Η Αντίπαρος παίρνει κόκκινη κάρτα από την εαρινή αιμοδοσία

Κάθε τέτοια εποχή τα τελευταία χρόνια ο Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών Πάρου-Αντιπάρου έρχεται στην Αντίπαρο στα πλαίσια της καθιερωμένης εαρινής αιμοδοσίας στα δύο νησιά. Φέτος, ωστόσο, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι εθελοντές αιμοδότες της Αντιπάρου θα πρέπει να μεταβούν στην Πάρο για να προσφέρουν αίμα, καθώς δεν ανακοινώθηκε ημερομηνία διεξαγωγής αιμοδοσίας στο νησί μας. Σε αλλεπάλληλες επικοινωνίες πολιτών με το Σύλλογο διατυπώθηκαν παράπονα από μέρους του, τόσο για πλημμελή φιλοξενία εκ μέρους των τοπικών αρχών, όσο και για διαρκώς μειούμενη προσέλευση του πληθυσμού. Συγκεκριμένα, από 70 φιάλες αίμα πριν λίγα χρόνια φτάσαμε μετά βίας να συμπληρώνουμε 30 στις τελευταίες αιμοδοσίες-όπως τουλάχιστον αναφέρθηκε ανεπίσημα.

Σ' ό,τι αφορά την πρώτη ερμηνεία, την "κακή" φιλοξενία, μάλλον αρκετοί θα διαφωνήσουν, όχι γιατί πράγματι δείξαμε το φιλόξενο πρόσωπο του νησιού (με ένα τοστάκι κι ένα χυμό που λέγεται ότι δίνεται εδώ, κόντρα στα γεύματα του δήμου Πάρου, η γκρίνια αποκτά έρεισμα), αλλά γιατί οι εθελοντές-λειτουργοί του Συλλόγου και οι εργαζόμενοι στην Κινητή Μονάδα Αιμοδοσίας (που ασφαλώς θα αμοίβονται με εκτός έδρας για τις υπηρεσίες τους) δεν θα έπρεπε να θεωρούν ως δεδομένο στα μέρη που επισκέπτονται γεύματα και δεξιώσεις. Ακόμα κι αν το αξίζουν και με το παραπάνω.

Η ουσία του ζητήματος κρύβεται στη δεύτερη αιτία. Στο συγκινητικά σταθερό πυρήνα 20 ατόμων που είναι τακτικότατοι αιμοδότες, και στον υπόλοιπο πληθυσμό, που είναι σχεδόν αμέτοχος σε κάθε αιμοδοσία. Εθελοντής αιμοδότης δεν γίνεται κανείς ξαφνικά, πρόκειται για μία εκπαιδευτική διεργασία που οφείλει να ξεκινά από τα μαθητικά χρόνια. Άραγε προβλέπεται από το Υπουργείο Παιδείας ενημέρωση και εκπαίδευση των μαθητών για την κοινωνική, ανθρωπιστική και ιατρική σημασία της αιμοδοσίας; Κι αργότερα, έγινε ποτέ κάποια εκστρατεία ενημέρωσης του πληθυσμού από αρμόδιους φορείς; Ή μήπως, εδώ στα μικρά νησιά, είμαστε οι μόνοι στην Ελλάδα που δεν φτάνουμε τα νούμερα της εθελοντικής αιμοδοσίας της υπόλοιπης Ευρώπης;

Ο εθελοντισμός ίσως κάποτε ήταν αυτοφυής, στην ατομικιστική εποχή που ζούμε όμως μοιάζει σαν μία περιττή ενέργεια. Μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί αίμα κάποιος δικός μας. Και τότε όλοι στην Αντίπαρο απευθύνονται στο Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Πάρου-Αντιπάρου, τον ίδιο ακριβώς που αγνόησαν και πέρυσι και πρόπερσι και παλιότερα, ο οποίος στέκει διαρκώς αρωγός σε όποιον έχει χρειαστεί αίμα. Από την άλλη, αν οι υπεύθυνοι του Συλλόγου, που έχουν επίγνωση σχετικά με Τα προβλήματα της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στη νησιωτική Ελλάδα, είχαν αφιερώσει ένα έστω απόγευμα για να μας παρουσιάσουν τα οφέλη και τη σημασία της αιμοδοσίας, αν γινόταν μία στοιχειώδης ενημέρωση για να υπερνικηθούν οι φοβίες πολλών σχετικά με τους -υποθετικούς- κινδύνους της αιμοληψίας, τότε δεν θα χρειαζόταν να φτάσουν κάποτε στο σημείο να "εκδικηθούν" ένα νησί για τη μειωμένη ευαισθητοποίηση και συμμετοχή του. Και θα είχαν και όλο το δίκιο με το μέρος τους. Ακόμα και για τα τραπεζώματα που δεν τους έγιναν...

Έστω και την τελευταία στιγμή, ας επικρατήσει ένα πνεύμα συνεργασίας. Και η Κοινότητα, μανετιστάν και λεβεντακιστάν, ας επικοινωνήσει τελικά με το Σύλλογο για να βρεθεί μία λύση. Κι αν πάλι δεν ευοδωθεί η αιμοδοσία στην Αντίπαρο αυτή τη φορά, αν ακόμα και 30 φιάλες αίμα φαντάζουν στο Σύλλογο λίγες (κι ας μπορούν αυτές να σώσουν μια χούφτα ζωές) ας οργανωθεί καλύτερα για την επόμενη. Τόσος χρόνος και χρήμα έχει αναλωθεί σε άλλα ζητήματα... Τι είναι πιο σημαντικό εν τέλει, τριάντα φιάλες αίμα ή τριάντα μεταδημοτεύσεις; (μην απαντήσετε γιατί μπορεί να εκτεθείτε...)