Δεν είναι μόνο ο σπάνιος φυσικός πλούτος τους. Οι ελληνικές θάλασσες στηρίζουν τις τελευταίες στη Μεσόγειο μεγάλες εκτάσεις από θαλάσσια λιβάδια ποσειδωνίας (τις λεγόμενες φυκιάδες), τον σημαντικότερο προστατευόμενο τύπο οικοσυστήματος στη Μεσόγειο. Η παντελής όμως απουσία πρακτικών διαχείρισης και προστασίας τους καθιστά το μέλλον τους αβέβαιο. Η καταστροφή τους θα επηρεάσει όχι μόνο την υγεία των οικοσυστημάτων αλλά και ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως είναι η αλιεία και ο τουρισμός.
Στην αμέσως βαθύτερη θαλάσσια ζώνη συναντάμε τη λεγόμενη «τραγάνα», προστατευόμενους υφάλους ροδοφυκών, για τον σχηματισμό των οποίων απαιτούνται έως και 11.000 χρόνια.
Στα παράκτια οικοσυστήματα, έχουν καταγραφεί περισσότερα από 550 είδη φυκών, 120 είδη σφουγγαριών και χιλιάδες είδη ασπόνδυλων οργανισμών και ψαριών. Οι ανοιχτές θάλασσες στηρίζουν από τους σημαντικότερους στη Μεσόγειο πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών, με 4 είδη δελφινιών, 2 είδη φαλαινών και τον μεγαλύτερο εναπομείναντα στον κόσμο πληθυσμό μεσογειακής φώκιας (250 από τις 450 παγκοσμίως), ένα είδος που απειλείται με άμεση εξαφάνιση.
«Τα παραπάνω», εξηγεί ο Θοδωρής Τσιμπίδης, διευθυντής της Περιβαλλοντικής Οργάνωσης «Αρχιπέλαγος», Ινστιτούτο Θαλάσσιας & Περιβαλλοντικής Ερευνας Αιγαίου, «συνθέτουν τη "μαγική εικόνα" των ελληνικών θαλασσών, ωστόσο συνεχίζουν να εξαρτώνται από τον παράγοντα τύχη, δεδομένου ότι δεν έχει εφαρμοστεί κανένα μέτρο για την ουσιαστική διαχείριση ή προστασία τους. Σε μια εποχή που όλες οι χώρες, ακόμα και οι λεγόμενες αναπτυσσόμενες, προσπαθούν να αναδειχθούν μέσα από την αειφόρο ανάπτυξη και την προβολή του φυσικού τους πλούτου, η Ελλάδα όχι μόνο αγνοεί, αλλά και απειλεί με δραματική υποβάθμιση τα οικοσυστήματά της. Είδη και ενδιαιτήματα που κατάφεραν να επιβιώσουν στις ελληνικές θάλασσες για χιλιάδες χρόνια, σε ισορροπία με τις ανθρώπινες κοινωνίες, μέσα στις τρεις τελευταίες μόνο δεκαετίες κινδυνεύουν με αφανισμό, απειλώντας να συμπαρασύρουν και τις ανθρώπινες κοινωνίες των νησιωτικών και παράκτιων περιοχών, δεδομένου ότι η οικονομία τους εξαρτάται από τον τουρισμό και την αλιεία και απειλείται πλέον από την καταστροφή των φυσικών πόρων. Ως άμεση συνέπεια παρατηρείται η μετανάστευση των κατοίκων σε αστικά κέντρα και η ερημοποίηση των νησιωτικών περιοχών».
Η Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος - επικεφαλής της έρευνας και των δράσεων προστασίας της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Αρχιπέλαγος», πρέσβειρα της Ελλάδας στην Ε.Ε. για την προώθηση της αειφόρου θαλάσσιας πολιτικής, προσθέτει: «Η εφαρμογή απλών πρακτικών δύναται να κάνει τη διαφορά, ώστε οι θάλασσές μας να συνεχίσουν να αποτελούν πηγή ζωής και αντικείμενο θαυμασμού. Αρκεί να αποχωριστούμε τις κακές συνήθειες που έχουμε αποκτήσει από την αγχωτική αστική πραγματικότητα και είθισται να μεταφέρουμε και στις διακοπές μας». *
Στα παράκτια οικοσυστήματα, έχουν καταγραφεί περισσότερα από 550 είδη φυκών, 120 είδη σφουγγαριών και χιλιάδες είδη ασπόνδυλων οργανισμών και ψαριών. Οι ανοιχτές θάλασσες στηρίζουν από τους σημαντικότερους στη Μεσόγειο πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών, με 4 είδη δελφινιών, 2 είδη φαλαινών και τον μεγαλύτερο εναπομείναντα στον κόσμο πληθυσμό μεσογειακής φώκιας (250 από τις 450 παγκοσμίως), ένα είδος που απειλείται με άμεση εξαφάνιση.
«Τα παραπάνω», εξηγεί ο Θοδωρής Τσιμπίδης, διευθυντής της Περιβαλλοντικής Οργάνωσης «Αρχιπέλαγος», Ινστιτούτο Θαλάσσιας & Περιβαλλοντικής Ερευνας Αιγαίου, «συνθέτουν τη "μαγική εικόνα" των ελληνικών θαλασσών, ωστόσο συνεχίζουν να εξαρτώνται από τον παράγοντα τύχη, δεδομένου ότι δεν έχει εφαρμοστεί κανένα μέτρο για την ουσιαστική διαχείριση ή προστασία τους. Σε μια εποχή που όλες οι χώρες, ακόμα και οι λεγόμενες αναπτυσσόμενες, προσπαθούν να αναδειχθούν μέσα από την αειφόρο ανάπτυξη και την προβολή του φυσικού τους πλούτου, η Ελλάδα όχι μόνο αγνοεί, αλλά και απειλεί με δραματική υποβάθμιση τα οικοσυστήματά της. Είδη και ενδιαιτήματα που κατάφεραν να επιβιώσουν στις ελληνικές θάλασσες για χιλιάδες χρόνια, σε ισορροπία με τις ανθρώπινες κοινωνίες, μέσα στις τρεις τελευταίες μόνο δεκαετίες κινδυνεύουν με αφανισμό, απειλώντας να συμπαρασύρουν και τις ανθρώπινες κοινωνίες των νησιωτικών και παράκτιων περιοχών, δεδομένου ότι η οικονομία τους εξαρτάται από τον τουρισμό και την αλιεία και απειλείται πλέον από την καταστροφή των φυσικών πόρων. Ως άμεση συνέπεια παρατηρείται η μετανάστευση των κατοίκων σε αστικά κέντρα και η ερημοποίηση των νησιωτικών περιοχών».
Η Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος - επικεφαλής της έρευνας και των δράσεων προστασίας της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Αρχιπέλαγος», πρέσβειρα της Ελλάδας στην Ε.Ε. για την προώθηση της αειφόρου θαλάσσιας πολιτικής, προσθέτει: «Η εφαρμογή απλών πρακτικών δύναται να κάνει τη διαφορά, ώστε οι θάλασσές μας να συνεχίσουν να αποτελούν πηγή ζωής και αντικείμενο θαυμασμού. Αρκεί να αποχωριστούμε τις κακές συνήθειες που έχουμε αποκτήσει από την αγχωτική αστική πραγματικότητα και είθισται να μεταφέρουμε και στις διακοπές μας». *
Σπειρογράφος (Spirographis spallanzanii)
Θαλάσσια χελώνα (Caretta caretta)
Κόκκινη ανεμώνη (Actinia equina)
Χρυσοσφούγγαρο (Aplysina aerophoba)
Κίτρινο κοράλλι (Leptosammia pruvoti)
Κοσκιναστερίας (Coscinasterias tenuispina)
Ο κοσκιναστερίας είναι από τους πιο εντυπωσιακούς αστερίες που συναντάμε στις ελληνικές θάλασσες. Φτάνει τα 15 εκατοστά σε μήκος και έχει 4-12 βραχίονες. Χαρακτηρίζεται και από ποικίλο χρωματισμό: μπλε, καφέ ή κόκκινο. Ζει στα ρηχά νερά σε βραχώδεις οικοτόπους που καλύπτονται από φύκια. Αν ένα ή περισσότερα από τα «χέρια» που διαθέτει κοπούν για οποιαδήποτε αιτία, ο αστερίας έχει τη δυνατότητα να τα ξαναδημιουργήσει. Ετσι εξηγείται γιατί σε κάποιους αστερίες τα «χέρια» δεν έχουν όλα το ίδιο μέγεθος. Οι αστερίες τρέφονται με μικρότερα ασπόνδυλα όπως οι αχιβάδες.
Μουγγρί (Conger conger)
Ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus)
Φυσητήρας (Physeter macrocephalus)
Χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα εξελιγμένο εγκέφαλο, καθώς και από την ικανότητα κατάδυσης σε βάθη που ξεπερνούν τα 3.000 μέτρα. Τρέφεται με μεσοπελαγικά κεφαλόποδα και μερικά βαθύβια ψάρια (π.χ. σαλάχια). Είναι ένα ακόμη είδος που αντιμετωπίζει πολύ υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης. Ο μεσογειακός πληθυσμός αριθμεί λιγότερα από 2.500 ενήλικα άτομα και διαρκώς μειώνεται.
Μπουρού (Charonia tritonis)
Κοινό χταπόδι (Octopus vulgaris)
Κοινό δελφίνι (Delphinus delphis)
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ, Eλευθ/πία 2-8-08
Μπορείτε να εμπλουτίσετε το άρθρο καταθέτοντας τη (χιουμοριστική ή μη) άποψή σας για τα σπάνια και υπό διωγμό ή εξαφάνιση είδη της θαλάσσιας πανίδας της Πάρου-Αντιπάρου.
11 σχόλια:
Εύκολο. Μανέτα Μανέτα. Αργή σα χελώνα, Βραδύνους σαν μαλάκιο.
Fysitiras Laspwthras Kallitzakis o Stenokefalos.
Fysaei eidhseis, xefysaei laspi
Λεβεντακης, το κοινό αριστεροδέλφινο.
Χωρίς ερείσματα, χωρίς χαρίσματα, χωρίς ψηφίσματα, χωρίς δημοψηφίσματα, μόνο με εκλογοτσακίσματα. Πλέει απνοο στο πέλαγος και ρωτάει: "ζει ο σκεπτόμενος αντιπαριώτης ψηφοφόρος;"
Και κανείς δεν του απαντάει 6 χρόνια τώρα.
Δωστε και σωστε παλικάρια...
Δρ Κάλλι.Η Μπουρού του Αιγαίου.
Κλώνος του γνωστού σκληροτράχηλου αμυντικού Καλλιτζάκι. Μαιτρ στις ντρίπλες και τα ύπουλα τάκλιν, ειδικά στο παιχνίδι στη λάσπη.
Επιτίθεται από δεξιά και δε δίνει τη μπάλα ούτε στη σκιά του. Κάνει παιχνίδι καθυστερήσεων καθώς επιτίθεται προς την αντίπαρο εστία, γεγονός που ανεβάζει τη δημοφιλία του.
Όταν τα τάκλιν και οι κουτουλιές δεν αποδίδουν χρησιμοποιεί το όπλο που του χάρισε και το προσωνύμιο "Η ΜΠΟΥΡΟΥ": παραλύει τον αντίπαλο με το σάλιο της.
Το σχόλιο μου αυτό δεν έχει ανέβει εδώ και μιάμιση ώρα στο fileleutheros (αυτή δεν είναι μια μορφή λογοκρισίας;), γι αυτό και βρίσκω ευκαιρία να το ανεβασω εδώ.
Sas ekane o kallitzakis na xasete ton yono toy dikaiaoy me 100 lekseis poy egeapse kai na sas steilei gia tsai. anti na vreite mazi toy epipedo syzitisis toy kanete kontres. ante na doyme poios tha einai o xamenos. Antipariotis ithagenis
φτανει λοιπόν. Αρκετα. Η συζήτηση εμπνευσμένη αλλά θίγει υπολήψεις.
thalasios elefantas horis moustaki ti einai.....??????:-)
???
m.......tas :-)
I seldom leave comments on blog, but I have been to this post which was recommend by my friend, lots of valuable details, thanks again.
Δημοσίευση σχολίου