Έξοδος Κινδύνου

30 μήνες αδιάλειπτης παρουσίας και εγρήγορσης, κοντά 750 αναρτήσεις επί παντός επιστητού, πάνω από 140 χιλιάδες επισκέπτες, αναρρίχηση κοντά στην πρώτη εξηντάδα των δημοφιλέστερων ελληνικών ιστολογίων, φορέας μιας νέας τάξης πραγμάτων που ακολούθησε με την ανάδυση αρκετών ακόμη ιστολογίων στην περιοχή…

Τίποτε από τα παραπάνω δεν φαίνεται να μπορεί να λειάνει την αίσθηση της ματαιότητας που προκαλεί η απαξίωση που συμβαίνει στην πραγματική ζωή τριγύρω μας. Ματαιότητα που δεν οφείλεται ούτε σε βαρεμάρα ούτε σε πνευματική κόπωση: οι γράφοντες και φιλοξενούμενοι εδώ θα βρουν, κάποιοι έχουν κιόλας βρει, άλλους τρόπους, περισσότερο αποτελεσματικούς για να επιβάλλουν τα θέλω τους και να αξιοποιήσουν τα μπορώ τους. Κι οι αναγνώστες επίσης. Καλύτερα ματαιότητα παρά ΟΡΓΗ, παιδιά και τα δύο της διογκούμενης απαξίωσης γύρω μας. Οργή που γεννάει η αίσθηση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΙΧΑΜΑΡΑΣ για τους ανάξιους αυτού του τόπου, είτε κυβερνήτες είτε δευτεροκλασάτοι λιμοκοντόροι, που νιώθουν ικανοί να κουμαντάρουν τις τύχες ενός τόπου, όντας ανίκανοι να κουμαντάρουν τη σκέψη τους ή τη ζωή τους. Οργή για αναξιοπρεπείς ΜΜΕδες που πρόχειρα ερμηνεύουν τις ζωές μας κατά το δοκούν και το συμφέρον τους, καταργώντας θεμελιώδεις αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Οργή κυρίως για την γραφική μας Κοινοτική Αρχή, ένα σπαρταριστό συνονθύλευμα ανθρώπων και ιδεών βγαλμένο από κωμωδία ηθών του ΄60, με τους μικρόνοες ηγέτες, τους ανίκανους ακολούθους, τις γλοιώδεις κυρίες επί παντός θέματος, την κατατονική αντιπολίτευση και τους ατσούμπαλους μνηστήρες. Ακραίο; Δε νομίζω. Οργή για το νησί που καταστρέφεται καθημερινά μπρος στα μάτια μας, όχι μόνο από τους Καραβέλες, τους Κολιοπάνους, τους Μαρινόπουλους και τα Τσακωνάκια, που τόσο στηλιτεύουμε στη χαλαρότητά μας, αλλά κυρίως από την αναλγησία-αδιαφορία τη δική μας. Τη δική σας.

Τα σκατά στον Ακονητό κάποτε θα μας πνίξουν αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε; Η παράνομη εξόρυξη στον Ακονητό ποτέ δε σταμάτησε, ίσα ίσα που τώρα εξορύσσεται νυχθημερόν και δασική έκταση του Άη Γιώργη (πληροφορίες στην Κοινότητα), αλλά τουλάχιστον δεν το μαθαίνει κανείς παραέξω. Οι εκχερσώσεις και τα μπαζώματα των δασικών εκτάσεων, οι πάμπολλες απαγορευμένες προσβάσεις σε παραλίες και κολπίσκους, η ληστρική εκμετάλλευση και κατασπατάληση του νερού (που ανήκει σε όλους κι όχι σε ολίγους, και σίγουρα όχι σε φιλάρεσκους βιλλέμπορες), είναι γνώριμα σε όλους και σίγουρα αποτελεί μια μικρή υποκρισία να τα “ανακαλύπτει” ένα ιστολόγιο ή να κάνουμε πως δεν το ξέραμε μέχρι που το διαβάσαμε εδώ ή στα υπόλοιπα blogs. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν για να εξοργίζεται κανείς, ας προσθέσουμε την αμφίβολη ποιότητα του νερού που πλενόμαστε ή μαγειρεύουμε υπό την ανοχή του Επαρχείου και της Κοινότητας, τα σκουπίδια που μας πνίγουν και την ανακύκλωση, την έλευση της οποίας γιορτάσαμε(!) με χορό, μουσική και μεγαλόσχημα λόγια πολύ καιρό πριν, την αδυναμία αστυνόμευσης κι εφαρμογής του νόμου και της ισονομίας γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι παράγοντες (που με συνοπτικές διαδικασίες εκδίωξαν πριν ένα χρόνο αστυνομικό από το νησί), και τόσα άλλα που καθημερινά μας ενοχλούν, μας προσβάλλουν, μας αδικούν.

Σε λίγο θα έχουμε νεκρούς και στον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, που πρόσφατα παραδόθηκε στην κυκλοφορία χωρίς ούτε μία διάβαση πεζών(!), αλλά και στον πεζόδρομο, η νομιμότητα και ασφάλεια του οποίου διακορεύεται καθημερινά από βραδυκίνητους συζύγους κοινοταρχισσών, διοπτροφόρους εμπόρους, ανέμελους τουρίστες, βιαστικούς εργάτες και τελικά από πολλούς (κι είναι τόση η υποκρισία που κι εδώ κάποιοι κατηγορούν μόνον τους Αλβανούς που οδηγούνε στον πεζόδρομο, ακολουθώντας το παράδειγμα των ντόπιων).

Για όλα αυτά κι άλλα τόσα που μας προσβάλλουν, που κάνουμε πως δεν υπάρχουν ενώ πληθαίνουν καθημερινά, που κανείς υπεύθυνος δεν τα βλέπει, υπάρχει ΟΡΓΗ. Γιατί δεν είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά ο ίδιος ο κανόνας σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο αριβισμός, διαπλεκόμενοι, και πολλή πολλή φλυαρία. Κι επειδή μετά από τόσες αναρτήσεις τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει, η οργή γίνεται ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ.

Στρίψτε το βλέμμα λίγο πέρα από την οθόνη του PC, πέρα από τον εικονικό κόσμο στον οποίο νομίζουμε ότι παρεμβαίνοντας θα αλλάξει κι ο πραγματικός κόσμος, αυτός των Αναξίων.

Το blog αυτό κλείνει οριστικά, πριν η οργή ξεχειλίσει, στη σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου βούρκου, που μας αγκαλιάζει όλο και πιο στοργικά, δεν αξίζουν ούτε Μάγοι ούτε κουκουβάγιες (τουλάχιστον στο παραμύθι υπήρχε μία αφαλάτωση, αντίθετα με την πραγματικότητα). Θα βρουν στέγη αλλού, κι αυτοί κι εμείς.

Το blog θα μείνει ως έχει για δεκατέσσερις ημέρες, οπότε και με ένα μαγικό θα περάσει στο περιθώριο. Τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά αλλά μην περιμένετε απάντηση…

Καλή συνέχεια σε όλους (με μερικές εξαιρέσεις...)

Ξενάγηση στο Δεσποτικό

επιμέλεια αφίσας: Τατιάνα Κοντούλη (http://laboomeria.blogspot.com/)

κι εδώ μία πρόσφατη συνέντευξη του αρχαιολόγου στο free press του νησιού

Μια άλλη προσέγγιση των δημόσιων χώρων...

Τα παρακάτω βίντεο αποτελούν μία εντυπωσιακή αρχιτεκτονική εφαρμογή του projection mapping σε τοίχους, τείχη, κτίρια και κάθε λογής επιφάνεια. Δείτε το πρώτο βίντεο κι αντιληφθείτε πως εκμεταλλεύονται στο Jersey της Αγγλίας το δικό τους κάστρο, για την παραγωγή ενός μοναδικού τρισδιάστατου θεάματος, αλλά κι αλλού...

Δεν έιναι όλα τόσο απόμακρα. Το τελευταίo βίντεο είναι από το φεστιβάλ Θεσ/κης 2009...
Ίσως η ομάδα urbanscreen θα μπορούσε κάποια στιγμή να ντύσει τα πετρώματα του Κάστρου ή του Σπηλάιου με παρόμοιες εικόνες.











http://www.urbanscreen.com/

Η νύφη, ο γαμπρός κι η κακιά πεθερά…

Με τον τίτλο που φέρει το παρακάτω κείμενο (“Ακριβοί στα πίτουρα, φτηνοί στ’ αλεύρι”) του γνωστού δράστη Γ.Τριαντάφυλλου δεν μπορεί κανείς παρά να περιμένει διαβάζοντάς το, την ανάδειξη της κακοδιοίκησης, ανεπάρκειας, διαπλοκής, και αναλγησίας της σημερινής κοινοτικής αρχής.

Δεν γίνονται διακρίσεις, τα παραπάνω αφορούν όλους όσους ξέρουν και σιωπούν, μπορούν και δειλιάζουν, αποφασίζουν ελαφρά (ή πονηρά) σκεπτόμενοι, εξυπηρετούν αμφιλεγόμενους συμμάχους και, τελικά, προσβάλλουν το κοινό αίσθημα.

Εκτός αν η προτεραιότητα της νυν Κοινοτικής Αρχής είναι η εξώθηση της υστεροφημίας της (Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει) στα ουράνια και στην αιωνιότητα μέσω φυλλαδίου από εκδότη κι όχι η δημόσια (αντι-)παράθεση… Οπότε στην περίπτωση αυτή ίσως η παροιμία που συμπληρώνει αυτήν του κ.Τριαντάφυλλου είναι “άμα θέλει η νύφη και ο γαμπρός τύφλα να’ χει ο πεθερός”. Όπου νύφη και γαμπρός η απίθανη εκδοτική σύζευξη που διαφαίνεται και πεθερός όλοι εμείς. Πιο σωστά: Κακιά πεθερά…

Και κάτι τελευταίο… Αν ένας πολίτης κάνει τέτοιου είδους αντιπολίτευση, ερήμην συχνά της πραγματικής, και η δράση του φέρνει αποτέλεσμα (όπως ελπίζουμε όλοι πως θα γίνει αν πρυτανεύσει η λογική), ας μην πολιτευτεί ποτέ του αν δεν το επιθυμεί. Εξάλλου σε μία άρρωστη Αρχή είναι που ισχύει ακόμα περισσότερο το ότι η καρέκλα κάνει τον άνθρωπο. Κι αυτή η μετάλλαξη των πολιτών σε ανήμπορους αιρετούς φοβίζει πολλούς, κυρίως τους νέους, που είδαν την έννοια της πολιτικής και της συμμετοχής στα κοινά να απαξιώνεται έντονα τα τελευταία χρόνια…

Στη μικρή μας κοινωνία η δυνατότητα παρέμβασης υπάρχει και για τους πολίτες και ο κ.Τριαντάφυλλος το έχει αποδείξει πολλάκις, αλλά και άλλοι πολίτες. Ακόμα και στα μπλογκς η κριτική φέρνει αποτελέσματα. Και τελικά δεν είναι μόνος του: το γεγονός ότι η επιστολή αναπαράχθηκε από όλα τα τοπικά ιστολόγια κάτι φανερώνει…Αρκεί να υπάρχει και λίγη εναπομείνασα ευθιξία… Υπάρχει κι εκείνη η παροιμία με το σπίτι του κρεμασμένου εξάλλου…

ΑΚΡΙΒΟΙ ΣΤΑ ΠΙΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΦΤΗΝΟΙ ΣΤΟ ΑΛΕΥΡΙ

ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ 08/06/10

Προς: Κοινότητα Αντιπάρου

Επίτροπο ελεγκτικού συνεδρίου νομού Κυκλάδων

Νομική υπηρεσία νομού Κυκλάδων

Νομαρχία Κυκλάδων

Βουλευτές Κυκλάδων

Τοπικά Μ.Μ.Ε.

Περιμένοντας την απόφαση της Κοινότητας Αντιπάρου, με αίτηση που έχω υποβάλλει από τις 02/06/2010 (Αρ.Πρωτ. 2056) επιθυμώ με αυτή την επιστολή να αποδείξω ότι το κοινοτικό συμβούλιο κατά πλειοψηφία διέπραξε άθελα του… ένα μεγάλο ατόπημα όταν αποφάσισε να ψηφίσει υπέρ της έκδοσης σχετικού εντύπου στο οποίο θα αναφέρεται το έργο…(!) που έχει επιτελέσει η απερχόμενη κοινοτική αρχή. Ο αριθμός των εντύπων, το χρηματικό ποσό που διατίθεται, καθώς και ο τρόπος απευθείας ανάθεσης σε τυπογραφείο αφήνουν δικαιολογημένα πολλά ερωτηματικά στους κατοίκους του νησιού μας.

Σε καιρούς λοιπόν πραγματικά δύσκολους, ενάντια στη περίφημη λιτότητα και τις γενναίες περικοπές και γενικά ενάντια στην κρίση που βασανίζει όλη την χώρα, έρχεται η πρωτοπόρα κοινότητα Αντιπάρου με κρατικά χρήματα να διαφημίσει το έργο της παντού… Δυστυχώς για κάποιους το έργο και την επιτυχία αυτού τα κρίνουν οι ίδιοι οι πολίτες κι όχι κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο, πληρωμένο μάλιστα με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι , όπως καλά μάθαμε τα τελευταία χρόνια, και ηθικό.

Ο απολογισμός της κοινότητας πρέπει να πραγματοποιείται κάθε χρόνο σε ανοικτή λαϊκή συνέλευση όλων των κατοίκων, κάτι που αποτελεί πάγιο αίτημα πολιτών και αιρετών κάθε χρόνο. Ωστόσο, η κυρία Πρόεδρος συστηματικά αποφεύγει τη δημόσια παράθεση στοιχείων για τα περίφημα έργα... Κι όσοι συντάσσονται με την διανομή του εντύπου επιμένοντας ότι θα πρέπει να αφήσουν με κάποιο τρόπο την υστεροφημία τους στο νησί, μπορούν κάλλιστα να το πράξουν με δικά τους χρήματα και όχι με κοινοτικούς πόρους. Υπάρχουν εξάλλου τόσες οφθαλμοφανείς ανάγκες στο νησί μας, που θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να αποτελέσουν κάποια λύση.

Εγώ δε προσωπικά επί πολλά έτη σαν πρόεδρος του συλλόγου γονέων & κηδεμόνων του Δημ. Σχολείου και Γυμνασίου αλλά και σαν μέλος των Δ.Σ. άλλων συλλόγων, έχω εισπράξει δεκάδες αρνητικές απαντήσεις για μικροχρηματικές ενισχύσεις σε διάφορες επιμορφωτικές εκδρομές των σχολείων ή σε διάφορες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούσαν οι σύλλογοι. Η απάντηση ήταν πάντα ΟΧΙ με την δικαιολογία ότι τέτοιου είδους χρηματοδοτήσεις δεν τις εγκρίνει ο επίτροπος της νομαρχίας. Πολλές φορές οι αιτήσεις μας απαξιωτικά δεν τέθηκαν καν σε συζήτηση στα κοινοτικά συμβούλια. Αλήθεια, ποιος υπεύθυνος και ευσυνείδητος επίτροπος θα εγκρίνει την προκλητική αυτή κοινοτική απόφαση

Θα σας θυμίσω ότι υπάρχουν( τουλάχιστον μέχρι πρότινος )εργαζόμενοι στην Κοινότητα, ακόμα και εκλιπόντες, που δεν έχουν λάβει τα οφειλόμενα για τις εργασίες τους με αιτιολογικό πάντα την άρνηση του Επιτρόπου. Σας κάνω ακόμα γνωστό ότι ακόμα και η πολυσέλιδη έκδοση-αφιέρωμα στο Δεσποτικό, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, δεν εκδόθηκε σε περισσότερα από 2000 αντίτυπα, από τα οποία λιγότερα από 1000 διανεμήθηκαν στο νησί μας, γεγονός απολύτως λογικό, αφού αυτή είναι και η πληθυσμιακή μας δυναμική. Τι σκοπό άραγε εξυπηρετεί η έκδοση τόσων εντύπων, πέρα από την πριμοδότηση φίλα προσκείμενων εκδοτών και τη δημιουργία στρεβλών εντυπώσεων; Και τέλος, είναι δυνατό στην εποχή του ηλεκτρονικού τύπου και της ηλεκτρονικής πληροφορίας να διατίθενται λεφτά για την έκδοση φυλλαδίων, τη στιγμή που η ιστοσελίδα της Κοινότητας Αντιπάρου, ανενεργή και άχρηστη μέχρι σήμερα, θα μπορούσε με μερικές δεκάδες ευρώ να φιλοξενήσει όλο το πλήθος των ουσιαστικών έργων που η Κοινοτική Αρχή σκοπεύει να μας παρουσιάσει;

Καταγγέλλω επίσημα αυτή την απόφαση, και προκαλώ την κυρία Πρόεδρο και τους κυρίους κοινοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας να μην χρησιμοποιήσουν χρήματα της κοινότητας για την έκδοση αυτού του φυλλαδίου.

Με εκτίμηση,

Τριαντάφυλλος Ιωάννης του Αρτεμίου

Ημέρα ναι - Περιβάλλοντος όχι –2010

ΑΦΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΠΟΣΤ?

ΚΑΘΕ ΠΕΡΥΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ…

Και μόνο το ότι η σημερινή μέρα γιορτάζεται από όλους, πολιτικούς και απολιτίκ, βιομηχάνους και οικολόγους, μισαλλόδοξους και εναλλακτικούς, λόγιους και απαίδευτους, δείχνει την αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ίδια του τη ζωή.
Θα ειπωθούν δυο τρία μεγαλόσχημα λόγια, θα γίνουν και μερικά αφιερώματα στην TV, κάποιοι δημοκόποι θα οργανώσουν θεάματα και την άλλη μέρα όλα θα είναι πάλι ίδια.

Βέβαια το μερίδιο συμμετοχής μας το υπερκαλύψαμε: συμμετείχαμε με εθνική υπερηφάνεια στην παγκόσμια παράκρουση της “Ώρας της Γης”, λαμβάνοντας και την παγκόσμια πρωτιά της “βραχυπρόθεσμης περιβαλλοντικής ευαισθησίας”.

Από αύριο πάλι, το νερό θα λιγοστεύει αλλά οι πισίνες θα περιμένουν γεμάτες τις πλαδαρές κοιλιές των επισκεπτών και οι πλούσιοι κήποι στις απέριττες βίλλες θα ανθίζουν με θράσος. Οι λαμογιαλοί θα προσφέρουν ιδιωτικούς χώρους αναψυχής και εκμετάλλευσης και κανείς δε θα τολμάει να πάει κόντρα. Θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη να τσιμπήσει τον κάθε Καραβέλα που ιδιωτικοποιεί την εγγύς παραλία του για να ελπίζουμε σε προσβάσιμες ακτές, και θα περιμένουμε με εξαντλώμενη ανυπομονησία να ευοδωθεί η μεγαλόσχημη ανακύκλωση και στο νησί μας. Και πανηγυρίζοντας για τη χωματερή που επιτέλους έκλεισε, θα διαπιστώσουμε με πικρία πως έχει ανοίξει μία άλλη, λίγο πιο απόμερη, λίγο πιο ανώδυνη, λίγο πιο παράνομη.

Η υπερκατανάλωση και η αλόγιστη παραγωγή σκουπιδιών θα είναι λοιπόν για μερικά χρόνια ακόμα μέτρο προόδου.

Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι μας: η ανακύκλωση θα υπάρχει και φέτος μόνο ως λέξη στο scrabble και οι ανανεώσιμες μορφές ενέργειας θα είναι ερώτηση για τηλεπαιχνίδι της επόμενης δεκαετίας. Υδροβιότοποι (σαν της Ψαραλυκής) θα θεωρούνται κι αλλού άχρηστα έλη που θρέφουν μόνο κουνούπια και στα σούπερ μάρκετ θα κοιτάμε να πάρουμε καμιά σακούλα παραπάνω για να τις χρησιμοποιούμε για τα σκουπίδια μας. Έτσι κι αλλιώς μέχρι να λιώσουν οι πάγοι έχουμε καιρό ακόμα...

Κρίμα μόνο που το νησί μας δεν είναι ένα “πράσινο” νησί, όπως θα μπορούσε να είναι…

Υπόλογη είναι η χώρα και οι αιρετοί της άρχοντες, καθώς είμαστε η προτελευταία χώρα στην Ευρώπη στη διαχείριση των απορριμμάτων και η τελευταία στην ανακύκλωση, την ίδια στιγμή που εκκρεμούν υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όπως η διαχείριση των υδατίνων πόρων, οι παράνομες χωματερές, η έλλειψη καθεστώτος νομικής προστασίας σχετικά με τα άγρια πτηνά και μερικές δεκάδες ακόμα.

Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ατομική ευθύνη του καθενός, τον τρόπο που χαράζει ο ίδιος την περιβαλλοντική του συμπεριφορά στο μικρόκοσμο που ζει και κινείται, καταναλώνει και ρυπαίνει ή ανακυκλώνει. Αν σε ατομικό επίπεδο είχαμε την περιβαλλοντική παιδεία που διαθέτουν άλλοι λαοί, ίσως και να μην είχαμε οδηγηθεί σε ετούτη την δυσχερή, σχεδόν ολότελα αδιέξοδη θέση.

Ηλιοβασίλεμα

 

Νεκρό από νεκρό νου

 

Οι εικόνες δεν είναι λιγότερο σκληρές από την κοινωνία που ζούμε. Το δολοφονημένο δελφίνι βρέθηκε σε νοτιοανατολική ερημική ακτή του νησιού σε κατάσταση αποσύνθεσης. Με μία τρύπα από σφαίρα στα πλευρά του δεν είχε και πολλή τύχη στη συνάντησή του με τον υπάνθρωπο που βρήκε τον πλέον πολιτισμένο τρόπο να εκτονωθεί για τα τρύπια του δίχτυα ή την ψαριά που δεν τελεσφόρησε. Επιβεβαιώνοντας τους νόμους της ηθικής εντροπίας πως από νεκρό νου μόνο θάνατος και σαπίλα ξεχύνεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πανηγυρικά, πότε δελφίνι και πότε χελώνα, πάντα ένας υπάνθρωπος νομίζει ότι διαφεντεύει πολλά περισσότερα από αυτά που του ανήκουν: τη θάλασσα, τον ουρανό, τις βουνοκορφές, τις ζωές των άλλων. Αυτή η κουλτούρα του νεοτσιφλικά, είτε απαίδευτος ψαράς, είτε επικίνδυνος αιρετός, είτε νεοέλληνας κροίσος λέγεται αυτός, έρχεται σαν εφιάλτης σε κάθε ονειροπόληση ότι ο κόσμος αλλάζει. Κι όπως γραφόταν εδώ, δυο χρόνια πριν, στα γεννοφάσκια αυτού του ιστολογίου:

“Είναι άραγε ο ίδιος ψαράς που ξεχύθηκε πριν λίγα χρόνια στη θύελλα να σώσει ανθρώπινες ψυχές του "Σάμινα"; Πώς γίνεται στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι να είναι μεταξύ τους συγκαταβατικοί, υπομονετικοί, ανεκτικοί, ανθρώπινοι και στην επαφή τους με τα ζώα να είναι άξεστοι, αχόρταγοι, άπληστοι, χυδαίοι, μοβόροι, σωστά κτήνη;”

 

Μη νομίζει κανείς ότι η περιγραφή αυτής της δολοφονίας απέχει πολύ από την άλλη, πιο τραγική, των ημερών…

 

για περισσότερα σχετικά με τα εγκλήματα του Αιγαίου εδώ:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=332722&dt=20/05/2010

κι αν νομίζετε ότι είναι εξαίρεση όλα τα παραπάνω, ακολουθεί η φωτογραφία ενός άλλου , μικρότερου δελφινιού, που βρέθηκε στα βόρεια του νησιού το Σάββατο. Νεκρό επίσης. Από νεκρό νου επίσης…

Ένα κράτος σε ρόλο πειρατή

Ο στρατός του Ισραήλ θα πρέπει να είναι ο καλύτερα εκπαιδευμένος παγκοσμίως, φαίνεται ωστόσο πως η εκπαίδευσή του δεν αποβλέπει στην αυτοσυγκράτησή του αλλά στο εντελώς αντίθετο: στο να νομιμοποιήσει εκ των προτέρων τους στρατιώτες για οτιδήποτε ενδέχεται να πράξουν, και το εγκληματικότερο ακόμη, στο να απελευθερώσει τα χέρια και τα όπλα τους ακόμα κι αν πρόκειται να πλήξουν αμάχους, των νηπίων συμπεριλαμβανομένων. Στα αμέτρητα επεισόδια βάρβαρης δράσης του (πολλά από τα οποία τα καταγγέλλουν οι ίδιοι οι στρατιώτες όταν το φορτίο της ενοχής αρχίζει να τους πνίγει) προστέθηκε τώρα η φονική πειρατεία των κομάντος, στα διεθνή ύδατα μάλιστα, εναντίον των έξι πλοιαρίων του «Στολίσκου της Ελευθερίας». Φάρμακα μετάφεραν, βιβλία κι άλλα τέτοια επικίνδυνα πράγματα, όσα συγκέντρωσε η διεθνής αλληλεγγύη, παγερά αδιάφορη για τα παιχνίδια της διπλωματίας και για το συγχωροχάρτι διαρκείας που απαιτούν οι Ισραηλινοί.

Αλλά βέβαια οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας και κατασκοπείας έχουν πια κάθε δυνατότητα να κρύψουν στα αμπάρια των κατειλημμένων πλοίων ακόμα και τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρέθηκαν ποτέ στο Ιράκ.

Στο άγος του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που έχει αφήσει τα νοσοκομεία δίχως τα στοιχειώδη και οδηγεί συστηματικά έναν λαό στη λιμοκτονία και την απελπισία (κατά 300% αυξήθηκε το ποσοστό της φτώχειας την τελευταία χρονιά, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ), προστέθηκε τώρα το όνειδος της δολοφονίας δεκαεννέα ακτιβιστών που πήραν το ρίσκο να σπάσουν τον αποκλεισμό, να σταθούν αρωγοί στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους και να θυμίσουν πως όταν ένας λαός σβήνει αβοήθητος, πολιορκημένος από στεριά, θάλασσα και αέρα, η ανθρωπότητα δεν δικαιούται να περηφανεύεται για την ελευθερία και τον πολιτισμό της. Αλλά βέβαια η ισραηλινή κυβέρνηση βρήκε το αντιφάρμακο: η στρατιωτική λογοκρισία απαγόρευσε (στην εποχή του Διαδικτύου) τη μετάδοση κάθε πληροφορίας για τους νεκρούς και τους τραυματίες, σάμπως το μη λεγόμενο να ισούται με το μη γενόμενο.

«Κατά την επιχείρηση, οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντιμετώπισαν ισχυρή σωματική βία. Ορισμένοι από τους επιβάτες των πλοίων χρησιμοποίησαν μαχαίρια και σιδηρογροθιές και επιχείρησαν επίσης να αρπάξουν το όπλο ενός στρατιώτη. Μπροστά στην αναγκαιότητα να υπερασπιστούν τη ζωή τους, οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ» ανακοίνωσε αυτοαπαλλασσόμενος ο ισραηλινός στρατός. Αλλά βέβαια ο εν λόγω στρατός πρωτοπορεί στην ασύμμετρη βία δεκαετίες τώρα, πολυβολώντας νοσοκομεία, σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, εγκαταστάσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων ή του ΟΗΕ. Το δόγμα του δεν είναι πια «οδόντα αντί οδόντος» αλλά «κεφαλήν αντί οδόντος», ακόμα και προληπτικώς, ακόμα δηλαδή κι αν τίποτα δεν έχει πάθει το δικό του δόντι.

Π. Μπουκάλας