Μέσα Μαζικής Εκμετάλλευσης ή media halasmena meros 2o

φωτό από εδώ

Η ειδησεογραφία από την Ελλάδα είναι αναξιόπιστη και χυδαία, επειδή έχει εκχυδαϊστεί ολόκληρη η δημοσιογραφία. Η εικόνα της χώρας ως ακυβέρνητο καράβι που τη γλιτώνει πάντα, ή σχεδόν πάντα, από καθαρή τύχη οφείλεται στην πλειοψηφία των δημοσιογράφων που δεν γνωρίζουν τίποτα από την ιστορία και οι οποίοι ρέπουν στην επανάληψη των γνωστών στερεοτύπων: οι Έλληνες είναι «απείθαρχοι» και έχουν την εξέγερση («μπαϊράκι») για «χούι»· το ελληνικό κράτος διατηρεί τον οθωμανικό του χαρακτήρα, ο ελληνικός εθνικισμός εμπεριέχει τον αυτο-οικτιρμό. Υποπτεύομαι ότι τα διεθνή media αντλούν τις πληροφορίες και τις εκτιμήσεις τους από την ελληνική τηλεόραση: γίνεται ανακύκλωση ιδεολογικών σκουπιδιών· όρνεα μετεωρίζονται πάνω από τους σκουπιδότοπους. (όλο το εξαιρετικό κείμενο της Σ. Τριανταφύλλου εδώ)
Φορέσαμε τη φουστανέλα και πάνω στις κωλοτούμπες φέραμε ανάποδα και τον Ισοκράτη. Το "πειραγμένο" ρητό, κυκλοφόρησε ευρέως τις τελευταίες ημέρες, σε μεγάλα και μικρά blogs, ακόμα και σε εφημερίδες όπως η ανωτέρω, η οποία, λίγες ημέρες πριν είχε "θάψει" τη φωτό - πειστήριο της κρατικής τρομοκρατίας διώχνοντας και τον φωτορεπόρτερ:
Όσο για τις αρλούμπες και τα λογύδρια που βγήκαν και είπαν οι Πρετεντέρηδες αυτού του εικονικού μηντιακού κόσμου για την ανάρτηση στην Ακρόπολη πριν λίγες ημέρες, τους αφιερώνουμε το σημερινό κείμενο του Μ. Αρανίτση (πιο κατανοητός από ποτέ):

Μίσος

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Το μίσος για τους εξεγερμένους νέους, τις ομάδες των ακτιβιστών, τον ΣΥΡΙΖΑ, και όσους αμφισβητούν το lifestyle της Μυκόνου, υποτροπίασε προχθές όταν ο Γ. Πρετεντέρης και πάλι, στο δελτίο του MEGA, άρχισε να καυτηριάζει μια πολιτική πράξη που υποτίθεται ότι αμαύρωσε την αίγλη του Παρθενώνα. Οντως, εκεί, δύο πανό, που προέτρεπαν σε αντίσταση, προσέβαλλαν στη συνείδηση του δημοσιογράφου το πνευματικό κύρος του κτίσματος που ο ίδιος περιέγραψε σαν σύμβολο της κλασικής δημοκρατίας, ορατό εξάλλου σήμερα, θα προσθέταμε, από το roof garden του Hilton, όπου ο επισκέπτης, Πρετεντέρης ή άλλος, έχει την άνεση να απολαύσει το απεριτίφ του συζητώντας για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δείγματος της πιο πρόσφατης δημοσκόπησης.

ΕΠΙ ΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ο βαθιά φιλοσοφημένος σχολιαστής αποφάνθηκε ότι «η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν (...) ούτε καν στους Ελληνες», εφόσον αποτελεί την πολιτισμική ομπρέλα ολόκληρης της οικουμένης. Σε κατάσταση καταληψίας, προφήτεψε επίσης πως το μνημείο θα κατακτηθεί σύντομα από «μανάβηδες», «μικροπωλητές» και άλλες ξυπόλητες συντεχνίες που, θέλοντας να ενισχύσουν τη στρατηγική των συνδικαλιστικών τους διεκδικήσεων, θα το μετατρέψουν σε «τσαντίρι». ΕΤΣΙ η κυριολεκτικά και μεταφορικά μνημειώδης πρετεντερική πρόβλεψη ότι ο ακρογωνιαίος λίθος της κληρονομιάς των Ελλήνων θα καταλήξει λάφυρο στα χέρια μικρομεσαίων στοιχείων με την παρότρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, έπληξε, πλην των «μανάβηδων», που βρέθηκαν προκαταβολικά ενοχοποιημένοι, έναν ακόμη θεσμό, αυτόν που ρυθμίζει την ανοιχτή σχέση ανάμεσα στην κοινότητα και στα σύμβολα.

ΔΙΟΤΙ, μιλώντας για σύμβολα, η φράση «Δεν ανήκει σε κανέναν» σήμαινε ανέκαθεν πως το αντικείμενο ήταν κοινόχρηστο. Σαν να λέμε, η φυσική ανυπαρξία ιδιοκτησίας στο συμβολικό σύστημα διόλου δεν συνεπάγεται ότι τα σύμβολα είναι αποκλεισμένα, όπως νομίζει ο Πρετεντέρης, συγχέοντας τη σημασία με την απόκτηση, αλλά εγγυάται τη γενική, δημόσια διαθεσιμότητα όλων των συμβόλων σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως (βλ. αρμοδιότητες του αρχαίου θεού Ερμή).

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, το «δεν ανήκει σε κανέναν» εννοεί ότι «οι πάντες μπορούν να κάνουν χρήση»- για παράδειγμα όσον αφορά τις λέξεις της γλώσσας. Αν δυστυχώς οι πρώτοι που ευεργετήθηκαν από το δικαίωμα στην Ακρόπολη ήταν οι Γιαπωνέζοι τουρίστες που φωτογράφιζαν πυρετωδώς το τοπίο προκειμένου να μην αισθανθούν ούτε στιγμή τη συγκινησιακή του αλήθεια, τελευταίοι έρχονται, ευτυχώς, εκείνοι που αναρτούν πανό για να προσδώσουν στα μάρμαρα μια ζωτική χροιά από την επαλήθευση του περιεχομένου του όρου «πολιτισμός». Αν η τηλεοπτική νομενκλατούρα ήταν λιγότερο αποχαυνωμένη, τα πανό θα της υπενθυμίζουν ότι ο πολιτισμός δεν είναι ένα δίκτυο μουσειακών εκθεμάτων αλλά τρόπος κυκλοφορίας του Λόγου μέσα στην πόλη.

Λεπτομέρειες για τις σπονδές στον Ισοκράτη εδώ και εδώ