Η συνειδητή αποχή και το ραχατλίκι

ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΣΙΚΑΛΠΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΑΧΑΤΛΗΔΕΣ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ;

Κάλπηδες και αρνησίκαλποι

 

Ούτε στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα πρέπει να παραπιστεύουν το σύνθημα με το οποίο προσπαθούν να συγκινήσουν όσους προς το παρόν δείχνουν μια κάποια αδιαφορία. «Σε πέντε λεπτά αποφασίζουμε για πέντε χρόνια», αυτό είναι το σλόγκαν. Δεν μπορεί να πει κανείς, ακούγεται ωραίο, παραμυθητικό, όπως οτιδήποτε βρίσκεται μακριά από τη συνήθως ξινή αλήθεια. Η αποδεδειγμένα μικρή δύναμη της Ευρωβουλής εν συγκρίσει με την ισχύ των φανερών και αφανών διευθυντηρίων, αλλά και των ποικιλώνυμων εξωθεσμικών μηχανισμών, δύσκολα πείθει κάποιον ότι η ψήφος του θα έχει στο μεγάλο πεδίο, την Ευρώπη, σοβαρότερο αντίκρισμα από το αντίκρισμα που έχει στο μικρό πεδίο, τη χώρα του δηλαδή, ή στο πολύ πολύ μικρότερο, τον δήμο του. Άλλωστε, όταν ο ίδιος ο Βάτσλαβ Κλάους, ο πρόεδρος της Τσεχίας, η οποία ασκεί την προεδρία της Ε.Ε., κρίνει «μη απαραίτητες» τις ευρωεκλογές, ποιος ευρωενθουσιασμός να γεννηθεί;

Γνωστά είναι όλα τούτα και επίσης γνωστό ότι, από κοινού με τη γενικότερη απαξίωση της πολιτικής λόγω των αλλεπάλληλων σκανδάλων κάθε είδους, του σεξιστικού συμπεριλαμβανομένου (όρα Μπερλουσκόνι), απογοητεύουν τους πολίτες. Πανευρωπαϊκώς. Αρκετούς μάλιστα τους οδηγούν στην απόφαση της αποχής ή, εναλλακτικά, του λευκού και του άκυρου. Η συνειδητή αποχή δεν δηλώνει οπωσδήποτε απάθεια ή άρνηση της πολιτικής, άρα δεν είναι βέβαιο ότι στην περίπτωσή της ισχύει απολύτως το φημισμένο εκείνο χωρίο από τον κατά Θουκυδίδη «Επιτάφιο» του Περικλέους, «τον μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν». Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Όπως ο ιδεολογικός χαρακτήρας του εσκεμμένου άκυρου γίνεται ελάχιστα διακριτός, αφού συγχέεται με το κατά λάθος άκυρο, έτσι και η πολιτική διάσταση της αποχής που αποφασίζουν όσοι επιθυμούν να δρουν εξωσυστημικά ή αντισυστημικά επικαλύπτεται μέχρις αποσβέσεως από την αποχή που οφείλεται σε βαρεμάρα ή ραχατλίκι, προπάντων δε σ’ εκείνο το χαζοχαρούμενο και αυτοθαυμαζόμενο λάιφ στάιλ που ηγεμονεύει στην τηλεόρασή μας, χωρίς να του λείπουν τα «μετερίζια» σε ραδιόφωνα, περιοδικά και εφημερίδες.

Τους ακούσαμε λοιπόν και τους διαβάσαμε τους «θεωρητικούς» αυτού του λάιφ στάιλ να καλούν το κοινό τους να πράξει την ημέρα των εκλογών ό,τι και οι αφεντιές τους: «να πάνε Μύκονο», ή σε οποιοδήποτε νησί, αρκεί να μην ψηφίσουν. Οι πιο βολεμένοι του συστήματος δηλαδή, αυτοί που έχουν πλουτίσει κι έχουν αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ εκμεταλλευόμενοι ακριβώς το σύστημα το οποίο υπηρετούν ενώ ταυτόχρονα τους υπηρετεί και αυτό, παριστάνουν τους αντισυστημικούς, τους αντάρτες, και προτρέπουν τους «θαυμαστές» τους να «ρίξουν μια μούντζα στην κάλπη» και να περάσουν αραχτοί με μπίρες και ηλιοθεραπεία την 7η Ιουνίου. Κάλπηδες είναι βέβαια όλοι τούτοι οι εκ του ασφαλούς αρνησίκαλποι, για να τους δώσουμε ένα όνομα. Αριστοκρατίσκοι που δυάρα δεν δίνουν γι’ αυτήν τη λειψή έστω δημοκρατία που έχουν ανάγκη όσοι δεν διαθέτουν τη δική τους δύναμη.

 

Tου Παντελή Μπουκάλα