GUARDIAN: These hunger strikers are the martyrs of Greece
Asylum seekers willing to die in the face of expulsion after shame and exploitation bear witness to a higher truth than life
As the world follows the north African revolutions with bated breath, a less public north African revolt and tragedy is taking place in Athens and Thessaloniki. Three hundred non-documented migrants, mostly from the Maghreb, have entered the 35th day of a hunger strike. Many have been taken to hospital in pre-comatose condition and are reaching a state of non-reversible organ failure and subsequent death.
These are people who have lived and worked in Greece for up to seven years. They picked olives and oranges, they looked after the old and the sick, they worked on building sites and orchards for a fraction of the minimum wage. After years of exploitation and humiliation, they are now told they are no longer wanted because of the economic crisis. They must go back voluntarily or be deported. Immigrants are the double victims of boom and bust in Greece. Now they are deemed to be surplus to requirements, to be disposed of like refuse.
What do the hunger strikers want? To make Greeks notice their meagre existence, to ask for basic labour protections and minimum living conditions. They ask at least for the recognition that they live and work in Greece but are treated worse than convicts on chain gangs. They are saying: "We the invisible, uncounted and undocumented are next to you, we worked for pennies and are part of who you are and what your government is doing to you." They are people punished not for what they have done (criminality or illegality) but for who they are. They are homines sacri – legally nonexistent and therefore non-persons, meaning they can be treated in the most cruel way by the state, employers, landlords and the xenophobic minority.
The Greek government rejects their demands but claims that it fully respects human rights. Rights belong to humans, we are told, on account of their humanity and not of narrower memberships such as nation, state or group. This is a comforting thought. But the treatment of the sans papiers shows these claims to be ideological half-truths. In theory, human rights are given to all humans, in practice only to citizens. This is further confirmed by the treatment of asylum seekers. In January, the European court of human rights held that sending refugees back to Greece amounted to torture and inhuman and degrading treatment because of the appalling conditions of detention in immigration camps.
Greece virtually never gives political asylum to refugees. Other European states, including Britain, will no longer return asylum seekers to Greece. The Greek government has been condemned as a violator of the basic dignity of the wretched of the Earth. This is a sad conclusion for a country last condemned for systemic torture in the 60s during the dictatorship of the colonels. Many of the governing party members, including the prime minister, George Papandreou, found refuge during that dark period in foreign countries.
The hunger strikers are martyrs in a double sense. In Greek, martyr means both witness and sacrificial victim. They bear witness to higher truths than life, they state that life is worth living if it is worth dying for. In this sense, the strikers are exercising what philosophers from Rousseau to Derrida consider as the essence of freedom: acting against biological and social determinations in the name of a higher truth. Sacrifice means sacrum facere, making the ordinary sacred. It bridges everyday life with what transcends it. The truth the hunger strikers defend at the personal level is dignity – what makes each person unique in our common humanity. Individual identity is built through the reciprocal recognition others give to self and self to others. I feel good to the extent that my intimate and remote friends consider me such. The absence of basic rights of work and life for the sans papiers leads to absence of all recognition making them less than human.
What is justice? We are surrounded by injustice but we don't often know wherein justice lies. In Greece, justice has miscarried in the IMF measures and the Athens ghettos, in the unemployed and the salary cuts for the low-paid and pensioners, in the treatment of the refugees and the wall built to keep the poor out and the Greeks in.
Protesting against the worst injustice and abuse, asking to be seen, heard and acknowledged in a minimal way, even if they need to go to death for that, is the greatest service the sans papiers offer to Greece. By resisting their dehumanisation, they become free and fight for the honour of Greeks against the iniquities of their government. They also remind the millions of sans papiers around Europe that after Tahrir Square they can also take their fate in their hands and resist the racist policies of European governments.
• Hara Kouki helped in the development of this article
Οι απεργοί πείνας είναι οι μάρτυρες της Ελλάδας
Κώστας Δουζίνας
Πηγή: Guardian
Καθώς ο κόσμος παρακολουθεί τις βορειοαφρικανικές επαναστάσεις με κομμένη την ανάσα, μια λιγότερο δημόσια βορειοαφρικανική εξέγερση και τραγωδία λαμβάνει χώρα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Τριακόσιοι μετανάστες χωρίς χαρτιά, κυρίως από το Μαγκρέμπ, έχουν μπει στην 35η ημέρα απεργίας πείνας. Πολλοί έχουν διακομιστεί στο νοσοκομείο σε προκωματώδη κατάσταση και πλησιάζουν μη αναστρέψιμες βλάβες των ζωτικών τους οργάνων και, κατόπιν, τον θάνατο.
Πρόκειται για ανθρώπους που έζησαν και εργάστηκαν στην Ελλάδα έως και για επτά χρόνια. Μάζεψαν ελιές και πορτοκάλια, φρόντισαν τους γέροντες και τους ασθενείς, εργάστηκαν στα γιαπιά και τις δενδροφυτείες για κλάσματα του ελάχιστου μισθού. Μετά από χρόνια εκμετάλλευσης και εξευτελισμού τους λέγεται τώρα ότι δεν είναι επιθυμητοί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Πρέπει να πάνε πίσω εθελοντικά ή θα απελαθούν. Οι μετανάστες είναι τα διπλά θύματα [του κύκλου] της έκρηξης και της φούσκας [boom and bust] στην Ελλάδα. Τώρα θεωρούνται πλεόανασμα σε ότι αφορά τη ζήτηση, περιττώματα που πρέπει να αποβληθούν.
Τι θέλουν οι απεργοί πείνας; Να κάνουν τους Έλληνες να δώσουν σημασία στην πενιχρή τους ύπαρξη, να ζητήσουν βασικές εργασιακές προστασίες, και στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Ζητούν τουλάχιστον την αναγνώριση ότι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα αλλά τυγχάνουν χειρότερης συμπεριφοράς από ότι οι κατάδικοι σε ομάδες αναγκαστικής εργασίας. Λένε: “Εμείς, οι αόρατοι, οι αμέτρητοι και οι χωρίς πιστοποίηση υπάρχουμε δίπλα σας, δουλέψαμε για πενταροδεκάρες και είμαστε μέρος του ποιοι είστε εσείς και του τι κάνει σε σας η κυβέρνησή σας.” Πρόκειται για ανθρώπους που τιμωρούνται όχι για αυτό που έκαναν (εγκληματικότητα ή παρανομία αλλά για αυτό που είναι. Είναι εξάγιστοι άνθρωποι [homines sacri] – νομικά ανύπαρκτοι και συνεπώς μη πρόσωπα, δηλαδή άνθρωποι στους οποίους το κράτος, οι εργοδότες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και η ξενοφοβική μειονότητα μπορούν να φέρονται με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει τα αιτήματά τους αλλά υποστηρίζει ότι σέβεται πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους, μας λένε, εξαιτίας της ανθρώπινής τους υπόστασης και όχι εξαιτίας της συμμετοχής τους σε πιο στενές έννοιες όπως το έθνος, το κράτος ή η ομάδα. Πρόκειται για παρηγορητική σκέψη. Αλλά η συμπεριφορά απέναντι στους sans papiers δείχνει ότι αυτές είναι ιδεολογικές μισές αλήθειες. Στη θεωρία, τα ανθρώπινα δικαιώματα δίνονται σε όλους τους ανθρώπους, στην πράξη όμως μόνο στους πολίτες. Τούτο επιβεβαιώνεται περαιτέρω από την συμπεριφορά απέναντι στους αιτητές ασύλου. Τον Ιανουάριο, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων υποστήριξε ότι η αποστολή μεταναστών πίσω στην Ελλάδα συνιστούσε βασανιστήριο, απάνθρωπη και εξευτελιστική συμπεριφορά, εξαιτίας των φρικτών συνθηκών που επικρατούν στη διάρκεια κράτησης στα στρατόπεδα των μεταναστών.
Η Ελλάδα δεν δίνει σχεδόν ποτέ πολιτικό άσυλο σε μετανάστες. Άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, δεν επιστρέφουν πλέον αιτητές ασύλου στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταδικαστεί ως παραβιαστής της βασικής αξιοπρέπειας των κολασμένων της γης. Πρόκειται για θλιβερή κατάληξη μιας χώρας που καταδικάστηκε τελευταία φορά για συστηματικά βασανιστήρια στην δεκαετία του 60, κατά την δικτατορία των συνταγματαρχών. Πολλά από τα στελέχη της κυβέρνησης, περιλαμβανομένου του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, βρήκαν άσυλο στην σκοτεινή εκείνη περίοδο σε ξένες χώρες.
Οι απεργοί πείνας είναι μάρτυρες με διττή έννοια. Στα ελληνικά, “μάρτυρας” σημαίνει τόσο αυτόπτης όσο και θυσιαστικό θύμα. Οι μετανάστες καταθέτουν μαρτυρία για την ύπαρξη υψηλότερων αληθειών από αυτή της ζωής, δηλώνουν πως τη ζωή αξίζει να τη ζεις αν αξίζει και να πεθάνεις επίσης για αυτή. Με αυτή την έννοια, οι απεργοί πείνας ασκούν αυτό που οι φιλόσοφοι από τον Ρουσώ στον Ντεριντά θεωρούν την ουσία της ελευθερίας: δρουν ενάντια στους βιολογικούς και τους κοινωνικούς καθορισμούς στο όνομα μιας υψηλότερης αλήθειας. Θυσία [sacrifice] σημαίνει sacrum facere, το να κάνεις το συνηθισμένο ιερό. Γεφυρώνει την καθημερινή ζωή με ό,τι την υπερβαίνει. Η αλήθεια που υπερασπίζονται οι απργοί πείνας στο προσωπικό επίπεδο είναι η αξιοπρέπεια – αυτό που κάνει τον κάθε άνθρωπο μοναδικό στην κοινή μας ανθρώπινη υπόσταση. Η ατομική ταυτότητα χτίζεται μέσα από την αμοιβαία αναγνώριση που οι άλλοι δίνουν στον εαυτό και ο εαυτός στους άλλους. Νιώθω καλός στον βαθμό που οι κοντινοί και οι πιο μακρινοί μου φίλοι με θεωρούν καλό. Η απουσία βασικών δικαιωμάτων για την εργασία και τη ζωή στην περίπτωση των sans papiers οδηγεί στην απουσία κάθε αναγνώρισης, και τους καθιστά λιγότερο από ανθρώπους.
Τι είναι η δικαιοσύνη; Περιβαλλόμαστε από την αδικία αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε πού έγκειται η δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα, η δικαιοσύνη έχει παραβιαστεί στα μέτρα του ΔΝΤ και στα γκέτο της Αθήνας, στην ανεργία και στις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους και τον τοίχο που χτίζεται για να κρατήσει τους Έλληνες μέσα και τους φτωχούς έξω.
Η διαμαρτυρία ενάντια στην χειρότερη αδικία και κακομεταχείριση, το ότι ζητούν να τους δούμε, να τους ακούσουμε και να τους αναγνωρίσουμε στον ελάχιστο βαθμό, ακόμα και αν χρειαστεί να το πληρώσουν με τον θάνατό τους, είναι η μεγαλύτερη από τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι sans papiers στην Ελλάδα. Αντιστεκόμενοι στην απανθρωποποποίησή τους, γίνονται ελεύθεροι και μάχονται για την τιμή των Ελλήνων ενάντια στην ατιμία της κυβέρνησής τους. Θυμίζουν επίσης στα εκατομμύρια των sans papiers σε όλη την Ευρώπη ότι μετά την Πλατεία Ταχρίρ, μπορούν επίσης να πάρουν την μοίρα τους στα χέρια τους και να αντισταθούν στις ρατσιστικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
KAI ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ κ.ΔΟΥΖΙΝΑ:
+%5B640x480%5D.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου