Αν ζούσε σήμερα θα ήταν ένας γραφικός των μήντια που θα μίλαγε -αυτός, ο μετανάστης- για αγάπη, σε τηλεπαράθυρο κόντρα στις κραυγές του Άδωνι. Θα τον ξέρανε οι απόκληροι των Εξαρχείων και όλων των υποβαθμισμένων στεκιών της Αθήνας. Δεν θα ζούσε όμως στην Ελλάδα μόνιμα: κόντρα στην κεντρομόλα ελληνοπρέπειά μας, δεν θα ήταν ασφαλώς Έλληνας, αλλά ούτε κάρτα παραμονής μετανάστη θα μπορούσε να βγάλει, κυρίως όμως δεν θα ζούσε εδώ γιατί υπάρχει ανάγκη για αγάπη αλλού στον πλανήτη πολύ περισσότερο. Θα είχε σελίδα στο facebook και ιστοσελίδα, κλειδωμένη μάλιστα καλά, ώστε να μην του παραχαράξουν μετά θάνατον τα γραφόμενα και τα του βίου του. Θα αποκήρυσσε παπάδες, βατοπέδια, εκκλησιαστική περιουσία, θεοσεβούμενα κόμματα, κοσμικούς ηγέτες, στρατό και αστυνομοκρατία. Με λίγα λόγια θα ήταν ένας από αυτούς που σήμερα προκλητικά αγνοούμε. Κι ίσως οι ίδιοι που στο όνομά του σήμερα κερδίζουν πολλά, να τον σταύρωναν με περισσή άνεση.
--------------------------------------
Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη (σελ. 1-5)//
Στο Χριστό στο Κάστρο (σελ. 6 -21)//
Το Xριστόψωμο (σελ. 21-24)
Πηγή: 24grammata.com
κατεβάστε το pdf αρχείο εδώ
+%5B640x480%5D.JPG)
5 σχόλια:
Και δεν θα ανάγκη καμιας διαφήμησης
αυτό ήταν όλο? ανατριχιάσαμε!!! το σκεφθήκατε πολλή ώρα ή το αντιγράψατε από κάπου? πλάκα έχετε πάντως
Εσείς έχετε περισσότερη πλάκα αλλά δεν το έχετε καταλάβει...
Ναι, δικό μας είναι, αλλά μπορούμε να σας παραχωρήσουμε τα δικαιώματα αν είναι να ανατριχιάζετε στην ανάγνωση του...
Και φυσικά το ποστ τελειώνει αλλά πάντα έχει κι άλλο: το τι θα ήταν σήμερα ο Χριστός είναι μια ατέρμονη φιλολογία στη σφαίρα του φανταστικού φυσικά.
Αλλά αυτό ας το σκεφτεί ο καθένας μόνος του. Η θρησκευτική εκτίμηση είναι προσωπική υπόθεση.
ΠΕΣ ΤΑ ΡΕ ΜΑΓΕ ΚΙ ΑΣΤΟΥΣ
Βρηκα αυτο που μ αρεσε:
Χριστούγεννα. Ένας Θεός της Αγάπης γεννιέται. Αλλά είναι αυτός ένας Θεός των απόκληρων και των αποκλεισμένων; Όχι. Ο Θεός αυτός δεν είναι της αγάπης αλλά της δύναμης. Ο χριστιανισμός απώλεσε το πνεύμα της αγάπης και της συμπόνιας, αναπληρώνοντάς το με την ισχύ. Από πολύ παλιά, ο προτεσταντικός Θεός δεν θα εκφράζει πια τους «κάτω» αλλά τους «πάνω», τους πλούσιους, τους κατέχοντες. Παραδόξως, και η Ορθοδοξία, σήμερα, υιοθέτησε αυτή την αντιστροφή, μετακινούμενη προς το Θεό της Δύναμης. Γι’ αυτό η «συγγνώμη» από το Βατοπαίδι για είναι ειλικρινής οφείλει να αποποιηθεί τη δύναμη του πλούτου και να περιοριστεί στη «δύναμη» της Αγάπης. Αυτό ισχύει για ολόκληρο το θεσμικό κέλυφος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ναι, τα παιδιά μας αποζητούν αγάπη, απορρίπτοντας ριζικά την κρατούσα αναγνώριση μέσω της δύναμης. Αυτό είναι το μήνυμά τους. Δεν θέλουν το φάντασμα της εγωπαθούς αγάπης, την αφόρητη αυτοαναφορικότητα, όπου ο άλλος είναι η κόλασή μας. Θέλουν η αγαπητική σχέση με το βλέμμα του Άλλου να συστήνει ποιήματα. Αλλά ποιος ηγούμενος και ποιος δεσπότης θυμάται το καταπληκτικό ποίημα της προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου, αυτό που λέει πως «και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί...»; Τίποτα δεν είμαι χωρίς αγάπη. Η αγάπη ως προσφορά, η αγάπη ως δώρο χωρίς αντίδωρο, ως «πότλατς», η αγάπη ως θυσία του εαυτού. Η Αγάπη. Γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή χωρίς αυτή. Γι’ αυτό, αν ο χριστιανισμός θέλει να επιστρέψει στο αυθεντικό του πνεύμα, πρέπει να χαρίσει όλους τους χιτώνες του και να απαλλαγεί από το θεσμικό του κέλυφος όπου παράγεται και αναπαράγεται η δύναμη της εξουσίας του. Η Εκκλησία να αυτοδιαλυθεί, χαρίζοντας την περιουσία της στους φτωχούς. Αυτό είναι το σωτήριο μήνυμα. Ο Σλαβόι Ζίζεκ μιλάει για ένα νέο πυρήνα της χριστιανικής θρησκείας που θα βασίζεται στη διάλυση της θεσμικής οργάνωσης ως μία «ύστατη ηρωική χειρονομία που περιμένει το Χριστιανισμό: προκειμένου να σώσει το θησαυρό του, πρέπει να θυσιάσει τον εαυτό του- σαν τον Χριστό, που έπρεπε να πεθάνει για να μπορέσει να αναδυθεί ο Χριστιανισμός».
http://gpapaso.blogspot.com/2008/12/blog-post_23.html
Γλυκό, συγκινητικό και φυσικά Χριστουγεννιάτικο το βιντεάκι. Μόνο μια... ένσταση. Δε νομίζω ότι η προέλευση για τη Βηθλεέμ είναι σωστή ούτε για την τότε, ούτε και για τη νυν εποχή.
Δημοσίευση σχολίου