Η "παράλειψη" του Στέλιου Μάινα να καταδικάσει τους μετανάστες και να κρατήσει σκληρή στάση, μετά την επίθεση εναντίον του από αλλοδαπούς στην πλ. Βικτωρίας και τον ξυλοδαρμό του σχολιάστηκε επικριτικά από αρκετούς. Ένας από τους επικριτές στης στάσης του ηθοποιού και της τοποθέτησης του στο ζήτημα, με κείμενο του στο www.aixmi.gr , ήταν και ο Θέμος Αναστασιάδης που σχολίασε : "αυτή την αντίδραση δεν την καταλαβαίνω. Είσαι θύμα ενός περιστατικού. Ε, λοιπόν εγώ το βρίσκω λίγο υποκριτικό να βγαίνεις μετά και να λες ότι αυτό δεν αλλάζει τα συναισθήματα κτλ κτλ...Νομίζω ότι συγκαλύπτεις το πρόβλημα ".
Μάλλον το σχόλιο αυτό (αλλά και διάφορα άλλα) ήταν η αιτία που ο Στέλιος Μάινας, επανήλθε με νέο κείμενο-απάντηση στο aixmi.gr. Δεν είναι και λίγο να σε ξυλοκοπούν και να κατηγορείσαι μετά και για υποκρισία, επειδή δεν κάνεις τα χατίρια άλλων.
Το νέο κείμενο του Στέλιου Μάινα:
"Δεν είμαι υποκριτής, αλλά δεν είμαι και ήρωας...
Είμαι ένας άνθρωπος με σαρκίο που θέλει να το θρέψει, να ευτυχήσει, να ζήσει, και φυσικά κάθε ενέργεια που θα μου αφαιρούσε αυτό το δώρο, μου δημιουργεί φόβο. Τον φόβο των ανθρώπων απέναντι στον πόνο και στον Θάνατο.
Πάντα προχωρούσα ανέμελα στη γειτονιά μου, χωρίς καμιά υποψία και φόβο πως μπορεί να μου συμβεί κάτι κακό, ίσως από την ενστικτώδη αντίδραση στο φόβο που όταν τρυπώσει μέσα σου, σου αφαιρεί την απόλαυση της ζωής, σε μετατρέπει από χαρούμενο σε δυστυχισμένο από ανοιχτό σε όστρακο.
Μεγάλωσα με ελληνική Παιδεία, σε μια γειτονιά που ο ένας εμπιστευόταν τον άλλον, σε μια γειτονιά που η γειτόνισσα μας έφερνε μια κούπα ρύζι όταν δεν είχαμε και εμείς με τη σειρά μας ξενυχτάγαμε πάνω απ' το προσκέφαλο του γείτονα που ήταν άρρωστος. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά που όταν έφευγε η μάνα μου για έκτακτη δουλειά με εμπιστευόταν στους γείτονες, κι όχι άδικα.
Πήγα σ' ένα σχολείο που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας εμπότιζαν με τις ιδέες της ελληνικής Παιδείας, της κατανόησης της ανεκτικότητας και του ανθρωπισμού.
Οι δάσκαλοί μου είχαν περάσει κατοχή και πόνο, είχαν δει σαν τους γονείς μας το θάνατο και το αίμα, είχαν δει αδελφοσκοτωμούς και διχόνοιες και ήξεραν πως μόνο αν μας ενσταλάξουν την αγάπη και την ομόνοια, οι επόμενες γενιές θα επιβιώσουν την ιδέα της πατρίδας, του τόπου που μας γέννησε όλους και αγαπάμε. Πως μόνο αν πιστέψουμε σε αξίες, θα μας κρατήσουν ενωμένους...
Μεγάλωσα και πιστεύω μέχρι σήμερα δεν πρόδωσα τους γονείς και τους δασκάλους μου. Δεν μου φτάνει να πιστεύω στην ιδέα του ανθρωπισμού, θέλω και να την μεταδίδω, σαν βάκιλο, να κολλήσουν όσοι μπορούν περισσότεροι αυτή την αρρώστια που μας ενώνει αντί να μας χωρίζει και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, χωρίς μιζέριες, να ξέρουμε πως δώσαμε τη σκυτάλη, και πως η φλόγα δεν σβήνει, θα συνεχίσει να ανάβει στα μυαλά κάποιων άλλων.
Μέχρι που έφτασε ένα περιστατικό για να δοκιμάσει τις αντοχές μου, γιατί στον καθένα μας θα υπάρξουν δοκιμασίες στη ζωή του που θα τον τεστάρουν.
Φυσικά το περιστατικό που μου συνέβη με φόβισε, με άγχωσε, με προβλημάτισε.
Είδα πως ό,τι φτιάχνουμε στη ζωή, ό,τι έχουμε επενδύσει ό,τι έχουμε ονειρευτεί, μπορεί για μια στιγμή να χαθεί, έτσι πεζά και απλά, για ένα κωλοκινητό, για μια χρυσή αλυσίδα, για ένα μάτσο ευρώ. Και μάλιστα ανακάλυψα πως αυτό, την ύβρη στη ζωή, τώρα στη δική μου περίπτωση, δεν την έκαναν κάποιοι συμπατριώτες μας αλλά κάποιοι ξένοι, κάποιοι που αν τραυματίσουν, αν σκοτώσουν δεν θα αισθανθούν ένοχοι γιατί δεν έχουν δώσει ας πούμε μια αντίστοιχη αξία στη ζωή τους και στη ζωή των άλλων κατά συνέπεια. Κάποιοι που είναι έτοιμοι για όλα γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Και είπα το έγκλημα πρέπει να τιμωρείται, αλλά είναι απλουστευτικό και άδικο να καταδικάσεις τους πάντες για όλα τα κακά της γης. Κανένα συγχωροχάρτι δεν δίνω στο έγκλημα, γιατί έγκλημα ήταν αν εκείνα τα μπουκάλια είχαν βρει το στόχο τους, κι όχι μόνο εμένα αλλά και όλα αυτά να ανώνυμα θύματα που δεν είχαν την τύχη να τους λένε Μάινα για να πάρει διαστάσεις η περιπέτειά τους, όλοι αυτοί με τα σπασμένα σαγόνια, τα σπασμένα κεφάλια, τους μαχαιρωμένους της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, όλους αυτούς που τους κλέβουν στο μετρό και τους χτυπούν στα σκοτεινά σοκάκια, και το ξαναλέω, Έλληνες με έσωσαν, τους ευχαριστώ και νιώθω την ψυχή και την δική τους αγωνία, και αναγνωρίζω την Παιδεία τους, ίσως γιατί κι αυτοί σαν παιδιά είχαν μάθει απ' το σπίτι και το σχολείο τους να δίνουν χωρίς να ρωτάνε να σώζουν χωρίς να υπολογίζουν, να προσφέρουν χωρίς να παίρνουν.
Μα πιο πολύ θα έλεγα πώς Άνθρωποι με έσωσαν, Άνθρωποι, ένα είδος που θέλει δουλειά για να το πετύχουμε, θέλει αγώνα για να το διατηρήσουμε, και αυτοί οι Άνθρωποι θα ήταν άδικο να τους δώσουμε αποκλειστικά φυλετικά χαρακτηριστικά, γιατί είναι όχι μόνον ανάγκη αλλά επιταγή η Δημοκρατική κοινωνία να μην ανέχεται την ανθρώπινη εξαθλίωση χωρίς διαχωρισμό φυλής και χρώματος.
Αντίθετα η Δημοκρατική πολιτεία έχει υποχρέωση να διασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γιατί μόνο πάνω σ' αυτήν μπορεί να διασφαλίσει ένα μεγάλο μέρος της Δημοκρατικής μας υπόστασης, να ενσταλάξει, να εκπαιδεύσει, να γαλουχήσει τους πολίτες να έχουν για διακύβευμα δικαιώματα και όχι συμφέροντα.
Η βία, δεν είναι λύση φίλοι μου, η βία είναι στείρα, δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί απ' αυτήν.
Σε περιόδους κρίσης του πολιτισμού μας, όπως τώρα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, μόνο ο άνθρωπος που απεγνωσμένα ψάχνει τη χαμένη του ψυχή.
Εννοείται πως δεν θα γίνω οσιομάρτυρας κανενός. Μου φτάνει να είμαι ένας καλλιτέχνης που αγωνιά για την ζωή τη δική του αλλά και των γύρω του..."
πηγή: Lifo
+%5B640x480%5D.JPG)
7 σχόλια:
Σαν ηθοποιος δεν μου αρεσει αλλα δε ν μπορω να αρνηθω οτι απ το κειμενο που αναρτηθηκε διαφαινεται ενας ανθρωπος με ηθος, υγεια στην σκεψη και συγχρονους προβληματισμους.
Μπραβο του λοιπον γιατι και μετα
απο μια τετοια επιθεση ευκολα μπορει να πεσει κανεις στην καφριλα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα παρακολουθήσει όλο το σήριαλ, αν και οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αναμενόμενες. Νομίζω ότι η απάντηση στο πώς θα συμπεριφερόταν ο κάθε ένας από εμάς εάν βρισκόταν σε τέτοια θέση, είναι πολύ δύσκολη. Και όταν λέω "εμάς", εννοώ όλους όσους υποστηρίζουμε ως αρχή το ότι ο άνθρωπος παραμένει συνάνθρωπος, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος και οικονομικής εξαθλίωσης. Ο Μάινας κέρδισε το σεβασμό μου και το θαυμασμό μου, ήδη από εκείνη την πρώτη του αντίδραση, που έτυχε να παρακολουθήσω και τώρα ακόμη περισσότερο. Σε μία πόλη που ο φόβος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των μεν για τους δε και σε μια εγωκεντρική κοινωνία, όπου η εχθρότητα του ατόμου απέναντι σε όλους τους άλλους είναι τόσο έκδηλη με τόσους διαφορετικούς τρόπους, το να ξεπερνά κανείς το γεγονός ότι κινδύνεψε η ζωή του και να τηρεί αυτήν την αξιοπρεπή, ψύχραιμη και πιστή στις αρχές του θέση, είναι μια όαση. Ο κίνδυνος και ο φόβος βγάζουν στην επιφάνεια τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτα και αντανακλαστικά και αυτός που καταφέρνει να τα δαμάσει αυτά, είναι και αυτός που κάνει το βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Και δυστυχώς, αυτό δεν είναι καν αυτονόητο πλέον.
Βομβαρδίζομαι καθημερινά και με χίλιους τρόπους με όλη αυτήν την τρομολαγνεία και όλα αυτά τα γεγονότα και ομολογώ ότι φοβάμαι. Προσπαθώ να μην αφήνω αυτόν το φόβο να με οδηγεί και σε καμία περίπτωση δεν τσουβαλιάζω τους ανθρώπους, βάσει εξωτερικών χαρακτηριστικών, αλλά... Αλλά για παράδειγμα, προχθές πολύ αργά το βράδυ, οδηγούσα στους άδειους δρόμους του κέντρου και κει σε κάτι στενά, σταματημένη στο φανάρι, παρατήρησα διάφορους ανθρώπους όλων των αποχρώσεων να περπατούν και ναι, ομολογώ ότι κλείδωσα τις πόρτες και έβαλα ταχύτητα. Και ομολογώ επίσης ότι μια φιλική ματιά και ένα φιλικό χαμόγελο που μου προσέφερε ένας αφρικανός συμπολίτης μου, ίσως επειδή παρατήρησε τις κινήσεις μου, με έκανε να ντραπώ. Είχα βρεθεί κάποια στιγμή σε μια αφρικανική χώρα και το να ανταλλάσσει ο κόσμος στο δρόμο χαμόγελα με αγνώστους, ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Παρόλη τη φτώχεια, οι άνθρωποι χαμογελούν στους ανθρώπους και το γεγονός αυτό με είχε εντυπωσιάσει. Και γω εδώ, μέσα στο αυτοκίνητό μου, χορτασμένη, δεν είχα καν τα κότσια να ανταποδώσω κάτι τόσο απλό, που να πάρει ο διάολος! Δεν εχθρεύομαι κανέναν, αλλά κάποιες φορές φοβάμαι. Και σήμερα ντρέπομαι γι' αυτό το χαμόγελο που δεν προσέφερα. Σε ποιον να ζητήσω συγνώμη τώρα?
Αστειότητες ενός δημοσιογράφου(;).
Ποιός μιλάει για υποκρισία ο άνθρωπος που έχει καλλιεργήσει και καλλιεργεί την υποκουλτούρα εδώ και χρόνια. Ραδιόφωνα εκπομπές περιοδικά εφημερίδες με παραδικαστικό χρώμα και μίζες εκατομμυρίων.
Και μετά μας φταίει ο κ. Μάινας.
Μάλλον άλλοι είναι αυτοί που πρέπει να κυνηγηθούν και όχι από μετανάστες.
Καληνύχτα μας.
Ibis
Μα ποιος άλλος θα αντιδρούσε έτσι, αν όχι αυτός ή εκείνοι οι άλλοι υποθέτω, που ουρλιάζουν εδώ και κει? Κανείς σκεπτόμενος και ηθικός (όχι βέβαια με την έννοια του «τάξις και ηθική»…) άνθρωπος δεν θα κατηγορούσε κάποιον στη θέση του Μάινα για υποκρισία. Θα μπορούσε ενδεχομένως να επιχειρηματολογήσει, για να υποστηρίξει τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε ο Μάινας να υιοθετήσει διαφορετική στάση, εάν αυτή ήταν η άποψή του. Αλλά δε βαριέσαι? Ποιος επιχειρηματολογεί πλέον? Αρκεί να έχεις βήμα και να φωνάζεις δυνατότερα απ’ τους άλλους και μπορείς να πεις και το «πάτερ ημών» που λέει ο λόγος και να το πλασάρεις για επαναστατικό μανιφέστο.
Ο Θέμος Αναστασιάδης αποτελεί μία χαρακτηριστική μορφή ενός σπινθηροβόλου νου με χαμηλές ηθικές αντιστάσεις που μπλέχτηκε με τα μήντια από πλακίτσα και βρέθηκε να εκτελεί χρέη κομιστή και trash-τηλεπερσόνας. Δεν είμαστε εμείς που θα τον κρίνουμε, μια ολόκληρη κοινωνία τον έχει αποκηρύξει (και δεν εννοώ αυτή των καναλιών και του τύπου, ούτε φυσικά του ολυμπιακού λαού). Καλύτερα να δούμε την παρέμβαση του κομιστή ως αφορμή για μία πιο επεξηγηματική θέση από τον Στέλιο Μάινα σχετικά με την αντίδραση του στο συμβάν, αλλά και σχετικά με τον τρόπο που μπορεί ένας σκεπτόμενος να διοχετεύσει την οργή του και το θυμό του λίγο πιο μακριά από εκεί που φτάνει το χέρι του.
O ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΣΤΕΛΙΟ ΜΑΪΝΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4618940
Δυστυχώς, το πρόβλημα με την είσοδο τόσων χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα, δεν μπορεί να λυθεί ούτε στο καφενείο, ούτε στις πλατείες, ούτε στον Έβρο. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και ένας φαύλος κύκλος. Όσο για τη διατήρηση του δυτικού τρόπου ζωής, εκμεταλλευόμαστε (ως χώρα, ως ΕΕ, ως ΝΑΤΟ ή ως και γω δεν ξέρω τι άλλο) τις φυσικές πηγές και τα φτηνά εργατικά χέρια του υπόλοιπου κόσμου, τότε θα δημιουργούνται στρατιές απελπισμένων ανθρώπων, που θα ξεχύνονται προς πάσα κατεύθυνση, με οποιοδήποτε κόστος. Γιατί τόσες χιλιάδες ανθρώπων αφήνουν την πατρίδα τους? Γιατί κινδυνεύουν, πεινάνε, πεθαίνουν. Και τότε είναι που αναδύονται η βία, οι εξτρεμιστές, οι φανατικοί. Γιατί τους συμβαίνουν όλα αυτά? Χμμ…
Τα σχόλια στο παραπάνω άρθρο, τα βρήκα πολύ τρομακτικά. Αν όμως όλο αυτό το μένος στρεφόταν προς αυτούς, που πραγματικά μας έχουν πάρει τα σώβρακα, τότε ίσως να άλλαζε κάτι. Προφανώς, δεν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται ότι π.χ. ο Αναστασιάδης περιφερόταν στα γαλλικά σύνορα, με μερικά μύρρια ευρώ σε σακούλες. Απλό και καθημερινό, ποιος από μας δεν το έχει κάνει? Αλήθεια, έμαθε ποτέ κανείς το γιατί? Έμαθε ποτέ κανείς ποιοι έχουν παντελονιάσει όλα αυτά τα αστρονομικά ποσά (που 5 ζωές να δουλέψουμε όλοι μαζί δε θα μαζέψουμε ούτε το ένα εκατοστό) από τα τόσα σκάνδαλα, χρηματιστήρια, βατοπέδια, siemens και το βαρέλι δεν έχει πάτο? Και μας φταίνε οι μετανάστες? Έχουμε τρελαθεί εντελώς?
Μου φταίει εμένα ο μετανάστης, επειδή πάω στο νοσοκομείο και κινδυνεύω να ψοφήσω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι? Το μετανάστη πληρώνω επί 15 συναπτά έτη, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει? Όχι. Το ΙΚΑ πληρώνω. Με τόσα λεφτά που τους έχω σπρώξει, έπρεπε με το που θα πάταγα το πόδι μου στα επείγοντα να με κερνάνε καφέ και κουλουράκι τουλάχιστον. Αντί για καφέδες και κουλούρια όμως, πήγαν και πήραν ομόλογα, με το δικό μου τον παρά. Και με το δικό μου τον παρά έχουν γίνει όλοι μάγκες και κυκλοφορούν σαν τις Αντουανέτες και μου λένε για θυσίες, που πρέπει να κάνουμε, μόνο που ο πληθυντικός είναι της μεγαλοπρεπείας, σε μένα αναφέρονται μόνο. Και με το που εμφανίζονται στην τηλεόραση, την κλείνω και κρύβω και καλού-κακού το πορτοφόλι μου, μην πεταχτεί κανά χέρι και μου πάρει και κάτι ψιλά, που έχουν ξεμείνει.
Όχι παιδιά, δε μου φταίει ο μετανάστης. Μου φταίνε οι άποικοι.
Δημοσίευση σχολίου