25 Ιουν 2010

Έξοδος Κινδύνου

general

30 μήνες αδιάλειπτης παρουσίας και εγρήγορσης, κοντά 750 αναρτήσεις επί παντός επιστητού, πάνω από 140 χιλιάδες επισκέπτες, αναρρίχηση κοντά στην πρώτη εξηντάδα των δημοφιλέστερων ελληνικών ιστολογίων, φορέας μιας νέας τάξης πραγμάτων που ακολούθησε με την ανάδυση αρκετών ακόμη ιστολογίων στην περιοχή…

Τίποτε από τα παραπάνω δεν φαίνεται να μπορεί να λειάνει την αίσθηση της ματαιότητας που προκαλεί η απαξίωση που συμβαίνει στην πραγματική ζωή τριγύρω μας. Ματαιότητα που δεν οφείλεται ούτε σε βαρεμάρα ούτε σε πνευματική κόπωση: οι γράφοντες και φιλοξενούμενοι εδώ θα βρουν, κάποιοι έχουν κιόλας βρει, άλλους τρόπους, περισσότερο αποτελεσματικούς για να επιβάλλουν τα θέλω τους και να αξιοποιήσουν τα μπορώ τους. Κι οι αναγνώστες επίσης. Καλύτερα ματαιότητα παρά ΟΡΓΗ, παιδιά και τα δύο της διογκούμενης απαξίωσης γύρω μας. Οργή που γεννάει η αίσθηση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΙΧΑΜΑΡΑΣ για τους ανάξιους αυτού του τόπου, είτε κυβερνήτες είτε δευτεροκλασάτοι λιμοκοντόροι, που νιώθουν ικανοί να κουμαντάρουν τις τύχες ενός τόπου, όντας ανίκανοι να κουμαντάρουν τη σκέψη τους ή τη ζωή τους. Οργή για αναξιοπρεπείς ΜΜΕδες που πρόχειρα ερμηνεύουν τις ζωές μας κατά το δοκούν και το συμφέρον τους, καταργώντας θεμελιώδεις αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Οργή κυρίως για την γραφική μας Κοινοτική Αρχή, ένα σπαρταριστό συνονθύλευμα ανθρώπων και ιδεών βγαλμένο από κωμωδία ηθών του ΄60, με τους μικρόνοες ηγέτες, τους ανίκανους ακολούθους, τις γλοιώδεις κυρίες επί παντός θέματος, την κατατονική αντιπολίτευση και τους ατσούμπαλους μνηστήρες. Ακραίο; Δε νομίζω. Οργή για το νησί που καταστρέφεται καθημερινά μπρος στα μάτια μας, όχι μόνο από τους Καραβέλες, τους Κολιοπάνους, τους Μαρινόπουλους και τα Τσακωνάκια, που τόσο στηλιτεύουμε στη χαλαρότητά μας, αλλά κυρίως από την αναλγησία-αδιαφορία τη δική μας. Τη δική σας.

Τα σκατά στον Ακονητό κάποτε θα μας πνίξουν αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε; Η παράνομη εξόρυξη στον Ακονητό ποτέ δε σταμάτησε, ίσα ίσα που τώρα εξορύσσεται νυχθημερόν και δασική έκταση του Άη Γιώργη (πληροφορίες στην Κοινότητα), αλλά τουλάχιστον δεν το μαθαίνει κανείς παραέξω. Οι εκχερσώσεις και τα μπαζώματα των δασικών εκτάσεων, οι πάμπολλες απαγορευμένες προσβάσεις σε παραλίες και κολπίσκους, η ληστρική εκμετάλλευση και κατασπατάληση του νερού (που ανήκει σε όλους κι όχι σε ολίγους, και σίγουρα όχι σε φιλάρεσκους βιλλέμπορες), είναι γνώριμα σε όλους και σίγουρα αποτελεί μια μικρή υποκρισία να τα “ανακαλύπτει” ένα ιστολόγιο ή να κάνουμε πως δεν το ξέραμε μέχρι που το διαβάσαμε εδώ ή στα υπόλοιπα blogs. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν για να εξοργίζεται κανείς, ας προσθέσουμε την αμφίβολη ποιότητα του νερού που πλενόμαστε ή μαγειρεύουμε υπό την ανοχή του Επαρχείου και της Κοινότητας, τα σκουπίδια που μας πνίγουν και την ανακύκλωση, την έλευση της οποίας γιορτάσαμε(!) με χορό, μουσική και μεγαλόσχημα λόγια πολύ καιρό πριν, την αδυναμία αστυνόμευσης κι εφαρμογής του νόμου και της ισονομίας γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι παράγοντες (που με συνοπτικές διαδικασίες εκδίωξαν πριν ένα χρόνο αστυνομικό από το νησί), και τόσα άλλα που καθημερινά μας ενοχλούν, μας προσβάλλουν, μας αδικούν.

Σε λίγο θα έχουμε νεκρούς και στον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, που πρόσφατα παραδόθηκε στην κυκλοφορία χωρίς ούτε μία διάβαση πεζών(!), αλλά και στον πεζόδρομο, η νομιμότητα και ασφάλεια του οποίου διακορεύεται καθημερινά από βραδυκίνητους συζύγους κοινοταρχισσών, διοπτροφόρους εμπόρους, ανέμελους τουρίστες, βιαστικούς εργάτες και τελικά από πολλούς (κι είναι τόση η υποκρισία που κι εδώ κάποιοι κατηγορούν μόνον τους Αλβανούς που οδηγούνε στον πεζόδρομο, ακολουθώντας το παράδειγμα των ντόπιων).

Για όλα αυτά κι άλλα τόσα που μας προσβάλλουν, που κάνουμε πως δεν υπάρχουν ενώ πληθαίνουν καθημερινά, που κανείς υπεύθυνος δεν τα βλέπει, υπάρχει ΟΡΓΗ. Γιατί δεν είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά ο ίδιος ο κανόνας σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο αριβισμός, διαπλεκόμενοι, και πολλή πολλή φλυαρία. Κι επειδή μετά από τόσες αναρτήσεις τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει, η οργή γίνεται ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ.

Στρίψτε το βλέμμα λίγο πέρα από την οθόνη του PC, πέρα από τον εικονικό κόσμο στον οποίο νομίζουμε ότι παρεμβαίνοντας θα αλλάξει κι ο πραγματικός κόσμος, αυτός των Αναξίων.

Το blog αυτό κλείνει οριστικά, πριν η οργή ξεχειλίσει, στη σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου βούρκου, που μας αγκαλιάζει όλο και πιο στοργικά, δεν αξίζουν ούτε Μάγοι ούτε κουκουβάγιες (τουλάχιστον στο παραμύθι υπήρχε μία αφαλάτωση, αντίθετα με την πραγματικότητα). Θα βρουν στέγη αλλού, κι αυτοί κι εμείς.

Το blog θα μείνει ως έχει για δεκατέσσερις ημέρες, οπότε και με ένα μαγικό θα περάσει στο περιθώριο. Τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά αλλά μην περιμένετε απάντηση…

Καλή συνέχεια σε όλους (με μερικές εξαιρέσεις...)

1176891249378733

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΜΑΓΕ..
ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΕΜΑΣ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ???????
ΕΓΚΡΙΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!!!
ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ....
ΑΥΤΟ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ BLOG ΠΕΤΥΧΕ ΠΟΛΛΑ.
ΚΑΘΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟΙ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ....
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΜΑΓΕ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΕ... ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΟΥ.....

ΓΙΑΝΝΗΣ Τ.

ωχ μάνα μου είπε...

το να το βάζεις στα πόδια να παραιτείσαι και να σιωπείς είναι η χειρότερη λύση.
μάλλον δεν είναι λύση.
τι θα πεις στα παιδιά μου - σου - στα παιδιά αύριο ?
ότι μπάφιασες,
έσκασες, σε έσκασαν
κουράστηκες σε κούρασαν
και το έβαλες στα πόδια ?
σε πολλά από αυτά που κατά καιρούς γράφεις δεν συμφωνώ. η αλήθεια όμως είναι ότι η ανεξάρτητη γραφή σου και η κριτική σου σκέψη είναι όαση στον κατακίτρινο κυκλαδικό χώρο των μμε.
όπως πολύ καλά έχεις καταλάβει τα νησάκια μας δεν σηκώνουν άλλο απουσίες.
πόσο μάλλον ένα τόσο "μικρό" νησί όπως η αντίπαρος.
ελπίζω η απόφαση σου να μην είναι
τελεσίδικη.έχε κατά νου ότι
πιοτεροκ ένας μάταιος αγώνας παρά μια μάταιη ζωή.

υ.γ.1 : πιοτεροκ = πιότερο + ροκ

Μ.Χ. είπε...

Αν και διαφωνώ σέβομαι τις θέσεις του Μάγου και νομίζω ότι το κείμενο μιλάει από μόνο του για τις αιτίες αυτής της "ματαίωσης".
Κατανοητό από μέρους μου, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς το μικρόβιο δεν πεθαίνει. Ελπίζουμε λοιπόν σε επανεμφάνιση.
Μακάρι να διαβάσουν όλοι πάντως τις καταγγελίες που είναι πολύ σοβαρές και κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε.

Ανώνυμος είπε...

Μάγε μην τους κάνεις την χάρη να τους αδειάσεις την γωνιά. Μεινε και πάλεψε για τα πιστεύω σου!Έχεις πετύχει πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζεις.Όχι τώρα που ελπίζουμε να αλλάξουμε σελίδα και να κάνουμε επιτέλους ένα βήμα μπροστά.

Γραφεας Πεζικου είπε...

ΜΑΓΕ ΜΟΥ ΜΗΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΗ...ΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΩ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΠΗΡΑ ΤΟ ΡΑΒΑΣΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΕΓΙΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ....
ΣΕ ΞΟΡΚΙΖΩ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ Ν ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ! ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΑΚΡΥΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΝΟΜΙΖΩ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ,ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙΣ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ 70ΝΤΑΡΗΣ ΝΕΑΡΟΣ ΓΕΡΟΜΠΛΟΓΚΕΡ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕ ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ...
ΆΚΟΥΣΟΝ ΜΕΝ ΠΑΤΑΞΟΝ ΔΕ!ΤΑ ΛΕΜΕ
ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ

Το ιστολόγιο του Σέρβιαnet είπε...

Φίλε μου δεν έτυχε να ξαναμιλήσουμε (κακώς), αλλά αυτά που αναφέρεις στην ανάρτησή σου και τους λόγους της "φυγής" σου θα μπορούσε κάλιστα να ισχύουν -και ισχύουν- τόσο για τη δική μας περιοχή, όσο και για πάμπολλα μέρη σε όλη τη χώρα μας. Αν άλλαζα ΜΟΝΟ τα ονόματα θα μπορούσα να αναρτήσω και γω το κείμενό σου χωρίς κανείς να καταλάβει (από τους εδώ εθνοσωτήρες με IQ ραδικιού)ότι γράφτηκε για άλλο μέρος. Ούτε στιγμή μη νομίσεις ότι είσαι εσύ μόνο που πολεμάς τη βλακεία και τη σουρεάλ ελληνική πραγματικότητα. Είμαστε πολύ και στο διαδίκτυο και στις συναναστροφές μας και τα blogs είναι ένα από τα μέσα, γιατί ενημερώνουμε και –κατά περίπτωση- εξοργίζουμε τον κόσμο και κυρίως τους νέους ανθρώπους, παρουσιάζοντας τη μαλακία που δέρνει όλους αυτούς που εκμεταλλεύονται τη θέση εξουσίας τους.
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ: ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!!!
(έτσι κοφτά κι απότομα)

Γραφεας Πεζικου είπε...

Συνεχίζει ο Γερομπλόγκερ και συμπληρωματικά σε πληροφορεί ότι τέσσερις(4)τουλάχιστον φορές βρήκε κλειστό το μπλόγκ του χωρίς κανένα απολύτως λόγο και δίχως αιτία...κάτι που κάθε φορά που αντίκριζε κατεβασμένα τα ρολά του τον έπνιγε η οργή και ο πόνος,ο θυμός και η διάθεση να πνίξει κάποιον εξ ημών!Ποιόν άραγε όμως;... Και τώρα πλέον είναι έτοιμος να μετακομίσει στη wordpress..Πως το βλέπεις;;;;

LA woman είπε...

Εγώ θέλω να αφήσω το τελευταίο σχόλιο σ'αυτήν την ανάρτηση... Μπορώ?

Είναι το άρωμα του περσινού μου καλοκαιριού/ κάτι σαν το καρπούζι των παιδικών αναμνήσεων που το τρως με τη φλούδα, βάφεις τα λευκά κόκκινα κ συνεπώς το φχαριστιέσαι περισσότερο

Είναι οι ήχοι του καλοκαιριού μου/ φωνές, γέλια, μουσικές που μπλέκονται ανάκατα στ'αυτιά.. Ο μονότονος ήχος της ρακέτας, το κύμα, οι κιθάρες.. Οι τσαμπουκάδες για τα διάφορα ποικιλόχρωμα μάτια

Είναι οι γεύσεις του καλοκαιριού μου/ τα στέκια, τα παγωτά που λιώνουν γρήγορα, έχοντας προλάβει να δροσίσουν πρόσκαιρα το στόμα..

Είναι οι εικόνες του καλοκαιριού μου/ το άσπρο του ήλιου, το θαλασσί, η βόλτα στο Δεσποτικό κ τον Αι Γιώργη, το σπήλαιο, η Φανερωμένη, το θερινό σινεμά...

Είναι η διάθεση του καλοκαιριού μου/ η ραστώνη, η ηρεμία, η βραδύτητα

Σ'αυτήν την ανάρτηση γύριζα τις χειμωνιάτικες νύχτες, μ'αυτήν γέμιζα μοναξιές, μ'αυτήν σχεδίαζα όνειρα.. Αυτή, ακόμα και τώρα, στον "αποχωρισμό", με κάνει να χαμογελάω..

Για κάποιους από μας αυτό το blog ήταν και καλοκαίρι/ με την συμβολική κ την κυριολεκτική έννοια!

τί άλλο, λοιπόν??
Καλό καλοκαίρι...

Antipariafwni είπε...

Αυτές τις μέρες προσωπικά θρηνώ για το αντίπαρος-blog μιας και τα τελευταία 3 χρονια αποτέλεσε θεμέλιος λίθος της ενασχόλησηs με τον εσωτερισμό μου.

Για μένα ήταν ταυτόχρονα ένας τρόπος φυγής και παραμονής στην πραγματικότητα.
Αυτό που δε κατάφερε να περάσει στους "μεταμανταλενιστες" ο Μάγος ήταν στο βάθος του ίδιου μας του διαδικτυακού εαυτού να βγάζουμε εντελώς έξω απ’ το παιχνίδι της ζωής το κυρίαρχο Εγώ και τα εφήμερα θέλω, και έτσι η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να νικηθεί από αυτόν τον διαδικτυακό ρομαντισμό.

Eχω την απόλυτη πεποίθηση επίσης ότι κάποιοι βρίσκετε ευκαιρία να επαναλάβετε τον μικρό σιχαμένο εαυτό σας στα ιστολόγια. Καμμία προσπάθεια να γίνετε κάτι καλύτερο... και όλοι εμείς μαζί έχουμε, εξαιτίας αυτού, τον κόσμο που μας αξίζει. Ο καθείς βεβαια αυτό που λέω θα το κρίνει με τριανταδύο μέτρα και εφτακόσια εξήντα οχτώ σταθμά. Να τα χιλιάσετε.

Mου φαίνεται, πως περισσότερο απ’ όλα, αυτό που μου πρόσφερε το αντίπαρος-blog δεν ήταν απαντήσεις, ούτε κάποια μορφή πίστης, αλλά η συνεχής ανανέωση των ερωτημάτων.

Τόσο πολύ είχα μπουχτίσει με την Νόρμα του νησιού, τόσο πολύ με δέσμευαν οι φόβοι για το μέλλον του νησιού μου, αλήθειες, που είχα μεγαλύτερη ανάγκη από απορίες παρά απαντήσεις. Αν όλο αυτό το ταξίδι το δει κανείς λίγο σοβαρά,θα δει ότι ,το αντίπαρος-blog με έκανε να γίνω η ίδια η διαδικασία(να φτιάξω δηλαδή δικό μου blog), και όχι να αρκεστώ σε κάποιες στατικές τελικά απόψεις σαν ένας απλός ανώνυμος σχολιαστής.

Ανώνυμος είπε...

Στο Μάγο μας με αγάπη.
ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ
Έπρεπε να φτάσω γρήγορα, παιζόταν η τύχη μου, η παραμικρή αργοπορία, ίσως μου στοίχιζε το θάνατο, ή ίσως, και κάτι πιο πολύ. Όμως δεν έβρισκα το δρόμο, είχα χαθεί σ'έναν λαβύρινθο από υγρές, μουχλιασμένες αυλές,"Θέ μου, πρέπει να βγω" είπα, κι είδα μια γυναίκα. Το πρόσωπό της είχε μια πράσινη ανταύγεια, σαν να ήταν χλοϊσμένο, στεκόταν ακίνητη μπροστά σ'έναν καθρέφτη κι έφτιαχνε τα μαλλιά της. "Σας παρακαλώ, πώς μπορώ να βγώ από δώ;", εκείνη δε μίλησε και, τότε, πρόσεξα πως ήταν ένα άγαλμα, η αληθινή γυναίκα καθόταν πιο εκεί, σε μια κουνιστή πολυθρόνα. "Πώς μπορώ να βγώ από δώ;" ξανάπα. Χαμογέλασε με κακία "κι εγώ πριν από χρόνια ήθελα", είπε. Τότε, δίπλα στο γυναικείο άγαλμα, φάνηκε το πρόσωπό μου από μάρμαρο, που άρχισε κι αυτό να πρασινίζει με τον καιρό, ενω, εγώ, καθισμένος,σε μια πολυθρόνα, χαμογελούσα κιόλας με κακία, σ'αυτόν που ερχόταν να ρωτήσει για το δρόμο του.

Τάσος Λειβαδίτης
(Νυχτερινός Επισκέπτης)

Antipariafwni είπε...

Mage 8eloume encore!!!! kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo kialo

Ibis είπε...

......

Αν και στο τελευταίο κείμενο είναι έκδηλα η πικρία η αγωνία, ίσως η απογοήτευση και η κρυφή ελπίδα για αλλαγή, ο μάγος ξέρει καλά πως το ταξίδι είναι που μετράει. Και ξέρει καλά πως ΑΞΙΖΕ τον κόπο,
Θα του λείψει, θα το αναζητήσει και θα το σκαλίσει.
Το ταξίδι έχει αξία όταν ολοκληρώνεται.

Ολόκληρο το κείμενο μας εδώ

Γραφεας Πεζικου είπε...

Ibis:Σχολίασα και ευχήθηκα δεόντως, στο φιλόξενο μπλόγκ Σας, καλές θάλασσες στη Ρότα του Μάγου και συνεχάρην από βάθος ψυχής και Καρδιάς ΟΛΟΥΣ γιατί το Αξίζετε,με την υπόσχεση ότι θα συν ταξιδεύουμε συμπαριστάμενοι! ...Καλή δύναμη διάθεση και κουράγιο!!!

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ για να πετύχουμε την
Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των εγωμανών!