Άνοιξη

Ανοιξιάτικο φως. Χοροπηδάνε τα ζωντανά από τη χαρά τους, μια γάτα στέκει τρίβεται στα πόδια και αγναντεύει το ηλιοβασίλεμα. Βολική η Άνοιξη: αραιώνουν τα σύννεφα, θεριεύει το φως, σηκώνει τα φτερά του κι αντηχούν από τα έγκατα του ορίζοντα φωνές πουλιών και παιδιών. Απλώνει σαν αμοιβάδα η μέρα, τα σπίτια φαντάζουν μικρότερα κι οι ψυχές ξαλαφρώνουν. Κατηφορίζει ο ήλιος στα πρόσωπα και τα πυρώνει τα μεσημέρια, σκορπίζει τη θολή θλίψη, φοράει κατάσαρκα στους ανθρώπους από ένα χαμόγελο και σκαλίζει τα χώματα να μυρίσει το καλοκαίρι. Στο Σιφνέικο ο ήλιος μετατοπίζεται όλο και δεξιότερα, πέφτει πια βόρεια της Σίφνου, μεσοπέλαγα, δε χρειάζεται να τον κυνηγάς στα βραχώδη πέρατα του κολπίσκου. Στρίβεις στο μονοπάτι του Κάστρου με την ίδια ορμή όπως παλιά, για μια στιγμή φευγαλέα έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό και την πρόσκαιρη ευτυχία από τα απλά που σε περιβάλλουν και σε αποτελούν. Κατηφορίζεις και το μονοπάτι του μέσα σου κάστρου κάθε τέτοια εποχή, δρόμος εύκολος, που τον έχεις διαβεί τόσες φορές που έμαθες πια να είσαι περισσότερο έτοιμος στις ανύποπτες κατηφόρες της καθημερινότητας.

Μαθαίνουμε να μετράμε το Χρόνο διαφορετικά, με τα συνήθη σύνεργα η μέρα παίρνει πιο εύκολα φωτιά. Κι όσο το ηλιοστάσιο δείχνει με τις απλωμένες αχτίδες του το καλοκαίρι δε μπορούμε παρά να νιώθουμε ευτυχείς με την απλούστατη ερμηνεία του όρου.

Ώρες ώρες δε χρειάζεται τίποτ΄ άλλο πέρα από μια καλή θέση στον ήλιο και λίγο γαλάζιο στο βλέμμα. Κι όσο κερνάς τα τυχερά βράχια με χρόνο και συναισθήματα τόσο σου φανερώνει η θάλασσα τα κρυφά της δώρα. Κυλά εμπρός στα νηστικά μάτια το αιώνιο Αιγαίο ποτάμι, μια μεγάλη φλέβα που ξεκινάει απ΄ τα βάθη της μνήμης και δεν καταλήγει πουθενά. Μόνο κυλάει, σα ζωή. Βαθιά στ΄ αλώνια της ψυχής ακούγεται ο λεπτός μεταλλικός ήχος καθώς εφαρμόζει σε μια σπάνια συγκυρία το διάνυσμα, η αποστολή, ο χρόνος κι η διάθεση. Κλείνεις τα μάτια. Τ΄ ανοίγεις ξανά: το θέαμα εμπρός ξετυλίγεται πάλι απ΄ την αρχή, σαν καινούριο...Όσα κι αν ζούμε, θα πεθαίνουμε πάντα με το ίδιο αχόρταγο βλέμμα που γεννηθήκαμε.

Είναι η ώρα που σηκώνεται η αυλαία του καλοκαιριού. Οι κυράδες ανοίγουν τα παράθυρα στη διάπλατη μέρα, τα αγόρια και τα κορίτσια κοιτάζονται με μονοσήμαντο νόημα, οι ψαράδες βάφουν τα παροπλισμένα τους καϊκια. Σιγά σιγά ανάβουν τα πρώτα φώτα του δρόμου και της πλατείας, ενώ οσμή από γιασεμί τυλίγει την παραδομένη χειμερινή άμυνα: ώρα να ξεφορτωθούμε κλειστά σεντούκια, χοντρά σκονισμένα πανωφόρια της μνήμης, υποσχέσεις μιας νέας αρχής, πολλών νέων αρχών, απείρων νέων αρχών, όλες στο ίδιο διάνυσμα και με όμοιο τέλος. Είναι ώρα να ντυθούμε τη σκιά του καλού και να φορτώσουμε στη σχεδία μας πηγαιμούς δίχως νόημα, αποφάσεις της μιας ψυχοστιγμής. Η Άνοιξη είναι εδώ ολόγυμνη, στίλβουσα, ολοφώτεινη, σα γοργόνα που στροβιλίζεται ερωτικά πλάϊ στο κύμα. Δεξιά κι αριστερά παιδιά, τραγούδια, χαμόγελα. Θα ξαποστάσουμε.