Blod | Ράμφος Στέλιος | Time out. Η ελληνική αίσθηση του χρόνου

Blod | Ράμφος Στέλιος | Time out. Η ελληνική αίσθηση του χρόνου

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ: οικονομική κρίση και ψυχική υγεία

Ο δικός μας Στέλιος Στυλιανίδης, από αυτούς που λαμπρύνουν το νησί με τη διακριτική -για το μέγεθός τους- παρουσία τους, μίλησε για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην ψυχική υγεία. Την ομιλία διοργάνωσαν (στο "The Hub Events") το Hub Science και ο Νικόλας Πρωτονοτάριος, με την αρωγή του Ιδρύματος Μποδοσάκη.

Ο Δρ. Στέλιος Στυλιανίδης είναι ψυχίατρος, διδάκτωρ του τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Παν/μιου Θράκης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εθνικός εκπρόσωπος για την ψυχική υγεία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Εταιρείας για την Ψυχοκοινωνική Αποκατάσταση (WAPR). Έχει θητεύσει στη Γαλλία και στην Ιταλία. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 80 άρθρα, καθώς και 5 μονογραφίες.


πηγή:
BLOD via TVXS 


Στέλιος Στυλιανίδης από tvxorissinora

Η Ελληνικότητα ως προσωπική εύρεση

Η κοινωνία της χρείας και της αληθείας, η ελληνικότητα ως έννοια πανανθρώπινη και ορμώμενη από την αρχαιότητα, η παράφραση της σήμερα, και το στοίχημα που θέτει για έναν νέο κόσμο, βασισμένο όχι στο άτομο αλλά στην πολιτεία. Απόψεις του κορυφαίου ίσως Έλληνα φιλοσόφου σήμερα.

Ο κ.Χρήστος Γιανναράς ήταν καλεσμένος στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Ασπροπύργου τον Φεβρουάριο του 2010 και μίλησε με θέμα: "Η Ελληνικότητα ως προσωπική εύρεση".

Η δημοτική συνεδρίαση της 17ης Φεβρουαρίου 2012

Δημοτική Επιχείρηση (ΚΕΔΑ), ΦΠΑ, επιτροπές κάθε είδους και διάφορα άλλα ζητήματα της τελευταίας (πριν μία εβδομάδα) δημοτικής συνεδρίασης περιγράφονται σαν ανταπόκριση και κριτική μέσα από την υποκειμενική ματιά ενός δημοτικού συμβούλου της αντιπολίτευσης. Η στήλη “Γέφυρα” του ιστολογίου της δημοτικής παράταξης “Μένουμε Αντίπαρο” πρέπει να αποτελεί πανελλήνια πρωτοτυπία, αφού εκεί υπάρχει μία γέφυρα επικοινωνίας με τους αναγνώστες του διαδικτύου, που ενημερώνονται για την οπτική -υποκειμενική ασφαλώς, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο- των πεπραγμένων του Δήμου μέσα από τη θέση του συμβούλου.

Το ηχητικό αρχείο της συνεδρίασης μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ, από το ιστολόγιο της δημοτικής παράταξης Ενωτική Κίνηση Προόδου.

Στέλιος Ράμφος: «Η Ελλάδα της κρίσης έχει το άγχος του μαθητή»

 

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος μίλησε στο Μέγαρο Μουσικής για το πρόβλημα της ελληνικής αίσθησης και τον χρόνο

αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ 

Το απόγευμα της Πέμπτης 16 Φεβρουαρίου 2012, η αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είχε γεμίσει μια ώρα πριν από την έναρξη της διάλεξής του στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus. Το ίδιο συνέβη και με την αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» στην οποία το κοινό παρακολούθησε (συνολικά πάνω από 900 άτομα) τον Στέλιο Ράμφο σε ζωντανή αναμετάδοση να μιλά για την εξαιρετικά προβληματική σχέση που έχουμε ως κοινωνία με τον χρόνο. Στη διάλεξή του με τίτλο «Time out: η ελληνική αίσθηση του χρόνου», ο φιλόσοφος και συγγραφέας προσπάθησε να αναλύσει τους λόγους που κρατούν κατά την γνώμη του την Ελλάδα εκτός ιστορικότητος, μέσα ακριβώς από την αίσθηση που έχουμε ως λαός για τον χρόνο.

«Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση. Οχι εξαιτίας φυσικών καταστροφών ή πολιτικών ατυχημάτων. Αυτή τη φορά, μετά από 40 χρόνια άπλετης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, πρωτοφανών ελευθεριών, οικονομικής ευημερίας μέσα στο ασφαλές πλαίσιο της Ε.Ε., ο λόγος της δοκιμασίας μας, πέρα από τις διεθνείς διαστάσεις αυτής της κρίσης, είναι κυριαρχικά οι δικές μας επιλογές και πράξεις. Τώρα δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί. Πρέπει τώρα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας με ένα και μόνον όπλο: τη σοφία του πόνου. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να τραβήξουμε για να πετύχουμε. Θέλουμε μια νέα εικόνα εαυτού σ' έναν δρόμο καθάρσιας προκοπής» για να τοποθετηθούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.

Η κρίση είναι πρώτα πνευματική και μετά οικονομική

Με αυτήν την «εικόνα εαυτού», πρότεινε ο Στέλιος Ράμφος που γυρόφερνε συνεχώς τη σκηνή, «πρέπει να εννοούμε μια ενότητα συνειδήσεως» που επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την αίσθηση της διάρκειας και της εν γένει σχέσης που έχει ένας λαός με το χρόνο, την ιστορικότητά του. Η Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, «είναι εκτός ιστορικότητος» επειδή ως λαός και κατ' επέκτασιν ως άτομα έχουμε «προβληματική σχέση με τον χρόνο». Αυτός, εξήγησε, είναι ο λόγος που έχουμε πρόβλημα με τις πράξεις και τις αποφάσεις. «Αν οι άνθρωποι είναι αυτό που πράττουν, μέσα στον χρόνο δημιουργούν τον εαυτό τους. Αν ταυτοχρόνως είμαστε και ό,τι παθαίνουμε από εκεί πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε».

«Βιώνουμε μια κρίση πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως οικονομική» τόνισε ο Ράμφος. «Η πνευματικότητα του προβλήματος φαίνεται, στο βάθος, από την τεράστια κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος, δεν έχουμε να κάνουμε με τις συνήθεις καχυποψίες» μέσα σε μια «δημοκρατία χαλαρότητος». «Η κρίση εμπιστοσύνης έχει να κάνει με μια βαθύτερη κρίση νοήματος. Το κενό αυτό του νοήματος και οι απαντήσεις που δεν υπάρχουν οδηγούν σε πραγματικότητες καταστροφής και το μηδέν» κάτι που είδαμε τόσο τον Δεκέμβριο του 2008 όσο και στο πρόσφατο σκηνικό πολέμου στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. «Πρέπει να εκτιμήσουμε σοβαρά τις διαστάσεις του μηδενισμού που έχουν να κάνουν με την κενότητα του νοήματος, ό,τι προέρχεται δηλαδή από την διαταραγμένη σχέση μας με τον χρόνο».

Ο Ράμφος έδωσε σε αυτό το «πρόβλημα του χρόνου» ξεκάθαρα πολιτισμικές προεκτάσεις. Παρομοίασε τη χώρα μας με έναν αγχωμένο μαθητή ένα βράδυ πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. «Υπάρχει ο χρόνος ο αντικειμενικός, ο μετρήσιμος. Υπάρχει όμως και ένας εσωτερικός χρόνος που έχει να κάνει με τη συνείδηση, ο χρόνος των πολιτισμών και των ψυχών. Εμένα αυτός με ενδιαφέρει. Το άγχος του μαθητή είναι εν προκειμένω ο εσωτερικός χρόνος. Πρέπει να δούμε την κρίση ως πολιτισμική πραγματικότητα. Η Ελλάδα έχει το άγχος του μαθητή. Ολες οι κοινωνίες της Ανατολής είχαν προβληματική σχέση με τον χρόνο. Οποτε θέλησαν να εκσυγχρονιστούν αναζήτησαν την ένταξή τους στο χρονικό συνεχές της Δύσης» επεσήμανε.

«Στην κοινωνία μας ο χρόνος είναι κλειστός, έχει από πίσω μια μεγάλη ιστορία και πάντα θεμελιώνεται στην οικογένεια που αποδέχεται την πραγματικότητα μόνο στο πλαίσιο της οικείας, ως μια ατέρμονη αναπαραγωγή των βιωμάτων. Η τάση μιας τέτοιας κουλτούρας είναι μία: μετατρέπει συνεχώς τον χρόνο σε χώρο για να αποκλείσει τους καινούργιους χρόνους, είναι η εγγύηση ότι δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα. Η τάση μας, το προβληματικό σημείο του πολιτισμού μας είναι η ανάγκη του εξοβελισμού της κινήσεως του χρόνου. Οι κοινωνίες που αντιστέκονται στους εκσυγχρονισμούς είναι οι κοινωνίες που μετατρέπουν τον χρόνο σε χώρο».

Ο δημόσιος χώρος και η τάση του εγκλεισμού στον χώρο

Ο Ράμφος προκειμένου να γίνει αντιληπτό το ανωτέρω πρόβλημα ανέπτυξε τις θέσεις του για τον δημόσιο χώρο. «Είμαστε ένας λαός βαθύτατα συντηρητικός. Αποφεύγουμε την καλώς εννοούμενη ανασφάλεια του δημόσιου χώρου, την ανοικτότητα. Εγκαταλείπουμε τον δημόσιο χώρο στο όνομα μια αχόρταγης ιδιωτικοποίησης και του χώρου και του χρόνου. Οσο δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι τόσο περισσότερο καθηλώνεται στην ακινησία ο ρυθμός της ζωής μας. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, ο δημόσιος χώρος έχει περιοριστεί ασφυκτικά. Επίσης, ό,τι αξιόλογο στο επίπεδο της αρχιτεκτονικής ανάγεται στον 19^ο αιώνα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι προπολεμικό. Εκεί σταμάτησε η αρχιτεκτονική φιλοδοξία μας» και στην πραγματικότητα η αρχιτεκτονική της ζωής μας. «Ο χρόνος σε μια πόλη είναι οι δημόσιοι χώροι της. Στερούμενη αυτόν τον χρόνο, την κίνηση δηλαδή, η πόλη μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο. Γι' αυτό μετεβλήθη η Αθήνα σε αρχιτεκτονικό σκουπιδότοπο».

Το πρόβλημα της αστικής ζωής στην Αθήνα είναι η επιστροφή σε μια συνθήκη όπου είναι κυρίαρχο το αχρονικό στοιχείο, συνέχισε ο Ράμφος, κάνοντας λόγο για τις «ενστικτώδεις επιλογές που μας επιβάλλει η κουλτούρα μας». Χωρίς να το συνειδητοποιούμε «έχουμε την τάση να εξορκίζουμε τον χρόνο, δεν αναλαμβάνουμε τον χρόνο, έχουμε εθιστεί στην μακαριότητα της ακινησίας, να καθόμαστε θέλουμε που έλεγε και ο Μίμης Φωτόπουλος». Υπήρχε ανέκαθεν, τουλάχιστον μετά το 1827, μια «τάση εγκλεισμού στον χώρο» διαπίστωσε ο ομιλητής. «Μεταπολεμικά αυτό το φαινόμενο έλαβε νοσηρές διαστάσεις» με τη μεσοτοιχία τον καιρό της αντιπαροχής «που μετέτρεψε την οικεία σε στάνη».

Το πρόβλημα αυτό, είπε ο Ράμφος, «δημιούργησε την αντίληψη να καθόμαστε πάνω στις ήδη παραδεδομένες αντιλήψεις, ακόμα κι αν είναι λειτουργικές, με αποτέλεσμα να μην αλλάζουμε». Στην συνέχεια αναφέρθηκε ονομαστικά σε Έλληνες αρχιτέκτονες και το έργο τους για να καταδείξει ότι δεν λύσαμε τελικά ποτέ αυτό το πρόβλημα του χώρου και του χρόνου. «Ο Δημήτρης Πικιώνης ήταν ένας αρχιτέκτονας που κυρίως μετέτρεψε τον χρόνο σε χώρο. Ο Αρης Κωνσταντινίδης, απ' την άλλη, προσπάθησε με τον πειθαρχημένο μοντερνισμό του αλλά δεν τον υιοθετήσαμε. Ούτε τις πρωτοποριακές αναζητήσεις του Τάκη Ζενέτου ή του Ιωάννη Βικέλα υιοθετήσαμε. Ακόμα και ο Αλέξανδρος Τομπάζης γίνεται μετριοπαθέστερος πλέον στις αναζητήσεις του» τόνισε.

Ο ομιλητής επιχείρησε μια παρόμοια αναγωγή (και ενδεχομένως λιγότερο επιτυχημένη) του προβλήματος του «χρόνου που μετατρέπεται σε χώρο» αυτή τη φορά υπό τη μορφή «στατικών πλάνων» αναφερόμενος στην «αργία της ματιάς» στο κινηματογραφικό έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στον «αισθητικό φορμαλισμό» και στην «απουσία του δραματικού στοιχείου» καθώς «οι ήρωες δεν έχουν εαυτό, εαυτό έχουν μόνο τα τοπία, τα γεγονότα παύουν να ενεργούν, μετατρέπονται σε εικόνες μέσα στα ομιχλώδη τοπία της ιστορίας. Η μνήμη έτσι καθίσταται παθητική» τόνισε ο Ράμφος «και πίσω από την ήρεμη διαδοχή των εικόνων υπάρχει μια νευρικότητα ως προς τον χρόνο που περιβάλλει τις ταινίες». Εν συνεχεία αναρωτήθηκε «τι μπορεί να συμβεί, τι μπορεί να κινηθεί όταν ένα συγκεκριμένο αίσθημα επανέρχεται ξανά και ξανά;» και επιπλέον τι συμβαίνει όταν «ο χρόνος ανάγεται εν τέλει σε ένα αχρονικό σύμβολο ανακυκλούμενο στον εαυτό του μετατρέποντας την ιστορία σε μια ανιαρή κατασκευή;».

Ο φόβος της αλλαγής και το αχρονικό παρόν

«Κολλάμε στο παραδεδομένο χωρίς να εξετάζουμε αν είναι για μας λειτουργικό» επανερχόταν συνεχώς ο Στέλιος Ράμφος. «Φοβόμαστε την αλλαγή. Αμεση συνέπεια αυτού είναι να αρπάζεται το συναίσθημα του ανθρώπου από το παρόν. Η εμμονή στο παρόν είναι η ψυχοπαθολογία του προβλήματος, η ανακύκλωση ενός παθητικού χρόνου. Δεν έχουμε έτσι οργανική σχέση με τον χρόνο, ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Το άτεγκτο, ασάλευτο παρόν είναι περίπου τάφος, έτσι πέθαναν όλες οι κουλτούρες και οι πολιτισμοί που χάθηκαν. Αν το καταλάβουμε αυτό θα αλλάξει η μοίρα του τόπου μας. Αρνούμαστε το μέλλον στο όνομα ενός μεγάλου παρελθόντος και μιας επίμονης αρπαγής του συναισθήματός μας από ένα ασάλευτο παρόν. Οδηγούμαστε έτσι σε έναν βαθύτατο συντηρητισμό, η συνήθεια γίνεται η μόνη ζωντάνια της ζωής μας. Η συνήθεια όμως είναι το τρωκτικό της ζωής και επιπλέον είναι πειστική, αποτελεσματική ως ανάχωμα στον κινούμενο χρόνο, ο χρόνος δε χρειάζεται όπου επικρατεί η συνήθεια».

Είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε το πρόβλημα με όρους κουλτούρας, συμπέρανε ο Στέλιος Ράμφος και προειδοποίησε ότι «όπου δε λειτουργεί θετικά ο χρόνος πρέπει να αναμένουμε την έλευση των μυθικών ηρώων, και δεν ξέρουμε τι θα φέρουν αυτοί οι ήρωες». Επιπλέον «η δυσκολία μας να "μεγαλώσουμε" είναι έντονη, αυτή η μετά πεποιθήσεως απραξία κατά την οποία ένας λαός αδιαφορεί για τον χρόνο είναι για μικρά παιδιά». Αυτό «το ασάλευτο παρόν για το οποίο μιλώ χαρακτηρίζεται από μια μυθική ματιά. Το αποτέλεσμα είναι να ονειρευόμαστε μόνον αυτά που έχουμε λογοκρίνοντας το μέλλον. Δεν έχουμε πλέον όνειρα, παρά μόνο ψευδαισθήσεις που διαιωνίζουν την καταστροφή. Το δράμα με τα όνειρά μας είναι ότι κατάντησαν ομοιόμορφα. Τι θα πει ολοκληρωτισμός; Να ονειρευόμαστε όλοι τα ίδια π.χ. τα όνειρα μιας συντεχνίας. Η αδυναμία μιας πιο ελεύθερης και δημιουργικής σκέψης είναι καταφανής».

Επιπροσθέτως «το αχρονικό παρόν μας προκαλεί την ανία. Ανιώ σημαίνει δεν αισθάνομαι. Σημαίνει επίσης ότι κάτι έχει αδειάσει πλήρως από νόημα. Ανιώ εφόσον αδυνατώ να προβάλλω το πριν στο μετά, η ανία φέρνει μια έμμεση αίσθηση ματαίωσης. Αυτό χαρακτηρίζει το παρόν του πνευματικού μας πολιτισμού. Παίρνουμε ως κοινωνία παράταση από το παρόν, ζητάμε ένα time out (διάλειμμα) για να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Η αδιαφορία και η αναβλητικότητά μας οφείλεται στον τραυματισμένο χρόνο της ευθύνης μας. Μας τρομάζει η αλλαγή γιατί συνιστά μια δέσμευση στο χρόνο, δεν τη θέλουμε. Το άγνωστο είναι ένας μπελάς, το μέλλον μας αγχώνει γιατί συνεπάγεται δουλειά και πρόγραμμα» και δεν μας αποφορτίζει όπως η τηλεόραση ή το καφενείο. Κοντολογίς «σκοτώνουμε τον χρόνο για να μας αφήσει ήσυχους το μέλλον».

Η «κοντή» μνήμη δεν είναι τυχαία

«Είναι τυχαίο άραγε που ως λαός έχουμε κοντή μνήμη;» Καθόλου, απάντησε ο Ράμφος. Εχουμε κοντή μνήμη «γιατί συγκρατούμε τα περασμένα ένα ένα ξεχωριστά χωρίς το νόημα που τα ενώνει, τη συνέχεια του χρόνου. Η εμμονή στο παρόν που έλεγα, μας κάνει επίσης να θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, δεν είναι τυχαίες αυτές οι συμπεριφορές. Η κοντή μνήμη οφείλεται στο γεγονός ότι μας αρνούμαστε μέσα στο χρόνο, είμαστε μνησίκακοι, καθηλωνόμαστε μόνο στο γεγονός. Δεν είναι παράδοξο που έχουμε Μνημόνια. Ενας λαός με καλή μνήμη δεν θα τα χρειαζόταν ποτέ. Μας χαρακτηρίζει πλέον ένα αίσθημα μειωμένης αυτοπεποιθήσεως, είναι μέσα μας δομικό το αίσθημα της αναξιότητας μπροστά στο μέλλον».

Το αντίδοτο; «Η ανάληψη του χρόνου με ένα αίσθημα ζωής, ευθύνης και όχι μειονεξίας, οφείλουμε να αναζητήσουμε μια εσωτερική ενότητα που θα μας ανοίξει τον "κλειστό χρόνο" και μια ενότητα κοινωνικής συνοχής πέρα από κόμματα και σχηματισμούς. Πρέπει να ξεπεράσουμε το καθεστώς της θεσμικής κατοχύρωσης της συνενοχής στο πεδίο της κοινωνικής λειτουργικότητας. Μια διχασμένη κοινωνία δεν τραβάει μπροστά και πρέπει να ξέρετε ότι οι συντελεστές του διχασμού είναι αρνητές αυτού του θετικού χρόνου για τον οποίο μιλώ. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, πολιτικοί και πολίτες. Υπάρχουν δυο ειδών φωτιές, αυτές που σβήνονται με νερό κι αυτές που σβήνονται με αίμα».

Η σάτιρα του Τζιμάκου

Ο τελευταίος που κάνει σάτιρα. Με την αρχαία ερμηνεία του όρου. Που δεν χτυπάει μόνο τον πολίτη με τη σάτιρά του, όπως "το ίδρυμα" του ΣΚΑΙ, ούτε μόνο το κράτος, όπως η ελληνοφρένεια. Επιπλέον έχει σαφή αντιεξουσιαστική ροπή στο λόγο του, κι αυτό φυσικά εμπλέκει και την εκκλησία και τα Θεία. Δεν είναι αρεστός από όλους, αλλά όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι είναι διαχρονικός, καυστικός και λεξιπλάστης. Επιπλέον, ακούγοντας τουλάχιστον την ραδιοφωνική εκπομπή του παίρνεις μια μυρωδιά και από την άλλη όψη των γεγονότων όπως παρουσιάζονται από τα μήντια (ακόμα και από τα ίδια που τον φιλοξενούν). Το σύστημα βέβαια τον θεωρεί ακίνδυνο, απόδειξη ότι ο Αλαφούζος έδιωξε τον Καζάκη αλλά όχι τον Πανούση, κι ας βάζει αντιμνημονιακές και αντιεξουσιαστικές πινελιές προ πολλού. Ευφυέστατος και ετοιμόλογος, το διαπίστωσα ζωντανά, αφού του πήραμε συνέντευξη πριν δυο καλοκαίρια οι τρεις μπλόγκερς της Αντιπάρου (εδώ)

 

 

Συνέντευξη (πηγή)

Ο Τζίμης Πανούσης δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις. Μίλησε αποκλειστικά στην aixmi.gr. Παράσταση έχει καιρό να ανεβάσει, να τα πει, αλλά σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης χρησιμοποιεί την καθημερινή του εκπομπή «Δούρειος Ήχος» στο Ράδιο 9. Αν τον έχεις ακούσει έστω και μια φορά στο ραδιόφωνο ή τον έχεις δει σε παράσταση, αν έχεις προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσεις τους στίχους των τραγουδιών του ή γελάς με την υπερβολή των αστείων του τότε δεν είσαι ανυποψίαστος αναγνώστης.

Είναι ειρωνικός, περιπαικτικός, αυτοσαρκαστικός. Όλα αυτά, όμως, χάνονται και δίνουν τη θέση τους στη θλίψη όταν μιλάει για το σήμερα του Έλληνα. «Τι να το κάνω που έχω δουλειά» – λέει –«όταν ο διπλανός μου πεινάει»;

Είναι καυστικός με την οικογένεια Παπανδρέου, «είμαστε η μόνη χώρα με παππού, γιό, εγγονό πρωθυπουργούς» σημειώνει, ενώ χαρακτηρίζει τον Σαμαρά… «χειρότερο από τον Γιωργάκη».

Για τον Παπαδήμο στάζει … μέλι («ούφο» τον αποκαλεί) και για την θέση του υπουργού Οικονομικών έχει την απόλυτη πρόταση : «ο Εφραίμ θα ήταν ο καλύτερος»… Eπειδή φαίνεται στο βλέμμα του ότι έχει πολλά να πει, ξεκινάμε χωρίς ερώτηση και στην πορεία βλέπουμε…

[σκιτσογραφία: Έφη Ξένου]

«Ξεκινώντας, θα ήθελα να πούμε κάτι για το διαδίκτυο επειδή αυτό θα μας φιλοξενήσει. Να πω, όπως δηλώνω στις παραστάσεις μου και στο ραδιόφωνο καθημερινά, όπου έχω μια επικοινωνία με έναν και μοναδικό ακροατή, έχω μια αμφίδρομη ραδιοφωνική σχέση 23 χρόνων με τον ακροατή μου και η εκπομπή λαμβάνεται σαν ραδιοφωνική αντιβίωση κάθε δώδεκα ώρες. Έχω και επαναληπτική δόση το βράδυ. Με την ευγενική κοροϊδία εδώ του παραγωγού… Θέλω, λοιπόν, να πω ότι το διαδίκτυο παρόλο που ασχολούμαι πριν καν έρθουν οι υπολογιστές στην Ελλάδα… Έκανα ένα ταξίδι πριν χρόνια στο Λονδίνο, πήρα έναν υπολογιστή, τον πέρασα από την Ελβετία, μου τον κρατήσανε… τέλοσπάντων… Παρόλο που είμαι από την αρχή σε αυτό το πράγμα μέσα, έχω μια αλλεργία στον ψηφιακό Πολιτισμό. Γιατί εμείς, η δικιά μου η γενιά, έχουμε την ατυχία να βιώσουμε ένα τραύμα. Το τέλος του αναλογικού Πολιτισμού και την αρχή του ψηφιακού. Με όλα τα προβλήματα. Δηλαδή εγώ που ασχολούμαι με την φωτογραφία σχεδόν επαγγελματικά – η πρώτη μου δουλειά ήταν φωτογράφος…πορνό…δεν έχει σημασία…

• Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

Εκτός από του μπάτσου κι από του βουλευτή…

Έλεγα, λοιπόν, ότι εγώ που έμπαινα σε σκοτεινό θάλαμο… Δεν ξέρω αν έχεις μπει ποτέ μέσα σε σκοτεινό θάλαμο… Τα υγρά τα φωτογραφικά έχουν μια τρομακτική ομοιότητα με τα κολπικά υγρά. Μυρίζει σαν ερεθισμένο ηδονοτριβείο εκεί μέσα. Σε τραβάει όλο αυτό. Αυτό ήταν το αντικείμενό μου… Τέλοσπάντων, στο θέμα μας. Τυπώνοντας μια αναλογική φωτογραφία βλέπεις ότι έχεις μια ανάλυση που δεν την έχουν φτάσει τα ψηφιακά. Θέλω να πω ότι όταν πήρα την πρώτη μου ψηφιακή φωτογραφική μηχανή με κάμποσα mpixel, τράβαγα κι έβλεπα «τι Κοινούσης, τι Πανούσης». Είτε τράβαγες τον Κοινούση, είτε τον Πανούση το ίδιο πράγμα ήταν. Το ίδιο και στη μουσική που είναι η δουλειά μου. Εκεί φάγαμε μεγάλο στραπάτσο εμείς. Γιατί όταν μπαίνουμε σε ένα στούντιο να γράψουμε, έχει προηγηθεί δουλειά στο σπίτι και πολύ προετοιμασία. Κάθεσαι και ασχολείσαι με τη λεπτομέρεια του ήχου και τις συχνότητες. Στο cd αλλά και στο mp3 χειρότερα, πέφτει κούρεμα. Το PSI, δηλαδή, στη δική μας τη δουλειά έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Με αποτέλεσμα να παιδευόμαστε να βγάλουμε ένα ηχόχρωμα στο μπάσο και το μπάσο να μην υπάρχει γιατί τις ψηλές και τις χαμηλές νότες, λέει, τις πετάει επειδή το αυτί δεν τις ακούει. Το αυτί μπορεί να μην τις ακούει αλλά τις αισθάνεται το στομάχι. Έχει ευτελιστεί πολύ η δικιά μας η δουλειά.

• Υπάρχει και πολύ πειρατεία μέσω διαδικτύου

Όχι, είμαι υπέρ της πειρατείας γιατί διαδίδει τη μουσική.

• Δεν σκοτώνει;

Όχι δεν σκοτώνει, αυτά είναι γελοιότητες. Οι δισκογραφικές εταιρείες σκοτώνουν τη μουσική. Ο καπιταλισμός σκοτώνει τη μουσική. Οι πειρατές μια χαρά κάνουν. Εγώ θυμάμαι ότι ο πρώτος μου δίσκος, που είχε και μεγάλη εμπορική επιτυχία είχε κυκλοφορήσει σε 36 διαφορετικές εκδόσεις από τσιγγάνους, γύφτους, πειρατές, μαύρους, Νιγηριανούς…Τα έχω μαζέψει όλα αυτά και είμαι περήφανος που τα έχω. Αυτοί οι άνθρωποι διαδώσανε τη μουσική μου.

• Άρα, που καταλήγουμε; Το διαδίκτυο δεν βοηθάει στη μαζική διάδοση της μουσικής;

Σε αυτό παίζει έναν ρόλο, ειδικά τώρα που καταστράφηκε η δουλειά μας λόγω της επέλασης αυτού του ψηφιακού Πολιτισμού, αλλά και των εφημερίδων. Από τους εκδοτοκωστόπουλους καταστράφηκε, οι οποίοι θεωρήσανε ότι η δική μας η δουλειά πρέπει να δίνεται τζάμπα, να πετιέται. Μάλιστα μαθαίνω ότι τα cd κάνουν πολύ καλή δουλειά στο μπαλκόνι για τα περιστέρια

«Να απαλλαγούμε από τα κομματόσκυλα»

• Συνεπώς, γενικά δεν πάμε καλά. Τι βλέπετε; Κάγκελα παντού;

Χα! Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό…υπάρχει τέτοια καντήφλα. Έχω κόψει φίλους γιατί μιλάνε μόνο για την κατάσταση που ζούμε. Αλλά με εμμονή, όμως, αρρώστια. Ερχόταν ας πούμε ο ντράμερ μου στη δουλειά και ήταν χάλια. Ούρλιαζε, χτύπαγε τις πόρτες. Και διαπίστωσα ότι έβλεπε τις ειδήσεις πριν έρθει στο μαγαζί. Σε καταστρέφει όλο αυτό. Από την άλλη πρέπει να ενημερώνεσαι για να δεις τι γίνεται. Το θέμα είναι ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τα κομματόσκυλα. Η ουσία του πράγματος είναι αυτή. Είναι κάποιες συμμορίες συγκεκριμένες, δεν είναι πολλές οικογένειες οι οποίες είναι γαντζωμένες στις καρέκλες. Σ’ αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η καρέκλα κάνει τον άνθρωπο, δεν κάνει ο άνθρωπος την καρέκλα. Έχουν μάθει, λειτουργούν με «λογική μαφίας». Μάλιστα γνωρίζω κι από μαφιόζους Ναπολιτάνους ότι ζηλεύουν τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το σύστημα σε μας εδώ. Μη ξεχνάς ότι αυτό λειτουργεί πολλά χρόνια, δεν είναι τωρινό. Και ψάχνουμε τρόπους, δυστυχώς δεν τους έχουμε βρει, για το πώς θα απαλλαγούμε απ’ αυτούς τους νταβατζήδες.

• Έχετε επαφή με την ιταλική μαφία;

Βεβαίως! Εξηγώ : Το καλοκαίρι μένω στην Άνδρο κι έχουμε ένα τρομερό θέμα με τα σκουπίδια εκεί. Τα ρίχνουν στη θάλασσα, σε ένα μάλιστα σημείο όπου υπάρχει ένας εκπληκτικός αρχαιολογικός χώρος. Ο πρώτος αρχαίος οικισμός της Ευρώπης με βραχογραφίες. Εκεί εμείς ρίχνουμε τα σκουπίδια με αποτέλεσμα να γίνει κατολίσθηση, να πέσουν οι βράχοι στη θάλασσα και να υπάρξει μεγάλη καταστροφή. Στην προσπάθεια να βρεθεί λύση ήρθα σε επικοινωνία με την Ναπολιτάνικη τοπική αυτοδιοίκηση- γιατί κι εκεί ως γνωστόν έχουν πρόβλημα με τα σκουπίδια. Στη Νάπολη το κομμάτι των σκουπιδιών το διαχειρίζεται η μαφία. Και ξέρεις, δεν υπάρχουν ταμπού σ’ αυτό. Λένε ότι τα διαχειρίζεται η μαφία και τα διαχειρίζεται η μαφία. Όχι όπως εδώ, που σου λέει η άλλη «είμαι τηλεπερσόνα», αλλά κάνει βίζιτες. Εκεί το λένε. Και στην Αμερική ο άλλος κάνει μπίζνα τη φιλανθρωπία και λέει «κάνω μπίζνα». Δεν λέει ότι είναι ο Νταλάρας και σώζει την Αφρική και την Κύπρο. Είναι τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Και ζηλεύουν τον τρόπο που δουλεύουμε εμείς, γιατί όντως είναι θαυμαστός.

«Είμαστε δουλοπάρικοι και ραγιάδες»

• Έμεις δεν έχουμε ευθύνες;

Είμαστε δουλόφρονες, όπως λέει ο Καστοριάδης από το 400 π.χ. μέχρι σήμερα είμαστε δουλοπάροικοι, ραγιάδες. Δεν είμαστε πολίτες, δεν έχουμε συνείδηση. Δεν έχουμε ζήσει καμιά επανάσταση. Πολύ σωστά βλέπουμε το κράτος ως κάτι κακό, είναι κακό έτσι όπως είναι, από την άλλη όμως δεν κάνουμε κάτι να αντιπαραταχτούμε.

• Το καλοκαίρι υπήρξε αντίδραση

Όχι, από την αρχή δεν μ΄ άρεσε αυτό που γινόταν. Ένα ξενόφερτο πράγμα. Αγανακτισμένοι; Εμείς αγανακτισμένους λέγαμε στα φοιτητικά μου χρόνια τους φασίστες που έρχονταν και παρίσταναν τους αγανακτισμένους πολίτες, τους τραμπούκους με στόχο να σπάσουν τις απεργίες και τις καταλήψεις. Αυτό του καλοκαιριού ήταν μια μόδα. Μπροστά ήταν κάποιοι φασίστες, ακολουθούσαν κάποιοι επαγγελματίες αριστεροί…ένα μπερδεμένο μπουλούκι. Εγώ πιστεύω ότι η εξέγερση περνάει από το στομάχι. Πρέπει να βγει ο κόσμος και θα βγει.

• Από πού αλλού μπορεί να ξεκινήσει η εξέγερση;

Νομίζω μόνο από εκεί

«Τι να το κάνω που έχω χρήματα όταν ο διπλανός μου πεινάει»;

• Θα πρέπει, λοιπόν, να πεινάσουμε πραγματικά;

Ο Μπρέχτ λέει κάτι πολύ σοφό : «Ή όλοι ή κανείς». Τι να το κάνω εγώ που έχω δουλειά και βγάζω χρήματα όταν ο διπλανός μου πεινάει; Δεν μπορώ να ζήσω έτσι. Αυτά είναι κάποια αμερικάνικα ήθη που δεν μας ταιριάζουν. Είχα πάει στην Αμερική και δεν άντεξα, δεν άντεχα να κατεβαίνω από το δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο και να βλέπω τον άλλο στο δρόμο να κοιμάται σε ένα κουτί. Δεν έχουμε μάθει εμείς να ζούμε έτσι.

• Συμβαίνει ήδη;

Τι να πω…Ίσως το βλέπουν αυτό σαν εξέλιξη. Αυτός ο Παπαδήμος, ας πούμε, μπορεί να το βλέπει σαν event, σαν happening. Ότι βάζει κάποιος ένα χαρτόκουτο, κοιμάται και αυτό είναι εικαστική παρέμβαση στην πόλη. Ούφο μιλάμε. Επ’ ευκαιρίας θέλω να καταγγείλω αυτούς τους ποδηλάτες που βγαίνουν στο δρόμο…Τι χάλι είναι αυτό; Μπλοκάρουν τους δρόμους, βγαίνουν κάτι τύποι σαν καρνάβαλοι, ως τι δηλαδή;

• Οικολογία ή για άλλους διαμαρτυρία;

Μα εισπνέουν οικολογική αυτοκτονία με τόσο καυσαέριο που ρουφάνε. Και είμαστε σε μια χώρα που δεν έχει καμιά υποδομή για ποδήλατο, μην τρελαθούμε τελείως. Το ποδήλατο μας μάρανε;

• Οι ποδηλάτες σας φταίνε;

Επ΄ ευκαιρίας ήθελα να το καταγγείλω. Είναι τρομερό πρόβλημα…΄Εχουμε πολλή δουλειά.

• Ποιες άλλες ομάδες αποτελούν πρόβλημα;

Βασικά τα κόμματα και οι νεολαίες τους. Είναι κι εκεί προβληματική η κατάσταση.

«Με μπαγλάρωσαν οι Κνίτες και με έκαναν μαύρο»

• Σ’ αυτές είχατε πάντα αλλεργία;

Η πρώτη ψυχρολουσία που έχω φάει είναι όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Την πρώτη εβδομάδα εμφανίστηκα στη σχολή και είχαμε κατάληψη. Εκεί θυμάμαι έβγαιναν διάφοροι  με την κιθάρα τους και παίζανε. Πήγα κι εγώ να πω κάποια τραγούδια δικά μου. Με μπαγλαρώσανε οι Κνίτες και με κάνανε μαύρο. Ήταν η πρώτη εμπειρία μου από το Πανεπιστήμιο. Γιατί έλεγα «Παράγγειλε η μαμά Ρωσία να διώξουμε τη CIA να φέρουμε την KGB’». Διάφορα τέτοια.

• Κι άλλα πολλά. Πάντα δοκιμάζατε, με τα τραγούδια σας, τις αντοχές του συστήματος;

Και στη Χούντα η ίδια κατάσταση φυσικά, παρόλο που στη Χούντα συνεργαζόμασταν χωρίς να το ξέρουμε. Μετά άρχισαν να βγαίνουν τα προβλήματα σταλινικού τύπου.

• Ενώ διαπιστώνατε ότι κάποιες λέξεις δεν αντέχουν να τις ακούνε, εσείς το τσιτώνατε;

Αυτό που δεν μ’ αρέσει είναι να αυτολογοκρίνομαι. Μπορώ να πω για τη μάνα μου, τον πατέρα μου, θα πω αυτά που έχω να πω. Μου βγαίνουν από μόνα τους, δεν το κάνω επίτηδες.

• Μέχρι σήμερα που αποκαλείτε τις αριστερές νεολαίες «πεκινουά του ΣΥΝ» και από την άλλη «κνιτόσκυλα που τρέφονται με pedigree από την πρώην Σοβιετική Ένωση»;

Κοιτάξτε, εγώ πιστεύω ότι ο Κνίτης και ο χίπης – εγώ αισθάνομαι χίπης – γεννιούνται και πεθαίνουν τοιούτοι. Με την ευρεία έννοια. Κι εγώ χίπης είμαι, μπορεί να μου κλείσει η εταιρεία μου να πάω να μείνω σε ένα καλό ξενοδοχείο, ενώ πριν έμενα σε παγκάκι. Κι ο Κνίτης. Πρώτα είχε αφεντικό τον Στάλιν και τώρα τον Λαμπράκη.

«Ο Τζουμάκας κατουρήθηκε στην υπουργική Μερσεντές»

• Εσείς το παραδέχεστε, εκείνοι όχι;

Είναι μεγάλο πρόβλημα. Τότε στο Πολυτεχνείο, θυμάμαι, ήθελα να σατιρίσω όλη αυτή την εξέγερση και τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Ήταν τρομερό ταμπού, απαγορευόταν. Μη ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί είναι που μας έφεραν σε αυτό το χάλι σήμερα. Δηλαδή ο Τζουμάκας, ας πούμε, την πρώτη φορά που μπήκε στην υπουργική Μερσεντές έμαθα ότι κατουρήθηκε από τη συγκίνηση. Μέσα στη Μερσεντές. Μου το ΄χε πει ο οδηγός του.

• Κι αυτός χίπης;

Ο Γιώργος είναι βασικά χίπης. Τον αισθάνομαι. The house of the rising sun. Είναι ο Τζέφρι για μένα. Έχει την μπαντάνα στο σπίτι του, τη φυλάει. Είναι παιδί, όχι των λουλουδιών όπως είμαι εγώ. Είναι παιδί του λουλουδιού, της Μαργαρίτας.

• Είχε δουλέψει μικρός στη Σουηδία…

Καθάριζε τζάμια, ναι. Κι εγώ έχω δουλέψει. Όχι τζάμια. Άλλες δουλειές. Εξήγησα παραπάνω ότι έχω δουλέψει ως φωτογράφος σοφτ πορνό…

• Αυτό γιατί το εγκαταλείψατε;

Εγκατέλειψε το είδος την Ελλάδα, δεν το εγκατέλειψα εγώ. Έχω δουλέψει σε θιάσους, μπουλούκια, έχω μάθει τη δουλειά του ταχυδακτυλουργού. Μου την έμαθε ένας καραγκιοζοπαίκτης. Ξέρω να εξαφανίζω περιστέρια, κάνω τέτοια…

• Να εμφανίζετε κάτι ξέρετε;

Όχι. Λεφτά; Δυστυχώς δεν ξέρω.

• Πόσα χρόνια κάνετε σάτιρα;

Από τότε που γεννήθηκα. Επαγγελματικά από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Στην αρχή με κάτι παραστάσεις στον πολιτιστικό όμιλο Χολαργού και μετά κανονικά επαγγελματικά. Μας φώναξαν τότε να παίξουμε για τρεις μέρες σε ένα μαγαζί στην Πλάκα και παίξαμε όλες τις μέρες χωρίς ρεπό. Είχε ανταπόκριση.

• Έχετε βαρεθεί να κάνετε επαγγελματική σάτιρα;

Όχι, αυτός είναι τρόπος ζωής. Ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Κάποιος έχει πει ότι η θλίψη είναι η μυστική πηγή του χιούμορ. Εμείς οι κωμικοί έχουμε μια θλίψη στην καθημερινότητα μας. Όλο αυτό που κάνουμε είναι μια βαλβίδα ασφαλείας. Εγώ τρεις χρονιές αποφάσισα να μην παίξω για να ξεκουραστώ και αρρώστησα και τις τρεις βαριά. Βγαίνω και εκφράζομαι, τώρα έχω το ραδιόφωνο και τα λέω καθημερινά. Αλλιώς πνίγομαι.

• Είναι δύσκολη δουλειά η σάτιρα σε τέτοια εποχή που ζούμε;

Όχι, αυτά έρχονται από μόνα τους. Δεν συμφωνώ με αυτό «τώρα έχω να πω». Όταν είναι πολύ φορτισμένες πολιτικά και κοινωνικά οι καταστάσεις λιγοστεύουν τα βέλη στη φαρέτρα τη δικιά μας. Εμένα η δουλειά μου είναι να φτιάξω μια υπερβολή, να την παρουσιάσω. Τώρα οι υπερβολές της καθημερινότητας με ξεπερνάνε. ΄Οτι και να πω εγώ σαν υπερβολή, στην πραγματικότητα γίνεται δέκα φορές πιο σουρεαλιστικό.

«Αντέχει ο κόσμος δύο Νταλάρες»;

• Θα πιστεύατε ποτέ ότι θα μιλούσαμε για έναν ακόμα Νταλάρα;

Αυτό είναι τραγικό. Αντέχει ο τόπος δύο Νταλάρες; Είναι δύσκολα. Και είναι τρεις στην ουσία γιατί ήρθε και η γυναίκα του. Καταστροφή.

• Τον έχετε περιλάβει τον Νταλάρα στην εκπομπή σας;

Ναι, τον αγαπάω πολύ. Τον Νταλάρα του PSI λέμε τώρα, ε; Συμπαθέστατη φυσιογνωμία.

• Αν έχετε νομικά θέματα και μ’ αυτόν;

Δεν θα έχω γιατί κάθε φορά θα λέω ότι αναφέρομαι στον άλλον.

• Το PSI τι είναι;

Ε, νομίζω ότι κάθε Έλληνας το γνωρίζει αυτό. Έχει σχέση με τρίχες, αυτό το ξέρουν όλοι. Επιτρέπουμε σ’ αυτούς τους τύπους να μαγαρίζουν τις ζωές μας και να καταστρέφουν τις ζωές των παιδιών μας. Αυτό είναι τραγικό. Εγώ έχω δώσει στον εαυτό μου και στον Θεό μου που είναι ο λαός μου – άλλοι πιστεύουν στον Θεό, εγώ πιστεύω στον λαό – ότι αυτό το καλοκαίρι πρέπει να είναι το τελευταίο. Αν και τώρα δεν ξεσηκωθούμε…Βέβαια, έχουμε τεράστιο πόλεμο από τα «αριστερά» κόμματα. Προκηρύσσουν μια απεργία, όπως π.χ. η ΕΣΗΕΑ που λέει «σήμερα θα κάνουμε απεργία». Παρόλα αυτά δουλεύουμε γιατί λένε ότι πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας. Όλοι, λοιπόν, στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Μα πώς θα πάμε στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις όταν δουλεύουμε; Μιλάμε για τύπους επαγγελματίες πυροσβέστες. Πληρώνονται γι΄αυτό το πράγμα. Τους έχω ζήσει από τα Πανεπιστήμια, τις καταλήψεις, από τα ραδιόφωνα που πήγαμε κάποια στιγμή να κάνουμε μια αυτοδιαχείριση.

• Τι πρέπει να κάνουμε;

Να ξεκαθαρίσουμε τα του οίκου μας. Με τους Κνιτοφασίστες πρέπει να τελειώνουμε. Πάω να πω κάτι και λένε «ο Πανούσης είναι της CIA».

• Το ‘χετε ακούσει αυτό;

΄Οτι υπηρετώ κρυφά κέντρα, του κεφαλαίου, ότι είμαι πλούσιος, ότι ο πατέρας μου είναι εφοπλιστής…κάτι παπαριές δηλαδή. Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.

• Πώς;

Με τη βία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Με γιαούρτια, με αυγά. Αν και δεν ιδρώνει το αυτί τους.

• Γιαούρτια σε όλους ή στους αριστερούς;

Κυρίως στους αριστερούς, διότι τους άλλους τους ξέρουμε. Τους αριστερούς βουλευτές λέω. Τους επαγγελματίες.

• Είναι δύσκολα όλα. Έτσι τα βλέπετε;

Όλα τα ωραία είναι δύσκολα. Και μια ωραία κοπέλα, αν θέλεις να την κατακτήσεις δύσκολη, είναι αλλά θα κάνεις προσπάθειες να την κατακτήσεις. ΄Η ένα ωραίο αγόρι, αντίστοιχα, που θέλει να κατακτήσει η κοπέλα. ΄Η κι ένα ωραίο αγόρι, αντίστοιχα, που θέλει να κατακτήσει ένα αγόρι.

«Ο Σαμαράς είναι χειρότερος από τον Γιωργάκη»

• Ο βουλευτής είναι κλειστό επάγγελμα;

Δεν υπάρχει πιο κλειστό, γι’ αυτό πρέπει να ανοίξει. Δηλαδή, πάει από πατέρα σε γιο. Είμαστε, νομίζω, το μοναδικό παράδειγμα χώρας στον κόσμο που έχουμε παππού, πατέρα και εγγονό πρωθυπουργό. Και των βοθρατζήδων το επάγγελμα πρέπει να ανοίξει. Αυτά τα δύο.

• Αν γίνουν εκλογές τι πιστεύετε ότι θα βγει;

Δεν θα γίνουν εκλογές. Γιατί δεν θέλουμε. Είναι χρονοβόρες. Ακόμα κι αυτές τις τηλεκατευθυνόμενες εκλογές που δεν έχουν σχέση με την Δημοκρατία δεν τις έχουν ανάγκη πια. Θα πάμε έτσι για τα επόμενα δύο χρόνια. Αν το ανεχτούμε κι αυτό θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

• Τη σύμπραξη Βενιζέλου-Λοβέρδου πως την είδατε;

Εγώ δεν την είδα με καλό μάτι, αλλά η gay κοινότητα- με την οποία έχω επαφές το είδε καλά. Το φιλί, ειδικά, το είδε με πολύ αγαλλίαση. Και μάλιστα, αν ολοκληρώσουν τις σχέσεις τους και βυθιστεί ο Ανδρέας Λοβέρδος στην πισίνα λίπους του Βενιζέλειου κοίτους τότε θα γίνουν πολλά. Έχουν μεγάλη δύναμη οι gay. Μπορούν να δώσουν στο ΠΑΣΟΚ μια σανίδα σωτηρίας.

• Τον Αντώνη Σαμαρά;

Νομίζω ότι είναι ο έτερος. Χρειάζεται να γίνει ένα τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Τύπους. Δίδυμοι τύποι είναι ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης. Είναι χειρότερος από τον Γιωργάκη ο Σαμαράς, μόνο αυτό θα σου πω.

• Γιατί δίδυμοι; Από το ζώδιο το λέτε;

Σαν προσωπικότητες. Είναι και οι δύο δίδυμοι στο ζώδιο. Και συμφοιτητές. Είναι άνθρωπος επικίνδυνος κατά τη γνώμη μου ο Σαμαράς. Όχι σαν τον Γιώργο, βέβαια. Εγώ τον λέω Αντωνάκη Σ., ο Αντωνάκης της Πηνελόπης Δέλτα…Έχει κάνει τρομερές γκάφες, έχει κάνει το αλβανικό έπος νούμερο 2, έχει ανοίξει τα σύνορα και ήρθαν όλοι οι φυλακισμένοι της Αλβανίας εδώ. Ως υπουργός Εξωτερικών έκανε δουλειά με τις περίφημες σκουπιδοσακκούλες που έπαιρναν οι δημοσιογράφοι μυστικά κονδύλια. Εν τω μεταξύ τώρα απ’ ό,τι είδα τα μυστικά κονδύλια έχουν τριπλασιαστεί… πάνε πάρα πολύ καλά. Πετάει κι αυτή τη μπαρούφα «εκλογές Απρίλιο». Οι εκλογές θα γίνουν τον Απρίλιο του 2014!

• Αυτό είναι πρόβλεψη;

΄Ετσι πιστεύω. Δεν συμφέρει κανέναν μας να γίνουν τώρα εκλογές; Γιατί; Για να βγουν οι ίδιοι; ΄Η για να βγάλει ο Κουβέλης άλλους δέκα;

• Πάμε για παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου;

΄Ετσι πιστεύω. Διορισμένη. Και υπάρχει και ένα δημοκρατικό άλλοθι που χρησιμοποιούν, κυρίως, οι φασίστες που λένε ότι είναι μέσα στα συνταγματικά πλαίσια αφού τα κόμματα συμφωνήσανε, την ψήφισαν 260 βουλευτές, άρα είναι νόμιμη. Θα χάσει κι αυτό το μικρό άγγιγμα νομιμότητας, διότι νομιμοποιείται μόνο αν είναι κυβέρνηση ενός σκοπού. Σκοπός είναι το PSI και το δάνειο. Αν ολοκληρωθεί αυτό και παραμείνει θα είναι εντελώς συνταγματική εκτροπή. Δεν θα υπάρχει καμιά δικαιολογία πια.

• Χάνουμε, λοιπόν, και την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει με τις εκλογές;

Αν στο παραμικρό άλλαζαν τα πράγματα οι εκλογές, τότε θα ήταν παράνομες. Είναι το απόλυτο όπλο του συστήματος. Δεν το έχει ανάγκη τώρα. Έχει άλλα όπλα.

«Ο Χρυσοχοϊδης είχε παντρολογήματα και δεν διάβασε το Μνημόνιο»

• Το κείμενο με τις προϋποθέσεις της νέας δανειακής σύμβασης το μελέτησαν οι βουλευτές. Πιστεύετε ότι το μελέτησαν όλοι;

Τώρα το μελέτησαν. Πριν δεν το διάβασαν γιατί λειτουργούσαν στη λογική των κομματικών συμμοριών. Υπογράφουμε και πάλι θα κάνουμε τα δικά μας, τις ρεμούλες, θα διορίζουμε τα δικά μας παιδιά, κλπ. Δεκαέξι σελίδες ήταν, δεν ήταν πολύ τώρα; Πριν ήταν περισσότερες.

• Λέτε γι’ αυτό δεν πρόλαβε ο Χρυσοχοϊδης;

΄Όχι, αυτός είχε άλλες δουλειές. Είχε παντρολογήματα.

• Εσείς σήμερα ιδεολογικά που ανήκετε;

Τι να πω; Δεν μπορώ να βάλω μια ταμπέλα. Ούτε μουσικά μπορώ να βάλω ταμπέλα.

• Λέγατε παλιά ότι είστε οπαδός του υπαρκτού σουρεαλισμού

Μ’ άρεσε. Ο Σημίτης μας τα χάλασε. Πήγε να μας εκσυγχρονίσει, ενώ ήμασταν μια χαρά. Θα ‘χαμε τώρα τις καταθέσεις στην τράπεζα με 30% επιτόκιο και θα ζούσαμε μια χαρά.

• Έχετε λεφτά έξω;

Όχι ακόμα. Ελπίζω σε λίγο… τώρα που ανοίγουν οι δουλειές.

• Η φτώχεια του λαού λέτε ότι είναι κατασκεύασμα;

΄Οχι, πραγματικότητα είναι. Εγώ έχω φίλους που δεν έχουν ούτε 5 ευρώ. Είναι δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είναι λίγο μίζερο να λέμε πότε ο κόσμος θα ξεσηκωθεί. Ο λαός έχει ένα δικό του timing. Mπορεί να επαναστατήσει τώρα, μπορεί και σε δυό χρόνια. Ξέρει ο λαός.

• Τον χαϊδεύετε τον λαό. Σάτιρα δεν πρέπει να γίνει και προς τον λαό;

Η σάτιρα δεν έχει όρια.

• Ήταν μια ερώτηση που ήθελα να σας κάνω αλλά φαντάζομαι ότι έχετε βαρεθεί να απαντάτε.

Ναι, αλλά έχει και μια βαρετή απάντηση που λέει ότι η σάτιρα είναι βαθιά αντιρατσιστική και, μάλιστα, επί της ουσίας. Δηλαδή θα σατιρίσω και τον ανάπηρο, και τον ομοφυλόφιλο, και τη μάνα μου, τον πατέρα μου, εμένα, όλους. Δεύτερον – αναιρώ αυτό που είπα πριν – η σάτιρα έχει αυστηρότατα όρια. Τα οποία τα βάζει ο κόσμος. Αν ο κόσμος έρθει σε μια παράστασή μου, και δεν γελάσει με ένα αστείο μου, εγώ είμαι υποχρεωμένος να το αλλάξω, να το φτιάξω, να το πω αλλιώς.

• Συνήθως ποιο αστείο περνάει πιο εύκολα; Το σεξιστικό;

Όχι, αν ήταν έτσι ο καθένας θα έλεγε «δύο μουνιά» και θα πέρναγε. Δεν είναι έτσι. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεις βρωμόλογο. Εγώ ξέρεις πόσες φορές ντρέπομαι όταν ακούω τέτοια; Αυτή η δουλειά, επειδή είναι αρχαία και την έχω πάρει κι εγώ από τον παππού του παππού του παππού μου γιατί κι αυτοί που εφηύραν την σάτιρα είναι πίσω 70 γενιές, δεν είναι μακριά. Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Δεν είναι εύκολη.

• Κλειστό επάγγελμα κι αυτό;

Δεν μπορώ να βάλω το παιδί μου. Το αντίθετο. Είναι πολύ ανοιχτό. Δεν μπορώ να βάλω τον γιό μου να λέει αστεία.

• Δεν ασχολείται ο γιος σας με τα καλλιτεχνικά;

Του έκανα ομοιοπαθητική. Τον έβαλα από νωρίς στο χώρο για να μπορέσει να σιχαθεί. Του ΄βαλα πολύ Ρουβά, πολύ λαϊκά και τέτοια. Το έδιωξα το παιδί και τώρα ασχολείται με την τεχνολογία, με τους υπολογιστές. Η κόρη μου, ίσως…Αν και την έχω ονειρευτεί στις απονομές Οσκαρ. Θα δούμε.

• Να παραλαμβάνει βραβείο και να ευχαριστεί τον μπαμπά της;

Ναι. Αν και πιστεύω ότι έχει μια ιδιαίτερη χροιά στη φωνή της που νομίζω ότι κάτι θα κάνει.

• Νομίζω ότι είστε χαζομπαμπάς

Ναι.

• Έχετε σπουδάσει οικονομικές επιστήμες;

Ναι. Και νομικές. Τα ξέρω όλα αυτά τα οικονομικά. Σιχαμερά. Γι’ αυτό και δεν πήρα το πτυχίο μου ποτέ.

«Ο Εφραίμ θα τα πήγαινε περίφημα ως υπουργός Οικονομικών»

• Αν αναλαμβάνατε το υπουργείο Οικονομικών ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνατε;

Δεν υπήρχε περίπτωση. Είναι βρώμικη δουλειά. Πρέπει να είσαι γκάγκστερ. Δηλαδή, ένα πράγμα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου όταν είσαι πλούσιος και πολιτικός. ΄Οτι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πας φυλακή. Όχι ότι θα πας, δηλαδή, αλλά να κάνεις τέτοια πράγματα που να προϋποθέτουν ποινικές ευθύνες. Μιλάμε για ανθρώπους αδίστακτους που δεν κολλάνε πουθενά. Και φυλακή μπορούν να πάνε, και να σκοτώσουν μπορούν και να πατήσουν σε πτώματα. Είναι ένα είδος ανθρώπων που διαμορφώνεται από το πόστο, από την καρέκλα που είναι βρώμικη.

• Οι φυλακές είναι ήδη γεμάτες και θα γεμίσουν προσεχώς από τους φοροκλέφτες

Ναι, είναι γεμάτες, να χτίσουμε νέες λεφτά δεν έχουμε, θα τους βγάλουν έξω.

• Μόνο ο Λάκης Γαβαλάς είναι μέσα;

Είναι ένα crash test αυτό με τον Λάκη. Κατά πόσο θα αντέξουν τη διαβίωση στις φυλακές οι τζιναβωτοί.

• Φοροδιαφυγή έχετε κάνει;

Όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι και σωστοί Έλληνες. Μα είμαστε εμείς οι φοροδιαφεύγοντες που κινούμε λίγο την οικονομία. Αν κρατήσαμε, δηλαδή, κάποια λεφτά και δεν τα δώσαμε όλα στον Τσοχατζόπουλο, είναι από αυτό. Όσοι είχαμε την πρόνοια να μην τα δώσουμε όλα στον Άκη και φυλάξαμε λίγα στην άκρη, αυτά είναι που κινούν λίγο την αγορά.

• Το περιγράφετε σαν αποστολή

Υπάρχει μια διαβάθμιση κι εκεί. Όπως αγαπάω τους παπάδες και σιχαίνομαι τους δεσποτάδες έτσι αγαπάω τους υδραυλικούς που φοροδιαφεύγουν από τους μεγάλους φοροκλέφτες που κλέβουν τη μάνα τους και τον πατέρα τους.

• Με την Εκκλησία έχετε επίσης ιδιαίτερες σχέσεις;

Πολύ καλές

• Θέλετε να μου πείτε σε ποιο σημείο βρίσκονται τώρα ;

Καλές, καλές. Τον Ιερώνυμο τον αγαπάω γιατί είναι emo. Ιερων-emo. Έχει μια κατάθλιψη. Θλιβερός είναι…τέλοσπάντων.

• Την υπόθεση Βατοπαίδι πως την είδατε;

Μια πολύ καλή μπίζνα. Νομίζω ότι αν ο Εφραίμ ήταν υπουργός οικονομικών θα τα πήγαινε περίφημα. Δηλαδή με την Τρόικα θα έκανε ωραίες δουλειές. Θα έβγαζε και τη ζώνη της Παναγίας. Έχουμε τη ζώνη της Παναγίας και κυνηγάμε τη ζώνη του ευρώ; Πρέπει να είμαστε ηλίθιοι.

• Είστε, επίσης, εναντίον του facebook;

Νομίζω ότι το διαδίκτυο και τέτοιου είδους επικοινωνία μέσα από αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια υπερτιμημένη τηλεφωνική παρτούζα, όπου ο καθένας βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Το κοντό του, κυρίως, γιατί αν έχεις μεγάλο βγαίνεις και το μοιράζεσαι με τις γειτόνισσες. Δεν ιδροκοπάς στις οθόνες. Είναι μύθος ότι έχεις μια ελευθερία.

• Δεν έχετε σελίδα στο facebook

Όχι δεν έχω. Υπάρχουν κάποιοι που βγαίνουν ως Τζίμης Πανούσης και έχουν ενάμιση εκατομμύριο φίλους αλλά είναι fake.

• Τέλος θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιο είναι το πιο επίκαιρο σύνθημα σήμερα;

ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ.

Αυτό!

[Συνέντευξη: Κατερίνα Ζάννη]

Ευχαριστήριο του Ναυτικού Ομίλου

Γράφτηκε εδώ πριν λίγες μέρες και ισχύει αυτούσιο και για ετούτη τη χειρονομία, αυτή τη φορά του Συλλόγου Γυναικών:

“Μακάρι να εμπνευστούν από το παράδειγμά τους και άλλοι σύλλογοι, φορείς, αιρετοί και απλοί πολίτες. Στην εποχή του μνημονίου η κοινωνική προσφορά αποτιμάται διπλά και η αγάπη είναι πάντα αυτή που ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων”.

Ο τρόπος που οι μικρές κοινωνίες οργανώνονται, αλληλοβοηθιούνται και οραματίζονται είναι μια απάντηση στις μακροοικονομικές αντιδημοκρατικές αποφάσεις που διαμορφώνουν μία νεοσύστατη, δύσκολη πραγματικότητα.

ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ

Μορφωτικός Εκπολιτιστικός και Αθλητικός

Σύλλογος (Μ.Ε.Α.Σ.) ΩΛΙΑΡΟΣ ANTIΠΑΡΟΥ

Ταχ. Διεύθυνση: Αντίπαρος 84007

Πληροφορίες :Φαρούπος Αναστάσιος: 6977991537

anael@otenet.gr

Τριαντάφυλλος Ιωάννης:6937929783

yannisplace@par.forthnet.gr

FAX: 2284061508

Αντίπαρος 11/02/2012

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Προς: Σύλλογο Γυναικών Αντιπάρου
Κοινοποίηση: Δήμος Αντιπάρου
                       Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία Ελλάδος
                       Τοπικά Μ.Μ.Ε.

Το Δ.Σ. του Ναυτικού Ομίλου Αντιπάρου με την παρούσα επιστολή εκφράζει τις ευχαριστίες του, για την συνεχή στήριξη στις προσπάθειες μας και για την πρόσφατη γενναιόδωρη χρηματική προσφορά σας των 1000 ευρώ προς τον όμιλο μας.

Σε αυτή την δύσκολη γενικά οικονομική κατάσταση της χώρας μας, η προσφορά σας, μας δίνει κουράγιο και δύναμη για την ανάπτυξη του ναυταθλητισμού στο νησί μας. Ευελπιστούμε σε μελλοντικές συνεργασίες με τον πραγματικά δραστήριο και προοδευτικό Σύλλογο σας.

Με ιστιοπλοϊκούς χαιρετισμούς

Ο Πρόεδρος                                          Ο Γραμματέας

Φαρούπος Αναστάσιος                              Τριαντάφυλλος Ιωάννης

Ο Δήμος έχει επίσης δεσμευθεί για ανάλογη στήριξη στο ΝΟΑ. Περισσότερες πληροφορίες στα όσα ελέχθησαν στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο (εδώ)

Η Κόλαση και η όαση πριν την Κόλαση

Για μια ακόμα φορά ολόκληρο το Σύστημα που στήριξε την πορεία ως το Μνημόνιο Νο2 κάνει ότι μπορεί για να διαβεί το κατώφλι της κολάσεως. “Ναι, η ζωή μας θα είναι μεν μία ζωντανή κόλαση, αλλά αν χρεοκοπήσουμε θα είναι μία κόλαση τρισχειρότερη, με καμίνια με πίσσα και σατανάδες που θα μας ανασκολοπίζουν τρεις φορές τη μέρα. Ναι, το Μνημόνιο θα κάνει το λαό να υποφέρει, αλλά αν χρεοκοπήσουμε ο λαός θα υποφέρει πολλαπλά, θα πουλάει τα χωράφια του για να φάει και τα όργανά του για να ζήσει”, και άλλα τέτοιου τύπου επιχειρήματα είναι ό,τι ακούμε αυτές τις ημέρες από πολιτικούς περιστάσεων, ανάξιους να οδηγήσουν τη χώρα κάπου μακρύτερα από τις συντεταγμένες που τους έθρεψαν και τους ταΐζουν πλουσιοπάροχα.

Θέλει να είναι κανείς πραγματικά τυφλός για να μην αντιλαμβάνεται την εθνική κοροϊδία. Με μία κυβέρνηση δοτή, που εκπροσωπεί μετά βίας το μισό λαό, με ευκαιρίες χαμένες από τον καιρό του πρώτου μνημονίου και παλιότερα, τώρα επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η Απειλή. Μόνο που αν δεν χρεοκοπήσουμε τώρα θα χρεοκοπήσουμε σε λίγους μήνες. Και αν χρεοκοπήσουμε σε λίγες μήνες, στο επόμενο δηλαδή Μνημόνιο, το πολιτικό σύστημα, αυτή ή άρρωστη κορυφή ενός ολότελα σάπιου θεσμικού παγόβουνου, θα επιβιώσει αλώβητο για να επαναχαράξει το δυστοπικό μας μέλλον.

Έχουν γραφτεί πολλά κείμενα αυτό τον καιρό, μνημονιακά και αντιμνημονιακά. Στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μήντια ωστόσο οι αντιμνημονιακές φωνές εξαφανίζονται όσο περνά ο καιρός. Ο Βαρουφάκης αγνοείται, ο δε Καζάκης, μία μέρα μετά το επιχειρηματολογικό ξεφτίλισμα στο οποίο υπέβαλλε τον υφυπουργό και βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη, ενημερώθηκε ότι σταματάει την εκπομπή του στο ράδιο 9, γιατί τέτοιες μέρες δεν ωφελεί ούτε τη χώρα ούτε τον κ. Κοντομηνά να προβάλλονται επιχειρήματα κατά του Μνημονίου – κι ας είναι αληθινά.

Οι επόμενες μέρες είναι κρίσιμες, όχι για το αν θα υπογραφεί το Μνημόνιο από τους βουλευτές που έτσι κι αλλιώς είναι αναξιόπιστοι, είτε μείνουν και το υπογράψουν –χωρίς να προλάβουν φυσικά να το διαβάσουν-, είτε παραιτηθούν λίγο πριν το τέλος, προσπαθώντας να διασώσουν ταυτόχρονα και το κόμμα τους αλλά και μία βουλευτική υπόληψη που έπρεπε να διασώσουν πολλούς μήνες νωρίτερα. Είναι κρίσιμες για το αν θα μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα νέο κράτος, απαγκιστρωμένο από πολιτικούς τύπου Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου, Λοβέρδου, Καρατζαφέρη, Γεωργιάδη και πολλών ακόμα. Μένει μόνο να δούμε να πλακώνονται βουλευτές στο Κοινοβούλιο, εικόνες που βλέπαμε κάποτε σε άλλες χώρες του ΔΝΤ και γελάγαμε.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, για μια ακόμα φορά το διαδίκτυο είναι η καλύτερη και σφαιρικότερη πληροφόρηση. Σε λίγο μας τελειώνει κι αυτό αφού έρχεται η  λογοκρισία και εδώ (λεπτομέρειες σύντομα).

Ο μάγος του blog προτείνει ανεπιφύλακτα:

-Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα

(Ο Κώστας Βαξεβάνης δρώντας σαν ένας απλός σκεπτόμενος, αναλύει όσα έκατσε και διάβασε, εξηγώντας γιατί ζούμε ένα καθεστώς πρωτοφανούς ψεύδους και συγκάλυψης, και γιατί η δραχμή δεν είναι ο μόνος εφιάλτης, αφού ο εφιάλτης είναι έτσι κι αλλιώς εμπρός μας)

-Η Βουλή των Γελοίων και η Αβουλία της Αριστεράς. (άρθρο του Γιώργου Πήττα, επίκαιρο και ριζοσπαστικό)

-Η εκπομπή του Δημήτρη Καζάκη στο ράδιο 9 που δείχνει όλη την ανεπάρκεια του βουλευτή Γεωργιάδη σχετικά με το μνημόνιο (τουλάχιστον ξέρει καλά την Ελληνική ιστορία, το ζήτημα των μεταναστών και ότι ο κομμουνιστής Καζάκης είναι εχθρός της χώρας, πρόλαβε μάλιστα να μνημονεύσει δις το όνομα του κ.Κοντομηνά, σα να ήθελε να προλάβει τα νέα της μεθεπόμενης ημέρας, δηλαδή το “κόψιμο” της εκπομπής). Τουλάχιστον αυτός μέσα στην αφέλεια του και την παρότρυνση των διαδικτυακών παλικαριών του τόλμησε και βγήκε να εκτεθεί. Υπάρχουν τόσοι άλλοι βουλευτές που δεν μιλάνε για να μην εκτεθούν, κάποιοι μάλιστα επισκέπτονται και τα νησιά μας τακτικά.

-Η μία από τις πολλές ομιλίες του Δημήτρη Καζάκη, ενός –θυμίζουμε- οικονομολόγου που έχει προβλέψει με ακρίβεια τι θα συμβεί αρκετούς μήνες πριν, υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη υπό σαφείς προϋποθέσεις (που τώρα είναι δύσκολο  να πραγματοποιηθούν άμεσα), εξηγεί γιατί ακόμα και με τα διαδοχικά μνημόνια οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μία ακόμη εθνική χρεωκοπία. Ο Δημήτρης Καζάκης δεν κρύβεται, έχει γυρίσει όλη τη χώρα από μία και δύο φορές, κάθε φορά μιλάει για δυο και τρεις ώρες με στοιχεία και νούμερα, χωρίς να φοβάται κανένα. Ακόμα κι αν δεν τον πιστέψει κανείς, τουλάχιστον ενημερώνεται με νούμερα κι όχι με φοβέρες τύπου Βενιζέλου και Παπαδήμου. Δείτε και αυτό, απαντά σε πολλά, απλά θέλει υπομονή, αλλιώς βολευόμαστε με τους αφορισμούς του Βενιζέλου.

Υπάρχουν κι άλλες χώρες που βαδίζουν στα χνάρια μας, πολλοί θα έχουν δει τον αφέντη Σόιμπλε να κανακεύει προχτές τον Πορτογάλο Υπουργό. Κάποτε παρακαλάγαμε εμείς…

Οι πολιτικοί αρχηγοί και το οθωμανικό δίκαιο

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι το βασικότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία και το χρέος. Ούτε η τρόικα και οι εξωφρενικές απαιτήσεις της. Γιατί ούτε η κρίση ήρθε μόνη της, ούτε οι δανειστές: τους έφεραν τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί που πρωταγωνίστησαν και πάλι, με την αξιοθρήνητη κι εξοργιστική συμπεριφορά τους.

Στην αρχή της εβδομάδας, άρχισαν μαλώνουν για το ποιο κόμμα «έσωσε» τον 13ο και 14ο μισθό. Οι οποίοι στην ουσία, αριθμητικά δηλαδή, περικόπτονται, αφού μειώνεται ο βασικός. Γι αυτό άλλωστε η τρόικα δεν τους ζήτησε να κόψουν και τον... ενδέκατο, κάτι που σίγουρα θα αποδέχονταν, για να σώσουν, υποτίθεται, τη χώρα.

Στην πραγματικότητα, ήταν μια αγωνιώδης μάχη για να σώσουν τα εκλογικά τους ποσοστά. Από ποιήματα μέχρι  θεαματικές αποχωρήσεις από την σκηνή των συνομιλιών, όλα τα όπλα του θεάτρου χρησιμοποιήθηκαν για τον ευγενή σκοπό. Ο κ.Καρατζαφέρης, που έχει αρχίσει και χάνει την ψυχραιμία του, καθώς η «Χρυσή Αυγή»,  που το παίζει αντισυστημικά, του παίρνει τους ψηφοφόρους, δήλωσε ότι δεν θα συναινέσει σε μέτρα που θα ξεκινήσουν την επανάσταση (φτου κακά) στην Ευρώπη.

Το ΠΑΣΟΚ του –ακόμη εδώ- κ. Παπανδρέου, το οποίο εμφανίζει πλέον μονοψήφια εκλογικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ζητάει να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι τον Οκτώβριο του 2013, με την ελπίδα ότι ίσως υπάρχει Θεός και γίνονται θαύματα. Χθες ο κ. Σαμαράς δεν κρατήθηκε και δήλωσε ανοιχτά ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για εκλογές από την σημερινή. Σε μια χώρα όπου οι πολίτες έχουν κυριολεκτικά παγώσει, ακούγοντας την λαίλαπα των νέων μέτρων, οι πολιτικοί αρχηγοί και οι φατρίες τους πρέπει να είναι οι μόνοι άνθρωποι, σε όλη τη χώρα, που σκέπτονταν τις εκλογές.

Από την πλευρά του, βέβαια, ο πρόεδρος της ΝΔ έχει κάποιο δίκιο: αν δεν γίνει τώρα πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. (το για πόσο καιρό θα μείνει, έχει από καιρό φανεί ότι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα). Γιατί τα νέα μέτρα είναι τόσο αδυσώπητα και θα προκαλέσουν τέτοια ύφεση, ώστε σε 6 μήνες θα κυνηγάνε στους δρόμους αυτούς που θα τα υπερψηφίσουν τις επόμενες ημέρες. Αλλωστε, επειδή και αυτό το πακέτο μέτρων θα αποδειχθεί καταστροφικό, οι δανειστές θα επανέλθουν ζητώντας συμπληρωματικά, προκειμένου να δώσουν την ερχόμενη δόση. Γι αυτό και δεν έχει καμιά λογική η αποδοχή του νέου πακέτου: και εξ αιτίας του, σε μερικούς μήνες η χώρα θα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από την σημερινή.

Από όσους υποστηρίζουν, ή ανέχονται, τα νέα μέτρα, λέγεται συχνά ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τα αποδεχθεί, ως το μικρότερο κακό. Δίνοντας ρεσιτάλ φαυλότητας και κουτοπονηριάς στα τρίμηνα που μεσολαβούν ανάμεσα στις δόσεις των δανείων, αυτή η ανίκανη ομάδα των ανεπάγγελτων ανθρώπων φέρνει κάθε φορά τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και στο παρά 5 ρωτάει δημαγωγικά: «γιατί έχει κανείς, καμιά άλλη πρόταση ώστε να μην χρεοκοπήσουμε; Καλύτερα δεν είναι να αναβληθεί η εκτέλεση μας για μερικούς μήνες;».

Φυσικά υπάρχουν άλλες προτάσεις, αλλά αυτές προϋποθέτουν την χάραξη μιας άλλης στρατηγικής εξόδου από τον φαύλο κύκλο. Από στάση πληρωμών ή μορατόριουμ για το χρέος, την έκδοση ενός εσωτερικού ομολόγου που θα κινητοποιήσει και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, μέχρι και την ουσιαστική διαπραγμάτευση των συμφωνιών με τους δανειστές, που να υπολογίζει και τα αδύνατα σημεία της άλλης πλευράς(πχ γαλλικές εκλογές αυτή την εποχή) και συγχρόνως να δημιουργήσει συμμαχίες και μια άλλη εικόνα για την χώρα στην διεθνή κοινή γνώμη: ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι Ελληνες αυτή τη στιγμή, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την μεταχείριση που είχαν οι Εβραίοι πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή, αν σε λίγο στους δρόμους του Βερολίνου ή του Παρισιού θα μας βάζουν κίτρινο αστέρι στο πέτο, έχει την εξήγηση του. Είναι λογικό να μαλώνει ο κ. Σαμαράς που υποστηρίζει τις επικουρικές συντάξεις με τον κ. Παπανδρέου που είναι υπέρμαχος των κυρίων, από την στιγμή που η ώρα της σύνταξης πλησιάζει και για τους δύο. Για τους υπόλοιπους όμως πολίτες, που βλέπουν τον ουρανό να τους πέφτει στο κεφάλι, η προηγούμενη διαμάχη θυμίζει απλώς ηττημένους, που έχουν  μεν αποδεχθεί ότι ο νικητής του πολέμου θα εφαρμόσει πάνω τους το οθωμανικό δίκαιο, αλλά φιλονικούν για τη μάρκα της βαζελίνης.

Του Σ.Κούλογλου (TVXS)

Από το menoumeantiparo.wordpress.com

Η νέα στήλη “Γέφυρα 2”

Εισαγωγικό σημείωμα

Μία νέα αρχή με το ίδιο σκεπτικό. Ο συνδυασμός “Μένουμε Αντίπαρο”, με ένα λιτό δελτίο τύπου ανακοίνωσε τη διαδοχή στο αξίωμα του δημοτικού συμβούλου. Ο απελθών δημοτικός σύμβουλος κ.Παναγιώτης Σφαλαγκάκος απέδειξε ότι η πολιτική εμπειρία και η οικογενειοκρατία  δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη για τη διαχείριση των κοινών συμφερόντων μιας κοινωνίας, όπως πολλές Κασσάνδρες είχαν θεωρήσει ως θέσφατο σε φυλλάδια, εφημερίδες και συζητήσεις της προεκλογικής περιόδου.

Έχοντας ως γνώμονα το κοινό συμφέρον, τη διαφάνεια, την αλήθεια και όλες τις αρχές που οδήγησαν το συνδυασμό στο σχηματισμό του, είναι ευχάριστο να παρατηρεί κανείς ότι αυτές οι αρχές διατηρήθηκαν καθόλη τη διάρκεια της θητείας του κ. Σφαλαγκάκου. Με προσήλωση στις αρχές και τις απαιτήσεις της δημοκρατίας κατάφερε να προσελκύσει πολλούς συμπολίτες μας στον τρόπο σκέψης και δράσης του «Μένουμε Αντίπαρο»,  να γίνει απαιτητικός έως και ενοχλητικός για κάποιους, όπου διαπίστωνε ανακολουθίες και φαινόμενα αδιαφάνειας, αλλά και συγκαταβατικός όπου οι αρχές και το σκεπτικό συνέκλιναν με τα αντίστοιχα δικά μας. Η αλήθεια όμως σπανίως είναι πάνω από μία, κι όταν δεν την βλέπουμε αρεσκόμαστε να βρίσκουμε άλλες, παραποιημένες.

Σκοπός τόσο δικός μου όσο  και όλης της ομάδας του «Μένουμε Αντίπαρο» είναι η συνέχιση της πορείας που διανύουμε, με κύριο μέλημά μας  την κοινωνική συνεισφορά, την προάσπιση του πολίτη, τη συνεισφορά στην επικράτηση ενός πλαισίου διαφάνειας στο δημόσιο βίο και την προαγωγή του κοινού συμφέροντος και του περί δικαίου αισθήματος. Όπου αυτά δεν συγκλίνουν θα υπερισχύσει η λογική, καθώς το συναίσθημα παρεισφρύει συχνά στις λόγια και τα έργα όλων μας και παραχαράσσει το απόλυτα σωστό. Κι όλα αυτά θα γίνουν χωρίς κρότους και γδούπους, όπως ακριβώς έγινε και η διαδοχή στη θέση του δημοτικού συμβούλου του συνδυασμού Μένουμε Αντίπαρο.

Το υπόλοιπο εδώ

 

παίζουμε εκτός έδρας

Μετά τα θεατρινίστικα καρτούν που κοσμούν τις τηλεοράσεις του homo canapeus, το μόνο βέβαιο είναι ότι η λύση δεν μπορεί να δοθεί από αυτούς ακριβώς που μας οδήγησαν τεχνηέντως ως εδώ. Όσο πιο σπαρακτικά, τόσο πιο απελπισμένα τα δελτία ειδήσεων. Ξαφνικά ακόμα κι οι πλέον αντιμνημονιακοί κλονίζονται…

Ο ένας ηγέτης σώζει με τα λόγια τη χώρα και –νομίζει και- το τομάρι του, ο άλλος ντύνεται για λίγο εθνικός σούπερμαν κι είναι έτοιμος και για κωλοτούμπες αν χρειαστεί μετά των ακολούθων του, μένει να δούμε και τον πρωθυπουργό, ντυμένο μίκυ μάους, να μας αναγγέλλει ότι στην αγωνία που περιγράφεται πλέον με ποδοσφαιρικούς όρους, καταφέραμε να πάρουμε παράταση. Κι ας παίζουμε εκτός έδρας στην ίδια μας τη χώρα.

Η αγορά χρόνου κοστίζει πανάκριβα

Του Σταύρου Λυγερού

(οι επισημάνσεις είναι του blog)

Αποδεικνύεται καθημερινά ότι το ευρωιερατείο δεν αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως συνομιλητή, αλλά ως μία χώρα που οφείλει να αποδεχθεί άνευ όρων τις εντολές της τρόικας. Το έργο το έχουμε ξαναδεί σε διάφορες παραλλαγές, όταν ερχόταν ο καιρός να εκταμιευθούν οι δόσεις. Κάθε φορά οι δανειστές έσπαγαν το ρεκόρ τους σε προσβολές και ωμούς εκβιασμούς που παραβιάζουν κάθε θεσμική και δημοκρατική τάξη. Το μείζον ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού. Είναι εάν το νέο πακέτο μπορεί ή όχι να ανατάξει την ελληνική οικονομία. Η θεραπεία - σοκ έχει βυθίσει την Ελλάδα σε ένα καταστροφικό αδιέξοδο. Τα γεγονότα διέψευσαν την αρχική διαβεβαίωση ότι το πρώτο Μνημόνιο θα εξασφάλιζε τον αναγκαίο χρόνο και θα επιτύγχανε τη δημοσιονομική εξυγίανση και την ανάταξη της οικονομίας. Οι αριθμοί δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση.

Η ελληνική κρίση χρέους έχει μετατραπεί σε ένα δράμα. Τα μέτρα πέφτουν βροχή, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να βυθίζουν ολοένα και περισσότερο την οικονομία στην ύφεση, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο.

Μη μπορώντας να αμφισβητήσουν το ναυάγιο, η τρόικα και οι ντόπιοι υποστηρικτές του Μνημονίου ισχυρίζονται ότι δεν φταίει η συνταγή, αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου που δεν την εφάρμοσε σωστά. Έχουμε εξ αρχής υποστηρίξει ότι και η συνταγή είναι λάθος και ο «μάγειρας» που την υλοποίησε κακός. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει βαρύτατες ευθύνες για τις πράξεις και τις παραλείψεις της, αλλά η ύφεση είναι το αποτέλεσμα κυρίως της πολιτικής που υπαγορεύει η τρόικα.

Δεδηλωμένος στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι μόνο η δραστική μείωση του ελλείμματος. Είναι και η εσωτερική υποτίμηση, η οποία υποτίθεται ότι θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η εσωτερική υποτίμηση, όμως, επιτυγχάνεται μέσω της ύφεσης. Με άλλα λόγια, αυτό που συμβαίνει δεν είναι μια απροσδόκητη παρενέργεια. Είναι το λογικό αποτέλεσμα της συνταγής των δανειστών.

Όπως και αν κατανεμηθούν οι ευθύνες, όμως, το γεγονός είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το μόνο που πρόσφεραν οι δόσεις ήταν να μεταθέτουν για λίγο αργότερα το αναπόφευκτο. Το ίδιο ισχύει και για το νέο πακέτο. Η αγορά χρόνου, όμως, κοστίζει πανάκριβα. Πρώτον, επειδή αποσαθρώνει τον παραγωγικό ιστό. Δεύτερον, επειδή εκποιεί και υποθηκεύει δημόσια περιουσία πάνω στην οποία θα πρέπει να στηριχθεί η ανασυγκρότηση.

Το σημαντικότερο είναι ότι η αγορά χρόνου δεν χρησιμοποιείται για να προετοιμάσει το κράτος και την κοινωνία, ώστε η χρεοκοπία να γίνει με συντεταγμένο τρόπο εντός της Ευρωζώνης και με το μικρότερο δυνατό οικονομικο-κοινωνικό κόστος. Αντιθέτως, το νέο πακέτο τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση ότι το αναπόφευκτο μπορεί να αποτραπεί. Η Ελλάδα τείνει να μετατραπεί σε τοξικομανή που δίνει κάθε φορά τα πάντα για να εξασφαλίσει τη δόση του, αντί να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης.

Σε αντίθεση με την κυρίαρχη ρητορική, το νέο πακέτο στρώνει τον δρόμο για μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία - κατάρρευση η οποία πιθανόν να εξωθήσει τη χώρα και εκτός Ευρωζώνης, παρότι αυτό δεν είναι στις προθέσεις ούτε του ευρωιερατείου ούτε της Αθήνας. Μία τέτοια εξέλιξη, λόγω και του γεγονότος ότι με το νέο πακέτο το σύνολο του ελληνικού χρέους θα υπαχθεί στο βρετανικό δίκαιο, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε έρμαιο των δανειστών της. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο και μάλιστα σε αναλώσιμο πειραματόζωο.

Η ακολουθούμενη πορεία δεν είναι μονόδρομος, όπως προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν την κοινή γνώμη. Η Ελλάδα έχει ακόμα και τώρα περιθώρια να διαπραγματευθεί ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης, υπό την προϋπόθεση αφενός ότι θα έχει επεξεργασθεί ένα εναλλακτικό εθνικό σχέδιο και αφετέρου ότι είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει το μόνο διαπραγματευτικό όπλο που διαθέτει, το γεγονός ότι παραμένει σε μεγάλο βαθμό συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη. Μία στάση πληρωμών της Ελλάδας θα προκαλέσει αναπόφευκτα καταστροφικό ντόμινο. Η ελληνική κρίση δεν είναι δυνατόν να σφραγιστεί. Οι αγορές θα στραφούν εναντίον των άλλων αδύναμων κρίκων, επειδή έχουν αντιληφθεί ότι η κρίση δεν είναι κρίση δύο τριών χωρών-μελών, αλλά συστημική κρίση συνολικά της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, η εγκατάλειψη της Ελλάδας ισοδυναμεί με άλμα στο κενό.

Το ευρωιερατείο το γνωρίζει και γι’ αυτό προσπαθεί να την αποτρέψει και να κρατήσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης, αλλά με έναν τρόπο που καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό και εξαθλιώνει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Ο επαρχιωτισμός και το σύνδρομο εξάρτησης της ελληνικής άρχουσας τάξης, όμως, την κάνουν να αντιμετωπίζει τις εντολές της τρόικας περίπου σαν θεόσταλτες.