Πασχαλινή Αντίπαρος, η καλύτερη του χρόνου

Το νησί ξυπνάει από τη χειμερινή του ραστώνη, τινάζει από πάνω του τη σκόνη του χειμώνα, κοιτά κατάματα τον εαρινό ήλιο και χαμογελά απ' άκρη σ' άκρη. Αφτιασίδωτο, με μια λευκή δαντέλα μόνο στις ακρογιαλιές του, μοιάζει με μακρινό συγγενή της παρδαλής αυγουστιάτικης εικόνας του. Οι αισθήσεις όλες ενεργοποιούνται, το λευκό στους δρόμους φυλακίζει το φως και το βλέμμα, μέσα από τις γλάστρες αναβλύζει άνοιξη κι απ' τα παράθυρα του νησιού απλώνεται ανάκατη μυρωδιά από λιβάνι, κουλουράκια και τσουρέκια. Τα παιδιά λεύτερα τρέχουν, φωνάζουν, γελάνε και οι γλάροι από πάνω τους ζυγίζονται στον άνεμο και τη φθορά. Κάτω στο λιμάνι, οι βάρκες φτιασιδώνονται, το καφενείο γίνεται υπαίθριο και το φερυ αποβιβάζει επισκέπτες έμπλεους αγαλλίασης και ενός κρυφού νόστου, που μεταγγίζονται και στους κατοίκους. Και μοιάζει να κρύβεται για λίγο η γκρίνια κι η διχόνοια για όλα τα φαιά που αξίζει ή όχι να γκρινιάζει κανείς. Η πιο όμορφη Αντίπαρος του χρόνου είναι δίχως αμφιβολία αυτή της Μεγάλης Εβδομάδας.

(το κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος του Ωφλίαρου που κυκλοφορεί)