Οι νεωτερες περιπετειες του μαγου Γισσπορ: Οι αδιάφοροι Ολυμπιακοί Αγώνες (χωρίς τον Έωλο Κεντέρη, την Κατερίνα Απιθάνου και, τελείως προσφάτως, τη Funny Χαλκιά)

26 Αυγ 2008

Οι αδιάφοροι Ολυμπιακοί Αγώνες (χωρίς τον Έωλο Κεντέρη, την Κατερίνα Απιθάνου και, τελείως προσφάτως, τη Funny Χαλκιά)

Σκηνές από τους Κινέζικους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τα 200μ. του "πειραγμένου" Μπολτ

Οι Αμερικανίδες μαζορέτες της συγχρονισμένης κολύμβησης

Η συμμετρία του άλματος από τα 10 μέτρα

Η απόσταση νίκης και ήττας

Ιστιομαχίες

Δύο μοναχικές φιγούρες μαζί στην Τιενανμέν

Κινέζικοι συνδυασμοί

Το αέρινο άλμα από τα 10μ.

Η τελετή λήξης. Τουλάχιστον δεν είχε γύφτο με ντάτσουν

οι φωτό από εδώ

το σήμα των φετινών ολυμπιακών αγώνων

Ξεκίνησαν επιτέλους οι κεκαθαρμένοι Ολυμπιακοί αγώνες. Στα χιλιοειπωμένα άρθρα που κυκλοφορούν όλοι συμφωνούν ότι τίποτα δεν είναι ίδιο. Η μεγαλύτερη τηλεοπτική διαφήμιση

ξεχύνεται στους καναπέδες για να θυμίσει κάτι από την ψυχαγωγία του αθλητισμού και κάτι από αυτό που έμοιαζε με παιχνίδι.

Και την ίδια στιγμή, όχι πολύ μακριά, η κλαγγή του πολέμου ηχεί πιο δυνατά απ'τον ολυμπιακό ύμνο και καταργεί την αυταξία της ολυμπιακής εκεχειρίας.

Και εδώ, στη χώρα που άνθησε το αθλητικό ολυμπιακό πνέυμα, ελάχιστους μοιάζει να ενδιαφέρει ετούτο το περιποιημένο διαφημιστικό περιτύλιγμα. Όχι γιατί πάψαμε να είμαστε ευεπίφοροι στα μυνήματα των τηλεοπτικών θεαμάτων (ίσα ίσα που έχουμε ήδη εγκαθιδρύσει μία νέα τηλεοπτικής ευεξίας κοινωνία), αλλά επειδή η ίδια μας η κοινωνία απαξίωσε μέσα σε τέσσερα χρόνια αυτό που τεχνηέντως είχε θεοποιήσει: τους αθλητές, την προσπάθεια, την άμιλλα, την καταξίωση.

Κι ενώ λοιπόν φαινόταν πως επιτέλους η φιλότιμη προσπάθεια και η κρατική μέριμνα έμοιαζαν ο επιτυχημένος συνδυασμός που άνοιγε το δρόμο για την ελληνική κοινωνία τέσσερα χρόνια πριν, αυτό ακριβώς μοιάζει να έχει εξοστρακιστεί ανεπιστρεπτί.

Η δε αποφορά από τα αήθη μετάλλια και τους πολιτικούς κομπορρήμονες κρατάει δύσοσμους τους ολυμπιακούς κύκλους πιο πολύ από ποτέ. Και τώρα σαν από άμυνα και σαν απο αμηχανία η ελληνική κοινωνία απέχει σχεδόν σύσσωμη από τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και προτιμάει να επιδίδεται σε πιο απλές και καταξιωμένες διαχρονικά δεξιότητες κοινωνικής ευεξίας (όπως η αυγουστιάτικη επέλαση-απόβαση στα νησιά).

Και περιμένει το νέο της εθνικό ήρωα που θα τον τιμήσει εν ζωή σε κάποια νέα έναρξη εθνικής φρενίτιδας.

«...Οποια και να είναι η αλήθεια, το γεγονός παραμένει: απ’ το 2004 και μετά, η νεαρά πέρασε μια ονειρεμένη τετραετία. Ακόμη και ο κ. Μίνως Κυριακού, που τώρα της απαγγέλλει επικήδειους (βλ. «δε μιλάω για νεκρούς ανθρώπους!»), φωτογραφιζόταν μαζί της χαμογελαστός στα «Τσικλητήρεια». Και καθότι η δεσποινίς Χαλκιά δεν πήγαινε παρά σε ελάχιστους αγώνες, είχε ελεύθερο χρόνο για να ζωγραφίζει θαλασσογραφίες με λαδομπογιά και να γράφει ποιήματα - οι τυχεροί φίλοι της ακόμη και τώρα όταν την επισκέπτονται ζουν τη χαρά της απαγγελίας συνδυασμένη με την απόλαυση της θέας ζωγραφιστών υδάτων στους τοίχους της οικίας της… Οι λοιποί κοινοί θνητοί, πάλι, τη βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση να κάνει διαφημίσεις για κουφώματα, ενίοτε και να ρίχνει γυροβολιές στα μπουζούκια μετά του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Κάπου στο ενδιάμεσο όλων αυτών, κατέστη και πρόεδρος των Ελλήνων Ολυμπιονικών, και εκπρόσωπος της Ουνέσκο (!), και βεβαίως αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας. Κι έτσι, μπορεί εσχάτως το «εκπληκτική η Χαλκιά!» του 2004 να έχασε την τελευταία του συλλαβή, και να καταλήξαμε στο «έκπληκτη η Χαλκιά!» το 2008, αλλά η μεγάλή εικόνα δεν αλλάζει και πολύ: η υποσμηναγός Φανή συνεχίζει στο μπράτσο να έχει τα σιρίτια, στο σπίτι τα μετάλλια και στην τράπεζα ένα λογαριασμό με πιο πολλά μηδενικά κι απ’ τους όψιμους επικριτές της. Σε κάποιο ντουλαπάκι θα πρέπει να της έχει ξεμείνει και η κρυφή κάμερα – οπότε τώρα που θα έχει ακόμη περισσότερο χρόνο, μπορεί και να «καδράδει» τη σατανική Σου Λι με τα μπουκαλάκια m3, ώστε ν’ αποκαταστήσει και τη χαμένη τιμή του «ελληνικού κυττάρου»…
όλο το κείμενο:Φανή Χαλκιά, η χαμένη τιμή των ελληνικών κυττάρωναπό την Καθημερινή (Μ. Μαργωμένου)

ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΕΚΑΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Η ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Φωτογραφικό υλικό από την τελετή έναρξης:
http://www.boston.com/bigpicture/2008/08/2008_olympics_opening_ceremony.html

http://www.dailymail.co.uk/news/article-1042925/China-lifts-curtain-20billion-Olympics-extravaganza.html

Beijing reloaded: άρθρο σχόλιο για την τελετή από τα ΝΕΑ

η Κινέζα νύφη στολίστηκε για την παγκόσμια αποδοχή:
10-amazing-projects-in-china-for-olympics/

Τα λογότυπα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων:
The_history_of_Olympic_logos

Αξιοπρόσεκτα γεγονότα των Ολυμπιακών:
olympics-history-captured-on-film/

top-ten-greatest-olympic-moments

Το αιχμηρό άρθρο του Παντ. Μπουκάλα που φιλοξένησε το blog λίγους μήνες πριν:Μακάριοι εξαγωγείς ολυμπιακής τεχνογνωσίας
(απόσπασμα)

"Μετριοπαθής, πάντως, ο πρωθυπουργός στις δηλώσεις του μετά την αφή της φλόγας, αρκέστηκε να πει ότι μεταλαμπαδεύουμε αρχές και ιδεώδη, από τα οποία, ως γνωστόν, έχουμε πάντοτε περίσσευμα. Κι όμως. Θα μπορούσε να επεκταθεί και, πάντοτε σεμνά και ταπεινά, να αποσαφηνίσει ότι μπορούμε επίσης να εξαγάγουμε στην Κίνα τεχνογνωσία και πείρα τουλάχιστον σε άλλους τρεις τομείς, υλικότερους και ανταποδοτικότερους: στην ασφάλεια, στην περιβαλλοντική πολιτική και στη χρήση των ολυμπιακών κτισμάτων μετά το πέρας των Αγώνων. Ειδικά, βέβαια, στο ζήτημα της ασφάλειας, το κινεζικό καθεστώς, ξεσκολισμένο στη βία και την καταστολή, δεν φαίνεται να χρειάζεται μαθήματα. Και πάλι όμως θα μπορούσαμε να τους διδάξουμε έστω και τώρα πώς να αγοράσουν πανάκριβα και επιπλέον αχρείαστα μηχανήματα που ύστερα θα τους μείνουν αμανάτι, ή πώς να εκμεταλλευθούν την ολυμπιακή «ευκαιρία» για να σπείρουν κάμερες στο Πεκίνο (αν δεν τις έχουν ήδη σπείρει), τάχα για τη «διαχείριση της οδικής κυκλοφορίας»."

και ένα πρόσφατο για την εθνική μας αλκοόλη (διαρκώς επίκαιρο όσο συλλαμβάνονται "πειραγμένα" τα εθνικά μας καθαρόαιμα, 15 ως τώρα, παγκόσμιοι πρωταθλητές στη ντόπα μετ' εμποδίων):
(απόσπασμα)
"Ισως και να ’ταν λιγότεροι οι αθλητές που ενδίδουν στα αναβολικά αν ήταν πολύ μικρότερες οι απολαβές, σε χρήμα και είδος, στις οποίες μεταφράζονται τα μετάλλια. Σίγουρα πάντως λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει."

Ο ολυμπιακός ζήλος της Κίνας
Ένα σημερινό άρθρο στη Καθημερινη που εστιάζει στο ζήλο της Κίνας να διοργανώσει τους "καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες":
(απόσπασμα)
"Η χώρα με τους 1,3 δισ. κατοίκους και το μονοκομματικό καθεστώς προφανέστατα έχει την «άνεση» να κινητοποιήσει πολλά εκατομμύρια ανθρώπων για τη διοργάνωση των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και να ξοδέψει μεγάλα χρηματικά ποσά. Εάν το Σίδνεϊ στοίχισε 4 δισ. δολάρια το 2000, η Αθήνα τριπλασίασε το κόστος σε 12 δισ. τέσσερα χρόνια αργότερα και το Πεκίνο έρχεται τώρα να το υπερτριπλασιάσει στα 38 δισ. Είναι ολοφάνερο ότι η Κίνα επιδιώκει να οργανώσει τους «καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έχουν γίνει ποτέ» (the best Olympics ever)."

και οι δυτικοί αντιρρησίες

κι ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον Πιερ ντε Κουμπερτέν που δεν ξέρουμε:
ήταν ο Κουμπερτέν ρατσιστής;

(απόσπασμα)

"η περί αθλητισμού αντίληψη του βαρόνου ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη προς κάθε έννοια φιλικής άμιλλας, συνύπαρξης, γεφύρωσης χασμάτων. Ο Κουμπερτέν ήθελε έναν αθλητισμό που θα επιβεβαίωνε την υπεροχή των ελίτ και ο οποίος ταυτοχρόνως θα ωθούσε τους γόνους των λαϊκών ή μεσαίων τάξεων σε εκτονώσεις ανώδυνες για την ισχύουσα τάξη πραγμάτων. Μόνο που μερικοί ήσαν πολύ «παρακατιανοί» για να τους αναγνωρίσει ο αξιότιμος βαρόνος ακόμη και το δικαίωμα του… εκτονώνεσθαι: το 1908 ο Ντε Κουμπερτέν διακήρυξε τη βαθύτατη απέχθειά του προς όσους αθλητές είχαν σκούρο δέρμα κι ασφαλώς ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει για ασυνέπεια. Πώς να μην είναι ρατσιστής ένας λάτρης της αποικιοκρατίας".

Η είδηση για τα σκηνοθετημένα πυροτεχνήματα της τελετής έναρξης που δεν μεταδόθηκαν σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη, αλλά είχαν ήδη προδημιουργηθεί ψηφιακά, κάνει το γύρο του κόσμου και επιβεβαιώνει αφενός την αγχώδη επιθυμία των Κινέζων να αποδείξουν ότι ανήκουν στο δυτικό κόσμο, αφετέρου την μετατροπή των αγώνων σε τηλεοπτικά κουστουμάκια, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των απανταχού τηλεθεατών.

πηγή:msn.com - Part of Olympic display altered in broadcast - Some aerial footage of fireworks digitally created months in advance

20 ways to die in summer olympics

ΕΔΩ ΕΧΑΣΑΝ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ

Είναι Κυριακή 1 Αυγούστου του 1936, ώρα 4 μετά το μεσημέρι. Ο Αδόλφος Χίτλερ ανεβαίνει στο βάθρο, στο νέο Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου, και κηρύσσει την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων: «Κηρύσσω την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με τους οποίους ξεκινάει η 11η Ολυμπιάδα της νέας εποχής». Αυτά ήταν όλα όσα είπε επισήμως ο Χίτλερ κατά τη διάρκεια των αγώνων, που διήρκεσαν δύο εβδομάδες. Ωστόσο, παρ’ όλο που ο ηγέτης των Ναζί κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, η διοργάνωση διαπνεόταν από τις αρρωστημένες ιδέες του.

Berlin 1936 Games of the XI Olympiad

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Η φιλότιμη προσπάθεια: οι σουβλακερίζ στην Πλάκα προσέλαβαν έξτρα προσωπικό, προκειμένου ν’ ανταποκριθούν στο αθλητικό πνεύμα, το νεράκι στο περίπτερο κοστολογήθηκε περί τα 2€, ενώ η κούρσα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας με προσφιλείς και φιλότιμους ταρίφες περί τα 50€ (στον κουτόφραγκο φυσικά, γιατί του Έλληνα ο σβέρκος αυτά δεν τα σηκώνει), χιλιάδες φιλότιμοι εθελοντές δούλεψαν υπερβολικές ώρες, προφανώς αμισθί και φυσικά ανασφάλιστοι, για να μην πω ότι φιλότιμα έβαλαν κι από την τσέπη τους, γιατί ποιος πλήρωσε μια φιέστα που κόστισε διψήφιο νούμερο χιλιάδων €, όχι πάντως οι φιλότιμοι χρυσοί, ασημένιοι και χάλκινοι ολυμπιονίκες μας, που χρυσοπληρώθηκαν, χρυσο-ντοπαρίστηκαν, χρυσο-διορίστηκαν και τέλος χρυσο-ξεφτιλίστηκαν (μαζί τους και μεις, αλλά μόνο στο τελευταίο...), εκτός επίσης και από κάτι άλλους φιλότιμους, πιο μάγκες, που καθάρισαν κάτι χιλιάδες ευρουλάκια μισθό, για να οργανώσουν τόσο επιτυχημένα και φιλότιμα όλους τους παραπάνω.
Η κρατική μέριμνα: εκείνη η χαριτωμένη ιπτάμενη φούσκα που τη δείχναμε και τη φωτογραφίζαμε περιχαρείς και αυτή έβλεπε και άκουγε..., κάτι κάμερες και κάτι συστήματα ασφαλείας που μας κόστισαν όσο ο μισός (?) προϋπολογισμός για την παιδεία και τα πήραμε και χαλασμένα, κάτι «σκούπες» τύπου Copperfield, όπου εξαφάνισαν από τα μάτια μας ανεπιθύμητες κοινωνικές ομάδες (εμφανίστηκαν και πάλι με τη λήξη του πανηγυριού και αυτή τους η «εκδρομή» ήταν και η μόνη κρατική μέριμνα που γνώρισαν σε όλη τους τη ζωή...), κάτι ρυθμίσεις για τους οίκους ανοχής και αλίμονο αν δεν ξέρουμε εμείς από μπ*ελο (το ζητούμενο πάντα είναι να ικανοποιήσουμε τον φιλοξενούμενο, με ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε για να μας ξανάρθει, άλλωστε η φιλοξενία γεννήθηκε στην Ελλάδα, αν και τα κορίτσια, εισαγόμενα ή εγχώρια, δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο τη «φιλοξενία» που τους επιφυλάσσουμε...).
Επίσης, ναι, άνοιξε ο δρόμος για την ελληνική κοινωνία: ήταν ανοιχτοί οι δρόμοι τις νύχτες των «επιτυχιών», όπου σύσσωμοι οι εθνικά υπερήφανοι έβγαιναν για πανηγυρισμούς, εναγκαλισμούς (αν δεν ήσουν Έλλην βέβαια και στο ‘φερε έτσι η μοίρα ώστε να είσαι και ελαφρώς πιο σκούρος, θα τις έτρωγες, αλλά όχι στους ανοιχτούς δρόμους, σε κάτι σκοτεινές γωνιές παραδίπλα) και όλοι μαζί παιδιά μπορούμε για το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό και είμαστε αδέρφια και να οι μπύρες κι οι χαρές και την άλλη μέρα το πρωί, που το πανηγύρι σχόλασε, όλα τα χθεσινοβραδινά αδέρφια που συναντήθηκαν και πάλι στους ίδιους κλειστούς πια δρόμους λόγω μποτιλιαρίσματος, ξέχασαν τις αγκαλιές κι άρχισαν πάλι τα καντήλια (χριστιανοί δηλωμένοι γαρ), τα μπινελίκια και τα φάσκελα και φυσικά, το αποτσίγαρο όξω απ’ το παράθυρο, να μη λερώσουμε και την κούρσα, που την πήραμε με 3.085 άτοκες δόσεις και τη χρωστάμε ακόμη...
Επισκεφθείτε και το site του Ιού της Κυριακής (www.iospress.gr), στη θεματική ενότητα «για τους ολυμπιακούς αγώνες» έχει πολύ ενδιαφέροντα και διαφωτιστικά άρθρα, για την προέλευση των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων και άλλα δεινά.
pny; 12 Αυγούστου 2008 στις 11:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ΩΡΑ ΠΕΚΙΝΟΥ....ΩΡΑ ΞΕΦΤΙΛΑΣ

Αύριο οι τηλεοράσεις σε απευθείας σύνδεση θα μας παρουσιάσουν άλλη μια φαντασμαγορική τελετή έναρξης των "Ολυμπιακών" αγώνων.Άλλη μια τελετή έναρξης που θα καθηλώσει εκατομμύρια ανθρώπων που θα θαυμάζουν το τι μπορεί ένας λαός να προσφέρει στον βωμό του κέρδους των πολυεθνικών και ,τι ειρωνία, στα αφεντικά του καπιταλισμού.
Γιατί τι άλλο απο προσφορά στον βωμο του κέρδους είναι οι χιλιάδες Κινέζοι που καταδιώχθηκαν και βρέθηκαν χωρίς σπίτι γιατί έπρεπε η ΟΕ της χώρας τους να μπορέσει να τους εξαφανίσει απο τον ολυμπιακό χάρτη;
Τι άλλο είναι απο την ξεφτίλα ενός "Κομμουνιστικού" καθεστώτος η εικόνα μεγάλου μέρους του λαού να αντιστέκεται σε έναν ιδιότυπο διωγμό, σε μια πόλη που σε λίγο θα έχει πιο πολλούς ουρανοξύστες απο ότι η Ν. Υόρκη.
Και ενώ η μόλυνση του περιβάλλοντος θα θερίζει όσο αυξάνονται οι δυτικές βιομηχανίες το πορταίτο το τιμονιέρη Μάο στην πλατεία Τιεν-α-μεν θα μοιάζει σαν σατυρικό σκιτσάκι.
Σύντροφοι Κινέζοι το παιγνίδι χάνεται, welcome to the McDonalds Club.
συριζα γλυφαδας; 12 Αυγούστου 2008 στις 5:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: 4 χρονια μετα........
http://www.enet.gr/online/online_text/c=115,id=66636376; 12 Αυγούστου 2008 στις 9:20 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Catharsis for Kostas Kenteris
http://www.spiegel.de/international/world/0,1518,570674-3,00.html; 12 Αυγούστου 2008 στις 9:24 μ.μ.
Magos Gsisspor είπε...: Φιλιππικοί

4 χρόνια μετά...

Του Φ. Συρίγου

Τέσσερα χρόνια μετά το «Αθήνα 2004», ο ολυμπιακός οίστρος των Ελλήνων μοιάζει να έχει πάει περίπατο... Μέχρι σημείου που να νομίζει κανείς ότι με τα τεκταινόμενα, αυτές τις μέρες, στο Πεκίνο ουδείς ασχολείται πλέον! Κι ας ξελαρυγγιάζονται οι «ντουντούκες» της ΕΡΤ στην προσπάθειά τους να πουλήσουν την πραμάτεια της λεγόμενης κρατικής τηλεόρασης, η οποία όλο και περισσότερο ειδικεύεται στην άγνοια, τη σαχλαμάρα και την τσαπατσουλιά.

Πού πήγε όμως όλος εκείνος ο -μέχρι υστερίας- ενθουσιασμός του ντοπαρισμένου πλήθους; Και τι απέγιναν τα μεγαλεία διαρκείας που είχαν υποσχεθεί στον ελληνικό λαό οι ντόπιοι πάτρωνες της ολυμπιακής... ιδέας, που ως μόνο στόχο τους είχαν να ξεσκίσουν τα δισεκατομμύρια του ολυμπιακού προϋπολογισμού; Τέσσερα χρόνια μετά, η Αθήνα, η Ελλάδα ολόκληρη, μοιάζουν να βιώνουν τον μεταολυμπιακό εφιάλτη τους. Από όλες τις απόψεις...

Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, από τη στιγμή που οι Αγώνες έγιναν δίχως στόχο και δίχως πρόγραμμα -απλά για να ξοδευτούν τέσσερα τρισεκατομμύρια παλιές δραχμούλες σε ανέγερση άχρηστων αθλητικών εγκαταστάσεων, σε προμήθειες σαν το C4I της συμφοράς, σε υπηρεσίες της πλάκας και σε μίζες, που έκαναν ακόμα και τους μουγκούς να μιλήσουν από τη χαρά τους.

Οποιαδήποτε πολυεθνική επιχείρηση είχε ξοδέψει με ανάλογο τρόπο, δηλαδή σε μία πέρα για πέρα αντιπαραγωγική επένδυση, ένα τέτοιο αστρονομικό ποσό, θα είχε φαληρίσει. Η, έτσι κι αλλιώς, προβληματική Ελλάδα, λοιπόν, γιατί θα αποτελούσε εξαίρεση; Μήπως της περίσσευαν τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ που πέταξε στους τέσσερις ανέμους; Οχι βέβαια. Τα δανείστηκε ή τα περιέκοψε από άλλες, όχι τόσο καταστροφικές επενδύσεις. Και τώρα, πεινασμένη από τους μισθούς των 600 ευρώ, τρώει τις σάρκες της!

Τα δελτία ειδήσεων και οι εφημερίδες τα λένε και τα γράφουν κάθε μέρα. Ο τουρισμός, που υποτίθεται ότι θα ήταν ο πιο ωφελημένος από αυτή τη σύγχρονη ολυμπιακή θυσία, πάει κατά διαβόλου. Οσα στάδια δεν ρημάζουν, χωρίς αθλητική χρήση, φροντίδα και συντήρηση, υπηρετούν άλλους σκοπούς, στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που απολάμβανε μια δεύτερη ευκαιρία έπειτα από εκείνη της σκανδαλώδους σε κόστος ανέγερσής τους. Η Αθήνα πνίγεται από το κυκλοφοριακό, ο κάμπος της Θεσσαλίας στέρεψε, η Αρχαία Ολυμπία πενθεί κατακαμένη εξαιτίας της τραγικής ανεπάρκειας των ηγητόρων (τρομάρα τους...).

Μέσα στην απροσμέτρητη ανοησία μας, είχαμε πει ότι ο στόχος του 2004 ήταν η αναβάθμιση των Αγώνων και η αναβάπτισή τους στο αρχαίο πνεύμα το αθάνατο. Μόνο που τα σκάνδαλα ντόπινγκ που έσπασαν μύτη, πριν ακόμα αρχίσουν οι Αγώνες, τέσσερα χρόνια τώρα δεν έχουν σταματημό και έτσι όχι μόνο γελοιοποιούν ό,τι απερίσκεπτα είχαμε εκστομίσει τότε, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύουν στην κοινωνία μας το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του πρωταθλητισμού, ο οποίος βρίσκει την πλήρη του αποθέωση στους (λεγόμενους ακόμα...) Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αλλά και πέρα απ' όλ' αυτά: η δόση που πήρε το 2004 ο ελληνικός λαός ήταν πολύ μεγάλη, για ν' αντέξει μέχρι σήμερα. Μπούχτισε και ταυτόχρονα απογοητεύτηκε, αηδίασε, όταν κατάλαβε ότι ακόμα μια φορά τον έπιασαν κορόιδο.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 10/08/2008; 13 Αυγούστου 2008 στις 4:07 π.μ.
Magos Gsisspor είπε...: The Dark Side of Olympic Heroism

By Ullrich Fichtner

Part 3: Catharsis for Kostas Kenteris

When a drama ends badly, of course, it turns to tragedy. Just ask Kostas Kenteris, the would-be hero of the 2004 Athens Olympics. He's sitting in the lobby of the Arion Hotel on Athens' Vouliagmeni Beach, an unassuming, 35-year-old man who could once run 200 meters in 19.85 seconds. Four years ago in Athens, Kenteris was the center of one of the biggest sports scandals of all time. On the evening before the Games -- his Games, the Games that would be held in their home country -- he failed to appear for a doping test. He disappeared. He was the Greeks' shining hope, a hero for an old nation.

Kostas Kenteris in Sydney, four years before bowing out in Athens.
Zoom
AFP

Kostas Kenteris in Sydney, four years before bowing out in Athens.
Representing an entire country is a heavy burden, says Kenteris: "Anyone who assumes this role loses his center and lives in nothing but extremes." He raises one hand up high and lowers the other. "There is nothing between the two." A man like Liu Xiang now lives in this world and must deal with the pressure. "And you know all along," says Kenteris, "that you are being watched, not just by your country, but by the entire globe."

He has forgotten how many times he hated the training and the track, the six or seven daily hours of lonely work, the stretching, jumping and sprinting. All he knows is that he suffered every day as a top athlete, and that this suffering is what makes a great victory so incomprehensible and upsetting. "In Sydney, on the podium," says Kenteris, "my entire life unfolded, the way they say it does for people when they die. I know it sounds like a cliché, but that was exactly the way it was."

Kenteris won the gold medal in Sydney in the 200-meter race, with a time of 20.09 seconds. He was the first Greek to win a men's race in the Olympics since 1896, and he was described as "the man who came out of nowhere." Kenteris was an outsider who benefited from the fact that two top sprinters, Americans Maurice Greene and Michael Johnson, were forced to drop out of the race because of injuries. Perhaps -- or even probably -- he also benefited from objectionable methods. His career was filled with rumors. Hardly anyone outside Greece doubted he was doped when he ran his races. He missed doping tests and, as he says today, spent time "with the wrong people." But he never tested positive for illegal substances.

FROM THE MAGAZINE
Find out how you can reprint this DER SPIEGEL article in your publication.
None of that matters much now. His career has been over for four years, and his case has long been eclipsed by more spectacular ones, including the fake tears of Marion Jones, the dirty tricks of Justin Gatlin and the confessions of German cyclists. Most of all, Kenteris and the Greeks have made their peace with the past. In the Arion Hotel in Athens, waiters approach him for photos. An elegant man walks up and says, "Kostas, allow me to shake your hand and to tell you that we were always proud of you and will always be proud of you."

During his halcyon days the Greeks named the fastest ferries in the Aegean, and even stadiums, after him. The street where he grew up in a village near Mytilini, on the island of Lesbos, still bears his name. As a child, the son of a bus ticket taker, he ran on a cinder track, and at the age of 12 he won the long-jump competition at the Aegean Games, his first great success. He had no aspirations at the time to become a champion. Today he says that he was involved in sports because it made him happy, because it was part of childhood and because he came to love running.

In 1992, he set the Greek junior record in the 200-meter dash, which remains unbroken today. In 1998 he ran the 400 meter in 45.60 seconds. Kenteris, like Freeman, talks about the lunacy of top competition and the need to "constantly listen to yourself," about devotion to the sport and the athlete's sensation of being alone in the stadium, even if 100,000 people are cheering him on. "On the track," says Kenteris, "before the start, there is only you and God, and there is only one sound to be heard: the shot."

There were too many other, interfering sounds in Kenteris's head leading up to the Athens games. He couldn't open a newspaper without reading about himself. "From street cleaners to the prime minister, everyone was saying how much they looked forward to the Olympics and, especially, to the 200-meter race." Kenteris was the hometown favorite, like Liu Xiang today -- just as venerated, admired and adored.

Long before the 2004 Games, Kenteris heard the 200-meter final was already sold out. This shouldn't have affected his preparations, but he failed at remaining "submerged." He reacted to his country's hysterical hopes, he says, and the weight of the responsibility made him ill.

Today, four years later -- in his second interview since 2004 -- he said, "Yes, I was very afraid of those games." He had watched Freeman capture the gold in Sydney. "When I looked into her face it was like looking into my own. In her moment of victory, there was terror in her eyes."

NEWSLETTER
Sign up for Spiegel Online's daily newsletter and get the best of Der Spiegel's and Spiegel Online's international coverage in your In- Box everyday.

Kenteris crumpled. It is difficult to talk to him about what exactly happened on that evening of Aug. 12, the evening before the opening ceremony, when he and sprinter Ekaterini Thanou were allegedly involved in a motorcycle accident and claimed to be unaware of a scheduled doping test. But even when he's asked whether the whole thing could have been an effort to flee -- from his entire life, to put an end to it all -- he says, "Yes, yes, yes."

The next day, when the scandal erupted, Kenteris felt "liberated." He parted ways with his coach, ended his career as a runner and started a new life. "I was over it immediately," he says. "I could finally breathe again, and I didn't feel like I was being suffocated anymore." He no longer felt smothered by the love of his fellow Greeks, vilified by the international press or hounded by feelings of guilt. He had experienced catharsis, the cleansing effect of catastrophe. It was if ancient tragedies had come alive in Kenteris, a modern Greek hero.

But doesn't he regret the missed opportunity? The once-in-a-lifetime chance to race in Greece, as a Greek? To win gold? "Maybe," says Kostas Kenteris, "or maybe not." He now has a family. He wife runs a hotel and they have a young daughter, for whom Kenteris grows vegetables in his garden. As an athlete, he had to be extremely hard, to make himself tough. Now, as a father, he can allow himself to be soft, "and that makes my life complete, for the first time."

Headed for a Record?

Liu Xiang, the Chinese hurdler, still has these lessons to learn. He may win or lose on Aug. 21, when the starting shot fires in Beijing for the Olympic final in the 110-meter hurdles. After that his life will not be the same. A window in time of almost exactly 13 seconds will open, and the entire world will watch to see where his life is headed next. It will not be just another race in his life, like the trial run in the "Bird's Nest," 76 days before the games.

He won that race, after his false start, nonchalantly -- aware of his superiority and lacking any real adversaries. The stopwatch clocked him at 13.18 seconds, a good but not a great time, probably because Liu stopped trying after the last hurdle, trotting casually across the finish line. He smiled. Until that tenth hurdle, Liu must have been headed for a world record.

Someone held a microphone to his face. Every word he utters is precious. He waved and flashed his white teeth. "It's nice to be in Beijing," said Liu, an overgrown boy from Shanghai. "I feel good. I'm looking forward to the Olympics."; 13 Αυγούστου 2008 στις 4:07 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: aidies aidies aidies, to olo panigiriki to xekinisan oi nazoi to 36, me tin floga(prwtoi ekeini tin anaviosab) k tin fantasmagoriki teleti enarxis k lixis gia na dixoun tin dinami tis arias filis ston planiti...oti nanai o kaliteros koubomenos prezakias vravete kiolas afto einai to wraio...midenistika afta pou lew, alla etsy einai...:-); 16 Αυγούστου 2008 στις 4:08 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ελλας ελληνων ντοπαθλητων; 21 Αυγούστου 2008 στις 6:57 μ.μ.
Analytis είπε...: Ο κάθε άσχετος βγαίνει και παπαρολογεί για τους αγώνες. Βλέπετε, όλοι σας έχετε πάει σε δυο και τρείς ολυμπιάδες ο καθένας, και ξέρετε πραγματικά τι παίζει και τι δεν παίζει. Νομίζετε ότι βλέποντας "ΜΕΓΚΑ" και "ΑΝΤΕΝΝΑ" έχετε διεισδύσει σε όλα τα "μυστικά" και έχετε γίνει "ιθύνοντες".

O εγωισμός, ο ξερολισμός, και πανω απ'όλα ο ισοπεδωτισμός του έλληνα (ο έυκολος τρόπος της υποτίμησης των πάντων για να νιώσει ανώτερος αντί να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος), σε όλο του το μεγαλείο.

Για κάτι τέτοιες βλακείες του τόπου μας έφυγα τρέχοντας στο εξωτερικο

Άντε γεια; 26 Αυγούστου 2008 στις 1:34 μ.μ.
Magos Gsisspor είπε...: Και καλά θα κάνετε αγαπητέ να μείνετε εκεί που είστε. Εκεί που η άποψη έχει τη βαρύτητα του δικού σας λόγου όπως ακριβώς τον εκφράσατε εδώ με σαφήνεια.
Και μη σταματήσετε να τρέχετε. Η παπαρολογία μεταδίδεται με ταχύτατους ρυθμούς κι ίσως κάποτε να πάρετε και μετάλλιο.
Άντε γεια λοιπόν κι αν μας εξηγήσετε τι εννοείτε ίσως τα ξαναπούμε σε άλλο ύφος.; 27 Αυγούστου 2008 στις 12:30 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: αγαπητό blog,
διαβασα και τη σχετική με τους αγώνες του Βερολίνου ανάρτησή σου. Πράγματι οι αγώνες αυτοί, τοποθετημένοι στο τότε διεθνές περιβάλλον και σε σχέση με την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία το 1936, ήταν θλιβεροί και δηλητηριαστηκαν από το σε άνθηση τότε nazi era. Όμως δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ, εάν τοποθετήσει κανείς, για παράδειγμα, τους αγώνες του Πεκίνου στο -σημερινό- διεθνές τους περιβάλλον, δεν είναι εξίσου ή και περισσότερο ακομη θλιβεροί με αυτούς του Βερολίνου, το 1936? Δηλαδή, αγαπητό blog, το Βερολίνο το έτος 1936 ήταν περισσότερο θλιβερό από το Πεκίνο το 2008? Ή μήπως τα θύματα των τρισάθλιων nazi είναι λιγότερα από όσα της Κίνας και του Μάο? Ή μήπως η Κίνα υπήρξε ποτέ, σε αντίθεση με τη Γερμανία, ελεύθερη χώρα? Ή μήπως ο hitler δεν ήταν το 1936 απόλυτα νόμιμα εκλεγμένος ηγέτης της Γερμανίας με καθολική λαϊκή αποδοχή? Ή μήπως...εκλέχθηκε ποτέ πχ. ο Μάο? Ή μήπως περίπου τα παραπάνω και άλλα πολλά τέτοια δεν πιστεύουν και στο Θιβέτ σήμερα? Ή μήπως οι λοιποί αισχροί αποικιοκράτες και στυγνοί δολοφόνοι, που οργάνωσαν αγώνες κατά το παρελθόν (βλ. atlanda) ή που θα οργανώσουν το 2012 (Λονδίνο), δεν βαρύνονται με πολλαπλάσια εγκλήματα από τους -επαναλαμβάνω-τρισάθλιους nazi? Ή μήπως επειδή το Πεκίνο έδωσε 38 δισ για τους αγώνες και ανοίγει μία νέα τεράστια αγορά κανείς δεν μιλά? Ή μήπως σας κουρασα? τα ξαναλέμε, λοιπόν!

ο ναυαγός της αντιπάρου; 27 Αυγούστου 2008 στις 11:59 μ.μ.
Analytis είπε...: ...ή μήπως όταν κατά την διάρκεια της ελλ. επανάστασης δεν έμεινε τούρκος για τούρκος κάτοικος ζωνταντός στην πελοπόννησο και τη Στερεά, ή όταν ο ελληνικός στρατός προωθούνταν μέχρι την Άγκυρα καίγοντας και κακοποιόντας τους Τούρκους στο διάβα του; γιατί να μην μιλήσουμε για τους Ισπανούς αποικιοκράτες επίσης; ή τις αλληλοεξοντώσεις στον Ισπανικό εμφύλιο; για τον αρχαιο-ρωμαικό-ιταλικό φασισμό και τη μουσολινική του αναγέννηση; για τις κτηνωδίες της Γαλλικής αποικιοκρατίας σε ολόκληρη την Δυτική Αφρική; για τις αλληλοεθνοκαθάρσεις της πρώην Γιουγκοσλβίας (Σρεμπρένιτσα κλπ), για την αβάστακτη Αθηναική "Συμμαχία" της αρχαιότητας; για τον αιματοκυλιστή Αλέξανδρο και για τον Μ.Κωνσταντίνο; για τα Σοβιετικά γκούλαγκ και τις εισβολές σε Αφγανιστάν, Πράγα και Βουδαπέστη;

Αυτό που θέλω να πώ, είναι ότι τα θλιβερά ελληνικά στερεότυπα ότι εμείς οι έλληνες είμαστε κάποιοι (διαπαντώς αδικημένοι), αλλά οι Τούρκοι, οι Αγγλοσάξωνες και οι ναζί είναι οι αιώνιοι κακοί, ενώ τα εγκλήματα των άλλων λαών τα ξεχναμε γιατί μας βολεύει να τους θεωρούμε καλούς και κεχαριτωμένους (πχ Γάλλους Ισπανούς και Ιταλούς, άντε και τους Σέρβους), είναι τόσο παρωχημένα πια, που απορώ πως υπάρχουν άνθρωποι που τα αναμασούν ακόμα.

Αυτό που θέλω να πώ, είναι ότι όλοι οι λαοί έχουν τις βάρβαρες πλευρές της ιστορίας τους. Όλοι ανεξαιρέτως. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα του τι διαλέγουμε (ή διαλέγουν για εμάς τα ΜΜΕ και ο ευρύτερος κοινωνικός μας κύκλος) να διαφωτίζουμε και ποιά προτιμούμε να τα ξεχνάμε. Οι βάρβαρες πλευρές του κάθε λαού μπορούν όμως να τον χαρακτηρίσουν ολοκληρωτικά.

Όλοι οι λαοί έχουν κάνει βαρβαρότητες. Κανείς δεν εξαιρείται. ΑΚόμα και όσοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία λόγω ξένης καταπίεσης, με το που απέκτησαν την ελευθερία τους, διέπραξαν και αυτοί αναλογικά τα ίδια. Πρόοδος όμως δεν υπάρχει με το να αναλωνόμαστε σε ένα διαπολιτισμικό "blame game", αλλά με το να επικεντρωνόμαστε στα καλά, και αφού έχουμε εντοπίσει τα κακά, να τα σνομπάρουμε.

Η Κίνα διανύει μια μεγάλη μετάβαση από τον κομμουνισμό στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία. Η μετάβαση στον καπιταλισμό είναι σε πλήρη εξέλιξη, αλλά η μετάβαση στη δημοκρατία δεν έχει ξεκινήσει καν. Οι αλλαγές δεν έρχονται εν μια νυκτί, οι αλλαγές παίρνουν πολύ χρόνο για να γίνουν. Είναι η φύση των αλλαγών τέτοια. Η Κίνα έδειξε επίσης ότι κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του Μάο. Έδειξε όμως ότι πολλά άλλα έχουν αλλάξει, και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε. Δεν είναι το Βερολίνο του '36 η καλύτερη βάση σύγκρισης, αλλά η Μόσχα του '80. Εκεί δεν βλέπω κανένας να μιλά, και αυτό λέει πολλά, περισσότερα απ'όσα νομίζετε.; 29 Αυγούστου 2008 στις 4:18 μ.μ.