ποδοσφαιρο: o τελικός των τελικών

Οι συθέσεις των ομάδων:

ΓΕΡΜΑΝΙΑ:
1 LEIBNIZ,
2 I.KANT,
3 HEGEL,
4 SCHOPENHAUER,
5 SCHELLING,
6 BECKENBAUER
7 JASPERS,
8 SCHLEGEL,
9 WITTGENSTEIN,
10 NIETZSCHE,
11 HEIDEGGER
αναπληρωματικός
12. ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

ΕΛΛΑΣ:
1 ΠΛΑΤΩΝΑΣ,
2 ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ,
3 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ,
4 ΣΟΦΟΚΛΗΣ
5 ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ Ο ΑΚΡΑΓΑΝΤΙΝΟΣ,
6 ΠΛΩΤΙΝΟΣ,
7 ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
8 ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ,
9 ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ,
10 ΣΩΚΡΑΤΗΣ,
11 ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Διαιτητής του αγώνα:
ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ

Και μια άλλη φιλοσοφική ενδεκάδα:

"Η φιλοσοφική ενδεκάδα

Το βιβλίο του Μαρκ Πέριμαν διακρίνεται ως ευρηματικό, στον βαθμό που μεταφέρει τις βασικές συνεισφορές λαμπρών κοινωνικών στοχαστών, εκφραστών της λογοτεχνίας αλλά και της τέχνης -υπό τις ευρείες μάλιστα διαστάσεις του φιλοσοφικού Λόγου- στους σύγχρονους καθεδρικούς ναούς ή, για όποιον προτιμά, στις επίκαιρες ποδοσφαιρικές αρένες. Μιλάει με ποδοσφαιρικούς όρους για τη φανταστική ιστορία μιας ομάδας που «δεν παίζεται». Εξετάζει, τρόπον τινά, την υπόθεση Κωστή Παπαγιώργη στα «Μπερεκέτια» -τι δηλαδή θα μπορούσε να συμβεί σε μερικούς από τους μεγαλύτερους στοχαστές του κόσμου, υπό συνθήκες ποδοσφαίρου ή, με τα λόγια του ίδιου του Παπαγιώργη, «αν λάκτιζαν… αν ήσαν απόγονοι των Κενταύρων».

Ιδού η ενδεκάδα του Πέριμαν:

Τερματοφύλακας, ο Αλμπέρ Καμύ που ανέλαβε το καθήκον αυτό «γιατί πάλεψε να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα... να κρατήσει έξω εκείνο που ήταν προορισμένο να μπει μέσα».

Δεξί και αριστερό μπακ η Σιμόν Ντε Μποβουάρ (με προπονητή τον Σαρτρ) και ο Ζαν Μποντριγιάρ αντίστοιχα.

Σε θέσεις σέντερ-μπακ οι Φρίντριχ Νίτσε και Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν.

Σέντερ-χαφ ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ και μέσος ο αρχαίος Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου (περίπου 500 π.Χ.), το έργο του οποίου «Η Τέχνη του Πολέμου» αγοράζεται στις μέρες μας από γιάπηδες που ψάχνουν να βρουν ένα νόημα στη δουλειά τους.

Δεξί εξτρέμ ο Οσκαρ Ουάιλντ και αριστερός μέσος ο Αντόνιο Γκράμσι με εκγυμναστή τον Μαρξ.

Σέντερ-φορ ο Ουμπέρτο Εκο, με τη θέση του αριστερού εξτρέμ να καταλαμβάνει ο θεμελιωτής της ρέγγε και ευσεβής Ρασταφάρι, ο Μπομπ Μάρλεϊ.

Φανταστείτε να έβαζε και αναπληρωματικούς." (όλο το άρθρο εδώ)

Mark Perryman-Οι φιλόσοφοι παίζουν μπάλα
πρόλογος: Αντ. Πανούτσος, μτφρ: Αλέξανδρος Φιλιππίδης
εκδ. Αλεξάνδρεια, 2006, σελ. 189

Σοβαρά Παιχνίδια

Στo αξεπέραστο σκετς τους “International Philosophy” οι Monty Python εκμεταλλεύτηκαν χιουμοριστικά την ιδέα της συνάντησης δύο κόσμων που εκ πρώτης όψεως είναι εντελώς ασύμβατοι μεταξύ τους: από τη μία αυτόν του ποδοσφαίρου, ενός λαϊκού και μαζικού αθλήματος που δεν διεκδικεί ούτε τις δάφνες του κλασικού αθλητισμού ούτε τον ταξικά εκλεπτυσμένο χαρακτήρα άλλων σύγχρονων αθλημάτων, και από την άλλη της φιλοσοφίας, της πιο “υψηλής,” πιο ατομικά εκφραζόμενης και πιο δυσνόητης των επιστημών του ανθρώπου. Το κωμικό στοιχείο προέκυπτε από την εκ των προτέρων δεδομένη δια της κοινής λογικής αδυναμία των φιλοσόφων—Ελλήνων και Γερμανών—να “παίξουν μπάλα,” την ασυμβατότητα τους δηλαδή με το παιχνίδι ως γενικότερη έκφανση ενός ζειν που είναι απαλλαγμένο από την βλοσυρή φιλοσοφική βαρύτητα, και με το ποδοσφαιρικό παιχνίδι ως ειδικότερη έκφραση αυτού του ζειν.

Θα ήταν όμως ελλειπής, και ελλειπής φιλοσοφικά, η συζήτηση του σκετς αυτού, αν δεν παρατηρούσε κανείς ότι αυτό που του χαρίζει κάτι παραπάνω από εφήμερη χάρη είναι η κρυφή σαγηνευτικότητα αυτής ακριβώς της εικόνας: η ιδέα δηλαδή της χαρμόσυνης συμφιλίωσης μιας φιλοσοφίας που μαθαίνει να “παίζει μπάλα,” και ενός ποδοσφαίρου που μαθαίνει να φιλοσοφεί--να φιλοσοφεί πρακτικά, μέσω του τρόπου με τον οποίο παίζει. Όχι τυχαία, ο σκόρερ του εν λόγω αγώνα είναι ο Σωκράτης, ο πιο παιχνιδιάρης ίσως των φιλοσόφων, αυτός για τον οποίο ήταν πάντα δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν μιλάει σοβαρά ή όχι, ή αν στο λόγο του σοβαρότητα και παιχνίδι ήταν ασύμβατες κατηγορίες. Και το γκολ, όπως θα ταίριαζε σε ένα πολέμιο των σοφιστών που στον Τίμαιο ταυτίζει τον εαυτό του μαζί τους, είναι εμπνευσμένα αμφισβητούμενο, όπως όλα τα γκολ φιλοσόφων στους αντιπάλους τους—του Σωκράτη στους Σοφιστές, του Χέγκελ στον Καντ, του Νίτσε στον Σωκράτη, του Μαρξ στον Χέγκελ, του Χάιντεγκερ σε όλους τους προηγούμενους, ή του Ντεριντά στον Χάιντεγκερ.

Υπάρχει λοιπόν τρόπος να πάρει κανείς το σκετς αυτό για την ιλαρή συνάντηση του παιγνίου και της φιλοσοφικής σοβαρότητας σοβαρά—που σημαίνει αναγκαστικά παιγνιωδώς, μιας και για να θυμηθούμε πάλι τον Σωκράτη, η φιλοσοφία δεν είναι παρά ένα σοβαρό παιχνίδι. Αυτό ίσως είναι το νόημα της διαβόητης δήλωσης του Ζακ Ντεριντά, του σημαντικότερου πιθανότατα φιλοσόφου του 20ου αιώνα, γνωστού για τα ατέρμονα του γλωσσικά παιχνίδια, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (γεννημένος στην Αλγερία, πιθανότατα θα ήθελε να είχε γίνει ένας Ζινεντίν Ζιντάν avant la lettre). Αλλά και στα καθ ‘ημάς, ο επίσης εκλιπών Παναγιώτης Κονδύλης, ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της κριτικής απέναντι στον φιλελευθερισμό πολιτικής φιλοσοφίας, δεν είχε παραλείψει να δηλώσει ότι το μόνο που κάνει στην Γερμανία όταν δεν διαβάζει ή γράφει είναι να ασχολείται με το ποδόσφαιρο (βλέποντας ίσως στον ποδοσφαιρικό αγώνα κάτι σαν την τελετουργικά επαναλαμβανόμενη έκφραση της πρωταρχικότητας της σύγκρουσης και του αγώνα που συνδέει τον Ηράκλειτο και την αρχαία θεωρία του πολιτικού με τον αντι-φιλελευθερισμό του Μαρξ ή του Σμιτ).

από εδώ