Πολυτεχνείο ΑΕ

Τρανή επέτειος: γιορτάζουν οι πολλοί την επέτειο σε μια χώρα που τα’ φερε έτσι η μοίρα του ΔΝΤ να την κυβερνούν ταυτόχρονα οι αγωνιστές πίσω από τα κάγκελα με αυτούς που συνόδευαν τα τανκς.

Πολυτεχνείο ΑΕ
Το Πολυτεχνείο ΔΕΝ ζει. Απλά υπάρχει σα μνήμη, σαν ένας μύθος και, το κυριότερο, σαν ένας φωτεινός οδηγός για τους νέους, αυτούς που δεν το έζησαν, μόνο το ακούσανε μεγαλώνοντας. Μόνο που οι μύθοι κρύβουν και υπερβολές και ανακρίβειες.
Πόσοι από όλους αυτούς που έχουν νωπές μνήμες από το Πολυτεχνείο ήταν εκεί; Κι από τους ειλικρινώς δηλώσαντες έτσι, πόσοι μείνανε αριστεροί στη σκέψη για έναν ελεύθερο κόσμο, όπως οραματίζονταν τότε;
Ανακαλώντας αυτή τη μνήμη τιμούμε με πένθος, και δέος ίσως, τους ήρωες του Πολυτεχνείου. Όχι όλους. Κάποιοι, δεν είναι λίγοι, ακυρώσανε μόνοι τους τη ζωή τους στρεβλώνοντας τις αξίες τους.
Μόνο που οι φωτεινές στιγμές του παρελθόντος δεν κρατούν τη λάμψη τους για πάντα.
Σε μια Ελλάδα που οι αριστεροί είναι “ αλήτες”, οι δεξιοί “Ελληνάρες” και τα ΜΜΕ φτιάχνουν ειδήσεις κατά παραγγελία το Πολυτεχνείο δεν ζει. Τουλάχιστον για όλους. Αρκετοί είναι αυτοί που λοιδορούν την επέτειο, και τα πεινασμένα κανάλια περιμένουν περισσότερο τα επεισόδια που θα τροφοδοτήσουν τους λιμοκοντόρους δημοσιογραφίσκους των καναλιών και λιγότερο την ώρα που θα κληθούν να αναλύσουν το μήνυμα του Πολυτεχνείου.
Ευτυχώς, ο απλός και μη στρατευμένος λαός, αυτός που γεμίζει κάθε χρόνο -και φέτος- τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας στις 17 Νοέμβρη, φωνάζει και άλλα συνθήματα πέραν του Πολυτεχνείου, όπως για την απαξίωση της σύγχρονης πολιτικής ζωής, την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων και την άνιση μεταχείριση των μεταναστών, την παράδοση του κράτους και της μοίρας μας από τους ανάξιους στους παγκόσμιους τεχνοκράτες. Και τόσα άλλα. Το Πολυτεχνείο δε ζει, αλλά αντηχεί τη φωνή του διαμαρτυρόμενου ενεργού πολίτη ακόμη...

Μαζεύονται όλοι οι μεγαλόσχημοι να αναψηλαφήσουν την αντίδραση μιας γενιάς, αυτής που σήμερα όλοι τιμούν και τότε ήταν μόνο τα "κωλόπαιδα" και οι "γνωστοί-άγνωστοι" του '73.
Κάποιοι θα συγκινηθούν, όχι για αυτά που έζησαν, άλλωστε πολλοί από αυτούς δεν υπήρξαν καν γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά γι αυτά που πρόδωσαν. 35 χρόνια μετά, και τα συνθήματα πίσω από τα κάγκελα είναι το ίδιο επίκαιρα με αυτά που ψελλίζουμε πίσω από τα σύγχρονα κάγκελα.

--------------------------------------------

...Δέκα χρόνια μετά το 1973, η γενιά του Πολυτεχνείου άρχισε να παίρνει σιγά σιγά θέσεις σε κυβερνητικά πόστα. Πολλοί από τους εκπροσώπους της, από αυτούς που βρέθηκαν μέσα από τα κάγκελα, αλλά και κάποιοι από αυτούς που ήταν απ' έξω, έγιναν βουλευτές, υπουργοί...
...Σήμερα, τα αιτήματα του 1973 παραμένουν ακόμη ζητούμενα για την ελληνική κοινωνία. Η φτώχεια εξακολουθεί να υπάρχει και να διογκώνεται, η παιδεία νοσεί, αμερικανικές βάσεις παραμένουν στη χώρα. Η Δημοκρατία πλήττεται από τον φασισμό των ΜΜΕ, των καρτέλ και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, ενώ οι γραμμές της διάκρισης των εξουσιών γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτες. Και αν τότε οι εχθροί ήταν φανεροί και οι «πίθηκες» ευδιάκριτοι, σήμερα είναι ύπουλοι, γιατί έχουν μάθει να κρύβονται καλά...

...Τη θέση της γενιάς του Πολυτεχνείου, πίσω από τα κάγκελα των σχολών, παίρνουν κάθε φορά οι γιοι και οι κόρες τους, διεκδικώντας τα ίδια πράγματα. Απέναντί τους, βέβαια, δεν υπάρχουν τανκς. Υπάρχει μια κοινωνία αντιδραστική, δύσπιστη, φοβισμένη και φοβική για καθετί νέο, ηττοπαθής, που δεν δέχεται να ακούσει τις φωνές τους. Μια κοινωνία πολύ χειρότερη και πολύ πιο επικίνδυνη από εκείνη του 1973, που χρησιμοποιεί όλα τα λόγια και όλες τις εκφράσεις της για να πείσει τα παιδιά της να επιστρέψουν στο... σπιτάκι τους. Κι αν τότε κάποιο σπίτι μπορούσε να κρύψει κι από έναν φοιτητή, σήμερα αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο...
του Αργύρη Γιαννόπουλου (ολόκληρο το κείμενό του εδώ: Κάθε στεφάνι και μια ντροπή)

Δεκαπέντε σκίτσα του Γ. Ιωάννου στις επετείους της 17 Νοέμβρη

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ, από το “σαν σήμερα”