τρεις σπουδές απλής συλλογιστικής στην πολιτική υποκρισία

  Sans Papier - Γαλλία, 2007

Γράφονται πολλά αυτές τις μέρες για το συνδυασμό ασύλου και μεταναστών ή και ξεχωριστά για το καθένα. Άκυρα και έγκυρα, περισπούδαστα και απλοϊκά, καθάρια και καθαρόαιμα, ρωτώντας και φανατίζοντας. Τα παρακάτω τρία προτείνονται ανεπιφύλακτα, ότι και να γραφόταν σ' αυτό το blog θα επαναδιατύπωνε τα παρακάτω:

Μπήκαν στο σαλόνι μας και χέζουν http://old-boy.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html

Ας τα ξεχωρίσουμε για να μην μπερδευόμαστε: υπάρχει το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αυτό και υπαρκτό είναι και σημαντικό είναι και εύκολες λύσεις δεν έχει και επίσης το να το συζητάς, το να το αναδεικνύεις, το να σε φοβίζει, δεν σε κάνουν ρατσιστή. Αντίθετα, το να αποκαλείς αυτομάτως όσους τους φοβίζει ρατσιστές, είναι και στην ουσία του λανθασμένο και πολιτικά ηλίθιο.

Πολιτικά πανηλίθια -ως απόψε τουλάχιστον, αύριο κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει και τι τροπή θα μπορούσαν θεωρητικά να πάρουν τα πράγματα- αποδεικνύεται πως ήταν και η όλη κίνηση με τους μετανάστες στη Νομική. Πανηλίθια γιατί δεν μπόρεσε να διαβλέψει τι θα ξυπνούσε. Θα μου πεις, γιατί, μπορούσες εσύ; Όχι. Και τρομάζω με αυτό που έχει ξυπνήσει.

Για να μην μπερδευόμαστε λοιπόν, υπάρχει το μεταναστευτικό πρόβλημα και υπάρχει και η αντίδραση στην ιστορία της Νομικής. Έτερον εκάτερον. Πολύ εκάτερον όμως. Είναι τόσο δυσανάλογη σε σχέση με τα πραγματικά περιστατικά η αντίδραση αυτή, τόσο υστερική σε σχέση με τα πραγματικά περιστατικά, τόσο λυσσαλέα σε σχέση με τα πραγματικά περιστατικά (δυσανάλογη, υστερική και λυσσαλέα -για να σε προλάβω αν εξοργισμένος σπεύσεις να πεις «Μα ακόμα αλωνίζουν οι βρωμιάρηδες»- σε επίπεδο δημόσιου λόγου και εκδήλωσης δημόσιας ενόχλησης από ΜΜΕ και κόμματα), που νομίζω πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που δείχνει να είναι.

Μπορεί δηλαδή να δείχνει πως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα ακόμη μανιπουλάρισμα της κοινής γνώμης, ωστόσο φοβάμαι πως αφενός πίσω από την εύκολη εξήγηση του role playing δημοσιογράφων και πολιτικών κρύβεται η αυθεντική τους απέχθεια για όσα συμβαίνουν στη Νομική και πως αφετέρου η κοινή γνώμη άλλο που δεν θέλει παρά να μπει σε αυτό το τριπάκι, άλλο που δεν θέλει παρά να πλειοδοτήσει σε λύσσα.

Το φαινόμενο είναι λιγότερο πολιτικό με τη στενή έννοια και περισσότερο κοινωνιολογικό και πολιτιστικό: είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να ζούμε με την ιδέα των αθλίων κάπου στη γειτονιά μας. Άρχισαν να πυκνώνουν. Άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερους χώρους. Άρχισαν να πλησιάζουν προς το σπίτι μας. Κατέλαβαν τις εγκαταλελειμμένες αποθήκες μας, τους παλιούς υπαίθριους καμπινέδες μας, άρχισαν να ζυγώνουν την αυλή μας. Τριγύριζαν έξω από τα παράθυρά μας σαν ζόμπι. Αρχίσαμε να φοβόμαστε πως θα μας τη σπάσουν την πόρτα και θα μας καταλάβουν το σπίτι. Και ξαφνικά τους βλέπουμε να έχουν στρογγυλοκαθήσει στο σαλόνι μας. Θέλουν να πεθάνουν μέσα στο σαλόνι μας. Τα όρια ξεπεράστηκαν. Όσο ψωμολυσσούσαν στους δρόμους, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή είκοσι είκοσι σε διαμερίσματα, η κατάσταση ήταν οριακά ανεκτή. Πεθάνετε όσο θέλετε, αλλά μακριά από τα μάτια μας. Και μπροστά μας στο δρόμο να πεθαίνετε, εμείς θα στρέψουμε το βλέμμα αλλού. Όπως το στρέφουμε σε κάθε φανάρι, όταν μας χτυπάτε το παράθυρο του αυτοκινήτου. Αλλά όχι και στο σαλόνι μας. Δεν θα χέσετε στο σαλόνι μας. Δεν θα πεθάνετε στο σαλόνι μας. Να πάτε να ψοφήσετε αλλού.

Δεχόμαστε να μας απολύουν, δεχόμαστε να μας κόβουν τους μισθούς, δεχόμαστε να αλλάζει έντονα το επίπεδο ζωής μας, δεχόμαστε τις σφαλιάρες, γιατί το κάνουν οι πιο πάνω από μας, το κάνουν όσοι φορούν γραβάτα, όσοι μας εξηγούν πως έτσι γίνεται παντού, το κάνουν οι leaders, οι winners, οι ισχυροί, υποκύπτουμε στο όνομα ενός τρόπου ζωής, υποκύπτουμε για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται από αυτόν τον τρόπο ζωής. Αλλά τώρα, σφαλιαρισμένοι από παντού, ξεφτιλισμένοι από παντού, φοβισμένοι από παντού, δεν θα ανεχτούμε να καταλάβετε το σαλόνι μας εσείς. Εσείς είστε πιο κάτω από εμάς στην τροφική αλυσίδα, όπως είμαστε κι εμείς πιο κάτω στην τροφική αλυσίδα από όσους μας εξηγούν πως το πάρτι μας τελείωσε. Έχουμε μέσα μας συσσωρευμένη τέτοια οργή και τέτοιο τρόμο που είναι φυσικό μας δικαίωμα να το ξεσπάσουμε επάνω σας. Τι θέλετε επιτέλους από εμάς; Να γίνετε σαν εμάς; Να γίνουμε σαν εσάς; Να πάτε να ψοφήσετε αλλού. Μακριά από τα μάτια μας. Δεν θέλουμε να σας βλέπουμε. Δεν θέλουμε να υπάρχετε. Να συνεχίσετε να ψοφάτε εκεί που ψοφάγατε. Όχι εδώ, όχι μπροστά μας. Σας μισούμε. Βαθιά κι αληθινά. Σας μισούμε όσο μπορεί να μισήσει άνθρωπος. Βρωμιάρηδες. Αράπηδες. Λεχρίτες. Ζώα. Γαμιέστε κι εσείς και η δυστυχία σας. Δεν σας καλέσαμε εδώ. Να σας σκοτώσουν όλους. Φύγετε από το σαλόνι μας. Φύγετε από το σαλόνι μας.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ανθρωποι χωρίς χαρτιά

του Παντελή Μπουκάλα (Καθημερινή)

Απορία πρώτη: Αν καταλαμβανόταν η Ακρόπολη ή η Μητρόπολη από Τούρκους αλεξιπτωτιστές στο πλαίσιο κάποιας «Βαριοπούλας», πόσο μεγαλύτερος θα μπορούσε να γίνει ο ηθικοεθνικός μας πανικός, όταν τώρα η παρουσία των 237 μεταναστών σε κτίριο της Νομικής που δεν χρησιμοποιούνταν στην εκπαιδευτική διαδικασία οδήγησε αστραπιαία στην κατάχρηση (από πολιτικούς και δημοσιογράφους) ενός εθνικοαπελευθερωτικού λεξιλογίου που του στερεί κάθε νόημα η ίδια η κατάφωρη υπερβολή του; Αν τώρα η «ιερή αγανάκτηση» μιλάει για «ανακατάληψη» ή «απελευθέρωση της Νομικής» (από ανθρώπους, παρεμπιπτόντως, που συμφωνούν στη μετακίνησή τους σε άλλο δημόσιο κτίριο), πού θα βρεθούν λέξεις ικανές να αποδώσουν την οργή όταν θα συμβεί κάτι όντως οριακό, απίστευτο κ.λπ.;

Απορία δεύτερη: Οσοι τώρα, μηνίοντες, διατείνονται ότι «μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια αδιανόητα πράματα», δεν διαθέτουν υπολογιστή; Υπάρχει πάντως η λύση των ίντερνετ καφέ. Αν πληκτρολογήσουν στο ψαχτήρι τις λεξούλες «sans-papiers», θα θυμηθούν ότι και στη Γαλλία «γίνονται τέτοια αδιανόητα πράγματα». Το 1996, στην κορύφωση του κινήματος των «ανθρώπων χωρίς χαρτιά», τριακόσιοι μετανάστες κατέλαβαν την εκκλησία του Αγίου Βερνάρδου, με αιτήματα ίδια με των απεργών πείνας της Νομικής. Αν η κατάληψη ενός ναού κριθεί ύβρις, τι είναι άραγε, για το σύστημα σκέψης οιουδήποτε χριστιανού, η εισβολή στην παρισινή εκκλησία 1.500 αστυνομικών, οι οποίοι, πιθανόν σταυροκοπηθέντες πρώτα, μπούκαραν και «χειροτόνησαν» τους καταληψίες; Μάλλον δεν γνώριζαν τι έπραξαν οι Σπαρτιάτες εναντίον του κατηγορηθέντος για δοσοληψίες με τον Ξέρξη στρατηγού Παυσανία, που είχε προσφύγει ικέτης σε ναό: έχτισαν την είσοδο και τα παράθυρα και τον οδήγησαν σε θάνατο από ασιτία. Είναι μια λύση.

Απορία τρίτη: Άραγε, δεν μπορούμε να κρύψουμε το αίσθημα υπεροχής μας έναντι των ξένων ούτε και όταν δηλώνουμε ότι τους νοιαζόμαστε; Μάλλον. Αλλιώς δεν εξηγείται η σιγουριά όλων των βοώντων εν τη τηλεοπτική ερήμω ότι τους μετανάστες «τους καθοδήγησαν» και τους «παραπλάνησαν». Τους θεωρούμε δηλαδή πρόβατα προς διαβουκόληση, ανίκανους να έχουν πολιτική σκέψη, ανίκανους να κάνουν λόγο την ανάγκη και την αγωνία τους, να διεκδικήσουν. Και όμως, διαβάζοντας δηλώσεις τους σε εφημερίδες άλλα πληροφορείσαι. Ιδού η δήλωση του Μαροκινού Νουά στον προχθεσινό «Ελεύθερο Τύπο»: «Το 2008 έκανα απεργία πείνας γιατί δεν μου έδιναν άδεια παραμονής στην Ελλάδα, που δικαιούμουν. Τελικά η αίτησή μου έπειτα από πολλές προσπάθειες έγινε αποδεκτή. Ήρθα να συμπαρασταθώ στους μετανάστες που αν και πληρούν τις προϋποθέσεις, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε». Λοιπόν, αν αντιστρέψει κανείς όχι τα πράγματα, αλλά τον τρόπο που τα βλέπουμε, ίσως το κτίριο της Νομικής είναι αυταπόδεικτα το καταλληλότερο: Εκεί δεν διδάσκεται το Δίκαιο;

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ερευνα: Ενας φρΑχτης στον Εβρο: λΥση ή πρΟβλημα;

την εκπομπή μπορείτε να δείτε κι εδώ: MEGA