Απορία 2η: Ένας διαδηλωτής με αντιασφυξιογόνο μάσκα θεωρείται τρομοκράτης ή όχι; Και οι φωτογράφοι με μάσκα;
Απορία 3η: Με ποια αιτιολογία ρίχτηκαν τα πρώτα δακρυγόνα στην ειρηνική πορεία της Παρασκευής;
Απορία 4η: Τελικά πόσοι ήτανε; Ο στρατηγός Τρεμοπρετεντέρης δήλωσε ότι ήταν μια ειρηνική πορεία 6 χιλιάδων ατόμων -περίεργο γιατί μας φανήκανε περισσότεροι, καθώς η πλατεία Συντάγματος είχε φρακάρει και από την Ομόνοια ακόμα ερχόταν κόσμος.
Απορία 5η: Μήπως τα ΜΑΤ χτυπήσανε λάθος μουμουέδες; Ο στρατηγός Τρεμοπρετεντέρης δήλωσε ότι τελικά κακώς διαμαρτύρονται οι δημοσιογράφοι για την κακομεταχείρισή τους από τα ΜΑΤ γιατί δεν έγινε και της Γάζας (έγινε της ΓΑΔΑς όμως που λέει κι ο καλλιτέχνης).
Απορία 6η: Τελικά τα χημικά είναι ή δεν είναι απαγορευμένα; Αν δεν είναι να τα χρησιμοποιήσουμε και στο νησί μας όποτε πλακώνουν οι λιπαροί ανεπιθύμητοι ή ακόμα και στο σπίτι μας για τα κουνούπια.
Απορία 7η: Εντάξει, τα ΜΑΤ δεν μας είναι και πολύ συμπαθή. Οι απλοί, καθημερινοί αστυνόμοι τι φταίνε και γιατί εξισώνονται με τους πρώτους;
Απορία 8η: Γιατί δεν κατεβαίνει στο ενιαίο ψηφοδέλτιο του νησιού ο Κούλογλου παρέα με τον εκλεκτό φίλο του (και φίλο μας) ψυχίατρο Στυλιανίδη να βγουν μονοκούκι;
Σας παραθέτουμε το άρθρο του και το εκλεκτό βίντεο αφιερωμένο εξαιρετικά στα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης και στις, δημοφιλείς τελευταία στα ιστολόγια, Μονάδες Ανεγκέφαλων Ταξιθετών. Πρωταγωνιστεί ο νονός - αρχιτρομοκράτης που ήταν κρυμμένος στη γιάφκα της οδού Ασκληπιού, η οπλισμένη σαν αστακός γιαγιά, φέρουσα ένα κλειδί διαμερίσματος, ένα κουτί με χάπια αγνώστου ουσίας, ένα τσιμπιδάκι και δύο παραμάνες-καρφίτσες.
H αστυνομία ανακάλυψε στην οδό Ασκληπιού 14 τον πραγματικό εχθρό της δημόσιας τάξης και ασφάλειας: μια γιαγιά, την οποία τα ΜΑΤ έσυραν στο δρόμο μέχρι λιποθυμίας. Στην ίδια διεύθυνση είχαν στριμώξει στην είσοδο της πολυκατοικίας καμία εκατοστή ανθρώπους, από τους οποίους οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν είχαν καμία σχέση με τον πετροπόλεμο που είχε προηγηθεί και άλλοι ήταν απλώς περαστικοί.
Στην Αθήνα τα επεισόδια ξεκίνησαν με ορισμένα αυγά που έπεσαν στα Προπύλαια και θα είχαν περιορισθεί αν η αστυνομία είχε κρατήσει διαφορετική στάση: οι ομάδες των αναρχικών είχαν αποφασίσει ότι, ειδικά χθες, θα έπρεπε να αποφύγουν τη σύγκρουση με την αστυνομία. Ανάλογη ήταν η εικόνα και στην Θεσσαλονίκη, όπως την περιγράφει ένας φίλος του Tvxs στο σχόλιο- ανταπόκρισή του (…)
Πιθανώς και στην Θεσσαλονίκη να υπήρξαν περιστατικά ανεγκέφαλων ή και βαλτών κουκουλοφόρων που ξεκίνησαν την “ανταλλαγή πυρών” με τα ΜΑΤ στα οποία ο "ανταποκριτής" μας να μην ήταν παρόν ,αλλά τα επεισόδια πήραν έκταση γιατί η αστυνομία είχε χθες άλλες διαταγές. Ο φωτογράφος Γιώργος Νικολαΐδης, ένας από τους ανθρώπους του τύπου που χτυπήθηκαν χθες στην Αθήνα, περιέγραψε στο Tvxs την σκηνή: «προσπάθησα να φτάσω στο χώρο των επεισοδίων αλλά δεν με άφηναν να περάσω παρ ότι τους έδειχνα την επαγγελματική μου ταυτότητα. Ξαφνικά ένας από τους άνδρες των ΜΑΤ με χτύπησε με μια ασπίδα και όταν έπεσα κάτω μου έριξε μια κλωτσιά στο πόδι. Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι αν με έβρισκε λίγο παραπάνω θα μου είχε σπάσει το γόνατο».
Η αλλαγή συμπεριφοράς της αστυνομίας οφείλεται στην δολοφονική επίθεση εναντίον του 21χρονου αστυνομικού την Δευτέρα τα ξημερώματα στα Εξάρχεια. Η επίθεση αποδόθηκε στα γρήγορα στον “Επαναστατικό Αγώνα” για να ακολουθήσει ένα μπαράζ αντιτρομοκρατικής φιλολογίας: από τα παράθυρα των τηλεοράσεων μάθαμε ότι μπροστά στη νέα γενιά των τρομοκρατών που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, ο Κουφοντίνας θα μοιάζει "με αγγελούδι".
Ούτε λόγος φυσικά για αναλύσεις σχετικά με το φαινόμενο της 17 Νοέμβρη και της μεταδικτατορικής τρομοκρατίας, τις διαφορετικές δηλαδή ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε. Η εκδοχή ότι η επίθεση εναντίον του νεαρού αστυνομικού οφείλεται στη δράση παρακρατικών ομάδων απορρίφθηκε ως “βλακεία της αριστεράς”.
Θα πρέπει βέβαια κάποιος να θυμίσει στους τηλεσχολιαστές με τη μικρή μνήμη και την μεγάλη τσέπη, ότι τις τελευταίες 3 δεκαετίες είχαμε περιστατικά παρακρατικής δράσης που ετοίμαζαν ή και προχώρησαν σε προβοκάτσιες μεγάλης έκτασης. Μια απ’ αυτές ήταν το 1984, όταν μια “τρομοκρατική οργάνωση”, που μέχρι σήμερα δεν έχει διευκρινισθεί ποιά ήταν, είχε τοποθετήσει βόμβα μεγάλης ισχύος κάτω από την εξέδρα μιας ανοιχτής συγκέντρωσης της ΝΔ στην οδό Κατεχάκη. Η βόμβα αυτή υποτίθεται ότι δεν εξερράγη γιατί ο Ντάνος Κρυστάλλης, ένας πράκτορας της ΚΥΠ που ήταν συγχρόνως γραμματέας της νεολαίας της ΕΔΑ(Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) ειδοποίησε τις αρχές (…)
Αν η αναφερόμενη περίπτωση εμπλοκής της ΚΥΠ σε τρομοκρατικές δραστηριότητες παραμένει σκοτεινή , για μια άλλη, δέκα χρόνια αργότερα, υπάρχουν όλα τα στοιχεία:
στις 10 Απριλίου του 1994, μια ομάδα ένοπλων Ελλήνων κουκουλοφόρων πραγματοποίησε επιδρομή σε αλβανικό στρατόπεδο δίπλα στο χωριό Επισκοπή, δολοφόνησε 2 Αλβανούς στρατιωτικούς τραυμάτισε βαριά τρεις άλλους, πήρε έναν όμηρο ως τα ελληνικά σύνορα και έκλεψε από το στρατόπεδο οπλισμό. Το ίδιο βράδυ, η εθνικιστική οργάνωση "Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου" (ΜΑΒΗ) πήρε την ευθύνη της ενέργειας με προκήρυξη στην "Ελευθεροτυπία".
Επρόκειτο φυσικά για καραμπινάτη τρομοκρατική ενέργεια (η οποία στοίχισε πολύ και στην ελληνική μειονότητα της Αλβανίας) μόνο που τα ελληνικά ΜΜΕ δεν έδειξαν τα αντίστοιχα αντιτρομοκρατικά αντανακλαστικά: παρά την προκήρυξη, η επίθεση αποδόθηκε σε "πράκτορες του Μπερίσα" ή στην "αλβανική μαφία". Τελικώς η ΜΑΒΗ θα εξαρθρωθεί ένα χρόνο αργότερα, αλλά τα μέλη της θα πέσουν στα μαλακά της Ελληνικής Δικαιοσύνης που τους δίκασε ως λαθρέμπορους όπλων(!!!) και τους άφησε ελεύθερους με αναστολή.
Τον προηγούμενο χειμώνα είδαμε στις τηλεοπτικές οθόνες ένα θέαμα που δεν σήκωνε παρερμηνείες: μέλη της "Χρυσής Αυγής” να επιτίθενται σε διαδηλωτές μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ και σε πλήρη συντονισμό μαζί τους. Υπήρχαν μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες αστυνομικοί βοηθούσαν μέλη της νεοφασιστικής οργάνωσης να φορτώσουν τον “εξοπλισμό” τους σε φορτηγό. Αυτό σύμφωνα με τις πολιτικές επιστήμες συνιστά παρακρατική δράση. Και ποιός μπορεί να αποκλείσει ότι κάποιοι παρόμοιοι κύκλοι δεν αποφάσισαν να θυσιάσουν έναν-δύο αστυνομικούς προκειμένου να αλλάξει το κλίμα που ήταν συντριπτικά σε βάρος της αστυνομίας και της κυβέρνησης εν όψει των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων;
Ο “Επαναστατικός Αγώνας” όπως και καμιά άλλη ομάδα δεν έχει πάρει την ευθύνη για την επίθεση μέχρι σήμερα, πράγμα αρκετά παράδοξο: όποιοι έχουν μελετήσει έστω και στοιχειωδώς την δράση τρομοκρατικών οργανώσεων, γνωρίζουν ότι τέτοιες ενέργειες γίνονται ακριβώς για να δοθεί προσοχή στο ιδεολογικό-πολιτικό “μήνυμα” της οργάνωσης. Κανονικά η αποστολή μιας προκήρυξης θα έπρεπε ήδη να είχε γίνει, ακριβώς επειδή η κοινή γνώμη είναι περίεργη να μάθει τι συνέβη. Διαφορετικά θα πρόκειται για την πιο σεμνή οργάνωση στην ιστορία του παγκόσμιου τρομοκρατικού κινήματος!
Σε τελευταία όμως ανάλυση, το ποιός βρίσκεται πίσω από την ενέργεια έχει μικρή σημασία ως προς το αποτέλεσμα που είχε: το κλίμα άλλαξε σε τέτοιο βαθμό ώστε να τραυματίζονται δημοσιογράφοι και να σύρεται στην Ασκληπιού μια κυρία της τρίτης ηλικίας που σίγουρα δεν ανήκει στην τρίτη γενιά των τρομοκρατών. Και το κλίμα θα αλλάξει περισσότερο, αν παρ’ ελπίδα επιδεινωθεί η εξαιρετικά εύθραστη υγεία του νεαρού αστυνομικού. Ακόμη και αν ο “Επαναστατικός Αγώνας” δεν υπήρχε, ορισμένοι θα έπρεπε να τον ανακαλύψουν.
Διαβάστε επίσης την επίκαιρη συνέντευξη με έναν βρικόβλακα από εδώ
1 σχόλιο:
Γραφή κι ανάγνωση
Mια φορά κι έναν καιρό, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν το φαινόμενο της τρομοκρατίας ήταν νέο, πολλοί διάβαζαν με αρκετή προσοχή τις προκηρύξεις των αυτόκλητων τιμωρών μήπως καταλάβουν κάτι περισσότερο, κάτι ανθρωπινότερο και πολιτικότερο, απ’ όσα έλεγαν οι σφαίρες. Δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τίποτε έλλογο και πολιτικό δεν μπορείς να αναμένεις από κείμενα μιας βαριάς ιδεοληψίας γραμμένα με αίμα κι όχι με μελάνι, και να σκεφτούν έτσι ότι ο καλύτερος τόπος υποδοχής των προκηρύξεων αυτών ήταν ίσως ο ίδιος που επέλεγαν οι συγγραφείς τους για να τις αποθέσουν: οι σκουπιδοντενεκέδες.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν την τόση αγωνία που έχουν για τη νέα προκήρυξη, έπειτα από κάθε πλήγμα, οι επικεφαλής της αστυνομίας και των αντιτρομοκρατικών μηχανισμών και η πολιτική ηγεσία. Να ελπίζουν τάχα αφελέστατα ότι με τις λεξιλογικές, υφολογικές και άλλου είδους αναλύσεις τους θα εντοπίσουν τη ρίζα και τους στόχους των Νετσάγιεφ νέου τύπου, τόσο νέου που μάλλον δεν έχουν ακουστά τον «πρόδρομο» Νετσάγιεφ, τον κατά Καμί «άτεγκτο μοναχό μιας απελπισμένης επανάστασης»;
Πολύ περισσότερο από την αναίτια «αγωνία της ανάγνωσης» θα έπρεπε να μετράει η αγωνία της γραφής που νιώθουν όσοι, με το ονοματάκι τους και δίχως να προστατεύονται από καμιά κομματική ασπίδα, επιμένουν να στηλιτεύουν τον κρατικό αυταρχισμό, την αστυνομική καταστολή, τη θεσμική μάλλον παρά εθιμική ατιμωρησία των ενστόλων. Τώρα, όπως έπειτα από κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, καιροφυλακτούν όσοι σπεύδουν να ενοχοποιήσουν τον κριτικό λόγο, να τον στολίσουν σαν «πολιτικό αυτουργό» και άλλα τινά, που εκτός από ανόητα και προβοκατόρικα είναι και σφόδρα αντιδημοκρατικά.
«Γράφεις κατά της κρατικής βίας; Τότε είσαι όχι μόνο με τους μπαχαλάκηδες αλλά και με τους καλασνικάκηδες, άρα βγάλε το σκασμό»: αυτό λένε ευθέως πλείστοι όσοι τούτες τις μέρες κι άλλοι τόσοι, πιο πονηροί, το υπονοούν. Αλλά αν δεν έχει θολώσει εντελώς το μυαλό μας, αυτή η απαίτηση για λογοκρισία και αυτολογοκρισία, η αξίωση για μονοφωνία ή και σιωπή που μεθοδεύεται με τη στοχοποίηση της αντίρρησης, συνιστά όντως πλήγμα κατά της δημοκρατίας.
Tου Παντελη Μπουκαλα
Δημοσίευση σχολίου