Στην εποχή μας...
... η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει από εξαίρεση κανόνας, έλεγε ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν στην «Κριτική της βίας» (όπου αναρωτιόταν αν μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στη βία που υποτάσσει και τη βία που απελευθερώνει).
Στις συμπαραγωγές...
... της βίας, που γίνονται ολοένα και πιο συχνές στην εποχή μας, πρωταγωνιστούν οι νέοι και η αστυνομία. Το κράτος διατηρεί τη θέση τού παρατηρητή. Το κράτος αρνείται να σκεφτεί τη βία, επειδή, αν τη σκεφτεί, τότε θα πρέπει να τη συγχωρέσει. Όμως, μόνο αν τη σκεφτεί θα μπορέσει να δώσει τις κατάλληλες κοινωνικές λύσεις. Δεν τη σκέφτεται. Αρκείται σε αυτήν και τρέφεται από τον φόβο που εμπνέει στους φιλήσυχους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη βία σαν να βρισκόμαστε μονίμως σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Έρευνα που έγινε από τους δικαστικούς και δικηγορικούς συλλόγους της Γαλλίας- και που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» με τίτλο «Πολίτες, δικαιοσύνη, αστυνομία»- καταλήγει στο συμπέρασμα πως τίποτε άλλο δεν φοβίζει σήμερα τους νέους όσο η αστυνομία: «Για τα παιδιά, η αστυνομική στολή έχει γίνει ένα σήμα κινδύνου. Πολλοί γονείς διαπιστώνουν μια πρόωρη πολιτικοποίηση των παιδιών τους, ακόμη και σε μικρές ηλικίες (8-10 ετών), με εκδηλώσεις και συνθήματα κατά της αστυνομίας. Τα παιδιά ανησυχούν και διακατέχονται από άγχος μήπως οι γονείς των συμμαθητών τους συλληφθούν». Κάποτε οι νέοι εργάζονταν περισσότερο. Σήμερα, η ανεργία μεταξύ των νέων έχει ξεπεράσει το 25%. Οι εργοδότες επικαλούνται καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Και διαμαρτύρονται: «Οι σημερινοί νέοι δεν είναι εντάξει. Παραείναι απαιτητικοί. Και καίνε κι αυτοκίνητα».
Θα ήταν πιο εντάξει αν αποδέχονταν να γίνουν στη φτήνια πρώτη ύλη στα εργοστάσιά τους, αμελητέα ποσότητα, προσαρμόσιμη ανάλογα με τις ανάγκες και τις κρίσεις τους. Τόσοι και τόσοι άλλοι νέοι από παλαιότερες γενιές, που κάηκαν σαν κούτσουρα στα λεβητοστάσια της μισθωτής δουλείας, δεν είχαν ψυχή; Στα γκρίζα χρόνια που ζούμε, όμως, ίσως οι νέοι της εποχής μας να έχουν ακόμη μεγαλύτερη ψυχή. Πιο απαιτητικοί, λιγότερο εύπιστοι, πιο διψασμένοι για κάτι καλύτερο, δεν έχουν φιλοδοξίες για μια τέτοια δουλεία ούτε ονειρεύονται να ζήσουν και να πεθάνουν σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Ο τρόπος...
... παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.
Κι όσο αυτή...
... η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία.
του Ρούσσου Βρανά από "Τα ΝΕΑ"
... η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει γίνει από εξαίρεση κανόνας, έλεγε ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν στην «Κριτική της βίας» (όπου αναρωτιόταν αν μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στη βία που υποτάσσει και τη βία που απελευθερώνει).
Στις συμπαραγωγές...
... της βίας, που γίνονται ολοένα και πιο συχνές στην εποχή μας, πρωταγωνιστούν οι νέοι και η αστυνομία. Το κράτος διατηρεί τη θέση τού παρατηρητή. Το κράτος αρνείται να σκεφτεί τη βία, επειδή, αν τη σκεφτεί, τότε θα πρέπει να τη συγχωρέσει. Όμως, μόνο αν τη σκεφτεί θα μπορέσει να δώσει τις κατάλληλες κοινωνικές λύσεις. Δεν τη σκέφτεται. Αρκείται σε αυτήν και τρέφεται από τον φόβο που εμπνέει στους φιλήσυχους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη βία σαν να βρισκόμαστε μονίμως σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Έρευνα που έγινε από τους δικαστικούς και δικηγορικούς συλλόγους της Γαλλίας- και που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» με τίτλο «Πολίτες, δικαιοσύνη, αστυνομία»- καταλήγει στο συμπέρασμα πως τίποτε άλλο δεν φοβίζει σήμερα τους νέους όσο η αστυνομία: «Για τα παιδιά, η αστυνομική στολή έχει γίνει ένα σήμα κινδύνου. Πολλοί γονείς διαπιστώνουν μια πρόωρη πολιτικοποίηση των παιδιών τους, ακόμη και σε μικρές ηλικίες (8-10 ετών), με εκδηλώσεις και συνθήματα κατά της αστυνομίας. Τα παιδιά ανησυχούν και διακατέχονται από άγχος μήπως οι γονείς των συμμαθητών τους συλληφθούν». Κάποτε οι νέοι εργάζονταν περισσότερο. Σήμερα, η ανεργία μεταξύ των νέων έχει ξεπεράσει το 25%. Οι εργοδότες επικαλούνται καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Και διαμαρτύρονται: «Οι σημερινοί νέοι δεν είναι εντάξει. Παραείναι απαιτητικοί. Και καίνε κι αυτοκίνητα».
Θα ήταν πιο εντάξει αν αποδέχονταν να γίνουν στη φτήνια πρώτη ύλη στα εργοστάσιά τους, αμελητέα ποσότητα, προσαρμόσιμη ανάλογα με τις ανάγκες και τις κρίσεις τους. Τόσοι και τόσοι άλλοι νέοι από παλαιότερες γενιές, που κάηκαν σαν κούτσουρα στα λεβητοστάσια της μισθωτής δουλείας, δεν είχαν ψυχή; Στα γκρίζα χρόνια που ζούμε, όμως, ίσως οι νέοι της εποχής μας να έχουν ακόμη μεγαλύτερη ψυχή. Πιο απαιτητικοί, λιγότερο εύπιστοι, πιο διψασμένοι για κάτι καλύτερο, δεν έχουν φιλοδοξίες για μια τέτοια δουλεία ούτε ονειρεύονται να ζήσουν και να πεθάνουν σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Ο τρόπος...
... παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία.
Κι όσο αυτή...
... η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία.
του Ρούσσου Βρανά από "Τα ΝΕΑ"ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
+%5B640x480%5D.JPG)
3 σχόλια:
Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα
Του Νικου Γ. Ξυδακη
«Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!». Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...
Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.
Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.
Διασπορά της εξέγερσης
Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.
Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.
Χλιδή και χυδαιότητα
Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.
Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.
Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα. Βλέποντας τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια, μυρίζοντας τα χημικά, μυρίζοντας το μίσος, τον καπνό, δάκρυσα πάλι. Δάκρυσα για την πόλη μου, για την πατρίδα μου, για τα παιδιά, για τα δικά μας χάλια.
( Κείμενο παρμένο από άλλο Μπλόγκ )
Δευτέρα, 8 Δεκέμβριος 2008
ΟΙ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ ΑΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ....
Παγωμένη ολόκληρη η χώρα κοιτάζει τις εξελίξεις. Η τρομοκρατία έχει δείξει πλέον το πρόσωπό της. Κυκλοφορώντας ελεύθερα απειλούν τους πάντες και τα πάντα… απειλούν τον κάθε πολίτη στο όνομα του οποίου ισχυρίζονται ότι πολεμούν!!!
Αυτοί δεν είναι αναρχικοί! Αλήτες που ψάχνουν διεξόδους στα δισεπίλυτα προβλήματά τους είναι. Καταστρέφουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους, επειδή απλά το συνάντησαν. Αδιαφορούν για την πολιτεία και τους πολίτες. Αδιαφορούν για την δημοκρατία και τους θεσμούς της. Αδιαφορούν για όλα, εκτός από τον εαυτό τους, τα βότκα τους και το «μαύρο» τους.
Ξεδιάντροποι, έβγαλαν ανακοίνωση όπου αναφέρουν πως βρίσκονται σε πόλεμο και πως δεν λυπούνται το νεκρό 15χρονο, τον οποίο άμεσα συγκαταλέγουν στις τάξεις τους. Χαίρονται για τον «ένδοξο θάνατο» του πολεμιστή. Και απειλούν θεούς και δαίμονες εάν τους αντισταθεί οποιοσδήποτε από εμάς. Καίνε, καταστρέφουν, σπείρουν τον πανικό και την ανασφάλεια και όμως χαίρονται, επειδή κάποιος στρέφει το βλέμμα επάνω τους. Έχουνε βρει τον τρόπο, έχουνε βρει την απάντηση στην κενότητα της ζωής τους, που πλέον την γεμίζει μόνο η καταστροφή!....»»»»
Αύριο άνθρωποι θα βρεθούν χωρίς δουλειά. Δεν τους ενδιαφέρει. Γιατί άλλωστε; Δεν έχουν δουλέψει ποτέ, ούτε έχουν νιώσει την ανάγκη να το κάνουν αυτό...
Ακόμη και το αύριο που έπαψε να υπάρχει για τον συναγωνιστή τους, δεν τους ενδιαφέρει. Υπηρέτες του μεγάλου σκοπού, της αρχής του μηδέν και της ολικής καταστροφής των πάντων, κυκλοφορούν βρίζοντας, προκαλώντας και ποδοπατώντας τις περιουσίες Ελλήνων πολιτών
Οργανωμένοι σε ομάδες, χτυπούν με σύστημα και χρονοδιάγραμμα. Κλέβουν τις σπασμένες βιτρίνες και πιέζουν για την «ολική αναμέτρηση». Χαμένοι στον κόσμο του εξωπραγματικού, κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους, βάζουν φωτιές και επιθυμούν να επιβάλουν το πλήρες χάος. Το χάος που βρίσκεται στις ζωές τους θέλουν να γίνει καθημερινότητα και για όλους εμάς τους υπολοίπους. Εκπαιδευμένοι σε χτυπήματα και οπλισμένοι με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και κοντόκανα (όσα μέχρι στιγμής βρέθηκαν) λειτουργούν με στρατιωτικές μεθόδους και τεχνικές αντάρτικου πόλεων.
Χαμογελούν όταν αντικρύζουν την καταστροφή που σπέρνουν γύρω τους. Γόνοι πλουσίων οικογενειών που σπάζουν την ανία τους αντιμετωπίζοντας (εκ του ασφαλούς) τις αστυνομικές δυνάμεις. Χρησιμοποιούν ως προπύργια των επιθέσεών τους, τα κάστρα της Παιδείας, τα Πανεπιστήμια, ενώ οργανώνουν τα σκοτεινά σχέδιά τους στις σκοτεινές τρύπες των Εξαρχείων όπου έχουν επιβάλλει ένα άτυπο άβατο, όπου ο νόμος δεν τους φτάνει και κρύβονται σαν τα ποντίκια μετά από κάθε τους «χειρουργική» καταστροφική επέμβαση.
Σκουπίδια της κοινωνίας, πεταγμένοι και από τις οικογένειές τους, εκδικούνται με την πρώτη αφορμή τον κόσμο που τους περιβάλλει, επειδή δεν αντέχουν άλλο την μοναξιά τους. Μόνιμοι υπηρέτες των σφετεριστών της δημοκρατίας και των εχθρών ενός ευνομούμενου (όσο μπορεί να είναι) κράτους, ξεχύνονται μεθυσμένοι και «φτιαγμένοι» σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστροφή, για να ικανοποιήσουν τους «μέντορές» τους.
Υβριστές κάθε αξίας και ιδανικού, σπιλώνουν την έννοια του αναρχικού και της αναρχίας, αγνοούν μεγάλους αναρχικούς, όπως τον Μπακούνιν και υποκλίνονται στην οργιαστική μέθη της καταστροφής, επιζητώντας να σπείρουν τον θάνατο, ακόμη και τον δικό τους.
Αυτοί είναι αλήτες, τιποτένιοι μισθοφόροι που ονειρεύονται την καταστροφή του κράτους. Και όταν το καταφέρουν, τότε θα μετοικήσουν σε άλλη χώρα, ασφαλείς, μακριά από τα προβλήματα που θα έχουν δημιουργήσει.
Ποιοί είναι όμως οι "εγκέφαλοι" που καθοδηγούν τους ανεγκέφαλους;
Η "ομάδα" των καθοδηγητών σε συνδυασμό με τους ψευτοπροοδευτικούς ψευτοαριστερούς με δεξιές τσέπες πραγματικούς φασίστες που έχουν επικρατήσει στην χώρα και τα ΜΜΕ,
Αυτοί που λυμαίνονται το ελληνικό κράτος,
Αυτοί που αποτελούν το ελληνικό βαθύ κράτος μεταπολιτευτικά
Αυτοί που θεωρούν την Ελληνική Σημαία ένα απλό πανί
Αυτοί που στην Σμύρνη είδαν συνωστισμό
Αυτοί που πουλάν την Μακεδονία μας
Αυτοί που πουλάν το Αιγαίο μας
Αυτοί που ζήτησαν να γίνει επίσημη γλώσσα η Αγγλική λες και η ελληνική τους χαλάει
Αυτοί που στο βωμό της πολυπολυτισμικότητας και του νεοταξισμού θέλουν να ισοπεδώσουν κάθε ελληνικό στοιχείο
Αυτοί που μας έκαναν μετανάστες μέσα στην ίδια μας την χώρα...
Αυτοί που όταν έρθει η ώρα θα βγάλουν τα διαβατήρια για να πάνε στις γεννέτηρές τους και τους εργοδότες τους
Αυτοί που, τους ψηφίζουμε στο βωμό των συμφερόντων μας.
Κι ενώ όλοι αυτοί ζούνε εκ του ασφαλούς, αλλά και θα φύγουν ταξιδεύοντας στην πρώτη θέση, εσύ, εγώ, εμείς… θα είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μέχρι να έρθουν και πάλι για να επιδοθούν στο αγαπημένο τους χόμπι, την καταστροφή.
Και ίσως να φανεί παράδοξο, αλλά οι ευθύνες για την αύξηση της θρασύτητας αυτών των "υποκείμενων" και των "κοινών εγκληματιών του ποινικού δικαίου" βαρύνει όλους εμάς, που τους αφήσαμε ανενόχλητους να αποθρασυνθούν και να νιώσουν πως ζούνε στο απυρόβλητο. Εμείς τους αφήσαμε να γιορτάζουν με το θάνατο ενός 15χρονου συναγωνιστή τους και με την κατάλυση κάθε έννοιας δικαίου και να επιδιώκουν την κατάλυση της (κακής έστω) δημοκρατίας της χώρας μας...
Κρίμα γιατί οι αλήθειες που περιέχει η παραπάνω καταχώρηση από το "άλλο μπλογκ", που προφανώς ο ανώνυμος εκτιμά ιδιαίτερα, αφού μας έχει ήδη τιμήσει τρεις φορές με τα άρθρα του, χάνονται μέσα στον εθνικιστικο-ακροδεξιό παροξυσμό του. Δεν είναι μόνο οι ομοϊδεάτες του. Εθνικοφρονες ονειρώξεις, συνωμοσιακά παραληρήματα εμφανίζονται συνεχώς αυτές τις μέρες στα κανάλια και στα ιστολόγια. Άλλοι εξισώνουν το φόνοςτου Καλτεζά (κι άλλων παλιότερων) με του 15χρονου, άλλοι εθελοτυφλούν στο αυτονόητο "γιατί η αστυνομία δεν παρεμβαίνει στις καταστροφές" κι άλλοι αντί να σκεφτούν τι αύριο προετοιμάζει αυτό το σκηνικό και ποιους συμφέρει (Δεξιά, Δυνάμεις καταστολής και αστυνομοκρατία, ΜΜΕ), μετράνε πόσοι Αλβανοί κρύβονται πίσω από τους κουκουλοφόρους.
Σίγουρα αυτή δεν είναι μια οργανωμένη πολιτική κίνηση, οπωσδήποτε δεν είναι διαδήλωση ή αντίθεση με επιχειρήματα. Κανείς δεν μπορεί να πει όμως ότι δεν είναι μια εξέγερση του κάθε περιθωρίου, όλων αυτών δηλαδή που βιώνουν το ταξικό μίσος και που εμείς τους έχουμε αφήσει να ζουν στο σκοτάδι.
Ας μην στέκουμε λοιπόν απέναντι απλά κρίνοντας λεπτεπίλεπτα.
Δημοσίευση σχολίου