Σταυρωμένη Παρασκευή

(ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ, ελευθεροτυπία, 17-4-2009)

Όσο περνούν τα χρόνια και μοιάζουμε μονόξυλα σε απριλιάτικη θάλασσα,

καταλαβαίνεις ότι «η αλήθεια λέγεται πληθυντικός: υπάρχουν αλήθειες»,

και όχι αλήθεια, η δική σου, η απόλυτη.

Οσο περνούν τα χρόνια, χειροκροτεί μέσα μας το ίσως... 

Όσο περνούν τα χρόνια, επισκέπτομαι συχνότερα τους κλειδωμένους θαλάμους της απουσίας.

Και τότε μου λείπει διπλά ο πατέρας με το λευκό του πουκάμισο κουμπωμένο μέχρις απάνω,

ήσυχος με το βλέμμα στην Ωραία Πύλη τη νύχτα των Εγκωμίων,

ο πατέρας που την έλεγε Σταυρωμένη Παρασκευή και είχε τα χέρια του πληγωμένα

από το τσαπί και το χωράφι... 

Με τον καιρό, μου λείπουν διπλά οι φίλοι που έφυγαν και χάθηκαν στα σκιερά πλατάνια του Αχέροντα,

και τους ακούω τις νύχτες - «λυπηρά αρπίσματα» οι φωνές και τα γέλια τους,

και τότε παίρνω τους δρόμους μεσάνυχτα και γλιστράω στα πικρά λιθόστρωτα της απουσίας τους... 

Γι' αυτό καμιά φορά, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ξεροσταλιάζω δίπλα στις φωτιές,

γιατί λένε πως τέτοια μέρα «έρχονται τάχατες οι αποθαμένοι και ζεσταίνονται»... 

Πάμε, λοιπόν, στα πάτρια κι ας είναι γεμάτοι μεταλλικά μυρμήγκια οι δρόμοι

κι ας μοιάζει ορφανή από κατάνυξη η Μεγάλη Παρασκευή. 

Πάμε, διαγράφοντας προσωρινά το τηλεοπτικό nihil και τη γραβατωμένη φλυαρία των πολιτικών.

Πάμε, ακούγοντας τραγούδια-προσευχές, με το βλέμμα στον θαμπό ουρανό της Σταυρωμένης Παρασκευής. Πάμε κι ας μην περισσεύσει μέσα μας η πίστη. 

Πάμε κι ας έχει παραγίνει πια «η τροπική μας υλοφροσύνη».