Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε κάν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι Εφορίες της διαφθοράς; Τα Νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποιά, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνον ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το Λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαιη ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις. Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλύψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Ο Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου με την υποστήριξη του Δήμου Αντιπάρου και των επαγγελματιών του νησιού, διοργανώνει για 2η συνεχόμενη χρονιά ανοιχτό ποδηλατικό αγώνα ορεινής ποδηλασίας ΜΤΒ την Κυριακή 2 Σεπτέμβρη (2/9/2012) και ώρα 10:30 με εκκίνηση στην παραλία του Σωρού, προεκκίνηση στο λιμάνι συνοδεία οχήματος για 7 χμ, ελεύθερο από τον Σωρό για25χμ, και τερματισμό στο λιμάνι της Αντιπάρου συνολικής απόστασης 32χμ.
ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
Ο αγώνας είναι open και μπορούν να συμμετάσχουν όλοι από 18 και άνω. Κάτω των 18 συμμετέχουν με υπογραφή γονέα ΚΡΑΝΟΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υποχρεωτική υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης πριν την έναρξη του αγώνα με αποδοχή των όρων συμμετοχής. Συμβολική συμμετοχή 10 ευρώ προς ενίσχυση των παιδικών τμημάτων ιστιοπλοΐας του Ν.Ο.Α.
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ • Α1 Ανδρών: Έτος γέννησης από 1994 έως 1978 • Α2 Ανδρών: Έτος γέννησης από 1977 και πριν . Κατηγορία Παίδων- Εφήβων έως 18ετών . Κατηγορία Γυναικών
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
Παράλληλα με την διοργάνωση του αγώνα,το ΣΆΒΒΑΤΟ 1-9-2012 στις 17.30 θα γίνει παιδικός αγώνας για παιδιά και όσους γονείς θέλουν, απόστασης 3χμ περιμετρικά του χωριού της Αντιπάρου.
ΒΡΑΒΕΙΑ- ΕΠΑΘΛΑ Κύπελλο στους 3 πρώτους κάθε κατηγορίας Στους πρώτους κάθε κατηγορίας Δωροεπιταγή από ποδηλατικά καταστήματα και στη κατηγορία παίδων εφήβων Δωροεπιταγή από το κατάστημα αθλητικών ειδών στην Αντίπαρο SEA and SUN .Μετάλλιο και Δίπλωμα σε όλους τους συμμετέχοντες. Μετά το τέλος του αγώνα θα ακολουθήσει κλήρωση με ποδηλατικά δώρα πρόσφορα των χορηγών μας. Kefalas bikes –Cyclist –Tzortzopoulos bikes –Finikas bikes –Wheelmania.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Νερό και ενεργειακά GEL της +WATT κατά την διάρκεια της διαδρομής. Ιατρική βοήθεια και ασθενοφόρο Δήμος Αντιπάρου και Πολυδύναμο Ιατρείο Αντιπάρου Μηχανή ασφαλείας από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης Παράρτημα Πάρου. Αυτοκίνητο ασφάλειας και περισυλλογής αθλητών και ποδηλάτων από βλάβη στην ουρά του αγώνα. Πληροφοριες -Εγγραφες: Κοκολιος Αλεξης 6937313200 email:alexkokolios4@hotmail.com.
Ο 1ος Αγώνας Δρόμου Υγείας Αντιπάρου 2012 στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ολοκληρώθηκε δε μέσα σε κλίμα συγκίνησης τόσο κατά την απονομή των αθλητών όσο και κατά τον αποχαιρετισμό των επισκεπτών.
Στον αγώνα των 24,4 χλμ. συμμετείχαν 42 αθλητές και πραγματοποιήθηκαν σημαντικές επιδόσεις. Ξεχωριστή παρουσία στον αγώνα οι 32 πεζοπόροι οι οποίοι πρόσφεραν μια ξεχωριστή νότα στην διοργάνωση ολοκληρώνοντας όλη τη διαδρομή μέσα σε γενική επευφημία. Στο fun race των 2 χλμ. συμμετείχαν 53 άτομα ηλικίας 3 ετών έως 70 ετών. Βασικό συστατικό για την επιτυχημένη, διοργάνωση ήταν η εθελοντική προσφορά τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε υλικά μέσα. Κοινωνική συνοχή ,αλληλεγγύη, εθελοντισμός και αγάπη σε όλο τους το μεγαλείο…
Ευχαριστούμε όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία της διοργάνωσης. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου.
Ειδική μνεία και ευχαριστίες πρέπει να αποδοθούν στους παρακάτω εθελοντές και χορηγούς:
Score line για την οικονομική ενίσχυση. Αttrattivo για τις μπλούζες του αγώνα. Audiophile για την ηχητική εγκατάσταση. Blues star ferries, Nel lines, Anek lines για την έκπτωση στα εισιτήρια. Τον ιδιοκτήτη του Πλοιαρίου ΕΡΜΗΣ για την έκπτωση στο εισιτήριο Παροικιάς –Αντιπάρου. Την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, την Αστυνομία Πάρου και Αντιπάρου για τον αγώνα και το Λιμενικό Σώμα. Το εστιατόριο "Ανάργυρος" για τη φιλοξενία της γραμματείαςΤην Τατιάνα Κοντούλη για τα εικαστικάΤο Γιάννη Τριαντάφυλλο για την κατασκευή των ξύλινων μεταλλίων από ελιά Το Δήμο Αντιπάρου για την παροχή του ασθενοφόρου και του βάθρου Το καφέ Μαργαρίτα για την παροχή γεύματος στους αθλητές Τον Παντελάκη Γιάννη για την παραχώρηση του θερινού σινεμά Την Κάβα Ζουμής για την προσφορά νερών για τον αγώνα. Τη Φρουτεμπορική Κιρμπάς για τις μπανάνες. Την Κατερίνα Πατέλη για την αποθεραπεία των αθλητών (massage) Το σούπερ μάρκετ "Φραγκίσκα" για την προσφορά χυμών Τα ξενοδοχεία και τα δωμάτια για την άμεση προσφορά της διανυκτέρευσης των αθλητών και των συνοδών τους: Hotel korali Ξενοδοχείο Κάστρο Ξενοδοχείο Mantalena Δωμάτια Γ.Μωράκης Appartments Paradise Ξενοδοχείο Artemis Ξενοδοχείο Μπεγλέρι Ξενοδοχείο Γαλήνη Villa Harmonia Δωμάτια Χρυσούλα Δωμάτια Αργώ Ξενοδοχείο KOUROS Δωμάτια Paris Δωμάτια Klaira Δωματιο Μαρία Μαούνη ΔΩΡΑΤο κατάστημα ρούχων "Μαρίνα" (2 μπλουζάκια)Το Sunsea (δωροεπιταγή 20 ευρώ) Το βιβλιοπωλείο Πάπυρος (δωροεπιταγή 15 ευρώ) Το La meditterane (δωροεπιταγή 15 ευρώ) Το PKPC surf shop (μια μπλούζα) ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ στα πόστα ανεφοδιασμού.Τους χρονομέτρες Βαγγέλη Αγγελάκο, Μάριο και Πηνελόπη Φουρνάρη, Βασίλη Καϊμενόπουλο. και φυσικά όλους όσους βοήθησαν καθημερινά σε οποιοδήποτε πόστο (δεν ήταν λίγοι).
Μία από τις ελάχιστες φωνές που διαχρονικά βρίσκονται στο προσκήνιο της σύγχρονης διανόησης. Μην περιμένει κανείς ότι στη συνέντευξη που ακολουθεί εστιάζει στην προτίμησή του για κάποιο συγκεκριμένο κόμμα.,Το πρόβλημα κατά τον Χ.Γιανναρά είναι βαθιά θεσμικό και ταυτόχρονα ζήτημα παιδείας, “κατά κεφαλήν καλλιέργειας”, επαναπροσδιορισμού της ελληνικότητας και επαναπροσέγγισης της μεταφυσικής χροιάς που αυτή κρύβει ανά τους αιώνες.
Μετά μπορείτε να γυρίσετε στα συνηθισμένα δρώμενα της ελληνικής τηλεόρασης και να δείτε τα στημένα πάνελ, τους τρεμάμενους από εξουσιομανία πολιτικούς και τα ανδρείκελα δημοσιογράφους, με τα ανυπόστατα διλήμματα και τις δυστοπικές τους τοποθετήσεις…
Λεπτομέρειες στη σελίδα του διοργανωτή συλλόγου (Αντίπαρος εν Πλω). Οδηγίες για τον αγώνα – Μετάβαση και εισιτήρια Και θυμηθείτε: ο παλμός των θεατών δίνει φτερά στους δρομείς, ειδικά στα τελευταία χιλιόμετρα της επιστροφής. Έτσι κι αλλιώς οι πολυάριθμοι εθελοντές παίρνουν άριστα μέχρι στιγμής (η μετάβαση είναι με έκπτωση, η διαμονή δωρεάν).
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα φαίνεται να έχει τρελαθεί, γράφει ο Alain Salles στη γαλλική εφημερίδα, αναφερόμενος «στη περίοδο που ξεκίνησε με την πολιτική αυτοκτονία του πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011 και τον αγώνα για εκλογές, με οποιοδήποτε κόστος, του ηγέτη της αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά. Και μόνο αυτά τα γεγονότα αρκούν για καταλάβει κανείς τη σύγχυση που επικρατεί».
Ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, Στέλιος Στυλιανίδης, επικεντρώθηκε στα παθολογικά συμπτώματα της ελληνικής πολιτικής τάξης. Στη χώρα του Οιδίποδα και των Ατρειδών, η πολιτική είναι περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ιστορία μεταξύ οικογενειών και οι αναλυτές έχουν πολλή δουλειά. Η διάγνωση: παράνοια και ναρκισσισμός.
Όλα ξεκινούν από την πελατειοκρατεία:«Η ψήφος που δίνεται στον υποψήφιο βουλευτή, απαιτεί την πληρωμή της: σε ψήφισα, μου είσαι υπόχρεος». Αυτό που δίνει σε αντάλλαγμα ο εκλεγμένος συνηθίζεται να είναι μια θέση εργασίας στο δημόσιο. Μια θέση, που εγγυάται πέρα από καλές αμοιβές και περιορισμένο φόρτο εργασίας, εξηγεί ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Μόλις εκλεγούν, βάζουν τους δικούς τους ανθρώπους στη δημόσια διοίκηση προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα. Η τύχη των άλλων δε λαμβάνεται υπ' όψιν, αυτό που προέχει είναι προστασία των συμφερόντων του ατόμου, της οικογένειας, της κλίκας.
«Τα κόμματα λειτουργούν βάσει του νόμου του επικεφαλής της κλίκας: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου». «Υπακούς τον αρχηγό της δικής σου κλίκας, περισσότερο από τον θεσμικό αρχηγό του κόμματος», συνεχίζει. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, το 2010, διέγραψε βουλευτές από την παράταξη επειδή ψήφισαν υπέρ του ευρωπαϊκού σχεδίου διάσωσης της χώρας, ενώ δυο χρόνια μετά διέγραψε άλλους επειδή ψήφισαν κατά.
Αποτέλεσμα αυτής της λογικής, ο νεποτισμός: «Η "φυλή" του αρχηγού πρέπει να τροφοδοτήσει το ναρκισσισμό του, μέχρι να τον αντικαταστήσει ο γιος του. Αυτή η συμπεριφορά δεν περιορίζεται μόνο στους επικεφαλής της πολιτικής».
Συναντάται στα περισσότερα επαγγέλματα-συντεχνίες.
Ο άλλος πυλώνας του ελληνικού λαϊκισμού είναι ο εθνικισμός.«Ο εθνικιστικός διάλογος βασίζεται στην ύπαρξη ενός εξωτερικού εχθρού, στο γεγονός ότι οι άλλες χώρες υποτίθεται ότι φθονούν την ελληνική ιδιαιτερότητα και το μεγαλείο της, ότι μόνιμα υπάρχει μια συνομωσία ενάντια της χώρας». Η Τουρκία παίζει τακτικά αυτό το ρόλο, ή η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, όταν τα Σκόπια ανεγείρουν ένα μνημείο του ήρωα που αποτελεί αντικείμενο διεκδίκησης και από τις δυο χώρες, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
«Εδώ και σαράντα χρόνια, το πολιτικό σύστημα, όπως και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, λειτουργούν στα πλαίσια της παράνοιας. Οι ιδέες των άλλων ερμηνεύονται ως συνομωσίες», που καταγγέλλονται τακτικά στα μέσα ενημέρωσης, όπως ακριβώς και στις καφετέριες. «Αυτό επιτρέπει να αποφευχθεί κάθε φαινόμενο αυτό-επίγνωσης, αυτό-παρατήρησης και αυτό-κριτικής», συνεχίζει ο κ. Στυλιανίδης.«Κάτι τέτοιο αποτρέπει επίσης κάθε μορφή διαλόγου και εξεύρεσης λύσεων για τα προβλήματα. Το βλέπουμε σε αυτές τις εκλογές: ο Αντώνης Σαμαράς έλαβε εντολή για μια περίοδο τριών ημερών, προκειμένου να διαπραγματευτεί με τα άλλα κόμματα. Ωστόσο την επέστρεψε το ίδιο βράδυ! Ο Γιώργος Παπανδρέου που ανέλαβε την εξουσία το 2009, αποδίδει την ευθύνη για την κατάσταση της χώρας στο προκάτοχο του. Αν και οι χειρισμοί του ήταν καταστροφικοί, δεν κάνει την παραμικρή αυτοκριτική».
«Αυτά τα συμπτώματα παράνοιας εντοπίζονται και σε συλλογικό επίπεδο», εξηγεί ο Διευθυντής της οργάνωσης για την ψυχική υγεία ΕΠΑΨΥ, παραθέτοντας δυο παραδείγματα: την αναφορά στους Γερμανούς –μια εμμονή- και τους αλλοδαπούς γενικά, που συχνά θεωρούνται υπεύθυνοι για τα δεινά της Ελλάδας. «Πρόκειται για ένα κλασσικό σχήμα: προβάλλω στον άλλο ό, τι αρνητικό φέρω ο ίδιος. Σε αυτή τη παρανοική βάση το νέο-ναζιστικό κόμμα πήρε το 7%».
Η πτώση του Γεώργιου Παπανδρέου απασχολεί από αυτήν την άποψη το Στέλιο Στυλιανίδη, που βλέπει σε αυτόν ένα πρόσωπο τραγωδίας. Εγγονός και γιος πρωθυπουργών, γίνεται και ο ίδιος πρωθυπουργός με τη σειρά του,που οδηγεί στη συμφορά. «Στην ελληνική τραγωδία, είναι η τρίτη γενιά που ξεπληρώνει τα παλιά χρέη. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο εγγονός της Ιστορίας, όπως ακριβώς ο Ορέστης είναι ο εγγονός του Ατρέα». Υπογραμμίζει τις αντιφάσεις του Παπανδρέου: «Παίζει σε δυο επίπεδα: ο σύγχρονος μεταρρυθμιστής που μιλά για την οικονομία και την οικολογία, ο οποίος όμως εκλέχθηκε από την παλιά φρουρά του πατέρα του». «Οι σχέσεις με τον πατέρα του ήταν τεταμένες: ο ίδιος τάχθηκε υπέρ της μητέρας του, όταν ο γέρος Ανδρέας αποφάσισε να παντρευτεί μια πρώην αεροσυνοδό».
... «Η μητέρα του αισθάνθηκε προδομένη. Εκείνος πραγματοποίησε την ασυνείδητη επιθυμία της, καταστρέφοντας το έργο του πατέρα του. Τα τρία συνθήματα του ΠΑΣΟΚ ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, η Ελλάδα στους Έλληνες, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός. Σήμερα, δεν έχει μείνει τίποτα μετά την παρέμβαση της Τρόικας. Όπως ο Ορέστης, δίσταζε προτού οδηγηθεί στην τραγική του επιλογή: την τυφλή προσφυγή στην Τρόικα, φωνή της ασυνείδητης επιθυμίας της μητέρας του. Μετά την ύβρη, λειτουργεί η κάθαρση, η παλιά τάξη πραγμάτων διαλύεται, όπως θα διαλυθεί και το ΠΑΣΟΚ».
Την Κυριακή 6 Μαΐου, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στα ποσοστά του ξεκινήματός του το 1974, προτού το μετατρέψει ο Ανδρέας Παπανδρέου στο λαϊκιστικό και πελατειακό κόμμα, που μόλις συνετρίβη στις κάλπες.
Οι 29 ψήφοι της Χρυσής Αυγής στο νησί μας δεν χρήζουν ανάλυσης. Στο βαθμό που τα μήντια ασχολήθηκαν τώρα μαζί τους κι όχι πριν τις εκλογές, δεν μπορεί παρά να οφείλονται στην άγνοια, στην εντύπωση πως πρόκειται για σουπερ-ήρωες που θα καθαρίσουν τον τόπο από τα προβλήματά του και στη διάθεση για ευτελή χαβαλέ με τα ξυρισμένα κενά κρανία. Αναπαράγεται παρακάτω το άρθρο του Ν. Σαραντάκου (http://sarantakos.wordpress.com/) για τις απειλές στη δημοσιογράφο της Καθημερινής Ξένια Κουναλάκη. Ανεπιφύλακτα προτείνεται να διαβάσετε και τους συνδέσμους που παραθέτει.
Θρασύδειλα “λεβεντόπαιδα”
Προβληματίστηκα αν πρέπει να γράψω το σημερινό άρθρο· και χτες είχα αρχίσει να το γράφω και το παράτησα· δεν φταίνε τίποτα οι αναγνώστες του ιστολογίου να δεχτούν και τρίτη δόση από τα νοσηρά κηρύγματα της μαυροντυμένης συμμορίας, σκεφτόμουν (γιατί ήδη έχω αφιερώσει δυο άρθρα, το προχτεσινό, κι ένα προεκλογικό στα ξυρισμένα κρανία). Ωστόσο, πολλοί μού ζήτησαν αυτό το άρθρο, και η πλάστιγγα έγειρε όταν σημειώθηκαν εξελίξεις στο θέμα· άλλωστε, βρίσκομαι στα χωράφια μου· θέλω να πω, το θέμα μας κάθε άλλο παρά αμιγώς πολιτικό είναι: αφορά και τη γλώσσα, και τη μετάφραση και τη φρασεολογία, αλλά και το Διαδίκτυο.
Πριν από ένα περίπου μήνα, η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη έγραψε ένα άρθρο στην Καθημερινή, με τίτλο «Η κοινοτοπία του κακού» και με θέμα του με την τακτική που θα έπρεπε να κρατήσουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικές δυνάμεις απέναντι στην Χρυσή Αυγή, ενόψει της διαφαινόμενης εισόδου της στη Βουλή. Εύλογα η Κουναλάκη υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υπόνοια διαλόγου με την ΧΑ, ενδεχόμενο που το θεωρεί εξίσου αδιανόητο με το να δημοσίευαν οι εφημερίδες μια συνέντευξη περί ανέμων και υδάτων με τον Χίτλερ.
Μερικές μέρες αργότερα, στο ιστολόγιο των χρυσαυγιτών δημοσιεύτηκε μια «απάντηση στο άρθρο της Κουναλάκη». Με τίτλο «Η κοινοτοπία της παροξυντικής αυτοϊκανοποίησης», είναι ένα εκτενέστατο άρθρο, σχεδόν εξαπλάσιο σε έκταση από εκείνο στο οποίο απαντάει, γεμάτο χυδαίους χαρακτηρισμούς και προσωπικές επιθέσεις στη δημοσιογράφο. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ, αν και οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι είναι εξαιρετικά νοσηρό (Ενημέρωση: αυτή τη στιγμή το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, το άρθρο πάντως έχει αναπαραχθεί εδώ). Εγώ ανατρίχιασα διαβάζοντας πόσες προσωπικές λεπτομέρειες για τη ζωή της Ξ. Κουναλάκη φαινόταν να γνωρίζει ο ανώνυμος αρθρογράφος (υπογράφει με τα αρχικά Θ.Π.), όχι μόνο ότι είναι κόρη του πολιτικού Πέτρου Κουναλάκη αλλά και την ηλικία της, όλες τις επαγγελματικές της δραστηριότητες, το ότι έχει μια 13χρονη κόρη, ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της -και, στο αποκορύφωμα, διατυπώνει μια συγκαλυμμένη απειλή για επίθεση εναντίον της δημοσιογράφου (περισσότερα παρακάτω). Φυσικά, η αναφορά στα προσωπικά του αντιπάλου αντί για απάντηση στα όσα υποστηρίζει είναι αρκετά εύγλωττη για την ένδεια επιχειρημάτων της συμμορίας.
Το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο δεν το διάβαζα, αλλά το άρθρο αυτό μου το έστειλε μερικές μέρες αργότερα ένας φίλος, ο οποίος ξέρει την πετριά που έχω με τα γλωσσικά, επισημαίνοντάς μου κάποιες σπανιότατες λέξεις που χρησιμοποιεί ο ανώνυμος αρθρογράφος. Τότε δεν θέλησα να γράψω, αφενός επειδή είχα μόλις γράψει ένα δικό μου άρθρο για τους χρυσαυγίτες και αφετέρου επειδή φοβόμουν μήπως το θύμα της λεκτικής επίθεσης ενοχληθεί με την ανακίνηση του θέματος. Τώρα που η ίδια η δημοσιογράφος κατάγγειλε την υπόθεση, ο ενδοιασμός αυτός δεν υπάρχει.
Αν παρά τις παραινέσεις μου διαβάσατε το χρυσαυγίτικο άρθρο, θα προσέξατε ότι δεν είναι αυτό που θα περιμέναμε από τον τυπικό αρθρογράφο της συμμορίας. Αντί για την άμεση και ακατέργαστη γλώσσα των τυπικών άρθρων του ιστολογίου, με λίγες και κοφτές φράσεις, εδώ έχουμε μια ακατάσχετη λογοδιάρροια, μακρές περιόδους, κατάφορτη γλώσσα που λογιοφέρνει, διανθισμένη με κάποιες σπανιότατες λέξεις αλλά και μάγκικες εκφράσεις, χωρίς να χάνει ευκαιρία ο συγγραφέας να κάνει επίδειξη γνώσεων και γλωσσομάθειας, με δυο λόγια ένα στυλ που θα πρέπει να το θαυμάζει ο μέσος αστοιχείωτος χρυσαυγίτης. Εδώ που τα λέμε, ελάχιστοι χρησιμοποιούν λέξεις όπως π.χ. «αβληχρές επιφυλάξεις» ή «παλιλαλία» ή «ενορμητικές ώσεις» ή «ευένδοτος» ή ακόμα «δυσφορικά» και «απερινόητα».
Σας κάνει κάτι εντύπωση σε αυτές τις λέξεις; Θα έλεγα ότι έχουν ένα κοινό στοιχείο -εκτός από την τελευταία. Διότι το «απερινόητος» (=αυτός που δεν είναι δυνατό να γίνει νοητός) είναι εκκλησιαστική λέξη, που την είχε χρησιμοποιήσει παλιά ο Ζουράρης στον λεξιλαγνικό τίτλο ενός βιβλίου του («Μισγάγκεια απερινόητη»), αλλά όλες οι άλλες λέξεις ανήκουν στο ιατρικό λεξιλόγιο: η παλιλαλία (ή παλιλλαλία) είναι διαταραχή του λόγου, ενώ ο «αβληχρός» που θα πει «αδύναμος, απαλός» το χρησιμοποιούν πολύ οι γιατροί για φιγούρα, π.χ. οι προειδοποιητικές κλινικές εκδηλώσεις είναι αβληχρές, ακαθόριστες και γενικώς ηπιότερες. Ο ενορμητικός είναι όρος της ψυχολογίας, ο «δυσφορικός» είναι συνηθισμένο επίθετο σε ιατρικούς όρους (δυσφορική διαταραχή, δυσφορικό σύνδρομο), ενώ ο ευένδοτος (= που υποχωρεί εύκολα) επίσης είναι αγαπημένη λέξη των γιατρών, π.χ. “Κήλη ονομάζεται η πρόπτωση κάθε ενδοκοιλιακού οργάνου μέσα από ευένδοτο σημείο της κοιλιάς”. Χωρίς διάθεση να κάνω τον γλωσσικό ντετέκτιβ, θα στοιχημάτιζα πως ο αρθρογράφος είτε ασχολείται επαγγελματικά στον ευρύτερο ιατρικό και παραϊατρικό κλάδο είτε διαβάζει ιατρικά συγγράμματα από χόμπι.
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι ο πολύ μεγάλος αριθμός φτηνών σεξιστικών και σεξουαλικών υπονοουμένων. Η περιφρόνηση για τις γυναίκες και τα σεξιστικά υπονοούμενα είναι σήμα κατατεθέν των ναζιστών· δεν αρνούμαι ότι τέτοιος λόγος παρατηρείται δυστυχώς σε άντρες όλων των πολιτικών χώρων, όμως στη φασιστική άκρα δεξιά είναι ενδημικός. Βέβαια, ο συγκεκριμένος αρθρογράφος το παρακάνει. Ένας ψυχίατρος θα έβρισκε πιθανώς άφθονο υλικό για ανάλυση, αλλά δεν θέλω να σταθώ περισσότερο. Να επισημάνω πάντως ότι υπάρχουν και σεξιστικές αναφορές που δεν είναι και τόσο φανερές: για παράδειγμα, η Χέρμπερτστράσε, στην οποία γίνεται αναφορά, είναι ο διασημότερος μπουρδελόδρομος της Γερμανίας, στο Ζανκτ Πάουλι του Αμβούργου· και όχι τυχαία η Ξ.Κ. έχει γεννηθεί στο Αμβούργο.
Ως εδώ, τα πράγματα είναι σχετικά ανώδυνα, αν και όχι αθώα. Όμως, το άρθρο περιέχει και μια συγκαλυμμένη απειλή. Γράφει: Είναι απολύτως βέβαιο πως γνωρίζουμε και ξέρουμε καλά και για όσους (λίγους) μένουν δίπλα μας και για όσους μένουν καλοβαλμένοι πολύ μακριά μας. Η πάλη των ιδεών έχει την δικιά της αυθύπαρκτη και εν πολλοίς άχρονη λειτουργία. Όμως σε ότι αφορά το κοινωνικοπολιτικό δρώμενο, η παράμετρος του χρόνου ενέχει τεράστια βαρύτητα. Εμείς μάθαμε να περιμένουμε επί 31 χρόνια και άσχετα με την εκλογική αριθμητική ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ! Έτσι ή αλλιώς. Ο χρόνος τρέχει κι επιδρά καταλυτικά και ρηξικέλευθα. Για να το αποδώσουμε στην… μητρική της ξένης Ξένιας γλώσσα : «Kommt Zeit, kommt Rat, Kommt Attentat!»
Η απειλή βρίσκεται στη γερμανική φράση, που θα τη βρείτε να αποδίδεται με πολλούς τρόπους, όχι πάντα σωστά. Η φράση είναι παρωδία μιας παροιμίας. Η αρχική παροιμία έχει δυο σκέλη: Kommt Zeit, kommt Rat. Το Rat σημαίνει συμβουλή (και συμβούλιο) και η παροιμία σημαίνει κατά λέξη: Έρχεται (δηλ. περνάει) ο χρόνος, έρχεται η συμβουλή. Χρησιμοποιείται για να δείξει ότι με τον καιρό όλα φτιάχνουν, δηλ. είναι κάτι ανάμεσα στο «το καλό πράγμα αργεί να γίνει», στο «σπεύδε βραδέως» και στο «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι».
Όπως πολλές παροιμίες, κι αυτή έχει κάμποσες λογοπαικτικές ή άλλες παραλλαγές, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε συγκεντρωμένες εδώ, μαζί με άλλες πληροφορίες για την παροιμία. Η παραλλαγή που μας ενδιαφέρει, βέβαια, είναι «Kommt Zeit, kommt Rat, Kommt Attentat!». Το Attentat είναι το χτύπημα, η επίθεση, η δολοφονική επίθεση. Στα γερμανικά κάνει ομοιοκαταληξία με το Rat. Αν είχαμε αν μεταφράσουμε το λογοπαίγνιο, θα λέγαμε κάτι σαν «το καλό χτύπημα αργεί να γίνει». Στη Γερμανία η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε σαν σύνθημα από την ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ και άλλους ακροαριστερούς (μεταξύ άλλων στο Αμβούργο το 1987), αλλά δεν άργησαν να την υιοθετήσουν και οι ακροδεξιοί.
Το βασικό είναι ότι η παραλλαγμένη παροιμία χρησιμοποιείται πλέον από την άκρα δεξιά στη Γερμανία σαν απειλητική προειδοποίηση ότι “έρχεται η ώρα σου”, και αυτό ο γερμανομαθής χρυσαυγίτης το ξέρει, και ξέρει ότι το ξέρει και η απειλούμενη δημοσιογράφος. Σε περσινό άρθρο, γραμμένο μετά το μακελιό στη Νορβηγία, δηλώνεται καθαρά (στην προτελευταία παράγραφο) ότι η φράση Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat είναι στερεότυπη απειλή που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί. Και αυτό ισχύει εδώ και χρόνια: για παράδειγμα, το 2001 στάλθηκε στον Πάουλ Σπίγκελ παγιδευμένο πακέτο με τη φράση: Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat, την οποία το περιοδικό χαρακτηρίζει “unmissverstaendlichem Text” (δηλαδή που δεν επιδέχεται παρερμηνείες) σημειώνοντας ότι η γερμανική αστυνομία πήρε πολύ σοβαρά την απειλή.
Σε αντίθεση με την ελληνική. Όταν η κ. Κουναλάκη απευθύνθηκε στην αστυνομία, τη συμβούλεψαν να… σταματήσει να γράφει για τη Χρυσή Αυγή gια να μην δεχτεί επίθεση (!) και να κάνει μήνυση στην ιστοσελίδα. Οπότε, καλά έκανε η κυρία Κουναλάκη και δημοσιοποίησε ευρύτερα το θέμα. Πάντως, ο θόρυβος που έγινε για την υπόθεση ανάγκασε τους χρυσαυγίτες σε μια κωμική αναδίπλωση. Σε χτεσινό άρθρο στο ιστολόγιό τους, προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, με μια από τις πιο γελοίες δικαιολογίες που έχω ακούσει στη ζωή μου.
Λένε πως η λέξη Attentat σημαίνει μια… δικαστική διαδικασία, και αυτό το στηρίζουν σε ένα αγγλικό διαδικτυακό λεξικό: Η σημασία με την οποία παρατέθηκε η επίμαχη λέξη ήταν όπως στο (3) : Η κατόπιν μιας διατεταγμένης απαγόρευσης διαδικασία σε ένα δικαστήριο. Συνεπώςαφορούσε στηνεξάσκηση των νόμιμων μέσων μετά από κάποιο «απαγορευτικό διάταγμα» (όπως π.χ. η κατηγορηματική απαγόρευση ή ο διατεταγμένος εξοβελισμός μας από τα ΜΜΕ), έτσι ώστε κάθε αδικολόγος ή συκοφάντης να επιφυλάσσεται, διότι μπορεί τελικά να υποστεί νομικές συνέπειες. Δεν είναι εξαίσια κουτοπόνηρο; Υποστηρίζουν ότι η γερμανική λέξη Attentat έχει αθώα σημασία επειδή η αγγλική λέξη attentat σημαίνει κάτι ανώδυνο! Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι η φράση Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat μιλάει για… μυοκτονία, αφού στα αγγλικά το rat σημαίνει τον αρουραίο!
Βέβαια, αν κοιτάξουμε το οποιοδήποτε λεξικό θα δούμε ότι στα γερμανικά Attentat είναι η δολοφονία, η δολοφονική απόπειρα. Το υπόλοιπο απαντητικό άρθρο δεν χρειάζεται σχολιασμό· φαίνεται πάντως πως είναι γραμμένο από άλλον αρθρογράφο. Χαρακτηριστικό πάντως για τη θρασύδειλη αναδίπλωση των χρυσαυγιτών είναι πως το δεύτερο άρθρο δεν λινκάρει προς το πρώτο άρθρο του ιστολογίου αντίθετα με την κοινή διαδικτυακή πρακτική, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο αναγνώστης να δει εύκολα το παλιό άρθρο!
Όμως, εγώ κάτι άλλο θέλω να επισημάνω κλείνοντας: μόλις έγινε λίγο θόρυβος για το θέμα, το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο έσπευσε να αρνηθεί αυτό που έγραψε, αντί να το υπερασπιστεί, και μάλιστα προβάλλοντας μια οφθαλμοφανώς αστήριχτη δικαιολογία. Μάλιστα, για να θολώσουν τα νερά, στην απάντησή τους δεν έβαλαν λινκ (!) προς το παλιότερο άρθρο τους. Θέλω να πω, αν και «λεβεντόπαιδα», έδειξαν ολοφάνερα θρασύδειλη συμπεριφορά. Ας το έχουμε αυτό κατά νου.
Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;) Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!) Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό. Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης: Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά είναι ανέφικτος (ακόμα κι όλοι να συμφωνούσαμε σε αυτούς τους όρους – ακόμα κι οι αναρχικοί των Εξαρχείων). Από την άλλη, η εγχώρια χρηματοδότηση των αναπτυξιακών και μεταρρυθμιστικών πολιτικών που είναι προαπαιτούμενο για την ανατροπή της Κρίσης είναι αδύνατη. Άρα, τί κάνουμε; Αν έχω δίκιο, η λύση είναι μία (αν και όχι απλή): Επαναδιαπραγμάτευση εντός του ευρώ. Πως γίνεται αυτό, σας ακούω να ρωτάτε (με δίκαιη απορία), όταν η κα Μέρκελ δεν θέλει να ακούσει κουβέντα; Γιατί να μας ακούσουν; Γιατί να μας αποτείνουν καν τον λόγο; Εύλογο το ερώτημα (το οποίο ετίθετο στον κ. Σαμαρά από τον Μάιο του 2010, όταν υποσχόταν κι εκείνος την επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς να δίνει απάντηση). Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι ότι θα μας πάρουν στα σοβαρά μόνον αν θέσουμε την επανδιαπραγμάτευση ως προϋπόθεση για να δεχθούμε την νέα δόση από το EFSF. Από εκεί που μας φοβερίζουν ότι δεν θα μας την δώσουν, να ανακοινώσουμε ήρεμα και νωχελικά (χωρίς να προβούμε σε καμία καταγγελία) ότι επιλέγουμε να μην την πάρουμε όσο το «πρόγραμμα» παραβαίνει τους κανόνες της λογικής και επιμένει σε νέα μέτρα που θα γκρεμίσουν ότι έχει μείνει όρθιο στην κοινωνική οικονομία της χώρας (π.χ. νέες μειώσεις κατώτατων μισθών και συντάξεων). Βέβαια, για να το πούμε αυτό το «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε», χωρίς η ρήση μας να αποτελεί μπλόφα, είναι απαραίτητο πρώτα να έχουμε κάνει (εντός των ερχόμενων εβδομάδων) ό,τι απαιτείται ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να «αντέξει» στο επόμενο διάστημα (π.χ. έως τον Δεκέμβριο) χωρίς δανεικά, μέσω της εξάλειψης του πρωτογενούς ελλείμματος, τουλάχιστον έως το τέλος του χρόνου. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Ναι, είναι (α) με μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση μισθών και συντάξεων που αφήνει ανέπαφα τα χαμηλά εισοδήματα και (β) με την δυνατότητα προ-πληρωμής ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος με μεγάλες εκπτώσεις εκ μέρους των φορολογουμένων (αντί για την απίστευτα ανόητη πρόταση της «κινητοποίησης των καταθέσων» που φέρεται να εξήγγειλε μέλος του Σύριζα, σπέρνοντας τον πανικό στους μικρο-καταθέτες). Στόχος τέτοιων διαπραγματευτικών κινήσεων δεν μπορεί να είναι η αυτόνομη, μαρκοπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας. Στόχος είναι να κρατηθεί η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα ζωντανή έως ότου η Ευρώπη, υπό την επιρροή της αλλαγής σκηνικού που επέφερε η νίκη Hollande (καθώς και η καθίζηση των Μνημονικακών κομμάτων στην Ελλάδα), αλλάξει ρώτα. Θα μου πείτε: Κι αν δεν αλλάξει; Σας απαντώ: Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην αλλάξει! Ποτέ δεν είναι, βέβαια, σίγουρο ποια θα είναι η νέα ρώτα. Όμως ένα είναι σίγουρο: η σημερινή ρώτα (που συνθλίβει χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία) δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Το ζητούμενο είναι να επιβιώσουμε έως τότε, έως ότου το ευρωπαϊκό τοπίο αρχίσει να ξεκαθαρίζει, όσο γίνεται με λιγότερα θύματα. Αυτό είναι το ζητούμενο για την νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι το θέμα που θα ήθελα να δω τους πολιτικούς μας αρχηγούς να συζητήσουν στο Προεδρικό Μέγαρο όταν θα έρθει, πολύ σύντομα, η στιγμή της υπό τον κ. Παπούλια σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Πρέπει, αντί να βγουν εκτός θέματος και να προσπαθούν να κερδίσουν την μάχη των εντυπώσεων, να συζητήσουν ήρεμα και υπεύθυνα (α) το πως θα ετοιμαστεί η χώρα ώστε να «αντέξει» όσο η άρνησή μας να πάρουμε την επόμενη δόση πυροδοτήσει μια Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαπραγμάτευση, καθώς και (β) ποια θα είναι η δική μας, η ελληνική, τοποθέτηση στην διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης. Ποια τοποθέτηση πρέπει να επιλέξουμε στον ευρωπαϊκό πεδίο; Επιτρέψτε μου να σας πω τι θα πρότεινα ως ελληνική θέση (όσοι έχετε διαβάσει τις προτάσεις μου εδώ στο protagon δεν θα ξαφνιαστείτε): Να παρουσιάσουμε στην Ευρώπη μια πρόταση επίλυσης που να ηχεί ρεαλιστική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ισπανία που καταρρέει σήμερα, για την Ιρλανδία, για την Πορτογαλία, για την Γαλλία της οποίας η σειρά έρχεται κλπ – έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ερείσματα μεταξύ της πλειοψηφίας των ευρωπαίων που, πλέον (κι ευτυχώς) κατανοούν πως αυτό που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πρώτον, δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας και, δεύτερον, δηλητηριάζει (καθώς επεκτείνεται σε) ολόκληρη την Ευρώπη. Βασικές αρχές αυτής της συνολικής λύσης πρέπει να είναι: (1) Να μην πληρώνει τον λογαριασμό ο γερμανός φορολογούμενος αλλά το κατά Μάαστριχτ δημόσιο χρέος να μετατραπεί σε ευρωπαϊκό χρέος (από την ΕΚΤ) το οποίο θα αποπληρώνουν τα κράτη-μέλη με επιτόκια που θα εξασφαλίσει για αυτά η ΕΚΤ (2) Να σταματήσουν οι εθνικές κυβερνήσεις να ασχολούνται με τις τράπεζες οι οποίες περνούν σε ευρωπαϊκό έλεγχο (δηλαδή να τις αναλάβει ως προς την επανακεφαλαιοποίηση, έλεγχο και διοίκηση – τουλάχιστον όσες δεχθούν σημαντικά ευρωπαϊκά κεφάλαια – το EFSF) (3) Να συνεργαστεί η ΕΚΤ με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (εκδίδοντας ομόλογα και η μία και η άλλη) στην εκπόνηση ενός Ευρωπαϊκού Νιου Ντηλ (επενδυτικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη και την εξισορρόπιση της ενδοε-ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας) (4) Δέσμευση των χωρών-μελών, στον βαθμό που ισχύσουν τα πιο πάνω (και εξευρωπαϊστεί μεγάλο μέρος του χρέους, οι επενδύσεις και το τραπεζικό σύστημα), να ισοσκελίζουν μόνιμα τον προϋπολογισμό τους.
Επίλογος Η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε λοιπόν. Ο Σύριζα ανεδείχθη στον μεγάλο κερδισμένο της περασμένης Κυριακής. Η επιτυχία αυτή σήμερα κινδυνεύει καθώς ο Σύριζα βρίσκεται εκατοστά από το να κάνει το μεγαλύτερο δώρο στους φιλο-Μνημονιακούς του αντιπάλους προσπαθώντας να κρατά ικανοποιημένους τόσο τις συνιστώσες που κρίνουν ότι η λύση θα δοθεί μέσα στο ευρώ όσο και στις συνιστώσες (και τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις εκτός του Σύριζα) που προκρίνουν την έξοδο από το ευρώ. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιον από τους δύο θα πάει. Και με τους δύο δεν γίνεται. Αν προσπαθήσει να πετύχει την ενότητα της Αριστεράς μη ξεκαθαρίζοντας την θέση του επ΄αυτού, ο Σύριζα να χάσει το τραίνο της ιστορίας, η Αριστερά θα καταβαραθρωθεί (άλλη μια φορά) και η χώρα θα πέσει θύμα ενός θηριώδους λάθους (το οποίο θα προστεθεί στο κτηνώδες λάθος του Μνημονίου). Μπορεί να έχω άδικο όταν φωνάζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι «λύση εκτός του ευρώ» θα φέρει μια μεταμοντέρνα δεκαετία του ’30 στην Ευρώπη και στον κόσμο. Μπορεί συνάδελφοί μου, όπως ο Λαπαβίτσας ή ο Ρουμπίνι, να έχουν δίκιο όταν λένε ότι το μέλλον της χώρας προδιαγράφεται λαμπρότερο εκτός του ευρώ. Όμως, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η ηγεσία του Σύριζα πρέπει να αποφασίσει ποια από τις δύο σχολές σκέψεις έχει δίκιο και ποια όχι. Μένουν ώρες, ούτε καν μέρες, για να το πράξει. Η Ιστορία μπορεί να είναι διατεθειμένη να περιμένει μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση τον Ιούνιο, ώστε να ξεκαθαρίσεουν τα πράγματα. Ολιγωρία όμως όσον αφορά το αν η λύση θα γίνει μέσα από ενδο-ευρωζωνική διαπραγμάτευση ή μέσα από μια «ηρωική» έξοδο, δεν θα ανεχθεί. Παράρτημα: Τα πέντε σημεία της πρότασης του Σύριζα Καθώς ο κερδισμένος των εκλογών ήταν ο Σύριζα και, δεδομένου ότι στο προηγούμενο άρθρο μου (λίγο πριν τις εκλογές) υποστήριξα την ουσιαστική στήριξη του Σύριζα, νομίζω ότι δικαιούμαι να ρίξω μια κριτική ματιά στα πέντε σημεία που προέθεσε ο κ. Τρίπρας ως ελάχιστο πλαίσιο συμφωνίας με τα άλλα κόμματα για σχηματισμό κυβέρνησης. Τα παίρνω ένα-ένα, προσθέτω σύντομο σχόλιο στο καθένα και, τέλος, λαμβάνω το θάρρος να τα ξανα-γράψω όπως θα τα ήθελα: 1. Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες Σχόλιο: Δεν υπήρχε κανείς λόγος να ζητηθεί από κανέναν να στείλει ακυρωτικά γράμματα στις Βρυξέλλες. Όπως το EFSF την τελευταία στιγμή ανακοινώνει ότι τελικά θα εκταμιεύσει λιγότερα χρήματα από τα συμφωνημένα (με την Αθήνα) εκ μέρους της Ελλάδας, έτσι κι η νέα ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να κινηθεί κατά το δοκούν αρνούμενη να μειώσει μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα που είχε συμφωνήσει με την τρόικα η κυβέρνηση Παπαδήμου. Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόζει πολιτικές μισθών και συντάξεων ανάλογα με το πρωτογενές πλεόνασμα της χώρας, το οποίο θα παραχθεί μέσα από μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση για όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να βρεθεί η Συνολική Λύση στην Κρίση που η ΕΕ υποσχέθηκε από τον Μάρτιο του 2011 χωρίς να την έχει εκπονήσει. 2. Ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις Σχόλιο: Συμφωνώ απολύτως. Μόνο που θα το διατύπωνα διαφορετικά, με τρόπο που να αναδεικνύει το σημαντικό πρόβλημα στην αγορά εργασίας το οποίο προκύπτει από το πολύ μεγάλο εργασιακό κόστος σε σχέση με τον μισθολογικό κόστος (λόγω μη ανταποδοτικών εισφορών) Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα ακυρώσει μέτρα τα οποία, λανθασμένα, λαμβάνουν ως δεδομένο ότι η προσφορά εργασίας είναι αντιστρόφως ανάλογη του μισθού αλλά, παράλληλα, θα λάβει υπ’ όψη τις στρεβλώσεις που δημιουργούν οι υψηλές, και άνευ ανταποδοτικότητας στους εργαζόμενους, εισφορές. 3. Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών Σχόλιο: Προφανώς και συμφωνώ. Οι 50 βουλευτές που πήρε ως μπόνους η ΝΔ σε αυτές τις εκλογές αποτελούν παραβίαση βασικών δημοκρατικών αρχών. Όμως δεν τα έθετα αυτό τον όρο σε αυτή την χρονική στιγμή. Θα ανέφερα την θέση αυτή αλλά όχι ως όρο συνεργασίας. Σήμερα, προέχουν άλλα ζητήματα. 4. Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα που έχει λάβει έως σήμερα 200 δισ. από την κυβέρνηση και άμεση δημοσιοποίηση της έκθεσης της Black Rock για την κατάσταση των τραπεζών Σχόλιο: Η διαφωνία μου εδώ είναι κάθετη. Δημόσιος έλεγχος από ένα πτωχευμένο δημόσιο το οποίο παράλληλα θέλει να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη (κάτι που, όπως έγραψα παραπάνω, έχει ελπίδες μόνο εφόσον αρνηθούμε κι άλλες δόσεις) δεν γίνεται. Τελεία και παύλα. Εκτός κι αν ο Σύριζα σκέφτεται σοβαρά την επιστροφή στην δραχμή και την δήμευση των καταθέσεων – κάτι που δεν θέλω καν να το σκεφτώ (γιατί αν το σκεφτώ θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το προηγούμενο άρθρο μου). Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση ζητά από το EFSF την απ’ ευθείας επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (με κεφάλαια του EFSF) και με κοινές μετοχές που θα = περάσουν στο ίδιο το EFSF, με νέες διοικήσεις να διορίζονται απ’ ευθείας από την ΕΕ, το EFSF και την ΕΒΑ (European Banking Authority) – βλ εδώ για την άποψη αυτή. 5. Δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ), διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης Σχόλιο: Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα βαθιά στενοχώρια όταν διάβασα αυτές τις γραμμές. Εξ αρχής είχα δηλώσει ότι καμία ΕΛΕ δεν μπορεί να απαντήσει τα ίδια της τα ερωτήματα. Τώρα μάλιστα που, μετά το Μνημίνιο 2-PSI, το χρέος έχει ουσιασιστικά μετακυλίσει στους ώμους της τρόικα, σχεδόν κανείς από τους αρχικούς μας δανειστές δεν εξακολουθεί να παραμένει δανειστής μας. Άρα, ποιος ο λόγος, πέραν του να χαιδευτούν κάποια αυτιά κάποιων συνιστωσών; Αφήστε που η «κενότητα» της πρόταση για ΕΛΕ έρχεται να επισκιάσει την σημαντική φράση «διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης» (που βέβαια δεν μου αρέσει καθόλου, καθώς μου θυμίζει την «δίκαιη και βιώσιμη λύση του... Κυπριακού»).
Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα θέσει στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής ζήτημα εκπόνησης ενιαίας λύσης για την κρίση στο Ευρώ που να μην προσποιείται πως η «ελληνική κρίση», η «ιρλανδική κρίση», η «ισπανική κρίση» κλπ μπορούν να μελετηθούν, να κατανοηθούν και να επιλυθούν ως εάν να ήταν ανεξάρτητες η μία από την άλλη.
O υπό σύσταση σύλλογος Αντίπαρος Εν Πλω, ο Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου και το Δημοτικό Σχολείο (Σύλλογος Γονέων) διοργανώνουν ποδηλατοπορεία (δηλαδή μη αγωνιστική διαδρομή) από το Λιμάνι μέχρι τη θέση Γλυφά (Big Blue). Για όσους συμμετείχαν τα προηγούμενα χρόνια θα θυμούνται πόσο γιορτινή ατμόσφαιρα επικρατεί. Πάνω απ’ όλα είναι μια ευκαιρία για τους μικρούς να βγουν συνοδευμένοι από αστυνομία και γονείς στον -επικίνδυνο κατά τ’ άλλα- δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό, για όλους δε μία ευκαιρία να δηλώσουν με τη στάση τους ότι οι δρόμοι ανήκουν –πέρα από τις νταλίκες, τους νταήδες, τους ραλλίστες και τους ανεγκέφαλους- και στους ποδηλάτες (και στους πεζούς φυσικά).
+%5B640x480%5D.JPG)