24 Ιαν 2011

Το μόνο ποντίκι που ξέρουν είναι του υπολογιστή

ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ


κατάλογοςΤα περισσότερα από τα σημερινά παιδιά ξέρουν να χειρίζονται το ποντίκι του υπολογιστή, αλλά τα βρίσκουν σκούρα όταν ανεβαίνουν σε ένα ποδήλατο. Και ενώ οι επτά στους δέκα μπόμπιρες, ηλικίας δύο ως πέντε ετών, ξέρουν να παίζουν παιχνίδια οnline, λιγότεροι από δύο στους δέκα μπορούν να κολυμπήσουν χωρίς βοήθεια. Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα της εταιρείας AVG, που δραστηριοποιείται στην ασφάλεια στο Internet, και αποδεικνύουν ότι τα παραδοσιακά ορόσημα της παιδικής ηλικίας έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακές δεξιότητες. 

Οι γονείς βαριούνται ή είναι πολύ απασχολημένοι να βοηθήσουν το βλαστάρι τους να αποκτήσει κάποιες φυσικές δεξιότητες, όπως να μάθει ποδήλατο ή να μάθει να δένει μόνο του τα κορδόνια του παπουτσιού του – και προτιμούν να τα «παρατάνε» για ώρες μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ετσι τα μικρά παιδιά, αντί να αποκτούν εμπειρίες από τον πραγματικό κόσμο, αντιγράφουν τις συνήθειες των μεγάλων και γίνονται εξπέρ σε δραστηριότητες που προορίζονται για μεγαλύτερα παιδιά

κατάλογοςcΟι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι όλο και περισσότεροι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση αντί να τους μιλούν ή να διαβάζουν βιβλία μαζί τους, γιατί θεωρούν ότι αυτό είναι δουλειά του σχολείου και κανενός άλλου. Η ειδική στην ανάπτυξη των παιδιών Σου Πάλμερ δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» ότι, με το να αφήνουμε τα παιδιά να βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από την εικονική πραγματικότητα, καθυστερούμε τη φυσική και πνευματική ανάπτυξή τους. «Συνηθίζουν στη γρήγορη ανταμοιβή που προσφέρει η τεχνολογία και δεν μαθαίνουν να επενδύουν στη συναισθηματική προσπάθεια που είναι απαραίτητη για τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις», τονίζει και προσθέτει: «Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά για να αναπτυχθούν σωστά είναι αληθινό παιχνίδι με πραγματικούς ανθρώπους». 

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, που έγινε σε δείγμα 2.200 ατόμων σε 11 χώρες, το 23% των παιδιών ηλικίας δύο ως πέντε ετών είναι σε θέση να κάνει μια κλήση από κινητό τηλέφωνο και το 25% μπορεί να σερφάρει στο Internet. Το ένα στα πέντε ξέρει πως λειτουργούν τα έξυπνα κινητά ή ακόμα και τα iPad. Τα δύο τρίτα ξέρουν να ανοίξουν έναν υπολογιστή και το 73% ξέρει να χειρίζεται το ποντίκι. 

Η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική με την απλή καθημερινότητα. Μόνο το 48% των παιδιών γνωρίζει τη διεύθυνση του σπιτιού του και μόνο το ένα τρίτο ξέρει να γράφει το όνομά του. Μόνο το 11% ξέρει να δένει τα κορδόνια του! Ο εκπρόσωπος της AVG Τόνι Ανσκομπ έβαλε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση: «Ολο και περισσότεροι γονείς θεωρούν τους υπολογιστές και τις ηλεκτρονικές συσκευές σαν μπέιμπι σίτερ», δήλωσε.

πηγή: Το Βήμα

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Όταν κάποιος ξεκινά μια σκέψη με το «εμείς στα χρόνια μας...» είναι σημάδι ότι μάλλον τα «χρόνια του» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και γω προσπαθώ να αποφεύγω τέτοιου είδους σκέψεις όσο μπορώ... Ανεξάρτητα από αυτό όμως, η φράση «...και δεν μαθαίνουν να επενδύουν στη συναισθηματική προσπάθεια που είναι απαραίτητη για τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις» είναι αρκετά τρομακτική. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση ενδεχομένως να οδηγεί – στην πιο ακραία μορφή της – στα φαινόμενα τυφλής βίας σε σχολεία από μαθητές κ.λπ.
Αλλά πάλι, αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Εκπαιδευόμαστε όλοι στο να αντιλαμβανόμαστε εικονικά την πραγματικότητα γύρω μας. Κάποτε ο σφαγιασμένος ήταν «σφαγιασμένος», τώρα μπορεί να μετονομαστεί πιο light σε «παράπλευρη απώλεια» και πλέον μπορούμε να συνεχίσουμε να τρώμε ανενόχλητοι, έχοντας στο background τον ήχο και την εικόνα των παράπλευρων απωλειών.
Η μαμά μου, μέχρι και σήμερα κλείνει τα μάτια της σε σκηνές βίας κάποιας ταινίας και την πειράζουμε γι’ αυτό. Η μαμά μου όμως δεν είναι εκπαιδευμένη στην εικονική πραγματικότητα, είναι εκπαιδευμένη στην πραγματική πραγματικότητα. Αντίστοιχα, ήξερα κάποιον, ο οποίος παρακολουθούσε τα πιο φρικιαστικά video στο web. Όταν ρωτήθηκε πώς μπορούσε να το κάνει, απάντησε ότι απλά δεν είχε κάνει τη σύνδεση στο μυαλό του για να αντιληφθεί ότι αυτό που παρακολουθούσε, είχε όντως συμβεί στην πραγματικότητα. Νέα ψυχική ασθένεια ή απλώς το μέλλον?
Νομίζω ότι το θέμα δεν είναι τόσο το ποδήλατο, δραστηριότητα ούτως ή άλλως απαγορευμένη στην πόλη. Είναι να μάθουμε ή να μην ξεχάσουμε ότι ο κόσμος γύρω μας είναι πραγματικός, γεμάτος πραγματικούς και εύθραυστους ανθρώπους και ότι «ζωή» υπάρχει μόνο μία, την οποία δεν μπορεί κανείς να την παρατείνει μαζεύοντας πόντους και κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει για να ξαναδοκιμάσει να τερματίσει αυτό το level, ώστε να προχωρήσει πιο δυνατός στο επόμενο.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω Pny, μα εμείς πρεπει να το δειξουμε ή να το συντηρήσουμε. Και λέω εμείς γιατι ειμαστε γονείς, φίλοι, κουμπάροι...
Ας παίρνουμε τα παιδιά για μια βόλτα στη θάλασσα, στο πάρκο, μια ανάγνωση παραμυθιού, ένα ταξίδι.