Είσοδος Κινδύνου - Τίποτα δεν είναι ίδιο…

Τελικά φάνηκε πως η δυναμική του να γράφεις δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Η ανακοίνωση οριστικού κλεισίματος του ιστολογίου, όσο τεκμηριωμένη κι αν ήταν, δεν μπόρεσε να κρατήσει πολύ και κυρίως δεν ήταν θέμα καθαρά προσωπικό: σχόλια, e-mails, και, κυρίως, πολλές διαφορετικές φωνές, από σχεδόν αγνώστους στο δρόμο μέχρι φίλους στις συναντήσεις, κι από φρικιά τη νύχτα μέχρι ακαδημαϊκούς καθηγητές τη μέρα, όλοι τους δήλωσαν με μοναδική ευθυγράμμιση το αυταπόδεικτο,

φωτό: Julian Callos

πως το blog αυτό ήταν η φωνή τους, το παράθυρό τους, το διάλλειμα τους από μια επίπεδη πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία τους από μία διπολική κοινωνία, το αντίπαλο δέος σε κάποια τρωκτικοποιημένα, στρατευμένα, μισθωμένα, κλωνοποιημένα και παρωπιδοφόρα μπλογκς των νησιών, μια ταύτιση με κάτι περισσότερο έντιμο και ενδιαφέρον από τον πραγματικό τους περίγυρο.
Η συγκινητική υποστήριξη της Φ., η παρότρυνση από τον Γ., ο θυμός του Α., η πικρή απόγνωση του Κ., είναι ένα μέρος από όσους με μία κουβέντα στήριξαν την προσπάθεια ως σήμερα και αναίρεσαν την αρχική τελεσίδικη απόφαση.
Η ιστολογιακή απραξία και η αποστασιοποίηση έφερε λίγη περισσότερη σύνεση και έδιωξε την απογοήτευση, αλλά όχι την οργή ούτε τη σατιρική διάθεση . Στο ενδιάμεσο της απουσίας η τοπική μπλογκόσφαιρα άλλαξε κι όχι απαραιτήτως προς το καλύτερο. Όσο αποπροσανατολιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι τα blogs αλλάζουν το νησί, άλλο τόσο αποπροσανατολιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι τα blogs δεν ασκούν καμία επίδραση στην τοπική κοινωνία. Κι ακόμα περισσότερο αποπροσανατολιστικό να πιστεύει κανείς ό,τι υποκειμενικό, ανυπόστατο και «πονηρό» σερβίρεται ως είδηση, στο βαθμό που μας αφορά.
Οι «περιπέτειες του μάγου» επιστρέφουν, με το δικό τους slowbloggin’ ρυθμό και τη δική τους υποκειμενική αισθητική κι οπτική, πάντως επιστρέφουν. Τίποτα δεν είναι ίδιο…