Μια σφαίρα στην κίβδηλη δημοκρατία μας
Φτάσαμε αισίως και ανώδυνα στη δεύτερη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό, ενέργεια που ξεγύμνωσε συθέμελα την κρατική ανεπάρκεια, συσπείρωσε τους εκ γενετής συντηρητικούς και επίκτητους κρυφοχαφιέδες από τη μία μεριά και τους οργισμένους αναρχικούς και πολιτικούς αγνωστικιστές από την άλλη. Πολλά γράφτηκαν και λέχθηκαν, πάντως όλα όσα αξίζουν να θυμόμαστε είναι πια εδώ, λίγο πιο καθαρά, λίγο πιο ανώδυνα:
-η πυξίδα των τότε αντιδράσεων δείχνει πιο καθαρά πλέον τον όρο "κοινωνική εξέγερση". Πάνε δεκαπέντε χρόνια που γράφτηκε -από νου πιο έγκυρο από πολλούς μας- ότι οι αναρχικοί είναι “οι αλαφροΐσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους. Κάποια μέρα όμως γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας - κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές. Αν συμφωνούμε για την ελευθερία, πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πως είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακούστε το μήνυμά τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια..." (N. Δήμου, 24.11.1985, άρθρο για τον Μιχάλη Καλτεζά)
-τα ΜΜΕ πασχίζουν από τότε να επανέλθουν στην δισυπόστατη εξουσιαστική
αυταξία που είχαν χτίσει και η οποία αποκαθηλώθηκε από τη σπασμωδική προσέγγιση των γεγονότων, με τα ντουμπλαρισμένα βίντεο, τα επιλεκτικά ρεπορτάζ, τους πρετεντερικούς αφορισμούς και τα τηλεδικαστικά θέσφατα. Λίγο πιο κουτσομπολίστικα, λίγο πιο λάιφ στάιλ, πάντα αποκαλυπτικά μα ελάχιστα διαφανή.-η αστυνομική εξουσία δεν έφτασε ξανά -φανερά τουλάχιστον- στα δυσθεώρητα και επικίνδυνα ύψη των τότε ημερών (και πριν από αυτά), απεναντίας μάλιστα είναι πιο αμήχανη από ποτέ, τώρα μάλιστα που έχουμε και την πρωτοτυπία να διαθέτουμε και υπουργείο "προστασίας του πολίτη".
-τα παιδιά κι οι έφηβοι μεγαλώνουν σε ένα ακόμα πιο αφιλόξενο κι ανασφαλές περιβάλλον, γνωρίζοντας ωστόσο πως για μια στιγμή φάνηκε το φως μιας αντίδρασης. Υπάρχει στις πόλεις μια πρόωρη πολιτικοποίηση των δύσθυμων παιδιών σε μικρές ηλικίες, με εκδηλώσεις και συνθήματα κατά της αστυνομίας και του κράτους. Η ίδια η βία της κοινωνίας δεν κινδυνεύει από αυτά, αλλά από την ταύτιση της κρατικής βίας με τη δικαιοσύνη, τόσο που η δικαιοσύνη των νέων όλο και περισσότερο θα ονομάζεται βία.
Ωστόσο, η σαβούρα των τηλεσαχλαμάρων των μαγκαζίνων και των TV shows τα χωνεύει όλα πολύ αρμονικά, σαν χυλός θεάματος από την ιταλική τηλεόραση της προηγούμενης δεκαετίας, ανάγοντας εξ ανάγκης την επιθεώρηση του Λαζόπουλου σε πολιτική θέση και τις πλακίτσες των πρώην ΑΜΑΝ σε αντιπολιτευτική ιδεολογία.
-αυτό το ίδιο ανασφαλές περιβάλλον επωάζει τη βουλευτική καριέρα γραφικών βιβλιοεμπόρων στη Βουλή και την είσοδο των χρυσαυγίτικων ταγμάτων ασφαλείας στο Δήμο Αθηναίων, 
με τις ευλογίες καναλαρχών και TV idols, κάνοντας τα καλαμπουράκια της μπουμπουκολογίας μόττο και εφιάλτη. Ταυτόχρονα γεννά στις γειτονιές και τις συνοικίες των πόλεων ποικίλες ομάδες αντίδρασης: πολιτικά αναλφάβητες σέχτες και ακτιβιστικές συμμορίες, τρομοκράτες-τεχνικούς της βίας και ιδεολόγους επαναστάτες, όλοι στον ίδιο κουβά, κρινόμενοι προς το παρόν με την ίδια ελαφρότητα και θυμηδία που κρινότανε και η τότε εξέγερση. Αυτή τη φορά το υπόδειγμα βίου που παρέχουν όλοι όσοι προβάλλονται, εκλέγονται, ανελίσσονται, εμπνέουν τη νεολαία είναι ακόμα πιο αρρωστημένο από τότε. Και αυτό το υπόδειγμα βίου μόνο το αναπτυσσόμενο υπόδειγμα βίας δείχνει να σκιάζεται.
με τις ευλογίες καναλαρχών και TV idols, κάνοντας τα καλαμπουράκια της μπουμπουκολογίας μόττο και εφιάλτη. Ταυτόχρονα γεννά στις γειτονιές και τις συνοικίες των πόλεων ποικίλες ομάδες αντίδρασης: πολιτικά αναλφάβητες σέχτες και ακτιβιστικές συμμορίες, τρομοκράτες-τεχνικούς της βίας και ιδεολόγους επαναστάτες, όλοι στον ίδιο κουβά, κρινόμενοι προς το παρόν με την ίδια ελαφρότητα και θυμηδία που κρινότανε και η τότε εξέγερση. Αυτή τη φορά το υπόδειγμα βίου που παρέχουν όλοι όσοι προβάλλονται, εκλέγονται, ανελίσσονται, εμπνέουν τη νεολαία είναι ακόμα πιο αρρωστημένο από τότε. Και αυτό το υπόδειγμα βίου μόνο το αναπτυσσόμενο υπόδειγμα βίας δείχνει να σκιάζεται. -Όαση στον πολιτικό βόθρο η διακήρυξη του "ξεκουτιασμένου" Μίκη Θεοδωράκη που ζητά "πολιτική ανυπακοή" (εδώ)
--------------------------------------
Τιμή και στο μικρό μας blog, που φιλοτέχνησε τότε ένα βίντεο που αναπαράχθηκε ευρύτατα και συνταίριαξε τους επαναστατικούς στίχους του Βάρναλη (απαγγέλει στην αρχή και στο τέλος, ολόκληρη η παθιασμένη απαγγελία του εδώ) με τις εικόνες των γεγονότων, πραγματικές και συνειρμικές.
Για όσους έχουν διάθεση να ξαναθυμηθούν παλιότερα σχετικά κείμενα και αναδημοσιεύσεις υπάρχει η επιλογή εδώ
+%5B640x480%5D.JPG)
5 σχόλια:
http://fraxios.blogspot.com/2010/12/06-12-2008.html
Για τα παιδιά
ΠΡΙΝ από δύο χρόνια, σαν σήμερα, μια σφαίρα πυροδοτούσε τον ξεσηκωμό του πιο άδολου, του πιο αδιάφθορου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας: της νεολαίας της.
Ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ εκείνος, αυθόρμητος και ανοργάνωτος, αντλώντας ορμή από την αστραπιαία μετάδοση συναισθημάτων και συνθημάτων μέσα από τα τηλέφωνα και τα κομπιούτερ, ταρακούνησε τις μεγάλες πόλεις και την πρωτεύουσα, κυρίως, για μέρες, μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων.
ΕΚΕΙ, εντελώς ξαφνικά, έτσι ακριβώς όπως εξερράγη, ξεφούσκωσε. Εξαφανίστηκε. Χάθηκε μέσα στις αργίες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς σαν σχολική χρονιά, σαν εκδρομή, σαν διάττων αστέρας.
ΠΙΣΩ της είχε αφήσει ερειπωμένα μαγαζιά, καμένα αυτοκίνητα, εμπρηστικά συνθήματα, τρομοκρατημένους φύλακες και πρώην διώκτες, μισοκακόμοιρους εξουσιαστές, που ψέλλιζαν συγγνώμες, γονείς που καμάρωναν τα παιδάκια τους και καταριόντουσαν την κάθε είδους εξουσία και μια χώρα ολοφυρόμενη, που ανακάλυπτε σε πόσο άδικα χέρια είχε αφήσει την τύχη της ζωής της.
ΤΙ απογίναν όλα αυτά; Πού πήγαν τόσο πάθος, τόση πίστη, τόση ορμή, τόση ρητορεία; Πού πήγαν τόσα συνθήματα και ελπίδες; Σε τι εξελίχθηκε η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη για όλους εκείνους που μετείχαν και όλους εκείνους που καμαρώναν από πίσω απ' τις κουρτίνες;
ΟΙ τράπεζες κλέβουν τον ίδιο τόκο και με τους ίδιους όρους όσους έχουν γραπώσει για τα καλά απ' τους πολίτες. Ολους μας δηλαδή. Κι οι αστυνόμοι δέρνουν με το ίδιο μένος μικρά παιδιά και συνταξιούχους, καθηγητές, εργάτες και υπαλλήλους. Οι μεγαλέμποροι αισχροκερδούν το ίδιο κι οι βιομήχανοι κινούν τις μηχανές με το διπλάσιο και τριπλάσιο περιθώριο κέρδους από τους Γερμανούς και Σουηδούς ομολόγους τους.
ΟΙ ανάξιοι κι οι ράθυμοι και οι επιπλέοντες φελλοί επικρατούν στο ίδιο ποσοστό μες στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις υπηρεσίες, τα δημόσια πράγματα και τους κοινωφελείς οργανισμούς, όπως και πριν, εντεταγμένοι τώρα και σε κινήματα αντίστασης κατά του Μνημονίου και της ξενόφερτης ακρίδας.
ΚΑΙ οι πολιτικοί, που αρχικά φοβόντουσαν και να κυκλοφορήσουν ανοιχτά, τώρα ξεθάρρεψαν και μας κουνάν το δαχτυλάκι δασκαλίστικα, αυτοπωλούμενοι ως σωτήρες κι αντιστασιακοί στις τρόικες και τα μεγάλα funds, που απειλούν να καταπιούν τη χώρα.
ΤΟΤΕ, πριν από δύο χρόνια, η πλήρης οπισθοχώρηση του κράτους, μπροστά στο έγκλημα που είχε κάνει, άφησε την ορμή των νέων να παρασύρει σαν ποτάμι ό,τι πιο σάπιο είχε να επιδείξει. Ισαμε τις γιορτές των Χριστουγέννων. Γιατί μετά, η ίδια η σαπίλα ξανασκαρφάλωσε στο θρόνο και κυβερνά από παντού, κουνώντας με θράσος το δαχτυλάκι δασκαλίστικα.
ΤΟ ερώτημα δεν είναι πού πήγαν τα παιδιά, που ήτανε ήδη οργανωμένα, ούτε εκείνα, τα λίγα, που διάλεξαν το δρόμο του αντάρτικου. Το ερώτημα είναι πού πήγαν οι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, που έλεγαν ή ήλπιζαν ή εμείς ελπίζαμε ότι μια μέρα θα γίνονταν κάποιοι άλλοι. Καλύτεροι από αυτούς που σιωπούν, κλέβουν, λουφάρουν και κυβερνάνε. Και προπαντός, καλύτεροι από μας.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Η δικαίωση των παραπάνω τοποθετήσεων ήρθε με την χθεσινή τηλεοπτική βραδεία.
πολιτικές εκπομπές για την κρίση, γραφικές κωμικές τηλεοπτικές αναπαραγωγές, κρητικά νησιά, βλακώδης χαβαλές και κυρίως απέραντη εικονική σιωπή....
εικονική γιατί η ελληνική TV μπορεί να φλυαρίζει στην καθημερινή βλακεία και να σιωπά στα σπάνια οράματα στις λιγοστές ελπίδες και τους αγώνες( αν υπάρχουν).
Μπράβο ρε μάγε....
Ibis
Οι μνήμες από τον ταραγμένο Δεκέμβρη του '08 είναι τραγικά παρούσες.
Είναι παρούσες μέσα από την απώλεια ενός παιδιού, μιάς ανήσυχης ψυχής, που αρνήθηκε να "κάτσει στ' αυγά του", που τόλμησε ν' ακολουθήσει την συνείδησή του, που προτίμησε να βγεί στους δρόμους και να φτύσει κατάμουτρα ένα σύστημα, η μοναδική προσφορά του οποίου στη νέα γενιά είναι καρατομημένα όνειρα, απανθρωπιά, άδικο και άφθονη τηλεοπτική μαλακία...έτσι για να ξεχνιέται.
Το ποιό χέρι οπλίστηκε και σκότωσε τον μικρό Αλέξη δευτερεύουσα σημασία έχει. Στη θέση του αστυνομικού-δολοφόνου θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί αρκετοί άλλοι.
Ο μεγάλος ένοχος είναι γνωστός, αλλά ασύλληπτος εδώ και χρόνια.
Γιατί οι Αλέξηδες δεν έγιναν ακόμα τόσοι πολλοί για να ξεκολλήσουν τη ρόδα της κοινωνικής εξέλιξης από την λάσπη της μεταπολίτευσης.
Γιατί το παλιό αντιστέκεται πεισματικά και λυσσαλέα στην έλευση του πραγματικά καινούργιου και προοδευτικού.
Πυκνότατος ο πολιτικός και κοινωνικός χρόνος που διέρρευσε από τον Δεκέμβριο του 2008, μας επεφύλασσε όσα συνήθως μας επιφυλάσσουν οι δεκαετίες. Άλλαξαν πολλά από τότε. Σχεδόν τα πάντα – και σε ένα επίπεδο πολύ βαθύτερο από την αλλαγή κυβερνητικής ηγεσίας ή την αναδιευθέτηση του κομματικού συστήματος. Άθικτο μένει πάντως ένα κομμάτι της μνήμης, να φυλάσσει τη μορφή του αθώου νεκρού, του δολοφονημένου εφήβου· πλέον μπορούμε να τον χαρακτηρίζουμε και επίσημα έτσι, με τη σύμφωνη επικυρωτική γνώμη της Δικαιοσύνης, αφού η συστηματική προσπάθεια της κυνικής μιντιακής ποινικολογίας να ενοχοποιήσει το ίδιο το θύμα και να το απαξιώσει ηθικά έπεσε στο κενό. Και η μνήμη αυτή, πέρα από τις άλλες εκδηλώσεις που πυροδοτεί, έλαβε την Κυριακή μορφή ακόμα και σε έναν μαζικό χώρο που η θεωρία τον υποθέτει απολιτικό: τον ποδοσφαιρικό. Ένα μεγάλο πανό με τη μορφή του Αλέξη Γρηγορόπουλου σε κάποιο γήπεδο, ένα πανό με το σύνθημα «Remember of December» σε άλλο...
Ολα άλλαξαν. Οι μαθητές, που ενηλιώθηκαν βίαια και ταχύρρυθμα, έγιναν φοιτητές σε σχολές με ακόμα πιο μικρό κύρος, οι φοιτητές έγιναν ειδικευμένοι άνεργοι, αλλά πια βλέπουν στην ανεργία και τους γονείς τους και τους μεγαλύτερους στην ηλικία συγγενείς και γνωστούς τους, απολυμένους ή «εθελουσίως» αποχωρήσαντες από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Σε μια Ελλάδα υπό «αναμόρφωση», κατά τη ρητορική του κυβερνώντος κόμματος (το οποίο θα όφειλε να αποφεύγει τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό έστω και μόνο εξαιτίας του απεχθούς νοήματος που του φόρτωσε η μετεμφυλιακή του χρήση), σε μια χώρα ποδηγετούμενη όπου ο εξωτερικός καταναγκασμός παριστάνεται όχι μονάχα σαν νομοτελειακός αλλά και σαν εξαγνιστικός, το αίσθημα του αποκλεισμού, της στενεμένης, άπορης ζωής, της ανημπόριας, δεν το αισθάνονται πια βαρύ μόνο οι νέοι. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα «προνόμιά» τους έχασαν κι αυτό.
Διαβρωτικό το αίσθημα της απαγορευμένης ελπίδας, πλήττει τη μια κατηγορία και τη μια ηλικία μετά την άλλη, όσο πληθαίνουν οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι πλην απλήρωτοι, οι «ευέλικτα» απασχολούμενοι, οι δίχως προοπτική σπουδαστές. Δεν είναι ανεπιθύμητες «παράπλευρες απώλειες» του «αναμορφωτικού» εγχειρήματος όλοι αυτοί, αλλά προαπαιτούμενά του, σύμφωνα άλλωστε με την πάγια συνταγή του ΔΝΤ. Και δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί πώς θα εκφραστούν, πώς θα διαμαρτυρηθούν και θα διεκδικήσουν κάτι ανθρωπινότερο από την επιβίωσή τους, όταν θα κορυφωθεί η κρίση, που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της. Οι κοινωνίες είναι απρόβλεπτες. Δεν υπακούουν οπωσδήποτε σε όσα προδιαγράφουν οι επί χάρτου σχεδιαστές τους ούτε συντονίζονται αναγκαστικά με τους κομματικούς ρυθμούς ή με το καθηκοντολόγιο που διακινείται από το μέγιστο κόμμα της τηλεόρασης. Ακόμα και αν τίποτε άλλο δεν έδειξε ο Δεκέμβριος του 2008, έδειξε τουλάχιστον αυτό.
Του Παντελή Mπουκαλα
Δημοσίευση σχολίου