Το πολύ οδηγεί στο ελάχιστο

Μήπως πρέπει να ξαναδούμε τις εκδηλώσεις του καλοκαιριού και την ανάγκη καλύτερου προγραμματισμού; Δήμος, Επαρχείο, Σύλλογοι και όσοι ασχολούνται με τον πολιτισμό, πρέπει να ξαναδούν τη λογική και το περιεχόμενο της πολιτιστικής κίνησης και να απαντήσουμε σε καίρια ερωτήματα, όπως λ.χ. γιατί γίνονται οι εκδηλώσεις, ποιες διαλέγουμε, για ποιους και από ποιους και κάθε πότε. Ίσως εισχώρησε κι εδώ η τουριστική λογική και η αγορά του πολιτιστικού προϊόντος, με αποτέλεσμα η θερινή Πάρος να έλκει τους εμπόρους του θεάματος και του είδους. Έτσι μετατρέπουμε το θέρος σε μεγάλο παζάρι κι αυτό ευνοεί ίσως ένα είδος τουρισμού και θα έφερνε πρόοδο και στον πολιτισμό, αν το είδος και η ποιότητα των θεαμάτων, περνούσε από συζητήσεις και επιλογές. 

Να θυμίσουμε ότι σε χαλεπούς καιρούς, όταν φύλλο δεν κουνιόταν στον νησιωτικό πολιτισμό, τολμήσαμε δυο φορές να οργανώσουμε παραστάσεις τραγωδίας με την Άσπα Παπαθανασίου. Τολμήσαμε με ελάχιστες δυνάμεις να παρουσιάσουμε τους παλιούς του λαϊκού πολιτισμού. Τους Σκιαδάδες της Νάουσας, τον Σαντουριέρη, τον Κλαρίνο και άλλους. Το πολύ οδηγεί συχνά στο ελάχιστο. Είναι όμως και το άλλο. Ότι συντελούμε στην ειδωλοποίηση των σπουδαίων, που συγκροτούν κι αυτοί ένα χώρο φεουδαρχίας, ένα ντοβλέτι με υψηλές αμοιβές. 

Είναι οι ημίθεοι του θεάματος, συχνά χάρτινοι και γυάλινοι κι εμείς μαζί με άλλους τους αποθεώνουμε, γιατί έχουμε ανάγκη δήθεν το τραγούδι. Η μουσική που ευαγγελιζόμαστε, θέλει και ανάλογη στάση ζωής, που την έχουμε αρκετά ψευτίσει. Μετά τις συναυλίες παραδινόμαστε στην ευτέλεια των καιρών και στη μοναξιά των συμβάσεων. Ο καθημερινός πολιτισμός στην ψυχρή και υστερική Πάρο των δύο ταχυτήτων και των πολλών εθνοτήτων είναι ακόμα ζητούμενο.

απόσπασμα από κείμενο του σκεπτόμενου κ.Χρ. Γεωργούση, στη "Φωνή της Πάρου"