρόκειται για έναν αστυνομικό που “τρώει” μολότωφ  κατακούτελα. Τι έγινε όμως με εκείνο τον ταλαίπωρο πολίτη που έφαγε το δακρυγόνο στη μούρη; Μήπως να τον βαφτίσουμε από τούδε και εφεξής “μικρή Τερέζα”;Τι γίνεται κάθε βράδυ στην Κερατέα που κανείς δεν μαθαίνει; Τι προηγήθηκε της μολότωφ στον πεσμένο αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ; Γιατί κάθε φορά πέφτουν και πιο πολλά δακρυγόνα, αυτή τη φορά ακόμα και σε καθιστική διαμαρτυρία, προκειμένου να διαλυθεί; Τα είδε κανείς στην ΤιΒί του; Ακόμα αναλύουμε τα έκτροπα του Καραϊσκάκη, που αναλύονται και επανααναλύονται ξεχνώντας ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι άλλο σπορ από την υπόλοιπη Ευρώπη, και ότι η παράγκα στην πολιτική έχει τα παρακλάδια της και στη μπάλα, οι δε παράγοντες μοιάζουν εδώ και δεκαετίες με μέλη της Μαφίας; (Όποιος θέλει περαιτέρω ανάλυση για το αν είμαστε υποκριτές ή όχι που ανακαλύψαμε τη βία και την παρακμή στο γήπεδο Καραϊσκάκη  το συζητάμε).

Δείτε και την επόμενη φορά ας είμαστε όλοι πιο επιφυλακτικοί: του αστυνομικού φλαμπέ προηγήθηκε ο αστυνομικός - οδοστρωτήρας. Η κρατική βία είναι χειρότερη από κάθε ατομική.

Το πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο

βόδι shop (για τα βοσκοτόπια)

Το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο, ελπίζοντας να είναι το τελευταίο που γίνεται χωρίς να έχει εγκριθεί ο προϋπολογισμός (για να διαπιστωθεί πόσο αποτελεί αληθινό εμπόδιο σε κάθε πρόταση και πόσο άλλοθι) συνεχίστηκε και μετά την αίθουσα Καλουδά.

Η “επιστολή ανησυχίας”, η πρόθεση να συζητηθεί συνολικά το ζήτημα των αποκλεισμένων παραλιών, η  (ορθή) επανεκλογή για τον εκπρόσωπο της μειοψηφίας για το Λιμενικό Ταμείο, τα βοσκοτόπια με την τιμή-ασανσέρ, η δειγματοληψία ύδατος, τα 120χιλ. ευρώ του εργολάβου και μερικά ακόμη θέματα, θίχτηκαν από τον κ. Σφαλαγκάκο στη σελίδα του “η Γέφυρα” (στο blog του συνδυασμού “Μένουμε Αντίπαρο”).

Ένα σχόλιο, με συγγραφέα τον δήμαρχο Αντιπάρου αυτοπροσώπως (!), που απάντησε(;)  στα γραφόμενα του κ. Σφαλαγκάκου, οδήγησε σε απάντηση από το Συνδυασμό.

Για τους απλούς αναγνώστες όσα διαμείφθηκαν είναι μια ευκαιρία να ενημερωθούν.

Διαβάστε σχετικά:

το άρθρο του κ. Σφαλαγκάκου
την απάντηση του Δημάρχου (στο σχόλιο)
την απάντηση του Συνδυασμού “Μένουμε Αντίπαρο” στο σχόλιο του Δημάρχου
το άρθρο του Συνδυασμού “Ενωτική Κίνηση Προόδου” για το τελευταίο συμβούλιο (που έχει ανεβάσει και το ηχητικό αρχείο της συνεδρίασης)

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://optiko.wordpress.com/2011/02/01/red-hair-%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1/

Το μπαλκόνι στο πέλαγος που ξεπλένει την ασυνειδησία

Άνδρος, η κατάρρευση της παράνομης χωματερής από τις βροχοπτώσεις

Τι γίνεται όταν καταρρέει μία ολόκληρη παράνομη χωματερή;

Γιατί τέτοια αμέλεια;

Μήπως υπάρχει και δόλος;

Πόσο τελικά συμφέρει όσους σιωπούσαν

το ότι τώρα έχουν μία θάλασσα αιώνια τοξική;

Είναι η χωματερή της Άνδρου μοναδικό φαινόμενο στις Κυκλάδες;

Απορίες που δεν πρέπει να μας απασχολούν: ο Καλλικρατικός Δήμος μας κληρονόμησε τρία αμαρτήματα σε συσκευασία ενός.
Ακονητός, το μπαλκόνι στο πέλαγος που ακόμα ξεπλένει την ασυνειδησία μας.
Κι αν κάποτε η χωματερή καταρρεύσει θα τη σταματήσουν οι πελώριες εξορυγμένες πέτρες.
Κι αν ούτε αυτές τη συγκρατήσουν, δεν πειράζει.
Θα χυθούν στη θάλασσα, να κάνουν παρέα στα κοπρανώδη υλικά.
Αυτά, που όταν βρέχει, χύνονται με χάρη στο πέλαγος και έχουν ήδη κάνει τη θάλασσα τοξική.

Ρεπορτάζ από την Άνδρο:




Οι τρεις υποψήφιοι δήμαρχοι δεσμευτήκανε πολλάκις για την ντροπή που ακούει στο όνομα Ακονητός. Έρχεται η ώρα της εκπλήρωσης ή αλλιώς του ελέγχου της αξιοπιστίας. Ο κλήρος έπεσε στο νυν δήμαρχο να πάρει την καυτή πατάτα στα χέρια του και να την κάνει αυτό που πρέπει. Κι όλοι πρέπει να βοηθήσουν.
Όποιος δεν ξέρει για τι ακριβώς μιλάμε, ας πάει μια βόλτα. Υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν έχουν πάει ποτέ στον Ακονητό και μιλάνε με κοπανιστά επιχειρήματα για τους ενόχους συκοφάντες. Λες και όποιος ενοχλείται από τα σκατά και τα σκουπίδια και την εξόρυξη, όλα παράνομα, είναι αυτός ένοχος.
Με την πρώτη ευκαιρία ας ελπίσουμε να έρθει το θέμα σε κάποιο δημοτικό συμβούλιο. Εντάξει, όχι με την πρώτη ευκαιρία: μόλις εγκριθεί ο προϋπολογισμός, καθώς η αποκατάσταση της νομιμότητας θέλει έγκριση από την Περιφέρεια…

-Περισσότερα για τον Ακονητό εδώ και εδώ, ωδή στην απελθούσα Κοινοτική αρχή (και τους νοσταλγούς της).
-Περισσότερα για τα χυμενα σκουπίδια της Άνδρου εδώ

Τα ρέστα μου…

του πανέξυπνου ΚΥΡ από το Βήμα της Κυριακής

Ανταγωνισμοί πλήθους σε φόντο κρίσης

 

Η πολλαπλή πίεση προς τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού και η ύφεση που διαρκώς βαθαίνει, προκαλούν αγωνία, σύγχυση, εντάσεις. Η ελληνική κοινωνία, είναι πασίδηλο, περνά μεταιχμιακή φάση, με πολλή οδύνη για πολλούς, και άγνωστη κατάληξη για όλους. Είναι επίσης πασίδηλο ότι σε αυτό το μεταίχμιο διάφορες ομάδες ανταγωνίζονται, είτε για να επιπλεύσουν είτε για να αποκτήσουν καλύτερες θέσεις στο νέο τοπίο που θα προκύψει, θέσεις νομής ισχύος και πλούτου. Το φανερό διακύβευμα, σε πρώτη ανάγνωση, είναι υλικό: ποιοι θα ξεπέσουν οικονομικά - κοινωνικά, ποιοι θα διατηρήσουν το status τους, ποιοι θα ενισχυθούν. Στον πυρήνα του ανταγωνισμού, διαρκώς σιγοκαίνε φωτιές: η πάλη για ηγεμονία, αφενός· και μια αυξανόμενη ροπή προς διχασμό του κοινωνικού σώματος, αφετέρου, μια άτυπη σχάση, πολυμετωπική και πολυσθενής.

Το Μνημόνιο ήταν η αφορμή, ο πυροκροτητής. Από καιρό, από χρόνια, από τα χρόνια ήδη του «εκσυγχρονισμού», τέλη του 20ού, αρχές του 21ου αι., διαφαίνονταν οι πρώτες ραγισματιές στο ελλαδικό κοινωνικό σώμα. Ο ίδιος ο εκσυγχρονισμός σαν αίτημα πολύ σύντομα φάνηκε ότι δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι καθολικός: δεν μπορούσε να αφορά όλο το κοινωνικό σώμα, ούτε καν το κήρυττε με ιδιαίτερη ζέση. Η πρώτη ραγισματιά συνέβη με το στρίμωγμα του επενδυτή λαού στο κάγκελο του Χρηματιστηρίου – αλλά την είδαν πολύ λίγοι, διότι το Zeitgeist επέβαλε λατρεία των αγορών, λατρεία της κερδοσκοπίας και της σπατάλης, θαυμασμό της μίζας. Η ιστορική του φιλοδοξία εξαντλήθηκε με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – καταφεύγοντας σε μαγειρέματα του χρέους και των δημοσιονομικών στοιχείων από την Goldman Sachs, φευ! Οταν δε το κράτος, ρυμουλκούμενο από προσωπικές φιλοδοξίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα, ανέλαβε και τη διοργάνωση των πολυδάπανων Ολυμπιακών, εξατμίστηκε κάθε ίχνος της προωθητικής ικμάδας του εκσυγχρονισμού: εφεξής, το κράτος τροφοδοτούσε αμήχανο μια τελετή υπεραναπλήρωσης.

Η μέθη του συλλογικού φαντασιακού, κατά το αλησμόνητο καλοκαίρι 2004, έφερε τον ύπνο και την αδράνεια, έδειξε μεγεθυσμένες τις αδυναμίες και τα κενά. Aλλά η αδράνεια, η ευθυνοφοβία, η αναβλητικότητα, οι υπεκφυγές ξεχείλιζαν. Σχεδόν τρομακτικά. Τρία καλοκαίρια αργότερα, όταν οι πυρκαγιές κατέκαιγαν ανθρώπους και βεβαιότητες, εξεπέμφθη το πρώτο SOS: το πλοίο έπλεε ακυβέρνητο, διασπασμένο, χωρίς φρόνημα. Ο Δεκέμβρης ’08 επιβεβαίωσε και βάθυνε το ρήγμα. Τρομακτικά. Και πάλι η αδράνεια ενίκησε· οι υπεκφυγές επικράτησαν, κι ήταν τόσο ισχυρή η εθελοτυφλία ώστε ακόμη κι όταν ενέσκηψε η κρίση, οι διαβεβαιώσεις για την ασφάλεια της εθνικής οικονομίας και των καταθέσεων υπερίσχυσαν της ανησυχίας, απέτρεψαν τη λήψη μέτρων...

 

Η κρίση διέλυσε τη φενάκη του ενός και ομοούσιου λαού των μη προνομιούχων, της δεκαετίας ’80, διέλυσε τις μονολιθικές βεβαιότητες με τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, το ’90, διέλυσε τον ατομικιστικό και καταναλωτικό παραδαρμό του 2000. Τη στιγμή της κρίσης, ο λαός αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ενιαίος και ομοούσιος, ότι υπάρχουν ισχυροί και ασθενείς, σύννομοι και άνομοι, ορθόφρονες και λαϊκιστές, ηθικοί και νόμιμοι, συντεχνίες και κλειστά σινάφια, κοπρίτες και υπεράριθμοι. Όταν δεν το αντιλαμβάνεται, του το υπενθυμίζουν, του το διατυμπανίζουν, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο. Το νιώθει στο πετσί του, στην υλική του ταπείνωση, στην απομείωση της προσδοκίας, στον φόβο που τρώει τα σωθικά τα αμέριμνα, τα αδρανή.

Οι λαοί είναι πολλοί... Και νιώθουν ένοχοι όλοι. Δυσφορούν. Οργίζονται, μετακυλίουν την οργή, αλληλοϋποβλέπονται. Βαθιά μέσα τους, τα κέρματα λαού νιώθουν να φουσκώνει η ήττα αλλά και η επίνοια: για να μην αφανιστούν πρέπει να κινηθούν, να παλέψουν, να σκεφτούν τους εαυτούς τους εξαρχής, ριζοτομικά, να δράσουν. Δεν είναι εύκολο: στο πεδίο ανταγωνίζονται πολλές ομάδες, αλλά οι περισσότερες απ’ αυτές είναι γυμνές: χωρίς ένυλο οπλισμό, αλλά κυρίως χωρίς ιδέες, χωρίς συνείδηση χώρου και εαυτού, χωρίς ηγέτες. Αυτές οι ομάδες, ασθενείς οι περισσότερες, συχνότατα έχουν κοινά συμφέροντα, αλλά δεν το ξέρουν ή αδυνατούν να συναντηθούν. Αν μείνουν διάσπαρτες, θα ηττηθούν. Αυτή την αδυναμία τους γνωρίζουν άλλες ομάδες ολιγάριθμες, οι οποίες κατέχουν υπέρτερα μέσα, και επιπλέον δρουν πιο συντονισμένα έναντι του κερματισμένου πλήθους, του «εχθρού λαού» που τείνει προς την οχλοκρατία. Εξ ου και η αναμέτρηση έχει μεταφερθεί, υπόγεια αλλά σταθερά, στο πεδίο της ψυχολογίας, των εντυπώσεων, της ηγεμονίας επί του φαντασιακού.

Η κυριάρχηση του ενός ή του άλλου πιθανότατα δεν θα προκύψει από μια τυπική σύγκρουση, αλλά στο πεδίο της πειθούς και της χειραγώγησης, με την επιβολή ενός επικρατούντος ρευστού δόγματος τάξεως και την εσωτερίκευση του φόβου.

 

του Νίκου Γ. Ξυδάκη (Καθημερινή)

Η εποχή των ηρώων ή των πολυμήχανων;

Τα δύο έπη του Ομήρου καταγράφουν και κωδικοποιούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Και οι κεντρικοί τους ήρωες, Αχιλλεύς και Οδυσσεύς, είναι τύποι τελείως ανόμοιοι μεταξύ τους. Εμείς είμαστε απόγονοι του δεύτερου.

 
Δεν προτίθεμαι να μπω στην αδιέξοδη, εδώ και αιώνες, έριδα για τον Όμηρο και τα έργα του, αν είναι ένας, δύο ή πολλοί οι ποιητές της «Ιλιάδος» και της «Οδύσσειας». Μου αρκούν τα δύο αυτά καταγωγικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας αριστουργήματα για να κάνω κάποιες, νομίζω, θεμελιώδεις παρατηρήσεις. Οι δύο κεντρικοί ήρωες των δύο επών, ο Αχιλλεύς και ο Οδυσσεύς, ήδη από τους δύο πρώτους στίχους ταξινομούνται. Ο πρώτος ανήκει στην ομάδα των «οργισμένων». Η μήνις του, ο θυμός του, ο σχεδόν μανικός, είναι ο πυρήνας των ενεργειών του. Ο δεύτερος ανήκει στην ομάδα των «πολύτροπων», των πολυμήχανων.

Ο Αχιλλέας, είναι ένας ακοινώνητος τύπος ανθρώπου, εγωτικός, περίκλειστος σαν σκαντζόχοιρος, ασυμβίβαστος, απόλυτος, εύθικτος, μονήρης, με έμμονες ιδέες και αποκλειστικές προτιμήσεις. Ένας χαρακτήρας κεντρομόλος. Η τελείως ασήμαντη αιτία για την οποία ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία, ολόκληρο το στράτευμα, η απώλεια δηλαδή μιας αιχμάλωτης παλλακίδας, η άρνησή του να ακούσει ακόμη και τις νηφάλιες και λογικές συμβουλές γηραιότερων αλλά και του παιδαγωγού του, ζωγραφίζουν έναν ανθρώπινο τύπο που θα τολμούσε κανείς να τον προσγράψει στην αισθητική και τη χάραξη των γεωμετρικών αγγείων: αυστηρή φόρμα και λιτή διακόσμηση, αλλά εμφανέστατη αμετακίνητη χρηστική υπηρεσία.

Το πάθος για τον εταίρο Πάτροκλο, το απόλυτο πένθος για την απώλειά του, ο τρόπος της αποτρόπαιας συμπεριφοράς του προς τον νεκρό αντίπαλο Εκτορα αλλά και η μεταστροφή του, όταν αντικρύζει τον Πρίαμο που προσέρχεται ικέτης προς αναζήτηση του λειψάνου του παιδιού του, συγκροτούν έναν κόσμο πολωμένο γύρω από πεφυσιωμένα εγώ.

Ο Οδυσσέας ανήκει σ΄ άλλην εποχή και σε άλλα ηθικά προστάγματα. Διακυβεύει τα πάντα, αφήνεται στην τύχη, επινοεί διόδους διαφυγής, μεταμφιέζεται, προσαρμόζεται, ισορροπεί συχνά σε τεντωμένο σκοινί, υποκρίνεται, ψεύδεται, σοφίζεται. Χαμαιλέων, Πρωτεύς. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τον δόλο, την απάτη, τη ρητορική ευφράδεια και τον παραπειστικό λόγο με μια πάντα στόχευση, την Επιβίωση. Είναι ο άνθρωπος των ανοιχτών οριζόντων, των συναλλαγών, της ανοχής και της κατανόησης, των συμβιβασμών και της διπλωματίας.

Αχιλλέας και Οδυσσέας είναι δύο «ήρωες» που τους χωρίζει χάος ηθικών κωδίκων και γλωσσικών στερεοτύπων.

Αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπου, τα διαφορετικής νοοτροπίας υποκείμενα συναντώνται σε ένα μεταγενέστερο έργο, στον «Αίαντα» του Σοφοκλή. Οι ειδικοί συμφωνούν πως η άμεση πηγή του Σοφοκλή είναι τα έπη. Ο Αίαντας της τραγωδίας αυτής είναι χυμένος στο καλούπι του ιλιαδικού προτύπου.
Ο Σοφοκλής, ιδιοφυής, χρησιμοποιεί τον επικό μύθο για να φέρει σε συγκρουσιακή κατάσταση τους δύο αντιστ

ικτικούς ανθρώπινους κόσμους, άρα να στοχαστεί πάνω στην ιστορία και στο ιστορικό προτσές. Παρακολουθεί πίσω από τα τραγικά γεγονότα τη μετάβαση από τον ιλιαδικό στον οδυσσειακό άνθρωπο και την ηθική του.

Τι λέει ο μύθος που δανείζεται ο Σοφοκλής. Πως όταν σκοτώθηκε ο Αχιλλέας οι Ατρείδες, ως ηγέτες του στρατού που στρατοπεδεύει στην Τροία, προκηρύσσουν διαγωνισμό για να βραβεύσουν με τα όπλα του νεκρού ήρωα τον αντιπροσωπευτικότερο μεταξύ των Ελλήνων διάδοχο. Ο Αίας ως ψυχοδομή, ως σωματότυπος, ως περιπέτεια βίου, ως δράση περιγράφεται ως παράλληλος χαρακτήρας με τον νεκρό. Εγωτικός, πείσμων, οργίλος, εύθικτος, αλαζόνας, μονήρης, αφοσιωμένος στο έργο του.

Οι κριτές όμως Ατρείδες σκέφτονται διαφορετικά, βραβεύουν με τα όπλα του Αχιλλέα τον Οδυσσέα. Ο Αίαντας, χολωμένος, οργισμένος και τυφλωμένος για την αδικία που του έγινε, ξεκινάει να εξοντώσει τους κριτές Ατρείδες και τον μισητό εχθρό Οδυσσέα. Η προστάτισσα του τελευταίου Αθηνά τον βυθίζει σε ύπνο και τον αφυπνίζει μαινόμενο, τρελό και συγκεχυμένο. Τον οδηγεί, αντί στα αντίσκηνα των Ατρειδών, στο μαντρί με τα κοπάδια, όπου επιδίδεται σ΄ ένα ανελέητο μακελειό νομίζοντας ότι σφάζει τους εχθρούς του. Ο πλήρης για έναν ήρωα εξευτελισμός.

Ο Οδυσσέας ακολουθώντας τα αιματηρά του βήματα φτάνει στη σκηνή του, όπου η Αθηνά άλλη μια φορά γελοιοποιεί τον παραλοϊσμένο ήρωα. Τότε ο Οδυσσέας μεταστρέφεται μπροστά στη θέα της πτώσης και της γελοιοποίησης ενός συνανθρώπου και συνειδητοποιεί τη σχετικότητα των ανθρωπίνων βλέποντας πως κάθε άνθρωπος μπορεί να περιπέσει στη μοίρα του ανδρείκελου, της μαριονέτας.

Το ερώτημα είναι άλλο, πέρα από την τραγική ιστορία του Αίαντα, που μη αντέχοντας, όταν συνέρχεται, τον εξευτελισμό, οδηγείται στην αυτοχειρία. Το ερώτημα είναι με ποιο κριτήριο οι κριτές Ατρείδες οδηγήθηκαν στην κρίση τους αγνοώντας τον παλικαρά και ευνοώντας τον διπλωμάτη.

 
Διότι ο Σοφοκλής, σαν πρώτος, πριν από τους ιστορικούς, πριν από τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, αναγνώστης πιθανόν του Ηράκλειτου και του Εμπεδοκλή, πρώτος φιλόσοφος της ιστορίας, αντιλήφθηκε πως η εποχή των ηρώων τελείωσε και οι Ατρείδες ψυχανεμίστηκαν τον κόσμο που έρχεται, την κοινωνία των προσαρμογών, των συμψηφισμών, της ανοχής, του δόλου, της απάτης, της διπλωματίας, της σοφιστικής, του οδυσσειακού ανθρώπου, του οποίου έως σήμερα είμαστε δισέγγονα.

Κώστας Γεωργουσόπουλος

(άρθρο του στα “ΝΕΑ” με τίτλο “Δυο κόσμοι”)

Αν τότε θριάμβευσε το αρχέτυπο του πολυμήχανου και κατέρρευσε αυτό του ήρωα, τι ισχύει σήμερα;

Ποιανού παιδιά κορδωνόμαστε ότι είμαστε;

Οι τοκογλύφοι μπήκαν στο ψητό

 

Πέρα από την αλλαγή του κλίματος, το ατού που έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός στα χέρια του είναι ότι αυτήν τη φορά υπάρχουν και άλλες υποψήφιες χώρες της ευρωζώνης για χρεοκοπία.

Η ΤΡOΪΚΑ ΜΠHΚΕ ΣΤΟ ΨΗΤO. Τέρμα, πλέον, οι υποκρισίες για τους υπεράριθμους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους ή την αναγκαιότητα μείωσης μισθών και συντάξεων ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, τέλος οι αφελείς διαβεβαιώσεις ότι αν οι φαρμακοποιοί δουλεύουν και τα Σάββατα θα αναζωογονηθεί η ελληνική οικονομία. Σαν γνήσιοι οικονομικοί δολοφόνοι που έχουν βάλει στο χέρι μια ανήμπορη χώρα, οι 3 τοκογλύφοι ζήτησαν ανοικτά την Παρασκευή αυτό που ζητά εδώ και έναν χρόνο η «Bild», η φυλλάδα που έσυρε στη Γερμανία τον χορό της ανθελληνικής υστερίας: την πώληση του εθνικού πλούτου της υπερχρεωμένης χώρας, που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι τα νησιά, οι παραλίες της καθώς και οι μετοχές των μετρημένων στα δάχτυλα κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων.

ΜΗΝ ΠΙΣΤΕYΕΤΕ ΚΟΥΒEΝΤΑ από τους παπαγάλους που άρχισαν να ψελλίζουν ότι το ξεπούλημα εθνικής περιουσίας ύψους 50 δισ. είναι αναγκαίο κακό. Τα νούμερα δεν βγαίνουν, πουλήσουμε δεν πουλήσουμε. Έχουμε σήμερα χρέος 345 δισ. Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ, το χρέος τον Φεβρουάριο του 2015 θα είναι 395 δισ. Επομένως, ακόμη κι αν ξεπουλήσουμε και αφαιρέσουμε τα 50, σε τέσσερα χρόνια θα έχουμε πάλι χρέος 345 δισ., ακριβώς όσο σήμερα. Επειδή, λοιπόν, το χρέος θα παραμείνει πολύ υψηλό συγκριτικά με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν που συρρικνώνεται εξαιτίας της ύφεσης την οποία προκαλούν τα μέτρα λιτότητας, θα μας ζητήσουν κι άλλα 50, ύστερα ακόμα 50 δισ. και στο τέλος τη Ρόδο ολόκληρη. Αλήθεια, κύριε Παπακωνσταντίνου, οι επόμενες γενιές θα κληρονομήσουν το απόλυτο τίποτα;

Η AΓΑΡΜΠΗ ΣΥΝEΝΤΕΥΞΗ ΤYΠΟΥ της τρόικας -και ιδίως των εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Κομισιόν, γιατί το ΔΝΤ είναι το λιγότερο επιθετικό στην όλη ιστορία, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο- έκανε στην πραγματικότητα τα αποκαλυπτήρια του μνημονίου. Στο όνομα δήθεν της σωτηρίας της Ελλάδας, ο βασικός του σκοπός ήταν να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που είχαν ελληνικά ομόλογα (πολλά από τα οποία έχουν ήδη ξεφορτωθεί) και κατόπιν να επιβληθεί μια σχέση αποικιοκρατικού τύπου ανάμεσα στην Ελλάδα και, κυρίως, τη Γερμανία, που αποτελεί πλέον την αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΔΕΝ ΠΡOΚΕΙΤΑΙ ΜOΝΟ για την πώληση γερμανικών υποβρυχίων που γέρνουν και την εξαγορά παραλιών ή φιλέτων της ακίνητης περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου σε τιμές ευκαιρίας, αλλά για οτιδήποτε μπορεί να εξαγοραστεί: από τα εξοχικά των νεόπτωχων της διαλυόμενης μεσαίας τάξης μέχρι τις μετοχές κάθε λογής ελληνικών επιχειρήσεων, ακόμα και τραπεζικών, των οποίων οι αξίες έχουν κατρακυλήσει στο 1 ευρώ. Την προηγούμενη εβδομάδα το πρακτορείο Bloomberg συνιστούσε στα διεθνή κεφάλαια να επενδύσουν στην Ελλάδα γιατί υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες...

Η ΚΑΤΑΚΡΑΥΓH ΠΟΥ ΞΕΣHΚΩΣΕ η συνέντευξη Τύπου της τρόικας φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την κυβέρνηση, που είχε συμφωνήσει στο πακέτο των 50 δισ. Η προσπάθειά της να το βαφτίσει τώρα «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας κάνει ακόμα πιο δύσκολη την υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Το φιάσκο της «τροϊκανής» συνέντευξης αποτελεί έτσι και την τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης για αλλαγή πορείας.

Ο Κ. ΠΑΠΑΝΔΡEΟΥ ΠΡEΠΕΙ να κινηθεί πολιτικά, αξιοποιώντας αυτό που έχει καταφέρει σε διεθνές επίπεδο, όπου η εικόνα της χώρας έχει αισθητά βελτιωθεί. Πρέπει να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με την κυρία Μέρκελ και να πει ότι «είδατε πως κάναμε τα πάντα, αλλά δεν βγαίνει έτσι». Να ζητήσει μια καινούργια συμφωνία που να περιλαμβάνει γενναίο κούρεμα του χρέους, χαμηλότερα επιτόκια και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Και πρέπει να προσθέσει ότι η κυβέρνηση δεν αντέχει άλλο έτσι πολιτικά. «Αν θέλετε εμένα στην εξουσία, θα πρέπει να βοηθήσετε».

ΠEΡΑ ΑΠO ΤΗΝ ΑΛΛΑΓH ΤΟΥ ΚΛIΜΑΤΟΣ, το ατού που έχει ο Έλληνας πρωθυπουργός στα χέρια του είναι ότι αυτήν τη φορά υπάρχουν και άλλες υποψήφιες χώρες της ευρωζώνης για χρεοκοπία. Αν η Ελλάδα απειλούσε ότι θα πάψει να παίζει το παιχνίδι, η Γερμανίδα καγκελάριος θα ερχόταν εσπευσμένα την άλλη μέρα στην Αθήνα για να βρεθεί λύση. Το τηλεφώνημα της Χίλαρι Κλίντον μετά τον θόρυβο από τις δηλώσεις της τρόικας είναι χαρακτηριστικό για τη σημασία που έχει η έκβαση της ελληνικής υπόθεσης για τη διεθνή οικονομία.

ΑΚOΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΥΣΤΑΘΟYΝ οι φήμες που θέλουν υπουργούς να ετοιμάζουν τις επόμενες μέρες τις βαλίτσες τους, η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να εφαρμόσει τις συμφωνίες που αλαζονικά ανακοίνωσε η τρόικα τη Παρασκευή. Αν επιδιώξει να το κάνει, θα έχει, στην καλύτερη περίπτωση, την τύχη του Μουμπάρακ.

(ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ)

------------------------------------------------------------

KAI ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ Vs ROXANNE

Παράσταση διαμαρτυρίας για την Υγεία. Μια στο τόσο κάτι γίνεται…Γίνεται;

Μία εκδήλωση ποτέ δεν είναι αρκετή. Στην περίπτωση αυτή είχε προηγηθεί το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Πάρου, που ευαισθητοποίησε συλλόγους και πολίτες, και θα ακολουθήσει προσπάθεια να εισακουστούν τα αιτήματα κεντρικότερα, διά της ευθείας και της πλαγίας οδού.

Αξίζει ένας συγχαρητήριος λόγος στο Σύλλογο Επαγγελματιών, που οργάνωσε αυτή τη δράση. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί η ανάγκη να μην χρεωθεί σε κανέναν η λαϊκή συμμετοχή. Στα αυτονόητα ζητήματα της κοινωνίας μας δεν χωρούν επικεφαλής, μόνο αιτήματα και δράσεις. Πολλοί αιρετοί ανέβηκαν στο πρόχειρο βάθρο και, πιστοί στο πνεύμα του αυτονόητου, δήλωσαν την υποστήριξή τους στην παράσταση και τις δικές τους πρωτοβουλίες για την διάσωση του συστήματος υγείας στην Πάρο και την Αντίπαρο.

Δεν πιστεύουμε σε τίποτα παρά μόνο σε αυτό που ισχύει στο παρόν: ασφαλώς η παραπάνω εκδήλωση μαζί με τις ενέργειες που προηγήθηκαν και θα επακολουθήσουν είναι προτιμότερα από την καναπεδίστικη νοοτροπία των πολλών, ωστόσο οι ανάγκες του Κέντρου Υγείας (και των περιφερειακών ιατρείων) δεν αναλώνονται σε πρόσκαιρες λύσεις, αλλά σε κεντρικού τύπου παρεμβάσεις.

Όταν το οργανόγραμμα του ΚΥ Πάρου είναι πιο παλιό από την ηλικία των μαθητών που παρευρέθησαν, και όταν σε όλη την αναβράζουσα Ελλάδα η Λοβέρδειος πολιτική αφήνει τον πληθυσμό πιο ευάλωτο, αφού, με αφορμή τo Μνημόνιο, εφαρμόζει μία αμιγώς δεξιά πολιτική στο χώρο της υγείας, που αποδυναμώνει το ΕΣΥ και καταργεί τη δημόσια υγεία, πώς να είναι κανείς αισιόδοξος;

Σήμερα κιόλας μάθαμε για τη στρουθοκαμηλιστική τακτική του Υπουργού, να ορίσει διοικητή στο Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας τον έκπτωτο διοικητή Σύρου κ. Πόθο, για τον οποίο τόσος λόγος έγινε τους προηγούμενους μήνες. Προφανώς ελπίζει ο κ. Λοβέρδος ότι ο κ. Πόθος θα ορίσει σε εφημερίες ετοιμότητας τους γιατρούς της Αίγινας και της Σαλαμίνας για να καλύψει τις ανάγκες του νέου του project, μέθοδο παγκόσμιας πρωτοτυπίας που εφάρμοσε πιλοτικά στα νησιά μας, υπό την ανοχή των προϊσταμένων του. Με τέτοια ανακύκλωση προσώπων πώς μπορεί να ελπίζει κανείς στις επόμενες εμπνεύσεις του Υπουργείου;

Διαβάστε σχετικά το προγενέστερο άρθρο σε αυτό εδώ το ιστολόγιο, εκφράζει πλήρως τη σημερινή κατάσταση και προβλέπει ακόμη ότι πολλά από τα χτεσινά ίσως και να είναι για αυτοκατανάλωση. Ίσως και όχι… Θα το δούμε στην πορεία.

Από την Αντίπαρο αιρετοί και πλήθος πολιτών έδωσαν το παρόν.

Το ψήφισμα που αναγνώσθηκε χτες

πηγή της πανοραμικής φωτό: Φωνή της Πάρου

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης για τη σημερινή συγκέντρωση των πολιτών: μια θέση από το συνδυασμό που ευαισθητοποιήθηκε πρώτος για το ζήτημα, ωστόσο φαίνεται να διεκδικεί και την πατρότητα κάθε  σχετικής εκδήλωσης από τότε (εδώ οι αντιρρήσεις του πολυγραφότατου Αριστοφάνη)

Η θέση του συνδυασμού Μένουμε Αντίπαρο: Διαβάστε τα αιτήματα του Συνδυασμού “Μένουμε Αντίπαρο” που συμμετείχε στην εκδήλωση και τα οποία ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με τις θέσεις που παρουσίασε η αντιδήμαρχος χτες εκ μέρους του δήμου Αντιπάρου, αλλά και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις όλων. Αν γίνονταν όλα αυτά θα μιλάγαμε για το Σανταπόρι κι όχι για την Αντίπαρο…

KAI TO ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΑΝΟ ΤΥΠΟ:

Οι υπoκριτές κι ο Στέλιος

Η "παράλειψη" του Στέλιου Μάινα να καταδικάσει τους μετανάστες και να κρατήσει σκληρή στάση, μετά την επίθεση εναντίον του από αλλοδαπούς στην πλ. Βικτωρίας και τον ξυλοδαρμό του σχολιάστηκε επικριτικά από αρκετούς. Ένας από τους επικριτές στης στάσης του ηθοποιού και της τοποθέτησης του στο ζήτημα, με κείμενο του στο www.aixmi.gr , ήταν και ο Θέμος Αναστασιάδης που σχολίασε : "αυτή την αντίδραση δεν την καταλαβαίνω. Είσαι θύμα ενός περιστατικού. Ε, λοιπόν εγώ το βρίσκω λίγο υποκριτικό να βγαίνεις μετά και να λες ότι αυτό δεν αλλάζει τα συναισθήματα κτλ κτλ...Νομίζω ότι συγκαλύπτεις το πρόβλημα ".

Μάλλον το σχόλιο αυτό (αλλά και διάφορα άλλα) ήταν η αιτία που ο Στέλιος Μάινας, επανήλθε με νέο κείμενο-απάντηση στο aixmi.gr. Δεν  είναι και λίγο να σε ξυλοκοπούν και να κατηγορείσαι μετά και για υποκρισία, επειδή δεν κάνεις τα χατίρια άλλων.

Το νέο κείμενο του Στέλιου Μάινα:

"Δεν είμαι υποκριτής, αλλά δεν είμαι και ήρωας...
Είμαι ένας άνθρωπος με σαρκίο που θέλει να το θρέψει, να ευτυχήσει, να ζήσει, και φυσικά κάθε ενέργεια που θα μου αφαιρούσε αυτό το δώρο, μου δημιουργεί φόβο. Τον φόβο των ανθρώπων απέναντι στον πόνο και στον Θάνατο.

Πάντα προχωρούσα ανέμελα στη γειτονιά μου, χωρίς καμιά υποψία και φόβο πως μπορεί να μου συμβεί κάτι κακό, ίσως από την ενστικτώδη αντίδραση στο φόβο που όταν τρυπώσει μέσα σου, σου αφαιρεί την απόλαυση της ζωής, σε μετατρέπει από χαρούμενο σε δυστυχισμένο από ανοιχτό σε όστρακο.

Μεγάλωσα με ελληνική Παιδεία, σε μια γειτονιά που ο ένας εμπιστευόταν τον άλλον, σε μια γειτονιά που η γειτόνισσα μας έφερνε μια κούπα ρύζι όταν δεν είχαμε και εμείς με τη σειρά μας ξενυχτάγαμε πάνω απ' το προσκέφαλο του γείτονα που ήταν άρρωστος. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά που όταν έφευγε η μάνα μου για έκτακτη δουλειά με εμπιστευόταν στους γείτονες, κι όχι άδικα.

Πήγα σ' ένα σχολείο που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας εμπότιζαν με τις ιδέες της ελληνικής Παιδείας, της κατανόησης της ανεκτικότητας και του ανθρωπισμού.

Οι δάσκαλοί μου είχαν περάσει κατοχή και πόνο, είχαν δει σαν τους γονείς μας το θάνατο και το αίμα, είχαν δει αδελφοσκοτωμούς και διχόνοιες και ήξεραν πως μόνο αν μας ενσταλάξουν την αγάπη και την ομόνοια, οι επόμενες γενιές θα επιβιώσουν την ιδέα της πατρίδας, του τόπου που μας γέννησε όλους και αγαπάμε. Πως μόνο αν πιστέψουμε σε αξίες, θα μας κρατήσουν ενωμένους...

Μεγάλωσα και πιστεύω μέχρι σήμερα δεν πρόδωσα τους γονείς και τους δασκάλους μου. Δεν μου φτάνει να πιστεύω στην ιδέα του ανθρωπισμού, θέλω και να την μεταδίδω, σαν βάκιλο, να κολλήσουν όσοι μπορούν περισσότεροι αυτή την αρρώστια που μας ενώνει αντί να μας χωρίζει και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, χωρίς μιζέριες, να ξέρουμε πως δώσαμε τη σκυτάλη, και πως η φλόγα δεν σβήνει, θα συνεχίσει να ανάβει στα μυαλά κάποιων άλλων.

Μέχρι που έφτασε ένα περιστατικό για να δοκιμάσει τις αντοχές μου, γιατί στον καθένα μας θα υπάρξουν δοκιμασίες στη ζωή του που θα τον τεστάρουν.
Φυσικά το περιστατικό που μου συνέβη με φόβισε, με άγχωσε, με προβλημάτισε.

Είδα πως ό,τι φτιάχνουμε στη ζωή, ό,τι έχουμε επενδύσει ό,τι έχουμε ονειρευτεί, μπορεί για μια στιγμή να χαθεί, έτσι πεζά και απλά, για ένα κωλοκινητό, για μια χρυσή αλυσίδα, για ένα μάτσο ευρώ. Και μάλιστα ανακάλυψα πως αυτό, την ύβρη στη ζωή, τώρα στη δική μου περίπτωση, δεν την έκαναν κάποιοι συμπατριώτες μας αλλά κάποιοι ξένοι, κάποιοι που αν τραυματίσουν, αν σκοτώσουν δεν θα αισθανθούν ένοχοι γιατί δεν έχουν δώσει ας πούμε μια αντίστοιχη αξία στη ζωή τους και στη ζωή των άλλων κατά συνέπεια. Κάποιοι που είναι έτοιμοι για όλα γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα.

Και είπα το έγκλημα πρέπει να τιμωρείται, αλλά είναι απλουστευτικό και άδικο να καταδικάσεις τους πάντες για όλα τα κακά της γης. Κανένα συγχωροχάρτι δεν δίνω στο έγκλημα, γιατί έγκλημα ήταν αν εκείνα τα μπουκάλια είχαν βρει το στόχο τους, κι όχι μόνο εμένα αλλά και όλα αυτά να ανώνυμα θύματα που δεν είχαν την τύχη να τους λένε Μάινα για να πάρει διαστάσεις η περιπέτειά τους, όλοι αυτοί με τα σπασμένα σαγόνια, τα σπασμένα κεφάλια, τους μαχαιρωμένους της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, όλους αυτούς που τους κλέβουν στο μετρό και τους χτυπούν στα σκοτεινά σοκάκια, και το ξαναλέω, Έλληνες με έσωσαν, τους ευχαριστώ και νιώθω την ψυχή και την δική τους αγωνία, και αναγνωρίζω την Παιδεία τους, ίσως γιατί κι αυτοί σαν παιδιά είχαν μάθει απ' το σπίτι και το σχολείο τους να δίνουν χωρίς να ρωτάνε να σώζουν χωρίς να υπολογίζουν, να προσφέρουν χωρίς να παίρνουν.

Μα πιο πολύ θα έλεγα πώς Άνθρωποι με έσωσαν, Άνθρωποι, ένα είδος που θέλει δουλειά για να το πετύχουμε, θέλει αγώνα για να το διατηρήσουμε, και αυτοί οι Άνθρωποι θα ήταν άδικο να τους δώσουμε αποκλειστικά φυλετικά χαρακτηριστικά, γιατί είναι όχι μόνον ανάγκη αλλά επιταγή η Δημοκρατική κοινωνία να μην ανέχεται την ανθρώπινη εξαθλίωση χωρίς διαχωρισμό φυλής και χρώματος.

Αντίθετα η Δημοκρατική πολιτεία έχει υποχρέωση να διασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γιατί μόνο πάνω σ' αυτήν μπορεί να διασφαλίσει ένα μεγάλο μέρος της Δημοκρατικής μας υπόστασης, να ενσταλάξει, να εκπαιδεύσει, να γαλουχήσει τους πολίτες να έχουν για διακύβευμα δικαιώματα και όχι συμφέροντα.
Η βία, δεν είναι λύση φίλοι μου, η βία είναι στείρα, δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί απ' αυτήν.
Σε περιόδους κρίσης του πολιτισμού μας, όπως τώρα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο ο άνθρωπος που απεγνωσμένα ψάχνει τη χαμένη του ψυχή.
Εννοείται πως δεν θα γίνω οσιομάρτυρας κανενός. Μου φτάνει να είμαι ένας καλλιτέχνης που αγωνιά για την ζωή τη δική του αλλά και των γύρω του..."

πηγή: Lifo

Τους σιχαίνομαι όλους

 

Την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι του Τζίμη Πανούση με μάλωσε η μάνα μου. Ήταν αρχές των '80ς, όταν η ιστορική κασέτα με τις «Μουσικές Ταξιαρχίες» τρύπωσε σε φοιτητικά κασετόφωνα και μαθητικά Walkman. Τριάντα χρόνια μετά, ο Τζίμης, είναι ένας καλλιτέχνης που θέλεις να τον γνωρίσεις στα παιδιά σου. Δεν είναι ο καλλιτέχνης που άλλαξε, είναι η εποχή τόσο σκάρτη. Και ο Πανούσης μπορεί να χωρέσει μία εποχή μέσα σε μία ατάκα. Μεταξύ μας, ως καλλιτέχνης δεν είναι συνεπής με τη δημιουργία. Γράφει τραγούδια, αλλά δεν τα κυκλοφορεί. Όμως μπορείς να πάρεις κομμάτια που έγραψε πριν από είκοσι χρόνια και να τα προβάλλεις πάνω στο σκισμένο πανί των ημερών μας. Μου λέει ότι παλαιότερα, όταν τον δέσμευαν συμβόλαια με τη δισκογραφική εταιρία, είχε και μια συνέπεια στη μουσική δημιουργία. Τώρα δεν υπάρχει αυτή η πίεση, δεν ζορίζει και ο ίδιος τον εαυτό του. Άλλωστε θεωρεί ότι ο δημόσιος λόγος, μπροστά στο ραδιοφωνικό μικρόφωνο, είναι πιο ενδιαφέρουσα υπόθεση από την καλλιτεχνική δημιουργία. Εκεί, δίπλα στο μικρόφωνο του Ράδιο 9, τον συναντήσαμε με τη Μαρία Μαράκη.

Δεν νομίζεις ότι αδικείσαι ως καλλιτέχνης; Κανένας δεν σε αντιμετωπίζει ως μουσικό.

Λογικό. Τα άλλα που κάνω και λέω έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον...

Δίσκο πότε θα βγάλεις;

Μα γράφω συνέχεια. Απλώς δεν τα κυκλοφορώ.

Γιατί δεν τα σπρώχνεις όπως ο Πάριος ή ο Πλιάτσικας; Μπορείς να τα δώσεις και εντελώς δωρεάν στον κόσμο...

Φιλανθρωπία θα κάνουμε; Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Αλλά, εντάξει, κάποτε θα έρθει μία κατάλληλη στιγμή και θα τα βγάλω...

Ποιο είναι το καλύτερο τραγούδι που έχεις γράψει;

Δεν μου αρέσει κανένα τραγούδι από τα δικά μου.

Ούτε το Γυφτάκι;

Άντε, το Γυφτάκι είναι ένα καλό τραγούδι. Όπως και το «Ενα τραγούδι για τον χειμώνα» με την πρώτη μάνα τραβεστί. Αυτά μπορεί να μου αρέσουν αλλά μόνο όταν έχω τη δυνατότητα να τα ακούσω ως ακροατής...

Τι μουσική ακούς;

Συνειδητά δεν ακούω μουσική. Ακούω μόνο για τη μικρή μου κόρη, όταν της κάνω μουσική ομοιοπαθητική. Βάζεις στο παιδί να ακούει Ρουβά. Ε, θα το σιχαθεί και δεν θα θέλει να τα ακούει όταν μεγαλώσει. Το έκανα και με το μεγάλο μου γιο και τώρα ακούει και παίζει κάτι περίεργα, trash metal, τέτοια πράγματα. Και μετά στο αυτοκίνητο ακούω μόνο τον ραδιοφωνικό σταθμό στον οποίο εργάζομαι, έτσι για να ξέρω τι γίνεται...

Είσαι ένας καλλιτέχνης που δεν έχει πρόσφατο σουξέ και δεν κυκλοφορεί καινούργια πράγματα. Ομως χρειάζεται μέσο για να βρει κάποιος τραπέζι στο «Γυάλινο» που εμφανίζεσαι...

Μα εδώ και τριάντα χρόνια έχω δουλέψει πάνω στη σχέση με τον κόσμο. Τώρα ας πούμε παρουσιάζω κομμάτια από όλες τις παραστάσεις μου και ο κόσμος τα βλέπει σαν καινούργια. Ξέρεις τι θα ήθελα; Να με αντιμετωπίζουν όπως τον «Ηλία του 16ου» που το βλέπεις πολλές φορές και δεν προσέχεις καν τι λέει. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την αύρα και την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή...

Τώρα θα μπορούσες να γίνεις κάτι σαν αυτό που συχνά κοροϊδεύεις: το τραγούδι της εποχής, η φωνή της αντίστασης...

Μπα, αποκλείεται. Αν δεν σε παίξει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν έχεις ελπίδα. Και αυτοί στα εκλογικά τους κέντρα πάντα τα ίδια παίζουν εδώ και τριάντα χρόνια...

Στ' αλήθεια βάζεις παριζάκι στο φάκελο και τον ρίχνεις στην κάλπη;

Φυσικά και το έχω κάνει. Επίσης μου αρέσει και το άλλο: μπαίνω στο παραβάν και κάθομαι μέσα επί ώρα...

Εγώ πάντως μπορώ να σου διαβάσω στίχους σου που ακυρώνουν τη διάθεση ανατροπής, βγάζουν συντήρηση. Δηλαδή το «Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι» μέχρι και που αρέσει στον Καρατζαφέρη...

Δεν νομίζω. Σιχαίνομαι οτιδήποτε πατριωτικό. Αυτά που βγαίνουν από μέσα μου δεν είναι ελεγχόμενα, είναι αυθόρμητα. Μπορεί και να βγαίνει μία συντήρηση, μου το έχουν πει και άλλοι. Έχω μία πλευρά βαθιά συντηρητική. Αυτό μου αρέσει γιατί η ακραία συντήρηση είναι επαναστατική. Άλλωστε στην κανονική μου ζωή είμαι ένας τυπικός οικογενειάρχης, μπαμπάς, μονογαμικός. Ο Σαμουήλ στο Κούγκι ήταν ένας χαβαλές καλόγερος. Και εγώ έχω μεγαλώσει με τα κολλήματα μου. Με μάνα στην ΕΠΟΝ, πατέρα στη Μακρόνησο και τη γιαγιά να μου λέει για τη Σμύρνη. Ε, το κατοχικό το έχω μέσα μου...

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να συγκινείται με την ελληνική σημαία;

Ναι. Μόνο που το ρίγος που αισθανόμαστε χαμηλά στην πλάτη, σε μένα εκδηλώνεται λίγο πιο κάτω και φεύγει δια της φυσικής οδού. Όχι, ποτέ δεν συγκινήθηκα. Και αυτό το θεωρώ ελάττωμα. Δεν είμαι οπαδός μίας πατρίδας, μίας ομάδας, μίας θρησκείας και έτσι έχω στερηθεί χαρές. Στο τέλος ζηλεύω αυτούς που έχουν τέτοια πάθη. Εγώ έχω πάθος με το πορνό. Φτιάχνω κολάζ και βίντεο με πορνό, έτσι για να έχω και καλλιτεχνικό άλλοθι. Θεωρώ συναδέλφους μου τους ανθρώπους που δουλεύουν στο πορνό. Το πορνό και το ποδόσφαιρο είναι δύο καταστάσεις στις οποίες δεν μπορώ να συμμετάσχω, αλλά μπορώ να τις δω σαν καθρέφτη της κοινωνίας. Δες ένα ελληνικό πορνό και θα καταλάβεις ότι αυτή η χώρα είναι «Εμείς οι βλάχοι όπως λάχει». Κοίτα και την παράγκα στο ποδόσφαιρο. Την παίρνεις όπως είναι και τη βάζεις στην πολιτική, είναι ακριβώς το ίδιο. Και μετά μου λες να βγάλω δίσκο. Αφού τα πάντα έχουν καταστραφεί, μαζί και η δισκογραφία. Μας έχει διαλύσει η τρόικα εσωτερικού: πολιτικοί, δημοσιοκάφροι πλούσια αμειβόμενοι από εκδότες κατασκευαστές και οι συνδικαλιστές...

Πώς βλέπεις να εξελίσσεται αυτή η κρίση; Είναι ικανή η ηγεσία να οδηγήσει στην υπέρβαση της;

Πλάκα κάνεις. Στην αρχή, βλέποντας τον Γιώργο, είχαμε πιστέψει ότι πρόκειται για έναν όχι και τόσο έξυπνο γόνο των Παπανδρέου. Όμως αυτός είναι ένα όνειδος, ένα ψοφοδεές άτομο. Φαντάσου ότι οι συμμαθητές του από το σχολείο μου λένε πως ήταν μισάνθρωπος, μόνος του σε μία γωνία και με κακά ελληνικά...

Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι δύσκολο να σε έχουν ταγμένο να κυβερνήσεις...

Όχι. Ο πατέρας του τον απέρριπτε και είχε μία μητέρα υπερπροστατευτική. Χαζό παιδί, μαμά γεμάτο. Στην αρχή νομίζαμε ότι μας έφερε εδώ από χαζομάρα και ανικανότητα. Δεν ήταν, όμως, αυτό...

Μα μας έφερε ο Γιώργος εδώ; Εγώ πιστεύω ότι πληρώνουμε τα λάθη των τελευταίων πενήντα ετών...

Και όμως, αυτό που ζούμε τώρα με το μνημόνιο, θα μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει αν διατηρούσε κάποιες πατριωτικές αντιστάσεις. Όταν βγάζουν τις αμυγδαλές σε αυτά τα παιδιά, τους αφαιρούν και την τσίπα. Zero tsipa. Είναι χωρίς φιλότιμο, σπαταλάει την αδρεναλίνη στο κανό και ταξιδεύει συνέχεια επειδή μαστουρώνει με το τζετ λαγκ. Αυτός και ο Στρος Καν είναι μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές, ταγμένοι να φέρουν εις πέρας συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Ακόμα δεν ξέρω τι είδους επιχειρήσεις, αλλά θα μάθω...

Σου αρέσει κανένας υπουργός;

Τους σιχαίνομαι όλους. Μας έχουν πετάξει και αυτήν την πατάτα με την πράσινη ανάπτυξη, ενώ στην πραγματικότητα ο Γιώργος και η Μπιρμπίλη έχουν υποσχεθεί χιλιάδες ανεμογεννήτριες σε συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Και τώρα θα γεμίσουν τις Κυκλάδες με αυτές, πάει θα καταστρέψουν τα πάντα..

Πώς θα είναι η χώρα σε δέκα χρόνια;

Θα αλλάξουν πολλά. Αν ισχύουν αυτά που ακούω και διαβάζω για τον ορυκτό και ενεργειακό πλούτο της Ελλάδας, τότε θα μας κάνουν σαν τη Νιγηρία. Θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και οι πολυεθνικές θα δολοφονούν το περιβάλλον μας. Και με το που ανοίξει η πρώτη πετρελαιοπηγή, θα ανοίξει και θέμα στην Θράκη...

Δεν γίνεται να έχουμε πετρέλαια χωρίς πολυεθνικές και συνεκμετάλλευση...

Ναι, αλλά κάνε κάτι πατριωτικό, όπως έκανε η Κύπρος με τα δικά της κοιτάσματα...

Τώρα που είπες Κύπρος... Πήγες στη συναυλία στον Άγιο Παντελεήμονα;

Πήγαν όλοι, κουτσοί, στραβοί. Εγώ δεν μπορούσα, είχε ΜΑΤ. Όμως ένας σοβαρός δημοσιογράφος να υπήρχε, θα έψαχνε το κόστος αυτής της συναυλίας με τους 113 τεχνικούς και τα ακριβά μηχανήματα. Μιλάμε για τεράστιο κόστος. Ας τα έδιναν για να αγοράσουν τουαλέτες στους μετανάστες, αφού έχουμε καταντήσει μια αποθήκη ψυχών -ας ζήσουν οι άνθρωποι με στοιχειώδη αξιοπρέπεια...

Έχεις καμιά ιδέα για το μεταναστευτικό;

Έρχονται εσκεμμένα, υπάρχει σχέδιο και με μία πατριωτική πολιτική θα μπορούσαν να πάνε κάπου αλλού.

Μη μου πεις κι εσύ ότι υπάρχει σχέδιο άλωσης...

Όχι. Αλλού είναι τα λεφτά. Να δεις που στο μέλλον αυτοί οι άνθρωποι κάπου θα χρειαστούν...

Ίσως τα παιδιά τους να αγαπήσουν την Ελλάδα περισσότερο απ' όσο εμείς...

Ας τους κάνουμε τουαλέτες, ας τους κάνουμε και ένα τζαμί γιατί αλλιώς θα τη μισήσουν και αυτοί. Αλλά τι σου λέω τώρα; Δεν υπάρχει ελπίδα όσο δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα κομματόσκυλα...

Μα έχουμε αστική δημοκρατία...

Έχουμε κυβέρνηση μειοψηφίας, χωρίς ισονομία και αξιοκρατία. Όταν η Νταλάρα είναι υφυπουργός ως ξαδέρφη του Ραγκούση, τι άλλο να πεις; Έκανε ο Γιώργος μία ΜΚΟ με την παρέα του και βάλθηκαν να κυβερνήσουν τη χώρα. Τώρα χρειαζόμαστε κυβέρνηση συνεργασίας με απλή αναλογική...

Θα σου προκύψει και Καρατζαφέρης...

Όχι, δεν θα έχει τηλεπωλητές φασιστικών βιβλίων...

Μα τους ψηφίζει ο κόσμος...

Ο κόσμος ψήφισε και τον Χίτλερ...

Άρα ο κόσμος είναι βλάκας...
Όχι, είναι εγκλωβισμένος. Όμως όπως μας εξέπληξε τον Δεκέμβρη, έτσι θα το κάνει και άλλη φορά. Και θα είναι πάλι μαζικό, πάλι οι γριές θα δέρνουν τα ΜΑΤ με τις τσάντες...

«Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο». Γιατί το τελευταίο σου βιβλίο έχει αυτόν τον τίτλο;

Το βιβλίο περιγράφει το βρώμικο 2009, την τελευταία χρονιά της κυβέρνησης Καραμανλή. Και ο τίτλος θέλει να δείξει πως κάποιος άλλος αποφασίζει για σένα, για τη ζωή σου. Το επόμενο θα έχει τίτλο «Ο Γιώργος σκέφτεται για σένα στο Μαξίμου». Και έρχονται χειρότερα. Ας πούμε ο Σαμαράς. Άνθρωπος που είχε σχέση με τη Βίσση. Τι ντροπή...Λες και δεν υπάρχουν άλλες καλλιτέχνιδες...

του Κώστα Γιαννακίδη 21/12/2010 (protagon.gr)

Κι αν δεν διαβάσατε μέχρι σήμερα τη συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στα τρία μπλογκς του νησιού (πάνω από 20.000 αναγνώσεις μέχρι σήμερα), κάντε το εδώ:

 http://antiparos-blog.blogspot.com/2009/08/blog-post_28.html

Οι εκπομπές του Τζίμη στο Ράδιο 9 ανεβαίνουν καθημερινά εδώ (σε μορφή embedded video) και εδώ (σε  μορφή link για αποθήκευση στο PC)