Γυναίκες κλώνοι στο νησί

Τις νύχτες μαζεύονται στα καφέ και τα μπαρ ίδιες, σχεδόν απαράλλαχτες, σχεδόν κλωνοποιημένες σιλουέτες γυναικών. Λικνίζονται με αμυντική ηδυπάθεια ομόκεντρα του κενού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λικνίζονται χιλιάδες άλλες γυναίκες με τα ίδια κοινωνικά χαρακτηριστικά. Κρατάνε το τσιγάρο με τον ίδιο άφθαρτο τρόπο που αντέγραψε πρώτη κάποια από τις χιλιάδες από κάποια Άβα Γκάρντερ. Ακόμα κι ο τρόπος που σταυρώνουν τα γυμνασμένα πόδια με τις στιλπνές γάμπες είναι ίδιος με των κούκλων στις βιτρίνες του Αθηναϊκού κέντρου.

Λοιπόν; Είναι άψυχα όντα που τα αγκάλιασε ένα συγκεκριμένο στυλ ή γυναίκες με στυλ που τα αφομοίωσε η παγκοσμιοποίηση;

Τη νύχτα, που τα ποτά θα' χουν στερέψει και τα βλέφαρα θα βαραίνουν νωχελικά, καθώς θα κατηφορίζουν προς το λιμάνι για να ανεβούν στα λιπαρά κότερα της κοσμικής ιντελιγκέντσιας που τις φιλοξενούν, θα μετρήσουν νοερά το μέγεθος που ανέβηκε το γόητρό τους σε μια νύχτα. Άλλες θα οργανώσουν μια επόμενη ημέρα λίγο πιο επιτυχώς κλωνοποιημένη. Και κάποιες άλλες θα αναστενάξουν με υπόκωφο νόημα αναπολώντας μια μνήμη που δεν υπάρχει πια...