Όσοι παρακολούθησαν στην κρατική τηλεόραση την Παρασκευή το βράδυ (ή τα μεσάνυχτα του Σαββάτου σε επανάληψη) τη συνέντευξη της ποιήτριας Κικής Δημουλάς στη Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή "Στα Άκρα" θα διαπίστωσαν όχι μόνο γιατί η κ. Δημουλά θεωρείται η μεγαλύτερη εν ζωή ποιήτρια, αλλά και τη διαφορετική οπτική που έχει ο πνευματικός άνθρωπος στα καθημερινά πανανθρώπινα ερωτήματα. Για τους λίγους που δεν τη γνωρίζουν, σπεύσατε: η Κική Δημουλά είναι ήδη ακαδημαϊκός, ενώ το Μάρτιο του 2010 θα τιμηθεί με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας. Μάλλον δε και το Νόμπελ δεν είναι μακριά.
κι από μια παλιότερη συνέντευξή της στο Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ
(link)
στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε και ένα δοκίμιο του κ.Νίκου Δήμου για την ποιήτρια
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=2&time_id=82&cat_id=2
+%5B640x480%5D.JPG)
4 σχόλια:
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (γραμμένο από την ίδια την Κική Δημουλά)
" Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει , αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.
Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα.
Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις,
γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το "παιδί θαύμα". Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο "πρέπει να εργαστείς", και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια.
Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή Άθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης.
Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι "γιαγιά". Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα.
Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής.
Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου."
- Μπορεί η ποίηση να βοηθήσει τον άνθρωπο σήμερα;
«Εσείς, επί αιώνες που γράφεται η ποίηση, είδατε να έχει βοηθήσει σε τίποτα; Αν τώρα κάποιος, την ώρα που διαβάζει ένα ποίημα, μπορεί να πει "αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ" κι αν υποθέσουμε ότι αυτό τον βοηθάει, αυτή η βοήθεια είναι για πέντε λεπτά. Γιατί τα επόμενα πέντε, περιμένει η ζωή απέξω με το ντουφέκι της και με τους πυροβολισμούς της. Και η ποίηση δεν μπορεί να προκαλέσει αφλογιστίες. Ούτε αλεξίσφαιρο είναι η ποίηση».
- Ούτε ο λόγος, δηλαδή η παρέμβαση του ποιητή μπορεί να βοηθήσει; Διότι καταλογίζεται στους πνευματικούς ανθρώπους ένα έλλειμμα παρουσίας στα μεγάλα προβλήματα, είτε της χώρας τους είτε της ανθρωπότητας.
«Η μόνη δυνατή δράση για τα στραβά και τρομερά πράγματα που γίνονται στον κόσμο είναι να πονάμε, όσοι τέλος πάντων μπορούμε να εκπλησσόμεθα γι' αυτά και να πονάμε. Δεν είναι ένας ποιητής παραπάνω από έναν άνθρωπο που υποφέρει. Ούτε μπορεί να αλλάξει τίποτα με το να βγει και να μιλήσει δημοσία, να πάρει θέση, όποιο κύρος κι αν έχει».
- Βγήκε και μίλησε ο Σεφέρης...
«Ασφαλώς, και ήταν πάρα πολύ ωραίο για τη φήμη του Σεφέρη αυτό. Αλλά δεν νομίζω ότι ανέτρεψε τη χούντα η κουβέντα του Σεφέρη. Αλλες, άγνωστες βουλές του Κυρίου, έπαιξαν το ρόλο τους».
- Εσείς τον σύγχρονο κόσμο πώς τον βλέπετε;
«Ποικίλο και διαταραγμένον. Είναι οι ευνοημένοι, είναι οι άτυχοι, είναι οι πεινασμένοι, είναι εκείνες οι φυλές, όπως στην Αφρική, που φαίνεται η φύση το θέλησε να πεθαίνουν από την πείνα, σαν να τους γέννησε μια αφιλόστοργη μοίρα. Διότι εγώ πιστεύω ότι, όπως κάθε άνθρωπος, έτσι και κάθε λαός διέπεται από ένα πεπρωμένο.
- Η μοίρα φταίει για την τραγωδία των Διδύμων Πύργων, για τις συνεχιζόμενες τραγωδίες στο Αφγανιστάν και στη Μέση Ανατολή, για τον πολυπρόσωπο τρόμο που όλοι πλέον αισθανόμαστε να μας απειλεί;
«Μου ζητάτε τώρα να ζωγραφίσω έναν χάρτη τραγωδιών που συμβαίνουν ή μας απειλούν, χρησιμοποιώντας ως υλικό απίστευτη σπατάλη αίματος. Με τρομοκρατεί αυτό το εγχείρημα. Με τρομοκρατεί περισσότερο η βεβαιότητα ότι δεν έχουμε τρόπο ανατροπής κανέναν. Από καταβολής κόσμου, είμαστε θεατές της επικράτησης των ισχυρότερων και του καταποντισμού των αδυνάτων».
- Αδύναμοι θεατές;
«Βεβαίως. Είναι κι αυτός ένας λόγος να είμαι μελαγχολική, αν θέλετε να κάνω τον κύκλο. Μπορεί να μην είναι μελαγχολικκός κανείς, όταν βλέπει ότι τα ακραία φαινόμενα δεν μπορεί να τα δαμάσει καμία θέληση;».
- Αρα, όλοι θα πρέπει να είμαστε λίγο μελαγχολικοί;
«Ναι. Και καλό είναι να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι, γιατί αν είμαστε αισιόδοξοι, είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα, ενώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για τη ζωή, κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας, μας έχει σε μια ενέργεια και σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη, η σκοτεινή, της αισιοδοξίας».
ΣΥΝΕΝΤΑΥΞΗ ΣΤΗΝ ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 2002
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε -για λίγο- να μη νιώθεται η πληγή.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Με δυσκολια καταφερνω να πω δυο κουβεντες για αυτη την συγκλονιστικη συνεντευξη που μολις παρακολουθησα.
Τι λογο να συνταξω εγω ο μικρος που καθομουν και παρατηρουσα εκθαμβος τοση ωρα εναν ανθρωπο που με μεταφυσικη σχεδον μαεστρια
καταφερνει να σκορπιζει τις λεξεις με τετοια σειρα ωστε να δινει σε πραγματικο χρονο μπροστα μου υποσταση στο ανειπωτο,
μια οντοτητα σε αυτο που σε πολλους απο εμας υπαρχει και αναπνεει μεσα μας
αλλα ισως δεν υπαρχει η αναλογη οξυτητα στην αντιληψη για να το καταγραψουμε με τετοια σαφηνεια
οπως επισης δεν υπαρχει και το τοσο βαρυ λεξιλογικο οπλοστασιο ωστε να το μετατρεψουμε σε λογο.
Δυστυχως πολλοι απο εμας δεν μαθαμε ποτε να αναλυουμε και να εκφραζουμε τις σκεψεις και τα συναισθηματα
με σαφηνεια και αυτο προκαλει τεραστια προβληματα παρερμηνειας και στους αλλους αλλα το κυριοτερο και μεσα μας.
Αυτο εχει σαν αποτελεσμα να μην
ξερουν οι αλλοι ποιοι ειμαστε πραγματικα αλλα ουτε και εμεις οι ιδιοι.
Καποιοι απο εμας μπαινουμε σ εναν ατελειωτο αγωνα
χαρτογραφησης του εσω εαυτου, μια ατελειωτη κυκλικη πορεια προς
την γνωση και την αληθεια.
Μια διαδικασια πολυ κοντινη με τον αυνανισμο η οποια ομως σε αντιθεση με αυτον ενεχει πολλους κινδυνους.
Μπορει να σε αποχαυνωσει, να σε ζαλισει απο τους κυκλους και να σε παγιδευσει σε καποια γωνια.
Μπορει να σε εξουθενωσει, να σε τσακισει και να σε αναγκασει να κρυφτεις φοβισμενος στο πρωτο περβαζι που θα βρεις μπροστα σου
στα μισα του δρομου.
Σιγουρα παντως θα σε αποξενωσει, θα σε απομακρυνει και θα καυτηριασει καποια κομματια σου
οπως και θα αναδειξει καποια νεα με αγνωστες συνεπειες στην καθημερινη ζωη..
Στις λιγες ευκαιριες που ειχα να δω τετοιας ποιοτητας ανθρωπους να μιλουν η να παιζουν μουσικη
(η μουσικη ειναι συγγενης με την ποιηση οπως ειπωθηκε)
ειχα την αισθηση οτι καποιος μου βγαλε το μαντηλι και ανοιξε αποτομα εναν μεγαλο προβολεα
στην τυφλομυγα μου.
Δημοσίευση σχολίου