Πριν από 46 χρόνια, η Τζούντι Χόιτ γέννησε τον Ρικ. Ο τοκετός ήταν δύσκολος γιατί ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από τον λαιμό του εμβρύου, σταματώντας για λίγο την αιμάτωση του εγκεφάλου. Το αγοράκι έζησε, αλλά εξαιτίας της επιπλοκής δεν θα μπορούσε ποτέ να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Μπορούσε μόνο να κουνά το κεφάλι του. Οταν ο μικρός έγινε 9 μηνών, οι γιατροί πρότειναν στους γονείς του να τον βάλουν σε ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με παρόμοια προβλήματα, ώστε να έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα.
Η Τζούντι και ο Ντικ Χόιτ αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα «φυτό» και ότι θα είχε καλύτερη φροντίδα μακριά τους. Αποφάσισαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να τον μεγαλώσουν σαν φυσιολογικό παιδί μαζί με τ' αδέρφια του.
Η Τζούντι και ο Ντικ Χόιτ αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα «φυτό» και ότι θα είχε καλύτερη φροντίδα μακριά τους. Αποφάσισαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να τον μεγαλώσουν σαν φυσιολογικό παιδί μαζί με τ' αδέρφια του.
Οταν ο Ρικ ήταν 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο Tufts της Βοστόνης προσπαθώντας να ανακαλύψουν κάποιον τρόπο ώστε να επικοινωνούν μαζί του.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, αποφάνθηκε ότι οποιαδήποτε επικοινωνία είναι «αδύνατη». Ο πατέρας του μικρού όμως επέμενε: «Σας παρακαλώ. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» Ο καθηγητής είπε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και το παιδί γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί τού Tufts δημιούργησαν ένα πρόγραμμα με το οποίο ο Ρικ, κουνώντας το κεφάλι του, μετακινούσε έναν κέρσορα, επέλεγε γράμματα, σχημάτιζε λέξεις και τελικά ολόκληρες φράσεις στην οθόνη του υπολογιστή. Ηταν η αρχή μιας μεγαλειώδους πορείας!
Η πρώτη πρόταση που «έγραψε» ήταν ένα σύνθημα υπέρ της αγαπημένης του ομάδας χόκεϊ. Ο πιτσιρικάς λάτρευε τα σπορ!
Ο Ρικ πήγε σχολείο. Στην ηλικία των 15 κάποιος συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Γυρίζοντας στο σπίτι ο Ρικ έγραψε: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ».
Ο Ντικ τα έχασε. Του φαινόταν αδιανόητο πως ένας τελείως αγύμναστος άνθρωπος σαν και αυτόν, που στο παρελθόν δεν είχε τρέξει ποτέ περισσότερο από ένα χιλιόμετρο μονομιάς, να έτρεχε σπρώχνοντας μάλιστα και το αναπηρικό καροτσάκι με τον γιο του για 8 ολόκληρα χιλιόμετρα! Ο δισταγμός ήταν στιγμιαίος. Ο Ντικ έκανε το χατίρι του μικρού. Και τα κατάφεραν. Μετά τον τερματισμό ο Ντικ δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του για δύο εβδομάδες! Ο Ρικ όμως ένιωσε πως ξαναγεννήθηκε! «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ενιωθα πως έτρεχα κι εγώ μαζί σου!» έγραψε.
Οι δυο τους άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Παρ' ότι απέτυχαν να πάρουν επίσημη συμμετοχή, έτρεξαν και τερμάτισαν!
Επόμενη πρόκληση, το τρίαθλο. Τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40 χλμ. και κολύμπι 1,5 χλμ. Ο Ντικ τα δοκίμασε όλα. Και τα κατάφερε σε όλα. Οσο ο πατέρας ανέβαζε τον πήχη των δυσκολιών τόσο ο γιος ένιωθε φυσιολογικός και ελεύθερος από την τετραπληγία του. Η κορυφαία δοκιμασία, παγκοσμίως, για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη: 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42 χλμ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Δεκαπέντε εξαντλητικές ώρες επίπονης προσπάθειας.
Ο Ντικ συμμετείχε 6 φορές. Τερμάτισε και τις 6! Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία καθόταν ο Ρικ, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι και ποδηλατούσε μαζί με τον γιο του για 180 χλμ.
Μετά τη συμμετοχή τους στον μαραθώνιο της Βοστόνης το 1979 ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ, η ομάδα Χόιτ όπως ονομάζεται, συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα (!) Πέρσι ο Ντικ σε ηλικία 67 ετών με τον 45χρονο Ρικ τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών!
Ο Ρικ κατάφερε και πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Οταν αποφοίτησε δέχτηκε πρόταση να εργαστεί στις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου, όπου και δουλεύει μέχρι σήμερα.
Ο Ντικ ανακηρύχτηκε πατέρας του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα, όποτε οι υποχρεώσεις τού Ρικ το επιτρέπουν. Πρόσφατα, σε κοινή τηλεοπτική συνέντευξη πατέρα και γιου, ρώτησαν τον Ρικ τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του, που σήμερα είναι 68 ετών. Ο Ρικ έγραψε: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθήσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ».
από παλιότερη ανάρτηση
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, αποφάνθηκε ότι οποιαδήποτε επικοινωνία είναι «αδύνατη». Ο πατέρας του μικρού όμως επέμενε: «Σας παρακαλώ. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» Ο καθηγητής είπε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και το παιδί γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί τού Tufts δημιούργησαν ένα πρόγραμμα με το οποίο ο Ρικ, κουνώντας το κεφάλι του, μετακινούσε έναν κέρσορα, επέλεγε γράμματα, σχημάτιζε λέξεις και τελικά ολόκληρες φράσεις στην οθόνη του υπολογιστή. Ηταν η αρχή μιας μεγαλειώδους πορείας!
Η πρώτη πρόταση που «έγραψε» ήταν ένα σύνθημα υπέρ της αγαπημένης του ομάδας χόκεϊ. Ο πιτσιρικάς λάτρευε τα σπορ!
Ο Ρικ πήγε σχολείο. Στην ηλικία των 15 κάποιος συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Γυρίζοντας στο σπίτι ο Ρικ έγραψε: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ».
Ο Ντικ τα έχασε. Του φαινόταν αδιανόητο πως ένας τελείως αγύμναστος άνθρωπος σαν και αυτόν, που στο παρελθόν δεν είχε τρέξει ποτέ περισσότερο από ένα χιλιόμετρο μονομιάς, να έτρεχε σπρώχνοντας μάλιστα και το αναπηρικό καροτσάκι με τον γιο του για 8 ολόκληρα χιλιόμετρα! Ο δισταγμός ήταν στιγμιαίος. Ο Ντικ έκανε το χατίρι του μικρού. Και τα κατάφεραν. Μετά τον τερματισμό ο Ντικ δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του για δύο εβδομάδες! Ο Ρικ όμως ένιωσε πως ξαναγεννήθηκε! «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ενιωθα πως έτρεχα κι εγώ μαζί σου!» έγραψε.
Οι δυο τους άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Παρ' ότι απέτυχαν να πάρουν επίσημη συμμετοχή, έτρεξαν και τερμάτισαν!
Επόμενη πρόκληση, το τρίαθλο. Τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40 χλμ. και κολύμπι 1,5 χλμ. Ο Ντικ τα δοκίμασε όλα. Και τα κατάφερε σε όλα. Οσο ο πατέρας ανέβαζε τον πήχη των δυσκολιών τόσο ο γιος ένιωθε φυσιολογικός και ελεύθερος από την τετραπληγία του. Η κορυφαία δοκιμασία, παγκοσμίως, για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη: 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42 χλμ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Δεκαπέντε εξαντλητικές ώρες επίπονης προσπάθειας.
Ο Ντικ συμμετείχε 6 φορές. Τερμάτισε και τις 6! Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία καθόταν ο Ρικ, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι και ποδηλατούσε μαζί με τον γιο του για 180 χλμ.
Μετά τη συμμετοχή τους στον μαραθώνιο της Βοστόνης το 1979 ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ, η ομάδα Χόιτ όπως ονομάζεται, συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα (!) Πέρσι ο Ντικ σε ηλικία 67 ετών με τον 45χρονο Ρικ τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών!
Ο Ρικ κατάφερε και πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Οταν αποφοίτησε δέχτηκε πρόταση να εργαστεί στις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου, όπου και δουλεύει μέχρι σήμερα.
Ο Ντικ ανακηρύχτηκε πατέρας του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα, όποτε οι υποχρεώσεις τού Ρικ το επιτρέπουν. Πρόσφατα, σε κοινή τηλεοπτική συνέντευξη πατέρα και γιου, ρώτησαν τον Ρικ τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του, που σήμερα είναι 68 ετών. Ο Ρικ έγραψε: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθήσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ».
από παλιότερη ανάρτηση
+%5B640x480%5D.JPG)
4 σχόλια:
TELIOOOOOOOOO ANTIPAROS BLOG!!!!!!!
Συγκινητικό και ανθρώπινο. Μπραβο.
Πολύ συγκινητικό και με την ευκαιρία αυτή, καλό θα ήταν να ειναι προσβάσιμο και το Δημοτικό Σχολείο Αντιπάρου απο ανθρώπους με παρόμοιες δυσκολίες.Να ανοιχθει η ράμπα που παραμένει κλειστή. Αν και καταλήγει σε χαλίκι και κούνιες!!!! Η να γίνει μια κατασκευή σε άλλο σημείο.
Δάκρυσα...
Δημοσίευση σχολίου