Η μέρα της μαρμότας έχει ήδη ξεκινήσει…

Στη σημερινή συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ο θίασος της Βουλής επιδόθηκε σε μια αχαλίνωτη αοριστολογία, με επίπεδο λόγου και αντεγκλήσεις που δεν αρμόζουν σε βουλευτές. Με προεξοφλημένο το αποτέλεσμα αναλώθηκαν σε εθνικά σώβρακα και φανέλες, δογματισμούς και αναπόδεικτα θέσφατα και σε αφορισμούς και κινδυνολογίες. Τίποτα ουσιαστικό δεν ακούστηκε. Μόνο η έκκληση να σταματήσουν τα χημικά των ΜΑΤ στο παράλληλο σύμπαν που συνέβαινε πενήντα μέτρα παραέξω. Δεν εισακούστηκε.

Η πιο βάναυση αστυνομία των τελευταίων δεκαετιών, ανακόλουθη με την κοινωνία των πολιτών που η σημερινή κυβέρνηση με το σύνθημα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” ευαγγελίστηκε και οραματίστηκε, απώλεσε σήμερα και τα τελευταία ερείσματα της στην ελληνική κοινωνία. Λίγες μέρες πριν, οι αγανακτισμένοι της πλατείας κάλεσαν τα σώματα ασφαλείας σε κοινή στάση κόντρα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, πολίτες οι μεν και οι δε της ίδιας κακοποιούμενης κοινωνίας από τους πουλημένους που θέλουν να πουλήσουν τη χώρα. Σήμερα, οι πλαστικές σφαίρες, το αδιάκριτο ξύλο, οι προβοκάτσιες από ασφαλίτες κουκουλοφόρους (δείτε το βίντεο εδώ), τα επικίνδυνα δακρυγόνα και τα τοξικά και ληγμένα χημικά, κάνουν να αναρωτιέται κανείς τι νους κρύβεται πίσω από τα γουρουνοειδή κράνη: είναι ο ίδιος που λίγες μέρες πριν διαδήλωνε για τα μέτρα λιτότητας του κλάδου τους ή παραμέρισαν τις αντικυβερνητικές αμφιβολίες τους για να κάνουν αυτό που τους αρέσει περισσότερο από όλα, να περιφέρουν την ανώνυμη ολιγόωρη εξουσία τους και τον σικέ ανδρισμό τους; Μήπως δικαίως πρέπει να καταργηθεί η πρόωρη σύνταξη που απολαμβάνουν προνομιακά; Ας μείνουν μέχρι τα 80 να φυλάνε με μαγκούρες τη Βουλή του ΔΝΤ.

Η περίφημη προεκλογική αυτοσύσταση του Πρωθυπουργού ως αντιεξουσιαστής εξηγεί τώρα τις προθέσεις της. Ορίζοντας τον εαυτό του ως αντιεξουσιαστή, αποκρύπτοντας δηλαδή τη σημερινή μετριοπάθεια και υποτέλειά του στους ξένους τοκογλύφους, δίνει και το μέτρο της επιτρεπόμενης αντιεξουσιαστικής παρέμβασης στους πολίτες: οτιδήποτε παραπάνω από τη δική του αντιεξουσιαστική περσόνα είναι κατακριτέο και άρα ξυλοφορτωθέν. Με μόνη εξαίρεση τους προβοκάτορες με τα πολιτικά και τις κουκούλες που συναγελάζονται με τα ΜΑΤ στα σκοτεινά δρομάκια και τους λοιπούς γηπεδικούς χουλιγκάνους που όσο δρουν μπροστά στη Βουλή, τόσο αποδυναμώνεται το διαμαρτυρόμενο πλήθος. Κι αυτό έχει ξεκάθαρα συγκεκριμένες πλευρές που συμφέρει και ευνοεί, κι αυτοί δεν είναι οι “αγανακτισμένοι”. Παράλληλα είναι πλέον σαφές ότι ο κόσμος δεν θα ηρεμήσει: όταν του στερείς το όνειρο, τότε ζει σε ένα μόνιμο εφιάλτη. Κι όταν η ειρηνική διαμαρτυρία του  γίνεται αιτία για αγριότητες της αστυνομίας και του κράτους, δεν θέλει πολύ και ο απλός πολίτης, ο μη κουκουλοφόρος, να αρπάξει την πέτρα.

Παράλληλα, έγινε σαφέστερο από ποτέ πως η στρατηγική ψήφος καταλύει την βουλευτική προσωπικότητα, επιτρέπει δε στους βουλευτές να είναι το πρωί γαλαζοπράσινα πρόβατα και το βράδυ ροδοκόκκινοι αγανακτισμένοι. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το μεσοπρόθεσμο θα ψηφιζόταν κατά πλειοψηφία, ωστόσο η σημερινή κομματική ψήφος -σε μία σκηνοθετημένη παράσταση για την πιο σημαντική ψηφοφορία των τελευταίων δεκαετιών- ακυρώνει το λόγο που ο λαός τους επέλεξε: αν είναι να λένε ό,τι προστάζει το κόμμα, ας τους διώξουμε κι ας βάλουμε στη θέση τους σημαιάκια της παράταξης που θα τα μετράμε στις ψηφοφορίες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων έδωσαν την ευκαιρία σε άσημους βουλευτές να κερδίσουν πέντε λεπτά επαναστατικής δημοφιλίας, η μούντζα της πλατείας τους ανήκει δικαιωματικά. Όχι σαν χειρονομία καθύβρισης, αλλά σαν καθαρτήρια επωδός: “Να! Πάρτε τα να μη σας τα χρωστάω!”. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τους χρωστάμε πολλά όταν η ιστορία τους κρίνει. Πεδίο δόξης λαμπρό –οι κυβερνητικοί αντιρρησίες των καναλιών- που δεν ακολούθησαν οι δικοί μας -νησιωτικοί- βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να γίνουν λίγο αντιεξουσιαστές, μήπως και αποφύγουν το γιουχάισμα όταν επισκεφθούν τα δυο νησιά. Αλήθεια, έχει κανένας τους, από όσους ψήφισαν υπέρ, διαβάσει τον εφαρμοστικό νόμο; Ή συνεχίζουν να είναι αδιάβαστοι, όπως έκαναν με τη δανειακή σύμβαση που αγνοούσαν όλοι τους σχεδόν, μέχρι που δημοσιοποιήθηκε μέσα από επαρχιακά κανάλια, μπλογκς και ένα μόνο αθηναϊκό ραδιοσταθμό; Διαβάστε εδώ τις υποσημειώσεις του ρούχου που καλείται η χώρα να φορέσει: δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα είναι φτιαγμένο από κουρέλια για τους περισσότερους.

Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, βάρβαρο, άδικο κι αντικοινωνικό δεν υπήρχε περίπτωση να μην ψηφιστεί. Και στην κοινωνία έγινε μια σαφής προσπάθεια από τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες να εξωραϊστεί η επίδρασή του και να τονιστεί η ανασφάλεια του σεναρίου καταψήφισής του. Αφού πρώτα το μήνυμα των μήντια ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και αργότερα το άλλο για τους τεμπέληδες Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους γίνανε καραμέλα ακόμα και στα χείλη του απλού πολίτη, σειρά είχε να πειστούμε για τη σωτηρία μέσω του Μεσοπρόθεσμου. Διλλήματα τύπου “μεσοπρόθεσμο ή τανκς” και “ΔΝΤ και ευρώ ή Σαμαράς και δραχμή” αποπροσανατολίζουν σκοπίμως.  Όπως και να ‘χει, είναι διαφορετικό ζήτημα η υπερψήφιση ενός νόμου στη Βουλή από μία κυβέρνηση μειοψηφίας και άλλο η εφαρμογή αυτού στην κοινωνία, όπου προβλέπονται λυσσαλέες αντιδράσεις.

Εδώ, στη μικρή μας κοινωνία βέβαια η κρίση γράφεται με –οι-. Τα πολυάριθμα αυθάδη κότερα και ελικόπτερα, τα απέριττα πάρτι και τσιμπούσια σε ταβέρνες,  βίλλες και παραλίες, οι απόρθητες επαύλεις στις διαδρομές προς τις παραλίες που υποτίθεται θα βλέπαμε να απελευθερώνονται φέτος, είναι μια εικόνα της Ελλάδας που δεν κρύβει τη φαυλότητά της, αντίθετα την περιφέρει και υπερηφανεύεται που φοροδιαφεύγει, παρανομεί, απομυζεί και κυβερνά εκ των έσω δια του προξεπλυμένου χρήματος. Τους δύο επόμενους μήνες αξίζει να τους παρατηρήσετε πώς συμπεριφέρονται στον πεζόδρομο: είναι μια μοναδική ευκαιρία να αντικρίσει κανείς και τις δύο λέξεις (κρίση και κροίσοι) στα ίδια τετραγωνικά μέτρα…

Η μέρα της μαρμότας έχει ήδη ξεκινήσει…

 

Αξίζει να διαβάσετε: Γιατί θα ψήφιζα «όχι» του Γιάνη Βαρουφάκη

“Προϋποθέσεις για ένα σχέδιο που θα βοηθούσε ουσιαστικά την Ελλάδα” του Π.Παναγιώτου

πηγή των φωτό: cryptome

 

Ακούστε την ομιλία του αντιρρησία βουλευτή που αν και τυφλός είναι ο μόνος που βλέπει καθαρά αυτό που εξυφαίνεται. Φυσικά η ομιλία του θάφτηκε από τα ΜΜΕ. Ο κ Κουρουμπλής είναι ίσως κι o μόνος που μπορεί να βαδίσει στη Βουκουρεστίου και το Σύνταγμα με άνεση:

Μυρσίνη Λοΐζου:Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

 

Αθήνα 27/6/2011
ΑΠΟ: Μυρσίνη Λοΐζου
ΠΡΟΣ: Τον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Το σύνολο των ΜΜΕ
Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
Κυρίες και Κύριοι της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ.
Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής:
Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου Λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν.
Αφού αυτός ο Λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη Δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου Δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες. Τα Δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον Δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το «Καλημέρα Ήλιε» στις Κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.
Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του Λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.
Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία.
Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος.
Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα.
Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον Λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου.
Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του Λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.
Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.
Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει.
Μυρσίνη Λοΐζου

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/06/blog-post_5917.html

αδερφή ψυχή

Η φλόγα που καίει για μια μέρα

πηγές: http://optiko.wordpress.com/, facebook: ΦΛΟΓΑ SPECIAL OLYMPICS, http://antiparos-dimotiko.blogspot.com/

 

Και για να μη νομίζει κανείς ότι η -αναμφίβολα συγκινητική-  έλευση των ΑΜεΑ αθλητών στο νησί δεν είναι παρά μια μίνι υποκρισία (κρατική, κοινωνική και ατομική), ας διαβάσει και τον δικαιολογημένο επίσημο αντίλογο που προσυπογράφει το blog. Μία μέρα μόνο δε φτάνει, εκτός αν μας νοιάζει μόνο το φαίνεσθαι και το θεαθήναι.

«Αντι-μήνυμα» με αφορμή τα 27 εκατ. που θα στοιχίσουν οι αγώνες

ΕΣΑμεΑ: Κοσμοπολιτικό γεγονός οι Special Olympics

Την οργισμένη αντίδραση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) προκαλεί η διεξαγωγή των Special Olympics, η οποία τονίζει πως το κόστος των αγώνων θα αντλήσει δεκάδες εκατομμύρια από τον δημόσιο κορβανά τη στιγμή που σιγοσβήνει η φλόγα δεκάδων δομών υποστήριξης ΑμεΑ σε όλη την χώρα.

ΕΣΑμεΑ : Η χρηματοδότηση των φιλανθρωπικών αγώνων θα αρκούσε για να καλύψει το κόστος λειτουργίας όλων των προνοιακών δομών του λεκανοπεδίου
Σε ανακοίνωσή της η εθνική συνομοσπονδία ΑμεΑ τονίζει χαρακτηριστικά ότι “σήμερα στην Πνύκα ξεκινά το κοσμοπολίτικο γεγονός της φιλανθρωπίστικης αντίληψης της αναπηρίας”.

“Σήμερα η Φλόγα των Special Olympics προσπαθεί να σκιάσει τις ευθύνες τόσο της προηγούμενης όσο και της τωρινής κυβέρνησης, που επέλεξαν τη χρηματοδότηση των «φιλάνθρωπων» των Special Olympics, την ίδια στιγμή που χιλιάδες άτομα με αναπηρία βρίσκονται εκτός σχολείων, με μόνη στήριξη την οικογένειά τους, την ίδια εποχή που το υπουργείο Υγείας αδυνατεί να στηρίξει τη λειτουργία προγραμμάτων και υπηρεσιών που απευθύνονται στα άτομα με αναπηρία”.

Η συνομοσπονδία καλεί την κυβέρνηση “να αναλογιστεί επιτέλους τις ευθύνες της και το πραγματικό διακύβευμα: το κόστος μόνο για την τελετή έναρξης των Special Olympics ισούται περίπου με τη μείωση της συνολικής χρηματοδότησης των φορέων ανοιχτής και κλειστής περίθαλψης ΑμεΑ της Αττικής μεταξύ των ετών 2010-2011”.

Η ΕΣΑμεΑ εξηγεί ότι “εάν δεν ληφθούν μέτρα έστω και τώρα, οι περισσότεροι υποστηρικτικοί φορείς κινδυνεύουν με «λουκέτο», με άμεση συνέπεια τα άτομα με αναπηρία να βρεθούν εκτός εκπαίδευσης, εργασίας και στήριξης και οι εργαζόμενοι σε αυτά να βρεθούν στην ανεργία. Ας γίνει γνωστό ότι οι επιχορηγήσεις όλων των φορέων μειώθηκαν δραστικά το έτος 2010, ενώ δεν έχει δοθεί ούτε ένα μέρος των επιχορηγήσεων σε κανένα φορέα για το 2011. Ας μαθευτεί ότι, ένα μήνα μετά την υπόσχεση του υπουργού Υγείας Α. Λοβέρδου στην ΕΣΑμεΑ, ότι θα δοθούν τα χρήματα ώστε η Ελλάδα να μην αποκλειστεί από την Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή, αν δεν έχει εκπροσώπηση στα μεγάλα αθλητικά ραντεβού, η ΕΑΟΜ - ΑμεΑ ενημέρωσε τους αθλητές κολύμβησης ότι δεν μπορεί να τους καλύψει τα έξοδα για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βερολίνο - το εισιτήριο για τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου. Την ώρα που η Πολιτεία χρηματοδοτεί μια φιέστα που προβάλλει το άτομο με αναπηρία ως αντικείμενο ελέους, το ΙΚΑ μειώνει στο μισό την δημόσια συμμετοχή στην αγορά τεχνικών βοηθημάτων που αποτελούν όρο επιβίωσης για χιλιάδες ανθρώπους με αναπηρία”.

Στον επίλογο της ανακοίνωσής της η ΕΣΑμεΑ μεταφέρει το αντι- μήνυμά της για τη διοργάνωση: “Από σήμερα μέχρι τη λήξη των Special Olympics, η χώρα θα βιώσει την υποκρισία του «φαίνεσθαι» των δημοσίων σχέσεων, της συγκάλυψης της πραγματικής κατάστασης των ΑμεΑ και των οικογενειών τους, και από την άλλη προβολείς στραμμένοι πάνω στην κατασπατάληση χρημάτων υπέρ της φιέστας της φιλανθρωπίας”.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.- Κ.Π.Καβάφης

 

Πηγή: 24grammata

Το παρακάτω ποίημα του Καβάφη γράφτηκε το 1928 αλλά  θα μπορούσε να είχε γραφτεί για τους Έλληνες του 2011. Είναι λυπηρό που οι απαίδευτοι άνθρωποι προσφεύγουν στην ποίηση, και γενικότερα στην Τέχνη, μόνο στις δύσκολες περιόδους της ζωής του.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

ο πανικός του γυμνού βασιλιά

Ο πανικός, ο κ. Παπανδρέου και οι επερχόμενες εκλογές. Του Σ. Κούλογλου

Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας, είναι να πανικοβληθεί ο πρωθυπουργός της. Είναι όπως σε μια μεγάλη τρικυμία κι ενώ το πλοίο μπάζει νερά, ο καπετάνιος να μην ξέρει σε ποιό λιμάνι να το πάει, ν αλλάζει συνεχώς πορεία, να δίνει λάθος διαταγές οι οποίες ανατρέπονται από την πίεση των υπαξιωματικών του ή να στέλνει σήματα στους αξιωματικούς από το διπλανό καράβι να έρθουν για να κυβερνήσουν από κοινού. Δυστυχώς για το πλοίο «Ελλάς» αλλά και για τον ίδιο, ο κ. Παπανδρέου είναι το τελευταίο διάστημα πανικοβλημένος.

Λίγο η πίεση της τρόικας για συναίνεση, λίγο οι διαθέσεις του πλήθους που συνεχώς αγριεύουν εν όψει και του Μνημονίου 2, ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί με σπασμωδικές κινήσεις να πείσει κι άλλους να αναλάβουν ευθύνες στο σκάφος , πιστεύοντας αφελώς ότι έτσι θα απαλλαγεί από μέρος των δικών του. Τη μια φορά καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς ζητώντας συναίνεση, κι όταν οι συναντήσεις αποτυγχάνουν πιέζει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να συγκαλέσει άρον άρον σύσκεψη αρχηγών, η οποία, όπως είναι φυσικό, καταλήγει επίσης σε αποτυχία.

Την ίδια στιγμή βάζει τον Παπακωνσταντίνου να δηλώσει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τον Ιούλιο και την Δαμανάκη να φωνάξει απ τις Βρυξέλλες ότι θα εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Μέσα στο πανικό, ο πρωθυπουργός δεν μοιάζει να καταλαβαίνει ότι κάθε παρόμοια αποτυχημένη κίνηση ή δήλωση, προκαλεί μεγαλύτερο πανικό, στον πληθυσμό που αποσύρει τις καταθέσεις, στις χρηματαγορές ή στα spreads που εκτινάσσονται, φέρνοντας την χρεοκοπία της χώρας ακόμη πιο κοντά.

Η χθεσινή κωμικοτραγική περιπέτεια ήταν χαρακτηριστική του παπανδρεικού στιλ διακυβέρνησης: απόψε αυτοσχεδιάζουμε. Ο πρωθυπουργός δεν είχε εκμυστηρευθεί ούτε σε στενούς συνεργάτες του, με τους οποίους συνεδρίαζε το προηγούμενο βράδυ, ότι θα τηλεφωνούσε στους πολιτικούς αρχηγούς προτείνοντας κυβέρνηση συνεργασίας. Προφανώς δεν είχε υπολογίσει ότι ο Α. Σαμαράς ήταν έτοιμος να του προτείνει κυβερνητική πλατφόρμα αλλά και να του ζητήσει να αποσυρθεί από τη πρωθυπουργία, ως όρο για τον σχηματισμό «συναινετικής» κυβέρνησης.

Όπως συνηθέστατα συμβαίνει με όλα σχεδόν τα θέματα(«καλή ιδέα» ακόμη και το δημοψήφισμα για την έξοδο από την ευρωζώνη) ο κ. Παπανδρέου δήλωσε έτοιμος να συζητήσει ακόμη και αυτό το ενδεχόμενο, πράγμα το οποίο ο κ. Σαμαράς εξέλαβε, μάλλον δικαιολογημένα, ως αποδοχή της πρότασης του Άλλωστε, ίσως ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία ένας πρωθυπουργός δεν έχει δηλώσει διατεθειμένος να συζητήσει το ενδεχόμενο της οικειοθελούς αποχώρησης του από την εξουσία, χωρίς κάπως να το εννοεί.

Ήταν όλη αυτή η ιστορία με τα τηλεφωνήματα στους αρχηγούς ένα επικοινωνιακό κόλπο που είχε σκαρφιστεί το βράδυ ή το εννοούσε πραγματικά; Ίσως ούτε ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να δώσει ξεκάθαρη απάντηση. Το βέβαιο είναι ότι, όταν μπλοφάρεις ποντάροντας τα ρέστα σου αλλά ο αντίπαλος ακολουθήσει το χτύπημα, δεν μπορείς να πεις ότι έκανες λάθος και να πάρεις τα λεφτά σου πίσω. Οι νόμοι του πόκερ είναι αμείλικτοι και αν στους χαρτοπαικτικούς κύκλους προσπαθήσεις να τους παραβιάσεις, θα το πληρώσεις με την ζωή σου.

Αυτό πρόκειται να πάθει σύντομα ο κ. Παπανδρέου με τον πολιτικό του βίο, όπως εξελίχθηκε η ιστορία στη συνέχεια: υπουργοί και παρατρεχάμενοι στο Μαξίμου οργίστηκαν όχι τόσο επειδή αιφνιδιάστηκαν, όσο γιατί καλούντο να μοιραστούν την εξουσία και μάλιστα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Πληροφορίες επέμεναν χθες το βράδυ ότι υπήρχαν και οικογενειακές πιέσεις, και το βέβαιο είναι ότι ο κ. Παπανδρέου άλλαξε θέση, για να δηλώσει, στο καθυστερημένο διάγγελμα του, ότι αντί για κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, με επικεφαλής τον νέο πρωθυπουργό που είχε ήδη αρχίσει να ψάχνει όλη η χώρα, θα προχωρήσει σε ευρύ ...ανασχηματισμό υπό την αφεντιά του.

Τα περί διαρροών των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Σαμαρά-Παπανδρέου από την ΝΔ που υποτίθεται ότι νευρίασαν το ΠΑΣΟΚ και ακύρωσαν την εθνική σωτηρία , δείχνουν απλώς ότι η πρόταση Παπανδρέου στηριζόταν πράγματι σε...γερά θεμέλια. Ακόμη όμως και έτσι να γινόταν πραγματικότητα, όσοι πίεσαν τον κ. Παπανδρέου να αλλάξει θέση θα το μετανιώσουν , αν πραγματικά τον νοιάζονται: ήταν η τελευταία του ευκαιρία για την πιο αξιοπρεπή αποχώρηση από την εξουσία, που στις σημερινές συνθήκες μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ο πρωθυπουργός δεν διαθέτει πολλούς άσους στο μανίκι του για να κάνει έναν ανασχηματισμό που θα βελτίωνε ουσιαστικά το κλίμα. Το πιο πιθανό είναι ότι θα έχουμε τις συνηθισμένες καραμπόλες της τελευταίας στιγμής, με κάνα δύο εκπλήξεις στη καλύτερη περίπτωση. Ακόμη όμως και τον.. Ντομινίκ Στρος Καν να διορίσει υπουργό Οικονομικών στη πιο ριζοσπαστική αναδόμηση κυβερνητικού σχήματος στην ιστορία, ο κ. Παπανδρέου υπέγραψε, με τις χθεσινές παλινωδίες, το τέλος της διακυβέρνησης του.

Δεν είναι δυνατόν τη μια μέρα να δηλώνεις ότι είσαι έτοιμος να αποχωρήσεις από την πρωθυπουργία για το καλό της χώρας και την άλλη να επιστρέφεις δριμύτερος ως ..πρωθυπουργός, και όλα αυτά σε μια χώρα που εξαθλιώνεται και εξαγριώνεται με γοργούς ρυθμούς. Μπορεί οι πρόωρες εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν αναπόφευκτα στο αμέσως επόμενο διάστημα, να μην λύσουν το πολιτικό πρόβλημα, και αντίθετα ίσως επιδεινώσουν την οικονομική κρίση, αλλά στις σημερινές εκρηκτικές συνθήκες αποτελούν την μοναδική διέξοδο εκτόνωσης και εξεύρεσης κάποιας λύσης για το βαπόρι «Ελλάς», που κινείται ακάθεκτο προς τα βράχια...

TVXS

ο Λαχειοπώλης του Ουρανού

MANOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη, τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ’ όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.

Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνιση μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ’ τη Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ’ την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, έκτος απ’ τη στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το ‘32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου. Άρχισα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδασα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου.Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία.

Μ’ επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Την κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ’ απομάκρυναν ύπουλα απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ’ το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.

Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές.
Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ’ ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το ‘66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς – ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το 72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του 74, όπου και το ‘κλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα.

Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων – μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή. Από το 75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ’ έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ’ ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας.

Μέσα σ’ αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννηση τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι: Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίσει εκείνη κι όχι εγώ. Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειες μας. Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας το σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.

Μάνος Χατζιδάκις
(Από το βιβλίο “ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ” - εκδόσεις Εξάντας”)
http://www.hadjidakis.gr/

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

τα άλλα τρία μέρη

H μπαλάντα του κυρ Μέντιου - έμβλημα για το άμεσο μέλλον, υπενθύμιση από το παρελθόν

πηγή: 24 γράμματα

χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Έχουν περάσει 55 χρόνια από την πρώτη έκδοση της μπαλάντας του κυρ Μέντιου (Κώστα Βαρναλη, ποιητική συλλογή “Τα ποιητικά”). Από τη συγκεκριμένη μπαλάντα γνωρίζουμε μόνο τις στροφές που έτυχε να μελοποιηθούν. Στις μέρες μας αυτό το ποίημα είναι πιο επίκαιρο από πότε. Αν είστε προκατειλημμένοι σβήστε τους τελευταίους στίχους : “Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει/κ’ έχ’ η πλάση κοκκινήσει “, έτσι και αλλιώς δε θα αλλάξει τίποτα... Παραμένει πάντα ο κυρ Μέντιος να εκφράζει το μη προνομιούχο Έλληνα “μεροδούλι ξενοδούλι” . Να εκφράζει τον απελπισμένο μεσήλικα, μετά από 30 χρόνια εργασίας, που μονολογεί: “Γέρασα κι ως δε φελούσα κι αχαΐρευτος κυλούσα, με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά”. Να εκφράζει και το νεαρό επαναστάτη με το: “Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κ’ οι ραγιάδες απ’ τα ουράνια, μα θεοί κι οξαποδώ κει δεν είναι παρά δω”

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ’ αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια, 
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ’ αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ’ έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ’ αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ’ “όλα για όλα”
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ’ αφέντη το φαΐ.

Kαι γι’ αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ’ εμένα σε μια σφήνα
μ’ έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ’ έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλεβε για να στουμπώσει
όλ’ η Xώρα κ’ οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!… Πεινώ!…
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K’ έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα, 
θα ξεκουραστώ κ’ εγώ,
του θεού τ’ αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν’ η ζωή),

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ’ Aβράμη,
τ’ άσπρα, τ’ αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!…

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο: 
-”Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ’ την αδικιά τ’ αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!…”
Mα με την κουβέντ’ αφτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μάβρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― “Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ’ οι ραγιάδες απ’ τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου 
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ’ αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ’ έχ’ η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ’ άλλη θάλασσ’, άλλη γη”.

(από τα Ποιητικά, O Kέδρος 1956)

Η ρουτίνα των ξέφρενων διακοπών

 

Στο Βημαγκαζίνο της χτεσινής Κυριακής ο φίλος Αργύρης Παπαδημητρόπουλος περιγράφει το νησί που έγινε χωριό του:

Οι “Ευχές” του Κάλβου–επίκαιρες σε κάθε υποταγή

 

Πηγή: 24grammata

Η διαχρονικότητα του  Ανδρέα Κάλβου

Πράξη Υποτέλειας τότε (1825) – Μνημόνιο σήμερα (2011)

Το ποίημα “Αι Ευχαί” είναι η έκτη ωδή στη συλλογή “Λυρικά” του Ανδρέα Κάλβου, που τυπώθηκε στο Παρίσι το 1826. Πρόκειται για μια ωδή με έντονο λυρισμό, που δείχνει την επαναστατικότητα και τις προοδευτικές αντιλήψεις του ποιητή. Το ποίημα γράφτηκε το 1825, έτος κρίσιμο για την Ελληνική Επανάσταση. Εδώ ο ποιητής εκφράζει την αντίθεσή του στις περί προστασίας διαπραγματεύσεις που γίνονταν από την πλευρά των Ελλήνων το 1825. Στο διπλωματικό τομέα, ο ανταγωνισμός μεταξύ της Γαλλίας και της Αγγλίας για την επιρροή στην Ελλάδα κορυφώνεται. Τελικά, οι `Ελληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί υπογράφουν στις 24 Ιουλίου 1825 έγγραφο με την Αγγλία με το οποίο ζητούν επίσημα την αγγλική προστασία. Το έγγραφο αυτό έμεινε γνωστό ως “Πράξις Υποταγής”.`Ολες οι ευχές έχουν ως κεντρικό άξονα τη σφοδρή επιθυμία του Κάλβου να αποφύγει η Ελλάδα να μπει κάτω από ξένη προστασία.

(www.odyssey.com.cy)

Ωδή έκτη

ΑΙ ΕΥΧΑΙ

Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
‘να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν·

‘Σ την στεριάν, ‘ς τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
‘να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας·

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
‘να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες·

Παρά προστάτας ‘νάχωμεν.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.

[ε'-ι']

Ημείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σεις εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
σταυρόν και αλήθειαν.

Δια ‘να θεμελιώσητε
την τυραννίαν, τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
εις την Ελλάδα.

Και τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλώνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
δια τους πανούργους.

Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν·
εδυναμώθη τώρα,
φθάνει η ισχύς του.

Το ξίφος σφίγξατ’, Έλληνες -
τα ομμάτιά σας σηκώσατε -
ιδού – εις τους ουρανούς
προστάτης ο θεός
μόνος σας είναι.

Και αν ο θεός και τ’ άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ‘ να χρεμετήσωσι
‘ς τον Κιθαιρώνα Τούρκων
άγριαι φοράδες,

παρά… Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
σωτήριοι θύραι.

Δεν με θαμβώνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
τ’ ανοικτόν στόμα.

Ο τόπος μας προχωράει πάντα με τις εξαιρέσεις

Τότε που οι πνευματικοί άνθρωποι δεν έγραφαν ανούσιες επιστολές συντηρητικής κοπανιστής έμπνευσης...





από 2.21-4.05 στο βίντεο...

(Είμαστε πραγματικά ένα κράτος με δύναμη ώστε να μπορέσουμε να επιβάλλουμε απόψεις; Θα γίνουμε μια επαρχία, στην οποία θα μας διοικεί η Ευρώπη και θα έχουμε μια ψευδαίσθηση ότι συνδιοικούμεθα στην Ευρώπη. Λοιπόν αυτό δεν είναι μια σκλαβιά; Τουλάχιστον με τα κριτήρια που είχαμε επί τουρκοκρατίας. Και πάλι οι εξαιρέσεις υπήρξαν και αναπτύχθηκαν στον ευρωπαϊκό χώρο. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Μόνο που δε θα ζουν στην Αθήνα και θα ζουν στον ευρωπαϊκό χώρο. Μα ποιός από εμάς δε θα το έκανε αν είχε τις δυνατότητες έστω και πριν από 20 χρόνια... Υπάρχει καμιά εγγύηση σωστής αναπτύξεως μέσα στον τόπο αυτό; Ποτέ. Αλλά βέβαια ο τόπος μας προχωράει πάντα με τις εξαιρέσεις. Έτσι θα προχωρήσουν και στο μέλλον. Περί τουρκοκρατίας λοιπόν, ασφαλώς θα είναι μια μορφή της ευρωπαϊκής μας θητείας, που βέβαια δε θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαγούμε ούτε να ελευθερωθούμε, διότι θα είναι μια επιλογή μας, ενώ επί τουρκοκρατίας έγινε μια υποταγή μας. Αυτή είναι η διαφορά. )

Τα κατορθώματα 20 μηνών

γελοιογραφίες του Σπύρου Δερβενιώτη για την κυβέρνηση που γράφει ήδη ιστορία...
(χρησιμοποιήστε το pause στο player γιατί αλλάζουν γρήγορα)



πηγή: http://derveniotis.wordpress.com/

Δ. Καζάκης: «Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, είμαστε αποφασισμένοι»

Η ομιλία του οικονομολόγου Δημήτρη Καζάκη που παρακολούθησαν πάνω από 2.000 άτομα, το απόγευμα της Τετάρτης 1ης Ιουνίου στο Σύνταγμα.

Κυκλαδικός πολιτισμός από το Δημοτικό Αντιπάρου

Open publication - Free publishing - More antiparos

http://antiparos-dimotiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_328.html

Γράμμα από τη φυλακή

Στις φυλακές του Κορυδαλλού παραμένει ο Φώτης Δήμος, ο 21χρονος φοιτητής που γνώρισε από πρώτο χέρι τη «γενναιοδωρία» της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία του έκανε «δώρο» μία τσάντα με μολότοφ, επιρρίπτοντας του μια σειρά από αβάσιστες κατηγορίες. Στο κελί οπού κρατείται, ο Φώτης Δήμος έγραψε το ακόλουθο γράμμα, απευθύνοντας έκκληση για δικαιοσύνη και ζητώντας από τον κόσμο να μη σταματήσει να διεκδικεί.

Ονομάζομαι Φώτης Δήμος, είμαι 21 ετών και σπουδάζω στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού εξαιτίας των ψευδών κατηγοριών που μου προσάπτουν δύο άντρες των ΜΑΤ.

Όλα ξεκίνησαν την Τετάρτη 11 Μαίου. Εγώ με τρεις φίλους μου αποφασίσαμε να κατέβουμε στην πορεία να διαδηλώσουμε. Ξεκινήσαμε από το Γαλάτσι όπου διαμένουμε και κατεβήκαμε στο κέντρο. Ξεκινήσαμε την πορεία διασχίζοντας την Πατησίων, ανεβαίνοντας τη Σταδίου και τέλος φτάσαμε στο Σύνταγμα.

Κατεβαίνοντας την οδό Πανεπιστημίου τελειώνοντας την πορεία, ξαφνικά ακούγονται κρότοι και φασαρία από πίσω μας και μέσα σε δευτερόλεπτα επικρατεί πανικός. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν παραταγμένες αριστερά και δεξιά της Πανεπιστημίου, επιτίθενται στους διαδηλωτές και γίνεται τεράστια χρήση χημικών. Όλοι τρέχαμε πανικόβλητοι.

Κάποια στιγμή σκοντάφτω και με το που σηκώνομαι κάνω δυο βήματα και άντρες των ΜΑΤ αρχίζουν να με ξυλοκοπούν με κλοτσιές στο κεφάλι και όλο μου το σώμα, ψεκάζοντας με ταυτόχρονα με χημικά στο πρόσωπο. Στη συνέχεια με τραβάν στο πεζοδρόμιο και μου φοράν χειροπέδες.

Τότε ένας άνδρας των ΜΑΤ μου φέρνει ένα σακίδιο λέγοντας μου «τι είναι αυτό ρε;». Εγώ του απαντώ πως δεν είναι δικό μου, εγώ δεν είχα τσάντα. Ανοίγει το φερμουάρ μπροστά μου και βλέπω ότι το σακίδιο είχε μέσα μπουκάλια. Με παίρνουν από κει και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου.

Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι το περιπολικό φώναζα πως η τσάντα δεν είναι δική μου και η μόνη απάντηση που πήρα ήταν «Δεν πειράζει, δωράκι από μας». Κάθε φορά που έβλεπαν κάμερες έλεγαν «Παιδιά μην τον χτυπάτε μας βλέπουν οι κάμερες».

Κάπως έτσι τελειώνει ο ένας εφιάλτης και αρχίζει ένας άλλος, κλεισμένος μέσα σ'ένα κελί στις φυλακές Κορυδαλλού χωρίς να έχω κάνει απολύτως το παραμικρό. Χωρίς να έφταναν όλα αυτά με κατηγορούν ότι τους πετούσα πέτρες, ότι φορούσα αντιασφυξιογόνο μάσκα και ότι αντιστάθηκα κατά τη σύλληψη μου με κλοτσιές, ενώ το μόνο που είχα μαζί μου ήταν μια ιατρική μάσκα που την είχα πάρει από το σπίτι μου από φόβο μην ρίξουν χημικά όπως είχαν και άλλοι πολλοί διαδηλωτές. Και παρόλο που βγήκαν τα αποτελέσματα από τη δακτυλοσκόπηση στα μπουκάλια και δεν βρέθηκαν αποτυπώματα, εγώ είμαι ακόμα σ' ένα κελί...

Όταν διάβαζα τις καταθέσεις των αστυνομικών δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Μέσα μου υπήρχε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί να με μισούσαν τόσο ενώ δεν τους είχα κάνει τίποτα; Γιατί όλα αυτά;

Στο περιστατικό στο Ρέντη στις 3 Μαρτίου που σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί είχα πάει εθελοντικά να δώσω αίμα. Πώς με κατηγορούν πως κατέβηκα στην πορεία για να τους επιτεθώ; Είμαι κατά της βίας. Κατέβηκα στην πορεία για να διαδηλώσω ειρηνικά. Είμαι αθώος και δεν θα σταματήσω να το φωνάζω.

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω και το χρέος να μάθει ο κόσμος τι είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να διεκδικεί. Αυτό που συνέβη σε μένα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα.

Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν τις φωνές μας και να μας τρομάξουν. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Γιατί αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι τότε ποιος θα το κάνει;

Με εκτίμηση,

Φώτης Δήμος

(TVXS)

Βασίλειος Μαρκεζίνης: Η Ελλάδα των Κρίσεων

Ο σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης συζήτησε με τον Παύλο Τσίμα την Παρασκευή 13 Μαΐου του 2011 για τις πολλές όψεις της ελληνικής κρίσης "μέσα" από το νέο βιβλίο του "Η Ελλάδα των κρίσεων". Αναφέρθηκε στις ευθύνες μας, την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας,  τους χειρισμούς των Ισλανδών τους χειρισμούς του υπ. Εξωτερικών και άλλα:


Βασίλειος Μαρκεζίνης: Η Ελλάδα των Κρίσεων from Αντίφωνο on Vimeo.

Υπάρχει ζωή και μετά το ευρώ!

“...το σύνολο των οικονομικών αναλυτών διεθνώς, πέρα από τους τρόφιμους των ευρωκονδυλίων, των γνωστών τραπεζικών και επιχειρηματικών κυκλωμάτων που χρησιμοποιούν το ευρώ για να καταληστέψουν τα πάντα, έχει καταλήξει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει χωρίς διαγραφή χρέους και επαναφορά του εθνικού νομίσματος…”

του έγκυρου Δημήτρη Καζάκη

Μπορεί να επιβιώσει η χώρα χωρίς το ευρώ; Για να απαντήσει κανείς σ' αυτό το ερώτη­μα θα πρέπει πρώτα να απαντήσει στο αν μπορεί να επιβιώσει η χώ­ρα με το ευρώ. Αν έχετε προσέξει, όλοι οι απολογητές του ευρώ και της Ε.Ε., από τους διατεταγμένους προ­παγανδιστές του επίσημου δωσιλογισμού έως τα «παπαγαλάκια» τους στην Αριστερά, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να αναφερθούν στο συγκεκριμένο ερώτημα.

Αρκούνται μόνο σε μια απίστευτη καταστροφολογία για το τι δήθεν θα γίνει, αν τυχόν η χώρα απαλλα­γεί από τον χαλινό του ευρώ. Ενώ όταν αναγκάζονται να μιλήσουν για το τι μας έχει «προσφέρει» το ευρώ, τότε απογειώνονται από τον μάταιο τούτο κόσμο της κοινής λο­γικής και αναζητούν καταφύγιο στη νεφελοκοκκυγία του παραλόγου. Εκεί δηλαδή όπου τα εξωτερικά ελ­λείμματα είναι απόδειξη αναπτυξι­ακής δυναμικής κι όχι παραγωγικής αποσύνθεσης.

Εκεί όπου ο υπερδανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος, δεν αποτελεί πρόβλημα ούτε οδη­γεί στη χρεοκοπία. Εκεί όπου με τη δραχμή είχαμε πολύ περισσότερα αδιέξοδα και προβλήματα, παρά με το ευρώ. Εκεί όπου η άνοδος του ΑΕΠ, του πιο εικονικού δείκτη της οικονομίας, αποτελεί βασικό κρι­τήριο της οικονομικής ανάπτυξης. Εκεί όπου το να πληρώσουν με κά­ποιο τρόπο λαός και εργαζόμενοι το τοκογλυφικό χρέος που έχει συσ­σωρεύσει η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, είναι ο μόνος δρόμος.

Κι όχι μόνο αυτό. Η ίδια η κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης έχει εξαφανιστεί παντελώς από την ανά­λυσή τους. Δεν είναι παρά μια απλή παράπλευρη συνέπεια της παγκόσμι­ας κρίσης, έστω κι αν ο ίδιος ο Τρισέ έχει πει ότι «από τον Σεπτέμβριο του 2008 αντιμετωπίζουμε την πιο δύσκο­λη κατάσταση από την εποχή του Δευ­τέρου Παγκοσμίου Πολέμου - ίσως ακόμη και από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου» («DerSpiegel», 15.5.10)

Η κρίση του ευρώ

Τι ξέρει ο Τρισέ από ευρώ και κρί­ση, όταν υπάρχουν προοδευτικοί, ακόμη και αριστεροί, φωστήρες, που ξεμπερδεύουν στα γρήγορα με όλα αυτά σαν να ήταν ασήμαντες λεπτο­μέρειες. Η απολογητική στην οποία ασκούνται όλοι αυτοί, κάνει ακόμη και τους Μπαρόζο - Τρισέ να ωχριούν.

Όσο για την τερατώδη υπερδιόγκωση των τραπεζών και την επιβολή ενός δημοσιονομικού ολοκληρωτισμού στην ευρωζώνη υπέρ των χρηματαγορών, ούτε που τους απασχολεί. Γι' αυτούς δεν υπάρχει μεγαλύτερος «διεθνισμός», δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση του «ευρωπαϊσμού» τους από την ολοκληρωτική ισοπέδωση λαών, χωρών και εργαζομένων που εφαρμόζει η Ε.Ε. σήμερα.

Τι θα γίνει άμα φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη; Θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει; Θα έρθει η συντέλεια του κόσμου; Θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε; Όλα αυτά μαζί και πολλά ακόμη έχουμε να πάθουμε στη νοσηρή φαντασία όσων νομίζουν ότι το να τα βάλουμε με τις αγορές, την ευρωζώνη και τους ισχυρούς αποτελεί συνώνυμο της καταστροφής. Όμως ας ηρεμίσουμε λίγο και ας σοβαρευτούμε.

Εκτός ευρωζώνης

Καταρχάς, σήμερα σχεδόν το σύνολο των οικονομικών αναλυτών διεθνώς, πέρα από τους τρόφιμους των ευρωκονδυλίων, των γνωστών τραπεζικών και επιχειρηματικών κυκλωμάτων που χρησιμοποιούν το ευρώ για να καταληστέψουν τα πάντα, έχει καταλήξει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει χωρίς διαγραφή χρέους και επαναφορά του εθνικού νομίσματος.

Χαρακτηριστική περίπτωση, ο Mark Weisbrot, διευθυντής ενός από τα πιο φημισμένα διεθνώς κέντρα δημοσιονομικής πολιτικής, του Κέντρου Έρευνας για την Οικονομία και την Πολιτική (CEPR): «Η Πορτογαλία μόλις ολοκλήρωσε ένα σύμφωνο με το ΔΝΤ που προβλέπει δυο χρόνια ύφεσης ακόμα. Καμιά κυβέρνηση δεν πρέπει να δέχεται αυτή την τιμωρία. Κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του και τη χώρα του θα τόνιζε προς τις ευρωπαϊκές αρχές πως έχουν τα χρήματα για να υποστηρίξουν την Ελλάδα με πολιτικές "αντι-κυκλικές" (όπως οι κεφαλαιακές ενισχύσεις), παρόλο που επιλέγουν να μην το κάνουν. Επίσης υπάρχει η ιδέα ότι η Ελλάδα - όπως και η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία - μπορούν να ανανήψουν μέσα από μια "εσωτερική υποτίμηση".

Δηλαδή, μέσα από την αύξηση της ανεργίας, με σκοπό οι μισθοί να πέσουν τόσο, ώστε να γίνει η χώρα ανταγωνιστική διεθνώς. Το κοινωνικό κόστος μιας τέτοιας ενέργειας, όμως, είναι εξαιρετικά υψηλό και δεν αποδίδει. Η ανεργία διπλασιάστηκε στην Ελλάδα (στο 14,7%), υπερδιπλασιάστηκε στην Ισπανία (σε 20,7%) και υπερτριπλασιάστηκε στην Ιρλανδία (σε 14,7%). Αλλά η ανάκαμψη δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Να είστε σίγουροι ότι οι ευρωπαϊκές αρχές θα προσέφεραν στην Ελλάδα μια καλύτερη συμφωνία αν αντιμετώπιζαν μια σοβαρή απειλή αποχώρησής της από την ευρωζώνη...

Όμως το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα δεν αντέχει να δεχτεί συμφωνίες που δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί και έτσι να βρει τον δρόμο της εξόδου από την ύφεση. Τα δάνεια που απαιτούν αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν πολιτικές που ενισχύουν τον "κύκλο" - μείωση εξόδων και αύξηση φόρων μπροστά στην ύφεση - πρέπει να βγουν από το τραπέζι. Η προσπάθεια να γλιτώσει η Ελλάδα μέσω της υποτίμησης έχει αποτύχει. Αν αυτό είναι όλο κι όλο που μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη, τότε είναι ώρα για την Ελλάδα, ίσως και για άλλους, να πουν αντίο στο ευρώ» («The New York Times», 9.5).

Η λύση της δραχμής

Η απάντηση στο παραπάνω είναι έτοιμη: ο κύριος αυτός είτε είναι «γραφικός» είτε εκπροσωπεί σκοτεινά αμερικανικά συμφέροντα. Κι αυτά τα λένε όσοι δεν χάνουν ευκαιρία να εξαργυρώνουν επιταγές αλληγορικά και κυριολεκτικά.

Από πού προκύπτει ότι με το να φύγουμε από το ευρώ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός; Επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν κάθε είδους μίσθαρνα όργανα; Δεν θα έπρεπε να μας το αποδείξουν αντί να το θεωρούν ως δεδομένο ή θέσφατο;

Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλώς την περίπτωση των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR) που κάλεσε η ίδια η κυβέρνηση πριν από λίγες εβδομάδες για να τους συμβουλευτεί για το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ. Σύμφωνα με τους «Times» του Λονδίνου (30.5), ο επικεφαλής του CEBR Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%». Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%;

Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της ΕΚΤ και της Ε.Ε., που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο, μια και ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής ανά τον κόσμο που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα αν φύγει από το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας, την οποία άλλοι προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σε ένα με δύο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ' αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Δύο μοντέλα

Κι όλα αυτά από αναλυτές που δεν υιοθετούν τα μέτρα ή την κατεύθυνση πολιτικής που προτείνουμε για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας, γνωρίζει ότι υπάρχουν δυο τρόποι να δημιουργήσεις νόμισμα: Ο πρώτος είναι να το ρίξεις στις αγορές, βορά και έρμαιο των κερδοσκόπων και να περιμένεις πού, πότε και πώς θα σταθεροποιηθεί η αξία του. Με ό,τι συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία σου. Αυτό συμβαίνει με το ευρώ, που είναι εκ φύσεως τέτοιο νόμισμα. Όμως αυτό συνέβαινε και με την παλιά δραχμή, την οποία οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο ραγδαίας υποτίμησης της εθνικής οικονομίας και των εισοδημάτων από εργασία προς όφελος των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.

Ο δεύτερος είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα που να υποστηρίζει και να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα. Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχήματα παγκόσμιου χρήματος, όλες οι νομισματικές ενώσεις, όλα τα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και σταθερής νομισματικής αξίας, με πιο γνωστό εκείνο του χρυσού κανόνα, απέτυχαν παταγωδώς αφήνοντας πίσω τους ερείπια εκείνες ειδικά τις χώρες που ήταν πιο αδύναμες και εξαρτημένες από την παγκόσμια αγορά.

Ανάγκη «οικονομικής αυτονομίας»

Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεοκοπίας του 1932, τόνιζε την «ανάγκη οικονομικής αυτονομίας», έναντι του μοντέλου της νομισματικά σταθερής δραχμής κλειδωμένης με τη χρυσή βρετανική λίρα, προκειμένου η ελληνική οικονομία να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια αγορά και στις κυρίαρχες δυνάμεις της: «Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πώς θ' ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκτου ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν».

Ο Διομήδης δεν ήταν οπαδός της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά πίστευε ότι, αν δεν σταματήσει η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, αν δεν στηριχθεί η ελληνική οικονομία πρωτίστως σε εσωτερικούς όρους συσσώρευσης και ανάπτυξης, δεν πρόκειται να πάψει να είναι έρμαιο των συγκυριών στην παγκόσμια αγορά που αναγκαστικά οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία όταν ξεσπούν μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.

Αιτία χρεοκοπίας

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν διαθέτει η οικονομία το δικό της νόμισμα, ένα νόμισμα που να ελέγχει και να προσαρμόζει κάθε στιγμή στις ανάγκες της; Φυσικά και όχι. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, είτε είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι πολύ μεγάλος απατεώνας. Μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει ως τέτοιο νόμισμα για την ελληνική οικονομία; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει την ιδιοσυστασία και τη λειτουργία του ευρώ, ή απλώς προτάσσει άλλες σκοπιμότητες, μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα. Μπορεί να έχουμε ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης στην ελληνική οικονομία με το ευρώ; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να γνωρίζει τι συνέβη τη δεκαετία του ευρώ μπορεί να θεωρεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφικτό. Άλλωστε στον κόσμο της φαντασίας όλα είναι εφικτά.

Μια άλλη πολιτική

Όμως στον αληθινό κόσμο έχει αποδειχτεί ότι το ευρώ λειτούργησε καταλυτικά τόσο για την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα όσο και για τη χρεοκοπία της.

Πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα που να μην υποτιμάται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό; Πρώτα και κύρια χτυ­πώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού, και αυτές δεν είναι νομι­σματικές, αλλά έχουν άμεση σχέση αφενός με τη συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαί­νει αυτό; Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντό­πιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, η αντιστροφή της σχέσης ιδιωτικών κερδών και αμοιβών που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επι­χειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομί­ας και πρωτίστως του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημο­σίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλού­του, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματι­κές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπο­ρικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περι­οχές όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και την επιβολή ενός επιλεκτικού ανταγωνιστικού πλαισίου για την προστασία των πιο σημαντι­κών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εκδή­λωση πληθωριστικών πιέσεων.

Στεγνώνει η οικονομία από ρευστότητα

Επειδή οι παπαγάλοι του ευρώ έχουν ιδιαίτερο καημό με τις καταθέσεις στις τράπεζες, θα πρέπει να τους πούμε τα εξής: Πριν προλάβουμε εμείς, που προτείνουμε όλα αυτά τα καταστροφικά, να εξανεμίσουμε τις καταθέσεις, θα το έχουν κάνει οι σημερινοί κρατούντες. Η πολιτική που ασκείται είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα «στεγνώσει» την οικονομία από κάθε ρευστότητα. Είναι κάτι που συμβαίνει ήδη και κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα. Με την κάλυψη της τρόικας και της κυβέρνησης η καταθετική βάση των τραπεζών, όση έχει απομείνει, λεηλατείται ασύστολα από τις ίδιες τις τράπεζες προκειμένου να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» του ενεργητικού τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν σε δέσμευση των καταθέσεων με τη μια ή την άλλη μορφή. Κι αυτό είναι πολύ πιθανό να συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες, μια και η κρίση ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας θα επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και το χαρτονόμισμα θα γίνει δυσεύρετο.

Ποια αναστήλωση;

Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει, αν και όποτε κατορθώσει ο λαός να επιβάλει την πολιτική που προτείνουμε. Θα έχουμε να αναστηλώσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς διαλυμένη, χωρίς ίχνος ρευστότητας στην αγορά και τις τράπεζες, με εισοδήματα πείνας και μαζική ανεργία πρωτοφανή, με κατεστραμμένους τους τρεις στους τέσσερεις ελευθεροεπαγγελματίες, βιοτέχνες, αγρότες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Κι από πάνω φορτωμένη με τα υπέρογκα βάρη του αναδιαρθρωμένου χρέους της και των ιδιωτικοποιημένων υποδομών της.

Μπορεί να αναστηλωθεί μια οικονομία σ' αυτή την κατάσταση δίχως δικό της νόμισμα, δίχως να αποκτήσει τον έλεγχο στους διαθέσιμους πόρους και στις υποδομές της; Μπορεί να γίνει με δεδομένο το καθεστώς εξάρτησης και υποταγής της χώρας που υπάρχει σήμερα;

Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει. Δικαίωμά τους. Άλλωστε όταν ένα έθνος, ένας λαός βρίσκεται σε ιστορική καμπή, όπως βρισκόμαστε εμείς σήμερα, όταν καλείται να ανατρέψει την τυραννία είτε του οθωμανικού ζυγού τον 19ο αιώνα είτε του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού στη δεκαετία του 1940 είτε των αγορών και του πολιτικού τους προσωπικού σήμερα, υπάρχουν πάντα κάποιοι που θεωρούν αδιανόητο για έναν μικρό και ασήμαντο λαό να τα βάλει με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής του. Όμως από πότε η λιποψυχία, η αδυναμία να στρατευθείς σ' αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός και ο τόπος αποτελεί επιχείρημα;

Κουκουλώματα

η εικόνα που αντικρίζει κανείς όταν επισκεφθεί το antiparos.gr απόψε. Πίσω από την κουκούλα δεν γνωρίζει κανείς ποιος κρύβεται, αλλά η σημειολογία του χάκερ είναι σαφής: πολλά κουκουλώματα στο χωριό…

Μετά την πολιτική Σαρακοστή του Δήμου, που θίχτηκε από αυτό το ιστολόγιο όταν η προσμονή μας για σύγκλιση συμβουλίου από βδομάδα σε βδομάδα δεν τελεσφορούσε, και με τη γενική παραδοχή ότι τη συγκεκριμένη περίοδο πολλά ζητήματα δεν συζητήθηκαν ποτέ και άλλα παραπέμφθηκαν στις καλένδες -με άλλοθι και ελαφρυντικό τις πολλαπλές ενέργειες του Δημάρχου σχετικά με το ζήτημα του βιολογικού και της αποχέτευσης-, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά: ριπές δημοτικών συμβουλίων, με λίγα 24ωρα μεταξύ τους διαφορά, συγκλονίζουν το νησί σε μία έξαρση δημοκρατικού φαίνεσθαι αλλά όχι και αναλόγου ουσίας. Αν διαβάσει κάποιος τα θέματα των συμβουλίων ασφαλώς θα διαπιστώσει ότι κάποια δεν μπορούσαν να συζητηθούν παρά στο παρόν. Υπάρχει όμως και πλήθος άλλων που δεν ήταν ανάγκη να φτάσουμε στον Ιούνιο για να τα δούμε να συζητιούνται με τόση σπουδή και βιασύνη σήμερα. Το αν κρύβεται κάποια δολιότητα πίσω από αυτή τη χρονική ανισορροπία των συμβουλίων δεν το γνωρίζει κανείς, πλην ελαχίστων και αμίσθων. Ίσως όμως να συνάγεται από τις περιστάσεις. Όπως και να ‘χει, έξι μήνες μετά τα πρώτα βήματα του νέου Δήμου δεν μπορεί να παραβλεφθεί ο τρόπος που γίνονται τα συμβούλια του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και της Οικονομικής Επιτροπής. Ειδικά για την τελευταία, δεν τιμά κανέναν ο χώρος που διεξάγονται –κι ενώ αποτελεί πάγιο αίτημα πολλών η μεταφορά τους στην αίθουσα Καλουδά-, οι συνθήκες που επικρατούν –πολύς καπνός, ίσως στο τέλος να δούμε και ψαρομεζέδες να σερβίρονται-, αλλά κυρίως οι αμφιβολίες που συχνά διατυπώνονται για τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη της Επιτροπής έρχονται να ψηφίσουν υπέρ κάποιων προαποφασισμένων γεγονότων. Αν η Οικονομική Επιτροπή θέλει να δείξει έμπρακτα ότι είναι διαφανής, δημοκρατική και κυρίως αξιόπιστη, οφείλει να συνεδριάζει στην Αίθουσα Καλουδά, με ορθάνοικτες συνεδριάσεις και παρουσίαση προσφορών πριν από κάθε ανάθεση, όπως κι ο ίδιος ο Δήμαρχος αυτοδεσμευόταν στα πρώτα κιόλας δημοτικά συμβούλια του έτους. Τα θετικά της νέας Δημοτικής Αρχής έχουν αναφερθεί και δεν χρειάζεται να τα επαναλαμβάνει κανείς. Τα αρνητικά όμως είναι χρέος μας να τα αναδεικνύουμε (καλά, τόσο επείγον ήταν το θέμα με τα βοσκοτόπια και έγινε έκτακτη συνεδρίαση;)

Στο Δημοτικό Συμβούλιο της ερχόμενης Δευτέρας, πέρα από την ατζέντα που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, θα επανέλθει και το καυτό ζήτημα του ωραρίου λειτουργίας των νυχτερινών καταστημάτων της πλατείας. Οι αντιδράσεις των κατοίκων ήταν τόσο έντονες όταν διαπίστωσαν ότι το θέμα δεν είχε έρθει στο δημοτικό συμβούλιο για συζήτηση αλλά μόνο για επικύρωση της συμφωνίας που είχε ήδη κάνει ο ίδιος ο Δήμαρχος με τους ιδιοκτήτες, που έγινε ανάκληση της απόφασης και συζήτηση εκ νέου τη Δευτέρα. Είναι φαιδρό να πιστεύει κανείς ότι άνθρωποι που κατοικούν γύρω από την πλατεία και το κάστρο έρχονται σε δεύτερη μοίρα από τους ιδιοκτήτες των νυχτερινών μαγαζιών: θα πήγαινε κανένας να μείνει με την οικογένεια του καλοκαιριάτικα δίπλα στη Λα Λούνα και θα διεκδικούσε κατόπιν να κλείσει η θρυλική after ντίσκο; Ασφαλώς όχι, το ότι κάποιος προηγήθηκε στο χώρο αυτό, και με τα ντεσιμπέλ του δίνει το στίγμα του θα απέτρεπε οποιονδήποτε λογικό να κατοικήσει δίπλα. Πώς λοιπόν μπορεί να απαιτεί κάποιος να θέσει τους δικούς του όρους σε μία ζώνη του χωριού που κατοικείται πολύ πριν αρχίσουν τα μπαρ να δημιουργούν την εικόνα της πλατείας που μόνο για πέρασμα προσφέρεται τον καιρό της τουριστικής αιχμής; Η χθεσινή συνεδρίαση ήταν μία μικρή νίκη των κατοίκων που ύψωσαν τη φωνή τους, πρόβαλλαν τα νόμιμα δικαιώματα τους (τουλάχιστον νομιμότερα της πρότασης που παρουσίασε ο Δήμαρχος) και έδειξαν ότι πέρα από λίγους κανένας δεν επιθυμεί μία πλατεία Βαβέλ και χωνευτήρι μουσικών. Αντίθετα, θα ήταν σκόπιμο να παρουσιαστεί μία πιο υγιής πρόταση, προσανατολισμένη προς το όφελος των γύρω κατοίκων, και σε συνεργασία με τους μαγαζάτορες, με το χώρο της ανοικτής πλατείας να μειώνει τα ντεσιμπέλ του μετά τη 01.00 και τα μαγαζιά να κλείνουν οριστικά στις 03.00 ή έστω και αργότερα. Πάντα όμως μετά από συνεννόηση, όχι έτσι υπόγεια… Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι θα μειωθεί ο τουρισμός στην Αντίπαρο αν τα μπαράκια κλείνουν στις 3 αντί στις 7; Μόνο όποιος ζει στον αστερισμό του τουριστικού μοντέλου των 80s. Αν υπήρχε τόλμη για τομές προς όφελος των κατοίκων και ενός άλλου είδους τουρισμού θα υπήρχε μια πλατεία με χώρους δημόσιας χρήσης (κάποια παγκάκια τουλάχιστον) και χωρίς ηχορρύπανση. Αν… Εξάλλου χωρίς αστυνομία πώς θα ελεγχθεί το ωράριο; Μόνο αν προσληφθεί η περίφημη εταιρεία σεκιούριτι… Μια πρόταση πάντως είναι η αντίστροφη: στη 01.00 να κλείνουν τα παράθυρα οι κάτοικοι και στις 03.00 να φεύγουν από τα σπίτια τους… Ό,τι κι αν αποφασιστεί ας υπάρχει συνεννόηση μεταξύ κατοίκων και ιδιοκτητών bars πρωτίστως κι όχι αβάντες σε κάποιους.

Εντελώς πρόσφατα κυκλοφόρησε και η “ανοιχτή επιστολή- καταγγελία” του αρχηγού της Ενωτικής Κίνησης Προόδου. Απορρίφθηκε ως θέμα προς συζήτηση στο χθεσινό συμβούλιο, νομότυπα ως προς τη διαδικασία (αφού η θεματολογία αλλά κυρίως ο χρόνος για τη συζήτηση γύρω από τα θέματα που θίγονται στην επιστολή ξεφεύγει από τα πλαίσια των προ ημερησίας θεμάτων). Η επιστολή θίγει με μικρές αποκλίσεις ζητήματα που πράγματι απασχολούν την τοπική κοινωνία. Άλλωστε παρουσιάστηκαν εδώ σε μία εκτενή λίστα που βρήκε ανταπόκριση, ενώ κάποια από τα ερωτήματα αυτά προς το Δήμαρχο αποτελούν υλικό που παρουσιάστηκε σε ένα μπλογκ που δεν τιμά αυτούς που στήριζε, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να θίξει κάποια θέματα για τα οποία είχε δίκιο (μόνο που κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, αφού επρόκειτο για ένα “άθλιο” εν πολλοίς μπλογκ). Ας μάθουμε πάντως επίσημα από το Δήμαρχο πότε είναι αυτή η περίφημη ‘Ώρα του Δημάρχου’  που επικαλέστηκε, όπου θα μπορούν να απαντηθούν όλα αυτά που μας απασχολούν τόσο καιρό χωρίς καμία ουσιαστική απάντηση. Κι ας δούμε αν θα απαντήσει με την ίδια χυδαία αλαζονεία, όπως τον συμβούλεψαν τα πολύ κοντινά του άβαταρ στην παλαιότερη καταγγελία του “Μένουμε Αντίπαρο” ή αν έχει μάθει (;) από τα λάθη του.

Επίσης αξίζει να μάθουμε που έχει γίνει η απευθείας ανάθεση της δημοτικής ιστοσελίδας. Αν κρίνει κανείς από το ότι απόψε το βράδυ είναι χακαρισμένη, ίσως να είναι συγγενής του εργολάβου του περιφερειακού δρόμου ή της εταιρείας απεντόμωσης. 

Οι απόψεις του "Μάγου" είναι απόψεις ενός ατόμου μόνο και δεν πρέπει να ταυτίζονται με τις θέσεις του "Μένουμε Αντίπαρο"