Η επιτομή του κενού.Ο δοκησίσοφος Υπουργός - Υπουργός Τουρισμού , υπουργός Υγείας ή τουρίστας Υπουργός Υγείας;

κάμερα είναι αυτό; από πού μιλάνε;

«Δεν είμεθα σχολιαστές του παρόντος»...

Υπάρχουν κι ευτυχισμένοι πολιτικοί, και μάλιστα της κυβερνητικής παράταξης. Κι ας πέφτουν βροχηδόν τα σκάνδαλα, κι ας πέφτουν τα ποσοστά του κόμματός τους, κι ας πέφτουν ολοένα και πιο καταθλιπτικά τα βάρη στην πλάτη των αδυνάμων, αυτοί, ασάλευτοι στο ύψος της μακαριότητάς τους, εμφανίζονται στην αγαπημένη τους τηλεόραση με ένα χαμόγελο που το ζηλεύουν σίγουρα οι διαφημιστές και με ένα λέγειν ακατάσχετο και ακατάσχετα ναρκισσευόμενο.

Τυπικό παράδειγμα, ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, υπουργός Υγείας, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Τυγχάνει δηλαδή πολιτικός προϊστάμενος (ή υπεύθυνος, για να μετακινηθούμε σε μια γλώσσα με ήχο αλλά δίχως νόημα) σε έναν χώρο δεινώς ταλανιζόμενο, αν δεν με απατά η πείρα μου, ίδια ακριβώς με την πείρα αναρίθμητων Ελλήνων που χρειάστηκε κάποια στιγμή να τρέξουν στα νοσοκομεία, για τον εαυτό τους ή για πάσχοντα άνθρωπό τους: εξαντλητικές αναμονές λόγω του λειψού προσωπικού, εκνευρισμός, κάμποσες εξετάσεις «σε πέντε μήνες» κι άλλες έξω, σε ιδιωτικά εργαστήρια, μιας και υπάρχουν αξονικοί τομογράφοι αχρηστευμένοι από τον χρόνο και άλλοι απλώς αποθηκευμένοι, «μέχρι να ρθει ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι»· ένα χάος, όπου ακόμα δεν έχει εμφανιστεί θεός (ή έστω υπουργός - μεσσίας) για να του δώσει μορφή και ρυθμό.

Μολαταύτα... Μολαταύτα, «εμείς οι πολιτικοί δεν είμαστε σχολιαστές του παρόντος» είπε και ελάλησε τις προάλλες ο κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος με την τωρινή θητεία του αποδεικνύει δύο τινά: Πρώτον, ότι ναι, θα μπορούσε να τα πάει χειρότερα και από ό,τι τα πήγε ως δήμαρχος Αθηναίων (δις - ή δυσ., όπως λέμε δυστυχώς), και ως υπουργός Τουρισμού. Και δεύτερον, ότι ακόμη και η χείριστη (όπως καταμαρτυρούν νοσηλευόμενοι και νοσηλευθέντες) θητεία του κ. Νικήτα Κακλαμάνη στο ίδιο υπουργείο, της Υγείας, δεν ήταν τελικά η χειρότερη δυνατή· αφύσικο και αγραμμάτιστο ή όχι, έχει εντέλει και το «χείριστος» παραθετικά, δεν είναι η οροφή (πυθμένας μάλλον) όπως νομίζαμε.

Επαιζε λοιπόν στην ασφαλή γυάλινη σκηνή τον οικείο του ρόλο του μειλίχιου και σώφρονος πολιτικού ο κ. Αβραμόπουλος, του «συναινετικού». Δεν ήταν παρά μία από τις συνήθεις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, οι οποίες λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν παραστάσεις, μικρά θεατρικά όλο μελό και δοκησισοφία και χαμόγελο, να ένα χαμόγελο. Μόνο που, όπως άλλωστε και της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, πρόκειται για ένα χαμόγελο που σχηματίζεται αποκλειστικά από το μυϊκό σύστημα του προσώπου, χωρίς καμία συμμετοχή του βλέμματος, και το οποίο το υπαγορεύουν οι ίματζ μέικερ, που έχουν βέβαια τους λόγους τους να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι πολιτική και εμπόριο προϊόντων δεν διαφέρουν σε πολλά.

Ενας πολιτικός, όπως ο κ. Αβραμόπουλος, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και αποσαφηνίζει σε υψηλό τόνο ότι «δεν είναι σχολιαστής του παρόντος», δεν χαλάει φυσικά λέξεις και σκέψεις παρά για βαθιές έννοιες όπως «πρωθυπουργική καταλληλότητα», «παράσταση νίκης», «λίστα δημοτικότητας» και τα συναφή. Επιπλέον, εφόσον ξεκαθαρίζει ότι «η κυβέρνηση έχει σχέδιο με βάθος χρόνου», μέγα βάθος, λογικό είναι να έχει την όρεξη να μιλήσει μόνο για τα υψηλά και τα σπουδαία, τα μελλοντικά, τα οραματικά. Τα σημερινά, τα ασήμαντα και τα τριμμένα δεν μπορεί και δεν πρέπει να απασχολούν τον στοχασμό του ούτε και να φαλκιδεύουν τον ελεύθερο χρόνο του, ο οποίος στην περίπτωση του υπουργού Υγείας μάλλον είναι αρκετός, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι διατηρεί στασίδι σε δέκα κανάλια και είκοσι ραδιόφωνα ταυτόχρονα, ενώ βεβαίως δεν λείπει ποτέ από κάθε είδους πανηγυρικές εκδηλώσεις.

Ολόκληρο διάγγελμα είχε εκτοξεύσει προ καιρού καταπάνω μας όταν κήρυξε το τέλος του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, όταν δηλαδή παρουσίαζε το πεπαλαιωμένο σαν καινοφανές, το αναμενόμενο και υποχρεωτικό σαν ριζοσπαστικό και πρωτοποριακό και το ξένο σαν δικό του. Διότι, όπως θυμόμαστε, επρόκειτο απλώς για την υλοποίηση μιας απόφασης η οποία είχε ήδη ληφθεί, και μάλιστα από άλλον υπουργό· και δεν επρόκειτο καν για άμεση και άνευ όρων και ορίων υλοποίηση, αλλά για άνευ ουσιώδους λόγου και αυθεντικής αιτίας (πλην της επικοινωνιακής, εννοείται) ανακοίνωση ότι μια απόφαση ήδη και από άλλον ειλημμένη θα υλοποιηθεί σε τρία ή δεκατρία τέρμινα.

Το μηδέν σαν θέμα και σαν θέαμα. Και σαν αφορμή για λιβανωτούς προς εαυτόν, για κείνη την ακίνδυνη αυτοδιαφημιστική φλυαρία που παριστάνει το έργο. Για τις εντατικές όμως που παραμένουν σφραγισμένες δεν είχε και δεν έχει τίποτε να πει ο υπουργός (Υγείας, αν δεν με απατά η μνήμη μου)· κι ας πεθαίνουν χίλιοι πεντακόσιοι ή και δυο χιλιάδες άνθρωποι τον χρόνο (σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς) επειδή σε ώρα ακρότατου κινδύνου δεν βρίσκουν κλίνη σε εντατική. Γιατί δεν βρίσκουν; Επειδή, όπως είναι από χρόνια γνωστό ύστερα από δεκάδες ανακοινώσεις, καταγγελίες και συνεντεύξεις Τύπου (και όπως θα όφειλε λοιπόν να γνωρίζει ο κ. Αβραμόπουλος όχι ως υπουργός Υγείας αλλά έστω ως απλός πολίτης, αν βέβαια μπορεί να νιώσει έτσι), περί τις διακόσιες κλίνες εντατικών, πλήρως εξοπλισμένες, παραμένουν ανενεργές, κλειδωμένες, επειδή λείπει προσωπικό. Και δύο κινδυνεύοντες ασθενείς αν υποθέσουμε ότι μπορούν να βρουν σωτήρια βοήθεια σε μια τέτοια κλίνη (που αλλιώς πρέπει να την αναζητήσουν σε πανάκριβα ιδιωτικά νοσηλευτήρια, εκτός πια και διαθέτουν πρόσβαση σε βουλευτή ή κομματάρχη), θα διαπιστώσουμε, ύστερα από τους σχετικούς πολλαπλασιασμούς (δύο ασθενείς το μήνα επί δώδεκα μήνες επί διακόσιες κλίνες, ίσον 4.800) ότι οι υπολογισμοί για τους δύο χιλιάδες που πεθαίνουν άδικα των αδίκων κάθε χρόνο είναι όντως μετριοπαθείς. Το ενδεχόμενο να μη σωθούν και οι 4.800, που θα πρόβαλλε κάποιος σοφιστής, δεν δίνει σε κανέναν το «θεϊκό» δικαίωμα να στερεί την πιθανότητα να σωθεί έστω και ένας. Κανείς δεν περισσεύει. Για κανέναν.

Τίποτε επίσης το δεσμευτικό και το συγκεκριμένο (αν έχει υπάρξει ποτέ οτιδήποτε συγκεκριμένο στην τόση ρητορεία του) δεν βρήκε δεν να πει ο κ. υπουργός για τα σαράντα νοσοκομεία, σε όλη την Ελλάδα, που θα κλείνουν σταδιακά τις εφημερίες τους πάλι. Τίποτε επίσης για τα νοσοκομεία που, όσο και αν πασχίζει το προσωπικό τους, αδυνατούν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους γιατί λείπουν άνθρωποι, μηχανήματα, φάρμακα. Οχι, «δεν είναι σχολιαστής του παρόντος» ο κ. Αβραμόπουλος. Θεατής του είναι, αφ’ υψηλού και εκ του μακρόθεν, σαν κάποιος που το ’χει αποφασίσει ότι συνομιλητής του δικαιούται να είναι μόνο η Ιστορία (κάτι τέτοιο δεν πίστευε και όταν ίδρυε το σχεδόν μονοπρόσωπο Κόμμα Ελεύθερων Πολιτών, τον καιρό εκείνο που εμφανιζόταν πεπεισμένος ότι «τα παραδοσιακά κόμματα έκλεισαν τον βιοϊστορικό τους κύκλο»;). Είναι όμως και καιροφυλακτών επίγονος, που γνωρίζει ότι συχνά στην πολιτική το καλύτερο εφόδιο για την αναρρίχηση δεν είναι η επιτυχία στα χαμηλότερα αξιώματα αλλά η αποτυχία, με την προϋπόθεση να την καλύπτει ο συνεχής αυτοπροπαγανδιστικός θόρυβος. Η ΕΙΝΑΠ πάντως, αφού κουράστηκε, όπως όλοι μας, να περιμένει υπουργική ανταπόκριση, βλέποντας ό,τι βλέπουμε όλοι πλην του υπουργού (και των συναδέλφων του βεβαίως και του προϊσταμένου του), αποφάσισε να προσφύγει στον Αρειο Πάγο. Συμβολικά.

Αλλά τι καλό μπορεί να συμβολίζει το ότι χρειάζεται εισαγγελέας και για τα στοιχειώδη και όχι μόνο για τα σκανδαλώδη; Και πότε επιτέλους θα ασχοληθούν οι κυβερνώντες με την «καθημερινότητα του απλού πολίτη», όπως εξαγγέλλουν δύο φορές τον μήνα; Την Κυριακή των εκλογών;
Tου Παντελη Μπουκαλα

το περίφημο νοσοκομείο μας...

Με ταχύρρυθμες διαδικασίες ο Υπουργός Tουρισμού ο Υπουργός Υγείας ο τουρίστας Υπουργός Υγείας εγκαινιάζει το νέο Νοσοκομείο Πάρου. Σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί δεν υπάρχει προσωπικό δηλώνει «εγώ δεν σας υποσχέθηκα προσωπικό, νοσοκομείο σας υποσχέθηκα, κι ο Αβραμόπουλος κρατάει το λόγο του». Τελικά αποφασίζεται να μετατραπεί σε πολυχώρο εκδηλώσεων μέχρι να επανδρωθεί στοιχειωδώς. (από τον Αντι-Καζαμία, μήνας Απρίλης, επόμενη εμφάνιση τον Οκτώβρη)

Και μια που μιλάμε για τον κύριο Υπουργό, την επιτομή του κενού, ας μην ανησυχούμε αν θα μας φτιάξει Νοσοκομείο, όπως μαυρογιαλουρικά εξήγγειλε (εδώ). Κι αν δεν ευοδωθεί το (πράγματι) σπουδαίο και φιλόδοξο έργο, θα μας στήσει μια ωραία κλινική τουρισμού υγείας, σε μια απόλυτα επιτυχή σύζευξη της θητείας του στα δύο υπουργεία. Λεπτομέρειες εδώ: Ξενοδοχεία πέντε αστέρων και (δεκαπέντε φασκέλων) με τη σφραγίδα του Υπουργείου Υγείας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί τον υπουργό Υγείας για «σοβιετικό» σύστημα προμηθειών και για ελλείψεις προσωπικού

Για το δημόσιο σύστημα υγείας είναι οδοστρωτήρας

Φιλαρχία ρεαλιστικά κρινόμενη

Μη φωνάζεις βρε γιατρέ, ένα απλό ασθενοφόρο είμαστε



Και θυμηθείτε και μιαν άλλη, ρομαντική εποχή:
Σαβραμόπουλος

Υπουργός Τουρισμού, υπουργός Υγείας ή τουρίστας Υπουργός Υγείας;

Νοσοκομειακό κραχ

Του Nικου Γ. Ξυδακη

...Παύουν οι εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων. Οι προμηθευτές διακόπτουν τον εφοδιασμό των νοσοκομείων με αναλώσιμα, λόγω σωρευμένων απλήρωτων οφειλών. Το Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, που δέχεται όλο το φορτίο των πολυπληθών δυτικών συνοικιών, αδυνατεί να υποδεχτεί ασθενείς, καταρρέει. Ολο το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει. Εξαιτίας της κακοδιοίκησης, του ελλιπέστατου προσωπικού, της οικονομικής ασφυξίας. Μα κυρίως επειδή απουσιάζει η πολιτική βούληση: οι κυβερνώντες δεν έχουν κανένα σχέδιο για την ανόρθωση του ΕΣΥ, ούτε καν για τη διάσωσή του.

Την ίδια στιγμή τα ιδιωτικά θεραπευτήρια επεκτείνονται και σωρεύουν κέρδη, αντλώντας δυνάμεις από τα ασφαλιστικά ταμεία και από το υστέρημα των ασθενών, που καταφεύγουν σ’ αυτά αδυνατώντας να περιμένουν μέρες και μήνες για μια εξέταση ή μια απλή επέμβαση ή, το τρομερό, για μια κλίνη εντατικής θεραπείας.

Και ο υπουργός Υγείας; Ο εκλεγμένος από τον λαό του ΕΣΥ, ο ταγμένος να υπερασπίζεται τη δημόσια υγεία; Α, ο κ. Δ. Αβραμόπουλος, εκ των μακροβιοτέρων υπουργών σε αυτήν τη θέση, υπάρχει βεβαίως, προεδρεύει, περιφέρεται λαλίλαστος και ατσαλάκωτος στα κανάλια, χρησμοδοτεί για το πολιτικό μέλλον του τόπου... Τίποτε άλλο. Κατά τα λοιπά, δηλαδή κατά την δημόσια υγεία, τίποτε, ανύπαρκτος. Δεν εμφανίζεται καν στους διαπιστευμένους δημοσιογράφους του υπουργείου του, την ώρα που απειλείται κραχ στα νοσοκομεία. Αλλωστε, ο κ. Αβραμόπουλος δεν ήθελε να παραμείνει στο καυτό υπουργείο Υγείας, μετά τις εκλογές – έτσι φημολογείται. Δυστυχώς παρέμεινε.

Και δυστυχώς το δημόσιο νοσοκομείο καταρρέει, συμπαρασύροντας κάθε νησίδα αξιοπρέπειας, γκρεμίζοντας την ισοπολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι του κράτους, υποβαθμίζοντας τη ζωή, αναιρώντας το δικαίωμα στη ζωή.

Για την αποτροπή της αγνώστου εκτάσεως και βάθους κρίσης των τραπεζών, το κράτος βρήκε 28 δισ. ευρώ. Για το καταρρέον ΕΣΥ πόσα μπορεί να βρει; Θέλει να βρει; Τι λέτε κ. Αβραμόπουλε, κ. Αλογοσκούφη, κ. πρωθυπουργέ;

Υπ. Υγείας, η χαρά του εργολάβου (για τα νοσοκομεία που χτίζει ο δοκησίσοφος Υπουργός)

Υποθεσεις

Το δάχτυλο, το φεγγάρι κι ένας υπουργός

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αν κάποιος συμπολίτης μας, πατέρας, μάνα ή αδερφός, απελπισμένος που δεν βρίσκει κρεβάτι σε Εντατική για τον βαριά τραυματισμένο άνθρωπό του, βγει σε ένα από τα πρωινάδικα της τηλεόρασης που λειτουργούν σαν «κυτία παραπόνων» και θυμωμένος ιστορήσει το πρόβλημά του, τι θα συμβεί: Μα ό,τι έχει ήδη συμβεί, κι όχι μονάχα μία φορά: Βαθύτατα συγκινημένος όχι τόσο από το καθαυτό πρόβλημα όσο από τη μελοδραματική μεσολάβηση του οποιουδήποτε Αυτιά ή Αρναούτογλου ή Παπαδάκη ή…, ο υπουργός Υγείας βγαίνει τηλεφωνικώς στο γυαλί και, με φωνή περίπου ραγισμένη από τη συμπόνια, λέει ότι «μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός, έδωσε εντολές για να λυθεί άμεσα το πρόβλημα»· για να βρεθεί δηλαδή ένα κρεβάτι σε κάποια Εντατική, και να υπάρξει έτσι ελπίδα ότι θα σωθεί ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο φορολογούμενος, ο ψηφοφόρος εντέλει. Γιατί, όπως το γνωρίζουν άλλωστε ακόμα κι όσοι τυχαίνει σε κάποια φάση της καριέρας τους να περνούν από το υπουργείο Υγείας και βιάζονται να φύγουν για κάπου ψηλότερα και κυρίως ασφαλέστερα, αυτό κάνουν οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας: σώζουν ζωές, και μάλιστα ζωές που το νήμα τους φαίνεται να μην αντέχει πια. Κι όσο περισσότερες είναι, τόσο περισσότεροι συνάνθρωποί μας σώζονται.

Και στ’ αλήθεια συγκινημένος να είναι οποιοσδήποτε υπουργός Υγείας όταν, ακούγοντας τον τρανό τηλεμεσολαβητή, βγαίνει στην τηλεόραση για να λύσει το πρόβλημα σε απευθείας σύνδεση (με τους ψηφοφόρους), συχωροχάρτι δεν δικαιούται, ούτε έπαινο βέβαια και ψήφο. Γιατί η δουλειά του είναι να μη χρειάζεται η μεσολάβηση κανενός τηλεάρχοντα (αλλά και κανενός κομματάρχη, βουλευτή, δημάρχου ή νομάρχη) για να βρουν κρεβάτι σε Εντατική όσοι το έχουν απόλυτη ανάγκη. Δουλειά του είναι να προβλέπει και να οργανώνει. Κι αν ο συνάδελφός του υπουργός των Οικονομικών δεν του δίνει κονδύλια, να απαιτεί, να επιμένει, ενδεχομένως και να παραιτείται καταγγέλλοντας όσους βρίσκουν, ας πούμε, 28 δισεκατομμύρια για τους φιλάνθρωπους τραπεζίτες αλλά δυσκολεύονται να «σπαταλήσουν» πολύ λιγότερα για να εφοδιαστούν με τα χρειώδη τα δημόσια νοσοκομεία. Είναι μάλιστα τόσο μεθοδική η απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων, που στο μυαλό των ευλόγως φιλύποπτων περνάει η σκέψη ότι υποβαθμίζονται σχεδιασμένα, ίσως για να πουληθούν κοψοχρονιάς όπως τόσες άλλες φέτες του Δημοσίου, ίσως πάλι για να προκόβουν οι δουλειές των επιχειρηματιών της Υγείας.

Τι κάνει ένας υπουργός Υγείας όταν το πρόβλημα της έλλειψης κλινών στις Εντατικές αποκτά δημοσιότητα όχι επειδή μεσολάβησε κάποιος τηλεδιάσημος αλλά επειδή έδωσε συνέντευξη Τύπου το διοικητικό συμβούλιο της κατεξοχήν αρμόδιας επιστημονικής εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας; Τι κάνει ο υπουργός όταν ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρείας παρουσιάζουν με σαφήνεια και υπευθυνότητα, με έγνοια για το λειτούργημά τους και για τους συμπολίτες τους, όλες τις σοβαρότατες πτυχές του ζητήματος, στηριζόμενοι στην πανελλαδική χαρτογράφηση των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, που διενεργείται ανά διετία με τη συμμετοχή επιστημόνων από διάφορους κλάδους; Τι κάνει ο υπουργός όταν, για πολλοστή φορά, ακούει (αν ακούει, αν θέλει ν’ ακούσει) ότι 150 κλίνες εντατικής θεραπείας (η μία στις τέσσερις) παραμένουν κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού, πράγμα που σημαίνει ότι 4.500 συνάνθρωποί μας ετησίως (αφού σε μία κλίνη αντιστοιχούν τριάντα ασθενείς) στερούνται τη δυνατότητα να παλέψουν, μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, για τη ζωή τους, με αποτέλεσμα (απολύτως αναμενόμενο, πάντως όχι «μοιραίο», δεν είναι η Μοίρα υπουργός) να πεθαίνουν οι περισσότεροί τους; Α, τότε ο υπουργός, συνηθισμένος στον ψευδαισθησιακό τηλεοπτικό κόσμο, αντί να κοιτάξει το φεγγάρι που του δείχνουν, κοιτάζει το δάχτυλο, ειρωνεύεται τους γιατρούς (θα ειρωνευόταν όμως οποιονδήποτε Αυτιά ή Αρναούτογλου ή Παπαδάκη, από τους οποίους εξαρτάται εν πολλοίς η καριέρα του;) και «στέλνει τα στοιχεία στον εισαγγελέα για να ελεγχθεί η βασιμότητά τους», στο στυλ «θα φωνάξω την αστυνομία, να δεις». Μπορεί ο υπουργός μας να είναι ενοχλημένος που ο πρωθυπουργός δεν τον αναβάθμισε στον ανασχηματισμό, παρότι ο ίδιος το είχε ζητήσει, εξηγώντας ότι «είχε κλείσει ο κύκλος του στο υπουργείο Υγείας» (περίπου με τον ίδιο τρόπο που «είχε κλείσει και ο βιοϊστορικός κύκλος των παραδοσιακών κομμάτων», όπως με κάποια αυταρέσκεια κήρυσσε όταν ίδρυε το σχεδόν μονοπρόσωπο και περίπου μονοετές ΚΕΠ του). Μπορεί πάλι αντί της δημοκρατίας να προτιμά τη μεντιοκρατία, προτιμά δηλαδή ν’ ακούει και να βλέπει μόνον όσα παίζουν στο γυαλί, στην επικράτεια του οποίου έχει αποδείξει ότι νιώθει άνετα, κι όχι όσα γνωστοποιεί και καταγγέλλει ο αυθεντικός, μη γυάλινος δήμος, με τη μορφή επιστημονικών συλλόγων, συνδικαλιστικών σωματείων, επαγγελματικών ενώσεων, ή με τη μορφή ενός απλού «ανώνυμου» ανθρώπου που σέρνει την αγωνία του στους διαδρόμους των νοσοκομείων ελπίζοντας ότι θα βρεθεί ένα κρεβάτι πριν το παλικάρι του ξεψυχήσει χωρίς καν να δοθεί η μάχη να σωθεί.

Αντί να εξετάσει ο ίδιος τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν, ήδη γνωστά άλλωστε, αφού έχουν δημοσιοποιηθεί κατ’ επανάληψη και στη δική του θητεία και στων προκατόχων του χωρίς να βρουν ανταπόκριση, αντί να αναθέσει στους υφισταμένους τους, στους μηχανισμούς του υπουργείου του, να ψάξουν, να ρωτήσουν, να αναρωτηθούν, να λάβουν τα μέτρα τους, αφού αυτή είναι η δουλειά και το χρέος τους, ο υπουργός, με ύφος (στην επίσημη ανακοίνωσή του) που ακόμα κι αν το δικαιούται ως άτομο, απάδει στο αξίωμά του, ποινικοποιεί την κριτική, τη στατιστική, την έρευνα, την επιστήμη. Και, λάτρης της αυθεντίας του, εκφοβίζει και ουσιαστικά λογοκρίνει, θαρρείς και πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά την εικόνα του κι όχι χιλιάδες συνανθρώπους μας που αγωνιούν, απελπίζονται και μέσα στην απόγνωσή τους φτάνουν να κάνουν και κινήσεις που ενδεχομένως δεν θα τις έκαναν αν δεν ήταν ταραγμένη η ψυχή τους, να τηλεφωνούν δηλαδή στα πρωινάδικα εκλιπαρώντας τα να μεσιτεύσουν, μήπως και μισοξυπνήσει η κοιμωμένη Πολιτεία και πράξει, έστω για λόγους δημοσιότητας και εντυπωσιασμού, αυτό που η ίδια η ύπαρξή της της επιβάλλει να πράττει: να νοιάζεται για τους πολίτες της όποιο κι αν είναι το βαλάντιό τους, κι ας μην έχουν την παραμικρή πρόσβαση σε «ισχυρούς» και «επώνυμους». Ξέρουμε από τον καιρό της «Ιλιάδας» πως ο μετά θάνατον κόσμος είναι δημοκρατικότατος μες στην ανυπαρξία του, ο θάνατος ωστόσο διατηρεί την ταξικότητά του: Υπάρχουν και ιδιωτικές κλίνες Εντατικής, για όποιον αντέχει· οι άλλοι όμως, οι μη έχοντες, σε ποιον μεταθανάτιο εισαγγελέα να προσφύγουν;

Λοιπόν, μπορεί ο κύριος υπουργός να μην είναι ιδιαίτερα καλός στα μαθηματικά ή μπορεί, έτσι απασχολημένος όπως είναι με τα υψηλά και τα οραματικά, να αδιαφορεί για τους ταπεινούς αριθμούς. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν όμως, ενώ υπήρχε έστω μια τόση δα πιθανότητα να επιβιώσουν, δεν είναι αριθμοί σε κάποιες στατιστικές, δεν είναι κουκκιδίτσες σε κάποια διαγράμματα. Αν πάντως επιμένει να θεραπεύσει το πρόβλημα της δημόσιας υγείας διά του εισαγγελέα, ιδού, ας στείλει στη Δικαιοσύνη και τους εργαζόμενους του Αρεταίειου. Στο πανό που έχουν αναρτήσει τούτες τις μέρες γράφουν: «Το νοσοκομείο κλείνει λόγω έλλειψης προσωπικού και χρηματοδότησης με ευθύνη των υπουργών Παιδείας και Υγείας». Ε, τι, παραπληροφόρηση δεν είναι και αυτό και πρόκληση ανησυχίας από ανεύθυνους;