Ένας μείον ένας πόσο κάνει;

Ώστε ο σκοτεινός κύκλος του αίματος συνεχίστηκε. Τελικά ένας από τη μια πλευρά και ένας από την άλλη μάς κάνει μηδέν ή μήπως μας κάνει μια ακόμα πιο ανοιχτή πληγή;

Πριν λίγες μέρες ήταν ο Αλέξης, απέμεινε να αποκαλείται πια με το μικρό του όνομα, χάριν μιας αναίτιας οικειότητας που μέσω των μέσων μαζικής ένδυσης φορέθηκε κουστούμι σε όλους τους ακτιβιστές του καναπέως. Γίναμε όλοι νέοι, ανήσυχοι, ανυπόταχτοι και θύματα σαν τον Αλέξη.

Τώρα είναι ο Διαμαντής. Δικαιωματικά όλοι τον αποκαλούν με το μικρό του, δεν είχε προλάβει να επωμιστεί το ρόλο του προστάτη (ή τιμωρού) αστυνόμου, και εν τέλει, ακριβώς επειδή τον αποκαλούν με το μικρό του, αυτό που κυρίως επισημαίνεται είναι ο ρόλος ενός ακόμα νέου ως άτυχο θύμα κι όχι η αστυνομική του ιδιότητα. Αυτήν, εξάλλου, πρώτα απ΄όλους δεν τη σεβάστηκαν οι αρμόδιοι υπουργοί που τον έστειλαν έρμαιο να φυλάει μια αμαρτωλή πόρτα σε μια θερμή περιοχή της πόλης.

Ο πρωθυπουργός πάλι αναφέρθηκε πως θα δράσει "με αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα". Πρόσθεσε όμως και κάτι άλλο, πως "οι σφαίρες οι σημερινές πλήττουν τη Δημοκρατία και την κοινωνία", ερχόμενος σε αντιδιαστολή με την άλλη σφαίρα, της αντίστροφης φοράς, του Αλέξη, για την οποία είχε ψελλίσει κάτι περί τιμωρίας που αρμόζει στους ενόχους, πάντως δεν εντόπισε ρήγματα στη δημοκρατία όπως σήμερα.

Και δήλωσε τότε, στις αρχές του Δεκέμβρη και κάτι άλλο: "η πολιτεία θα πράξει ό,τι είναι δυνατόν για να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία." Αν ήταν ρόλος σε αρχαίο δράμα ο πρωθυπουργός θα ήταν το "τραγικό πρόσωπο", αυτός που προκαλεί την ύβρη και τελικά τιμωρείται.

Ένα μήνα μετά η τραγωδία επαναλαμβάνεται και είναι μάλιστα και χειρότερη, γιατί εδώ δεν έχουμε αναρχικούς ούτε αντιεξουσιαστές, αλλά στυγνούς εκτελεστές που κάποιοι βαφτίζουν τρομοκράτες και κάποιοι προβοκάτορες ή παρακρατικούς. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει στο θίασο ο από μηχανής θεός (αν εξαιρέσουμε τις ψυχωσικόμορφες δηλώσεις του κ.Γιανναρά για έναν Πούτιν που μας χρειάζεται) μένουν μόνο οι δηλώσεις του Δεκεμβρίου να αιωρούνται ειρωνικά πάνω από δύο παιδιά-θύματα, ένα θωκομανή θίασο που δεν παραιτείται ποτέ και μια αστυνομία που έχει φτάσει στον πάτο της αξιοπιστίας και της κοινωνικής της αποδοχής.

Λίγο οι εμπρηστικές δηλώσεις του αήθη δικολάβου, λίγο οι κουκουλοφόροι ασφαλίτες, για τους οποίους ακόμη ο υπουργός να αποφανθεί αν ήταν τέτοιοι ή απλά κάποιοι περαστικοί αναρχικοί που έκαναν ένα τσιγάρο με τους αστυνόμους, λίγο τα χαλασμένα μήντια που απέκρυψαν βίντεο με ξυλοδαρμούς αστυνομικών γιατί "δεν πουλάνε", φτάσαμε στο επονείδιστο της ιδιότητας του αστυνόμου και στον προσδιορισμό "μπάτσος" να κατονομάζει αδιάκριτα τίμιους και άτιμους, δολοφόνους και ιδεολόγους, ένστολους και παρακρατικούς.

Κι επειδή η καραμέλα της δημοκρατίας αφήνει πικρή γεύση ας μιλήσουμε για την καραμέλα της απειλής του πολίτη. Ποια σφαίρα τελικά αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για έναν πολίτη; Αυτή που τον σημαδεύει από το όπλο ενός αστυνομικού ή αυτή που σημαδεύει ένα νεοσσό αστυνόμο από ένα καλάζνικοφ υπόπτου προέλευσης;

Γιατί υπόπτου; Ας σκεφθούμε όλοι ποιοι ωφελούνται από την εκτέλεση του αστυνόμου, ας ρίξουμε και μια ματιά στα blogs (γιατί τα ΜΜΕ ακόμα συσκέπτονται τι θα φέρει περισσότερες διαφημίσεις), εκεί όπου τα νεοορθόδοξα και εθνικιστικά ιστολόγια σηκώνουν πάλι το στίλβον κεφάλι τους και θα προβληματισθεί καχύποπτα...

Αφιερωμένο στο -τουλάχιστον τίμιο- σχόλιο του Parospress (και στις αντιρρήσεις που προκαλεί) και στην ημέρα ΠΑΜΕΤΥΧΤΥ (Πανελλήνια Μέρα Τυφλού Χτυπήματος) της εξοργισμένης Αντιπάριας Φωνής.