Στου τουρισμού την ενοχή

Έλληνας νεο-κροίσος με 19 γραμμάτια αναρωτιέται
ποιοι είναι επιτέλους αυτοί που πληγώνουν βαθύτατα τον τουρισμό μας

Λέει την είδηση ο εκφωνητής, πως τέσσερις μπράβοι στη Μύκονο ξυλοκόπησαν άγρια έναν Αυστραλό, και τελειώνοντας πετάει το ηθικό του δίδαγμα: «Τέτοια γεγονότα προσβάλλουν βαρύτατα τον τουρισμό μας». Μάλιστα. Το ότι ένας άνθρωπος χαροπαλεύει δαρμένος από επαγγελματίες του τραμπουκισμού που συναγωνίζονται τους ένστολους σε ατιμώρητη βαρβαρότητα, δεν έχει την πρώτη σημασία, τη μοναδική· το παν είναι ο τουρισμός μας, η βιτρίνα. Πιθανότατα ο δημοσιογράφος είχε ακούσει την προηγουμένη τον καθ’ ύλην αρμόδιο να λέει ακριβώς τα ίδια και πήρε την εθνικώς ορθή γραμμή. Τι είχε πει ο κ. Σπηλιωτόπουλος, με αφορμή τις «μπόμπες» που σερβίρονται εκ παραδόσεως σ’ ένα σωρό μαγαζιά; Οτι τα νοθευμένα ποτά βλάπτουν βέβαια την υγεία όσων τα πίνουν, «αλλά κυρίως γονατίζουν τον τουρισμό μας». Δεν πα’ να φαρμακωθούν έφηβοι και μεταέφηβοι· δεν πα’ να δηλητηριαστούν ακόμα και έμπειροι του αλκοόλ. Μονάχη έγνοια μας ο τουρισμός. Η εικόνα. Η μόστρα. Αυτό το κίβδηλο που εξαργυρώνουμε δεκαετίες τώρα.

Το ότι για να σιγουρέψουμε τις μονέδες του τουρισμού ή για να τις αβγατίσουμε καταντήσαμε να χαλάσουμε την ψυχή μας και την ψυχή του τόπου, δεν φαίνεται να ενοχλεί πολλούς. Επίσης αδιάφορο φαίνεται πως είναι το γεγονός ότι περίπου οι μισοί ξένοι που μας επισκέπτονται με κάτι από την αρχαιότητα στο νου τους, αλλά και για να «ζήσουν εδώ τον μύθο τους» ή να «βρουν την αληθινή εμπειρία», σύμφωνα με τα προσκλητήρια που τους στέλνουμε, καταλήγουν να θεωρούν γνωρίσματα του Ελληνα την κουτοπονηριά, την αρπακτικότητα, την απληστία, την αγένεια. Μια στις δυο, στις τρεις φορές, αυτά συναντούν μπροστά τους, στο ταξί, στην ταβέρνα, στα «ρουμς», στο μπαρ· συναντούν δηλαδή τις διαβόητες «μερίδες ξου» όχι μόνο στο μουσακά ή τη χωριάτικη αλλά στην εν γένει συμπεριφορά όσων μετέχουν στην «τουριστική βιομηχανία».

Αλλά, πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει όταν το «όνειρο» είναι να βγάλουμε μέσα σε ενάμιση μήνα όσα χρειάζονται για ν’ αλλάξουμε αυτοκίνητο (οι «μπέμπες» παλιώνουν γρήγορα), να ρίξουμε το πανωσήκωμα, να γλεντήσουμε είκοσι βράδια στα σκυλάδικα της Αθήνας κι είκοσι μέρες στην Ταϊλάνδη, α, και να μείνει και κάτι για «τις σπουδές των παιδιών»; Και τι άλλο θα μπορούσε να διδάξει μια πολιτεία που δεκαετίες τώρα εκποιεί, παρακολουθεί ατάραχη την αυθαιρεσία, παραδίδει στην αξιοποίηση κομμάτια «προστατευόμενων» μνημείων της φύσης, προγραμματίζει γήπεδα γκολφ σε περιοχές που λένε το νερό νεράκι και επιτρέπει την ξενοδοχειακή οικοδόμηση ακόμα και μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους; Κατά τα λοιπά, «εμείς διδάξαμε πολιτισμό». Το είπε και ο κ. Ρουσόπουλος.

Του Π. Μπουκάλα