Το νησί των θαυμάτων

(η ποίηση υπάρχει γύρω μας – τώρα, που το νησί αρχίζει να γίνεται πάλι αυτό που αγαπάμε, είναι ευκαιρία να την ανακαλύψουμε στη φύση. Το έπραξε ο φίλος Τάσος Ποταμιάνος και τον ευχαριστούμε όλοι μας)

Εδώ, ένας δρόμος ατέλειωτος με μια σειρά από υγρές διάφανες πύλες οδηγούν στο ανεξάντλητο. Μικρά καθημερινά θαύματα φωσφορίζουν πίσω από κάθε πύλη. Αρκεί να χαϊδέψεις ελαφρά τα πόμολα. Ν’ ανοίξεις να περάσεις. Ακολουθώ τον αόρατο οδηγό που εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου μόλις πάτησα το πόδι μου στην Αντίπαρο, στην αντίπερα της μη-ζωής του αστικού τοπίου απ’ όπου διακτινίστηκα στο αστρικό τοπίο, αυτό που ανοίγει τη φωνή μου διάπλατα στο ρυθμό των βράχων, στη μελωδία των θάμνων. Ψυχή ανοιχτή ορθάνοιχτη στο γέλιο στο πάθος και στο κλάμα εκεί στην περίβολο του Αη Νικόλα, στην υπόκωφη σπηλιά των πεταλίδων, στο θαλασσινό αλώνι των πουλιών, στην κόκκινη γαλάζια ακτίνα μιας δύσης που χορεύουν νυχτολούλουδα λίγο πριν πέσει το διψασμένο σώμα στα νερά. Κάθε μίσχος και νότα, κάθε κύμα και χορωδία, κάθε θρόισμα του αέρα κι αποκάλυψη. Ακολουθώ τον αόρατο οδηγό μου κι απ’ το Διαπόρι στο Δεσποτικό κερδίζω βήμα βήμα την Αθανασία, κερδίζω ναι κερδίζω το θαύμα, οργιά με την οργιά. Η Αθανασία σα λυσσασμένο αγριοκάτσικο ρουφάει τ’ αλμυρίκια, τα κοχύλια και τα χείλη μου. Κάποια κότερα, ελικόπτερα και άλλες βίλες και πισίνες θυμίζουν πως κοιμάται η Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης. Μα το νησί αντιστέκεται και πεισματικά φυτρώνει θυμάρι, δάφνη κι άγρια μέντα.

Η μέσα μου νήσος ξεδιπλώνεται κι απλώνεται μικρή ελάχιστη κι απέραντη πίσω από ένα μανουάλι, μια γουλιά τσίπουρο, μια νεροχελώνα, πίσω απ’ τον ήχο της σιωπής. Όλα τα σύνεργα τα όργανα στη θέση τους. Κι ο έρωτας, τ’ αρχιπέλαγο, το κορμί μου στην έκρηξη των χρωμάτων των σχημάτων, στην έκρηξη των άστρων.

- Ακούμπησε την ψυχή σου απάνω μου κι αφέσου Αθανασία…

Μεταλαμβάνω και μεταμορφώνομαι την κάθε στιγμή. Αρπάζω μια νυχτερίδα στον αέρα και φοράω τη μάσκα της. Τα μάγουλά μου και το μέτωπο φουσκώνουνε και σκάνε, νερά ποτάμια χύνονται απ’ τα μάτια τη μύτη τ’αυτιά μου σα καταρράκτης στο χώμα.

Ο Τζων Λέννον με κοιτάει και χαμογελά.

- Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, τον ρωτάω.

- Όχι, μου απαντά. Κι αν ακόμα υπάρχει δε με αφορά γιατί ζωή δίχως κορμί είναι ζωή κλεμμένη.

Ανοίγω τα μάτια. Εδώ στην Αντίπαρο, υπάρχει ακόμα τόπος.

Τάσος Ποταμιάνος, 23 Αυγ. 11