Αναβολικά και βολικά

Μετά τα ομόλογα, τον Ζαχόπουλο, το Ασφαλιστικό, το Μακεδονικό και τη σύγκρουση Κούγια-Βατίδου, εκείνο που φέρνει ρίγη συγκίνησης στο φιλοθεάμον κοινό είναι το νέο σκάνδαλο ντόπινγκ. Φιλοθεάμον, γιατί παρακολουθεί, παθιάζεται, ωρύεται, σπάει τα μηχανάκια της AGB -που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στην τηλεόραση κανενός, ας πούμε, σοβαρού ανθρώπου-, βρίζει και συμμετέχει στις σχετικές δημοσκοπήσεις, χωρίς ποτέ να καταφέρει το έλασσον:

Να αλλάξει έστω και κατά μία τρίχα όχι μόνο αυτά τα οποία καταριέται και βρίζει στη θεωρία, αλλά και τις αιτίες που τα δημιουργούν. Πώς να τ' αλλάξει, άλλωστε, αφού οι αιτίες βρίσκονται μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Με ανοιχτό στόμα παρακολουθεί η ελληνική κοινωνία την αποκάλυψη της ντοπαρισμένης εθνικής ομάδας άρσης βαρών, υπό τον ήρωά της -και του κοινού- Χρήστο Ιακώβου. Υποκρισίες.

Σε πείσμα των Σκοπιανών και της προπαγάνδας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, οι Ελληνες είναι ευθέως απόγονοι όχι των αρχαίων Αθηναίων ή Μακεδόνων. αλλά των αρχαίων Σπαρτιατών και των μετέπειτα Μανιατών. Στους οποίους η κλοπή ήταν πράξη καταδικαστέα μόνον εφ' όσον πιανόσουν να κλέβεις.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους πρωταγωνιστές, τους κλέφτες δηλαδή· αφορά και τους θεατές. Το φιλοθεάμον κοινό.

Σχεδόν όλοι ξέρουν. Οι αθλητικές επιδόσεις είναι πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες χωρίς βοηθήματα. Χωρίς αναβολικά. Για το κοινό στο Κολοσέουμ, όμως, σημασία έχει η σημαία -δεν έχουν τα αναβολικά. Οχι το ελληνικό κοινό. Ολο το κοινό.

Οι ιαχές, το χειροκρότημα και οι θριαμβολογίες με τα μετάλλια είναι η επιβεβαίωση της αποδοχής. Της ντόπας. Οχι μόνο. Είναι η χρυσοτόκος όρνιθα, που γεννάει δισεκατομμύρια για ένα ολόκληρο κύκλωμα του αθλητισμού, που ξεκινά από τις μικρότερες ομοσπονδίες για να φτάσει μέχρι τους Αθάνατους - τρομάρα τους.

Η λαϊκή αποδοχή είναι το άλλοθι. Με θύματα τους ίδιους του νοικοκυραίους, που πληρώνουν απο την Εφορία τους τους κρατικούς θριάμβους. Με θύματα τους ίδιους τους αθλητές, που πληρώνουν με την υγεία τους και τη ζωή τους τα μετάλλια στα αρρωστημένα σώματά τους.

Με θύματα τα ίδια τα παιδιά των ψυχοπαθών γονιών, που θέλουν στη ζωή των ίδιων τους των παιδιών να δουν την πραγματοποίηση των δικών τους ανεκπλήρωτων φιλοδοξιών και ονειροφαντασιών.

Σχεδόν όλοι ξέρουν. Και υποκριτικά παρακολουθούν με ιερή αγανάκτηση δήθεν τις αποκαλύψεις για την άρση βαρών. Μια διεθνής συμπαιγνία ξεδιπλώνεται σε όλα τα αθλήματα και το βλέπουμε στα στάδια, στα γήπεδα και στις οθόνες. Με την πλήρη αποδοχή των διεθνών οργανισμών και ομοσπονδιών. Που επιλεκτικά αποφασίζουν, απλώς, ποιους θα αποκαλύψουν και πότε.

Αυτό δεν αθωώνει κανέναν. Και δεν είναι, ίσως, το μεγαλύτερο πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα της ελληνικής, μα και της διεθνούς κοινότητας, δεν είναι το ντόπινγκ και τα αναβολικά. Αντιθέτως, είναι το πρόβλημα της νάρκωσης.

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και της διεθνούς είναι οι ενέσεις των δανείων, που αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις των νοικοκυραίων. Είναι οι ενέσεις των προσλήψεων για ένα κομμάτι ψωμί, αφού οι τράπεζες έχουν μαζέψει όλο το ρευστό και εξουσιάζουν τις κυβερνήσεις. Είναι οι ενέσεις της τηλεοπτικής φαντασίωσης. Είναι οι ενέσεις της αγοράς πραγμάτων, που πραγματικά κανείς δεν έχει ανάγκη και που πάνω της χτίζεται το σήμερα και το αύριο. Την ώρα, που η μισή Γη πεθαίνει επειδή δεν έχει αυτά που έχει ανάγκη.

Το πρόβλημα δεν είναι η ντόπα και τα αναβολικά, που ξεφτιλίζουν τον αθλητισμό. Το πρόβλημα είναι η ντρόγκα και τα αποβλακωτικά, που ξεφτιλίζουν έναν ολόκληρο πληθυσμό.

Μιας χώρας και ενός πλανήτη.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ στην Ελευθεροτυπία