Γέμισαν τοίχοι και κάδοι με ξενοφοβικά-αντιαλβανικά συνθήματα. "Αλβανοί = το τέλος της Αντιπάρου", "Αλβανοί θα πεθάνετε". Κι αν οι δύστυχοι Αλβανοί ίσως φοβηθούν τις αόριστες απειλές του θρασύδειλου ρατσιστή, το σύνθημα είναι ωστόσο κατά το ήμιση σωστό. Προφητικό. Ήρθε το τέλος της Αντιπάρου που ξέραμε, έχει παρέλθει προ πολλού η αγνή εποχή που οι κάτοικοι ήταν γνήσια φιλόξενοι και άδολοι στον απόηχο μιας
πάλης για μια καλύτερη ζωή, ενός κάθιδρου μεροκάματου που έδινε δικαίωμα στο όνειρο. Ακούγεται γραφικό, σαν ελληνική ταινία του 50, κι ίσως είναι. Όπως είναι ακριβώς έτσι, σαν τους τότε κατοίκους του νησιού, οι σημερινοί Αλβανοί (και Βούλγαροι, Αιγύπτιοι, Πακιστανοί).Είναι σημεία των καιρών, δε θα μπορούσε η ξενοφοβία να λείψει από τούτο το μέρος (και την Πάρο βέβαια, εκεί το φαινόμενο είναι πιο όψιμο).
Οι φιλόξενοι Έλληνες γίναμε ξενοφοβικοί λοιπόν. Όχι όλοι βέβαια κι όχι ισόποσα έναντι όλων. Κυρίως έναντι αυτών που μας μοιάζουν περισσότερο, των Αλβανών.
Είναι στρατηγικής σημασίας να βλέπεις κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, που πασχίζουν για τα αυτονόητα του ζειν, να κυκλοφορούν γύρω μας. Νιώθεις πως υπάρχει πάτος και πιο κάτω από το δικό σου. Τεχνηέντως αλλά πειστικότατα: βαυκαλιζόμαστε πως η δική μας ζωούλα κυλά όμορφη και ανεμπόδιστη.
Ήρθε το τέλος της Αντιπάρου λοιπόν. Εμπρός να την εξαγνίσουμε, παρέα με την Πάρο και τους πάτρωνές της, από κάθε μίασμα, κάθε διαφορετικό. Ας την κάνουμε μια αποστειρωμένη κοινωνία χωρίς Αιγύπτιους ψαράδες και Αλβανούς οικοδόμους, χωρίς φρικιά, χωρίς Ρομά, χωρίς ομοφυλόφιλους. Για το τελευταίο δεν απαιτείται ιδιαίτερη δυσκολία: τα δύο νησιά, ενδεχομένως και τα υπόλοιπα, παρουσιάζουν τόσο μικρά, σχεδόν μηδενικά ποσοστά ομοφυλοφιλίας, που διεκδικούν παγκόσμια πρωτεία καθαρότητας φύλου. Κι αν υπάρχουν και λίγοι επαμφοτερίζοντες δεν πειράζει: υπάρχει τόση αντρίλα τριγύρω, όπως του δημοκράτη που έγραψε τα ρατσιστικά συνθήματα που φτάνει και περισσεύει για όλους.
Τα συνθήματα παρέμειναν εκεί, προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό των Αλβανών, προς ανάδειξη της κοινωνικής αναλγησίας των υπολοίπων. Όλοι τα είδανε, πρώτοι οι κοινοτικοί άρχοντες και υπάλληλοι. Κανείς μα κανείς δε φάνηκε να ενοχλείται, μέχρι που μια απηυδισμένη επισκέπτρια του νησιού πήρε μπογιά και τα έσβησε μόνη της.
(κι ένα ανέκδοτο: η Αστυνομία διενεργεί ελέγχους)
Και για να μη νομίσει κανείς ότι ο ρατσισμός είναι στα λιακοπούλεια γονίδιά μας κι όχι κρατική πρωτοβουλία ας σκεφθεί τα περί καταδίκης της χώρας μας (διαβάστε εδώ) για τα παιδιά των Ρομά στον Ασπρόπυργο που εδώ και δυο χρόνια ψάχνουν σχολείο. Ή τις διακρίσεις στην τέχνη ("Δεν θα βραβευτείς ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ").
Ή ας προβληματισθεί για την πανευρωπαϊκή πρωτιά της Αθήνας στη δημιουργία γκέτο εντός της πόλης (λεπτομέρειες εδώ).
Και τέλος ας διαβάσει και την επιστολή που ακολουθεί
Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι
Ισως αυτό το κείμενο δεν θα έχει καμία επιρροή στους Ελληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι' αυτούς.
Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ' τον πόλεμο και τη βία. Γι' αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.
Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δεν θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δεν θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.
Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Ελληνες που ζουν γύρω απ' τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.
Από τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Οπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα. Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.
Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα εδώ. Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;
Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν.
Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει - ψυχορραγούμε.
Αφγανοί πρόσφυγες Πάτρας
ΣΣ: Το άρθρο ανέβηκε και στο troktiko (απλά το σημειώνουμε χωρίς να περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για το ιστολογιό μας) - http://troktiko.blogspot.com/2008/09/blog-post_9632.html
Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ' τον πόλεμο και τη βία. Γι' αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.
Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δεν θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δεν θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.
Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Ελληνες που ζουν γύρω απ' τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.
Από τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Οπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα. Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.
Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα εδώ. Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;
Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν.
Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει - ψυχορραγούμε.
Αφγανοί πρόσφυγες Πάτρας
ΣΣ: Το άρθρο ανέβηκε και στο troktiko (απλά το σημειώνουμε χωρίς να περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για το ιστολογιό μας) - http://troktiko.blogspot.com/2008/09/blog-post_9632.html
+%5B640x480%5D.JPG)