Ποδόσφαιρο: ανδρική υπόθεση

"Δεν γνωρίζω εάν οι ποδοσφαιριστές είναι ενάντια των ομοφυλόφιλων μέσα στην ομάδα τους. Εγώ, πάντως είμαι ξεκάθαρα. Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι σε όσες ομάδες ήμουνα ποτέ δεν είχα γκέι παίκτες".

"Ποτέ δεν ήθελα να είχα στην ομάδα μου ομοφυλόφιλο παίκτη και ακόμα και σήμερα δεν θα αγόραζα κάποιον. Μπορεί να είμαι της παλιάς σχολής αλλά γνωρίζω τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ένας γκέι δεν μπορεί να είναι ποδοσφαιριστής".

"Στο ιταλικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, ούτε ανάμεσα στους παίκτες, ούτε ανάμεσα στους διοικούντες. Δεν είναι ρατσισμός. Είναι γεγονός"

Λουτσιάνο Μότζι (Ο πρώην γενικός διευθυντής της Γιουβέντους, ο οποίος αποδεσμεύθηκε το καλοκαίρι του 2006 από τα καθήκοντα του μετά το σκάνδαλο calciopoli και τιμωρήθηκε με πέντε χρόνια αποκλεισμό από κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα)

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

Ποδόσφαιρο: Κόκκινη κάρτα στους διαφορετικούς

Προβαλλόμενο ως ανδρικό άθλημα, όχι μόνο δεν ανεχόταν την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά αλλά ούτε καν μια απλή παρέκκλιση από το στερεότυπο του αρρενωπού αθλητή

«Προτιμώ να είμαι μαύρος παρά ομοφυλόφιλος, γιατί όταν είσαι μαύρος δεν χρειάζεται να το κρύψεις από τη μητέρα σου», είχε πει κάποιος. Ο Τζάστιν Φάσανου ήταν και μαύρος και ομοφυλόφιλος. Αυτοκτόνησε πριν από δύο χρόνια γιατί ήταν ποδοσφαιριστής. Επρεπε να το κρύψει από όλους...

Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ομοφοβικό. Υπερβολικά ομοφοβικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ως υποσύνολο του πληθυσμού θα ήταν ­ και είναι ­ λογικό, ένα ανάλογο ποσοστό των ποδοσφαιριστών να είναι γκέι. Προβαλλόταν ωστόσο ως το κατ' εξοχήν ανδρικό παιχνίδι. Ακόμη περισσότερο (και χειρότερα) προβαλλόταν η εικόνα του άξεστου, πολλές φορές ημιμαθή και πάντα τσαμπουκά ποδοσφαιριστή ως τυπικό δείγμα αθλητή εκτός γηπέδων. Οι γεμάτες θηλυκά νύχτες του Μπεστ στις μπιραρίες, το ξύλο του Γκασγκόιν στη σύζυγό του, τα όργια του Μαραντόνα με τις γυναίκες των ίδιων των συμπαικτών του, ήταν για τον κόσμο του ποδοσφαίρου η... αρμόζουσα εξωγηπεδική συνέχεια των σκληρών μαρκαρισμάτων. Η όποια διαφορετική συμπεριφορά ήταν καταδικαστέα. Οι ευγενικές φυσιογνωμίες και οι καλλιτεχνικές τάσεις ήταν άμεσα παρεξηγήσιμες και αν συνεχίζονταν αρκούσαν για να χαρακτηρίσουν τον ποδοσφαιριστή γκέι, δημιουργώντας του τεράστια προβλήματα χωρίς πολλές φορές καν να... φταίει.

Πρόσφατα όλα αυτά μεταφέρθηκαν στο παρόν. Αν η αυτοκτονία του Φάσανου ­ ο οποίος είχε εγκαταλείψει την ενεργό δράση με την καριέρα του κατεστραμμένη από τις αποκαλύψεις για τους σεξουαλικούς του προσανατολισμούς ­ έγινε πριν από δύο χρόνια, ένα πολύ πιο φρέσκο περιστατικό μέσα στα «politically correct» γήπεδα της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ επανέφερε το θέμα στο προσκήνιο. Ρατσισμός ή απλώς μέρος ενός «βαρβάτου» παιχνιδιού; Μάλλον και τα δύο.

Πρόσφατα η πουριτανική αγγλική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε από το επεισόδιο του αμυντικού της Τσέλσι Γκρέιαμ Λε Σο με τον επιθετικό της Λίβερπουλ Ρόμπι Φάουλερ. Σε ανύποπτη φάση όταν η μπάλα και η προσοχή του διαιτητή ήταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ο Λε Σο γρονθοκόπησε τον Φάουλερ. Ο διαιτητής δεν είδε τίποτα. «Είδε» όμως μια από τις 15 τηλεοπτικές κάμερες που κάλυπταν το ντέρμπι. Ο 31χρονος Λε Σο παραπέμφθηκε από την αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Οταν ο Λε Σο ρωτήθηκε γιατί χτύπησε τον Φάουλερ, αποκάλυψε ότι ο αντίπαλος του τον είχε χλευάσει για τη σεξουαλικότητά του. Από εκείνη τη στιγμή και γύρω από το επεισόδιο στήθηκε ένα γιγάντιο τραπέζι συζητήσεων. Τα σκανδαλοθηρικά ταμπλόιντ επανέφεραν στην επικαιρότητα «ενοχοποιητικά» περιστατικά από τη ζωή του Λε Σο. Οι σοβαρές εφημερίδες επιτέθηκαν στον Φάουλερ κατηγορώντας τον για ρατσισμό. Οι «παλιοί» είπαν ότι οι βρισιές είναι μέρος του παιχνιδιού και «αν θες να απαντήσεις, βάλε ένα γκολ». Οι άλλοι υπενθύμισαν ότι ο Λε Σο αποτελεί μόνιμο θύμα λεκτικής κακοποίησης. Το τελευταίο πράγματι ακούγεται πολύ ευαίσθητο για ποδοσφαιρικό αγώνα. Αλλά ειδικά στην Αγγλία το ποδόσφαιρο είναι πια πολύ επαγγελματικό και ακόμη περισσότερο καθαρό. Γιατί τέτοια συμπεριφορά από έναν στην ουσία συνάδελφο στο ίδιο σόου; «Είναι αδύνατον να βλέπεις δύο εκατομμυριούχους να τσακώνονται σαν εννιάχρονα» έγραψε οργισμένα η «Guardian».

Καινούργιο εναντίον παλιού

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Λε Σο; Θα το καταλάβουμε καλύτερα αν τον αντιπαραβάλουμε με τον θύτη του επεισοδίου, τον Ρόμπι Φάουλερ. Από τη μία πλευρά ο Λε Σο: γλυκιά φάτσα, μορφωμένος, από μεσοαστική οικογένεια, συλλέκτης αντικών και φανατικός αναγνώστης εφημερίδων μεγάλου σχήματος που στην Αγγλία αντικατοπτρίζουν κάτι ανάμεσα σε σνομπισμό και επιθυμία για υψηλής ποιότητας ενημέρωση. Από την άλλη ο Φάουλερ: με δυσκολία τελείωσε τη βασική εκπαίδευση, παιδί εργατικής οικογένειας και συλλέκτης λαμπερών Πόρσε. «Ηταν το καινούργιο ποδόσφαιρο εναντίον του παλιού», έδωσε τη σημειολογία η «Guardian». Στην ουσία τα πράγματα ήταν πιο χειροπιαστά.

Ολα είχαν αρχίσει λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο Λε Σο είχε πάρει μεταγραφή στην Τσέλσι και αντί να πάει με τους συμπαίκτες του να «ξεραθούν» στην παραλία και τα ποτά, εκείνος προτίμησε να πάει για κάμπινγκ με τρεις παλιούς του φίλους. Αυτό ήταν. Και κάμπινγκ με φίλους και αντίκες και σοβαρές εφημερίδες. Για τους συμπαίκτες του, ήταν σίγουρο. Ο υπόλοιπος κόσμος ανακάλυψε, ως απόδειξη, ως και το γαλλόφωνο όνομά του! Αλλο που δεν ήθελαν οι Αγγλοι. Από εκείνη την εποχή, όπου και να πήγαινε γινόταν αποδέκτης ανυπόφορων ύβρεων οι οποίες γίνονταν ακόμη χειρότερες όταν εμπλεκόταν σε αυτές και η γυναίκα του.

Το επεισόδιο με τον Φάουλερ ήταν το τρίτο στην καριέρα του. Είχε χτυπήσει τον Πολ Ινς της Αρσεναλ στους διαδρόμους των αποδυτηρίων και παλαιότερα τον Ντέιβιντ Μπάτι, συμπαίκτη του τότε στην Μπλάκμπερν. Παρ' όλα αυτά δεν θεωρείται ευέξαπτος χαρακτήρας. Απλώς, σύμφωνα και με μερίδα του αγγλικού Τύπου, ο Λε Σο βρίσκεται επί πολλά χρόνια στο στόχαστρο λεκτικής κακοποίησης που θα έκανε και βετεράνο μοναχό να αντιδράσει βίαια. Ωσπου κάποιοι έθεσαν θέμα απαγόρευσης τέτοιου είδους ύβρεων στα αγγλικά γήπεδα. Υπερβολικό αλλά έχει κάποια βάση, αν θυμηθεί κανείς ότι στις αρχές της δεκαετίας του '80 τα ίδια πάθαιναν και οι λιγοστοί μαύροι ποδοσφαιριστές. Τώρα υπάρχει νομικό πλαίσιο που απαγορεύει τα ρατσιστικά σχόλια για το χρώμα. Αλλά είπαμε, αν είσαι μαύρος δεν χρειάζεται να το κρύψεις...

Η τρομοκρατία της εξέδρας

Με εξαίρεση τον Φάσανου, ο οποίος το πλήρωσε ακριβά κιόλας, δεν υπήρξε ποδοσφαιριστής που να δήλωσε ανοιχτά ότι είναι γκέι. Οι γκέι ποδοσφαιριστές ­ γιατί βάσει της λογικής δεν μπορεί να μην υπάρχουν ­ είναι αναγκασμένοι να το κρύβουν για να υπάρξουν μέσα σε ένα «μάτσο» περιβάλλον όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμη ένδειξη αδυναμίας. Δεν υπάρχει συζήτηση ποδοσφαιρόφιλων που να μην καταλήξει σε γεμάτες ειρωνεία εικασίες για το ποιος ποδοσφαιριστής είναι γκέι, με ποιον συγκατοικεί στα δωμάτια των ξενοδοχείων κτλ. Στην Αγγλία είχαν βγάλει φήμες ακόμη και για τον προπονητή της Αρσεναλ κ. Αρσέν Βενγκέρ, επειδή προφανώς είναι διαφορετικός. Είναι Γάλλος, ξέρει έξι γλώσσες και είναι ευγενικός. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη επιμελώς καλυμμένα. Γνωστές ιστορίες στα ποδοσφαιρικά και στα δημοσιογραφικά στέκια δεν έχουν πάρει έκταση επειδή η συμπεριφορά των περισσοτέρων, είτε λόγω αυξημένης προσοχής είτε λόγω πράγματι περιορισμένης μόρφωσης αλλά και ομοφυλοφιλικής... παράδοσης στη χώρα μας, δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.

Το αν, άλλωστε, ο Λε Σο και ο κάθε Λε Σο είναι τελικά γκέι ή όχι, δεν είναι πια το ζητούμενο. Το θέμα είναι ότι αν ένας ποδοσφαιριστής είναι λίγο έξω από το συνηθισμένο βαπτίζεται αμέσως γκέι και αν ένας άλλος είναι πράγματι γκέι, πρέπει να το κρύψει για να επιζήσει. Σε έναν κόσμο γεμάτο Γκάρι Κούπερ και οι δύο νιώθουν ινδιάνοι...

Ψίθυροι

Υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά; Στην περίπτωση του ποδοσφαιρικού ομοφοβικού παραληρήματος η ρήση δεν αποτελεί απόδειξη και φυσικά δεν δικαιολογείται «κατηγορία», τουλάχιστον χωρίς αποδείξεις. Από εκεί και πέρα ωστόσο, υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν κάποιες ιστορίες ποδοσφαιριστών που έφεραν πιο κοντά την γκέι κοινότητα με το ποδόσφαιρο.

Ενμούντο

Το «ζώο» όπως αποκαλούν τον βραζιλιάνο επιθετικό οι οπαδοί της Φιορεντίνα, ξύπνησε πριν από λίγες εβδομάδες τα... ζωώδη ένστικτα την ομοφυλοφιλικής κοινότητας της Βραζιλίας. Περισσότεροι από 200.000 αναγνώστες του γκέι περιοδικού «G - Magazine» ψήφισαν τον Εντμούντο ως τον πιο σέξι άνδρα της χώρας τους, απαιτώντας παράλληλα γυμνή φωτογράφηση. Παρ' ότι στην υπερσεξουαλική Βραζιλία το «G - Magazine» θεωρείται η ιδανική ευκαιρία για τους άνδρες που θέλουν να επιδείξουν το κορμί τους, ο Εντμούντο αρνήθηκε ευγενικά. Ενας άτυπος διάλογος όμως της γκέι κοινότητας με τον κόσμο του ποδοσφαίρου ξεκίνησε.

Πέτερ Στρόμπεργκ

Σουηδός, ξανθομάλλης μεσοεπιθετικός της Αταλάντα στα τέλη της δεκαετίας του '80. Οταν τελείωσε την καριέρα του, εξέπληξε την οικογένειά του και τους Ιταλούς αποφασίζοντας να γίνει μόνιμος κάτοικος του Μπέργκαμο. Οι κάτοικοι λένε ότι στην πόλη τους βρήκε τον μυστακοφόρο έρωτα της ζωής του.

Ρομπέρτο Φαλκάο

Παίκτης της εκπληκτικής ομάδας της Βραζιλίας το 1982 και της ιταλικής Ρόμα. Τα καυτά σορτσάκια της εποχής και οι παρέες του με άνδρες τού είχαν βγάλει το όνομα σε όλη την Ιταλία. Το αστείο είναι ότι το τέλος της καριέρας του συνοδεύτηκε από ένα σκάνδαλο με πρωταγωνίστρια μια Ιταλίδα, η οποία τον κατηγορούσε ότι είχε κάνει παιδί μαζί της.

από εδώ

International Gay & Lesbian Football Association World Championship - London 2008