26 Αυγ 2011

Το νησί των θαυμάτων

(η ποίηση υπάρχει γύρω μας – τώρα, που το νησί αρχίζει να γίνεται πάλι αυτό που αγαπάμε, είναι ευκαιρία να την ανακαλύψουμε στη φύση. Το έπραξε ο φίλος Τάσος Ποταμιάνος και τον ευχαριστούμε όλοι μας)

b

Εδώ, ένας δρόμος ατέλειωτος με μια σειρά από υγρές διάφανες πύλες οδηγούν στο ανεξάντλητο. Μικρά καθημερινά θαύματα φωσφορίζουν πίσω από κάθε πύλη. Αρκεί να χαϊδέψεις ελαφρά τα πόμολα. Ν’ ανοίξεις να περάσεις. Ακολουθώ τον αόρατο οδηγό που εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αντίπαρο, στην αντίπερα της μη-ζωής του αστικού τοπίου απ’ όπου διακτινίστηκα στο αστρικό τοπίο, αυτό που ανοίγει τη φωνή μου διάπλατα στο ρυθμό των βράχων, στη μελωδία των θάμνων. Ψυχή ανοιχτή ορθάνοιχτη στο γέλιο στο πάθος και στο κλάμα εκεί στην περίβολο του Αη Νικόλα, στην υπόκωφη σπηλιά των πεταλίδων, στο θαλασσινό αλώνι των πουλιών, στην κόκκινη γαλάζια ακτίνα μιας δύσης που χορεύουν νυχτολούλουδα λίγο πριν πέσει το διψασμένο σώμα στα νερά. Κάθε μίσχος και νότα, κάθε κύμα και χορωδία, κάθε θρόισμα του αέρα κι αποκάλυψη. Ακολουθώ τον αόρατο οδηγό μου κι απ’ το Διαπόρι στο Δεσποτικό κερδίζω βήμα βήμα την Αθανασία, κερδίζω ναι κερδίζω το θαύμα, οργιά με την οργιά. Η Αθανασία σα λυσσασμένο αγριοκάτσικο ρουφάει τ’ αλμυρίκια, τα κοχύλια και τα χείλη μου. Κάποια κότερα, ελικόπτερα και άλλες βίλες και πισίνες θυμίζουν πως κοιμάται η Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης. Μα το νησί αντιστέκεται και πεισματικά φυτρώνει θυμάρι, δάφνη κι άγρια μέντα.

Η μέσα μου νήσος ξεδιπλώνεται κι απλώνεται μικρή ελάχιστη κι απέραντη πίσω από ένα μανουάλι, μια γουλιά τσίπουρο, μια νεροχελώνα, πίσω απ’ τον ήχο της σιωπής. Όλα τα σύνεργα τα όργανα στη θέση τους. Κι ο έρωτας, τ’ αρχιπέλαγο, το κορμί μου στην έκρηξη των χρωμάτων των σχημάτων, στην έκρηξη των άστρων.

- Ακούμπησε την ψυχή σου απάνω μου κι αφέσου Αθανασία…

Μεταλαμβάνω και μεταμορφώνομαι την κάθε στιγμή. Αρπάζω μια νυχτερίδα στον αέρα και φοράω τη μάσκα της. Τα μάγουλά μου και το μέτωπο φουσκώνουνε και σκάνε, νερά ποτάμια χύνονται απ’ τα μάτια τη μύτη τ’αυτιά μου σα καταρράκτης στο χώμα.

Ο Τζων Λέννον με κοιτάει και χαμογελά.

- Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, τον ρωτάω.

- Όχι, μου απαντά. Κι αν ακόμα υπάρχει δε με αφορά γιατί ζωή δίχως κορμί είναι ζωή κλεμμένη.

Ανοίγω τα μάτια. Εδώ στην Αντίπαρο, υπάρχει ακόμα τόπος.

Τάσος Ποταμιάνος, 23 Αυγ. 11

14 Αυγ 2011

ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

 

(το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για τις ανάγκες του περιοδικού Ωφλίαρος που μόλις κυκλοφόρησε – δημοσιεύεται κι εδώ μετά από απαίτηση αναγνωστών του ιστολογίου)

DSC01587

ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Τρίζουν κάθε τέτοια εποχή οι δείκτες του Χρόνου. Σκαλώνουν στα ξεραμένα άνθη σα γρανάζια και η κυκλική τους πορεία γίνεται ανηφορικά δύσκολη. Λαχανιασμένη τρέχει η ψυχή στα πιο απόκρημνα μονοπάτια και στους πιο αχανείς ορίζοντες, σε μια ατελείωτη συνδιαλλαγή με το μέγα γητευτή ήλιο, που αργά, νωχελικά, σχεδόν ασάλευτα κατηφορίζει τη μέρα στο πέλαγος. Σιφνέικος, Λιβάδια, Ακονητός, Μοναστήρια, Τράχηλας, Δεσποτικό.

Ξανά σκαρφαλωμένος στα βράχια· από την πολυθρόνα του Αιγαίου αγναντεύει κανείς το παρελθόν του. Μνήμες που ανασταίνει το φως κι η πέτρα. Ήχοι και χρώματα αγκαλιασμένα σ΄ένα χαρούμενο πανηγύρι. Θα περιμένεις να νυχτώσει. Σα μεγάλο φωτοκύτταρο μαζεύεις απάνω σου όλο τον ήλιο. Έρχεται γλυκά ετούτη η εποχή, με τις πιο μελιστάλαχτες αχτίδες και τον πιο φωτοϋφαντο ιστό, ριγεί τις σκοτεινές γωνιές του κορμιού και θερμαίνει τα χειμερινά σου ηλιοστάσια. Δραπετεύεις. Ήρωας και δραπέτης. Ήρωας και άγιος. Άγιος και δραπέτης. Αμαρτωλός και ήρωας. Αμαρτωλός...

Ένας γλάρος ξεκουράζει το ανάλαφρο κορμί του πάνω στον ουρανό ενός ψαροκάϊκου. Φυσά μέχρι μέσα, στις ψυχές. Ξεσκονίζεται το αμπάρι από την Αθηναϊκή σκόνη και αποτραβιώνται τα ασφάλτινα νήματα που έχεις απλώσει απ΄άκρη σ΄άκρη, για να μετράς –θαρρείς- τις πατημασιές και το ανάστημά σου στην πόλη. Εδώ δε χρειάζεται τίποτ΄άλλο πέρα από μια καλή θέση στον ήλιο και λίγο γαλάζιο στο βλέμμα. Κι όσο κερνάς τα τυχερά βράχια με χρόνο και συναισθήματα τόσο σου φανερώνει η θάλασσα τα κρυφά της δώρα. Κυλά εμπρός στα νηστικά μάτια το αιώνιο Αιγαίο ποτάμι, μια μεγάλη φλέβα που ξεκινάει απ΄τα βάθη της μνήμης και δεν καταλήγει πουθενά. Μόνο κυλάει, σα ζωή. Βαθιά στ΄αλώνια της ψυχής ακούγεται ο λεπτός μεταλλικός ήχος καθώς εφαρμόζει σε μια σπάνια συγκυρία το διάνυσμα, η αποστολή, ο χρόνος κι η διάθεση. Κλείνεις τα μάτια. Τ΄ ανοίγεις ξανά: το θέαμα εμπρός σου ξετυλίγεται σαν απ΄ την αρχή, σαν καινούριο...Όσα κι αν ζούμε, θα πεθαίνουμε πάντα με το ίδιο αχόρταγο βλέμμα που γεννηθήκαμε. Και η Αντίπαρος θα έχει πάντα ένα τρόπο να σε προσκαλεί σα μια Σειρήνα, που αναρωτιέσαι χρόνια τώρα τι ακριβώς την κάνει τόσο ελκυστική.

Είναι η ώρα που έχει σηκωθεί ολόρθη η αυλαία του καλοκαιριού. Οι κυράδες ανοίγουν τα παράθυρα στη διάπλατη μέρα, τα αγόρια και τα κορίτσια κοιτάζονται με μονοσήμαντο νόημα, οι ψαράδες βάζουν μπρος τα φρεσκοβαμμένα τους καΐκια. Σιγά σιγά ανάβουν τα πρώτα φώτα του δρόμου και της πλατείας, ενώ η πρώτη μυρωδιά από ρακή τυλίγει την παραδομένη χειμερινή άμυνα. Είναι ώρα να ξεφορτωθούμε κλειστά σεντούκια, χοντρά σκονισμένα πανωφόρια της μνήμης, υποσχέσεις μιας νέας αρχής, πολλών νέων αρχών, απείρων νέων αρχών, όλες στο ίδιο διάνυσμα και με όμοιο τέλος. Είναι ώρα να ντυθούμε τη σκιά του καλού και να φορτώσουμε στη σχεδία μας πηγαιμούς δίχως νόημα, αποφάσεις της μιας ψυχοστιγμής. Το καλοκαίρι είναι εδώ ολόγυμνο, ολοφώτεινο, κορμί που στροβιλίζεται στο κύμα. Δεξιά κι αριστερά σκιές, νερά, μουσικές, κορμιά. Θα ξαποστάσεις.

Χθες βράδυ ένα περήφανο κόκκινο φεγγάρι βούλιαξε. Δεν πνίγηκε. Δεν πνίγηκες. Πνίγονται τα ανάλαφρα; Σήμερα η θάλασσα, σε ανταπόδοση για τα πανσέληνα δώρα, χαρίζει τον πιο υπέροχο κυματισμό της, έναν ανοικτό μαίανδρο σε άπειρη ανάπτυξη. Από δω ψηλά έρχεται και γλιστρά κάτω στα πόδια σου, στα αιώνια βράχια μιας απόμακρης γης. Μια μαζεύεις το σχοινί, μια το ξετυλίγεις. Μια ανοίγεις πανιά, μια αφήνεσαι στο ρεύμα.

Ό,τι ζήσαμε ζήσαμε. Τα άλλα τα σκορπά το ανεμολόγιο του χρόνου πέρα από κει που θα τα φθάσουμε ποτέ μας. Ό,τι ζήσαμε ζήσαμε. Το κάθε τέλος είναι μια μικρή ευτυχία που μόλις γεννιέται. Ό,τι ζήσαμε ζήσαμε. Τα άλλα, αυτά που δεν προφθάσαμε, τα βλέπουμε τα βράδια να έρχονται απρόσκλητα, σαν πτήσεις χωρίς φτερά, σαν καταδύσεις χωρίς οξυγόνο, σα φονιάδες, σαν εραστές, σαν πεζοπόροι. Και δίπλα τους, ήρωες που δεν είναι σαν τους φίλους μας, εχθροί που δε μας αξίζουνε, έρωτες που τινάξανε τις στάχτες τους, κόσμοι που ποτέ δε θα ταξιδέψουμε. Μένουν λοιπόν ετούτες εδώ οι αλκοολικές νύχτες, οι ηλιόκαυτες μέρες, τα άφιλτρα φεγγάρια, τα ιδρωμένα πρωινά, να μετράνε όλα το χρόνο σαν αίσθηση. Σαν εκπνοή μετά από βαθιά ανάσα που κράταγες μέσα αιώνες.

Είναι γνωστές ετούτες οι αξίες. Σ΄ αυτόν τον κόσμο ανήκουμε, το νιώθουμε μα δεν το ομολογούμε. Μα ήδη αρχίζει σιγά σιγά να υφαίνεται το ρούχο της επιστροφής σου με τη λεπτή κλωστή των αναγκών. Με τούτα χορταίνεις ολόκληρος νομίζεις, μέχρι που η πραγματική πείνα αρχίζει να κατατροπώνει τις περισσότερες επιθυμίες. Και του χρόνου θα ξέρεις ότι μια ματιά στο γαλάζιο και μια θέση στον ήλιο είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί ποτέ να στο απαγορεύσει.

12 Αυγ 2011

Ήρθε ο Ωφλίαρος Αυγούστου!

Το τέταρτο τεύχος του Ωφλίαρου, του free press που κάθε καλοκαίρι κυκλοφορεί στο νησί, αλλά και διαδικτυακά (με πάνω από 100.000 ψηφιακές αναγνώσεις μέχρι σήμερα). Το τεύχος κυκλοφορεί ήδη στο νησί.
πηγή: http://ofliaros.blogspot.com/

10 Αυγ 2011

"Aλέξης Ζορμπάς" στο Σινέ Ωλίαρος

Η πρώτη εκδήλωση της ομάδας Φίλων Ν. Καζαντζάκη Αντιπάρου-Πάρου 

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ



6 Αυγ 2011

Η Ανατροπή ενός κεσέ

 
φωτό από το συμβάν βρήκαμε στο indymedia. 
Μέχρι τότε βολευόμασταν με την πειραγμένη φωτό (πάνω) του φίλου Γιώργου Γκίνη  


Έφαγε λοιπόν τα πρώτα γιαούρτια στην Αντίπαρο ένας εκφραστής του μηντιακού κατεστημένου. Γιατί αυτός κι όχι άλλοι που έχουν κάνει την εμφάνισή τους; Αποτελεί υπερβολική αντίδραση κάποιων αντιεξουσιαστών που έρχονται στο νησί πολύ πριν από τους VIPS και τις τηλεπερσόνες ή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι ένα από τα κόκκινα πανιά των αγανακτισμένων πολιτών;
Σίγουρα δεν είναι παγιωμένη έκφραση δημοκρατίας το να ρίχνεις γιαούρτια σε έναν μεγαλοδημοσιογράφο. Ακόμα κι αν οι απόψεις του είναι συχνά προκλητικές για τον σκεπτόμενο πολίτη. Ακόμα κι αν από το τηλεπαράθυρο και την πάνω αριστερή γωνία της οθόνης μας έχει αποτελέσει μέρος της μιαρής συμμορίας με τα λοιπά φερέφωνα του ΜΕΓΚΑ. Ακόμα κι αν κανείς μας δεν θα ήθελε να ρίξει γιαούρτια σε έναν επισκέπτη του νησιού, παρά μόνο αν αυτή η χειρονομία εκφράζει έναν γενικότερο συμβολισμό. Ακόμα κι αν ο ίδιος με αναίδεια πέταγε μπουκάλια στο γήπεδο παλιότερα. Ακόμα κι αν μέσω του ΜΕΓΚΑ αποκαθήλωσε την αξιοπιστία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας και δημοκρατίας για πολλά χρόνια. Ακόμα κι αν αποτελεί μέρος ενός κυκλώματος που παρασιτεί πλάι στην εξουσία και καρπώνεται εξουσία μέσω αυτής.
Ή μήπως πάλι τελικά το ήθελε το γιαουρτάκι του;
Όπως και να έχει, αυτό που τονίζει αυτή η ενέργεια είναι αφενός η 1fhvjarδυσχέρεια που έχουν ακόμα και στα μικρά νησάκια του Αιγαίου οι φερόμενοι ως μεγαλο- (δημοσιογράφοι, δικηγόροι, επιχειρηματίες, βουλευτάδες) να κυκλοφορούν αμέριμνοι και ευτυχείς ως ανώνυμοι τουρίστες, αφετέρου κάνει σαφές και σε άλλους ότι στο νησί υπάρχει μία ολόκληρη κοινωνία που δεν είναι μόνο του κάμπιγκ, που δηλώνει αντιεξουσιαστική, και στην επόμενη ευκαιρία θα γιαουρτώσει ξανά τον Πρετεντέρη, τη Στάη (πώς τους ξέφυγε;), τη βουλευτή Άννα, και πολλούς άλλους. Μπορεί να μη μας προκαλούν ευθέως με τη στάση τους, αλλά και μόνο το ότι αντιπροσωπεύουν μία κοινωνία αποκομμένη από την αληθινή που καθημερινά εκφυλίζεται τριγύρω μας, και μόνο που εκπροσωπούν με τη ζωή τους και την πορεία τους αυτήν ακριβώς την κοινωνική ανισότητα που τους βγάζει χρόνια στον αφρό και τους δίνει ισχύ να αναρριχηθούν ακόμα περισσότερο σε βάρος των υπολοίπων, αξίζει τον κόπο να αφήσουμε ένα χαμόγελο στο άκουσμα της χθεσινής είδησης. Ας πάνε στη Μύκονο όσοι θέλουν να περιφέρονται αμέριμνοι στα αυγουστιάτικα σοκάκια, συνώνυμη πλέον με το νησί των εκμαυλισμένων, όπου έχει και πιο πολλά σοκάκια για να κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
Φυσικά κάποιοι θα κρίνουν ως δυσφήμιση για το νησί το συγκεκριμένο γεγονός. Για να καταλήξει τελικά όλη η συζήτηση για μια ακόμα φορά στο τι ανάπτυξη, κι άρα και τουρίστες επιθυμεί το νησί. Ευτυχώς, όπου δεν υπάρχει εικόνα δεν υπάρχει και είδηση, επομένως ας μην ανησυχούν οι κάτοικοι για πιθανή δυσφήμιση, γιατί δεν υπάρχει οπτικό ντοκουμέντο.2y2j5xx
Τουλάχιστον για φέτος με την κίνηση αυτή των αντιεξουσιαστών σώθηκε η παρτίδα. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε ένα βίντεο του συμβάντος, όπου να έχουμε πειράξει τον ήχο, ώστε να παραποιηθεί το συμβάν, όπως έγινε με το βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου στο MEGA. Και μακάρι να μπορούσαμε να πετάξουμε και κανένα γιαούρτι στα ελικόπτερα που πετάνε ακριβώς  από πάνω μας προκλητικά τα μεσημέρια, στις απίθανες κλωνοποιημένες  παρέες που συγχρωτίζονται στα τρέντυ μαγαζιά του νησιού, στα ογκώδη οχήματα που οργώνουν την κυκλαδική σαβάνα και σε τόσα άλλα που κατά καιρούς έχουν θιγεί από εδώ και από αλλού.
Από την άλλη, κάποιοι μετράνε τις μέρες. Σε δέκα- δεκαπέντε μέρες όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν. Και το νησί θα βρει ξανά το ρυθμό του. Με μία στάμπα από γαλακτοκομικά στον πεζόδρομο να θυμίζει για καιρό ότι δεν υπάρχει μεταλλαγμένη  δημοκρατία μόνο από τη μία πλευρά, αλλά εκατέρωθεν. Από τη μεριά μάλιστα των πολιτών η αντίληψη για το τι εστί δημοκρατία έχει συμπεριλάβει και τα γιαουρτώματα, αλλού δε και τις πέτρες ή τις σφαλιαρίτσες. Όπως κι από την πλευρά των κρατούντων δημοκρατία είναι τάχα όλα αυτά που παρακολουθούμε να μας αλώνουν τη ζωή τον τελευταίο καιρό.
Δείτε:
Προφητική διαφήμιση του Τζίμη Πανούση με το γιαούρτι που χρόνια μετά θα πλήξει τον δημοσιογράφο στο νησί του βασιλιά του Σωρού.
Δείτε και άλλο κομμάτι από τη συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στον Γ. Πρετεντέρη πριν αρκετά χρόνια, με την αποκαθήλωση του δημοσιογράφου στο τελευταίο λεπτό.
Ήδη άρχισαν τα ανέκδοτα για το συμβάν. Τι γιαούρτι τρώει ο Πρετ-εντέρης; Πρετ-α-Complet.
Υπάρχουν άλλα; Αφήστε τα στα σχόλια, όπως και την οπτική σας για το γεγονός.
(Για την ιστορία: ο δημοσιογράφος Γ. Πρετεντέρης, που κάνει διακοπές αμέριμνος εδώ και λίγες μέρες στο νησί, δέχτηκε αρχικά φραστική και μετά από λίγα λεπτά ομαδική επίθεση από είκοσι μαυροφορεμένους που πέταξαν κεσεδάκια γιαούρτια στον τηλεκεσέ, φωνάζοντας συνθήματα όπως “Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΟΜΠΗ, ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ ΨΟΦΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. ΜΠΑΤΣΟΙ ΤV ΝΕΟΝΑΖΙ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ”. Σοκαρισμένος, όπως είναι λογικό, αποχώρησε χωρίς περαιτέρω εμπλοκή).

3 Αυγ 2011

Best of Cine Doc: οι ταινίες αναλυτικά

clip_image002BEST OF

ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ 2011

4 - 7 Αυγούστου, στις 21.00
Θερινός κινηματογράφος Ωλίαρος

clip_image0044 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
21.00 EL SISTEMA, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
των Paul Smaczny και Maria Stodtmeier, Γερμανία/Ελβετία, 2009, 100’ στα ισπανικά με ελληνικούς υπότιτλους.

Tο Σύστημα είναι πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης στη Βενεζουέλα, που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το 1975 ο οικονομολόγος και μουσικός Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου αλλάζοντας την ζωή δεκάδων χιλιάδων παιδιών που ζουν στις φαβέλες.

Τα μαθήματα είναι δωρεάν για όλους και τα παιδιά ξεκινάνε από 2 έως 3 χρονών να τα παρακολουθούν 6 ημέρες την εβδομάδα επί 3-4 ώρες την ημέρα! Από το Σύστημα έχουν προκύψει περισσότερες από 60 παιδικές ορχήστρες, 200 ορχήστρες νέων, περισσότερες από 30 επαγγελματικές ορχήστρες και δεκάδες χορωδίες. Μια από τις πιο διάσημες ορχήστρες νέων που προέκυψαν από το Σύστημα είναι η ορχήστρα νέων Simon Bolivar υπό την διεύθυνση του Gustavo Dudamel, που έπαιξε πρόσφατα και στο Ηρώδειο, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η ταινία El Sistema αφηγείται την ιστορία των παιδιών στη Βενεζουέλα και την πρότυπη αυτή προσπάθεια να δημιουργηθεί μια καλύτερη κοινωνία σε περιοχές όπου η εγκληματικότητα είναι μέρος της καθημερινότητας.

Τρέιλερ / Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=276oR_tEmbs

EL SISTEMA

‘El Sistema’ is a network of children’s and youth orchestras, music centres and workshops in Venezuela, in which more than 250,000 children and young people are currently learning to play an instrument.

It was set up over thirty years ago by José Antonio Abreu, who was driven by the utopian vision of a better future. In the dangerous and poverty-stricken shanty towns of Caracas, Abreu lifts children out of poverty through music, changing both people and structures. The story, which has all the makings of a fairytale, is the extraordinary account of a vision that has become reality. Several of the system’s young graduates now rank amongst the most coveted young talent in Europe - the most prominent being the 26-year-old conductor Gustavo Dudamel and the double bass player Edicson Ruiz, who at the age of 17 became the youngest musician ever to join the Berlin Philharmonic.

The film ‘El Sistema’ shows how Abreu’s astonishing ideas have led the way out of the vicious circle of poverty  - and how the power of music has been able to change the lives of hundreds of thousands of young people.

Ζωντανή μουσική από τους Empty Pockets, το σχολικό ροκ συγκρότημα της Αντιπάρου

23.30 ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ, (WANDERING SOUL)
της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, Ελλάδα 2009, 60’ στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

clip_image006Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι τη δεκαετία του 80’ και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη. Στα 2 χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. Μια ταινία για τον μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Yannis Angelakas embarked on his musical journey in the 1980s, and his lyrics remain just as relevant today. During two years of filming, this documentary traces his encounters with other artists and their quest from childhood aural memories through rembetiko music and the polyphonic singing of Epirus to Cretan traditional tunes. A film about a music artist who left his mark on the Greek alternative rock music scene.

Τρέιλερ / Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=Qj9KpMWSBvc

5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

21.00 ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ, (CALL OF THE MOUNTAIN)
του Στέλιου Αποστολόπουλου, Ελλάδα 2010, 52’ στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

clip_image008Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Γιάννη, ο οποίος αφήνει πίσω την οικογένεια του στην Αθήνα και μετακομίζει σε ένα μικρό χωριό στα Λευκά Όρη της Κρήτης προκειμένου να αναλάβει το μητάτο της οικογένειάς του. Επιστρέφει σε ένα επάγγελμα που διατηρείται ζωντανό από ελάχιστους ανθρώπους στην ορεινή Κρήτη, με θέα το Λιβυκό Πέλαγος. Η ταινία είναι συμπαραγωγή της ΑΝΕΜΟΝ με την ΕΡΤ και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Η ταινία προβλήθηκε και από το γαλλο-γερμανικό κανάλι τέχνης και

πολιτισμού ARTE, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος του καναλιού στον ορεσίβιο τρόπο ζωής στην Ευρώπη.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The story of a man who pledges to honour his family by tending the family herd in the White Mountains of Crete. He leaves his wife and eight-year-old son back in Athens. Returning to the small, remote community where he grew up, Yiannis confronts his past and struggles to carry on his cousin Ilias’ calling, a dying tradition kept alive by a handful of isolated men, high on the barren mountainsides of Crete overlooking the Libyan Sea.

Τρέιλερ / Trailer: http://www.anemon.gr/thecall.html

Τοπικοί μεζέδες, τυριά και τσίπουρο, όλα παραγωγής του Γιώργου Ζομπού και την ταβέρνα του στον Άγιο Γεώργιο.

22.30 COLOSI OF LOVE (ΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ),
του Νίκου Μυστριώτη, Ελλάδα 2009, 52’ στα ελληνικά/αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

Μάθημα Καμάκι από τους μαιτρ του είδους!

Οι ξανθιές γαλανομάτεςclip_image010 τουρίστριες από την κεντρική ή τη βόρεια

Ευρώπη με τη λευκή επιδερμίδα και τη δίψα για ήλιο και διακοπές, ήταν ο

στόχος. Οι μελαχρινοί ντόπιοι με τα μισάνοιχτα στο τριχωτό στήθος πουκάμισα και τα παντελόνια «καμπάνα» που τόνιζαν τους γοφούς ήταν οι κυνηγοί. Το άμεσο φλερτ και οι διαφορετικές τεχνικές τους στις παραλίες και τις ντισκοτέκ των δημοφιλών τουριστικών προορισμών της εποχής ήταν το «καμάκι» που έκαναν οι νεαροί Έλληνες στις δεκαετίες του ’70 και ’80. Ποιοι ήταν αυτοί οι Έλληνες με την εμμονή της κατάκτησης της “ξένης”; Τι έλεγαν οι άντρες μεταξύ τους το επόμενο πρωί; Ποιες ήταν οι αυτές οι “ξένες” και γιατί πολλές από αυτές ερωτεύονταν τους ντόπιους; Τι έλεγαν στις φίλες τους όταν επέστρεφαν στην πατρίδα τους; Όλη η ιστορία μεταξύ τους ήταν για μόνο το σεξ;

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Colossi of Love is the story of the Greek characters known as “Kamaki”, men who were obsessed with courting female foreign tourists using special techniques during the 70’s and 80’s. Even if «kamaki», this Greek way of flirting which literally means “harpoon”, was just about sex, in a society where sex with local women was culturally forbidden, it became the reason for almost 1.000 mixed marriages on the island of Rhodes while it revealed other issues: a competition between males, a desire to be unlike others and a feeling of superiority by seducing foreign women. Issues of a Greece at the point of change, in terms of both cultural and sexual taboos

Τρέϊλερ/ Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=eaOtOaqYeXI



6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

clip_image01221.00 Α PLACE WITHOUT PEOPLE (ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ), του Ανδρέα Αποστολίδη, Ελλάδα 2009, 58’
στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

Η ταινία περιγράφει τον τρόπο που εκδιώχθηκε ο τοπικός πληθυσμός της Τανζανίας από τις περιοχές Serengeti και Ngorongoro, προκειμένου να δημιουργηθούν δύο από τα διασημότερα εθνικά πάρκα στο κόσμο. Ερευνά την ιστορία της δημιουργίας των πάρκων, αλλά και το πώς τελικά η δυτική αντίληψη για τη φύση αλλοίωσε ριζικά το αφρικανικό τοπίο και την αφρικανική κοινωνία. Ο φακός εστιάζει στους ανθρώπους που «δεν θα έπρεπε να είναι εκεί», των οποίων οι φωνές ακούγονται σπανίως, την ίδια στιγμή που η τουριστική βιομηχανία κατασπαταλά με γοργούς ρυθμούς τους φυσικούς πόρους της περιοχής.

Το ντοκιμαντέρ είναι μια διεθνής συμπαραγωγή της ANEMON PRODUCTIONS με την ΕΡΤ και την ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ και πέραν του διεθνούς φεστιβάλ Green Film Festival της Κορέας, έχει επίσης προβληθεί στα φεστιβάλ DOK Leipzig, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο One World Human Rights Film Festival της Πράγας, στο Docudays, International Human Rights Film Festival, στο ETHNOCINECA, Ethnographical and Documentary Filmfest της Βιέννης και στο CinemAmbiente Environmental Film Festival του Τορίνο.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

A film about how the local population of Tanzania has been evicted to make way for the creation of the world’s most famous nature reserves.

Set in the famous Serengeti and the Ngorongoro crater, the film explores how the parks came to be and how western perceptions about nature radically altered both the East African landscape and society.

The film focuses on the people who "shouldn't be there", not only because their voices are rarely heard but also because they are still being antagonised and excluded, while the tourist industry is rapidly depleting the area's natural resources.

Κρασί και χειροποίητες πίττες της Μυρτώς από την ταβέρνα Περαματάκι στον Σωρό

22.30 ADDICTED TO PLASTIC, ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ,
του Ian Connacher, Καναδάς, 2008, 85', στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

clip_image014Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε πλαστικό; Δοκιμάστε το για μια εβδομάδα και θα δείτε. Ούτε σακούλα σκουπιδιών, ούτε μπουκάλι με νερό, ούτε τάπερ, ούτε ζελατίνα για το φαγητό, ποτήρι για τον καφέ, θήκη CD, στιλό, σόλα παπουτσιών, φερμουάρ, σαμπουάν, κρέμα, σαπούνι, αυτοκίνητο, λεωφορείο, μετρό…. Σχεδόν ό,τι κι αν χρησιμοποιούμε περιέχει πλαστικό. Το πλαστικό ίσως είναι το πιο ευπροσάρμοστο υλικό που επινοήθηκε ποτέ είναι η εφεύρεση που τα τελευταία 100 χρόνια έχει αλλάξει περισσότερο την καθημερινότητά μας. Καταναλώνουμε ο καθένας μας τόνους πλαστικό κάθε χρόνο! Και πού πάει όλο αυτό το πλαστικό;

Ας δούμε την καθημερινότητα με άλλη ματιά! Τι γνωρίζουμε γι’ αυτό το υλικό των χιλίων χρήσεων και γιατί υπάρχει σε τέτοιες ποσότητες;

Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να γυριστεί το ντοκιμαντέρ, καλύπτοντας 12 χώρες και 5 ηπείρους, συμπεριλαμβανομένων και των δύο ταξιδιών στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου τα πλαστικά απορρίμματα που καταλήγουν στη θάλασσα συσσωρεύονται, δημιουργώντας ένα γιγαντιαίο νησί.

Τρέιλερ/ Trailer: www.crypticmoth.com/plastic.php

------------------------------------------------

Addicted to Plastic is a documentary focusing on the worldwide production and environmental effects of plastic. The host takes a 2-year trip around the world to give us a better understanding of the life cycle of plastic.

It’s probably fair to say that we all believe buying goods (pencils, food, electronics, etc.) with less packaging is a good thing, and when we separate our trash and drop the plastic rubbish into the blue box for the morning pickup, it all gets recycled, and we can feel confident we’ve done our part for the environment.

The development of degradable plastics is a good thing, but a lot of what we use – new trash as well as old – has penetrated some very disturbing levels of the food chain and the ecosystem, and the makes the case that all is not well in our world via a simple boat trip to the North Pacific Central Gyre, aka the Eastern Garbage patch, where air pressure and rotating water currents swirl and push all kinds of floating trash to the water’s surface.

7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

21.00 KINGS OF PASTRY
των DA Pennebaker & Chris Hegedus, USA, 2009, 85’

στα αγγλικά και γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους

clip_image016

Δεκαέξι Γάλλοι Σεφ Ζαχαροπλαστικής συναντιούνται στη Λυών για να συμμετάσχουν στον τριήμερο διαγωνισμό που κρίνει κάθε τέσσερα χρόνια ποιος θα λάβει τον τίτλο τιμής MOF Meilleurs Ouvriers de France (Best Craftsmen in France).

Ο διαγωνισμός αυτός αποτελεί για τους ζαχαροπλάστες τους Ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι νικητές βραβεύονται από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ.

Για πρώτη φορά η κάμερα βρίσκεται στο άδυτο αυτό της γαλλικής ζαχαροπλαστικής και καταγράφει την προσπάθεια των τοπ πατισιέ για νίκη, την εμμονή που τους γίνεται ο διαγωνισμός, το πάθος, τη θυσία, την απογοήτευση και τη χαρά τους, στην προσπάθειά τους να γίνουν ένας από τους Βασιλιάδες της Ζαχαροπλαστικής ώστε να νομιμοποιούνται να φοράνε το τρίχρωμο – μπλε, λευκό και κόκκινο διακριτικό σιρίτι στην στολή τους.

Τρέϊλερ/ Trailer : http://www.youtube.com/watch?v=-ANUMYH07-Q

KINGS OF PASTRY

Imagine a scene never before witnessed: Sixteen French pastry chefs gathered in Lyon for three intense days of mixing, piping and sculpting everything from delicate chocolates to six-foot sugar sculptures in hopes of being declared by President Nicolas Sarkozy one of the best. This is the prestigious Meilleurs Ouvriers de France competition (Best Craftsmen in France). The blue, white and red striped collar worn on the jackets of the winners is more than the ultimate recognition for every pastry chef – it is a dream and an obsession. The finalists, France’s culinary elite, risk their reputations as well as sacrifice family and finances in pursuit of this lifelong distinction of excellence. Similar to the Olympics, the three-day contest takes place every four years and it

requires that the chefs not only have extraordinary skill and nerves of steel, but also a lot of luck. The film captures the high-stakes drama of the competition – passion, sacrifice, disappointment, and joy – in the quest to become one of the KINGS OF PASTRY.

«Leaves viewers on the edge of their seats.”—LA Times

Σπιτικά γλυκά και παγωτά από το Vicky’s homemade ice cream and cakes

2 Αυγ 2011

Και στην Ελευθεροτυπία το CineDoc, 4-7 Αυγούστου

Untitled-1

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=298216

 

Τι κοινό έχουν ο μαέστρος Γκουστάβο Ντουνταμέλ, ο ρόκερ Γιάννης Αγγελάκας, τα καμάκια της Ρόδου και δεκαέξι Γάλλοι σεφ; Θα «συναντηθούν» όλοι τους για ένα τετραήμερο στην Αντίπαρο.

Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ενας τόπος χωρίς ανθρώπους» Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ενας τόπος χωρίς ανθρώπους» Εκεί όπου το «CineDoc» αποφάσισε να μεταφέρει τα πιο αγαπημένα ντοκιμαντέρ, ελληνικά και ξένα, της σεζόν που πέρασε. Και μας καλεί στις 4, 5, 6 και 7 Αυγούστου σε ένα αφιέρωμα που εκτός από τις δύο προβολές κάθε βράδυ περιλαμβάνει ζωντανή μουσική, τοπικούς μεζέδες, κρασί, χειροποίητες πίτες και σπιτικά γλυκά.

Τελικά, χρειάζεται απλώς κέφι και μεράκι για να «στηθεί» μια ενδιαφέρουσα, εναλλακτική θερινή πρόταση. Οι διοργανωτές (CineDoc, Anemon, Πολιτιστικός Σύλλογος Αντιπάρου Εν πλω και ο θερινός κινηματογράφους Ωλίαρος) επέλεξαν ένα θέμα για κάθε μία βραδιά.

***Η πρώτη (4/8) είναι αφιερωμένη στη μουσική. Το πρόγραμμα θα ξεκινήσει στις 9 μ.μ. με το περίφημο ντοκιμαντέρ «El sistema» (Το σύστημα) των Πολ Σμασζνί και Μαρίας Στοντμέιερ. Το 1975 η Βενεζουέλα είχε δύο συμφωνικές ορχήστρες και ένα κοινό περίπου 1.000 ατόμων. Τότε σ' ένα υπόγειο γκαράζ στο Καράκας ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός Jose Antonio Abreu, μερικοί δάσκαλοι εθελοντές και 11 παιδιά μαζεύτηκαν για να φτιάξουν ορχήστρα με την πεποίθηση ότι η κλασική μουσική δεν πρέπει να είναι προσβάσιμη μόνο στην ανώτερη τάξη. Το φαινόμενο που ακούει στο όνομα «Σύστημα» αγκάλιασε περισσότερα από 250.000 παιδιά, κυρίως φτωχών οικογενειών. Ετσι προέκυψε και η διάσημη σήμερα ορχήστρα νέων Σιμόν Μπολιβάρ που υπό τη διεύθυνση του κορυφαίου μαέστρου Γκουστάβο Ντουνταμέλ (παιδί κι αυτός του Ελ Σιστέμα) περιοδεύει ανά τον κόσμο (πέρυσι και στο Ηρώδειο).

Θα μεσολαβήσει ζωντανή συναυλία των Empty Pockets, του σχολικού συγκροτήματος της Αντιπάρου και η βραδιά θα κλείσει (στις 23.30) με το ντοκιμαντέρ «Ταξιδιάρα ψυχή» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, ένα πορτρέτο του μουσικού Γιάννη Αγγελάκα που με τους στίχους και τη μουσική του σημάδεψε την εγχώρια εναλλακτική ροκ σκηνή.

***Η δεύτερη βραδιά (5/8) προσφέρει μάθημα επιβίωσης και παραδοσιακής κτηνοτροφίας στις κορυφές του Ψηλορείτη. «Το κάλεσμα του βουνού» του Στέλιου Αποστολόπουλου αφηγείται την ιστορία του Γιάννη, ο οποίος έφυγε από την Αθήνα και μετακόμισε σε ένα μικρό χωριό στα Λευκά Ορη της Κρήτης. Θ' ακολουθήσει (22.30) εντατικό μάθημα «καμάκι» από τους βετεράνους του είδους ανά την Ελλάδα. Το ντοκιμαντέρ «Colosi of Love» («Τα καμάκια») του Νίκου Μυστριώτη μάς συστήνει τα «καμάκια» της δεκαετίας του '70 και του '80, τις τεχνικές και τα σεξουαλικά ταμπού της εποχής. Η βραδιά θα ολοκληρωθεί με τοπικούς μεζέδες, τυριά και τσίπουρο τοπικής παραγωγής.

***Το Σάββατο (6/8) σειρά έχουν το περιβάλλον και η τουριστική «ανάπτυξη» με κάθε κόστος. Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ενας τόπος χωρίς ανθρώπους» (Α place without people) του Ανδρέα Αποστολίδη μάς μεταφέρει στην Τανζανία για να περιγράψει πώς εκδιώχθηκε ο τοπικός πληθυσμός για να δημιουργηθούν δύο από τα διασημότερα εθνικά πάρκα στον κόσμο. Αμέσως μετά ο Καναδός Ian Connacher θα αποδείξει ότι είμαστε «Εθισμένοι στο Πλαστικό». Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να γυριστεί το ντοκιμαντέρ σε 12 χώρες και 5 ηπείρους. Δύο προβολές που σηκώνουν συζήτηση με κρασί και χειροποίητες πίτες.

***Το τετραήμερο θα κλείσει γλυκά την Κυριακή (7/8) με διαγωνισμό ζαχαροπλαστικής που κόβει την ανάσα και αναδεικνύει τους καλύτερους ζαχαροπλάστες στον κόσμο. Το «Kings of pastry» των Da Pennebaker και Chris Hegedus παρουσιάζει τον τριήμερο διαγωνισμό 16 Γάλλων σεφ ζαχαροπλαστικής που διοργανώνεται κάθε τέσσερα χρόνια στη Λιόν. Πρόκειται για τους «Ολυμπιακούς Αγώνες» των ζαχαροπλαστών. Οι νικητές βραβεύονται από τον ίδιο τον Γάλλο πρόεδρο. Η κάμερα καταγράφει την προσπάθειά τους. Κι επειδή σίγουρα θα έρθει και η λιγούρα, το CineDoc φρόντισε να εξασφαλίσει σπιτικά γλυκά και παγωτά...

***Οι προβολές φιλοξενούνται στο θερινό σινεμά Ωλίαρος (τηλ.: 69748-70862). Είσοδος 6 ευρώ.

POSTER CINEDOC2011 FINAL