Παράδοξα με pop corn

 

Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Ο κυριότερος εκπρόσωπος των κίτρινων ΜΜΕ, δημοφιλέστατος σε ποικίλα κοινωνικά στρώματα, στοχοποιείται και ο ιδιοκτήτης του εκτελείται από μία (φερόμενη ως) τρομοκρατική οργάνωση, που μπορεί να μην βρίσκει ανοικτούς υποστηρικτές για τον ένοπλο αγώνα της, αλλά σίγουρα αγκαλιάζει πολλούς κατά τ’ άλλα ειρηνόφιλους πολίτες που επικροτούν την ιδεολογία της. Αφετηρία και των δύο ο κοινωνικός φόβος, το αίσθημα αδικίας και η ανασφάλεια για το νοσηρό πρόσωπο ενός πελατειακού ανοχύρωτου κράτους.

Ο ιδιοκτήτης του blog Τρωκτικό δεν ήταν ένας τυχαίος Blogger-πολίτης κι ενίοτε δημοσιογραφίζων της ελληνικής διαδικτυακής κοινωνίας, όπως τόσοι άλλοι από εμάς. Επρόκειτο για έναν επαγγελματία δημοσιογράφο, που έχοντας θητεύσει με προσήλωση στα ιερατεία της σύγχρονης κίτρινης δημοσιογραφίας, βρήκε στον παρασκηνιακό δημοσιογραφικό του  ρόλο την διαδικτυακή υπόσταση που τον εξέφραζε. Η καθιέρωση του Τρωκτικού σε τοτέμ  της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και σε επισκεψιμότητα δυσθεώρητη για ελληνική ιστοσελίδα δεν ήρθε ωστόσο από διαφήμιση ή προβολή από τα κλασσικά ΜΜΕ, αλλά από την αποθέωση από τη λαϊκή βάση. Ορίζοντας την είδηση ως λαϊκή ενημέρωση, το τρωκτικό και οι κλώνοι που το ακολούθησαν (κι εξαπλώθηκαν και στην επαρχία), απεικονίζει με ενοχλητική σαφήνεια το προφίλ, πολιτικό και πολιτιστικό, του μέσου Έλληνα.

Η ισοπεδωτική παρουσίαση αποκαλυφθέντων σκανδάλων πλάι σε πολύχρωμα εσώρουχα, κυτταρίτιδες επωνύμων και διαπομπεύσεις πολιτών και επιχειρήσεων, όλα βυθισμένα σε ένα διανοητικό χυλό με έντονη απόπνοια πατριδοκαπηλείας, ομοφοβίας, βλακ χιούμορ και μισαλλοδοξίας, ακύρωσε κάθε διαδικασία κριτικής σκέψης, ιεράρχησης και, τελικά, διάκρισης του σημαντικού από το γελοίο. Κι επιπλέον οδήγησε την ελληνική κοινωνία να αναρωτιέται εδώ και καιρό αν αξίζει στα ελληνικά ιστολόγια το αυτονόητο δικαίωμα της ανώνυμης παρουσίας.

Τα blogs δεν είναι ΜΜΕ, αλλά και τα ΜΜΕ δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να προσομοιώσουν τη διαδραστική καθημερινή και πολιτική διάσταση των blogs. Αντίθετα, η ολοφάνερη εξάρτηση της μηντιακής εξουσίας από την πολιτική τα έχει καταστήσει τόσο ευτελή στην κοινή γνώμη που έχει αποκαθηλώσει μέρος αυτών από το δεοντολογικό και λειτουργηματικό τους χαρακτήρα, αφήνοντας ένα πεδίο δόξης να αναδειχθούν αυτοβαπτιζόμενα ως ΜΜΕ ποικίλα ενημερωτικά blogs, τα οποία ωστόσο υστερούν εξ’ ορισμού σε εγκυρότητα.

 

Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Σε ένα κράτος νοσηρό, όπου οι θεσμοί είναι διάτρητοι και η αίσθηση κοινωνικής αδικίας διάχυτη, είναι δυνατό κανείς να καταλήξει αναγνώστης κι οπαδός στο τρωκτικό (Κακαουνάκης, Τράγκας, Χαρδαβέλλας, Μάκης, Τρωκτικό, η εξέλιξη των ανώτατων μηντιακών εισαγγελέων) ή πάλι να βγει στους δρόμους και να καταλήξει Σέχτα και οπαδός της. Μόνο που και τα δύο αναπαράγουν τελικά αυτό που δείχνουν να απεχθάνονται. Την κοινωνία του pop corn το μεν, την αισθητική του cop porn το δε. Και αντίστροφα.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο free press Ωφλίαρος του περασμένου Αυγούστου. Αναρτήθηκε τότε στο ιστολόγιο  ibisclub, που κατέθεσε τότε και τη δική του οπτική στη δολοφονία του αγιοποιημένου αλλά και εκλιπώντος Σωκράτη Γκιόλια. Αναδημοσιεύεται εδώ ένα χρόνο μετά.

Διαβάστε σχετικά: Σεμίνα Διγενή: Κύριε Παπουτσή, ξέρω πως ξέρετε τους δολοφόνους του Σωκράτη Γκιόλια