Ημέρα ναι - Περιβάλλοντος όχι -2009

Και μόνο το ότι η σημερινή μέρα γιορτάζεται από όλους, πολιτικούς και απολιτίκ, βιομηχάνους και οικολόγους, μισαλλόδοξους και εναλλακτικούς, λόγιους και απαίδευτους, δείχνει την αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ίδια του τη ζωή.
Θα ειπωθούν δυο τρία μεγαλόσχημα λόγια, θα γίνουν και μερικά αφιερώματα στην TV, κάποιοι δημοκόποι θα οργανώσουν θεάματα και την άλλη μέρα όλα θα είναι πάλι ίδια.

Βέβαια το μερίδιο συμμετοχής μας το υπερκαλύψαμε: συμμετείχαμε με εθνική υπερηφάνεια στην παγκόσμια παράκρουση της “Ώρας της Γης”, λαμβάνοντας και την παγκόσμια πρωτιά της “βραχυπρόθεσμης περιβαλλοντικής ευαισθησίας”.

Από αύριο πάλι, το νερό θα λιγοστεύει αλλά οι πισίνες θα περιμένουν γεμάτες τις πλαδαρές κοιλιές των επισκεπτών και οι πλούσιοι κήποι στις απέριττες βίλλες θα ανθίζουν με θράσος. Οι λαμογιαλοί θα προσφέρουν ιδιωτικούς χώρους αναψυχής και εκμετάλλευσης και κανείς δε θα τολμάει να πάει κόντρα. Θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη να τσιμπήσει τον κάθε Καραβέλα που ιδιωτικοποιεί την εγγύς παραλία του για να ελπίζουμε σε προσβάσιμες ακτές, και θα περιμένουμε με εξαντλώμενη ανυπομονησία να ευοδωθεί η μεγαλόσχημη ανακύκλωση και στο νησί μας. Και πανηγυρίζοντας για τη χωματερή που επιτέλους έκλεισε, θα διαπιστώσουμε με πικρία πως έχει ανοίξει μία άλλη, λίγο πιο απόμερη, λίγο πιο ανώδυνη, λίγο πιο παράνομη.

Η υπερκατανάλωση και η αλόγιστη παραγωγή σκουπιδιών θα είναι λοιπόν για μερικά χρόνια ακόμα μέτρο προόδου.

Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι μας: η ανακύκλωση θα υπάρχει και φέτος μόνο ως λέξη στο scrabble και οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας θα είναι ερώτηση για τηλεπαιχνίδι της επόμενης δεκαετίας. Υδροβιότοποι (σαν της Ψαραλυκής) θα θεωρούνται κι αλλού άχρηστα έλη που θρέφουν μόνο κουνούπια και στα σούπερ μάρκετ θα κοιτάμε να πάρουμε καμιά σακούλα παραπάνω για να τις χρησιμοποιούμε για τα σκουπίδια μας. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να λιώσουν οι πάγοι έχουμε καιρό ακόμα...

Κρίμα μόνο που το νησί μας δεν είναι ένα “πράσινο” νησί, όπως θα μπορούσε να είναι…

Υπόλογη είναι η χώρα και οι αιρετοί της άρχοντες, καθώς είμαστε η προτελευταία χώρα στην Ευρώπη στη διαχείριση των απορριμμάτων και η τελευταία στην ανακύκλωση, την ίδια στιγμή που εκκρεμούν υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όπως η διαχείριση των υδατίνων πόρων, οι παράνομες χωματερές, η έλλειψη καθεστώτος νομικής προστασίας σχετικά με τα άγρια πτηνά και μερικές δεκάδες ακόμα.

Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ατομική ευθύνη του καθενός, τον τρόπο που χαράζει ο ίδιος την περιβαλλοντική του συμπεριφορά στο μικρόκοσμο που ζει και κινείται, καταναλώνει και ρυπαίνει ή ανακυκλώνει. Αν σε ατομικό επίπεδο είχαμε την περιβαλλοντική παιδεία που διαθέτουν άλλοι λαοί, ίσως και να μην είχαμε οδηγηθεί σε ετούτη την δυσχερή, σχεδόν ολότελα αδιέξοδη θέση.

365 days of trash

Η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση είναι λύσεις επιβεβλημένες. Κι αν αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει περιβαλλοντική ανησυχία σε ατομικό επίπεδο, ας δει το μπλογκ του Dave Chameides, ο οποίος, αν και προφανώς Ελληνικής καταγωγής, αναρωτήθηκε κάποια στιγμή του περασμένου έτους αν μπορούσε να μειώσει τον όγκο των σκουπιδιών που παρήγαγε και με πόσο όγκο απορριμμάτων επιβάρυνε το περιβάλλον.

Από την 1^η Ιανουαρίου του 2008 και μέχρι το τέλος του έτους κατέγραψε αυτή την προσπάθεια. Ανακύκλωσε ό,τι ανακυκλώνεται, κομποστοποίησε ό,τι κομποστοποιείται, περιόρισε γενικά την υπερκατανάλωση και βρήκε απλές λύσεις για τα καθημερινά ζητήματα που του προκύψανε (και ήταν αρκετά). Και το κυριότερο: δεν πέταξε ΤΙΠΟΤΑ. Αποθηκεύσε ότι περίσσευε στο υπόγειο του σπιτιού του μέχρι το τέλος του έτους, οπότε και υπολόγισε πόσο όγκο σκουπιδιών παρήγαγε.

Τελικά, στο τέλος του εγχειρήματος συγκεντρώθηκαν 13.8 κιλά μη ανακυκλώσιμα σκουπίδια, 5.4 κιλά ηλεκτρονικά απορρίμματα (e-waste), 31.5 κιλά ανακυκλώσιμο χαρτί, 8.6 κιλά ανακυκλώσιμο χαρτόνι συσκευασίας, 12 κιλά άλλα ανακυκλώσιμα υλικά, 153 γυάλινα και 64 πλαστικά μπουκάλια και δοχεία και άλλα πολλά.

Συμπεριφορές υψηλής περιβαλλοντικής ευαισθησίας ή υπομανιακές οικολογικές πρακτικές;

Όπως και να ‘χει, δεν είναι τυχαίο που η ιστορία αυτή πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Μodbury

Όπως ελαχίστης δημοσιότητας έτυχε και το Modbury, ένα χωριό 1500 κατοίκων της νοτιοδυτικής Αγγλίας, όπου ισχύει εδώ και δύο χρόνια η πλήρης κατάργηση της πλαστικής σακούλας, με πλήρη αποδοχή από τους κατοίκους παρόλο που η τιμή των νέων, ανακυκλώσιμων τσαντών επιβαρύνει τους ίδιους. Κάθε σύγκριση προκαλεί μελαγχολία.

Σχεδόν η ίδια ανάρτηση δημοσιεύτηκε στο blog αυτό πέρυσι. Μακάρι του χρόνου να χρειαστεί να γράψουμε μια ολοκαίνουρια…

Ημέρα Περιβάλλοντος όπως Ακονητός...

Διαβάστε κι ένα δελτίο τύπου της Τοπικής Επιτροπής που κυκλοφόρησε (με κόκκινα η ερμηνεία του δαίμονος του ιστολογίου)...

ανοίξτε εδώ ή διαβάστε το παρακάτω: