H αθανασία ενός αυτόχειρα

Ο ανθρωπος μπορει να θεσει τελος στη ζωη του. Αλλα δε μπορει να θεσει τελος στην αθανασια του. Ετσι και σε επιβιβασει, δε μπορεις ποτε πια να ξανακατεβεις, κι αν ακομα αναψεις μια στο κεφαλι σου, οπως εγω, παραμενεις επιβατης με την αυτοκτονια σου, και ειναι φρικη, Γιοχαν, ειναι φρικη. (O Χεμινγουεη απευθυνομενος στο Γκαιτε, "Η Αθανασια", Μ. Κουντερα)

Σε κάθε κοινωνία, μικρή ή μεγάλη, που νιώθει πως πνίγεται από τον ίδιο της τον αέρα, τη θάλασσα, τα σύνορά της και τα σύνεργά της, που δυσκολεύεται να δώσει μορφή στα όνειρα και τους στόχους της, η κατάθλιψη κι ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι συνηθισμένος τρόπος να παραφράζει κάποιος τους πόνους του, κυρίως για τους νέους ανθρώπους. Η απόφαση, ωστόσο, ενός ηλικιωμένου να θέσει τέρμα στη ζωή του λίγο πριν το φυσικό τέλος δε μπορεί να εντάσσεται στις παραπάνω καταστάσεις. Είναι παράδοξη, ανεξήγητη, μάταια, μα και συνάμα περήφανη στάση στο Χρόνο, όσο επώδυνη κι αν είναι για το συγγενικό περιβάλλον. Κι αν η αυτοκτονία ενός ηλικιωμένου δεν είναι παρά μία εκδοχή του τέλους ή αλλιώς το δικαίωμα ενός ανθρώπου στο τέλος του δρόμου να διαχειριστεί τον τρόπο που θα πέσει η αυλαία, στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να σκαλίσει μνήμες από νωπό χώμα και να απλώσει πάνω από το νησί το παγερό πέπλο της. Όμοιο μ’ αυτό που σκέπασε το κατακαλόκαιρο του 2006.

Στο κείμενο o Μ. Κούντερα διαχωρίζει τη αθανασία σε μικρή, μεγάλη και καταγέλαστη.