Ημέρα ναι - Περιβάλλοντος όχι

Και μόνο το ότι η σημερινή μέρα γιορτάζεται από όλους, πολιτικούς και απολιτίκ, βιομηχάνους και οικολόγους, μισαλλόδοξους και εναλλακτικούς, λόγιους και απαίδευτους, δείχνει την αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ίδια του τη ζωή.

Θα ειπωθούν δυο τρία μεγαλόσχημα λόγια, θα γίνουν και μερικά αφιερώματα στην TV, κάποιοι δημοκόποι θα οργανώσουν θεάματα και την άλλη μέρα όλα θα είναι πάλι ίδια.

Από αύριο πάλι, το νερό θα λιγοστεύει αλλά οι πισίνες θα περιμένουν γεμάτες τις πλαδαρές κοιλιές των επισκεπτών και οι πλούσιοι κήποι στις απέριττες βίλλες θα ανθίζουν με θράσος. Οι λαμογιαλοί θα προσφέρουν ιδιωτικούς χώρους αναψυχής και εκμετάλλευσης και κανείς δε θα τολμάει να πάει κόντρα. Η υπερκατανάλωση και η αλόγιστη παραγωγή σκουπιδιών θα είναι μέτρο προόδου.

Η ανακύκλωση θα υπάρχει μόνο ως λέξη στο scrabble και οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας θα είναι ερώτηση για τηλεπαιχνίδι της επόμενης δεκαετίας. Ο υδροβιότοπος της Ψαραλυκής θα θεωρείται πάλι ένα άχρηστο έλος που θρέφει μόνο κουνούπια και στα σούπερ μάρκετ θα κοιτάμε να πάρουμε καμιά σακούλα παραπάνω για να τις χρησιμοποιούμε για τα σκουπίδια μας. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να λιώσουν οι πάγοι έχουμε καιρό ακόμα (άσε που ένας δεκαεξάχρονος Καναδός ανακάλυψε μικρόβια που αποδομούν το πλαστικό, οπότε σχεδόν σωθήκαμε!).

Και το σύννεφο από την καύση της χωματερής θα συνεχίσει να μολύνει την ατμόσφαιρα, αλλά δε θα μας πολυνοιάζει, αφού ο αέρας φυσάει μακριά τον καπνό (τι ειρωνεία: τη μέρα που τιμάται και αποτιμάται η περιβαλλοντική συμπεριφορά η χωματερή του νησιού έπαιρνε για άλλη μια φορά φωτιά - αυτή τη φορά ο νοτιάς έφερε τον καπνό στα σωθικά του χωριού).

Υπόλογη είναι η χώρα και οι αιρετοί της άρχοντες, καθώς είμαστε η προτελευταία χώρα στην Ευρώπη στη διαχείριση των απορριμμάτων και η τελευταία στην ανακύκλωση, ενώ πρόσφατη είναι και η επονείδιστη επιβολή κυρώσεων στην Ελλάδα για ασυμφωνία με τις οδηγίες του Πρωτοκόλλου του Κιότο, την ίδια στιγμή που εκκρεμούν υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όπως η διαχείριση των υδατίνων πόρων (βλ. παλιό ποστ), οι παράνομες χωματερές, η έλλειψη καθεστώτος νομικής προστασίας σχετικά με τα άγρια πτηνά και μερικές δεκάδες ακόμα.

Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ατομική ευθύνη του καθενός, τον τρόπο που χαράζει ο ίδιος την περιβαλλοντική του συμπεριφορά στο μικρόκοσμο που ζει και κινείται, καταναλώνει και ρυπαίνει ή ανακυκλώνει. Αν σε ατομικό επίπεδο είχαμε την περιβαλλοντική παιδεία που διαθέτουν άλλοι λαοί, ίσως και να μην είχαμε οδηγηθεί σε ετούτη την δυσχερή, σχεδόν ολότελα αδιέξοδη θέση.

Η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση είναι λύσεις επιβεβλημένες. Κι αν αναρωτιέται κανείς τι σημαίνει περιβαλλοντική ανησυχία σε ατομικό επίπεδο, ας δει το μπλογκ του Dave Chameides, ο οποίος, αν και προφανώς Ελληνικής καταγωγής, αναρωτήθηκε κάποια στιγμή του περασμένου έτους αν μπορούσε να μειώσει τον όγκο των σκουπιδιών που παρήγαγε και με πόσο όγκο απορριμμάτων επιβάρυνε το περιβάλλον.

Από την 1^η Ιανουαρίου του 2008 και μέχρι το τέλος του έτους καταγράφει αυτή την προσπάθεια. Ανακυκλώνει ότι ανακυκλώνεται, κομποστοποιεί ότι κομποστοποιείται, περιορίζει την υπερκατανάλωση και βρίσκει απλές λύσεις για τα καθημερινά ζητήματα που του προκύπτουν (και είναι αρκετά). Και το κυριότερο: δεν πετάει ΤΙΠΟΤΑ. Αποθηκεύει ότι περισσεύει στο υπόγειο του σπιτιού του μέχρι το νέο έτος, οπότε θα έχει υπολογίσει πόσο όγκο σκουπιδιών παρήγαγε.

Μέχρι στιγμής, στα μισά της διαδρομής, έχει παραγάγει 10,7 κιλά μη ανακυκλώσιμα σκουπίδια, 3,9 κιλά ηλεκτρονικά απορρίμματα (e-waste), 17 κιλά ανακυκλώσιμο χαρτί, 4,3 κιλά ανακυκλώσιμο χαρτόνι συσκευασίας, 8,4 κιλά άλλα ανακυκλώσιμα υλικά, 115 μπουκάλια και δοχεία και 25 περιοδικά. Συμπεριφορές υψηλής περιβαλλοντικής ευαισθησίας ή υπομανιακές οικολογικές πρακτικές;

Όπως και να ‘χει, δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό site, άρθρο ή έντυπο που να έχει καταγράψει την ιστορία αυτή.

Όπως ελαχίστης δημοσιότητας έτυχε και το Modbury, ένα χωριό 1500 κατοίκων της νοτιοδυτικής Αγγλίας, όπου ισχύει εδώ και ένα χρόνο η πλήρης κατάργηση της πλαστικής σακούλας, με πλήρη αποδοχή από τους κατοίκους παρόλο που η τιμή των νέων, ανακυκλώσιμων τσαντών επιβαρύνει τους ίδιους. Κάθε σύγκριση προκαλεί μελαγχολία.