Παράξενοι οι δρόμοι της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.
Και οι εφημερίδες - σκέτη ναυτία: «ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ». Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί ή του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...
Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο «νόμος και η τάξη» οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.
Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η «νόμιμη» βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.
Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι, σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει πιο πολλά να πει από το μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι συμπαθής αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει -δυστυχώς- ένα ποσοστό ανελευθερίας. Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία από την καταπιεστική π.χ. Ζιμπάμπουε).
Ε, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει - ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξή του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνο που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.
Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν, έχουν πάντα κάποιο δίκιο. Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωσή μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.
Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!
- Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους). - Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;). - Μα βάζουν βόμβες!
Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς - όχι για τρομοκράτες (ή προβοκάτορες !). Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία - έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση - ποτέ αυτονομία.
Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας - από την αλλοτρίωση, την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία, όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).
Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροΐσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονό μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας - κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές.
Αν συμφωνούμε για την ελευθερία, πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πως είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακούστε το μήνυμά τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...
N. Δήμου, 24.11.1985, άρθρο για τον Μιχάλη Καλτεζά. Από τη χθεσινή Lifo
+%5B640x480%5D.JPG)
2 σχόλια:
ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ
Του ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ
Ποια πρόσωπα κρύβονται αλήθεια, πίσω από τα κράνη, τα κασκόλ και τις κουκούλες; Δεν πρόκειται πια για 200-300 άτομα που είχαμε μάθει στο παρελθόν να αποκαλούμε, «γνωστούς-άγνωστους».
Μιλάμε πια για μερικές χιλιάδες παιδιά σ' ολόκληρη τη χώρα που κινούνται εντελώς αυτόνομα, αγόρια και κορίτσια συνηθισμένα και ήσυχα μέχρι προ τινος, που βρέθηκαν από το πουθενά στο προσκήνιο.
Σχηματικά, οι ομάδες αυτές των 16ρηδων συγκροτούν τρεις μεγάλες κατηγορίες:
*Η πρώτη είναι οργανώσεις αντιεξουσιαστών που από θέση αρχής επιζητούν την ανοιχτή και μετωπική αντιπαράθεση με την αστυνομία.
*Η δεύτερη αποτελείται από άτομα που ενδιαφέρονται μόνο για καταστροφές, δεν έχουν ιδεολογικό στίγμα και αποκαλούνται μπαχαλάκηδες.
*Η τρίτη (και μεγαλύτερη) κατηγορία απαρτίζεται πια από μαθητές και συνομηλίκους τους που έχουν εγκαταλείψει το σχολείο. Κινούνται σε παρέες πέντε-δέκα ατόμων και, χωρίς ιδιαίτερα πρότυπα, γοητεύονται από την αίσθηση ελευθερίας, που αποπνέει κάθε «περιθώριο».
*Τον τόνο στα πρόσφατα γεγονότα δεν δίνουν οι ομάδες αντιεξουσιαστών, αλλά ακριβώς «αυτά τα παιδιά που ήρθαν από το πουθενά», όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά άτομα του χώρου:
«Πετροβολούν αστυνομικούς, σπάνε τράπεζες και καταστήματα και έχουν τόση οργή που δεν περιγράφεται με λόγια». Χτυπούν κάθε τι που συμβολίζει καθεστώς και βλέπουν με όρους βεντέτας κάθε αστυνομικό. Προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, όλες τις συνοικίες και έχουν ετερόκλητα ενδιαφέροντα.
*Τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά στέκονται αδιάφορα ή ακόμη και με καχυποψία απέναντι στις παλαιότερες αναρχικές και αντιεξουσιαστικές οργανώσεις. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολη η προσέγγισή τους.
Σπανίως, άλλωστε, συναντώνται με άλλα μπλοκ στις πορείες και σπανιότερα σε συζητήσεις στα αμφιθέατρα καταλήψεων. Ανάλογη στάση τηρούν και απέναντι στις ομάδες μεταναστών, που έχουν διακριτή παρουσία σε αυτές τις κινητοποιήσεις.
*«Κύτταρο» των «παιδιών από το πουθενά» αποτελεί η παρέα. Και όλες οι παρέες δεν είναι ίδιες. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα δύο ομάδων 14χρονων που κινούνταν παράλληλα κόντρα στα ΜΑΤ με στόχο ποια θα πλησιάσει περισσότερο. Χαρακτηριστική και η στιχομυθία άλλης παρέας μπροστά στην είσοδο καταστήματος, για το εάν ανήκει σε πολυεθνική αλυσίδα ή όχι πριν αποφασίσουν να το σπάσουν.
Ενα πρώτο συμπέρασμα; Οι αναζητήσεις τους δεν βρίσκουν απαντήσεις πουθενά. Μόνο σε κάποιους φίλους που ζουν στην ίδια κατάσταση.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 14/12/2008
Γιατί η Αθήνα καίγεται
του Στάθη Καλύβα
καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Υale
Το κέντρο της Αθήνας το πρωί της 10ης Δεκεμβρίου 2008.
Με την Αθήνα και πλήθος άλλων ελληνικών πόλεων να έχουν παραδοθεί στο χάος και στην καταστροφή, το ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: Ποια είναι τα πραγματικά αίτια μιας τόσο δυσανάλογης αντίδρασης, πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα; Πολλοί παρατηρητές έδειξαν τους συνήθεις «υπόπτους»: την κακοδιοίκηση και την διαφθορά, την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, τα πολιτικά σκάνδαλα και την διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Ωστόσο αυτά τα επιχειρήματα είναι ανεπαρκή. Στην πραγματικότητα αυτές οι αναταραχές αποτελούν σύμπτωμα βαθέων πολιτισμικών προβλη μάτων και όχι κοινωνικών. Οι εξεγερμένοι νέοι δεν ανήκουν στις δυσπραγούσες τάξεις, δεν είναι φτωχοί ή μετανάστες (όπως στην Γαλλία). Είναι, κατά το μεγαλύτερο μέρος, τυπικοί έφηβοι, παιδιά της μεσαίας τάξης.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα γενικό αίσθημα αντίστασης προς την εξουσία. Η πολιτική ανυπακοή, μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, είναι πάντα δικαιολογημένη, αν όχι ωραιοποιημένη. Η Αστυνομία έχει πάντα άδικο: αν αντιδράσει σκληρά είναι κτηνώδης, αν όχι ανίκανη. Αυτή η τάση απεδείχθη ανθεκτική στον χρόνο και στα παγκόσμια γεγονότα, ενώ προωθείται και από τα μέσα ενημέρωσης. Ολες οι κυβερνήσεις από την δεκαετία του 1970 έμεναν άπραγες καθώς αναπτυσσόταν μια αναρχική υποκουλτούρα. Σε τακτά χρονικά διαστήματα και με αφορμή ποικίλα γεγονότα οι αναρχικοί επιδίδονται σε βίαιες διαδηλώσεις και προκαλούν εκτεταμένες καταστροφές.
Τέτοιου είδους πράξεις ενισχύονται από την παντελή απουσία κυρώσεωνελάχιστοι συλλαμβάνονται και σχεδόν κανείς δεν τιμωρείται. Η συμμετοχή στις αναταραχές αντιμετωπίζεται ως μια διασκεδαστική, χαμηλού κινδύνου δραστηριότητα. Η Αστυνομία δεν διαθέτει συνεπή πολιτική ούτε επαρκή εκπαίδευση. Η πολιτική, πολιτιστική και πνευματική ηγεσία της Ελλάδας δεν δείχνει πρόθυμη να λάβει μέτρα κατά αυτής της αναρχικής υποκουλτούρας. Στην πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις την δικαιολογούν, την υποκινούν ή και την επιδοκιμάζουν- κυρίως τα μικρά κόμματα της Αριστεράς, όπως και κεντροαριστερές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας.
--------------------------------------------------------------------------------
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 14ης Δεκεμβρίου 2008 της εφημερίδας Το Βήμα.
Δημοσίευση σχολίου